28 Mart 2012

Zaman Akıp Giderken




Çok şey oluyor aslında, çok şey hızla olup bitiyor... Bazen gülmelerin ardı arkası kesilmezken bazen ve ortada hiçbir şey yokken ağlamaktan içi akıyor insanın. Bazen şaşıp kalıyor insan, bazen donup... Bazen kanıksıyor ne olup biterse, ve bazen yine de inanmak istemiyor olup bitene. En çok da olup bitme şekline... Aldığı kararların sonuçlarından bazen köşe bucak kaçıyor insan, bazen kıskıvrak yakalanıveriyor hiç olmadık bir zaman diliminde. İnsan bazen çığlık çığlığa sarhoşken, bazen bağrış çığırış bir sessizliğin içinde çaresizken, bazen çağıl çağıl aşkla  yanarken, en çok da kendiyle baş başa kalmışken duyuyor içinin sesini. Dinlemeye vakit bulamadığı da oluyor, duymazdan geldiği de... Duymak işine gelmiyor çoğunlukla ve sıklıkla kulak ardı ediliyor iç sesler... Sonra zaman akıp giderken çıkıveriyor karşısına geçmişinden bir manzara, seyrele gönlüm oluyor insan, seyrele vakti zamanında yapmadıklarını, en çok da yaptıklarını... Bir bir görüyor insan, bir bir anlıyor, bir bir duyuyor, bir bir akıyor yaşları, bir birine karışıyor kahkahaları... İnsan büyüyor. Bazen 40ında, bazense çocuk yaşında. Hayat diyoruz her seferinde, bazısına gülüyor başında, bazısının kısmeti sonlarında... 

Ben bugünlerde beni zenginleştiren bir uğraşa kaptırdım kendimi... Pinterest'te dolanıyorum sıklıkla. Bilmediğim kentin sokakları gibi... Keyifli bir keşif yolculuğu. Dingin bir yol. Neden yaşıyorum, neyi seviyorum, ben kimim, beni ben yapan ne... insan galiba hep sorduğu soruların cevaplarını arıyor ve bazen hiç beklemediği bir yerde fotoğraflar ona olanı biteni resmediyor... İyi ki...



20 Mart 2012

Dalıp Gitmek

Aslında çalışmalıyım... Ama nedense aklımın bir ucunda ve yüreğimin orta yerindeki kişiye "seni seviyorum" dediğimden beri, bir yanılgının içinde olup olmadığımı sorgulayan kendimle binanın sessizliği arasındaki boşluğa sığınmak ister gibiyim. O nasıl bir boşluk dersen; sen bağırıyorsun, sesinin yankısı her seferinde sana dönüyor, ama sessizlik öylesine derinki aslında ses sana gelene kadar boğulup kalıyor ve sen o boğulma sesini kendi sesin sanıyorsun, oysa ki geri dönen tek şeyin sözün söylediği o anda, çarpıp da geri gelen dudak altı bir sessizlik olduğunu da çok iyi biliyorsun.

Bir gemi düşün sonsuz denizlerde, ve aniden, sen ona bakıp da düşlere kapılmış bir martı gibi süzülürken, o koca gemi, o koca cüssesi ile denizin orta yerinde, aniden, hiç bir şey yokken, yani bir fırtına mesela, evet, bir bir fırtına bile yokken kaybolsa... Geriye ne kalır? Boşluk! 

Kelimelerime öyle bakma, pek ala sen de biliyorsun ki, kafam böylesine karışık olduğunda imgelemler, rüyalar ve düşünceler birbiri ile uyumlu olamıyor. Yaşadığım his garip, söylendiği an, söylenirken ki his... Ve o garip suçluluk duygusu... Öylesine elle tutulabilirdi ki... Bunu bana anlat dersen; sen bağırıyorsun, kelimeler ağzından çıktı sanıyorsun ama meğerse çıkmıyormuş. Duvara vuruyorum sanıyormuşsun da, aslında duvar falan yokmuş. Biri oturmuş göğsünün orta yerine, biri gelip boğazını sıkmış, sen öylesine çırpınıp, bağırıp, öylesine duvarları yumrukluyormuşsun ki, sesin kısılmış, parmakların acımış, takatin kalmamış. Oysa her şey bir karabasanmış. 

Evet! Suçluluk duygusu bir karabasanmış, gerçek olan o boşluğun hiç dolmayacak olmasıymış. Ne anlatmak istiyorsun dersen, ki deme, n'olur deme... Diyelim ki dedin, ben susardım biliyor musun? Susar ve ağlardım... 


***




Bir "trans siberian" belgeseli sonrası, okunmuş bir yazıya istinaden, söylenmiş bir sözün yarattığı his... "Sen ne güzel bir adamsın" diyen kadının gülümsemesinde saklıdır. Ve yukarıda okumuş olduğunuz karmaşa, bir yüreğin çırpınışıdır. O geziye bir gün mutlaka gidilecektir. Gezi boyunca yürekte taşınacak his... "Sen ne güzel bir adamsın" diyen kadının gülümsemesinde saklı olacaktır. O diyarlar gönül gözüyle görülecek, o şarap gönül sesiyle dinlenen bir şarkı ile yudumlanacaktır. İyi ki...


görsel / buradan 


19 Mart 2012

4 Hikaye



1. Hikaye
Yıkadı balkonu kadın, bir kova su ile. Balkon, hikayeleri yazdığı yerdi. Serindi. Yuvarlak iki saksıda ortanca biri pembe ve mavi ve balkon kenarında salkım sardunyalar, pembe çiçekli. Oturdu kadın balkona, sadece hislerini yazsa yeterdi, sadece gelip geçeni yazsa... Aldı eline rakı kadehini, kaldırdı havaya. Şerefe dedi hayata...




2. Hikaye
Dört kişiydiler, en küçük için iki abi, bir abla vardı masada... Oturdular, tatlı telaşlı ellerin hazırladığı masanın etrafına. İki bina arasından görünen denizi ve batmakta olan güneşi katmerleyen, radyoda çalan, eski zaman aşklarını omuzlarında taşıyan şarkılardı. Gece, kendi hızında yavaş yavaş akarken, sohbet koyulaşıyordu. Hayattı konuşulan ve hayattaki beklentiler üzerine anılara yolculuklar yapıldı.

Kadının aklına düşmeseydi adam, daha da güzel olabilirdi o akşam. Uzun süre, 'ille de sen' diyen Doğulu şarkısını mırıldandı aklı. Kurşun adres sormuyodu ki, yakıp da gidiyordu en derinden, depremlerdeydi yürek, yangınlarda, öylesine çaresiz... Rakısından bir yudum aldı, senli benli oldukları günler içindi. Sonra abilerden birinin, hemen yanında oturan ablaya tutkuyla bakışını yakaladı. İçinde bir yer sızladı. Gözünde bir damla yaşa dönüştü. Kimse görmeden parmağının ucuyla sildi. Büyük ihtimalle, hayal etmek, ayrılığa, uzaklığa, yokluğa dair olduğu için, o gecenin sonunda, aşkına sarılarak uyuduğunu hayal etmekten o gece vazgeçti.


3. Hikaye
Evli iki çocuk babası bir adam ve iki evliliği de mutsuzlukla sonlandırmış ve anmak bile istemeyen, boyu kadar oğluyla babadan kalma evde tek başına nefes alan bir kadın. Oturdular bir balkonun, gökyüzü gören kenarına. Ellerinde bira şişeleri, koyu sohbetin konusu: Aşk...

İkisinin yüreği de aşka dönük ama ikisinin de bu konuda şansı yok. İçiyorlar, bir kadının aşık hallerini anlatışından duygukları heyecanı ortak edip kederlerine. Kadın bir ara, senin gözlerin çok güzel diyor. Oysa, kendi gözleri yeşil mavi, güzel dediği gözlerse, duru bir kahverengi. Birininkinde hüzün var, diğerinde ise aşkın parlaklığı. Yudumlarken biralarını, gecenin sessizliğine karışıyor, sessiz çığlıkları. Herkes bu gece tek başına uyuyacak, gece az sonra bitecek. Herkes kendi yalnızlığında, yaşanmışlıkların ağırlığında kendi kabuğuna çekilecek. Gece sabaha zorda kalmasa hiç varmayacak.




4. Hikaye
Gece saatler vurmadan daha onikiye, içindeki sıkıntı belki de uçup da gider diye, oturdu balkona tek başına bir kadın. Elinde, buzlu bir ahudululu votka, yıldızsız gecede yaktı bir sigara. Açtı msn'in küçük ve boş ve beyaz ve karşılıksız penceresini... Başladı yazmaya, içinden geldiği gibi, sansürsüz ve endişesiz...

içimi dökmüştüm, biraz taşmış galiba, batıp çıkmış buralar

uğramazsın ya... hani uğradığında şaşırma
yalnızlık kafa bulantısı yapıyor akşamlarımda
rakıyı buzsuz severim ben bilirsin
geceyi sensiz değil ama
yüzünü görmemişim kaç gecedir
bir yıldızı bilmişim sen diye
bu gece o da yok iyi mi...
öyle karanlık, sanırsın zifiri
bir de serin, yakıyor insanın nefesini
şimdi burada olsan ki yoksun
ve yakın zamanda olman da mümkün gözükmüyor
içmeyip de ne yapsın bu garip tek başına
yalnızlığını alıp karşısına

oysa dostumdun sen benim
şarkılar dinleyip
uykulara daldığım
ve sevgilimdin
sabahlara seninle uyandığım
şimdi ne yıldız var ne sesin
bir rakım var buzsuz
bir de hüznüm bulutsuz


***

Yukarıda okuduğunuz satırlar yazılıp da atılmışlar bir kenara, istemedim orada kalsınlar. 
Burada olsunlar istedim, kişisel yazın serüvenimin bir ucunda...

***


görseller / 1. balkon / 2. balkon / 3. balkon / 4. balkon

14 Mart 2012

Saat Beş Mektupları - IV





Canım Evren,

Bu aralar çok gergin, hayata karşı öfkeli ve kırgınsın... Ne oldu ki, bunu seçen sendin. İstedin, yaparım dedin, ben hallerim dedin, tamam dedin, peki dedin. Hayır, nereden çıktı şimdi. Yetti artık, da neyin nesi... Çok veriyorsun diye, çok alacaksın diye bir kural yok. Biliyorum, senin de çok bi'şey istediğin yok. Sadece birazcık senden yana olsun istiyorsun hayat... Kendini şımartmayı öğrenmiştin ya... Ne oldu, yetmiyor musun kendin kendine... Hem nedir derdin, sen istedin, senin oldu. Şimdi mi aklın başına geldi. Seni bazen anlamakta ben bile zorlanırken, bir başkasının seni anlamasını nasıl beklersin. 

Beklenti... Yine ele geçirdi değil mi seni... Biraz sakinleş, biraz uzaklaş, biraz dışarıdan bak kendine... Kibre giden bir yol seninkisi... Hazır yol çatallaşmışken otur bir taşın üzerine, uzaktan bir bak kendine. Seviyor musun bu halini... Onaylıyor musun... Bir başkası senin yerinde olsa, yaptıklarını yapsa... Bence de onaylamazdın, bence de aklını başına devşir derdin, bence de bir parça soğurdun ondan...

Belli ki günlerdir, erkenden yatmanın ama uyuyamamanın, gördüğün rüyalardan sonraki huzursuzluğunun ve sabahları yağan yağmura çemkirmenin sana anlatmak istediğine kapadın kulaklarını. Ama aç... Kendi kendine dürüst ol. Kendini dinle... Kendine artık bir çeki düzen ver. Senin herkesten beklentin varsa, ki var biliyorum, benim de senden beklentim bu. Kendine dürüst ol. Beklentilerinden arın. Yalın bir evren ol... Yalın ve önce kendine dürüst!


Senin,
xxx


Kısa Not: Seni seviyorum. Hep.


09 Mart 2012

Yarın Kalan Söylenişler



Sabah sabah içimde bir sızı... Karşıdan gelen sesin, sonunda! biliyor musun (...), demesinden hemen sonra oluştu. Nedensiz değil. Nedenini kendime söylemek istemediğim bir hal benimkisi... O bunu biliyor. Bunun beni, üzerinden ne geçmiş olursa olsun, ne kadar geçmiş olursa olsun acıtacağını da. Ben kendi yolumu çizmiş olsam da, Onun içimde bir yerde halen ortanca bahçelerine açılan bir kapısı var ve o kapı ben nefes aldığım sürece hiç kapanmayacak. O, bunu da biliyor.
O kapıdan esen bir rüzgarın beni üşütmesiyle döndüm geçmişe... Yarım kalan söylenişler, dedim... Yazıldıkları halde kalsınlar istedim. O nedenle buradan sonra okuyacağınız kelimeler yanlış yazılmış olabilir, cümleler anlamsızca orta yerinde kesilmiş olabilir. Söylemeye çalışmak kendi içinde tutarsız olsa bile, meramını anlatmak isteyen birinin ardı arkasına, nefessiz kalırcasına konuştuğunu düşünün... Dinlemek becerisine sahipseniz, söylenen onca kelime arasında sıkışıp kalanları da çıkartabilirsiniz... Çünkü sevmek zamansızdır... Çok güvensen de, için sızlar bazı gidişlere...

***

Dün akşam yazdığım yazıyı ona gönderdim, biliyorum hiç tarzı değil, okudu da ne düşündü bilemem ama tepkisi öyle pek de coşkulu olmadığına göre... Genel ruh halinin yansıması da olabilir tabi, sonra bana, sen ekstrasın dedi, 13+1. Gülümsedim. Bir şans olabilir miydim?

***

Uzun bir mektup yazdım, duygumu anlatmak için, o gene kendince önemli olanı çıkartmış ve onun üzerine yazmış sadece. bunu gördüğüm halde neden dönüp arkama gidemiyorum sessizce, gene neden sonu farklı olur belki diye inat ediyorum, biri bana söylese... içim acıyacak gene, biliyorum. biliyorum, mesele sık aranmak değil kimin o sıklıkla aradığıdır aslında. bazen haftada bir aranmak yeter bazense az gelir gün içinde 5 kere konuşmak. dedim ya kimin aradığında saklıdır sihir... 

***

Dün akşam uzun zaman sonra, Genco Erkaldan Kerem Gibi, Nazımla 35 yıl, seyrettim... Şanslı bir çocuk olduğumu fark ettim bir kez daha ve teşekkür ettim hayata, beni bu yoldan ilerlemek konusunda, doğru bir kapı önüne bıraktığı için. Belki herşey beni getiren leyleğin tercihleriyle şekillendi, orasından çok da emin değilim. Akşam oyunun çoşkusu ve heyecanı ile eve gelip de, onu arayıp bulamamak, içimi burkmadı, heveslerimi söndürmedi desem yalan olur. Üstelik bugün sabahın 10u itibarıyla da aranmadığım düşünüldüğünde, ya da herhangi bir mesajın olmayışı içimi kemirmiyor desem daha büyük bir yalan olur. Zamana bırakmak, zamanın getirdiklerini, keyfiyle kederiyle yaşamak, akışına bırakmak hayatı ve dilemek sadece içinden geçenleri, belki onlara kavuşmanın en zahmetsiz ama sabır gerektiren yoludur. Diliyorum ki, biraz daha sabırlı olmayı öğrenecek bu ruh, bu yürek, bu akıl zamanla... 

***

Konuşma sürelerimiz gitgide kısalıyor, ben paylaşmaya çalıştıkça senin koşar adım kendi dünyana dönüşüne, içerlemiyor değilim, ama bir yandan da kendimi bu ilişkinin yeni biçimine alıştırmaya çalşıyorum. Kimbilir belki "uzaktan" sevmenin doğasında, farklı bir ritmi yakalamak da mümkündür. 

***

Elimde değil, arıyorum seni, sesini duymak, iyi olduğunu bilmek, yanında olduğumu hissettirmek istiyorum. Sen, soğuksun, ne zaman içimi ısıtıp seni arasam, üşüyorum. Çok üşüyorum. 

***

Güne iyi başlamak çok zor değil aslında, çok zor değil gülen bir sesle merhaba demek, için kan ağlasa bile... Hani sadece o var diye, hayatında, ki bazen yetmez bilirim, gene de gülebilir insanın sesi, ümitle... 

***

İnan çok zor değil biliyor musun, en azından şöyle düşün, sen aşık olmuşsun, adam da sana. Uzaktasınız ve bir o kadar yakın aslında. Her sabah, bir günaydın konuşması, çok uzun değil, belki çok kısa, ama hayat akıyor saniyelerce ve uzanıyor güne, yayılıyor ister istemez dudağındaki gülümseme... Aylar sonra, sen bütün bunlar olmazken, giyinme dolabının hemen önünde, ne giyeceğim şimdi ben diye iç geçirirken, yakalıyorsun içindeki hüznün sebebini ve sarılıyorsun telefona, seni neyin üzdüğünü söylemek isterken, adam şöyle diyor sana, "sanıyor musun ki, o sabahlarda, koşarak ve heyecanla geliyordum ben telefona"... İnan bunu duymaktan daha zor değil, gülen bir sesle merhaba demek. Dene... Kimse seni sevmiyorsa, sen kendini sev. Başkasını sever gibi sev. Bak bakalım o sevme biçimi mutlu edecek mi seni. 

***

Sevildiğini hissetmek, sesinin duyulduğu anda mutlu olacağını bildiğin bir sesi aramak, aradığında o sesin mutlu olduğunu fark etmek... Aşk böyle olmalıydı... 

***

Biliyor musun sesinin tınısı seni seviyorum demiyor artık... daha çok bıkkınlık var sesinde, bir de tekrar başladı diye bir pişmanlık... büyüsünü kaybetmiş gibi aşk, belki de olmadığını anladın da söyleyip kırmak istemiyorsun... bilmiyorum... yüreğimin hissettiği tek şey, "uzak" oluşun...





08 Mart 2012

YARIN YOK!



Bazılarımız için yarının bugünden bir farkı yok... 
 Bazı kadınlar içinse ne dün vardı, ne bugün olacak... 
 Ve bazıları yarını hiç yaşayamayacak!



Vefa



Nerdesin diyor yüzünde kızgınlıktan çok mutluluk ifadesi ile doktor hanım... O anda dönüp kapıya bakıyorum, gözleri yaşla dolu bir genç kız. Henüz 29'unda. Kalbinin atışını oturduğum muayene masasından bile duyuyorum: Gözleri nasıl da ağlamaklı.Telefonumu bırakmıştım diyor genç kadın. Ulaşamadık diyor doktor. Heyecanla Doktor Bülent aranıyor, hasta geldi diyor Dr. Nimet; sesindeki umut, coşku sürekli dinlemek isteyeceğiniz mutluluk melodileri sanki. Gülümsüyorum adını bile bilmediğim kadına, o anda orada olmakla, bir insanı tekrar hayata döndüren bir haberin değerini keşfediyorum. Hayata daha bir sıkı tutunmak gerek, görüyorum. Şükrediyor ve gökyüzüne bakıyorum.

Hastaneden çıkınca, uzun zamandır tanış olduğum şimdilerde yüzünü pek de görmediğim abibin arkadaşına uğruyorum. Her zaman yemek yediği yerde denk geliyoruz önceden tahmin edildiği üzere. Üç beş kelimenin belini kırıp, bir çorbanın tadına varınca hadi gel diyorum konuşalım birazcık. Mesele büyük... Beni aşar ama ucundan kıyısından tutmak lazım bazı dostlukların. Bazen bir tutkal olmak hayatta. Kendini hayata tutturacak tutkalın kendine yetmese de bazen başkası için denemek gerek bir kere daha...

Yola çıkıyoruz, arabayı yerleşkenin dışındaki köy yoluna sürüyorum. İlk kasabadan çıkarken konu hala aynı; havadan sudan, oradan buradan. Bir amca el ediyor. Aniden durduruyorum arabayı. Amcaya soruyorum: nereye... İrfaniyeye gidecekmiş, Az ilerde bir köy. Vaktin var mı diyorum, var diyor. Amcayı alıyoruz arabaya. Sohbet dönüp dolaşıp, iyi yüreklere geliyor. Çocukların onu bırakıp gittiğinden dem vuruyor. Köyde toprak çok ama bakacak yok diyor. Anlamadığımız bir dilden konuşurcasına devam ediyor. Vefa kalmadı diyor. Toprağa vefa kalmadı ki, insana olsun. Az ilerde durun da köy kahvesinde bir çayımı için diyor. Sonra uğrayalım diye söz veriyoruz. İşe geç kaldık.

Dönüş yolu açılıveriyor konu: Vefa. Yüreği kırgın belli. Nasıl tekrarlayarak anlatıyor olanı biteni. Safraların atılmamış diyorum. Akşama içmeye karar veriyoruz. Bir kaç telefon görüşmesi ile artık on kişiyiz. Salaş balıkçıda buluşulacak. Keyifle yerime dönerken amcanın sözleri çınlıyor kulaklarımda: Toprağa vefa kalmazsa insana hiç kalmaz...

Merdivenleri birer birer çıkıyorum.Kafamdaki işleri yerine koyduğumda odamın kapısında bir not fark ediyorum. Vefasız. Kaçıncı gelişim. Bu son haberin olsun. Kaderin bana ulaştırdığı nota gülümsüyorum.


Ocak/2010




görsel / buradan

07 Mart 2012

Geceyi Bölen Ses




Oturduğum masadan geceyi seyrediyordum göz ucuyla, bir eli işte bir gözü alacalı karanlıkta olan gözlerim ve  yorgun parmaklarıma söz geçiremememin suçunu günün yorgunluğunda arıyordum. Gaipten gelen bir saksafon sesi, dinmek bilmeyen arayışımın sesi gibiydi: biraz hüzünlü biraz buğulu bir ağlayış...

Kafamı sesin geldiği yöne doğru uzattım. Yer yer erimiş kar, yarı çıplak toprak ananın üzerindeki tülden bir gecelik gibiydi... Ve toprağa değdi değecek bir sis, hevesli bir öpücüğü çağrıştırıyordu... Bu haliyle sese eşlik eden görüntü: biraz hüzünlü biraz ürkek bir bakış gibiydi...

Boş bir amfi kimin hatrına gelirdi; biraz hüzünlü, biraz buğulu ve biraz ürkek bir yürekten başka... Saksafonun sesi yankılanıyordu alaca karlı bir bahar erkenini müjdeleyen havada... Kızın gözleriydi buğulu olan, saksafonun sesiydi hüzün... Yüreğini bulamamış bir sis bulutuydu kızın gözleri... Aşkını arayan bir ağlayışın ürkekliğiydi gecemi bölen... İyi ki!










  görsel / buradan

02 Mart 2012

EL İZİ - İZBİR

Her öykünün bir başlangıcı var... Bu öyküyü baştan okumak istersen: İzüç


İzbir (Ayşe)

Kliniğe röportaj için gittiğimde heyecanlıydım. 45 yaşlarında, oldukça yakışıklı sayılabilecek bir adamla karşı karşıya kaldığımda, ellerim buz kesti. Fotoğraflarından çok daha etkileyici, bakışları teskin ediciydi. Arkada topladığı saçları kırlaşmıştı öyle sanıyorum ki omuzlarına kadar uzundu. Güçlü, kendinden emin bir görüntüsü vardı. Üzerinde dar kesim, açık renk bir kot, ayağında boyası yer yer silik devetüyü deri bir postal vardı. Mavi iri kareli gömleği ile aynı renkte olduğunu geç fark ettiğim gözlerine uzun süre bakamadım. Göz göze geldiğimizde, bakışlarında üşüdü bir yanım ve bir yanım ısıtması için ona adeta yalvardı. İnsanı kendine çeken garip bir gücü vardı gözlerinin; yaklaştıkça yaydığı enerjiden duyulan korkudan kaçmak için gene dönüp dolaşıp ona sığınma isteği uyandıran derinlikleri…

Daha önce kimse ile görüşmeyi kabul etmeyen adamın kilitli kapılarını açmak için niçin sesime ses verdiğini ve beni seçtiğini içten içe çok merak etsem de, ona bunu hiç sormadım. Hoş geldiniz derken uzattığı yedi kara kaplı defter, öylesine yıpranmıştı ki, orasından burasından sarkan kâğıt parçacıklarının sararmış ve yırtılmışlıkları, o güncelerin sonsuz kere okunduğunu anlatıyordu. Günceler; 1960 – 1971 yıllarını anlatan yürek izleriydi.

Odada yalnızdık. Kameraya izin vermemişti. Sadece bir teyp: Konuştuklarımızı, o izin verdiği sürece kaydedebilecektim. Onur anlattıkça, onun parça parça olmuş hafızasını teyelleyişinin üzerinden geçiyordum dikiş tutmayan yama parçalarımı. Kendimle sorgumun boğuşmasında asılı kalıyordu zaman.  Yamalarım acıyordu. Oda giderek soğuyordu. Her kelime, yürek derecemde eksi bire karşılık geliyordu. Kelimelerimin tutukluğunu yüreğimin sıfırın altında bile atmaya çabalamasına bağlıyor, büyümüş gözlerimi ondan sakınarak bir sonraki soruya geçiyordum. Elim kalem tutmuyordu. Bildiğim bütün sözcükler sözleşmişlerdi. Kaçmak istercesine bir araya geliyor, buldukları güçle kanatlanıp kliniğin havalandırmalarında sıkışıp kalıyor, oracıkta ölüyorlardı. O anlatırken, yazamıyor, yaşıyordum. Bir tanıdığım kendine ait olmayan bir sözü sıklıkla yinelerdi:  İnsan ya yaşar ya yazar dediğindeki tepkim; ben hem yaşıyorum hem de yazıyorum, desene şanslıyım olurdu. Ben, bunları diyen genç kadının kendine duyduğu güven duygusunda saklı olan o gücü geri istiyordum. Farkında olduğum bir şey vardı, çok netti, tartışmasız olarak diyebilirim ki, böyle bir duygusal karmaşayı ben ilk defa yaşıyordum, kalemim ilk defa yazamıyordu.

İntiharı düşündüğünü, ama bunu yaparsa çektiği ve çektirdiği acıları unutacağı için adil bulmadığını, son nefesine kadar hesaplaşması gerektiğini söylerken titremeyen sesinde baskın olan suçluluk duygusunu gizlice çekip çıkartmak istiyordum. Yarattığı ve beslediği korkunç canavarın, başka canavarların da beslenmesine sebep olduğunu bildiğim halde, donuk yüreğimi ısıtan bir acıma duygusuna engel olamıyordum. Onu ondan kurtarmak istiyordum. Annesi gibi o da, suçlunun peşindeydi. Kendi kuyruğunu yakalamaya çabalayan yavru köpeğin gözlerindeki bakışa büründüğünde mavilik, ellerimi uzatıp gözlerini parmak uçlarımın zarafetinde kapatmak istedim.

Biliyorum ki, akşamsefalarının kendi içlerine kapanışındaki ürkekliğim olmasa, uzanırdı parmaklarım. Düşüncelere dalan beynimin kıvrımlarında, hızına erişemediğim bir düşünce cevabını arıyordu: Bazı insanlar, bütün kötülüklerine rağmen huzurlu bir ölümü hak edecek kadar masum olabilirler miydi?

Onur annesini en son görüşünü unutamıyordu.  O sabah evden çıkarken, gene o koltukta oturuyordu. Asılsız olduğunu ısrarla savunduğu suçlamaların onu bu hale getireceğini bildiğinden belki de, Onur olanı biteni duymaması için çok çaba harcamıştı. Ama komşular… Ah o el kadar uzak, el kadar yakın komşular, yetiştirmişlerdi her bir şeyi de bire bin katmasalardı bari. Polis o sabah erkenden geldiğinde, Onur yatağının kenarında oturmuştu; lacivert takım elbisesi, sanki az sonra işine gidecek olan bir iş adamının şoförünü bekliyor hissi uyandırıyordu. Aldığı eğitime bakacaktı insanlar, çalıştığı kurumdaki konumuna, inanamayacaklardı. Arkadaşları ne çok şaşıracaktı. Hiç biri için tuhaf bir adam değildi ki Onur. Nerden bilsinlerdi ki, onun evden çıkmadan önce her sabah saatlerce sabunlandığını.

Annesi, o koltuktan hiç kalkmadı, Onur’a sarılmadı. Tek bir laf etmedi. Onur, başı önünde adım adım çıktı evden. O koltuğa bıraktı gözlerini, yüreğini, yaşamak sevincini. Sahi en son ne zaman sevinmişti. On iki yaşını hatırladı. Ahmet’e inanmak isteyişini… Garipliğine rağmen o dokunuşun şefkat olmasını dileyişini… Yüzündeki umudu.

Sonra kucakladığı çocukları düşündü. Yüreğinde bir yerde yaptığı yanlışı çok iyi bilmesine rağmen onu durduracak süper kahramanı kendi içinden çıkaramayışına duyduğu öfkeyi alıp yanına, koyuldu karanlık geçmişinin sorgu odalarına.

Onur’un ne mahkemesine ne de sonrasında ziyaretine gelememişti annesi. Annesinin güncelerini hapislik günlerinin ilk zamanlarında, onu yalnızca bir kez ziyarete gelen Ayşe vermiş: İçimizdeki öfkeyi, iyiye ve güzele yöneltmek onurlu bir seçimdir” yazan bir kartla. Eski yüzlü geri dönüşüm kâğıdına özensizce karalanmış gibi bir el yazısıyla yazılmış kartı bana da okuttu. Ama duvarında asılı kalmasını istediği için veremeyeceğini ama istersem bu sözü kullanabileceğimi belirtti. Her sabah uyandığında önce kendine günaydın deyip, sonra bu karttaki yazıyı okuduğunu söylerken, seçimlerinden duyduğu pişmanlığı okudum satır satır. Onur annesinin yazdığı kampanya metnini de ilk defa o güncenin arasında görüp okumuş. Ayşe, annesinin çürümüş geçmişine sünger çekmek istemesinden bir yıl sonra oğlu hakkındaki suçlamaların ardından geçirdiği kalp krizinde evde tek başına öldüğünü söylemiş. Komşuları gelen ağır kokulardan şüphelenip polis çağırmıştı da, Hatice Hanım’ın çürümüş bedeni kahverengi koltuktan kahverengi toprağa ancak öyle ulaşabilmişti.

Yaklaşık bir saat süren konuşmamızı; üç çocuğa cinsel taciz suçlamasından aldığı on yıllık cezanın sonunda, kendi isteği ile yaklaşık beş yıldır kalmaya devam ettiği klinikten çıkmak isteyip istemediği sorusuyla bitirmek istedim. Kanımı donduran da işte o cevap oldu. ‘Bu klinikte kalmalıyım. Ben çocuklar için hâlâ tehlikeliyim.’

Çocukken düşlediği, annesini kurtaran süper güçleri olan kahramandan, çocukların yüreğine korkular salan bir canavara evirilen öyküsünü onun sesinden dinlemenin yarattığı daralmayı saymazsak, yüreğimin dayanıklılık gösterisi son derece başarılıydı. Ama daha fazla dayanacak gücüm kalmamıştı, oracığa yığılmasını istemediğim bedenimi ayakta tutar belki diye, yüreğime uzanan elimi anne-babamın ellerinin sıcaklığında ısıttım bir süre.  Ayağa kalktığımda titreyen ayaklarıma yürü komutu verdim. Sert bir komutandım.

***

Oradan ayrıldığımda donan kanımı ısıtmak için aldığım kahvenin dumanında okudum güncenin altı çizili yerlerini, alelacele ve özensiz, düşünemeden ve durmadan sayfaları çeviren parmaklarım; boğulmak üzere olan yüzme bilmeyen bir yetişkinin çırpınışlarını andırıyordu. Bir soluk yetmezse, bir rüzgâr eser deyip camı araladım.

Onun suçu değildi, benim suçum değildi… Peki, kimdi suçlu. İlk suçu işleyen kimdi?

Geç de olsa öğrenmiştim, bir çocuğun anne sütünden sonra ihtiyaç duyduğu şey; karşılıksız sevgidir ve eğer güvenmesini öğretebilseydim, ona en değerli hayat hazinesini verebilmiş olacaktım. Ben kötü bir anneyim. Oğlumu kendi düştüğüm tuzağın üzerine ittim. Kapana sıkıştığını bile fark etmedim. Sevgisizdim, sevgisiz kıldım. Korkmadan bir kez bile dokunamadım.

Onura en büyük kötülüğü ben yaptım, şimdiyse yüzleşmek için cesaretim yok. Onurum diye sevemedim. Onursuzum oldu.

Bu lanet koltukta öleceğim. Buraya gömün beni. Buraya gömün içimden söküp atamadığım nefretimin gölgesinde çürüsün tenim.

Onurum… Onursuzum… Oğlum…  Silemedim üzerimizdeki ellerin izini… Bari sen affet beni.

Öğrendiğin ilk sözcükle vurdun hem kendini, hem beni… Senden kalan izler, elinden olmasın isterdim. İçindeki canavarı nasıl da göremedim. Tohumun bozuktu be annem. Tohumun bozuktu senin.

Bugün ölmek için güzel bir gün – cezan kesinleşti. Oysa inanmıştım, yapmadım dediğin her seferinde, ben sana inanmıştım.

Sana hiç dokunamadım, beni affedebilecek misin? 


Onurum, oğlum... Sana annelik edemedim. Beni affedebilecek misin? 

Onur aldığı ilaç ve psikoterapi ile epeyce yol kat etmiş olsa da, kendine hâlâ güvenmediğinin göstergesi olan cümlesi, yazıyı kaleme alırken bile ilk çıkışındaki yoğunlukla kulaklarımdaydı. Ben çocuklar için hâlâ tehlikeliyim.

Yazı İşleri Müdürü’nün de katkısı ile Onur’un üzerinde kalan ellerin izini takip etmeyi istedim. Onun bıraktığı el izlerini… Bir ikisine ulaştım ama röportaj tekliflerimi kabul etmediler. Yazıyı yayın için hazırladıktan sonra, son bir kez Onur’u ziyarete gittim. Annesinin ölümünden bir yıl evvel hazırladığı kampanya metnini röportajın sonunda kullanmak istediğimi söylediğimde bir an durdu. İzin vermeyecekmiş gibi gözlerini kısıp yüzüme baktı. Başını salladı. Yanıtının olumsuz olduğunu hissetmemi istemezcesine yavaş. Sol elimi, güçlü avuçlarının içine hapsetti. Nasıl bir güven duygusu; ılık… dolaştı tenimde. Sağ elinin avucunda sol elimin avucunu görecek şekilde tuttu, gözlerime bakarak, özenle bastıra bastıra, mürekkepli bir kalemle yazıyordu. Elimi, dudaklarına yaklaştırıp, üfledi, gözlerini gözlerimden hiç ayırmadı. Sonra elimi defterimin üzerine bastırdı. Terleyen elimin izinde, kara bir satır vardı:

Sev(il)meyi yanlış öğrenmek, bir çocuğun başına gelebilecek en büyük felakettir.


***

5 gün süren yazı dizisinin yansımaları, basında çıkan tartışmalarla daha da büyüdü. Yazı dizisinin görselinde, Onur’un defterime bıraktığı elimin izini kullandım, iz sözle birleşmiş oldu. Tacize uğrayan bir anne olarak Hatice’nin güncesinden bölümlerle başladım, üçüncü gün Onur’un sonradan telefonla izin verdiği kampanya metnini tam sayfa girdim.



MAYIN

Hayat, hep altını çizdiğim cümlelerle vuruyor beni bugünlerde.  Bir çocuğun sessiz çığlığı yansıyor gözlerinde.  Nasıl bir çığlık ki sağır ediyor - duymuyor artık hiç kimse, görmüyor, görmek istemiyor.  Çocuklar ağlıyor içlerine... suç belki de bendedir diye.  Ah! Hayat, hep altını çizdiğim cümlelerle vuruyor beni bugünlerde.


DOKUN/MAYIN
Oysa dokunun çocuklarınıza, sevin onları, sahip çıkın, derdim ben... Dokunmanın okşamak olacağını, sevmenin sevişmeye dönüşeceğini ve sahip çıkmanın sahip olmak olarak algılanacağını hiç düşünememiştim.

DOKUN/MAYIN
Gene de diyorum ki; dokunun çocuklara, okşayacak kadınlarınız var, sevin çocukları sevişecek kadınlarınız var, sahip çıkın onlara, sahip olacağınız kadınlarınız var. Çocuklardan uzak durun okşarken, sevişirken ve sahip olurken.

DOKUN/MAYIN çocukların tenine, becerebiliyorsanız yüreklerine DOKUNun sadece.

Onur’un kendi kaleminden günce notları; bir çocuğun gözünden tacize uğrayan çocuk yüreğin, kendini aklama ve yaşadıklarını normalleştirme çabasıyla tacizciye dönüşmesini bir tokat gibi vurmuş olmalı ki yüzlere, son bölümde yayınlanan röportaj yüzlerce yorum aldı.

Bir yıl sonra, yılın röportaj ödülünü almak üzere kürsüye çıktığımda, bu ödül bir el izinin yüreklere kazınmasıdır dedim ve alkışlar arasında o günden sonra ilk defa karşılaştığım Onur’u kürsüye davet ettim. Saçlarını kısacık kestirmişti, gözlerinden yayılan güven duygusu güçlenmişti. Onu gören birinin bir zamanlar içinde bir canavar beslediğini düşündüğünü hiç sanmıyorum. Onu görenlerin, özellikle de kadınların âşık olmaları için yeterli sebepleri vardı, görüyordum. Onur konuşmasını, Sev(il)meyi yanlış öğrenmek, bir çocuğun başına gelebilecek en büyük felakettir, sözüyle bitirdiğinde salondakilerin yüreği ikiye bölünmüştü. Bir yanları onu zindanlara atıp cezalandırıyor, bir yanları sevgiyle kucaklıyordu. Onur’la göz göze geldik, o geceden sonra da bir daha hiç görüşmeyecektik.

Onu kliniğe bırakmayı teklif ettiğimdeki gülümsemesi mi yoksa arabadan inişindeki bakışı mı bilmiyorum ama o gece Onur’dan bir şey daha kaldı yüreğimde saklı, düşündükçe içimi ısıtacak bir şey. Klinikteki doktorlardan birinin yürüttüğü çalışmada, gönüllü konuşmacı olarak yaşadıklarını anlatıyordu. Gerçek hayatta çocuklarla baş başa kaldığında, içindeki canavarın ortaya çıkmasına engel olamayacağından korkuyor ve bu nedenle de klinikte ölünceye kadar yaşayacağından bahsediyordu. Sesi, tüm katılıklarından, kavgalarından arınmıştı, uysaldı. Titremiyor, kesintiye uğramıyordu. Tane tane anlaşılır bir ses tonuyla konuşuyordu. O konuştukça, huzur her yanı kaplıyordu.

Kliniğe giden son dönemeçteki ağaçlı yolda arabanın hızını iyice düşürdüm. Sohbetin bitmesini istemiyordum. Hatta… İçimde kabaran etkinin geçmesi için camı açtım. Rüzgâr hafif hafif esip dinginleştirdi ikimiz arasında değişmekte olan havayı. Kliniğin önüne geldiğimizde, arabadan inmeden hemen önce elimi tuttu, gözlerim yandı, kafamı kaldırıp bakamadım. Öyle bir bakış… Hissediyordum. Kafamı usulca kaldırmak üzereydim ki, aniden beni öptü. Dudaklarımdan alevler yükseldi. İlk defa bir kadını öptüm, dedi. Kısa ama yangın yeri bir öpüşün ardından arabadan indi ve hızla uzaklaştı. Merdivenlerin orada, ışık sırtından vurduğunda, malikânesine girmek üzere olan bir prens kadar asil görünüyordu. Asil ve güçlü… Demir kapıyı saran şeffaf cama dayadı elini. Nefesinin buğusunda izini bıraktı ardında. Gözlerimi kapadım. Yüzümü onun ellerine yasladım. Saçlarının kokusu rüzgârın kanatlarında saçlarıma dolandı. Arabanın bütün camlarını açtım. Kokusunun üzerime sinen maviliği dağılana kadar arabayı hızla doğuya sürdüm. Dokunmak ve sevmek, dokunulmak ve sevilmek… Arsızlık, çocuk, sinsi, normalleşmek… Acımak, suçlamak, canavar… Kafamın içinde aylardır kovalamaca oynayan bu sözcükler… Uçup gittiler… Geride, aklımın kıvrımlarında cevabını asla bilemeyeceğim bir soru kaldı: Bazı insanlar, bütün kötülüklerine rağmen huzurlu bir ölümü hak edecek kadar masumlaşabilirler mi?



- SON -