Fotoğraf / Arşiv / Misi Köyü / 2018
Keşkelerden bir mümkün yaptım kendime, acabalardan bir dünya.
Seni bir nehir kenarına bıraktım, kendimi dağın başına.
Mümkünlerden kaybettim şu hayatta, galibalar acıttı canımı en çok.
Seni özlediğim sabahlara uyandım, öğlen rakısını bahane edip içli köfte yapıp sessizce ağladım.
Kozalaklar topladım, içinde anılar sakladım,
senden sonra tek tek çıkarıp onları kavanozlarda sakladım.
Komşular geldi, can fıstığı sanıp helvamı kavurdular,
en sonunda karalar bağladı tencere bahtlı yüreğim, onu bile anlamadılar.
Sana ait ne varsa gürül gürül çağlayan sulara bıraktım, tencereleri, kavanozları, tülleri.
Yelkenli oldular, rüzgar doldular.
Gözyaşımı, uzak diyarlarda sevda türküsü belleyip ucuz pavyonlarda uvertür olarak çaldılar.
Ben seninle olmazları başıma taç yaptım, yüreğime çan.
Şimdi vakitler ne zaman seni gösterse, uzak şehrin kilisesinden bir ses duyulur.
Çandan öte, cana yakın kederli bir ses, sevenlerin burnunu sızlatır.
Fotoğraf / Ocak 2020 / Darmstadt Gezisi
Yok olmuyor, misal bugün nasıl bir kararlılık, nasıl bir azim, nasıl bir odaklanma...
Ne ararsan var, ama peri gene yok.
Dün gece...
İç ses: "sana bir özür borçluyum"
Bu cümle takıldı aklıma, buradan koşarım ben dedim, sabah oldu yürüyemedim bile.
Yazdım sildim, çizdim bozdum derken... Olmuyor dedim. Olmayacak belli. Bıraktım taslağa.
Peri ile arama yollar, bayırlar, sıra sıra dağlar girmiş belli. Ferhat değilim ki aşayım dağları.
Sonra dedim ki neden duracakmış, durmasın taslakta, yarım yamalak, eksik gedik ver yayına.
Valla ara sıra söz dinliyorum, aferin kendime. Takdir, şayan, alkışlarla yaşıyorum.
Şükür ki bu konuda kendime yetiyorum.
Aferin kendim, bravo kalemim, helal olsun sana hüznüm. Ver coşkuyu deli yönüm.
Sana bir özür borçluyum.
Karadenizin hırçın dalgalarının sahile vurunca kumda bıraktığı izler misali, açtığım yaralarında biriken tuzlar için.
Sana bir özür borçluyum.
Sabahları uyanıp da güneşin deniz üzerindeki dansını seyre dalıp, huzurlu başladığın güne, çalan telefonun acılığınca, gözyaşlarımdan öte bir şey söyleyemeden kapattığımda yağan yağmurlar için.
Sana bir özür borçluyum.
Çam ağaçlarının gölgesinde okuduğun romanın bir satırında, aklına düştüğüm o ilk anda, gülümseyen parlak kahve karası gözlerinde, daha fazla kalamadığım için.
Sana bir özür borçluyum.
Sımsıkı tuttuğun elimi, dikenli tellere çevirip de akan kanlarını görmezden geldiğim, o ellerini yanan ateşlerde kurutmanı uzaktan uzağa seyrettiğim için.
Sana bir özür borçluyum.
Söylediğin onca güzel sözü, yüreğinin sesini, en derin dehlizlerime gömüp, sessizliğe mahkum ettiğim halde, aklıma düştükçe, durup durup yüreğine dokunduğum için.
Sana bir özür borçluyum.
Sen severken, arsızlığımda boğulup, yılanın olduğum için.
Sana bin özür borçluyum. Seni sevmeye geç kaldığım için.
Fotoğraf / 2018 - Cennetimde bir gün daha
Henüz masa boş.
Elde avuçta kalan ne varsa harmanlamışsın bir anda. Biraz aşk katmışsın biraz da umut, heyecanın bir titrek yaprak, ağacın en cılız dalında.
Omuz başlarında dünün yoğunluğuna eklenen günün yorgunluğu, içe dönük durmaları hep bu yüzden. Sen ki yürürken incecik topuklarınla, dağlar eğilirdi karşında.
Başın da sağa çekiyor sanki, nasıl çekmesin ki, binbir derdin kızıl kuyruklu tilkiler gibi, hem değmesin istiyorsun hem de birbirlerine sataşmasınlar. Olmayacağını biliyorsun. Nafile bir istemek hali seninki, içine içine konuşup, sessiz bir çığlık misali.
O anlatıyor, sen dinliyorsun sükunetle ta ki o sihri bozan cümleye kadar, tüm yorgunluğuna rağmen, umutlusun da gecenin getireceklerinden. Belli mi olur, belki yağan yağmurda ıslanırsınız inceden. Hayal etmesi bile güzel. Öyle uzun zaman geçti ki üzerinden, sahi 2003 muydu? Belki 2013 yazı. Yanlış hatırlamıyorsan 2018 Temmuz ayıydı, Datça'da küçük sahil kasabasında, o sahilde, zamansız bir kopuş anıydı gerçeklerden. Ne geceydi ama! Sahi kaç yıldız kaydı gökyüzündeki bulutsuz karanlıklardan.
Ah zaman! Bazen ve sıklıkla acımasız bir makina gibisin. Pasın alınacak ki işleyesin. Harman ettin yılları, anları, anıları...
Masa henüz boş.
Bulutlar kararıyor, deli bir rüzgar... Kendinden önce uğultusu duyuluyor, sonrası tufan, sonrası yağmur, sonrası bir çakal sürüsü uğuldaması. Gece henüz zifiri karanlık değilken, korkuna sarılıp, biraz bekleyip, karanlığa bırakacağına neyin varsa, ayağa kalkıyorsun o heyecanla.
Döküldü mü taşların!
Ah be kızım dedim ben sana, etek giyilmez puslu havalarda.
Usulca topla masayı, sessizliğe as umutlarını, yorgun omuzlarına yep yeni bir yükü daha vurduğuna göre, söndür ışıkları, yat uykuya.
Uyuyabilirsen yarın yeni bir gün.
Uyanabilirsen kur sofrayı bir daha, unutma mutlulukla kahvaltının yakın bir ilişkisi vardır aslında. Şair yalancı olacak değil ya.
Ah o şair, hangi masaydı o, boştu da üstelik. Masa da ne masaydı ama. Hıh! Zaman! Gene mi çıkıp geldin sen amansızca...
Ah be kızım aklın varsa dön yatağa, dal uykuya, uyan sabaha.
Belli mi olur, yükün bir kuş olur, tilkiler kaçar yabana, sen gene özgür, sen gene mutlu, sen gene...
Sahi...
Sen?
Sen var mıydın bundan önceki zamanlarda.
Bazen yer eder ya bir öpüş,
"sev beni"
Usta bir yalnızlık işçisi,
ilmek ilmek dokuduğu depresyonuna bahane ediyor,
henüz toprağa düşmeyen cemreyi
Bazen yer eder ya...
Sen yüreğimi kendine yer ettin
ve öylece gittin.
Sıradan bir günü unutulmaz bir anıya dönüştürmek mümkün
Mümkün durup dururken hüzünlenip beş dakika sonra kahkahalarla gülmek
Eline batınca gülün dikeni sövmek mümkün, aynı gülü çok sevmek de
Mümkün yani yaşamak öyle ya da böyle
Şöyle söyledi mekan:
Beni ilk gördüğün zamanki heyecanlarını getir,
Her biri bir başka işinde sana yol olan.
Bana kendini getir.
Her bir parçanın dünyaya karışmış olanından geriye kalan.
Bana eski misafirlerimden bir parça getir,
Hani senin de şu çok sevdiğin,
Yan yana dizili 19 kişinin bize bakan yüzlerini taşıyan.
Kurimbu köylülerinin yekpare ağaca yonttuğu,
Her birinin hikayesi uzaklara boş bir bavul asılı kalmış olan.
Bana 19 bavul getir,
Her biri başka birinin belleğini saklayan.
Bana kaybolduğum bütün anları getir,
Merceklerden bakıp zamanın izlerini süreceğin.
Bana eski sandalyelerimi geri getir,
Her biriyle başka bir belleği kavuşturacak olan.
Bana Rumi'nin şiirini getir.
"Her gün bir yerden göçmek ne iyi.
Her gün bir yere konmak ne güze" diye başlayan,
"Ne kadar öz varsa düne ait.
Şimdi yeni şeyler söylemek lazım" diye biten.
Bana insanlar getir,
Her biri geldiği yerin tesellemecisi olan.
Bana hayallerini getir,
Yaşarken beni baştan ayağa sen yapan.
Bana kendi belleğimi getir,
Hasretle karşılaşmayı beklediğim.
Bana her şeyi getir,
Her biri bir başka şeyin her şeyi olan.
Handan Börüteçene
Paris, 2008
Gelişine...
Gidişine...
