13 Ekim 2008

25

Evet 25...


Nino'nun blogunu okuduğumda düşündüm.


Tesadüfler hayatımızı ne kadar şekillendiriyor diye düşünüp bir kez daha şaşırdım.


Ben 25'inde evlendim...


25'inde boşandım...


Bilemedim seveyim mi sevmiyeyim mi şu 25'i...


Sonra canım kız kardeşim Şuşum aradığı hayat arkadaşını buldu ve evlenmeye karar verdi.


Düğün tarihi 25'ti...


Sevmeye karar verdim 25'i...


Öyle güzeldin ki ilk seromoni de...




Herşey başladığı gibi gidiyorsa;


Güzel olacak herşey 25'inde, 26'sında ve sonrasında...
Mutluluklar dilerim...


17 Eylül 2008

Hayat Şaşırtır...

Bir öğrencim geldi bugün. Nasıl da multu oldum. Resim öğretmeliğini kazanmış.
Beni de görmek istemiş.
Hiç değişmemişsiniz dedi. Hala güzel ve sımsıcaksınız.
Şaşırmış boşanmama. Sizin gibi harika bir insanı neden bırakır ki bir adam dedi.
Güldüm.
Hayat onu daha hiç şaşırtmamıştı.
Oysa ben biliyordum;
bir adamı ya da kadını terk etmek için çok sebebe ihtiyacınız yoktur aslında.
Bunun karı koca olmakla da bir ilgisi yoktur.
Arkadaş da satar adamı dostta.
Ağır gelir hepsi İNSANA.
Değerli tek şey şudur:
Verdiğiniz sözleri tutabilecek kadar insan mısınız?
Eğer cevabınız hayırsa zaten...
Satarsınız ananızı da!
Bu aralar merakla bu soruyu soruyorum.
Bir arkadaşınıza verdiğiniz sözleri tutabilecek kadar insan mısınız?
Ya bir dostunuza...
Hayatınızın kadınına...
Erkeğinize...
Kendinize cevap verebilecek kadar insan mısınız?
Bir öğrencim geldi bugün.
Gurur duydum onunla ve kendimle.
Sizin gibi bir öğretmen olmak istiyorum dedi.
Olmuştu da.
Söylediği bir cümle neler de düşündürdü bana.
Kalbimi açtığım adam, kadın ve çocuk...
Nerdesiniz?
Kendinize cevap verebilecek misiniz?

09 Eylül 2008

Komik Tesadüfler...

Hayat garip tesadüflerle dolu...

Bu yaz kızlar grubu tatil yapacaktık.

Kızlardan biri evlenmeye karar verince programda küçük bir eksiklikle davem ettik tatile.

Bizim ekip aynı...

Yedik, güldük, yüzdük ve bol bol oyun oynadık.

Grubun tek erkeği beni 100 üzerinden 100 ile en komik ilan etti ve tahmin edin beni kim takip etti: SERPİL

Peki en terbiyeli kim sorusunun cevabı ne oldu dersiniz : HİÇ KİMSE

Evin küçük kızı evleniyor dedim ya...

Biz de bir heyecan.

Bir keyif sormayın gitsin.

Bizin kız da çaktırmıyor ama evlilik olayının .okunu çıkartmak konusunda suçu hep bizim beklentilerimize atıveriyor.

Yakın çevrem bilir ki; kendi düğün seromonim ve olaylarımda hiç birşey yapmayarak rekora gidecektim.

Ahtım var bir daha evlenirsem kesin eş adayım ve ben başbaşa uzaklara dünyanın en romantik kara parçasına gideceğiz ve 1 ay balayı yapacağız.

İsteyenin bi yüzü vermeyenin...

Bu arada tam da küçük kız kardeşe sevinirken...

Bir haber geldi. Kendi içlerinde birbirini bu kadar iyi tamamlayan iki arkadaş olur mu dediğim canlar biz boşanıyoruz dediler.

Hay allahım birine sevin 3'üne üzül...

Dedim ya hayat komik tesadüflerle dolu diye.

Mahkeme günü el ele tutuşmuş alışveriş yaparken rast geldiğimiz bir arkadaşım bayılıyorum size dedi hala ilk günkü gibi aşıksınız. Güldüm; "Yaklaşık 1 saat önce boşandık" dediğimde yüzündeki ifadeyi görüntülemek isterdim.

Dedim ya hayat komik tesadüflerle dolu diye.

Bugün toplaantıdan çıkmış odama doğru yürürken düşünüyordum bu hayat böyle gitmez diye...

Bir arkadaşım sen istemediğin için biri yok hayatında dedi.

Doğru muydu?

Ben mi istemiyordum.

Bunları düşünerek odama girdim ve iş arkadaşım sizi biri aradı ama adını bırakmadı arkadaşınızmış dedi.

Normalde aramam basireti bağlanmış bir şekilde telefonu elime aldım.
Numarayı çevirdim ve ses tanıdık geldi.

O kadar yakın...

O kadar tanıdık...

O kadar uzak...

Ama içimi ısıttı.

Haklıydılar...

Ben istemediğim için hayatımda biri yoktu.

Eve geldim.

Müziğimi açtım. Eski bir tanıdığa telefon açtım.

O kadar yakın...
O kadar tanıdık...
O kadar uzak...


İçim üşüdü...

Doğruydu...

Ben istediğim için hala yalnızdım.

Hayat komik tesadüflerle dolu.

Keşke bu gece kapımı tesadüfen çalan sen olsan.

Sana geldim desen.

Kendimi aldım ve sana geldim.

Hiç başlayamadığımızı yaşamaya...

Hiç bitmeyeni bitirmeye geldim.

Tesadüfen bu gece ben sana inansam.

Tesadüfen...

24 Temmuz 2008

Blonde... Attractive... But Not Fool

Uzun yıllar fındık kabuğu kahve tonlarında olan saçlarım, son 18 yıldır kızılın her tonu oldu ve şimdilerde sarı kahve tonları...

Gören herkes hem fikir farklı bir çekiciliğim varmış. Havam değişmiş ve de en önemlisi yüzüm güzelleşmiş. Bak bak bak...

İnsan hayatında tesadüfler vardır hani; denk gelir. Sanırım bu saç rengi değiştirmek ve sonrasında alınan övgüler tam da bu duruma "denk".

Evet kendimi iyi hissediyorum.
Evet üzerimde garip bir enerji var.
Evet güzel bakıyorum.
Evet kendime güvenim yüksek.

Ama bunların hiçbiri benim sarışın olmamla ilgili değil.
Neyle mi ilgili :)
Sizce ???

19 Temmuz 2008

SONUNDA

Bugün internetim de bağlandı ve artık tekrar düzenli yazılar yazabilirim.
Hayat kendi düzenini kurarken biraz zamana, bolca sabıra ve tabi ailenin, dostların ve kendinin desteğine ihtiyaç oluyor. zaten bunlar olunca herşey de öyle güzel oluyor ki;
Kısaca olanlar:
  • Yüksek lisans ilk yılı başarı ile tamamladım.
  • Yeni evime güzel evime taşındım.
  • Kariyerim açısından çok önemli olan bir işi sıfır hata ile sonuçlandırdım.
  • Tatili hak ettim ve haftaya tatildeyim.

Sonrası... Yine sizlerleyim.

Ve çokkkkkkkkk mutluyum.

07 Mayıs 2008

ŞAİR ŞİİR GECE

Ne zamandır yoğun programımda vakit bulamazken iki satır yazmaya...
Ne olursa olsun yazacağım bugün artık bloguma :)

Herşey aslında işte böyle başladı. Yanı birbiri ile uyumlu satırlar yazma çabasıyla.
Sonra böyle gecelerden birinde bir arkadaşım telefonunu birine vereceğim sana bir şiir okuyacak dedi.

Biri aradı sonra; güçlü bir ses selamladı beni.
1-2-3 derken şiirler birbirini takip etti. Kelimelerin çağrıştırdıkları sıralandı aralara.

Bir kaç gece sonra ben yazdığım bir notu gönderidim şaire adını bile bilmediğim halde.

"Sen ki benim düşüm.
Düşüşüm
Sen de kaldı gülüşüm.
Sonrası...
Hayata küsüşüm"

Sordu bana;
"Kaç kırgınlık sığdırır ki insan yüreğine?"
Cevapladıp sessizce;
"Yüreğinin genişliğince..." diye.

Ne çok sevdim seni ben.
Ne çok aldandım sana.

Güzelim bu günlerde. Arkadaşlarım öyle diyor.
Bir ışık varmış gözümde.

Ne çok severdin sen ışığımı.
Nasıl da en bi kadınındın ben senin.
Kirpiğini seviyorum demiştin.
En çok kirpiğinin ucunu.

Şair şiir gece...


Karanlık bir ormanda ışık hüzmesi nerelerden aldı beni nerelere götürdü.

En çok sevip en çok aldandığıma.
Kırmızı bir arabaya.
Bir tren yolculuğuna.
Yağmur da kocaman kır papatyalarına.
Bir kahvenin kokusuna.
Bir otel odasına.
Havuza.
İlk kez pencereye yaslanmış Bursa'yı seyrederken rastladığım aşka.


Siz nerelere gidersiniz yağmurun kokusuyla.
Ya da bir şarkı melodisi
veya bir şairin mısrasıyla.

Ben gittiğim yerlerden mutlulukla döndüm.
Fark ettim ki ancak geri de çokkkkkkkkk geri de
anı olacak kadar geride bırakınca gülümsetiyor yaşanmışlıklar.

İçindeyken zordur acıyı taşımak bilirim.
Sen uzaklaşırsın, vardığın yerden bir bakarsın
Mazi olmuş tüm anlar.

Mazideki anlarınızın mutluluk olanları çok olsun dilerim.
Bir de dilerim müptelası olmayın acının
Şuşumun dediği gibi
"İZİN VERİN GİTSİN"













01 Nisan 2008

TAMAM EN AZINDAN BİR YERLERDEN BAŞLADIM

Evet evet...
İnanmayacaksınız ama bir yerlerden başladım.
Mesela 5-6 tane yeni kolye yaptım.
Sonra yeni insanlarla tanıştım.
Değişimi başlatmak için harcadığım çabanın sabahında yataktan mutlu kalktım.
Mutlu, huzurlu ve gülümseten bir pazar sabahında takıldı işte aklıma bir soru.
Değişimi devam ettirebilecek miydim acaba?
Ya da istiyor muydum gerçekten.
Şuşumun dediği gibi izin verecek miydim bu sefer.
Bilmem göreceğiz.
Yazacağım mutlaka.
Neden zorlandığımı ve nerede takılıp kaldığımı...

18 Mart 2008

İYİ GİDİYORDUK Kİ BAHAR GELDİ

Ben ve sağlığımdan söz ediyorum.
Herşey iyi gidiyordu.
Sonra Ocak ayının ortalarında hastalandım.
Uzun bir hastalık ve tedavi döneminden sonra tam iyileşmiştim ki...
Bahar bu yıl erken geldi. Benim alerji dönemini açmış olduk ve bu faranjit ve bronşit ile birleşip tedavi olayım diye içtiğim ilaçlar da ayrıca reflümü coşturunca...
Geçen hafta gene hastalandım.
Beni tanıyanlar bilirler ev hapsi hiç bana göre değildir.
İnatla iyileşmek adına 1 hafta evde yattım.
Bari kolye yapayım dedim. 2 kolye yaptım ama gene fotoğraflarını çekemedim. Fotoğraf makinam ile ilgili anılarım kötü olduğu için elime almak istemediğim gerçeğini bir kere de kendime yüksek sesle söyleyip sonra da onu satıp yenisini almam gerek sanırım.
Evet evet...
Ben bu aralar değişmesi gereken 2-3 şeyi daha değiştirip iyileşmeliyim.
Nerden başlasam dersiniz???

20 Şubat 2008

KOLYELER

Ne zamandır kolye yapmıyordum.

2-3 gündür kızlar biz de kolye isteriz deyip durdular.

Ben de daha önce yaptığım kolyelerden getirdim neleri beğendiklerini aanlamak için.

4 tanesi sahiplerini buldu. Nasıl da mutlu oldum.

İstanbul'a gider gitmez ilk iş kolye malzemesi satın alıp yenilerini yapmaya başlayacağım.

İnsanın yaptıklarının başkaları tarafından beğenilmesi nasıl da keyif veriyor.

Gününü değiştiriyor.

Ruhunu ısıtıyor.

Bambaşka bir keyif veriyor yaşama dair.

Aradığımız çok uzaklarda değil.

İçimizde...

İzin verdiğimiz müddetçe.

15 Şubat 2008

Burada Buraya Kadar

Değişir insanın hayatında kentler, ülkeler, evler, arabalar, arkadaşlar, aşklar hatta bazen tarzlar, karakterler, inançlar...

İstersiniz...
İstemezsiniz...

Geride bırakırsınız...
İyi ki bırakmışım dersiniz...
Ya da demezsiniz...

Bazen hatırlarsınız...
Hatırlamak istersiniz...
Hatırlamamak için unuttum dersiniz...

Bazen sizin dışınızdakileri ne kadar değiştirirseniz, yok ederseniz, görmezden gelirseniz gelin,
Aslında HİÇBİR ŞEY yapamazsınız...
O zaman siz değişirsiniz.

EVRENİN Takıntılı Dünyası dönmeye devam ediyor.
Hadi gelin "DEĞİŞİMİ" yakından takip edin.

14 Şubat 2008

BUGÜN

"O olmazsa yaşayamam." demeyeceksin.
Demeyeceksin işte. Yaşarsın çünkü.
Öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki.
Çok sevmeyeceksin mesela. O daha az severse kırılırsın.
Ve zaten genellikle o daha az sever seni, senin o'nu sevdiğinden.
Çok sevmezsen, çok acımazsın.
Çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem.
Çalıştığın binayı, masanı, telefonunu, kartvizitini... Hatta elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin. Senin değillermiş gibi davranacaksın.
Hem hiçbir şeyin olmazsa, kaybetmekten de korkmazsın. Onlarsız da yaşayabilirmişsin gibi davranacaksın. Çok eşyan olmayacak mesela evinde. Paldır küldür yürüyebileceksin.
İlle de bir şeyleri sahipleneceksen, çatıların gökyüzüyle birleştiği yerleri sahipleneceksin.
Gökyüzünü sahipleneceksin...
Güneşi, ayı, yıldızları...
Mesela kuzey yıldızı, senin yıldızın olacak. "O benim." diyeceksin.
Mutlaka sana ait olmasını istiyorsan bir şeylerin.. .
Mesela gökkuşağı senin olacak. İlle de bir şeye ait olacaksan, renklere ait olacaksın.
Mesela turuncuya, ya da pembeye. Ya da cennete ait olacaksın.
Çok sahiplenmeden,
Çok ait olmadan yaşayacaksın.
Hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi,
Hem de hep senin kalacakmış gibi hayat.
İlişik yaşayacaksın.
Ucundan tutarak...

Can YÜCEL

***
Ne aşklar yaşadım zaten yoktular...

Can YÜCEL'den alıntı yapmış NİNO, okuyunca yukarıda yazdığım satır geldi aklıma nerdendi kimdendi hatırlayamadım ama aklıma gelince düşündüm.
Yaşadığım aşkları...
Gerçekten yok muydular ?
Bir sevgilim olmuştu. Özenirdik doğumgünlerine, ilk tanışma tarihi, buluşma tarihi, öpüşme tarihi... Herşey kutlanırdı. Unutulmazdı. unutulursa kırılırdı kalp...

***

Sonra aşık oldum. Gördüğüm an "Seninle ölmek istiyorum" dedim.
Düşündüğüm kadar uzun sürmedi. Gitti... Gittim.
Ne o öldü ne de ben. Ama bitti.
Güzel ve özel günlerin hiçbirinde belki de yanyana değildik.
Ama ne zaman bir araya gelsek o günü ve geceyi çok özel kılardık.
Yoksa kılar mıydım?
Yoksa o günler ve geceler hiç yoklar mıydı?

****

Biliyorum kızacaksınız beni tanıyan bazılarınız bana ama ben buyum.
Bugün özel değil benim için...
Bazılarınız çok özel kutlamalar yapacaksınız biliyorum...
Bekleyeceksiniz sevilmeyi... Hatırlanmayı... Özel kılınmayı...

Bir kerede benim dediğimi deneyin.
Hiç sebebi yokken bir mum yakın o gece yemek masasında...
Ya da tam eve girerken bir papatyayı koparıp verin sevdiğinize...
Sonra düşünün kendinizi hiç bu kadar özel hissetmişmiydiniz...

Ben hissettim, papatyayı koparıp,
Mumu yaktığım her gece kendimi çok özel hissettim.

Sen de hissettin mi?





24 Aralık 2007

MERHABALAR


Yeni bir yıl geliyor. Yenilikler getiriyor.

Şuşu ile bu yıl ağacı süslerken aşk diledik...

13 Kasım 2007

...

İÇİNE ATMAK

Bugün biri fal baktı bana. İçine atmışsın dikkat et taşmasın dedi.
Psikolojik olarak seni zorlayacak bir birikime dönebilir atamadıkların.
İnternette arama yaptım. “içine atmak”
Aşağıdaki tanımı buldum.

“Konuşamamak, anlatamamak, paylaşamamak, haykıramamak, hep susmaktır.
Dışarı atılacağı anı hissedersiniz. Sığmıyordur içinize.
Boğazda bir yumru ve ardından gözlerin dolmasıyla başlar.
Hüngür hüngür ağlamaya başlanır. Dışarı atıldığı zannedilir.
Yine tek kelime çıkmamıştır ağızdan, hıçkırıklar dışında.
Gözyaşlarını çözen şifre olmadıkça bilinemeyecektir.
Yine içinize atmışsınızdır aslında.”

Ne güzel bir tanım değil mi?

Size de öyle olmaz mı?
İçiniz sıkışır.
Bilinmeyen boğar sizi.
Gözleriniz dalar…
Uzaklara bakarken boş boş…
Ağlamaya başlarsınız.
Ağla açılırsın derler.
Ağlama değmez derler.
Siz içiniz katılıncaya kadar ağlarsınız.
Bazen bir dosta sığınırsınız.
Bazen bir film seyredersiniz.
Bazen soğuk bir “Nesquik” içinizi ısıtır.
Bazen hiç beklenmedik bir el sizi sarar.
O elin sıcaklığını içinize atarsınız.
Tam da o sırada gözünüze sabun kaçar ağlarsınız.

12 Kasım 2007

BURADAYIM

Çok zaman olmuş yazmayalı.
Kaç kez kızdı arkadaşlarım neden güncellenmiyor bu site hayat durdu mu diye?

Durmadı ama zamana ihtiyaç vardı.



NELER OLDU ÖZETLEMEK GEREK...



  1. Mesela yeğenim doğdu. Adını benim evimde sımsıcak Ege'den aldı.



  2. Kardeşim geldi harika bir yaz tatili yaptık. Annem, babam ve kardeşim karadeniz turu yaptı.


  3. Biz de kızlar grubu olarak Çeşme de keyif yaptık.



  4. Ben İstanbul'a gittim.

  5. Şuşum Bursa'ya geldi.



  6. Ben yüksek lisansa başladım.
  7. Nihan'ın bir blogu oldu. http://www.pastanino.blogspot.com/

Günler günleri kovaladı.

Sonra bir gece dolunay oldu.

Dolunayda yapılan piknik herşeyin sonu ve bir şeyin başlangıcı oldu.

İçilen şarap yüzümde bir gülümseme oluşturdu.

Aldığım bir haber içimi burktu.

Doğancıda kuru bir ağaç tüm heybeti ile bana bir şeyi hatırlattı.

"BEN BURADAYIM"


24 Mayıs 2007

KAHVALTI HATIRASI

Harika bir haftasonu geçirdim. İstanbul'a malzeme almaya gittim.
Gitmişken bir araya gelelim bari dedik.
Kahvaltı edecek nezih bir yer ararken imdadımıza yetişti grubun yakışıklısı ve güzeli.
Hepimiz aldık elimizden geleni yanımıza vardık nezih İlter Palas Kahvaltı Salonu'na.
Sloganı bile dikkate değer:
Yok yok demeyin çatlama pahasına masadakileri deneyin... Yetmezse gerisini isteyin.
Yedik, içtik, eğlendik, çok güldük...


Güzel malzemeler buldum. Keyifle kolye yapmaya başladım. Yakında fotoğraflarla burada...


Ama bugünün konusu KAHVALTI HATIRASI...




Yok Yok Kalvaltı Evi Gururla Sunar...

Günün spesiyeli : SÜNGER BOB (made by Nino)

Küçümenlerimin masası



Büyük küçük demeden okumak, okumak, okumak

Hayatı ne kadar ciddiye aldığımız oynadığımız oyuna bile böyle yansıyor işte :)

İki genç derin uykuda...

İki mini cin tavuk şımarıklığın sınırlarını zorlamakta.

Akşam üzeri yoğun bir günün sonunda maillerime baktım. Evin ablası Nesli'den mail gelmiş.

İzin verir mi bilmem ama onun satırları yer almalı burada...

"Arkadaslar,Yogunluktan dolayi biraz gec oldu, ama sevgili kardeslerime enfes sabah kahvaltisi icin ve hepinize de böylesine harika dostlar oldugunuz icin tesekkür etmek istiyorum. Resimler sahane cikmis. Pazartesi ve Sali yaptigimiz toplantilara laptopumla girmistim. Arada mailleriniz geldikce caktirmadan acip baktim. Sagimda solumda oturanlarin bile ilgisini cekti resimlerden yansiyan mutluluk. Hatta aramiza yeni katilan direktörlerden biri "o kim, bu kim?" diye sorular sorup "ne kadar mutlu bir topluluk" diye yorumlarda bulundu. Tabii, en gözde resim Serpil Abla, Evren, Sera ve Ata'nin üst üste yattiklari resimdi :))

Hepinizi seviyorum,Neslihan"

Biz de seni seviyoruz. Bir de ben bir idol olarak ablaya sahip olduğum için çok mutluyum. :)))))

Bir de benden güzel olma durumun var ki o konuya burada hiç değinmek istemiyorum. :(((((

Hepiniz iyi ki varsınız... Bizi bir arada tutan bağ hiç kopmasın.

06 Mayıs 2007

YENİ KOLYELER








Sonunda yaptığım kolyelerin fotoğraflarını çekmeyi başardım. Sadece 3'ü bana kaldı. Diğerleri sahiplerini buldu. Fotoğrafları bile kalmadı anı olarak bende.












Serpilimin ördüğü zincir olarak kullandığım malzemeler ve elimde kalanlar ile ancak bu kadar becerebiliyorum. Bu haftasonu ne yapıp edip İstanbul'a gitmeliyim. Hem malzeme alır hem de dostlarla bir gün geçiririm.

Bu kolye eskilerden ama çok sık takmıyordum, neden diye düşünürken keşfettim ki eski hali ile çok karanlık bir kolyeydi. Ben de yarı değerli taşlar, cam boncuklar ve çek kristallerini bir arada kullandım ve bu kolyeyi başdan tasarladım.

Yarın ki kıyafetim için harika bir tamamlayıcı oldu.

Hepinize iyi haftalar... Muhteşem bir hafta geçirin.

Bir Kahve İçimlik Mola


Kahve fotoğrafı arıyordum bu siteyi buldum. Meraklısı için adresi:

http://www.kahvemolasi.com






Bu sabah uyandım… Yatağımdan kalkarken yüzümde bir gülümseme vardı.
Mutluydum.
Güzel bir uyku uyumuştum ve huzurluydum. Yatağımın sol yanında uyandım.

Yatağımın sol yanı uzun zamandır boş.
Sahibini bekliyor.

O olmasa da masadakini sandalyesini boş bırakan bir anne tanıdım, oğlunun gelmesini dört gözle bekleyen. Her yemekte bir sandalye bir tabak onun için de konurdu masaya. Oğlu gelmese de kızım dediği gelini gitmişti oğlunun yanına.
Ama mutlu kapadı gözlerini bu hayata. Uzaklardaki bir masada oğlunun yalnız olmayacağını bilmek mutlu etmişti son günlerinde onu. Nerededir o çift şimdi kim bilir?

İnsan aklı nereden nereye… Yatağımın sol yanını anlatıyordum.

Dün gece ilk defa yatağımın sol yanında uyudum. Yastığa sarılmadan.
Sadece kafamı dayadım. Güvenli, sevgi dolu bir göğse yaslar gibi huzurluydum.
Sabaha kadar öylece uyumuşum. Sabah ilk defa yatağımın sol yanında uyandım.
Mutluydum.

Mutluluk ne kısa ne uzun bir duygu. Anlık, o an var sonra o an aklına gelince gene var.
Ama hüzün öyle mi… Hep içimde. Bir köşede sinsice bekliyor.
En mutlu zamanda bile kendini hatırlatacak küçük bir ayrıntı buluyor.
Mesela, tam da o uzun zamandır beklediğiniz öpücük size doğru geliyor.
Kalbiniz çarpıyor, ağzınız kuruyor,
kan öyle hızlı dolanıyor ki damarlarınızda içinizde tuhaf bir korku… Ve işte sahnede gene o görüntü.

Bir adam camdan dağın yamaçlarında kurulmuş şehre bakıyor, üzerinde küçük siyah bir şort. Bedeni çıplak, elinde bir sigara. Şehir gözle görünür mesafede, sabah ayazında üzerinde bir çiy. Kadın yattığı yatakta adamın keyifle sigara içtiğini düşünürken…

Adam yitirdiği kadına ağlıyor.

Neden sürekli bu görüntü gözüme takılıyor. Neden beni o adamın ve kadının hali hüzünlendiriyor. O adam kim. Ben miyim yatakdaki kadın. Peki neden o yataktayım.

O ev. O yamaç… İki yanı ağaçlarla çevrili bir ormana girer gibi dar bir yol.

Öpücük artık beni ilgilendirmiyor.

Kafam o yolda.
Korkuyorum oradan ileriye, yolun sonundaki eve gitmeye.
Karşı evde kocaman bir köpek. Dost olduğumu anlar mı?

İçeride beni neyin beklediğini bilmiyorum. O adam hala pencerede mi ki?
Sorsam, neden her heyecanlandığımda camın önünde duruşunuz geliyor gözümün önüne desem. O kadar gerçek ki görüntü aklımda.

Bari diyorum bir kahve içimlik uğrayayım yanına.

Bulur muyum yolu acaba?
Ya da aradığım cevabı bu adamda.





24 Nisan 2007

DOSTLARLA OLMAK GÜZEL

Harika bir haftasonu geçirdim.
İstanbul grubunun yaşlıları ve küçüğü Bursa'ya ziyaretime geldi.
Özlemişiz. Çabucak bitiverdi 2 gün.
Dolu dolu geçti.
Yedik, içtik, oyun oynadık, gezdik, yorulduk, fosur fosur uyuduk.
İşte akılda kalanlar.

  • Yemek için sabırlı olunabildiği ama potansiyelden gram kayıp olmadığı
  • Şuşu ve Sepo'nun çizim ve anlatım gerektiren oyunlarda bir daha eş olmaması gerektiği
  • Ben ve Hayruş'un sadece 81 oynarken eş olabildiği
  • Mudanya'nın kalabalık olduğu, ablada balık yenecekse önceden birşeyler yenilip gidilmesi gerektiği
Balıkçıda sıra beklerken... Yapılmadık muzurluk kalmadı.
  • Zeytinyağlıların kaç çeşit ve ne kadar bol olursa olsun, lor, bal ve taze ekmek üçlüsü kadar karın doyuramayacağı
  • Abaza peynirinin bizim grup için doğru seçim olduğu
  • Metro Gross marketin "Bursa'da gezilecek yerler" listesine eklenmesi gerektiği
  • Çaydanlığın misafirler için olduğu ve 2-3 boy büyüğünün evde bulundurulması gerektiği
  • Kokoreç seven arkadaşları olanların kokoreçcinin 100-150 metre yakınında oturmasının faydaları

Acilen araba alınması, toplu taşıma araçlarındaki muzurlukların tekrarlanmaması

Öyle ki grubun en yaşlısı bizi tanımıyormuş gibi gidip en önde bir yer buldu kendine. Ne varsa biraz şımarmak da :)






  • Ne yapılıp edilip incenilmesi
Fotograf karesinde benden başka bir şey gören var mı?








***

Bu arada kolye yapıp duruyorum ama bir türlü fotoğraf çekemeden sahiplerini buluyorlar. Sepo'nun ördüğü parçalarla yapacağım kolyeler de en yakında burada.

***
Arayı açma şikayetlerinde bulunanlar, inanın ben de böyle olsun istemiyorum ama hani daha önce bahsetmiştim ya ruh halimi, işte o aynen devam ettiğinden böyle oluyor.
Ama bahar geldi, yeni, yeniden aşklar kapıda... Yakında onlar da burada :)
Bahar gibi enerjik olun, bahar kadar ışıltılı
Sevgiyle kalın.




26 Mart 2007

Güzel Şeyler Oluyor…

Olmadığım süre içinde neler neler oldu bilseniz. Mesela kolyelerimden 20 tanesi Brüksel’e görücüye gitti. Çok heyecanlıyım. Sonuçları size bildireceğim. Bu arada 4-5 tane de yeni kolye yapma şansım oldu.Onların fotoğraflarını çekemeden sahiplerini buldu. Şu fotoğraf işini daha sıkıya almalıyım. :)

Geçen haftasonu Suna ile beraberdik. Nefis bir yemek ardından da sıcak çikolata içtik. Hani derler ya; (siz de dermisiniz acaba ?), seks kadar güzeldi.

Malzemeciden doğal taşlar aldık.
Heyecanla eve geldim. Kolyelerini yaptım Suna’nın.

Umarım beğenir. O daha görmeden işte huzurlarınızda…




Yanda gördüğünüz kolyede Suna'nın bir arkadaşı için üzerine tıklatıp büyütürseniz fark edeceksinizki çiçeklerden ve yapraklardan oluşan bir yaz kolyesi... Ortadaki büyük taş da ise bir kalp var. Sevgi ve mutlulukla takar umarım.






***

Geçen hafta İnsan Kaynakları Zirvesine katıldım. Vicdan kalpte değil, beyindeymiş. Çok şaşırdım. Sızlayan kalp değil, beyinmiş. Bunca zaman kalbim acıyor derken aslında bunu beynimde yaşıyormuşum.

Bir de Zen Ata sözü öğrendim.

“Yeni bir şey öğrenmenin karşısındaki en büyük engel, onun zaten bilindiğinin sanılmasıdır.”

Ne güzel bir laf di mi? Ne çok yaşamışızdır bu yanılsamayı… Ben biliyorum döneminden ileriye gidemeyen çocuk aslında hiç öğrenemeden, farkına varamadan, tadına varamadan yaşıyor hayatını.

Mesela samimiyeti nasıl tanımlarsınız…

“İnsanın samimiyeti, karşısındakinin algısı kadardır.”

Hiç böyle tanımlamazdım diye düşündüm. 2 günlük eğitimde daha neler öğrendim…

***

Her gününüz kendinize bir artı koyarak geçsin. Eğer bir artı koyamıyorsanız en azından eksinin üzerine dik bir çizgi çekin. Bugün yarım artı olur yarın tamamlarsınız belki…

26 Şubat 2007

NEREDE KALMIŞTIK..?

Geçtiğimiz günler, kurumumdaki hummalı çalışmalar benim İstanbul'a kaçmama sebep oldu. Ama asıl neden aramıza çok erken katılan Can bebek... Ona buradan sevgiler, bi de hoşgeldin.
Gittim, gördüm, küçümen bi şey, öyle küçümen ki insan koklamaya kıyamıyor. Uzaktan bir öpücük verdim hem ona hem de annesi Ebru'ya...
Bilenler bilir, Ebru Yalova günlerimin en güzel kazanımı. İyi ki gittim Yalova'ya deme sebebim.
İkinize, pardon artık üçünüze de mutluluk diliyorum. Bi de huzur bi de hiç azalmayacak biliyorum ama sevgi, sevgi, sevgi...
Neler olmadı ki bu arada...
Nilü geldi oğluyla. Güleç bir erkek o şimdiden. Şenay da vardı tabi. Fotoğrafları da var ama bugün yanımda değil. 2-3 güne kadar koyarım fotoğrafları da siteye. Nasıl güzel geçti. Doyamadık birbirimize. Annem o sabah aşure yapmış getirdi. Bilge Hatun'un ellerine sağlık dedik. Şenay kahvaltı niyetine bir tabak aşure yedi. Ben de kahvaltı üstüne... Nasıl da güzel olmuş, hani olsa ben en az iki üç tabak daha yermişim. :)
Sonra Sevgililer Günü kutlandı tüm dünya da ve tabi benim canım ülkemde de...
Mesela o sabah kurum çalışanları birbirimizin "Sevgililer Günü"nü kutladık. Komik bir durum oldu tabi. Sonra telefonla arayan bir kaç kişi daha sevgililer günümü kutladı. Allah razı olsun.
Ama en anlamlısı akşam eve gitmeden ailemle yediğim yemek oldu. O gün annem küçük bir operasyon geçirmiş. Adet olduğu üzere bu bilgi benden gizlenmiş, neyse akşam eve gitmek üzere babamın yanına gidince annen de geliyor hastaneden onu bekliyoruz dedi de ben de öğrenmiş oldum. Annem sabah beri ameliyat olacam uğruna açbilaç durduğundan yolda bir yerde yemek yemek üzere durduk. İçeri bir girdik heryer rezerve(türkçe meali önceden aranarak biz geleceğiz aman ha olurda yer kalmaz siz şimdiden bize yer tutun). Ama masalar ben diyeyim 10, siz deyin 15 kişilik... Ben de bir kavram kargaşası daha oldu. Ben okuduğum bildiğim kadarıyla bu sevgili olma durumu iki kişiyi ilgilendirirdi, ben neyi kaçırdımdı da sevgililer çoğulu (ler eki yani) 10-15 kişiyi kapsar hale geldi bilemedim.
Neyse bizim bu taraklarda bezimiz olmayışı işe yaradı, grup sevgileri gelmeden bir masaya (yani sandalyelere) oturduk sevgililer yemeği yedik.
Akşam evde ben de sevgililer günümü kutladım. Eski esvgilileri düşündüm, eskimeyen sevgilere gülümsedim. Beni hala gülümsetebilene bir kadeh kaldırdım. İyi ki tanıdım seni dedim. İyi bir sevgili değildin ama bana çok şey öğrettin.
Başka bir yazının konusu olmalı bunlar. Neler öğrendim, nasıl öğrendim... Nasıl zorla öğretti :)))
Tuna ve Suna ile akşam yemeğine gittik. Onların bir yardımlaşma grubu var. Güzel insanlarla tanışma fırsatım oldu. Kolyelerim yanımdaydı. Beğendiler. Annem gecen nasıl geçti dedi, herkes kolyeleri beğendi kimse almadı dedim. Bu cümleye çok güldüm. Sanki satış gecesi de :)
İstanbul'a gittim demiştim yazının en başında. İşte sıra ancak geldi bu konuya.
Ben kulağımın hangi köşesinden dinlediysem hava durumunu, 15 derece diye, giyindim baharlıkları geldim işe. Hatta polar bir üst vardı onu giyeyim dedim; abartma Evren oldum.
Düştüm yollara, hava İstanbul'a yaklaştıkça bir soğuk bir soğuk...
İnsan bu kadar soğuk bir havayı nasıl denk getirir hiç birimiz bilemedik. Amaç gezmek değil birbirimizi görebilmekti. Öyle de oldu. Özlemişiz. Konular birikmiş.
Hayruş üşenmemiş aşure yapmış. Sıcak sıcak yedik, ılındı yedik, soğudu ertesi gün gene yedik. Tahmin edeceğiniz gibi bu haftasonu İstanbul ziyaretine aşure damgasını vurdu ama gene de benim favorim sıcaklarda, kuru patlıcan dolması oldu.
Bu günlerde A vitamini fazlalığı, B vitamini eksikliğinin yarattığı arazlarla uğraşıyorum.
Bi de tabi yeni aldığım malzemelerle takı yapma heyecan sardı beni. En kısa zamanda bu sayfalarda yerini alması dileklerimle...
Sevgiler, sevgiler, sevgiler...