Bir Tabiat Parkının Çığlığı Olsam - Poyrazlar

Poyrazlar Gölü Tabiat Parkı

Sakarya'ya doğru yola çıkıyoruz. İlk durak İznik gölü kenarı, sabah kahvaltısını orada yapacağız. Gölün etrafında çöpsüz bir nokta yok. Üstelik günlerden cumartesi. Moralimiz bozuluyor. Zaten ne vakit yola çıksak bu ülkenin güzelliğine sahip çıkmayı bilmeyen her alandaki derin cehaletle yüzleşmekten hep yorgunuz. 

***

İşimizi halledemedik... Yaylara mı gitsek Poyrazlar Gölü etrafında mı konaklasak ikileminde yakınlık kriteri ağır basıyor ve yönümüzü şehre 15 dakika uzaklıkta yer alan 2.310 dekarlık alana yayılan, özel işletmeye devredilmiş tabiat parkına çeviriyoruz. Giriş ücretli. Daha önceki deneyimimizden tecrübeli olarak pazar günü günübirlikçi istilası ile gürültünün ve kirliliğin maksimum seviyeye ulaşacağından haberdarız, kapıdaki görevlinin nazik uyarısı için teşekkür ediyoruz. Çay bahçeleri ve lunaparklardan uzak nispeten gürültü ve kalabalıktan sıyrılabileceğimiz bir bölge arayışı ile parkın Poyrazlar Köyü çıkışına doğru ilerliyoruz. Geçtiğimiz yıl bir tane olan lunapark 3'e çıkmış, çay bahçelerinin sayısı artmış. Tabiat parkı olmuş sana kaos park. 

***

Çıkış kapısına kadar gidip, geçerken tespit ettiğimiz göl kenarındaki yere geri dönmeye karar veriyoruz. Bingo! Doğru nokta seçimi. Gürültü neredeyse yok denecek seviyede, dikkat kesilmen lazım ki, o kadar dikkat kesilecek şey varken yok sayılabilir durumda. Bir kere manzara doyumsuz. En yakın piknik masası bizden gözün göremeyeceği uzaklıkta. ve diğerleri sırtımızda. Keyfimize diyecek yok. Enim konum yerleşiyoruz sarı erik ağacının altına. Yolun ve hayal kırıklığının yorgunluğu için birer birayı hakettik. Mahallede top oynayan çocukların yanına gitmek için izin kopartmış çocuk heyecanıyla bekliyoruz akşamı. Tam karşımızda şahıs arazisine yapılan üç evden gölü cephe alan üzerine konuşmaya başlıyoruz. Hayaller yine tüp kuyruğunda. 

***

Akşam güneşi için bisikletleri hazır ediyoruz. Hedef köye gidip dönmek, sonra belki parkın içinde bir tur. Plan tıkır tıkır işliyor. Beli kırık, yaralı bir köpek ile denk geliyoruz su başında. Biraz seviyorum, inliyor, belli acısı büyük, derin, çözümsüz... Yarın yine karşılaşmayı umut ediyorum. Yol iki tarafı orman olan, tek arabanın geçebileceği darlıkta. Şansımıza araba geçmiyor. Köye yaklaştıkça, trafik ve evler başlıyor. Selamlaşıyoruz her biriyle. Yaşlı bir amca takılıyor: "Elektrikli olanında alın rahat edersiniz" Az sonra bizi sollayacak gülümseyerek.

Dönüş yolunda orman tarafına devam edip tepeden gölü seyretmek hayaline kapılıyoruz. Orman düşündüğümüzden sık ağaçlarla kaplı. Yine de yer yer görüyoruz gölü. Kıyısında olmak başka bir zevk. Üstelik sinek de yok ki dere, göl kenarı için beklenmedik bir durum. Sonraki gün anlayacağız sebebini... 

Gün batımı fotoğrafları ile turu sonlandırıp, hak edilmiş akşam rakısı için sofrayı kuruyoruz. Gün evvel yol için hazırlığı tamamlanmış bol sarımsaklı sirkeli domates sosa bulanmış kızartma ve boncuk fasülye ki "efsane olmuş" nidalarıyla yendiğini not düşmeliyim şuracığa.

Uzaklardan gelen mangal kokuları yanında bizim fakirhanenin "konsept" biraz hafif kalıyor. Halimizden memnunuz. İkişer dubleyi uzun uzadıya bir sohbete katık ediyoruz. Anda kalmak dedikleri bu olsa gerek... Esinti ürpertiyor, minik tüyler hep havada. 

***

Sabah 05.25... Serinliğin verdiği huşu bedenimi okşuyorken açıyorum kapıları. Bu sabahlara uyanmak değil miydi hayalim gene gerçeğim oldu diyorum. Yüzümdeki gülümseme görülmeye, hatta öpülmeye değer. Gölün üzerinde salınan ördeklerin sesine, kurbağalar eşlik ediyor, biri az ilerden suya atlıyor. Ses yankılanıyor... Doğa uyanıyor, yalnız zevkine varmak olmaz. Kolları ile sarıp sarmalıyor beni sevdiğim, o gülümsemeyi kaçırmamış, anlıyorum. Huzur mu dedi biri? Tarif verebilirdim ta ki o kara sinek beni kendime getirinceye kadar, bugün esinti yok. Dün kendilerinden haber alınamayan tüm sinekler birer birer ziyaretimize geliyor. Durgun havanın hediyesi de onlar oluyor. Kafaya takmıyoruz. Dedim ya manzara muazzam, üstelik "çıt" diye bir ses varsa da doğaya ait. 

Güne erken başlayanlarla ilgili tespitim giderek güçleniyor. Hayat bize güzel... Diyecek lafım yok. Kelebeklerin biri gidiyor biri geliyor. Sarı olan çizgili, beyaz olan benekli. Sazlığın hemen önündeki nilüferlerden göle atlayan kurbağalar biraz gürültücü ama insanoğlunun yanında yine de sönük kalıyor. Niyet 11 gibi, sürü gelmeden yola koyulmak, kalan dar zamanda sessizliğin tadını çıkartıyoruz. Ah bir de kara sinekler olmasa. Mükemmel diye bir şey yoktur Evren! Sessizliğin içindeki sesleri, mesela bir arının kanar çırpmasını, kelebeğin nefesini falan duyuyoruz. Bir balıkçının sessiz motoru ile uzaktan süzülerek gelişini, oltayı atışını ve bekleyişini seyrediyoruz. Yansımalar değişiyor, suyun rengi ve sesler... Bir bütünün parçası, küçük ve önemsiz bir parçası olduğumuzun farkındayız. Bireysel çabalarımızın kendimizce bizi önemli hissettiren hallerine gülümsüyoruz. 

Hazır kimsecikler yokken, kısa bir yürüyüş hayal dünyasından gerçeğe geçişi hızlandırıyor. Filmlerdeki gibi kızgın kumlardan soğuk sulara atlıyoruz. Yürüyüşe çıktığımızdan beri karşılaştığımız çöp dağları yüzünden bir tabiat parkının çığlığı olmak istiyoruz. Bu güzelliğe bu çirkinliği yapan insanoğlunun acımasızlığı karşısında donup kalıyoruz. Neyse ki Suriye'li çocuklar imdat çığlığını duyuyor. "Abla çöp" diyor "var " diyoruz. Sesleri birbirine karışarak parkı dolanıyorlar, yanlarında bir traktörle çöple. Belli ki, her sabah 7'de kaosa ucuz bir hazırlık. 

Bir daha yolumuz buralara düşerse hafta arası gelmenin bizi biraz daha iyi hissettireceğinden neredeyse eminiz. İnsanı az doğası çok günlerin, ruhumuza kattıklarının farkındayız. Dönüş için toparlanıp yola revan olunca bir gün önce gördüğümüz  canı unutmuyoruz. Yanımızdaki bir kap mamanın ona ilaç olmasını umuyoruz. 

Hayat Bize Güzel

Tarlada keyif

Günün özeti: güne erken başlarsan "hayat size güzel" cümlesini daha sık duyabilirsin.

***

İlanı kendinden meçhul gün bize bir günlük tatil demek. Sabahın erkeni, "güneş yüzüne öyle tatlı vuruyordu ki, seyrettim" diyen bir çift mutlu göz. Seviyorum bu adamı. İçim coşkun ırmaklar gibi. Mavişin koltuğu dönecek bugün ki, biri erken yatıp diğeri de içeride oturmak isterse konfor alanı artsın. Tahmin edileceği üzere içeride oturmak isteyen ben, bahanem hep hazır: serin mi ne? 

***

Kahvaltı için bir şey tasarlanmamış, sanayide çorba fena fikir değil nasılsa... Ustayla sözleştiğimiz saatte kapısındayız. Mahcup bir gülümseme. "Akşam üzeri gelirseniz iyi olur. " Sıkılıyoruz duruma yalan değil. Durumu  uzatıp da tadımızı da kaçırmaya niyetli değiliz. Yapılacak diğer işler için yola koyuluyoruz. İstikamet İkea... Kamp için bulduğum bir tabak var ki, evladiyelik, tepe tepe kullanmalık. Sanayi kahvaltısı da hayal olduğuna göre, birer omlet neden olmasın diye düşünüyoruz. Kahvaltı sırasında " biz bu işi yarına erteleyelim, hem de bugünü heba etmeyelim" fikri  ile "seviyorum bu adamı" halime bir haller oluyor. Mutluluk ve muz kabuğu... Denk gelse, ancak bu kadar denk gelir. 

***

Hızlıca pazara uğrayıp, asma yaprağında sardalye için fantastik hayaller kuruyoruz. Evden salata malzemelerini, kavunu, az beyaz peyniri ve elbette rakıyı kapıyoruz, soğuk suyu unutmuyoruz. Buzdolabına duyduğumuz hayranlık öylesine büyük ki; kendimizi bir kere daha kutluyoruz. Evden alınanlar buzdolabına yerleştirilip, bisikletler de yerini alınca... İstikamet: Tarlada gün batımı.

***

Bugün ben torpilliyim, uzanıyorum şezlonga alıyorum elime kahvemi ve kitabımı... Hayat bana güzel! Derken, tarla boyu temizliğini yapan işten yılmaz kardeşler halk oyunları ekibinden canım adam önce kosanın sapını kırıyor, sonra elini yaralıyor... Zorunlu mola! Yoksa o boy temizlenmeden zor görürdüm ben onun o gülen yüzünü. Uzanıyor yanıma, kahve, sohbet derken... Hamak kuruyoruz, benim yatmamla kalkmam bir oluyor. Gelen telefon 10 dönüm tarlada 10 tur atmama sebep... Sakinleşmem zaman alıyor. Bulutlar gökyüzünde yağmur bulutu olmak için dolarken, benim de yüreğim sıkıntıyla boğuşuyor. Karardım mı ne? Ne oldu sabahın erkeni turuncuma... Renklerim karışıyor birbirine. Öfkem hırçın dalgalar gibi, kıyıma kim yanaşsa alacak nasibini. 

***

Bu adamı sevmeyeyim de ne yapayım... Bisiklet diye tutturdu yıllarca, bir kere aldı, binmedim hediye ettik, geçen yıl gene aldı bu sefer pembe... Gönlü bende belli. 

Bisiklet için hazırlıkları yapıp, göl kenarına kadar 6 km. bisiklet biniyoruz. Rüzgara karışan öfkem dağılıyor. Gün yerini güzel mi güzel bir kızıllığa bırakıyor. Hayat devam ediyor. Bulutlar geliyor, gidiyor, güneş doğuyor, batıyor, mevsimler değişiyor. Ruhum gibi... Sakinleşiyorum. Neredeyse, bir duble rakı eşliğinde yenen asma yaprağında sardalye kıvamındayım. Tadımda belki az biraz tuz eksik... Onu da bizim Cano ekliyor sağolsun. Gelmiş gene bizim oğlan. Kokumuzu mu duyuyor bilmiyorum. İlk önce onun yemeğini veriyorum. Uzanıp yatıyor arabanın önünde. Bu gece 3-5 nöbeti onda. Mangalcı çoktan yerini almış, yıkanan asma yapraklarına tek tek sarıyorum tazecik balıkları... Salatayı hazırlıyorum bir yandan. Dilimde bir nağme, mırıl mırıl mırıldanıyorum. Eser yok grimden, resmen sımsıcak bir turuncu oluyorum gene. 

***

Akşam güneşine karşı soframız kurulu. Huzurumuz yerinde. Sohbet kıvamında. İlk kadeh ikimize... Ne iyi ettik de bulduk birbirimizi. Ne iyi ettik de güne erken başladık... Ne iyi ettik de günün kalanını kurtarıp bir mola verdik koşuşturmaya... "Ne iyi ettik"lere eklenecek onca cümleye ara verip, neyi daha iyi edelim diye hayaller kuruyoruz. 

*** 

Hayat bize güzel...


Tanıdık tanımadık kim varsa benzer cümleler kuruyor bize: "hayat size güzel"
Güzel kılmak için çaba harcıyoruz, dönüşüyoruz, kendimizi iyileştirecek "şey"lere tutunuyoruz.
Onları hayatımızın bir parçası haline getiriyoruz. Çaba harcıyoruz. Birlikte... İnanarak, güvenerek, değişerek... En çok bu iyi geliyor bize.

***

Hayatın güzel olması için bir kaç püf noktası var bence. Başlıcası ve belki de en önemlisi rüzgara direnip kırılmak yerine, esnek kalıp, değişime açık olup, sert rüzgarları bile bertaraf edebilmek. 

Şimdilerde, 50'ye de merdiven dayamışken, bunu unutmamayı, akışa selam edip, her şeyin geldiği gibi gideceği fikrinden uzaklaşmadan, içimi bana iyi gelenle doldurmak niyetindeyim. 

***

Velhasıl, hayat aslında bozuk bir saat misali, ille güzele denk gelir bir iki kere... 

Yaptım Bir Delilik - Gitmek Üzerine

İg'de dolanıyorum. Kafa dergisinin bir gönderisinde "gitmek" temalı bir yazı veya fotoğraf gönderin diyor. Emir telaki ettiğimden değil de, heves işte. Daha önce bir ara yazmaktan keyif aldığım "Kazara Yazar" blogumdaki yazı düşüyor aklıma. Hemen otorite kabul ettiğim sevgili Buraneros'a mail atıyorum. Bir şeye benziyorsa göndereyim diyorum. Bilmem artık yazı bir şeye benzediğinden mi yoksa beni sevdiğinden mi? Gönder diyor.

Gönderiyorum. Bu arada İg'deki gönderide bir ayrıntı dikkatimden kaçmış. 1200 vuruş olacakmış. Benim gönderdiğim 3500 boşluklu haliyle... Kafadan ret yerim yani. 

Ama olsun. Sabahki heyecanı yetti bana. İçimde kelebekler uçtu.

***

#yolda2yolcu olma halidir bu fotoğraf... yolda olmanın, yolcu olmanın simgesidir bir nevi

Gitmek üzerine kendimle sessizce...

Yaşamak gitmektir demişti. Durdun mu yaşam biter. Gidiyorum. Nereye, ne kadar yol kat ederek gideceğim önemli mi? Belki senin için önemlidir. Ama benim için önemli olan gitmek. Oysa kök salmayı da severim ben. Bir adamın yüreğinde kök salmayı ne çok diledim ömrüm boyunca. Saldım mı? Bilmem... Çünkü ben giderim. Hep gittim. Huy değil benimki, bir tercih. Şairin dediği gibi kalan terk ettiği için mi bilmem de bildiğim bir kere gittin mi, bir kere kök salmayı düşleyip de salamadan her toprakta yeşerip yeşerip soldun mu, gidersin işte. Gidiyorum ben de. Elimde sırt çantamdan fazlası. Yüreğim ilk aşk heyecanlarından hallice. Uykularım bölük pörçük, düşlerim hep yarına gebe. Şimdimi sorma, söyleyemem. Öylece duruyorum işte. Dururken nefes almaz insan. Ölümdür durmak, solmak, toprağa karışmak. Durmak, kök salmak olsa tek başına, yani başlı başına ve tek başına kök salabilse insan durup dururken...

Sana bir sır vereyim mi? Ben senden sonra çözdüm galiba hayatın anlamını. Kökünü kendi toprağına salacaksın yaşamaya karar vermişken, yani yüreğine, kendine yani. Başka topraklara karışmak kolay, zor olan başka topraklarda kök salmaya çalışmak. Şart mıdır diyorsun? Ben her nefes alışımda başkasının bahçesinde kırmızı bir sardunya olayım istedim, sarı bir mimoza, ya da ne bileyim, en asisinden yabani bir beyaz papatya olmaya da razıydım. Şart olduğundan değil elbet, istediğimden. Öyle olursa her mevsim çiçek açan yediveren gibi olmaz mıydı insan? Kendi bahçemi geç fark edenlerdenim ben. Zamanla anladım; kendi bahçemde hem her çiçek bendim, hem de hiç biriydim. Belki de bunu bilmek özgür kıldı beni, senin kurak toprağında solunca anladım belki de. Yeşilim sararıp, dallarım toprağa erince, çiçeklerim canlılığını kaybedince, kim bilir gitmek de o vakit düştü belki de aklıma... İşte o zamanlar fark ettim, ıslah edilmemiş bir bahçeydim ben baştan sona. 

Gidiyorum. Nereye, ne kadar yol kat ederek gideceğim önemli mi? Belki senin için önemlidir. Ama benim için değil. Artık değil! Ben gidiyorum. Çantama onlarca şeyi doldurdum. Seni de koydum bir torbaya. Seninle kurulan hayalleri. Hayaller geçerken bir bir yüreğimden, fark ettim, ben ne zaman sana varsam, toprağına kök salmak istiyorum. Koparıyorum kendi toprağımdan köklerimi. Oysa sende ne su var ne de güneş, üstüne üstlük verimsiz topraklar gibi çatlamış bir yürek. Nice sonra gözlerimin feri sönünce anladım, kurumaya mahkum ediyorum çiçeklerimi, senin kuraklığına teslim ediyorum nefesimi. Kaç zamandır açmadan solması bu nedenleymiş diyorum. Susuyorum duyuyor musun? Kendi toprağımda kana kana içtiğim yaşamı, senin topraklarında yitirmekten yorgunum, öyle susuyorum işte yaşamaya sana her vardığımda.

Çantam ağır... Çantam çok ağır.

Açıyorum çantamı, ne kadar anı varsa bırakıyorum onları sundurmada ve kapı eşiğine koyuyorum birkaç parça şarkıyı da, beraber dinlerken kelimeler vardı saklanmış kulaklarıma, özenle çıkartıyorum ve bırakıyorum onları da sokağın köşe başında. Gidiyorum dedim ya sevgili, gidiyorum, bir öğle vakti kuşlarla kanat çırpmaya, renk renk çiçek olup arılarla konuşmaya, kelebeklerle bağıra çağıra şarkı söyleyip, yaşamaktan sarhoş olmaya... Köklerim mi? Köklerim artık yüreğimde. Anlayacağın, bundan böyle ben nereye onlar oraya. Ah sevgili emin ol gül yüzüm kolay kolay solmaz bir daha. Anladım artık güneş de benim, su da. Gidiyorum yabanda renk renk, desen desen çiçek açmaya. İster sardunya olurum, ister mimoza, belli mi olur belki yabanda bembeyaz bir papatya.

***

Üniversitede bir dersimiz vardı. Onu hatırladım bu 1200 vuruş meselesi üzerine. Önce bir konuda makale yazmamızı isterdi hocamız, 7000 vuruş. Kolay değil yazmak öyle bir avazda 7000 vuruş. Bir hafta sonra onu kısaltıp 3000 vuruş olarak bir daha isterdi. Sonra 1000 vuruş.

Denedim aynı yöntemi, 1213 de kaldım. İnmedi daha aşağıya

*** 

Gitmek üzerine kendimle sessizce...

Yaşamak gitmektir demişti. Oysa kök salmayı severim ben. Bir adamın yüreğinde kök salmayı ne çok diledim ömrüm boyunca. Bir kere kök salmayı düşleyip de salamadan her toprakta yeşerip yeşerip soldun mu, gidersin işte. Kapının önündeyim. Elimde sırt çantamdan fazlası. Yüreğim ilk aşk heyecanlarından hallice. Gitmeden önce sana bir sır vereyim mi? Kökünü kendi toprağına salacaksın yaşamaya karar vermişken, yani yüreğine, kendine yani. Kendi bahçesini geç fark edenlerdenim ben. Başkasının bahçesinde kırmızı bir sardunya olayım istedim, sarı bir mimoza, ya da ne bileyim, beyaz bir papatya olmaya da razıydım. Şart olduğundan değil elbet, istediğimden. Her adımda çantam ağırlaşıyor. Son bir kez açıyorum çantamı, ne kadar anı varsa bırakıyorum onları sundurmada, kapı eşiğine koyuyorum birkaç parça şarkıyı, beraber dinlerken kelimeler vardı saklanmış kulaklarıma, özenle çıkartıyorum ve bırakıyorum onları da sokağın köşe başında. Gidiyorum, bir öğle vakti kuşlarla kanat çırpmaya, renk renk çiçek olup arılarla konuşmaya, kelebeklerle bağıra çağıra şarkı söyleyip, yaşamaktan sarhoş olmaya. Anladım artık güneş de benim, su da. Gidiyorum kendi yabanımda renk renk, desen desen çiçek açmaya. İster sardunya olurum, ister mimoza, belli mi olur belki de bembeyaz bir papatya. 

Kör Gözün Sessizlikle İmtihanı

Güzele vuran akşam güneşi

Rüzgarın uğultusuna karışıyordu düşünceler. 

Gidip gelmelere değil de savrulmalara yenik düştüler. 

Düşünceler!

Birbirinden kopuk, parçalanmış, hor görülmüş, dikkate alınmamış, itilmiş bir köşeye... 

Çıkıyorlar teker teker: anlaşılmak tek dertleri... 

Rüzgar! Ahhhh deli rüzgar, kalbim gibisin, çarptıkça sertleşiyor kabuklarım. 

Kabuğu çatlayan bir ceviz misali, düşüyor yere düşünceler,

üstelik içi kurtlu, kara kuru bir nüve. 

Kabuklaşan düşünceler... Rüzgarda savrulur durur, başka da bir işe yaramazlar zaten. 

#evrencekaralama

***

Niyetleniyorum, tam bir instgramer olacağım, içimin "kazara yazarı" susmak bilmiyor. #evrencekaralama iyi  bir etiket oldu bu anlamda, aklıma geleni, fotoğraf ile ilgisi olmasa bile, not ediyor gibi oluyorum, böylece bir gün yeniden "blogger" olmaya niyetlendiğimde elimde onlarca notum olacak yazıya dönüşecek diye de kendime bir teselli ikramiyesi vermekten geri kalmıyorum. 

Disiplin ve düzen isteyen işlerden elimi çektim şu aralar. Kafa nereye biz oraya bir hayatın içinde #yolda2yolcu olarak yolları, uzak ya da yakın olsun fark etmez, kapı komşusu etmeye niyetliyiz. Herkes "siz ne güzel oldunuz" diyor, olacağız tabi, birimiz 60'a birimiz 50'ye merdivenleri dayadık, üstelik maviş ile hayalimize göbekten de ciddi bir  şekilde bağlandık. Biz olmayalım da kim olsun? Şu yaşlarına kadar ömründe çadır bile kurmamış bir ikili olarak son 3 yılda cebimizden  çıkarttığımız karavancılık ile gezgin olarak halimizden çok ama çok memnunuz. Çevremizdeki herkes "bayılıyoruz size" diyor. Versen mavişi 3 gün, 3 saat sonra geri dönecek olanları evleri bile geri almaz. 

Her görünenin bir zorluğu var hayatta. Karavan hayali kuran erkeklere söylenen klişe bir laf var "eşin istemiyorsa hayal bile kurma" diye. Biz de tam tersi oldu, benim derdim gücüm, yollarda olmak, sevdiğim adam; mahalline yan oturmuş bıçkın delikanlı edasıyla "ben de uzun yol şoförüyüm, yaparız bi güzellik" deyince samanlık seyran oldu haliyle. 

***

İnsan dilediğince yaşar mı gerçekten de hayatı? 

"Gerçekler hayallerden ilham alır" lafını ettiğimden beridir ki, inanırım yürekten, hayal etmekten vazgeçmediğim şeyler için hep minnet duyuyorum şu yaşımda. 

***

Biri 10 günlük yurtiçi (Marmaris ve Datça Yarımadası), diğeri 2 haftalık 7 ülkeyi kapsayan tur ki Viyana (hem "west" olanda hem de "neue donau" olanda konakladık) ve Veliko Tırnova gönlümüzde taht kuran iki kamp alanı olmuştu, 3 yıla onlarca kamp deneyimi sığdırdık. 

Türkiye'de ilk ikimiz ise kesinlikle; Aktur ve Altınkamp. Ne yazık ki geçen sene sezon sonu olduğu için Aktur'da kalma fırsatı bulamadık, onun yerine Çubucak Orman Kampında kaldık ki, Ekim sonu nedeniyle harika anılarla döndük oradan da. Bu yıl ki planlar bambaşkaydı. Pandemi gelip dünyaya "he canım he, siz hayaller kurun ben yıkmasını bilirim" diyene kadar. 

Kafamız iki elimiz arasında, dağa mı vursak kendimizi, denizler mi aşsak diye düşünüp dururken, "vişne" zamanı geldi çattı. İlk defa "vişne mevsimi" - ne güzel bir film adı olur ya da kitap - buralarda olunca kaçırmayalım bari dedik. 

***

Ve kaçırmadık, eee reçelin sultanı annem Çeşme'de olunca da, fırsat bu fırsat deyip, Bursa'nın zeytin, vişne ve kayısı yetiştiriciliğinde bir efsane olma yolunda ilerleyen Doğru Çiftlik, Zeytincilik, Yaş Meyve Sebze Ltd. Şti.'den topladığımız üç beş sepet meyve ile düştük yollara. 

İlk durak Çeşme... Vişne suları, reçelleri, kayısı marmelatları, kompostaları derken... Yaş getirdiklerimizi, şişelenmiş olarak alıp düştük yollara... 

İkinci durak Altın Kamp... 

Sevdiğimiz bir yer Altın Kamp; temel felsefesini kurucusu Tahir Altın'ın ekolojik felsefesinden alan, kalıcı bir doğa koruma projesi olarak sürdürülebilir ekolojik turizmin yaygınlaşması arzusu ile 1963'de temelleri atılmış bir aile işletmesi. Her yıl sezon dışı uğradığımız kamp alanı bisiklet tutkumuz için de ideal bir sürüş parkuru sunuyor. Sırtım orman önüm deniz hayaliminse resmedilmiş hali gibi. Ören; terlemeden yaz tatili yapılabilecek nadir yerlerden... Nasıl güzel bir esinti... Denizi soğuk diyorlar... Onlar kesin henüz annemlerin yazlıktaki berrak, içilesi ama dondurucu suları ile tanışmadı. 

Sabahın erkeni, instagramer olmaya ramak kalmıştı.

***

Neden bu yazının başlığı "kör gözün sessizlikle imtihanı" oldu, almayanlar için gelelim skincare - silence bilmecesine.

Gözler 50'ye merdiven dayamış yaşımın da verdiği hallerden dolayı, yakını uzaklaştırarak görebildiğinden beri, gözlükler gri kısacık saçlarımı vurgulayan bir aksesuar olarak günlük hayatımın vazgeçilmez bir parçası oldu haliyle. Beni tanıyanların tahmin edeceği üzere; sürekli bir gözlük unutmaca ve bulamamaca durumu ile karşı karşıyayım. Çoğu zaman "amannnnnn boşver görür benim gözüm deyip" oluruna bırakıyorum hayatı. 

Yine öyle bir gün. Uyanmışım, mis gibi bir havaya vermişim selamların en güzelini. Oturmuşum, salon salomanje bahçe katımda günlük meseleleri takip ediyorum. Sabahın serini ile rüzgarın dallarla birlik olup yarattığı muazzam senfoniye kendimi kaptırmışım. Huşu bu olsa gerek. Ani bir dönüşle, hemen arkamda yer alan manzaranın muazzam büyüsüne çekiliyorum. Tembel bir "instagramer" olarak yerimden bile kalkmadan, basit ve uğraşsız bir hamle ile görüntüyü yakalayıp, üstüne bir de efekt buluyorum... Oh mis.

Ben o anın huşusu içinde yitip gitmişken ekranda silence yazdığını düşündüğüm efekti uygulayıp bir güzel  instagramın "story" kısmına şahane anımı kaydettim: Sessizliğin içindeki huzur... Anlatılmaz yaşanır!

Gün içinde "cilt bakımı nedir ayol, spa merkezinde falan mısın" sorusu ile gelen mesajla kör gözüme sevgilerimi ilettim.  Benim "s" ile başladığı için "silence" olabileceğine kanaat getirdiğim kelime küllüm saçma bir noktaya varıp "skincare" olarak yerini almış ölümsüzleştirdiğim anımla da zerre ilgisi olmamış. Durumu "güneşe çıkmıyorum ya, bir nevi cilt bakımı için çam gölgesinde oturuyorum" diye kurtarsam da; kör gözüm bu imtihandan ne yazık ki geçer not alamadı.