DÖRT DÖNDE ... hehe

Beenmaya mimlemiş beni.
Bazı sorular sordum kendisine mime dair, kafama göre takılma konusunda izin çıktı bana. Başlıkta ola ola bu oldu sonunda...
Bir de 100 verdim kendime, soruların hepsine bir cevabım var diye...

Bazı bloglarda okurken sorulara cevaplar vermiştim, cevaplarım dün neydi bilmiyorum ama bugün böyle…

Yaptığım 4 iş...
~ Konuşmak işim gereği
~ İkna etmek huyum gereği
~ Sevmek yüreğim gereği
~ Kazık yemek doğam gereği

Defalarca izleyebileceğim 4 film…
Beenmaya burada sana özel not:
elma diyorum başka da bir şey demiyorum.

Yaşadığım 4 yer...(5 olsa…)

~ Bursa
~ Eskişehir
~ İstanbul
~ Joannesburg (ilk okuduğum kitabın galiba 7 yaşındaydım kahramanı zenci çocuk burada yaşıyordu. Ben o gün bu gün orada yaşarım.)
~ Küba (Siz ne derseniz deyin ben bir önceki hayatımda burada yaşadım.)

İzlediğim 4 Tv programı...

(dizi olsa ama düzenli takip etmesek - obsesif durumlar kabul olsa)
~ 4 kere kadar seyretmişliğim vardır Sex and The City’i.(Utanmaz bir daha da seyrederim. Bir kere fena halde ayakkabı düşkünüyüm bu bir, ikincisi kadın yazıyor, üçüncüsü dostluk her şeyin ötesinde, dördüncüsü özgürlük içimizde J)
~ Grey’s Anatomy
~ NCSI
~ House

Tatil için gittiğim 4 yer...
~ Her yere gidebilirim… Dağa… Denize…

Asos'tan Side'ye tüm sahili gezmişliğim olmakla birlikte,
~ Çeşme
~ Uludağ

En sevdiğim 4 yemek...
~ İlla da annemin zeytinyağlı sarması olmadı şuşumunki…
~ Karnıyarık – Pilav – Cacık (bu üçlü ayrılmaz onlar tek bir yemek aslında)
~ Leyla ablanın mantısı bol sarımsaklı olsun lütfennnnnnnnn
~ Denizden babam çıksa yemem ama her türlü deniz canlısı-cansızı yanında rakıyla…

Hemen şimdi olmak istediğim 4 yer...
~ Bir arabanın içinde yağmur yağarken müzik dinlemek ve güneye doğru gitmek
~ Dostlarla bir şarap evinde
~ Aydın Boysan’lı herhangi bir rakı masasında babam da yanımızda olabilir mi?
~ Bir adamın yüreğinde, aklında, hücrelerinde

Bir yağmur damlası olsaydım düşmek isteyeceğim 4 yer... (tek yer olsa…)
En çok bir yüreğe düşmek isterdim içindeki umut filizlensin diye

Şimdiden cevaplarını tahmin ediyorum ama şaşkınkova buyurun canım ilk miminiz hayırlı uğurlu olsun. Hadi şaşırt beni cevaplarınla...

________

SABAH SABAH

Sabah sabah acıyla uyandım güne… Oysa ne güzeldi gecemiz. Sen hiç olmadığın kadar anlayışlıydın bana. Hatta bir ara kalkıp masayı toplamama bile yardım ettin. Bir tuzluk taşıdın ama olsun… Dışarıda yağmur yağıyordu. Loş bir ışık eve huzur veriyordu her zamanki gibi. Evdeki mumlar titrek ışıklarıyla eşlik diyordu gecemize, garip bir tedirginlik vardı mumların ışığında. Fonda o hep tanıdık tını…

Mutluydum ben ve sen hiç olmadığın kadar yakındın bana. Yüzümü okşadın önce, elimi tuttun sonra ve ayağa kaldırdın beni. Sıkıca belimi kavradın ve başladık dans etmeye. (*)

Teninin kokusunu çektim içime. Sen baktın gözlerime. Şarkıyı mırıldanıyordun belli belirsiz. Sonra döndürüyordun beni defalarca. Bir şey söylemek istiyordun da sanki sözcükler çıkmak istemiyordu. Müzik bittiğinde beni şöyle bir döndürdün etrafımda. Kendine çektin sonra. Hiç öpmediğin gibi öptün beni.

Bir şey olacaktı o gece ben hissediyordum,
sen biliyordun.
Ama geciktiriyorduk her ikimizde…

Oturduk koltuğun köşesine. Sen sarmaladın beni kollarınla sanki son kez sarılıyormuşçasına. Öptün öptün öptün saçımın her telini. Parmaklarımı, tenimi. Bakışlarını kaçırıyordun hissettim. Sırtımı sana yaslamıştım. Güven duymadığın anlar vardır ya… Hani derdin sen bana

“Bir şey söylemene gerek yok, sen gel yaslan bana.
Ben senin limanınım bunu hiçbir zaman unutma”

Yok bu sefer öyle güçlü durmuyordun arkamda. Hatta kendi bedenimi taşıyabileyim diye geriye atıyordun bedenini usulca. Hem anlaşılmasın istiyordun hem de fark edilsin. Nasıl olacaktı ki bu söylesene bana. Sonra sen yüzümü yüzüne çevirdin. Baktın gözlerinle söylediğini ben anlatayım diye yalvardın bana. Bildik bir cümle döküldü dudaklarından belli belirsiz. “Sen çok iyisin… Sen bana karşı her zaman sabırlı, her zaman anlayışlıydın” Sustum sadece ve susmanı diledim sessizce. Sen sustun. Bir şey söylemeyecek misin dedin. Hiçbir şey söylemeyecektim.

Ama içim haykırıyordu avazım çıktığı kadar. Bağır bağır bağırıyordum ben sana. Ama kıyamazdım ki sana. Sesimi yükseltip incitemezdim ki erkeğimi. Sustum. Bir an önce o kapıdan çıkman için yalvarıyordu gözlerim.

Sen fark etmedin ama o son bakışında: Elimi tuttun, avucuma bir şey bıraktın. Al bunu koy yüreğine dedin. Unutma beni. Öyle parlaktı ki o anda ne olduğunu anlayamadım. Aldım yüreğime koydum. Bir ağrı saplandı anlayamadım. Ben acının nerden kaynaklandığını bulmaya çabalarken…

Çıktın.

Sen gidince mutfağa attım kendimi, bulaşık yıkadım önce, sonra mumları söndürdüm ve ışığı açtım en parlak haliyle. Etrafı topladım. İçimdeki sesi duymamak için müziği en sonuna kadar açtım. Geceydi, geç olmuştu ama umursamadım. Neden sonra anladım, avucuma bıraktığın her neyse yara açtı içime. İçimde açılan yaranın çapı küçük olsun, yüzeysel olsun bir de çok acıtmasın diliyordum sadece.

Öyle olmadı…
Günler geçtikçe derinleşti yaram.
Acısı oturdu yüreğime.
Yüreğim atmadı sonra bir ara.
Kanım çekildi.
Günlerce yatağımdan çıkmadan bekledim sessizce.

O günden sonra…
Sesin sesime değmedi…
Yüreğin yüreğime…
Tenin tenime…

Günler sonra bir sabah uyandım ben içimde tarifsiz bir acıyla
Ne oldu, bu da nereden çıktı derken
Bir şiir geldi aklıma

“Eski bir aşk,
yeni bir ayrılıktır her zaman.
Bunu kuşlar sorar, yıldızlar da anlatır;
kimse bilmez be canım
bir yara bir ömrü nasıl kanatır” (**)

_________
Fotoğraf
(*) Dans müziği için James Blunt - You're Beautiful' u dinleyebilirsiniz. Evrenin Ritmi'nde 105.
(**) Yılmaz Odabaşı – Bir Aşk Yara

BİR DÜŞ GECESİ (*)

Yağmur yağsa deliler gibi, biz hiç konuşmasak, tutmamış olsak ellerimizi.
Hatta ikimiz de adı konmamış bir sevdanın içinde olsak.

Ben arabayı kullanırken sen yanımda otursan öylece… Yağmur yağsa üstümüze. Biraz ürkek biraz hızlı araba kullandığım için sen tedirgin olsan. Ağzından çıkabilen tek kelime dikkat et olsa. Radyo da kanal çekmese… Sen sinirlensen bir sigara yaksan ikimize… Yağmur giderek hızlansa… Sonra kaysa arabamız yağan yağmurdan, çarpsak bir ağaca ve kentin ışıkları çok geride kaldığı için çalışmasa telefonlarımız. Bize bir şey olmasa ama arabamız çalışmasa… Yürüsek ormanda bir süre, bir kasabada bir bara denk gelsek. Girsek içeri. Çekici sabaha gelirim dese. Biraz şoktan biraz da sinirden votka shut atsak seninle.

Üçüncü shutta fark etsek konuşmadığımızı ama söylemek istediğimiz çok şey olduğunu… O sırada bir şarkı çalsa sözlerini yarım yamalak bildiğin. Ben sana eşlik etsem, sesimin en mutlu tonunda. Gülmeye başlasak ve sen ilk defa gözlerimi fark etsen o gece. Bardaki diğer müşteriler eşlik etse bize... Sen ve ben barın üstüne çıkıp şarkı söylesek avazımız çıktığı kadar… Detone olsak ama umursamasak… Sadece gülsek beraberce… Ben ilk defa gülmenin sana ne kadar yakıştığını fark etsem… Sonra sen elimi tutup beni aşağıya indirsen… Dışarıda yağan yağmura rağmen arabamıza gitsek... Yağmur hiç durmadan yağsa o gece… Güneşle uyansak güne… Bakışların düşümdeki gibi olsa, gözlerin gözlerimi o sabahtan sonra hiç bırakmasa…

Olmaz mı?



______

(*) 27 Dresess Filminden Bir Sahne üzerine kaleme alınmıştır. (Ben bu bar olayına takıkım da o nedenle etkilenilmiştir. Filmi izlemeseniz de olur. Ya da haftasonu sabun köpüğü niyetine izlenmesi tavsiye edilir. )

SEN ÜZÜLME

Yoksun kaç gündür yüreğimde…
Alışık değilim sensizliğe
Dayanamadım aradım seni eski fotoğraflarda
Baktım mutluymuşsun aslında
Alnımdan öpmüşsün bir seferinde
Bir seferinde de elin elimde
Gönderdiğin son fotoğraflara takıldı gözüm
Yüzünde son yangınlardan kalma bir hüzün
Ne kadar uzaksın sevdiğine
Ne kadar yabancısın kendine

Dilimde günlerdir hep aynı şarkı
“sen ağlama…
bir damla gözyaşın yeter...
sen üzülme…”

Sen olamasan da şimdiki zamanımda
Yüreğinden geçeni bir tek ben biliyorum hala
Boşuna çığlık atıp durma
Duyduğumu belli etmeyeceğim bu sefer sana

Bu sefer ben
Sadece susup bekleyeceğim
Benim için çığlık atan biri olunca
Koşup ona gideceğim
O zaman seni aramayacağım eski fotoğraflarda
Merak etmeyeceğim; mutlu musun yoksa mutsuz mu…

Ben sevdiğimle çığlık atacağım hayata
Sen ister duy ister duyma
O söyleyecek bana şarkımı bu defa

“kara gözlerinden bir damla yaş düşünce

hüzün keder yüreğime yaslanır
sen ağlama…

bir damla gözyaşın yeter…
Sen üzülme gülüm

gamzen de gül erir biter…”

______
Fotoğraf

ANNEME DÜŞSEL MEKTUPLAR - Vol.1

Bir kaç gündür iyi değilim anne…
Öğrettiğin yoldan yürüyebiliyor muyum çok emin değilim.
Korkuyorum geleceğimden, kendiminkinden değil inan çocuğumunkinden…

Anne hatırlar mısın bana Kurtuluş Savaşını anlatışını…
Demiştin ki “Kadın erkeğinin, ülkesinin, geleceğinin yapı taşıdır”
“Atatürk’ün kadını mermi taşıdı sırtında. Yüzünü batıya döndü ve düşmanı dökmek için yürüdü…”

Anne yıl 2009 oldu. Kadın başını bağladı, yüzünü doğuya döndü. Çocuklar öldürülsün diye kocası ikili anlaşma yaparken, tasarımcının çantasına koydu mermisini, çocuklar öldürülsün diye… Çocuklar öldürülüyor bu dünyada… Yani ben… Yani kardeşim… Bir nesil böyle yok ediliyor… En çok ne ağrıma gidiyor biliyor musun, babamdan dinlediğim Nazım şimdi timsah gözyaşlarıyla yakışmayanların sesinde. Çok ağrıma gidiyor anne.

1978 baharı mıydı? Ben daha küçük bir çocuktum… Babamla sen ve birkaç arkadaşınız karışmıştınız kalabalığın içine. Ben arkanızdan koşup gelmiştim. Garip bir oyun oynanıyordu, kuralları sadece karşı tarafın bildiği...

Nasıl bir oyun olduğunu anlayamadığım bir oyun oynanıyordu kalabalığın içinde. Senin sesin, babamın yüreği ile tek oluyordu, ellerinizi kaldırıyordunuz, ben de...

Beline kadar simsiyah saçların vardı anne. Sen en güzel anneydin saçlarınla. Ve adamın biri seni saçlarından sürüklüyordu, bir başka adam babamı copluyordu anne. Cop ne demek o zaman öğrendim. Siz bir oyun oynuyordunuz ve ben daha 6 yaşında bir çocuktum anlamıyordum. Sadece çok korkuyordum anne. Saçlarına bir şey olacak diye çok korkuyordum…

Yıl 2009 oldu anne ben yolun yarısını geçtim. Gene bir oyun oynanıyor ülkemde.
Bu sefer anlıyorum. Oyunun kurallarını biliyorum. Her yere konan bir oyun icat ettiler, kimin ne zaman oyuna katılacağına karşı tarafın karar verdiği...

Bir adam çıkıyor ülkem adına barışı konuşurken bile kavga ediyor. Sonra dönüp, Atatürk’ü örnek gösteriyor:

“Çanakkale Boğazı’na girmişlerdir. Türkiye’nin nesi yok belliydi. Gücümüz belliydi. Ama Türkiye’ye saldıranların da gücü belliydi. Bütün bu olanlar karşısında Atatürk, Mehmetçiğe bir şey söylüyor. "Ben size ölmeyi emrediyorum" diyor.”

Anne savaş zamanıydı. Mehmetçiğe söyleniyordu… Çocuklara değil, eli silah tutan Mehmetçiğe…

Türkiye hala işgal altında şimdilerde ve bir lider ki asla benim liderim olamaz, ülkesine gece yarısı girerken veya bir metro açılışında mesela; halkını böyle selamlıyor anne.

Bir oyun daha oynanıyor şimdi ülkemde, hiç ses çıkmıyor biliyor musun? Çıkanlar da iyice cılızlaştırıldı zaten. Halk hiç bu kadar cahil, hiç bu kadar kör göz olmamıştı anne. Halkın kör gözüne sokmadıkları şey kalmadı aslında. Ama ne yapsın halk, acısı neredeyse yangını da orada: halkın acısı şimdilerde, teğet geçen krizle birlikte bir lokma ekmek bulabilmek derdinde.

Beni affet anne ve çok üzgünüm baba.
Sizin gibi olamadım, sesim soluğum çıkmıyor şimdilerde.
Ve beni affet ATAM, sana layık bir Türk kadını olamadım bu ülkede.
…
Hani her şeyin başına insanı koyacaktık ya anne…
Hani insan olarak bakacaktık ya herkese…
Hani ben değil, biz vardı ya önce…
…
Ben insanım anne…
Ve biz diye bir şey kalmadı neredeyse…

________