KURULMUŞ CÜMLELER / 1

"Tanrı'nın bile insanlar hakkındaki hükmünü, ömürleri sona erdikten sonra verdiğine inanırken... Biz kim oluyoruz da insanları birkaç kez görmek, iki-üç yazı okumak, birkaç dedikodu dinlemekle yargılama hakkına sahip olabiliyoruz!"

Dale Carnegie

UÇSUZ BUCAKSIZ

Sonsuz bir yeşilin ortasındayım demişti kadın...
Sonsuzluğun içindeyim demişti adam...

İlk kez birbirlerini gördüklerinde sarılmışlardı içtenlikle, tanıdık bildik hallerine şaşırmamışlardı bile...

Kadın günler sonra yazdığı bir öyküyü şu cümle ile tamamlamıştı:

İzleyici, filmin kapanış jeneriğinde, yaz ortasında yağan yağmuru, üstelik tam da adam şehri terk etmek üzereyken, abartılı bulmazsa ne olayım ama yağdı işte... Ama ne yağmak...

Günler sonra 'o sabaha' yağan yağmurun adamı getireceğinden habersizdi ama gelmişti adam... Uçsuz bucaksız bir evrensin sen, kayboldum içinde diyerek...

Kadın baktı adamın gözlerine...

Belki de anlar sonra ilk defa taştı içinden kadın...
Sığdıramadı kendini kendine...
Öyle çok bekledim ki seni diyebildi...
Uçsuz bucaksız bir yeşilin ortasında çiçekler açtırdın ruhuma...
İyi ki yağdın dünyama...

Hatırlar mısın?
Çok şey mi istiyorum demiştim de...
Yok güzel şeyler istiyorsun, yetkili ben olsam verirdim hepsini valla, hatta daha da fazlasını:)) demiştin...
Verdin ve veriyorsun...
Uçsuz bucaksız sevmek böyle olsa gerek...

BEN DE UÇSUZ BUCAKSIZ SEVİYORUM SENİ

________________________________________

Light and Landscape © Lars Klottrup

SABAH SERİNLİĞİ

Bazı sabahlar uyanınca aklımda oluyorsun.... Dönüp bakıyorum telaşla, gittin mi ki aklıma düşüyorsun... Uzanıyorum tenine ve içime bir serinlik doluyor... Yanımdasın...

Bazı sabahlar uyanınca yüreğimde oluyorsun... Dönüp bakıyorum telaşla, gittin mi ki yüreğime düşüyorsun... Uzanıyorum tenine ve içime bir serinlik doluyor... Yanımdasın...

Bazı sabahlar uyanınca tenimde oluyorsun... Açıyorum gözlerimi bakıyorum bize... Öyle güzeliz ki hep mi vardık diye soruyorum...

Gözlerini açıyorsun... Gülümsüyorsun...

Tek tek vardık da hiç bir olmamıştık diyorsun...

İçime bir sabah serinliği doluyor...

Senli benli hallerin en güzelinde buluyorum kendimi...

Mutluluk şarkımı haykırıyorum sana... Öpüyorsun defalarca... İç çekiyorsun... Sarılıyorsun tekrar tekrar... Ne oldu diyorum... Ölürken kulağımda bu ses olsun diyorsun... Bu ses ve bu şarkı... Olmasın diyorum... Sen ölme... Ölmem diyorsun...

Ölmezsin di mi?

Ölmeyiz...

Daha çok genciz...

Daha çok genç...

Çığlık çığlığa bağırıyorum duyuyor musun...

______________________________

Yazmışım da düşünmüşüm üzerine...
Sonrasında şu satırlar dökülmüş:

ama yetmiyor be... yetmiyor işte...

Yetmeyen ne bilen var mı?

KÖPÜK KÖPÜK

hafif meşrep göndermeler yapıyordu adam
hafif meşrep bir halde gülümsüyordu kadın

köpük köpük doldurdular düşten bir küveti
kadın davetkar uzandı küvete

adam bekledi bir süre
dayanamadı atladı adam küvete


küvet dediysek
kadın hala içinde...





_______________________________________

Bu şarkıyı çok severim de...

GÜLÜM

yüce dağlar başında mı?

zemherinin kışında mı?
şu gönlümün bir umudu gülüm
gözlerimin yaşında mı?

KADIN uyandığında bu şarkıyı mırıldanıyordu... Adama doğru uzandı... Baktı... Adamın yüzündeki bu tebessüm, kadını bambaşka bir dünyaya taşıyordu... ADAM gözlerini açtı... Kendini seyreden kadını gördü ve gülümsemesi daha da güzelleşti...

Devam ettiler şarkıya yürekleriyle...

kırılsa da kanadımız

asiye çıksa adımız

duyan duysun bilen bilsin gülüm

böyledir bizim sevdamız

_______________________________________

Türkü / Zülfi Livaneli yorumu

Fotoğraf / Alcea Rosea L. © Cecilia Bergman

ÇIĞLIK

Bir çığlık yükseldi kentin çıkışına yakın, yıkık dökük bir evden… Kadın korkularına sarınıp dışarı attı kendini adamı yatakta bırakıp. Yürüdü sokaklarda, koştu hatta… Bir çukur gördü kenarından geçti. Başka bir çukurda biraz durdu bekledi. Sokak lambasının altından geçti. Kağıttan yapılmış bir gemi gördü. Camdan bakan kadın(a) gülümsedi. Çığlığa doğru yürüyordu. Ya da çığlık peşinden geliyordu bilmiyordu. Önemsemiyordu o anda. Korkularına daha da bir sarıldı sıkı sıkı… Yürüdü sokaklarda, koştu hatta... Bir dükkan gördü ağır metal kapısını açmaya çalışan yaşlı adama yardım etti. Yaşlı adam(a) gülümsedi. Bir çocuk gördü sırtında okul çantası, ağır yükünü hafifletmek istercesine tuttu çantanın ucundan. Sırtında çanta taşıyan çocuk(a) gülümsedi.

İlerde çok ilerde bir ışık gördü. Hızlı adımlarla 2 katlı, köhne, eski bir binaya doğru yürüyordu. Çığlık giderek şiddetini artırıyordu. Kadın daha da bir sarıldı korkularına. Yürüdü sokaklarda, koştu hatta... Binanın önüne gelince durdu düşündü bir süre. Tereddüt etti. Sarıldı korkularına. Zili çaldı. Bir adam açtı kapıyı. Adam bir odaya aldı kadını. Koltuklar vardı kırık, dökük ve bir lamba kırılmış. Ne bir tablo, ne bir obje orayo sıcaklaştıran. Ne ruhsuzluk dedi içinden. Konuştu; uzun uzun anlattı. Başka bir kadın geldi odaya. Sorular sordu... Sonra da aldı kadını başka bir odaya götürdü. Soğuktu geldikleri oda. Garip bir sandalye, kırık bir dolap ve cılız bir ışık vardı içeride. Kadın dönüp gidecek gibi oldu. Duvardaki aynada yansıyan korku dolu gözlerine takılı kaldı bir süre. Sarındı korkularını. Uzandı garip koltuğa. Kadın kadına bir ötrü örttü... Adam geldi... Canınız dedi yanabilir; bir çığlık yükseldi kadının bedeninden tam da o anda… An durdu… Akmadı hiç bir daha…

Kadın o günden beri her Şubat ayında korkularına sarınıp, cılız ürkek bir çocuk çığlığıyla, yürür sokaklarda… Kadın her çıktığında evden, güçlü bir çığlık duyulur hayatın içinden. Kadın çığlığı takip eder her yıl dönümünde ve döner her seferinde gerçek hayata.

Kadın dönünce eve, adam korkularını sıyırdı kadının bedeninden, uzandılar yatağa. Adam içinde saklağı çığlıklarla sarıldı gün ışığına, tarifsiz kederlerle...

Kadın saklandı en güvendiği sığınağa..

"Biliyorsun değil mi" dedi adam,

"o çığlık hep olacak hayatında. Lütfen artık gitme yanımdan. Korkuyorum her gidişinde, önünde durup beklediğin çukurlardan birine düşüceksin diye..."

_________________________

İlk yayın Tarihi: 16.02.2009

Fotoğraf

FARK ETMEK

bitti...
başlamak için yeterliydi...

bitmediğini anladığında

herşey için çok geçti....

ADAM/IM

mum alevi aydınlattığında yüzünü
kadın farkında bile değildi güzelliğinin
adamın derin bakışları olmasa bilemeyecekti de...
adam bir bar taburesinin tenhalığında
kadın bir sahne ışığının loşluğunda



Imelda May / Big Bad Handsome Man



otururken yüzyüze:
sardı elleri bedenleri
sardı tutku yürekleri
sardı aşk dilin ucuna kadar geleni

bir ömrün kaç keresinde aşktır dedi adam,
bir ikincisi olacaksa sen ol dedi kadın...

adam bir gece sessizliğinde ayın son dördünde
dilin ucuna geleni haykırdı...

kadın an defterine bir not düştü :
05.07.2009
Gecenin Yarısı
Bir Sahil Kasabası

sonra bir gün bir kelime duyarsınız
çok duymuş
çok söylemişsinizdir
ama ilk gibi gelir
ilk kez
o tonda
o anlamda
o duyguyla size söylendiğini bilirsiniz
sarsılırsınız...


________________________

Fotoğraf / 1x.com

YOL AYRIMINDA BİR ALKIŞ KOPTU: KIYAMET

kadın yola çıktı...

bir ayrımda:
olan ve olmasını istediği yöne oklar vardı...
içinde bir cız...
olana kırdı direksiyonunu...
az ilerde belki de beş dakika sonra bir ağlama sesi duyuldu...

yağmur evet gene...
biraz hüzün biraz gri...
sonra kendini zorla bulutların önüne atan bir güneş: gülümsüyordu, turuncunun en halinde...
yol boyu yüzüne değdi kadının, bedenine değdirdi kollarını...
taki batana kadar... ki öncesi bir gökkuşağı...
kadının yüzünde bir gülümseme adamlaydı...
sonra ay geldi kuruldu yanına kadının, adam mıydı...

kadın gözlerini kapadı...
bahçedeydi...
adamın hemen yanında...
herkes gelmiş, kadın geldi diye...
meraklı ama sevecen bakışlar
mangal kokusu her yerde...
senli benli hallerinin en keyiflisinde herkes...
bazıları izleyici, bazıları oyuncu...
özledim dedi kadın, özledim dedi adam...
bir özlemek; yanyanayken de yaşanır mıydı sahi...
bakışın hiç gitmedi bugün üzerimden dedi kadın.
barda otururken ve evet senle, harikaydın dedi adam.
evet dedi kadın
evet dedi adam
bir alkış koptu, kıyamet...
gelinini öptü adam...
bir alkış koptu, kıyamet...
ayrılmadılar kaldılar öyle...
bir alkış koptu, kıyamet...
geldiler kendilerine...
an aktı kaldığı yerden...
küçük bir çocuk geldi kadına, masal anlat bana dedi...
adam kadın çocuk kalktılar masadan izin isteyerek
ayla dolan yatağa uzandılar
onlar masalın cümleleriyle atışan iki aşıktılar

bir cümle birinde, tamamlayan diğerinde
kadın masalın bir yerinde çocuğa bir öğüt verdi: şarkı tadında...
yoksa adama mı söylemek istedi içindekileri...




nefessiz kalmak... masal tadındaydı...
an masaldı...
ay adamın yüzündeydi...
adam kadının...
kadın çocuğun...
bir alkış koptu, kıyamet...



__________________________________________

Fotoğraf

AŞKIN İLK HALLERİ

Uyanmak istemediğim bir düşle,

hiç uykuya dalmak istemediğim bir gerçekliğin ortasında,

tutkuyu yaşadım ben...

İlkti...

Onca yaşanmışlığın üzerine...

Güzeldi...

AMA NE YAĞMAK

Ocak 2007

Neye inanırsınız hayatta… İnandıklarınız için nelerden vazgeçersiniz. Bir gün inandıklarınız sizi yarı yolda bırakırsa…

Bunlar vardı kafamda İstanbul’a yol alırken. Akılsız başımın cezasını bütün bedenim, beynim ve huzurla bir yerlerde kalmasını dilediğim anılarım çekti maalesef. Ne komiktir insan aklı… Nerelerden nerelere gidiverir. Küçücük çağrışımlar, büyük yankılanmalar sonrasında da yakınmalar yaratır insanın beyninde. Nedendir bilinmez çok azı güldürür. (Yoksa ben de mi böyle oluyor.)

Bir blog arkadaşı yazmamalarıma istinaden demiş ki;
Bir cevap yazmış mıydım ?
Hatırlamıyorum.
Nerden aklına geldi derseniz.
Geldi işte...

“Hayattan dilim parçaları okumak güzeldi,.... Maalesef artik, ne haber var, ne bir not.... Saat durdu mu diye merak ettim...??? Yazarımın haberlerini bekliyorum.”

________________________________________________________

Hayatım, çok yakınlarımın bildiği üzere köklü bir değişikliğe uğradı geçtiğimiz yıllarda.
Önceleri kabullenmek zordu.
Çok inandığım bir insanın başka bir yüzünü gördüm.
Kendi deyimi ile stratejik bir hata yaparak önce ona olan güvenimi kaybetti.
Sonra da biz birbirimizi…
______________________________________________________

Tahmin edilenin ötesinde;
Sizi üzen aslında dönüp dolaşıp kendinizmişsiniz.
Bu kadar inandığınız için.
Hani her şeyden vazgeçtiğiniz…
“Aynısını "o" da benim için yapardı”ya olan sıkı sıkı bağlılığınız var ya…
Biraz romantik, biraz gerçek dışı, biraz filmlerde olan…

_____________________________________________________

Haziran 2009

Artık geçti…
Yeni bir hayat, yeni bir yolculuk bekliyor şimdi beni.
Daha emin kollarda, daha güvenli…
Hep bildiğim sıcaklıkta…

Hep beklediğim lezzette...

Aşksa olur demiştim bir keresinde...

Planlamazsın, üzerine düşünmezsin, düşlemezsin...

Sen farkında değilsindir ama aşk yola çıkmış geliyordur, evde yokum diyemezsin...

Yaşarsın sadece...

Aşk... mı?

İtirazım yok, olursa olur...

Olmazsa...?

Şu kısacık ömre sığan anlardan bir senaryo yazarım kendime...

Filmi çeken bir yönetmen bulunur elbet, senaryo sağlam çünkü... Oyuncular tapılası...

Böyle bir senaryonun, durağan ama devingen bir kamera ile anları kaydetmek üzerine kurgusu, anların izleyeciye geçmesi için yetecek ve artacak bile...

İzleyiciye geçen duyguyu tahmin edebiliyorum. Yer yer abartmışlar diyecekler...

Bu kadarı da olmaz... Ama oldu... Olur yani... Aşk gibi...

Planlamazsın, üzerine düşünmezsin, düşlemezsin...

Yaşarsın sadece...

İzleyici, filmin kapanış jeneriğinde, yaz ortasında yağan yağmuru, üstelik tam da adam şehri terk etmek üzereyken, abartılı bulmazsa ne olayım ama yağdı işte...

Ama ne yağmak...

____________________________________________________

Fotoğraf /1x.com

İKİ

Özlemişim biliyor musun...
Akşam serinliği çıplak omuzlarıma vurduğunda, bir elimde elin, diğerinde şarabım seninle sohbet etmeyi... Çocukların geceye inat top sahasındaki neşeli kahkahalarına eşlik eden, iç çekmelerimi... Ayağımı uzatıp yarı çıplak bacaklarımı masanın uzun örtüsü ile örtmeyi... Sen; elin rahat durmadığında rüzgara bulup bahaneyi üşüdün mü diye sorarken bana, elinin tenimde gezinmesini... Özlemişim biliyor musun gece yatağa girdiğimde sol yanımda olmanı. Göğsünde uyumayı... Sarıp sarmalamanı... Gece yarısı yangınlarını... Sabah uyandırmak için dudağıma kondurduğun o şefkatli öpüşleri... Özlemişim kokunu içime çekerek kulağına fısıldamalarımı... Salaş bir barın o en kalabalığında gözlerin gözlerime değdiğinde aynı bedende atan tek bir yürek olmayı... Yüreğim yüreğine attığında fark ettim ki; özlemişim benli senli bir hayatı... İyi ki geldin...

YILDIZ SEN MİSİN

parlak bir yıldız bölüyor gecenin karanlığını

buradayım diyor

bir bulut geliyor önüne geçiyor

ama o inatla

ve tüm parlaklığı ile

buradayım gözünün ucunda diyor

zaman geçince de

dünya dönünce de

gözünün gördüğü

yüzünün güldüğündeyim diyor

zaman geçiyor

sanki giderek yaklaşıyor bana

beklesem

altı saat sonra parmak uçlarımla değer miyim yıldıza

tut ki değdim

korkar mı bir kelebeğin kanatları kadar narin yüreğim

tut ki öptüm

acır mı yüreğim açılan yaralarımı kanatacak kadar derin

tut ki sevdim

güler mi yüzüm ilk oyuncak bebeğini kucağına alan bir çocuk mutluluğunda

şimdi ben beklesem camda

gün ağırınca olur musun hala gözümün ucunda

yıldız sen misin

güneş

ay

gündüz

gece

hayat sen misin

bana hayatı öğretir misin

___________________________

Fotoğraf / Stars© Angela Vicedomini

EKSİK KALDI Y

aşk, a ile başlayıp k ile bitmiyordu
adamla kadının nefesinde aşk,
a'dan z'ye tekrar yazılıyordu
kadın uzandı kilime
adam uzandı kadının yerine
baktılar gökyüzüne
kayan her bir yıldız bir harfti
aşk yeniden yazılıyordu
kendi bildikleri dilde

aşkın 3 harfine sığdırdılar
aşkın 3 halini o gece
önce gaz oldular sonra sıvı sonra kaskatı kesildiler
elleri birbirine kenetlenmiş bulundular bir sokağın köşesinde
adam gözleri açık
kadın gözleri yaşlı
yürekler kaldırımda duruyordu bir polis kordonunun girilmez uyarıları üzerine...

yüreksiz kaldılar öylece

a'dan z'ye yazarken aşkı
y'si eksik kaldı
geriye kalan harfler neye yarardı...
________________________________________

Fotoğraf / cold stairs to my heart© Serban Mestecaneanu

SAÇMALAMİİM

Durum şudur, sıcak... Ama çok/Akrem vardır bi de dimi... Diminin misinin ayrılmadığını öğrendiğim gün bugün değil... Bugün Salı...Sallanır elbet... Sallansın bana mı sordu sanki. Hem sorsa ne olacak cevabım var mı ki sözüm olsun üzerine. Üzerime geliyor herşey bir/bir/dir/bir... Çocukkken oynayacağım diye tutturdum. loto da üç. Bazen hayat ne güç/lümüsün sen benim kadar o zaman yap bi ayar... ah yarrrrr ne gerek vardı üzdün beni/geceler yarı yarı peşimde rüzgar bile esmiyor iyi mi balkonda... ahaha ne komik olurdu salonun ortasında bir anakonda... hem bak takıldım şimdi ben bunun ana konla bir ilgisi varmı? Neden mısı bitişik oldu bunun sanki. Dur ayırayım ben bunları en iyisi : VAR__________MI... üzüldünüz mü ayrıldınız diye/diye dilimde tüy bitti... kalmadı gitti.... giden geri gel/medi/um... orta mı demekti ingilizcede/dim... sen bana bir cevap verdin.. hatırlamıyorum iyi mi? mi...

____________________________________

Valla ben bu kadar saçmalayabildim... Gereksiz Yazar beni mimlemiş... Ben de persona noN grattayı mimliyorum. Ve veeeeeeeeeeeeeee tahmin ettiniz: şaşkınım... (şaşkına not: ben saçmalamıştım zaten deyip yırtmak yok... onlar seçmeydi. sayılmaz :)

Saçmalayın bakalım :)

AĞLAMAK İÇERİME

Neden huzursuzluk gelir çöreklenir yüreğine hiç düşündün mü?

Nedir o anda olan?

Nedir başlatan....

Bir söz müdür?
Bir bakış?
Bir duruş?

Nedir söylesene...

Nedir ağlamaya hazır hale getiren seni...
Sabahtan akşama değişen nedir durup dururken?

Ağlamak içerime
Nasıl birşeydir sen bilmezsin.
Bilemezsin bazen susmak acıtır, bazen konuşmak...
Bazen soru acıtır bazen cevap...
Bazen gelmek acıtır bazen gitmek...

Nicedir kabarmamıştı yüreğim kahve fincanının dibinde...
Nicedir karanlık çıkmıyordu içim... Sıkılmamıştı böylesine...
Nicedir bir yolu özlemle beklemekteydim ben divane...

Yarın hatırlat da bir fincan kahve içeyim.
Belli mi olur falımda çıkar yarın ertesi düşlerim,
Belki de düşüşlerim...
Sana kapılıp gidişlerim...

Ama sevmek herşey değil dimi?
Aşk da öyle...
Bazen yenik düşer biri yek diğerine...
Bazen küçüğüm, sevmek herşeydir.
Öğrenirsin yaşın yaşıma erişince...

Yollarına mürdüm eriklerinin çiçeklerini döşedim geleceksin diye
Bekliyorum sonsuz yeşilliklerin tam ortasında
Yerini husursuz kılma bende...
Yerin sevda senin
Yerin sevda
Senin...

Sting Shape Of My Heart


_____________________

Fotoğraf

LE ZAHIR

Paulo Coelho’yu 1990’larda Simyacı ile tanımıştım ve hemen arkasından Piedra Irmağının Kıyısında Oturdum Ağladım’ı okumuştum. Neden bilmem etkilendiğim halde takipçisi olduğum bir yazara dönüşmedi. 2006 yılı hayatımın akışının değiştiği bir yıl olacaktı, ben henüz ocak ayında bunun farkında olmamakla birlikte aralık ayına geldiğimde gerçekle yüzleşmek için güzel bir tarih seçmiştim: 25 Aralık…

Zahir dilini bilmediğim bir ülkeye bir kez daha denemek üzere yola çıkarken her zaman kitap aldığım dükkandaki çok satanların köşesindeydi. Bana bakıyordu. Simyacının etkisi ile hatrıma gelen Paulo Coelho’nun kitabını elime aldığımda – her zaman yaptığım gibi – önce kitap arkasını okudum.

Bilmediğim bir kitapsa, sonrasında mutlaka şöyle hızlı bir göz geçirme ile yakaladığım cümlelerin beni alıp götürüşüne göre almaya karar veririm. Eğer belli bir kitabı alma niyeti ile gittiysem de davranışı farklı olur tabi ki…

Zahir için kitabın arkasındaki; italik times new roman karakteri ile yazılmış 4 satır, kitabı alınacaklar çantasına atmam için yeterli olmuştu:

‘Seni kendimden bile daha çok seviyorum.’ Bunu söylersem kendimle barış içinde yaşayabilirim; çünkü bu aşk beni rehin aldı.

Zahir, Jorge Louis Borges`in ünlü bir hikayesi aslında. Söyleşisinde okuduğuma göre, sadece adından çok etkilenmiş Coelho… Bense ‘çünkü bu aşk beni rehin aldı’ ya takılıp kalmıştım. O dönemki ruh halimin; yaklaşık 11 yıl süren bir aşk hikayesinde rehine rolünü üstlenmem ve kendi durduğum yerden baktığım da beni derinden sarsan, hem mutluluk, hem mutsuzluk anlamında, bu aşk hikayesinin öznesinin: Seni kendimden bile daha çok seviyorum” olduğunu fark edemeyecek kadar karmaşık olması ve ‘ben’den ötürü ‘sen’in varlığının yüceltildiği bir nefes alma halini algılayabilmesi mümkün değildi.

Kahramanın çok sevdiği karısının ortadan kayboluşu ile başlayan; Fransa’dan Orta Asya’ya uzayan yolculuğunun “iç yolculuğa” dönüşen satırlarında kayboluşumu benzer bir yolculuğa Bursa’da başlayıp Afrika Kıtasının dilini bile bilmediğim bir ülkesindeki kayboluşuma eş değer tutuşumda tahmin edeceğiniz üzere; erkek kahramanla kendini özdeşleştiren bir sevda yolcusuyken ben; Zahir elimdeydi...

Kitaba adını veren Zahir`in Buenos Aires`te 20 centavo değerinde çok rastlanan bir para olması zahirin kaburgasını oluşturan; aşkta rehin olma durumuna gönderme olma olasılığı nedir bilemem ama TDK sözlüğünde 'açık, belli, dış yüz, görünüş' ile kısıtlanan zahirin, öyle hafife alınacak bir kavram olmadığı da aşikar sanki… Zahir bu romanda takıntıya - ki bilenler bilir bir önceki blogum Evrenin Takıntılı Dünyası idi – vurgu yapıyor ve bu hali ile; bilinenin ötesinde, hani görünen, var olan halinden farklı bir algıyla Zahir’i okumama neden olucağını takdir edersiniz herhalde. Takıntılı olma halimin uzunca bir roman olacak anlatımlarını parça parça yazılarımda bulmanız mümkün kuşkusuz ama takıntının o esir olma haline dönüşme sürecinin kolay anlatılabilir bir iç hesaplaşma olacağından çok da emin değilim… Belki biraz daha büyüyünce…

Dönelim Coelho’nun Zahir’ine…

Birbirini seven, ihtiyaçları olan her şeye sahip, ama birbirleriyle artık konuşamayan bir çiftin hayatla kavgacı olan erkek kahramanıydım ben. Ve evet kavga ettim ben; adam için; adamla evlenmek için, adamla onun istediği gibi yaşamak için, adamla denemek, bir daha denemek ve bir kez daha denemek için, sonrasında bitirmek için… İşte Zahir tam da o denemelerin orta yerinde o kapak arkası tek bir cümlesiyle esir etmişti beni kendine. Akıcı olmayan bir dilde, yayınevinin özensiz baskısı sonucunda okumamak için defalarca elden bırakılacak ki tanıdığım ve okurluğuna inandıklarımın okuyamadık biz o kitabı demelerine inat ben 2 günde bitirmiştim. Roman; sıkıcı diyalogları, zorlama kurguları ve araya zorla sıkıştırılan mistik öğeleri ile okunamaz bir iteklemeye sürüklüyor gerçekten de okuyucuyu hele de benim gibi bir ruh halinde değilseniz – tavsiye edilmezler listesine bile girebilir kitap…

`Kaybedecek daha fazla bir şeyim kalmadığında, bana her şeyi verdiler. Ben olmayı bıraktığımda kendimi buldum. Rezil olduğumda ve hala yürümeye devam ettiğimde, kendi kaderimi seçmekte özgür olduğumu anladım. Belki de, bende yanlış olan bir şey var, bilmiyorum, belki evliliğim biterken bile anlamadığım bir düştü. Bütün bildiğim, onsuz yaşayabildiğim halde, hala onu yeniden görmek, birlikteyken hiç söylemediğim şeyleri söylemek istediğim: Seni kendimden bile daha çok seviyorum. Eğer bunu söyleyebilirsem, o zaman kendimle barış içinde yaşamayı sürdürebilirim, çünkü bu aşk beni rehin aldı…. `

Bu paragrafın altını kaç kez çizdim bilmiyorum… Kaç kez okudum dönüp dönüp… Sevgiye bürünmüş sevgisizliklerle karşılaşmak bir iç yolculuktaki en büyük hayal kırıklıkları; kabul… Ama bu yolculuğa hiç çıkmamak, sevgisizlikle örülmüş kozalardan hiç çıkamamak demek ki, roman tatmin etmeyen sonunda; o yolculuğa çıkmanın insanın kendi sevgi ve sevgisizlik hallerini resmetmesi gerektiğine vurgu yapıyor ki dediğim gibi bu benim ruh halimin o yolculuğa denk düşer zamanları için iyi bir tesadüftü… Yoksa tesadüf diye bir şey yok muydu?

Amaca ulaşmada yolun önemini hatırlatan bu romandan sonra hayatta ne istediğimi sorgular bulmuştum kendimi… Ve amacımın içinde olduğum halde o amaca beni götüren yoldan ne keyif almıştım ne de keyif almaktaydım o anda. Oysa amaca giden yolda yaşama sevincini, dokunmayı, konuşmayı, hissetmeyi, hayal kurmayı, duyarlı olmayı, farkında olmayı bir kenara bırakmamak gerekiyor… Amaca ulaşılmasa da yolun kattıklarından alınan lezzet, o yaşamdan alınan zevki katlıyor kendi içinde…

Ne mi kaldı bu romandan: Aşk; tüm hesaplaşmalardan, amaca odaklanmadan bağımsız geliştiğinde ve bir sonlanma halinin resmedilmediği durumlarda bir anlam buluyor kendine ve esir etmiyor birini yek diğerine…

SÖZ MÜ GÖZ MÜ?

bazen ağır bir sözü tercih edersin
o bakışı hissedince sen, kör olsam dersin...

öyle anlar vardır ki;
sana bakan bir çift göz yerine yerin yedi kat dibinde yalnızlığı tercih edersin...

bir daha bakma öyle... göz koyma sözümün üstüne... n'olur...

_______________________

Mysterious Eyes © :::momoclax:::

Rengi Var mı Gözyaşının?

Ağlarken renkler ton ton akıyor pınarlarından... Hüzne, mutluluğa, kedere, aşka, şeffate...

İnsan mutluluktan ağladığından gözyaşı pembe akarmış öğrenmiştim bir seferinde... Bu sabah uyandım ve fark ettim ki beyazı yok gözümün, çevresine bir pembe yayılmış hare hare... Bebeğine bir pembe oturmuş ama ne pembe...

Döndüm sağ yanıma. Sırtımı yalayıp geçtiğinde sabahın ayazı, bir damla düştü yanağıma; ala çalıyordu rengi... Gülümsedim...

Fotoğraf : deviantART

İFADE

Yüzünde masum bir kız çocuğunun hınzır bir gülümsemesi belirdiğinde...
Onunla uyanmak mı yakışır yüzüne
Ona uyumak mı
Onunla uyumak mı gülümsetir yüzünü
Ona uyanmak mı
Bilemedim...

_________________

Fotoğraf /1x.com