31 Ağustos 2009

KARANLIK KORİDOR - 4

ÖNCESİ


1999, İstanbul

Alt katın merdivenlerine geldiğimde, kırmızı straplez elbisesi, siyah topuklu ayakkabıları, ağzında bir sigara ile bir kadın, makyajlı yüzü sanki bir maske. Açıyor evinin kapısını, içerisi zifir karanlık... Elindeki çakmakla aydınlatıyor adımını attığı yerleri. Oysa ne şaşalı, ne ışıltılı görüntüsü... Dalıyor kendi karanlığına, kayboluyor kapısının ardındaki benliğine...


O gece Emreyle dışarıya çıkmak için sözleştiğimizde nereye gideceğimizi bilmiyordum. Sadece bana; "içinden nasıl giyinmek geliyorsa öyle giyin" dedi. Bir bara gittik. Köhne bir binanın son katında, asansörle çıkılan, karanlık bir yerdi. Kapısından içeri girdiğimizde, başka bir dünyaya geldiğimizi anlamıştım: Kalabalık gruplar, bol kahkaha vardı... Bizim masamızda 3 erkek, bir kız oturuyordu. Emre beni tanıştırdı: Hayat Dediğin dergisi yazarlarından Müge... Emre'nin ayağına vurdum ayağımla, böyle mesleki kimlikleri ile tanıştırılan ve tanışan insanlara ne kadar sinir olduğumu bildiği halde beni bu şekilde tanıştırmasına kızacağımı tahmin ettiğinden; kahkahalar attı en şuh haliyle... Rahat davranışlarından anladığım kadarıyla masadakiler onun gay olduğunu biliyorlardı. Yoksa gittiğimiz yerlerde kendini(!) ele verecek davranışlar sergilemezdi. Boğaz manzaralı bir masadaydık ve ben gözümü alamıyordum yakamozlardan. Bir ara yanımda oturan Burakla gözgöze geldik. Tanrım öyle yakışıklıydı ki, haksızlık bu diyordum kendi kendime. Haksızlık bu... Beklediğimiz ortak arkadaşımız Feza göründü kapıdan. Sarmaş dolaş, hoş beşten sonra; kalabalığın içinde kulağıma eğilip, "bu herif benim" dedi. Güldüm. "İyi de o seni ister mi bilmem" dedim. "Neden senin mi..." dedi. "Yok başka birinin, bu gece gelecekmiş, onu bekliyoruz." dedim. Az sonra kapıdan uzun boylu, geniş omuzlu, deri ceketli, keçi sakallı, kara gözlü, derin bakışlı bir adam girdi. Feza ve ben, küçük dilimizi yutmuş, yutkunmaktan nefessiz kalmıştık. Az sonra Burak koşarak "Aşkım nerede kaldın" diye adamın boynuna atladığında, yüzümüzü yakın çekimle ölümsüzleştirecek bir kamerası olmadığına sonradan çok pişman olan Emre'nin o şımarık kahkahası ile kendimize gelecektik.



O gece, o barda hayatımın ilkleri yaşanıyordu. Burak dört dil bilen, 28 yaşında, yeşil ela gözleri, siyah saçları ve buğday teniyle her kadını kendine kolaylıkla aşık edebilecek; babası tarafından dışlanmış, zengin bir ailenin çocuğu olmasına rağmen beş parasızdı. Sevgilisi Memet ise, üniversite mezunuydu ve İstanbul'un orta halli semtlerinden birinde emlakçılık yapıyordu. Kaba saba biriydi.



Gecenin ilerleyen saatlerinde, alkolün de etkisi ile masadaki kahkahalar sokaklara taşacak kadar çoşkuluydu ve hepimiz kopmuştuk adeta... Bir ara Burak'la gözgöze geldik. Gecenin başında yaptığımız sohbet sırasında; "ameliyat olmak istiyorum, ama korkuyorum, o zaman iş bulamam bu ülkede, oysa şimdi bir umudum var... Eğer kadın olursam, yapabileceğim tek iş kendimi sunmak olur değer bilmeyenlere" demişti. Kadın olarak hayal etmeye çalıştım onu. Gelmedi gözümün önüne bir yüz nedense...


Tam o sırada, Memetin kaba saba hareketleri kontrolden çıkmaya başladı. Burak sakin ol anlatacağım dese de, Memet masayı elinin tersi ile aşağıya indirdi. Herkes bize bakıyordu. Ama nedense kimse bir şey yapmıyordu. Korku dolu gözlerle Emre'ye baktım. O sırada Memedin güçlü tokadı Burağın suratında patladı. Burak yere savruldu. "Ulan ibne, demedim mi ulan ben sana... Demedim mi koli yok diye"

Hepimiz şoka girmiştik, dilini bilmediğim bir ülkede, garip bir kavganın ortasında ne yapacağımı bilmez bir halde kalmış gibiydim. Emre'nin elini öylesine sıkı tutuyordum ki, tırnaklarımı geçirmiştim adeta...

"Soğuk bir orospu ibneyi kimse istemez yatağında diye o kahkahaları atıp duruyorsun, bilmiyor muyum, bilmiyor muyum, yavşak... Tuvalete gidiyorum bahanesi ile kaçıp hangi balamoza düzdürecen kendini... Keserim seni allahıma imanıma..."

Kimse bir şey yapmıyordu. Kimse karışmıyordu. Sanki yaşananlar sinema perdesindeydi de bizler de elimizde patlamış mısır ve soğuk içeçekleri ile filmi izlemeye gelenlerdik.

O sırada burnu kanayan Burak zorla ayağa kalktı ve sesinin en tizinde, tuttu kolundan kenara itti Memedi... "Naciye mi alıktın sen..., ulan kimin beldesi ile alıkıyorsun o naciyeleri..." Memet Burağın üzerine yürüyecek gibi olunca, daha da yüksek bir sesle "erkek olmaya mı karar verdin lan..." Kendilerine doğru yaklaşan, az önce barda oturup kendisini kesen adama dönen Burak, bol küfürlü bir cümle ile adamı itekledi. "Git kendini becert lan godoş..."



Az sonra nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde sakinleşmişti ortam, Burak ağlarken, Memet'in onu sakinleştiren sözleri ve hüzünlü yüzünün bende yarattığı tek his: Erkek Memetin naciye almak için Burağa ve Burağın koli kesmesine ihtiyacı olduğuydu...



________________________________Devam Etti...


Fotoğraf / deviantART

30 Ağustos 2009

KARANLIK KORİDOR - 3


ÖNCESİ

Mart 1997, İstanbul
Uzaklaşırken oradan bir kadın geliyor, iki elinde birer çocuk; yetmiyormuş gibi bir diğeri sırtına bağlı. Üstleri başları kir, pas içinde. Açlar, bakışlarından belli. En küçüğü bir deri bir kemik, diğerlerinin gözlerinin feri gitmiş. Yaşam diyorum, bari onlara dönse gülen yüzünü. Ama nafile... İçimde sızı yürüyorum ışığı görebilme ümidiyle...

Derginin son sayısının baskısına girmek için 4 gün kalmış olmasına rağmen henüz benim yazım hazır değildi. Hatta konum bile... Sıkıntı ile kıvranırken çalışma masamda, televizyondaki bir alt yazı ve görüntü dikkatimi çekti...

5 çocuğu ile sokaklarda yaşayan kadına Cemevi sahip çıktı...

Çatısı olmayan, bir duvarı yıkık, ve hatta bir yanı teneke ile kaplı bir yer... İçinde 5 çocuk, bir anne, 3 köpek... Yağmur yağıyor; köpekler, kadın ve çocukların etrafını sarmış, hepsi birbirine sığınmış...

İçim cız etti. Yağmuru sıcak evinde oturup seyretmeyi seven ben, kapattım bütün perdeleri, söndürdüm mumları... İçimde bir sızı, yattım yatağıma. Hayatın telaşında akıp gitti sonraki günler. Gecelerden bir gece, rüyalardan bir rüya:

Kadın benim, uzanmışım toprağa; etrafımda ben diyim 5, sen de 10 tane çocuk, çocukların çığlık çığlık olmuş gözyaşları düşüyor alnıma ve bir köpek bakıyor baygın bakışlarıyla. Bir kuş gelip konuyor başıma, gagası ile delecek gibi başımı, vuruyor da vuruyor... Acısıyla açıyorum gözlerimi.

...

Hastanede buluştuğumuzda ışıl ışıl gözleri şaşırttı beni biliyor musun? Henüz 25'inde olsa da hayat pek bonkör davranmıştı attığı tokatlarla... Bizim Arzu'yu biliyorsun, onun ayarladığı doktora gösterecektik henüz 8 aylık Mert'i. Velet öyle sevimli ki; bir de yaygaracı; elime aldığım gibi basıyor çığlığı... Annesi altına etti de diyor. Altını değiştirmek istiyor doktora görünmeden önce. Örme yünden yamalı pantalonunu ben çıkarttım. Altı silme yara olmuş belli. Ayşe, çantasından çıkarttığı, uzun kollu, lekeli, beyaz bir penyeyi yaydı masanın üstüne. Şaşkınlıkla onun bebeği yatırmak için bir örtü görevi göreceğini düşünürken, o bebeğin altından çıkarttığı gibi başka bir tişörtü, bebeği az önce özenle yaydığı diğerine yatırıverdi. Ve büyük bir ustalıkla onu alt bezi yapıp tişörtün kollarını da bağladı ve bir fiyonk yapıp, bebeğe tekrar örgü pantalonunu giydirdi. Öptü ve tertemiz oldu diyerek bana uzattı. Biliyorsun bebek özlemimi... Her çocuk güzel bana, hele de böylesi...
...
Eczacı aldığımız ilacı nasıl kullanmamız gerektiğini anlattı. Bir paket bez almak istediğimde, Ayşe kolumu tutup kulağıma usulca, "ona vereceğin paraya, çocuklara süt alsan" derken sesi öyle zar zor çıkıyordu ki, bir an anlamadım. Toparlanıp gözlerine baktım, gülümsedim, onu da halleriz dedim. Garip bir bağ oluşuyordu aramızda hissediyordum.

Günlerim, gecelerim, onlarla geçiyordu. İş, ev, Gökhan; hiçbir şey umurumda değildi. Bir gün Ayşeyle pazara; çocuklara ve ona birşeyler almaya gittik. Bir çanta aldım ona, görsen bir poşeti el çantası yapmıştı kendisine. Kaybedersin, buna koy deyip uzattım, nasıl mutlu oldu; nasıl ışıl ışıl gözleri... Sanki o anda O kadın değil acıları içinde yaşama tutunan da bir kız çocuğu yeni yetme...

...

Hikayenin sonunu bağlayacağım gün, çocuklar yoktu aramızda. Dikkatimi çekti Ayşe'nin değsen ağlayacak hali. Konuşuyoruz bir gün önce kaldığımız yerden ama O, o anda benle değil. Bakışlar donuk, dalgın. Hırpalandı diyorum kendi kendime. Bütün hikayeye baştan başladı düşünsene, 15 yaşında tecavüz, tecavüz eden adamla zorla evlendirilme, dayak, çocuk üstüne çocuk, açlık, sefalet... Ve ben acımasızca tüm detayları tekrar tekrar yaşatıyordum ona, bir haber uğruna ve kendimi kandırıyordum aldığım üç beş yiyecek ve giyecekle...

O gün neden doğurdun 5 tane diye sordum.
Ben mi istedim abla... Adam içip içip gelir döverdi beni sonra da tecavüz edip giderdi. Bilmezdim bile ne oldu, nasıl oldu. Uyanıp da kendime gelince anlardım. Mahalleden bir teyze acıdı da götürdü beni sağlık ocağına. Bir şey taktılar bari bir daha hamile kalmayayım diye. 3 gece sonra sarhoş geldi benim adam, zar zor bulduğum tek göz eve. Dövdü gene beni odunla. Sabah uyandığımda kanlar içindeydim. Bizim Cem o zaman 7 yaşında, koşmuş çağırmış ablayı, hastaneye zor yetiştirmişler beni. Çıkarttılar o şeyi içimden. Parçalanmış içim, odunla mı yaptı beni, naptı bilinmez... Çok kan kaybetmişim. Doktor ölümden döndün dediydi o zamanlar diye anlatırken ben sadece not alıyordum.

Sessiz kaldık ikimizde bir süre. Çantasını elinden hiç bırakmıyordu o gün nedense, nasıl sıkı sıkıya tutunmak saplarına... Koysana kenara dedim.

Abla senden bir şey rica edecem... Bana akıl ver... Devletin bir kurumundan geldiler. Bu kağıdı verdiler dedi ve ağlamaya başladı. Sakin ol bir diyorum, okuyayım, anlayayım diyorum yok. Susmak bilmiyor, hıçkırıklar içinde, yok yok diyor bu adres, eğer karar verirsem, bu adrese gideceğim yarın...

Ne ki bu diyorum... Abla büyük oğlanla da konuştum, henüz 9 yaşında ama biliyorsun o bakıyor hepimize, ayakkabı boyuyor bir de bakkala çıraklık yapıyor. Çabuk büyüdü. Okutabilsem büyük adam olurdu. Aldım karşıma, önce ona danıştım. Sağolsun Cemevindekiler şimdilik bakıyor bize ama nereye kadar. Bu dünkü adamlar, devletin adamlarıymış. Eğer istersem iki çocuğuma yer bulabilirlermiş. Onları okutup, bakarlarmış abla. Benim büyük oğlan; küçükler senle kalsın, onların sana ihtiyacı var dedi, kız da olmaz oralar da kimdir nedir güvemeyiz ama ben erkeğim, Ahmet'te büyüdü artık, bizi ver... Ben nasıl veririm abla, söyle nasıl ayırırım çocuklarımı birbirinden. Abla söyle... Söyle bana sen olsan hangisini verirsin şimdi bu adamlara diye haykırıyordu adeta...

O anda, bir tokat gibi patladı kelimeler, olaylar, ben, hayat, Gökhan, evliliğimiz, işim, herşey gözümün önünden geçiyordu, donup kalmıştım bu çaresizlik karşısında... Sanki, elimdeki bardak düştü, cam kırıkları üzerinde yürüdüm bir süre; yüreğimin acısı hafiflesin diye...

...
Ertesi gün hala kurtulamamıştım o ruh halinden, editörümü arayıp, toplantı istedim, yarın dedi. Olmaz dedim - biliyordum o bitmiş hikayeyi teslim edeceğimi sanıyordu - kabul etti, öğleden sonra yanına gittim. Görüşme sonunda kavga dövüş, küfür zor ayırdılar bizi birbirimizden. Hikayeyi yazmayı reddediyorum diye beni istifaya zorladı. Beni bilirsin bastım istifayı çıktım gittim o gün dergiden. Gökhan'la birbirimize girdik. Bu kadar insanlık, hassasiyet doyursun bakalım şimdi karnını dedi. Kapıyı kapatıp evden de çıktım. Annemde kaldım bir süre. Komada gibiydim olanlar karşısında. Hayata öyle öfkeliydim ki...

- O aileye ne oldu, Ayşe'ye, Cem'e, Ahmet'e Mert'e, Gönül'e, Gül'e...

Günler sonra yardım aldıkları Cemevine gittiğimde, benim onu gördüğüm günün ertesi, Ayşe'nin çocuklarını da alıp gittiğini söylediler. Bir daha da ne gördüm ne haber aldım kendilerinden...

- Kızacaksın belki ama, keşke yazsa mıydın, belki kurtarırdın hem kendini hem onları...

Sen de mi Cihan! Sen de mi bir çaresizliği pazarlamayı kurtuluş olarak görüyorsun artık...

_____________________________________ Devam Etti...

Fotoğraf / Five children© Bror Johansson

28 Ağustos 2009

KARANLIK KORİDOR - 2

ÖNCESİ

2001, Bursa

Hemen yan odada bir bağrış çığrış sanıyorum yer yerinden oynamış, dünyalar
yıkılmış üzerlerine. Adam çarpıp çıkıyor kapıyı, kadın bir paspasın üzerinde
sürünüyor; onu değil beni seç diye. Adam kararlı adımlarla iniyor merdivenleri,
kadın yaşlı gözlerle paspasa sarılıyor güç kuvvet versin diye. Uzatıyorum elimi,
hadi kalk ayağa diye, bakıyor sadece.

Aysel'i tanıdığımda, Amerikan ortaklı bir şirketin yöneticisiydi. İyi bir kolej ve üniversite eğitiminden sonra Amerika'da master yapmış, 5 yıl oralarda çalıştıktan sonra çokuluslu bir şirketin Türkiye ayağında, ortak olarak göreve başlamıştı. Murat'la bir iş seyahati sırasında tanışmışlardı. Murat baba parası ile oyunlar oynayan, genç borsacılardandı. Sıklıkla yurtdışına gider, özellikle de Yunan Adalarına takılırdı.

Aysel anlatmaya başlamadan önce ucunda tek bir pırlanta taş olan ve tabi ki Murat'ın hediyesi sigaralığına bir sigara taktı; "Günde bir tane içerim." Gülümsedim; "Sakıncası yok benim için..."

"Murat... Hayatımı adadım derler ya... Adadım biliyor musun... Ee... Nerede teybin?"

"Bugün notlar alacağım. Soru cevap yapsak... Tabi ki teybim de yanımda, onsuz olmaz biliyorsun"

"Peki, soru cevap yapalım."

"Şu kavga olayı vardı ya hani; sana şömineden aldığı bir odun ile vurduğu, an'ı anlatsana bana"

"O gece gene o kadına gidecekti belliydi. Tıraş oldu, hazırlandı, iş toplantım var dedi ama biliyordum. Nedense ona gideceği gecelerde hep aynı beyaz gömleği giyerdi ve hep o kokuyu sürerdi. Ben almıştım adi herife... Hıh... Pezevenk... Annem duysa küfürlü konuştuğumu, ah o eğitimleri boşuna aldı bu kız diye dizlerini vura vura ağlardı. Hoş zaten Murat'ı tanısa o gün ölürdü kalpten ya... Şanslı kadınmış, kızının saçmalıklarını görmeden gitti, bir de sigaraya başladığını tabi... Sigaraya o olaydan sonra başladım..."

"Farkındasın değil mi gene konudan konuya..."

"Tamam kızma hemen, senle de iki çift laf edilmiyor şöyle rahat rahat. Ne anlatıyordum ki... Ha tamam... İşte o gece erkenden hazırlanıp çıktı, iki saate kadar gelirim dedi. Delirmek üzereydim de, işte akıllı, okumuş, kültürlü kadındım ya, öperek gönderdim orospusuna..."

Sigarayı çıkarttı ağızlıktan, söndürdü. Bir sigara daha aldı ve ağızlıksız yaktı. Barda oturmuştuk ve yemek saatine daha en az bir saat vardı ama o üçüncü viskisini de devirmek üzereydi. Elini alnına dayadı, kapadı gözlerini...

"Sen aşık oldun mu"

"Oldum"

"Ağzına sıçıldı mı senin de..."

"Yok hayır, biz 15 yıldır beraberiz..."

"Hah aşkmış, seninki aşk değil bir kere, sevgi... Aşk dediğin var ya, aşk dediğin savurur adamı. Benliğini yok eder, bastırdığı, sakladığı, öğrettiği ve öğrendiği herşeyi yerle bir eder adamın. Ağzına sıçar işte. Öyle kalırsın ortada... Ulan, ulan ben kimim diye, nerdeyim diye bakarsın aynalara..."

"İstersen bugün devam etmeyelim, iyi değilsin sen..."

"Olacam mı sanıyorsun, olmam ben bir daha... Asla eskisi gibi olamam..."

Beşinci içkisi de gelmişti bu arada, artık toparlayamıyordu kelimeleri, konuşmak anlamsızdı bu halde. Bir tekila shut istedim kendime. Hikayenin en can alıcı noktası üzerine konuşmak mümkün olmuyordu her seferinde. Kafasını zorla kaldırdı ben bunları düşünürken...

"Sen var ya sen ancak aşık olduğunda anlayacaksın beni ya da yıkıldığında..."

O gece yemek yiyemedik. Restoranın yöneticisi biz çıkarken, "İsterseniz biz yardımcı olalım, siz Aysel Hanım için meraklanmayın, çocuklar şimdi evine bırakırlar kendisini... Size de bir taksi çağırmamızı ister misiniz" dediğinde, kafamda aynı soruyla ayrıldığımı hatırladım daha önceki seferlerde de; Aysel Hanım galiba gittiği heryerden bu şekilde çıkıyordu.

Taksi ile eve giderken, aklımda Aysel'in son haykırışı vardı: Sen var ya sen ancak aşık olduğunda anlayacaksın beni ya da yıkıldığında... Aşkı biliyordum tabi ki ben, Gökhan benim çocukluk aşkımdı; ilk öpüştüğüm adam, ilk uyuduğum... Onsuz bir hayat düşünemiyordum bile. Eve girerken aklımda olan tek şey; orada olduğunu bilmekti: Aşk güvenmekti benim için...

O akşam yemeği dışarıda yiyeceğim için Gökhan bir şeyler atıştırıp, koltukda uyuyakalmıştır diye düşünüyordum. Kapıyı anahtarımla açtım, onu uyandırmamak için, ışığı bile açmadan salona geçtim. Yoktu!

Salonda mum yanıyordu. Işığı açmadan devam ettim koridorda. Az sonra bir ses duyduğumda banyoda olduğunu anladım. Yüzümde muzip bir gülümseme ile üzerimdekileri çıkartmaya başladım. O anda banyodan sesler geldiğini fark ettim ve gelen seslerden sadece biri tanıdıktı... Hemen giyindim üzerimi, sessizce gerisin geriye çıktım evden. Ne yapacağımı bilmez bir halde karşıdaki oyun parkının boş banklarından birine oturdum.

Aşk güvenmekti benim için ve artık güvenmek için bir nedenim yoktu...

______________________________________________ Devam Etti...
Fotoğraf / Aurora© Manuel Garcia Quintana

27 Ağustos 2009

KARANLIK KORİDOR -1

ÖNCESİ

2003, İstanbul

Köhne bir binanın karanlık koridorlarında dolanıyorum nereye gideceğimi bilmez bir halde. Bir kapı açılıyor; içeride bir hayat kadını, adamı bağlamış yatağa kelepçelerle, adamın cüzdanı elinde değer biçiyor kendine. Adam şansına öfkeli, kadın kaderine... Hayatın ona ödettiği bedele küskün çıkıyor kapıyı çarpıp adamın üstüne. Arkasına dönüp bakmıyor bile. Omzuma çarpıp geçiyor yanımdan, varlığım umurunda bile değil o anda...

Arkasından koşup yakaladım kolundan, korku dolu gözlerle bana baktı. Adımı söyledim, hemen gülümsedi... Sevtap; yeşil gözleri, hayatın yorduğu çizgileriyle, henüz 25'inde bile değildi... Binadan çıktık; az ileride, köşeyi döndükten sonra, yolun solunda kalan şık bir kafeye oturduk. Kapatmak üzereydiler, bir kahve içimlik dedim garsona, kasadaki adam kafasıyla izin verdi garson çocuğa, garson çocuğun gözleri yaşıtı Sevtapın kadınlığında. Sevtap kaçın kurası; çocuğu bağlamayı çekiveriyor ayaküstü. Belli bir sonraki avın adı: Garson çocuk...

Oturduk köşe bir masaya, teybin kayıt tuşuna bastım. Anlatmaya başladı tane tane; cılız, ürkek sesiyle; az önceki avcı kadından eser yoktu yüzünde...

15 yaşındaydım henüz, güzeldim, bakma şimdiki halime. Öyle güzeldim ki abim sokağa salmazdı başıma bir iş gelecek diye. Okumama bile izin vermedi, beni rahat bırakmazlar diye. Meğerse, kendine saklamış beni, ilk kez abim tecavüz etti bana. Anamdan dayak yedim hamile kalınca. Bebeği zorla düşürttü anam, dayakla, yedirdiği çeşitli otlarla. 2 yıl sonra abim askere gidince kurtuldum sandım ama gecenin bir yarısı babam kafası dumanlı girdi odama, madem kadınsın, benim de olacaksın dedi. Bir gece babam üzerimdeyken yemin ettim: Bu son...

Çok geçmedi bir sabah erkenden kaçtım evden. O gece parkta bir bankta uyudum. Sabah uyandığımda üzerimde bir pazen elbise, ayağımda bir terlikle çırılçıplaktım hayata. Bir taksici gördü, durdu. Kayıp mısın dedi, başımı sallayabildim sadece. Evinin adresini biliyor musun dedi. İyi niyetliydi belli ama ben dönüp arkamı koşmaya başladım. Karnım acıkınca, bir lokantaya girdim. Atık yemekleri çöpe atmadan önce bana verir misiniz diye sordum. Adam geç arkada bekle dedi. Az sonra elinde bir tabak yemekle geldi. O gün öğrendim, vermeden alamayacağımı. Sonrasında 1 yıldan fazla onunla yaşadım. Sadece onunla olsa iyi, önce dostları arkadaşları geldi; sonra onların arkadaşları. Dayanamadım oradan da kaçtım bir sabah. Ama bu sefer daha akıllıydım güya. Yanıma para da aldım. Hazıra dağ dayanmadı. Ucuz otellerde kaldım, iş aradım. Kaderimi değiştirecektim. Kaderim... Benim sonsuz kederim.

Yüzüme güldü alın yazım bir sabah parkta. İki kadın kendi aralarında konuşuyorlardı. Temizlikçi bulamamaktan yakınıyorlardı. Yanlarına gittim. İlk defa o zaman yalan söyledim. Babamın öldüğünü, annemin hasta olduğunu, okulumu bıraktığımı... Kadınlardan biri inandı bana. Ertesi gün temizliğe gitmek üzere anlaştım. Tam 1 yıl her hafta Salı günleri gittim evini temizlemeye. Bu arada o arkadaşına, arkadaşı, arkadaşına derken, haftanın 6 günü temizliğe gider oldum. Bir oda ev buldum. Kiraladım. Bir yatak aldım. Gittiğim evlerde sabah kahvaltı ediyor, öğlen yemek yiyordum; ertesi güne kadar açıkmazdı karnım. Açıksa da su içerdim, karnımı kandırırdım... Sağ olsunlar, küçülen, giymedikleri, beğenmedikleri ne varsa veriyorlardı bana. Abla diyordum birçoğuna. Hayatım değişiyordu. Kaderimi yeniden yazıyordum. Umutluydum hayattan... Ta ki...

Derin bir sessizlik çöktü. Kahvesini bitirmişti ve kasadaki adam kapatmak zorunda olduklarını söylemişti. Eğer dedim rahatsız olmazsan bana gidelim. Başıyla onayladı. Kalktık o kafeden, bir taksiye atlayıp benim evimin yolunu tuttuk. Yol boyu ağzından tek kelime dökülmedi. Gözünün yaşıysa neredeyse kurumak üzereydi. Eve vardığımızda tereddüt etti yukarı çıkmak konusunda... Az ilerde 7/24 açık olan bir başka kafeye gitmeyi önerdim. Hemen kabul etti. Oturur oturmaz devam etti anlatmaya:

Bir gün evin hanımı geç geleceğini söyledi, ilk defa o zaman karşılaştım onunla. İçeri girdi. Bakışlarını bile sevmemiştim. Az sonra çıkacağımı söyledim. Arka odaya gitti, belinde bir havlu ile döndü. Duşa gireceğini söyledi. Elim ayağıma dolanmıştı. Çıkıp gitmek istiyordum ama biliyordum, evin hanımı beni suçlayacaktı. Sonra bütün işlerimi teker teker kaybedecektim. Sakinleştim, derin bir nefes alıp, banyoyu temizlemiştim kullanabilirsiniz dedim. Adamın sırıtması sırtımı delip geçiyordu. Dönmedim yüzümü, benim işim bitti, Hanıma söylersiniz, perdeleri haftaya yıkayacağım için bıraktım diyebildim ve kapıyı açtığım gibi, üzerimde temizlik kıyafetlerimle evi terk ettim. İki hafta sonra adam eve öğle saatlerinde geldi. Üstünü başını çıkartıp mutfağa yanıma geldi. Elimde bir bıçak soğanları doğruyordum. Elini saçıma attı. Kendimi geri çektim. Ve bir anda onun kanlar içinde mutfağın karolarına yığıldığını gördüm. Derzleri takip eden kırmızılık mutfak balkonundan sokağa damladığında kopan çığlıkla kendime geldim...

O gece kuşluk vaktine kadar sürdü anlattıkları. Olaylar birbirini kovaladı, kişiler, yerler, anlar... Günün ilk ışıklarıyla, hadi kapat şu teybini de seni güldürecek bir kaç hikaye anlatayım dedi. Hayatın acımasızlığından sakınabilmiş bir gamze ile gülümsediğinde, içimde bir yara açıldı.



Ayrılma vakti geldiğinde, dolu dolu kahkahalar atan Sevtap ve ben, anlaşılmaz bir hüznün kapladığı, havada asılı kalmış yağmur bulutları gibiydik. Seni eve bırakayım dediğimde, ben senden zenginim, bugün belki değil ama bir gün olacağım... Yeşil gözlerine takıldım. İnanıyordu söylediğine. Bir taksiye el etti. Biner binmez camı yarı aralayıp, anlattıklarımın bazılarını kendine sakla olur mu dedi.

Tek kare fotoğrafını çektim, giderkenki son bakışında: Hayatın acımasızlığına, adaletsizliğine kızıyordum... Eğer bir hayat kadını olmasaydı, kusursuz güzelliğiyle kimbilir nasıl bir hayatı yaşardı diyorum kendime; öyle pürüzsüz, öyle güzel gözüküyordu ki gözüme...


_________________________Devam Etti...


_____________________________________________

Fotoğraf / Sara© Tomek Dyczewski

26 Ağustos 2009

KARANLIK KORİDOR / İlk

Köhne bir binanın karanlık koridorlarında dolanıyorum nereye gideceğimi bilmez bir halde. Bir kapı açılıyor; içeride bir hayat kadını, adamı bağlamış yatağa kelepçelerle, adamın cüzdanı elinde değer biçiyor kendine. Adam şansına öfkeli, kadın kaderine... Hayatın ona ödettiği bedele küskün çıkıyor kapıyı çarpıp adamın üstüne. Arkasına dönüp bakmıyor bile. Omzuma çarpıp geçiyor yanımdan, varlığım umurunda bile değil o anda...

Hemen yan odada bir bağrış, çığrış sanıyorum yer yerinden oynamış, dünyalar yıkılmış üzerlerine. Adam çarpıp çıkıyor kapıyı, kadın bir paspasın üzerinde sürünüyor onu değil beni seç diye. Adam kararlı adımlarla iniyor merdivenleri kadın yaşlı gözlerle paspasa sarılıyor güç kuvvet versin diye. Uzatıyorum elimi, hadi kalk ayağa diye, bakıyor sadece.

Uzaklaşırken oradan bir kadın geliyor, iki elinde çocuk yetmiyormuş gibi bir diğeri sırtına bağlı. Üstleri başları kir, pas içinde. Açlar, bakışlarından belli. En küçüğü bir deri bir kemik, diğerlerinin gözlerinin feri gitmiş. Yaşam diyorum, bari onlara dönse gülen yüzünü. Ama nafile... İçimde sızı yürüyorum ışığı görebilme ümidiyle...

Alt katın merdivenlerine geldiğimde, kırmızı straplez elbisesi, siyah topuklu ayakkabıları, ağzında bir sigara ile bir kadın, makyajlı yüzü sanki bir maske. Açıyor evinin kapısını, içerisi zifir karanlık... Elindeki çakmakla aydınlatıyor adımını attığı yerleri. Oysa ne şaşalı, ne ışıltılı görüntüsü... Dalıyor kendi karanlığına, kayboluyor kapısının ardındaki benliğine...

Hemen alt katta genç bir delikanlı; belli kafası dumanlı, laf atıyor bana bir iki, başımı eğip uzaklaşıyorum yanından. Takip ediyor beni bir süre merdivenlerde; içime korkular salarak... Kapıya uzattığımda elimi, yaklaşıyor bir iyice: Ne oldu yakıştıramadın mı kendini bu koridorlara diyor. Dönmeden yüzümü ona ve sönmeden otomatın ışığı: Ondan değil de diyorum, ağır geldi hayatın kokusu buralarda bana, çıkıp sokaklara oksijeni çekeceğim ciğerlerime, kendime gelebilmek için bir süre... Burası diyor kaybedenler oteli, konukları hep geçici... Kapıyı açıyor bana, dikkat et sokaklara diyor, en çok da darsa ve çıkmazsa zordur işin, anlamazsın bile yönünün buraya döndüğünü. Bir sabah uyandığında kuşluk vakti bakmışsın ki bu otelin konuğu olmuşsun. Ama korkma, dedim ya burası kaybedenler oteli, konukları hep geçici...

_____________________________________Devam Etti...
Fotoğraf / Michel Agostinelli

O ANDA BEN


Jace Everett, Bad Things

30 cm. vardı genişliği, uzunluğu ise ancak 1 metreydi... Yüksekliği 1.20 cm.; belki... Akçağaçtan rengi ve metal ayağı ile sade bir görüntüsü vardı, masayı ben seçmiştim. Severdim yüksek tabureleri... Sadece iki tabure almıştım. Üzerine bambudan yapılmış iki amerikan servisi örtü yaptım. Üfleme mavi camdan bir altlık üzerine konmuş; yeşil, bal peteği desenli, yarısı yanmış mumu koydum ve orada, o masada, o mumun alevinde bir adam hayal ettim.

Beyaz dar dikdörtgen tabaklardan birine eski ve yeni kaşar, diğerine ezine ve tulum koydum. Pembe dar uzun mu uzun elips bir tabağa domatesleri, nane yaprakları ile süsleyerek hazırladım. Üzerine, ilk hasat zeytinyağ gezdirdim, az tuz ekledim. Küçük bir kavunu kestim dilimleyerek, geniş beyaz porselen bir tabağa ikişer tane koydum özenle... Kalamata zeytinleri ise tek tek yerleştirdim salyangoz şekilli başka bir porselene. Düz yeşil tabaklar koydum ve beyaz üstüne incecik çizgileri olan desenli bir peçete seçtim. Rakı kadehlerini hazırladım, buzu kontrol ettim. Fransız balkonundaki saksı çiçeklerini açıkta bırakan fıstık yeşili tülleri düzeltip, bej renkli jaluziyi yarısına kadar kapattım. Balkonun kapılarından birini yarım açtım. Mumu yaktım ve beklemeye başladım.


Heyecanla, çalan kapıya gitmek üzereyken aynada son bir kez baktım kendime. Güzel gözüktüm gözüme, gülümsememi yakaladım bir an... Kapıyı açtığımda o gülümseme mi vardı yüzümde bilmiyorum ama onun o gülümsemesi tarifsizdi. Aklımda o ilk karşılaşmaya dair hiçbir hayal yokken, kapıda onu görünce, sarıldım içtenlikle. Belime doladı kolunu ve öptü beni. İçeri girmesini bile beklemeden, özlemişim dedim. Özlemişim dedi.


Elini yüzünü yıkadı, balkona doğru yol alırken, mutfağa hazırladım dedim. Salonun ışıklarını kapadım ve müziği açtım. Onun ardından mutfağa gittim. Rakıları servis yapmıştı bile. Kızarmış ekmekleri alıp, içine turuncu peçete koyduğum örme sepet bir ekmekliğe özenle ekmekleri yerleştirdi. Masaya şöyle bir baktı, kahkahamız eksik kalmış gibi dedi. Rakıda buz sevmezdim bilirdi. Suyuma iki buz attı. Kadehini kaldırdı, gözlerini benden hiç ayırmadan seyrediyordu. Çok güzelsin dedi, çok güzel bir gece... İyi ki geldin dedim. O zaman; senli benli halimize dedi. Senli benli halimize dedim. Öyle yakındı ki yüzlerimiz birbirine, o gece, o masada, o mumun alevinde; biliyordum bir başka güzeldim. Gecenin ilerleyen saatlerinde, sohbet sohbeti, kahkahalar kahkahaları, kadehler kadehleri kovalarken, hiç ayırmadık gözlerimizi birbirimizden...


Bir ara iki elinin arasına aldı yüzümü, bu gece, bu masada, bu mumun alevinde, bir başka güzelsin dedi. Biliyorum dedim. Kalbim yerinden çıkacaktı; saatler gibi gelen o derin sessizlikte, hissediyordum, daha önce hiç söylenmemiş ama hep hissedilmiş o kelimenin, dilinin ucunda olduğunu. İlk defa öpüşmek gibiydi, ilk defa bir tene dokunmak gibi, Yok, yok... Daha başkaydı, daha farklı, daha heyecanlı. Yüzünü yüzüme iyice yaklaştırdı. Nefesi nefesime karışmıştı. Gözleri, ah o güzel gözleri, yüreğinin aynası, aklının yansıması gözleri... Baktı derinime, indi yüreğime, sevdi gözleriyle...

O gece, o masada, o mum alevinde hayalden bile güzeldik...
O gece, o masada, o mum alevinde, alev almıştı yüreğim...




_________________________________________



(1) Gereksiz Yazar mimlemişti beni, en etkili an...


(2) Fotoğraf / 1x.com

25 Ağustos 2009

ALEVLİ BİR AYRILIKTI TANGO



alevli bir ayrılıktı tango
ve ben yanında yürürken bile
hissediyordum ritmini

_________________________

Fotoğraf / Tango© Volker Vontin

24 Ağustos 2009

YARATICI MIIM YOKSA İLGİNÇ MİİM


  • Şimdi durum şu; sevgili Hayat İzlerim, Kelebenk, Ufuk Çizgisi ve Bırak Dağınık Kalsın; beni ödüllendirmiş. Bir ödül söz konusu olduğunda akıl ve gönül defterleri olan bloglarda insanın kendi adını görmesi kadar keyif veren bir şey olmasa gerek. Bilenler bilir öyle pek de şahane bir mim oyuncu değilimdir. İlla her mimi kendi keyfime göre, kırpar, şekillendirir ve öyle oynarım. Ama bu mimde ne yapacağıma karar veremedim: Meselenin yaratıcı ve ilginç olma halini henüz kafamda birleştirip ortaya bir şey çıkartamadım. Yoksa yaratıcı değil miyim? Kendine haksızlık etmiyeyim de "yeterince yaratıcı değil miyim" diye sorayım bari...

Şurada ve Burada blog yazılarıma kendimce farklı bakış açıları geliştirmiş ve bloglarda şu ana kadar rastlamadığım bir yaratıcılıkla!!! ve ilginçlikle!!! yazılar yazmıştım.


Mimin iki farklı versiyonunu gördüm; kendinle ilgili 7 ilginç şey nedir sorusuna cevap arayanlar ve 7 sevdiğin şeye cevap arayanlar... Bir de ortak noktaları olan 7 kişiye pasla bölümü var, unutmadan onu da belirteyim.


Her iki sorunun cevabının da kreativ (hangi dilde sahi bu) blogger olmak için yeter şartı sağladığından pek de emin olmamakla beraber, ve kendim kendime ilginç gelmediğimden; meseleye Hayat İzlerimden Özlem'in de dile getirdiği gibi; hatırlanmak ve değer vermek bakış açısıyla bakıyor ve bu anlamda; biraz şımarıklık ve biraz da keyifle ödülümü alıyor ve yüreğimin en güzel köşelerinden birine kaldırıyorum. Bu ödüle ilişkin aklına "Evrenin Dünyası" gelenlere teşekkür ediyor ve mimi üzerinden zaman geçtiği için kimseciklere paslamıyorum ama gün geçmesin ki bloguna yazı yazmış mı, yeni bir yorum almış mı ki diye merakla baktığım her bir blog yazarının tek tek aklımdan ve yüreğimden geçtiğini bilmenizi istiyorum.

____________________________
Okuyucuya Önemli Not: Az önce aldığımız bir habere göre; bir ödülüm daha varmış benim...
Durum şu; Mim Cadısına bu ödülden çifter çifter geldiği için, üzerine iki ayrı yazı yazdığı için ve de ben sadece birini görüp, adıma rast gelmeyince atlamış olduğum için ödülümü az önce hafif bir sersenişle almış bulunmaktayım. Hiçççççççç cık cık ne ayıp demeyin, haklı valla, ayrıca verdiği ödülü geri almamasını güzel yüreğiyle bağdaştırıyorum ben.
Ödülü veren Mim Cadısı Bekriya'dan huzurlarınızda özür diliyorum bir de kocaman öpüyorum.

21 Ağustos 2009

MEMPHIS, CATFISH, ADAM, KADIN, HAYALLER


Oturdular bardaki kırmızı yüksek taburelere: Sadece ikisi vardı, salaştı bar ve Memphis'in orta yerinde, gece saat ikide; iki beyaz, çok rastlanır bir durum değildi doğrusu. Barmen, ağzında cigar, bir yandan çalan gruba bakıyor, öte yandan elindeki beyaz kumaş parçası ile bardakları kuruluyordu. Barmene seslendi adam: İki burbon...

Adam kadını seyrederken, gözleri anlatmaya başlamıştı kurduğu hayalleri, kadın kendi ritminde salınıyordu ve sanki her hareketi onu adamın hayalininin içine alıyordu. Barmenin gözleri takıldı bir süre sonra ikisine de...

Çalan grup bir parça isteyip istemediklerini sordu: Adam ve kadın aynı anda; Catfish Blue diye bağırdı. Barmen bir kahkaha attı, elindeki bardak az kalsın düşüyordu. Barmen; "grubun en sevdiği parçadır ve ne yazık ki barın kapanış şarkısıdır" dedi gevrek gülüşüyle, adam o zaman 3 kere arka arkaya çalsınlar daha sözlerim bitmedi dedi ve kadının gözlerine bakmaya devam etti.

Barmen o gece ilk defa, onu terk eden Lyam'ı hatırladı. Bir burbon da kendine koydu. Barın ışıklarını iyice kıstı. Adamla kadına, bu gece dedi, bu bar sizindir, siz de benim misafirimsiniz.

O gece, o barda, adam ve kadın, hayaller kurdular ve hayatı yeniden yazdılar, sadece kendileri için değil, onların anlarını yakalayan diğerleri içinde...






Catfish Blue - Toumani Diabate

ORTA YERDE İKİ SANIK


Kelimelerin tükendiği zamanlardı, mum yaktık yuvamızın orta yerine,
Dumanı haber getirsin benden sana senden bana diye...

Sırt sırta verip otururduk gecenin orta yerine,
Yüzleşmeye cesaretimiz yoktu evet...

Döndük yüzümüzü duvarlara yatağın orta yerinde,
Dokunmaya cesaretimiz bile yoktu birbirimize...

Söylesene ne zaman küçüldük,
Görünmez olduk?
Bu kadar yabancılaştık birbirimize?




Bir mum yakalım geceye
Belki gölgemiz uzar da dokunuruz birbirimize...

Biliyorsun değil mi?
Çok zor hayatın ortasında iki sanık gibi yitip gitmek...
Görmezden gelip,
Çekip gitmek...


________________________________________________

Fotoğraf / 1x.com

KURULMUŞ CÜMLELER / 5


Aşık olmak baharı yaşamaya benzer.
Her yinelenişi ilkmiş gibi kuşatır insanı...


Erendiz Atasü

20 Ağustos 2009

BİR YILIN MUHASEBESİ VE VAZGEÇMİİM BEN KENDİMDEN


Merhabalar her sabah güne başlama cümlemdi bir zamanlar. Kolyeler yaptığım zamanlarda kaldı EvreninTakıntılı Dünyası. Herkes isyanlardaydı kendimi kapatışıma oysa tam toparlıyordum ben, hayata karışıyordum yavaş yavaş, aslına bakarsınız İyi Gidiyorduk Ki Bahar geldi işte. Dostların serzenişleri artınca, haliyle isyan ettim bir gün: Tamam En Azından Bir Yerlerden Başladım Diye... Gecelerden bir gece, karanlık bir ormanda ışık hüzmesiydi gördüğüm ve hiç tanımadığım bir ses, bir şiir okudu bana; arkadaşınız dedi sizin için istedi, rahatsız etmedim umarım. Dondum kaldım telefonda, Şair, Şiir, Gece ve ben dolaştık o gece anılar havuzunda... Ufacık heyecanları bile katık edip kendime Sonunda başladım normal bir hayata karışmaya... Hayatın içinde tuhaf patikalara denk geldikçe, bilinmez yollarda da gezdim bir süre, sarışınlığa ramak kala; Blond... Attactive...But Not Fool olduğumu fark edip, kendime geldim aynada kendimi bulamayınca. Zaman geçiyordu Komik Tesadüflerle ve ben yalnızdım gecelerimde. Beni tanıyanlar hala güzel ve sımsıcak gülüşünüz deseler de şaşırıyorlardı hallerime: Hayat Şaşırtır dedim onlara... Beni de şaşırtmıştı hayat tarih 25'ini gösterdiğinde... Herkesin hayatında önem atfettiği tarihler vardır ya benim de vardı elbet ama bilememiştim sevmeli miyim şu 25'i yoksa sevmemeli miyim diye.

Hiçbir Şey Olmamış Gibi yaşayıp giderken; bir duvar ördü duvarcı aniden ve bir kuş kanadını kaybetti o esnada; ama öğrenmiştim işte bir kez daha; farkına varmadıkça zordur hiçbir şey olmamış gibi davranmak hayatta. Şarkılarda aradığım zamanlar oldu teselliyi ve Kahve Falında bulduğum umudu... Beni Bana Bırakın dedim bir gün dostlara, bırakın da içimde kalan ne varsa yaşayayım unutmak adına... Biliyordum Kalbim Ellerim Kadar Küçük Değildi ve o kalbe sığdırdığım sevdanın acısı da küçük olmayacaktı elbet. Hayattan keyif almakla ilgili ciddi sıkıntılar yaşadığım bir dönemde, Keyif ve Bluessuz bir gecede; söz verdim kendime; kendim olmaktan vazgeçmeyeceğim bir daha diye... Kendim dedim, düşündüm üzerine; ben Umutsuz ama Mutlu bir tiptim işte, ve evet kocaman bir yüreğim vardı elimde ve bir de tabi sorularım: Mutlu Aşk Var Mı? Mutlu aşk olup olmadığına henüz karar vermemiştim ama Mutluluk tarifim vardı elimde. Tek malzemeli bu tarif için Aramak Araştırmak gerekti ısrarla ya da sonradan öğrenileceği üzere beklemek sabırla. İyiydi, güzeldi de yaşamak istiyorum niyeti eyleme dönüşmediğinden sonuç vermiyordu bir türlü, Yıpratmaktan öte gitmiyordum kendimi. Kendi Gölgemi seyrediyordum uzayıp giden, Dün Bugün Yarın derken daralıyordu vakit fark etmeden. Elimin Altındaki Kitaplara baktım da hayat yazıldığı gibi yaşanmıyordu, Güçlü Olmak gerekiyordu evet ama bunun için de insanın kendi doğrularına sarılması gerekiyordu aslında. Affetmeyi öğrenmeye çabaladıkça, bir anı çıkıp dikiliyordu karşıma: Nasıl Umutlanayım Özleyişine diye isyan ettim bir gece en sonunda. Ruhsuz Yürek olup dolaştım sokaklarda, Yoksun diye bağırdım gece yarılarında, Derin Nefesler aldım her hıçkırığımda. Yaşamı hissettim güneşin aydınlattığı bir Sokakta... Kapılar Açıldı Ardına Kadar bir gün doğumunda... Arıyordum ben hala; En Önemli Özellik sorumluluk sahibi olmaktı hayatta, Susma Hakkımı kullandım ben tam da bu noktada... Büyük bir patlama oldu o esnada.. Cam Kırıkları doldu etrafım: Yansımalar ve Yanılsamalar aynanın kırıklarında... Her Şeye Rağmen Sevmek Seni, vazgeçmemek mi senden aslında. Tutarlılık mümkün değildi böyle anlarda ve Kimse İstemediğini Yaşamazdı aslında. Her Şey Zamanında Değerliydi bilmiştim de ısrar ediyordum çocukça. Üç Nokta koydum hayatıma, dolaştım Sevdiğim Mekanlarda... Başımın Ağrısı tuttu yer yer, çığlık attım bağırdım: Yeter.


Sonunda bir yılı geride bıraktığımı fark ettiğimde; 2007'yi 2008'e bağlayan gecede dilediğim aşkın yerini, 2008'i 2009'a bağlayan gecede Aç Kapıyı Ben Geldim diyerek, kendime gelmeye bırakmıştım.


Vazgeçmediğim tek şey kendim olmuştum ve belki de bu sayede aşkı tekrar bulmuştum.




______________________




Toslumbağa beni mimlemiş hayatta nelerden vazgeçemezsiniz diye...


Biliyorum kötü bir mim oyuncusuyum ama seviyorum mimleri içimden geldiği gibi dillendirmeyi. Evet bu mim hayatta nelerden vazgeçmezsiniz üzerine, benim cevabım basit ve tek: Kendim Olmaktan...

Son olarak, yapmak isteyen, üzerine düşünmek isteyen herkese gitsin diyelim ve mimin gereğini yerine getirelim.



______________________________

Fotoğraf / 1x.com





19 Ağustos 2009

KURŞUN ASKER Mİ KURŞUN KALEM Mİ?

Topladım kurşun kalemlerimi, her birinden kurşun asker yaptım kendime, oynadım saatlerce...

Ne şanslı çocuktum ben, hem boya kalemlerim oldu benim, hem renk renk boy boy yazı kalemlerim; karası oldu, kırmızısı, ucunda püsküllüsü, yanından çıtçıtlısı... Bazısını rengi için aldım, bazısını süsü için, bazısını Ayşe almış diye, bazısını sınıfın yakışıklısı Mustafa'da var diye...

En büyük heyecanım okul açıldığında koşa koşa kırtasiyeye gitmek olurdu. Ah o defterler, ah o silgiler, ah o beni benden alan kalemler... İhtiyaç kadar alınacaktı. Öyle öğrenmiştim annemden babamdan, ihtiyacı belirleyen neydi ki...? Zevkim mi, kullanma ve tüketme sıklığım mı, kendimi sınıfta bir gruba ait hissetme duygum mu? Daha çok yazmak mı, daha çok silmek belki...


Sahi, ihtiyacın kadarı kim belirliyordu?


Ne şanslı çocuktum ben, yazmak için kalemi olmayan çocuklara göre, hep ihtiyacım kadar defterim, kalemim, silgim olmuştu.


Çok ihtiyacı olup da bir tanesine bile sahip olmaktan mutluluk duyanları okudukça, gördükçe, topluyorum kurşun kalemlerimi, başka çocukların da kurşun askerleri olabilsin, kurşun gibi yazılar yazıp, farkında olmamızı sağlasınlar diye...
Bir toplumun en güçlü silahının; okumak, yazmak ve anlamak olduğunu bildiğimden beri topluyorum kurşun kalemlerimi, daha güçlü bir toplum olabilelim diye...







18 Ağustos 2009

ÖZLEDİM SENİ ÇOK


Günlerdir içimdeki sıkıntı, başka başka kelimelerle tarif etse de sana kendini, biliyorsun değil mi, özledim seni...

Ah! Aşk dediğin bir an, düşmek gibi, kabul ama, ya bakmak gözlerinin içine, ya dokunmak saatlerce, ya uzanmak ve sadece konuşmak biteviye...

Ne çok zaman olmuştu unutalı beri.
Unutmak... Evet unutuyor insan. İlk zamanlar, özlüyorsun deliler gibi, her an aklında ama her an. Tekrar tekrar yaşıyorsun senin olan anları, belki araya sana ait olmayanları da katarak; büyütüyorsun... Büyüyor özlemin... Sonra, zamanla unutuyorsun. Farkına bile varmıyorsun. Yok sayıyorsun.

Sonra, aşk yine, yeniden çalıyor kapını, bir dostun dediği gibi önemi olmuyor kapı arkasında beklemenin, ya da daha çalmadan koşup açmanın, her seferinde sen nefes nefese kalıyorsun.

Üzerini örttüğün, yok saydığın, artık ihtiyaç duymadığını sandığın hislerle doluyor yüreğin, henüz yaşamasan da hayalini özlüyorsun. Yaşadıkça, bir tebessüm yüzünde, huzur yüreğinde öylece tutunuyorsun hayata: Bakmak gözlerinin içine, dokunmak saatlerce, uzanmak ve sadece konuşmak biteviye...

Sonra bir sabah, o olsa da olmasa da, aynı duygu ile kalkıyorsun yataktan: Özledim seni çok... Ve seviyorum galiba... Aşk kadar ama aşkın ötesinde...


______________________________
Fotoğraf / devianART


17 Ağustos 2009

BAKIYORUM KENDİME, KENDİMDE MİYİM DİYE






Geleceksin ya



Bekliyorum



Öyle heyecanlı, öyle şaşkın




Bakıyorum kendime,



Kendimde miyim diye







Sen gel aşk



Kurtar beni çelişkimden







Tehlike anında ilk kurtarılacak : Beynim




Senin yokluğunda



Ben



Üzerine limon sıkıp yedim





Yüreğimi sote ettim



Ciğerim




Gel artık



Rakı sofran hazır



Ben kendimi sana meze ettim







Buzum yok diye üzülürken



Aklıma geldi espirin



Sahi neyindim ben senin







gerçeğin



geçmişin



yokluğun











şimdi ben bakıyorum kendime



bıraktığın boşluğun




u z u y o r






gözün görebildiğine




sesin duyabildiğine




yüreğin acıyabildiğine








kendimde miyim



kendim miyim



kendimden bile vazgeçtim



yabancıyım tenime



dokunuyorum
korkuyorum



çok



ama



pek çok








yeni yine yeniden



ayağa kalkmak zor




















______________________________________________





Fotoğraf / life cycles (teenager, lost in emotion)© Robert

16 Ağustos 2009

ARDINDAN SESLENDİM KENDİMİN

Bunu kendine yapma...
Bir hayalin peşinden koşma...

Koştun daha önce, yoruldun...


Dur dinlen...
Dur dinle...

Dur gitme!
Yorulursun...





Yetmedi diye ağlıyordun,
Bak kalmadı saatler...
Sen koşarken,
Düştü cebinden birer birer...
Şimdi geri dön topla dakikaları...
Belki bir araya gelip,
Bir saat ederler...
Ağlama boşuna,
Ardımdan seslendim ben kendimin;
Tam bir saat boyunca...

Bunu kendine yapma...
Bir hayalin peşinden koşma...
Yorulursun...
Duymadı kendim beni,
Yordu kalbini
Durdu atışı,
Dondu bakışı,
Sustu haykırışı,
Kaldı yine, yeniden tek başına.
Çekildi ebedi sessizliğine,
Dua edeni olur mu bilinmez ama
Güleni çok oldu gibi geldi bu duruma...
Ağladı anıra anıra...
Eşşekti ne de olsa,
Yoksa kanar mıydı kendine,
Düşer miydi yollara...
Bu saatten sonra bir sözüm yok kendime...
Ee bebeğime eee den başka
İyi uykular bu saatte okuyan varsa...
Bari sen anla laftan da koşma bir hayalin peşinden dimi ama...
Dur dinle dur dinlen
Otur bir soluklan kaldırımda
Yak bir sigara...
Düşme bildiğin yollara aşk adına
Yorulursun
Anlasana...
Anladın mı?
Hiç sanmam...
Benim umudum yok senden yana...
Sen düşersin gene yollara...
Aşk çok gerekli sanki sana...
Evet, sana söylüyorum sana...
Hatta alın üstüne...
Düşün...
Taşın...
Gerekirse yak bir sigara daha...
Aşk neydi...
Koşman mı gerekliydi...
Durup beklesen, gelmez miydi...
Sahi, aşk neydi...




_________________________________
Fotoğraf / devianART
'Aşk Neydi?' sorusu için Cache'ye teşekkürler...

İÇİMDEKİ HÜZÜN




Hey heylerin üstünde galiba senin dedin ve gittin ya...
Anlamadın ya se/n/s/sizliğimi
ve hatta sormadın ya...
Dile getiremedim ya ardından...
Sustum kaldım ya kendime...
Konuşamadım ya günlerce kimseyle...
Hani bakmadı ya gözlerim sevdiğin gibi hayata bir daha...
Ağladım ya sabahlara kadar...
İçim çığlık çığlık, yüreğim göz göz oldu ya vedandan sonra...
Dönüp bakmadın ya köşeden...
'Kadın var ya...' bile diyemedi ya dilin...
Kulağımda gidişinin melodisi, döndüm köşeyi...

Keşke;

Bilmeseydi gözlerim onu öpüşünü...


O zaman;

Kaplamazdı, dile gelmeyen hüzün içimi...





Farid Farjad - Aamad Amma








________________________________________



Fotoğraf / deviantART
Müzik için Efsa'ya teşekkür...

15 Ağustos 2009

SEBEBİ BELLİ SIKINTILAR___2


Gözlerimin her an ağlamaya hazır hallerinden galiba dünyaya pırıl pırıl bakışım...
Ya da ben elimde mendil dolaşıyorum diye bu vedalar...




_____________________

Fotoğraf / 1x.com

13 Ağustos 2009

YAZILANI YORDUM - 5




sanmak bir sanrı yüreğime
gerçek yüzüme bir tokat atar gelirim ben kendime,
sancısı kalır geriye sadece yüreğimde...
demek ki sanmak bir sancı yüreğimde...


______________________________
Fotoğraf / deviantART





DÖNDÜ YÜZÜNÜ KENDİNE


Döndü yüzünü kendine, kırılmışlığını sakladı kendince...


Bir kadın tanıdım geçenlerde, kızıla çalan saçları, düşünceli bakışları vardı.
Gülen bir yüzü, sevgi taşan bir yüreği...
Karşılaştık köşe başında, yüzünde maskesi vardı, tanıyamadım ilk önce.
Gülümsedim, gülümsedi: Aniden döndü yüzünü kendine...
Kırılmışlığını sakladı kendince.
Üzerine vardım bir iki...
Baktım yüzüne, yoktu gözleri yerinde;
Kızıla çalan saçları kapatmıştı bakışlarını:
Yüreğinin yangınlarını bağırıyordu, gelip geçene...
Ayrıldım yanından sessizce.


Her acının zamana ihtiyacı vardır, bilmiştim çok zaman önce.
Bitti sanırsın da, ufacık bir kıymık batar; kanar yüreğin bir iyice...
Geride kalmayınca kan
Dönersin gene yüzünü güneşe
Bakışların güler gelip geçene...


Bakışların gülsün, gelip geçene...

12 Ağustos 2009

SİYAH KUĞU (*)



Kadınlar oturdular bir kaldırım taşına. Gecenin serinliğine inat giydikleri kıyafetlere baktılar. Biraz tutkulu, biraz özlem kokan, kendi dünyalarının dışa vurumu hallerine yakışmıştı kıyafetleri. Öyle güzel yürekleri vardı ki; ne giyseler yakışırdı. İyi görünüyorsun dedi biri... Sen de dedi diğeri...

Suskunlukları konuşacakları olmadıklarından değildi. Konuşurlarsa birbirlerini incitmekten korkuyorlardı. Sessiz kaldılar. Gözlerdeki sorular bilmediklerini çok iyi bildiklerini söylüyordu. Daha yaşlıca olanı, dilinin ucuna kadar gelene sustu. Diğeri durdu, düşündü... İkisi arasındaki bu herşeyi bilen, farkında olan ve aslında içten içe varlığından duyulan sıkıntıdan uzak, kelimelerin, hallerin, duruşların yer değiştirdiği benliklerinde, arkadaşlıklarına başladıkları içtenlikle devam etmek içindi.

Sustular; belki çığlık atarak...
Sustular; belki bilinenin dile gelmesinin yaratacaklarından...
Sustular; belki adamı kaybetmek duygusunun ağırlığından...

Birşey bilmediklerinden değil, anlamadıklarından hiç değil... Onlar eş yüreklerin aynı ruha atfettiklerine sustular en çok... Tüm yaşanmışlıkların ötesinde, kelimelere dökülmeyenin hissettirdiklerinde sadece sustular... Farkında olmadıkları bir an bile yoktu da gene de sustular işte...

Daha yaşlıca olan konuşabilse şunlar dökülürdü ağzından;

Senin varlığını fark ettiğimde, geriye dönmek için çok geçti. Ben frenimi bırakmıştım. 40'lı yaşlarıma yüklediğim farkındalığım 17 yaşımın toyluğundaydı ve ilkti herşey...

Oysa sen, öyle güzel, öyle yürekliydin ki... Diyemedim... Sorduğun soruların cevapları evetti çoğu zaman. Ve evet, o kayıp günlerin açıklaması da vardı üstelik... Ama o açıklamayı yapması gerekenin ben olmadığımı biliyordum. Tıpkı senin bildiğin gibi. Açık açık sorulamayan ama cevapları karşılıklı bilinen bu hal, ne senin ne de benim yarattığım bir durumdu. Tahmin etmesi zor olmayan diğer bir durum da senin ve benim ayrı ayrı çek kurtar beni deme hallerimizdi.
Ben seni biliyorum, senin beni bildiğini de... Senin bana resmedilişinle, benim sana resmedilişimin bizim algıladığımızdan farklı olması da bizim suçumuz değil... Hatırlar mısın demiştin ki, kadın algısı işte tam da bu noktada anlam kazanıyor. Ben ne yaşadığımı biliyorum, algımı yanıltan hiçbir şey yok... Sen herşeyi yanlış algıladığımı düşünsen de, ben sana kanıtlarımı sunamam, canını acıtmaktansa varsın sen benim sandığımı düşün. Belki o sanmak halime kızgınsın ve hatta bir parça meraklı. Ama karşılıklı söylenemeyenlerden ip uçları yakalamaya çalışmak yorucu. Oysa biliyor musun ben ilk sana söylemek isterdim, 'aşık oldum'u... Sevişirken bile nasıl sevgiyle dokunduğunu... Sarılıp uyurken kadınını içine soktuğunu... Uyanmak istemediğim bir düşle, hiç uykuya dalmak istemediğim bir gerçekliğin ortasında, tutkuyu yaşadım ben...

Ama sustum...

İkimizin de cevapları "o"ndan beklediğini bilerek...

30.06.2009


___________________________________

Fotoğraf / Gossip© Jef Van den Houte
(*) 'Siyah Kuğu', olanaksız görünen ve üç temel özelliği olan bir olaydır: Öngörülemez; çok etkilidir; gerçekleştikten sonra onu daha az rastlantısal ve daha öngörülebilir hale getiren bir açıklama uydururuz. (Nassim Nicholas Taleb - Siyah Kuğu kitap tanıtım yazısından alınmıştır.)

11 Ağustos 2009

KLAVYENİN BAŞINDA...


Bir Gece...
Sakince oturdu klavyenin başına, niyeti 3-5 arkadaşa bakıp, belki iki satır selam edip çıkmaktı. Uzun zamandır ses vermeyen bir arkadaşından gelen bir mail ile donup kaldı: Selam...
Selam...
diyebildi sadece...

Bir Akşamüstü...
Sakince oturdu klavyenin başına, niyeti 3-5 arkadaşa bakıp, belki iki satır selam edip çıkmaktı. İçeriden, derinden bir müzik sesi ile irkildi, uzun zamandır dinlemediği bir melodi çalınıyordu kulaklarına: Gitme gitme, gittiğin yerlerden dönülmez geri...
Gitme... Gitme...
diyebildi sadece...

Bir Sabah...
Sakince oturdu klavyenin başına, niyeti 3-5 arkadaşa bakıp, belki iki satır selam edip çıkmaktı. Msnindeki tek adam yeşildi, sabahın bu saatinde niye ki diye düşündü kadın... Tam parmakları klavye ile buluşacaktı ki, adamın yazdığını fark etti bekledi... Ekrana tek bir kelime düştü: Üzgünüm...
Ben de...
diyebildi sadece...

_______________________

Bazen hiç beklemediğiniz anda gelir bir anı, çöreklenir... Aklınıza, yüreğinize, gözünüze...
Dağılırsınız...
Aklınızda bir soru,
Yüreğinizde bir sızı,
Gözünüzde bir yaşla...
Kalırsınız klavyenin başında...

Ne bir kelime dökülür dilden, ne bir parmak dokunur tuşa...
Öylece dalar gidersiniz geçmişe; geride kaldı dediklerinizi de yanınıza alarak...


10 Ağustos 2009

GÜNÜN GETİRDİKLERİ VE VUSLAT EVİ

Sabah kahvemi yudumlarken geldi oturdu karşıma, sinirliydi ama daha çok incinmiş: Onurum bu benim, çocuklarımın yüzüne bakamam dedi.

Söyleyecek sözün bittiği andı yaşanan; sadece baktım haklısın dedi gözlerim, anladı mı bilmem. Kalktı gitti, geldiği gibi, selamsız...

25 yıldır aşkla bağlı olduğu mesleğinde geldiği noktaya biraz da uzaktan bakarak; bunu hak etmiyorum ben dedi. Çayımı içiyordum o sırada. Gözleri dolmuştu, ağladı ağlayacak haline, söylenecek söz yoktu. Sustum, bir çay söyledim. Sustuk birlikte. Gözyaşının sesini duydum bir an. Baktım, ağlamıyordu ama biliyordum, içinden çığlıklar atıyordu. Kalktı gitti, geldiği gibi, selamsız...

Öğlenin habercisi midemden bir ses geldi, oralı olmadım. Bir beş dakika sonra bir ses daha... Bakındım sağa sola, mide sesimi karşılık verebilecek bir şey var mı etrafta: Masamın üzerinde nicedir duran, uzun zamandır çiğnemediğim, şu içinden fal çıkan sakızlardan vardı. Gülümsedim, ne için, ne zaman için sakladığımı bilmeden, belki de iki aydır masamın üzerinde duran sakıza baktım. Zamanı mı dedim, şimdi mi?

Sakıza uzandım, açlığımı daha da hissedirecek olmasını umursamadan, belki dedim, bir kaç gündür sebebi belli sıkıntılarımın cevabı vardır içinde...

Kocaman bir kahkaha koptu tek başınalığımın sessizliğinde... Öyle ki; odamın dışındakilerden bir ses koptu: Hayırdır Evren Hanım?

Hayır, hayır dedim sonra durdum ve hatta evet, evet...
Çıkan falda şöyle yazıyordu:

O yar ile vuslat evine gir
Al başını bulutlara değdir
Bu aşk bir masal olsun demişsin
Aşk zaten rüya gibi bir şeydir
Öyle midir?
Başım göğe erer mi?
Masal mutlu sonla biter mi?

Göreceğiz...

09 Ağustos 2009

YAZILANI YORDUM - 4





Hayat bazen; okuyup bitirdiğin ve rafa kaldırdıktan yıllar sonra anlamını bulduğun bir oyun gibi... Biraz gizemli, biraz hayal, biraz kalan, biraz yiten... Kalanlardan cümle yapmak için sana yeni kelimeler, virgüller ve üç noktalar sunacak diğer yarını bulacaksın bir gün; ve elinde kalan kelimelerle bugüne kadar kurduğun en güzel cümleyi kurup gülümseyeceksin hayata.

Sana oynadığı oyuna, senin bu oyundaki rolüne biraz da şaşarak...

08 Ağustos 2009

YAZILANI YORDUM - 3

ellerine iyi bak bebek, onlarla tutunacaksın hayata...
yüreğine iyi bak bebek, o olmadan yanamazsın böylesi aşklarla...
gözlerine iyi bak bebek gönül gözün onlar senin, onlar olmadan göremezsin sana sunulan güzellikleri asla...
kelimelerine iyi bak bebek, onlar olmadan yazılmaz anarşist sevdalara ve sövülmez bu hayata...
gözyaşlarına iyi bak bebek, ne ağıtlar yazılır onlar olmazsa ne de motikşa notlar bu okulun kayıtlarına...
ama en çok kendine iyi bak bebek, hayat çok güzel bunu sakın unutma!!!
______________________
Fotoğraf / 1x.com

07 Ağustos 2009

SEBEBİ BELLİ SIKINTILAR___1



İstemedi canım bir şey yazmak...
Öylece oturmak istedim...
Akıl sesim sustu yürek konuştu...
Yürek sustu akıl başladı.


Bırakın diye haykırdım...
Bırakın beni bu gece...
Daha fazla sıkıntı büyütmeyin içimde...






KURULMUŞ CÜMLELER / 4



"massimo`ya;
birlikte geçirdiğimiz yedi yıl için.
eksikliğini duyduğum ve asla bana ait olmayacak yanın için.
mümkün değil dediğin her sefer için.
aynı zamanda geleceğim dediğin her sefer için.
sürekli bekliyorum.
sabrımın adına `aşk` diyebilir miyim?
le tue fata ıgnorante (senin cahil perin)"



"Herkes aşkı arar ama kimse onu tanımlayamaz, ne olduğunu, neye benzediğini bile tarif etmekte bazen zorlanırız. Belki de onun için erken kaybederiz çoğu şeyi. Belki de ondan yarım bırakır yaşanılanlar bizi. Hatıralara tutsak eder. Aşk bir karmaşa düzenidir. Hiç olmadık zamanda gelir girer hayatınıza. Ve belki de bize yepyeni bir dünyanın kapılarını aralar."
Cahil Periler
Filminden Alıntı