07 Nisan 2020

Havam 1500... Kocam bana Bük Kapatmış!



Ören'den Akbük'e kadar olan mavi yeşil yol, kıvrıla kıvrıla giderken "aşağıdaki koyu gördün mü"  sorusu ile "sen bakma" uyarısı peş peşe geliyor sıklıkla. Çünkü arabayı kullanan ben olmayınca seyre doyum yok, ama bir yanım Halim'e haksızlık ettiğimi söylediği için de onun da bu güzelliklerin keyfini en az benim kadar çıkarabilmesini de istiyorum. Bir yanım endişeli bir yanım heyecanlı. Kapışıp duruyorlar. Yaptığımız plana göre, gün batmadan oradayız ki, yakalarsak... Değmeyin keyfimize. Yol bitip de Akbük'e doğru kıvrılınca, Maviş'in camından bir fotoğraf çekiyorum. Fotoğrafı çekerken, ineceğimiz koyun sadece bize özel olacağını düşünemiyoruz bile.


Akbük koyunda deniz kenarında orman içinde bir kamp alanı var. Oraya gideceğiz aslında. Sık orman içinden kıvrılarak koya inilen yol kenarlarında ara ara neredeyse orman sıklığında kaybolan ahşap evlere ve hatta TLC'nin küçük evleri ile yarışacak kadar cazibeli konteyner evlere denk geldikçe, hayaller şaha kalkıyor.  Sahile iner inmez göze çarpan menengiç ağaçlı koy, tarifsiz bir cennet köşesi vaadi ve koya demirlemiş 2 rüya yelkenli ile baş döndürdü bile. Sessizlik ve kimsesizlik hakim. Az ilerideki araç üstü çadırların yarattığı dost sohbete biz de dahil olacağız ama hava kararmadan bükün en sonunda yer alan ormana doğru ilerliyoruz. Güneşle ilgili tahminimiz bizi ya da beni yanıltıyor. Gün dağlara doğru batacak. Halim her zaman ki gibi benimle dalga geçiyor. Bir gün bana yönleri öğreteceği konusunda kendinden emin. Araba ile ormana doğru ilerlerken bir kaç lüks yata ve onların arasından süzülen denize takılıyor gözüm. Yansımalar muhteşem ki bu şu demek, sabaha bin muhteşemliğe uyanmak söz konusu. 

Ferdi selamlıyor bizi. Biz Ferdi'nin oraların muhtar yardımcısı olduğundan henüz habersisiz. Biz, bize verilen koordinatlar ve bilgiler doğrultusunda Muhtar Mustafa'nın mekanına doğru ilerliyoruz. Mekan salaş, sezon sonu dağılmış, parçalanmış, bakımsız ve pis haliyle hiç de katlanılası değil. Oysa kim bilir bir kaç hafta önce nasıl da baştan çıkarıcı  bir çekiciliği vardı. Vazgeçiyoruz. Menengiç ağaçlarının altındaki 2 araca yakın ama görece uzak bir mesafeye konuşlandırıyoruz Mavişi. Üstelik bir de korumamız var. Ona bir iyilik maması veriyoruz.  Kıvrılıveriyor yanı başımıza. Bu gece burada kalırız diyor Halim. Ah benim doğuştan "ourdoor" sevgilim. Tuvalet, duş???? diyorum.


Ferdi geliyor. "Abi hoşgeldiniz. Ferdi Tayfur'u bilir misiniz? " Kafamızı sallıyoruz. "Heh işte ben Ferdi'yim" diyor elini uzatırken, tokalaşma esnasında kendini öyle tanıtmasının sebebinin altını çiziyor. " Artık hayatta unutmazsınız." Haklı çıkıyor. Unutmuyoruz Ferdi'yi. Halim planından bahsediyor. "Akşam burada kalalım diyoruz" der demez, abi kalın 29 Ekim kutlaması için mekana da beklerim" diyor Ferdi. Üzerinde deniz şortu ve tişörtü ile henüz sezonu kapatmadığını der gibi bir hali var. Halim, "tuvalet ve duş ne olacak" derken, "Açtırıyorum abi." cevabı hızlıca gelip içimi ferahlatıyor.  Evren sorumu duymuş olmalı. :)

Tamam diyorum zaten iki kampçı daha var. Kalırız. 

Ferdi çocuğu gönderiyor. Ayak bastı parası 15 tl ödüyoruz bir fiş karşılığı. Tuvaletler açılıyor, duş temiz. Sıra geldi kumsala masa kurup yakamozlu geceye kadehleri kaldırmaya. Tam başlıyoruz hazırlıklara Halim ortada yok. Gecikmiyor gençlerle geri dönmesi. Merak etmişler Mavişi, onların da hayaliymiş. Araç üstünün de avantajları falan derken sohbet uzuyor. Biz onlara onlar bize deneyimlerini aktarıyor. Buzdolabı ve tuvaletten 10 puanı kapıyoruz. Dile kolay şu ikisine yaptığımız yatırım ile doğan görünümlü şahin alan var memlekette. 

Çocuklar ayrılıyor yanımızdan üstelik vedalaşarak. Onlar da araç üstü çadırlar nedeniyle birbirlerini bulmuşlar, biri güneye biri İzmir'e dönüş yapıyorlar. Kaldık mı baş başa? Neyse ki, Ferdi'nin mekan yürüme mesafesinde, üstelik 29 Ekim kutlamalarına da davetliyiz. 

Dertlenmiyoruz. Gecenin keyfini çıkarıp bir iki duble sonrası mekanda insanlarla kaynaşırız nasılsa. Soframızı kurup, sohbeti koyulaştırınca sessizlik içinde yitip gidiyor saatler. Gecenin serinliği hissedilir şekilde ısırınca sırtları, hem yemek sonrası yürüyüş, hem de kutlamalara katılma fikri ağır basıyor. Işıkları uzaktan ayırt edilen mekana yaklaştıkça marşlar içimizi coşturuyor.  Kumsalda 4 masa, kandili yerel üretim, bayrakları dalgalanan mekana varıyoruz. Ferdi, bangır bangır marş çalıp viski içiyor. Tek başına! 

Nasıl yani? Nerede insanlar, kutlama programı... Şaşkınlığımız yüzümüzden okunuyor o karanlıkta. "Abim valla çok mutlu oldum, buyrun, buyrun, size deniz kenarını hazırladım." Bayramlaşıyoruz. Kandili nasıl yaptığını anlatıyor. Denizin hemen kenarına koyduğu masada ille bir şey ikram edeceğim deyince Halim, kahve alayım diyor. Sade. 

Kahve geliyor, Ferdi'yi buyur ediyor Halim. Olurdu olmazdı derken, Ferdi de geliyor masaya. Akbük'ü anlatıyor, nasıl talan edildiğini, kendisinin bu çarklıdaki en kilit dişli olduğunu, 38 tane kızım var diyor, az sonra onları beslemeye kalkınca orada o kadar kedi olduğuna şaşırıyoruz. Bir ikisini görmüştük de geri kalan Ferdi'yi hissettiler mi bilinmez, mama dağıtımı yapılan alana doluşuyorlar ıssız koyun her bir ağaç, sandal, çatı, çöp bidonları ve daha göremediğim bir çok korunaklı noktasında. Alanda onlarca kedi var artık.

Dönüş yolunda Ferdi'nin anlattıklarını kafamızda oturtmaya çalışıyoruz. Talan edilen bu bakirliği bir sonra ki yıl gelince böyle bulur muyuz endişesi ikimizin de gözlerinden okunuyor.

Maviş tüm sıcaklığı ile bizi karşılıyor, dişler fırçalanıyor, pijamalar giyiliyor, biraz yaramaz bir iyi uykular öpücüğü ile gecenin sessizliğinde derin bir uykuya dalıyoruz. O anı hatırlıyorum, uykuya dalmadan hemen önceki 5 saniyeyi; sonsuzluk hissinin nasıl da bedenimi ele geçirdiğini, sabahı telaşla bekleyen tedirginliğimi. Ya uyanamazsam... Beden saati muhteşem iki çift olarak zamanında tam iki dakika önce açıyoruz gözlerimizi. O iki dakikada pijamaların üstüne birer polar alıp iniyoruz. Önce ben! 


Çıplak ayağıma giydiğim sabo terliklerin ile bedenimi saran kollarımla içimi ürperten o ışığa doğru kontrolsüzce ama  minik adımlarla ilerliyorum. Terlikleri çıkarım uyuyan denizi parmak uçlarımla uyandırıyorum. Serinlik, diz kapaklarıma, baldırlarıma ve bedenime yavaş yavaş yayılıyor.  Tarifsiz bir güzelliğin orta yerindeyim. Birden bir çift kol sarmalıyor bedenimi. Güven duyuyorum, sırtımı dayıyorum göğsüne ve derin bir nefes alıyorum. Huzuru ciğerlerime öyle bir çekiyorum ki... bir daha kolay kolay nefes verir miyim bilmiyorum.

Sabah yürüyüşünü tamamlıyoruz. Ferdi'ye günaydın demeyi ihmal etmiyoruz. Ormana doğru toprak yolu takip ediyor, iyice açlık bastırınca da dönüşe geçiyoruz. Güneş yükseldi. Ekim sonu için iyi bir sıcaklık var. İçimiz ısınıyor. Yüzen birini görünce hevesleniyorum. İki tekne de hala burada. Yüzen de bir balık adammış sonradan fark ediyorum. Belli ki akşama muhtemel bir rakı masası için balık niyetinde. Biz soframızı kuruyoruz.   Zeytinden, peynire, yumurtaya, cevize, bala, reçele... eksiksiz bir şehir kahvaltısı. Kahvaltı günün vazgeçilmezi. Hele de manzaramız deniz, sırtımız ormansa. Üstelik biz dışında kimse yok karada. Anlayacağınız havam o yüzden 1500. Halim'le gözgöze geliyoruz. Manzaradan ayrılan gözlerimiz şükranla, aşkla ve huzurla bakıyor, karışıyor birbirine. Bir süre öylece kalıyoruz, ta ki Ferdi; ablaaaaa hadi kızları beslemeye gel diyor. Masayı toplamak konusunda epeyce pratik kazandığımızdan 5 dakikada hazır hale geliyoruz. Bulaşıklar  bir sonraki durağa ulaşıncaya kadar kontrol altında. Uzaktan Ferdi'yi görüyoruz, çevresinde onlarca kedi, başlamış mamaları bölgelere göre serpmeye. Üçerli beşerli gruplar halinde yiyorlar. Bu Kezban diyor Ferdi, kimseyle paylaşmaz yemeğini, bu da Recai... Kezbanı uzaktan sevmiyorsa naberdim diyor.  Birbirinden farklı renkleri tavırları olan kızları besliyoruz, seviyoruz, öpüp, kokluyoruz. Kızlar diyoruz, çünkü Ferdi, onları kendi kızını sever gibi seviyor, o yüzden dişi, erkek fark etmiyor, hepsine kızlarım diyor Ferdi. Yılda iki kere görüştüğü kızana bir özlem onunkisi. Önceki gece bizde saklı kalacağını bildiğinden belki anlatıyor bütün öyküsünü.

Ferdi ile vedalaşıyor, Maviş'i yola hazırlanıp, son bir bakışla ayrılıyoruz koydan. Bir sonraki sene gene gelmeyi, Ferdi'yi ve kızları sağ salim görmeyi umarak...



Arkası yarın tadında: Hedef Çubuçak Orman Kampı mı?