Aşka Dair - 1

Üç kadın balkonda oturuyor... Biri hikaye anlatıcısı, insanı, insana, insanca anlatma telaşıyla aktarıyor yaşanmış olanı, yaşananı, yaşanacak olanı.  Geçmiş zaman aşklarının kapıları aralanıyor sohbetin en koyu yerinde. Geçmiş zaman aşkı dediysek, hepi topu iki tane. Anlatıcı durur mu alıyor sazı eline.  Üç kadından biri yönetici, biri doktor biri de, dedik ya hikaye anlatıcısı, onun işi bu.

Gözlerden başlıyor ilk hikaye, sözlerle son bulacak. Bir varmış... Bir yokmuş ağzından dökülmüyor. Bir adam, bir de kadın varmış. Adamla kadın göz göze gelmiş. 

İlk hikaye on yıl süren bir aşk hikayesi; miş'li geçmiş zamanın içinde yoğuruyor anlatıcı hikayesini,  yer yer durup, düşünüyor: Sanki gözünün önünde bir sahne, olup biteni, perdesi aralık kalmış kulis kapısından görebildiği kadarıyla aktarıyor gibi. Saatler, tik tak, tik tak işliyor kendi ritminde. Yelkovanla akrep, el ele tutuşup yağmurda dönerek zıplayan çocuklar gibi şen, dönüyor da dönüyor. Tam 34 dakika 24 saniye boyunca anlatıcı susmuyor. Kadınlar kah ağlıyor, kah gülüyor, kah susuyor, kah  ağızları bir karış açık şaşkınlıkları donuyor. Gözyaşları, pınarlarından az sonra akmaya hazır beklerken, kadın tempoyu aniden yavaşlatıyor, sonra hızlandırıyor... Kelimeler, anlar, heyecanlar havada uçuç böcekleri gibi, oradan oraya konuyor, yavaş yavaş yürüyor. Dinleyicilerin pınarları istemsizce akıyor, doluyor, boşalıyor, sonra tekrar doluyor, duruyor; yerini bir tebessüme bırakıyor, bazen sonu gelmez bir kahkahaya, sonra yeniden akıyor, oluk oluk, peçeteler yetmiyor, rimeller yanaklarda bir yol olup uzuyor. Anlatıcının sesi iniyor. Anlatıcının sesi yükseliyor. Anlatıcı dekorcu oluyor; mumlar sahne ışığı, bir ara sahne amiri ve bir ara kostüm sorumlusu. Son provada müzikler canlı çalınıyor. Oyunu yazan, oynayan, yöneten hep o. Anlatıcı, perdenin kapanmasına yakın, bir suflör gibi fısıldıyor: Ayrılıklar da aşka dair.

Bir ara veriyor kadın, içkiler tazeleniyor. Masada küçük parçalara bölünmüş incir, beyaz küçük kapaklı bir porselende duruyor. Kavrulmamış taze bademler ve ceviz içleri, sapları çıkartılmış kirazlar biraz buzlukta bekletilmiş; sıcağa çıkınca terlemiş hallerinden belli ve kabuğu soyulmuş ve küçük küçük dilimlenmiş kayısılar üzerlerinde minik kokteyl çatalları ile ince uzun beyaz porselen bir tepsi içine dizilmiş; kavuniçi, yeşil ve sarı desenli üç ayrı çukur porselende sunulmuşlar her zamanki gibi özenle hazırlanmışlar belli. Koyu lacivert, el yapımı, cam çanakta ise kavrulmamış fındık var. Masa öyle zengin değil, biralar buz gibi, güneş az önce uğrayıp geçtiği balkondaki yeşillere şifa olmuş, canlı ve parlaklar. Toprak, konuklar gelmeden önce aldığı suyla kokusunu salmış balkonun dört bir yanına. Masa, oval ve tam üç kişilik. Anlatıcı ortada, kadınlar sağlı sollu tutmuşlar hayatın uçlarını. Hayat, az sonra masaya dökülen kelimelerde yeniden can bulacak, fıstık yeşili masa örtüsü, anlatıcının her bir kelimesi, vurgusu ile daha da canlanacak. Dinleyicinin her bir gözyaşı, her bir kahkahası ile yaşam elle tutulamaz, görülemez ama hissedilebilir... Gece ilerledikçe bir tablo gibi hayranlıkla seyredilen bir nesneye dönüşecek yaşananlar. Ne tezatlık!

Devamı Yazılıyor...

DİÇ / Uzun İnce Bir Yoldayım

 

Haberdarsınız mutlaka ama, ben kendime de bir ödev olması için koymak istedim dünyama...

İnsanların; inandıkları, savundukları ve sahip çıktıkları adına attıkları somut adımları kendime bir anlamda ayna gibi tutmak istedim.

Ben bu türküyü de çok severim...

Daha önce de, Divane Aşıklar'ı çalmışlardı ki,
onun yeri bambaşkadır yüreğimde...

Şimdi bir kere de siz DOĞA İÇİN ÇALın derim...

İnanın pişman olmayacaksınız...

Doga icin Cal 2 / Uzun ince bir yoldayim 

Şair Olup Yazasım Var (dı)

Kırlara yayılasım var, denizlere bakasım uzun uzunnn...

Aşkı koklayasım var,

Havada uçuşurken kelebeklerim,

Öyle şair olup yazasım var

Hani cansever böler ya sevdiğini günlere

İşte öyle;

Seni günlere böldüm, seni aylara
Daha yıllara, yüzyıllara böleceğim
Ve her zaman söyleyeceğim ki beni anla

Yüreğim oncalarca yangınların küllerinden yeniden doğdu
Ama eskitildi, yıpratıldı, minesi çatlamış bir diş gibi
Var,  var ama biraz kırık senin de bildiğin gibi.

Böyle eskitilmiş de olsa bu kalbi
Minesi çatlamış bir diş gibi durduracağım karşısında

Sana bir aşk şiiri yazmak isterdim bugün, uzandığım kırlarda
Ama bilirsin;

Şiirler söylenir, şiirler biter
Biz bu sevdayı neresine sakladıktı sen ona bak da
Kahverengi avuçlarına mı gözlerinin
Tam oradan mı kahverengi yağan bir aydınlığa.


Avuç içlerimin terinde, akıyor bir kahverengi gözyaşı
Oysa ben bugün kapımı açıp çıkacaktım dışarı
Atacaktım kendimi sonsuz yeşile
Bırakacaktım içimi derin maviliklere
Sonra, sonrası yok işte,
Oturdum kaldım bu kanepede
Bekliyorum
Gelişini

Bütün günler yenileşir her bekleyişte
Ve bütün dünler, bütün geçmişler
Kapını açarsın ki bir de, hiç kimseler yok
Çaresiz, benim sana gelişim de hep böyle.

En fenası da ne biliyor musun
Bir aşk şiiri yazacaktım ben sana
Dün akşam da niyetim buydu aslında
Oturdum balkona aldım elime kalemi
O bulut geçmeseydi
ve o yıldız tek başına
pürüssüz bir mücevher gibi
ışıl ışıl
parlamasaydı.
Bir aşk şiiri yazacaktım ben sana
Öylesine şair olup yazasım vardı ki
N'olur beni anla!

Dün akşama doğru turuncu bir bulut geçti
Sonra bütün bulutlar hep birden geçti
Anılar, anılar, belki hepsi bir kelime






Fotoğraflar / DeviantART
Şiir / Edip Cansever - Seni Günlere Böldüm

Akşam Vakti Balkon Keyfi

Balkonda oturuyorum gecenin karanlığı çökeli epey oldu, akşamüstünün çocuk cıvıltıları seyrek ama hala enerjik... Bu akşam hava, günün; yoğun, basık ve sıcak oluşuyla dalga geçercesine serin esiyor. Hani neredeyse insan omuzlarına bir şey alma ihtiyacı hissediyor. Gecenin sessizliğine karışan çekirdek çıtlamaları, bir genç kızın bir oğlana kur yapan gülüşü ile bölünüyor. Yürüyüşten dönen Ahmet Amca, Şükriye Teyzeye oğlanla ilgili tembihlerini bildiriyor ki, akşam oğlan eve gelince kötü olan ana olsun oğulla... O sırada telefonum çalıyor, sevgili, yeni bir albümümüz oldu, onu dinliyorum şimdi diyor. Sesindeki heyecanı seviyorum, beni bu halleri hep gülümsetiyor, hani afacan bir çocuğun, o muzip gülümsemesine eşlik eden zekasının aynası pırıl pırıl bakışları vardır ya, işte o haliyle geliyor gözümün önüne adamın yüzü, gözü, dudakları... herşeyi!

Telefonu kapatıp kaldığım yerden devam ediyorum okumaya.  Az sonra, okumaktan yorgun düşmüş gözlerim uyarıyor beni: hevesimi, yarın ve sonraki akşamlara saklıyorum ve kaldığım yere bir işaret koyup, kendi dünyama yol alıyorum; bu akşamı kendime not almalı, sizin aklınıza da karpuz kabuğunu düşürmeliyim. O blogu kapatırken bile yüreğim hala o yolculuğun kilometrelerinde, herbir pedalın dönüşünü okuyabilmek istiyorum. Bir adamın kendi düşünün peşinden gidişine yol arkadaşlığı ettiğimi sanıyorum. Bu sanma hali bile yetiyor bana, heyecanlanıyorum. Çocukluğumdan beri, farklı kültürleri ve ülkeleri ve orada yaşayan insanı tanımayı istemiş ama ne böylesine bir yolculuğa çıkacak cesareti, ne fiziksel gücü ne de inancı bulabilmişimdir. Bu nedenle, ne zaman bir gezginin not defterine çıksa yolum, uzar giderim o yolda ben, kendi heyecanlarımın resmi gibidir her detay; belki de hiç göremeyeceğim vadilerde uyanır, çağıl çağıl akan derelerinden su içerim, konuşamadığım insanlarla göz göze gelir ve gülümserim... Bir gezginin yüreğinden kalemine dökülen kelimelerle ben de benzer bir rotayı kendi yüreğimce çizerim.

İmrenerek ve hayranlıkla izlerim ben düşünün peşine düşmüş insanları. Yeni bir etiket koyma zamanı belki dünyama, imrendiğim, hayranlıkla dinlediğim, izlediğim insanları taşımalıyım ben dünyama; mutlaka imrendiklerimin tadı kalmalı bu dünyada: Umudumu besledikleri için, en çok da insanın isterse başarabileceğinin resmi oldukları için. Ve belki de en önemlisi, kendilerine bu kadar inandıkları için. Vaktiniz olursa, çok da anlamlı bir amacı kendine yol etmiş genç bir gezgin olan Gürkan'nın, Japonya yolcuğunu etap etap okuyun derim. Ben henüz Gürcistan'a kadar gelebildim, o da 16 Haziran'da Özbekistan  sınırından sonra yazı girememiş. Heyecanla devam eden bir roman gibi, ya da ben gerçek yaşamı okumayı da, seyretmeyi de daha çok seviyorum, o nedenle de bu yolcuyu size tavsiye ediyorum ve sizi onun kelimeleri ile başbaşa bırakıyorum.

Bu tura çıkmadan önce amaçlarım belliydi. Şehirlerde daha çok bisikletli görmek, Asyayı bisikletle keşfetmek, bir çok yeni insan, yeni yer görmek, kendi kültürümü onlara anlatmak arkadaşlıklar kurmak, kendi yaşam alanımı genişletmek ve yeni tecrübeler edinmek. Bir tane daha eklendi, bana inanmayanları hayal kırıklığına uğratmak.

Üçü Bir Arada

Ne zaman normalleşti, evli bir adamın sevgilisinden bebek beklemesi.

Ne zaman!

Fotoğraf için buraya

Haber için şuraya, bakıverin.

Bir de tavsiye ederim yandaki listeye şöyle bir göz atıp, zaman ayırıp dinleyin.

Güzel bir pazar geçirmenize vesile olur belki.
Bugünlerde bu müziklerin tınısı dolanıyor içimde.