GERÇEKTEN BİR HEDİYE OLABİLİR MİSİN SEN BANA

Kurulmuş Cümleler altıyı okuyor o davudu sesiyle...
Ne çok yakışıyor ona teatral bir ifade...
Sesinin tonunu giyiniyor basit bir cümlede bile
Dönüveriyor yüzünü 85 yaşında bir ihtiyar gence.
Derinden geliyor sanki bilgeliği ve yüreğinden o öğüt veren sesi...

Eski fotoğraflar çıkıyor: Sapının bir tarafı kopmuş, eski deri bir çantayı, şöminenin artık kullanılmayan boşluğundan çıkartıyor; toz içinde...
Çantadan şeffaf bir zarf içinde siyah beyaz fotoğraflar çıkartıyor, bakıyor hepsine tek tek ve bu diyor Bilgesu Erenus'un sahneye koyduğu bir oyun için çekildi.
Fotoğrafta 3 kişi...
İkisi belli solcu çocuklar, zaten gençlik kolları başkanı en derin bakışlısı...
Sen diyorum: Ben burjuvaydım oyunda ama sonunda onlarla birlikte hareket ediyordum ve oyun sonunda onlarla omuz omuzayım deyip bir başka kare uzatıyor bana.
Gösterdiği siyah beyaz fotoğrafa dalıyor gözlerim...
70'li yıllar...
İdeal bir dünya hayallerinin, o orantılı güç uygulanmayan meydanları...
Neler konuşuyoruz üzerine, nasıl keyifli bir akşam...
Masada iki kişi olsak da değiliz aslında...
Onun adı, varlığı ve sesi ve cümleleri ve derin bakışları bizimle...
Ne zaman gelecek diye soruyor beni dalmış görünce: Sabaha karşı diyorum...
Sabaha karşının tarihsel bir karşılığı yok...
Önemi de...

Onun üzerinden, onunla kurduğumuz hayalleri paylaşırken, kendi yaşanmışlığı geliyor aklına.
Bak diyor bu şarkı bizimdi: Sezen çalıyor fonda.
Geri döndüğünde; biliyor musun ayrıldığımızdan beri ilk defa bizim şarkımızdı diye dinliyorum diyor.
Gülümsüyoruz birbirimize...
Sessiz fısıldaşmalar başlıyor yüreğimizle...
İzin veriyoruz bu halimize, ama sadece bir süre...
Sonra neşeli ve hareketli bir şarkı başlayınca, aniden ve sözleşmiş gibi eş zamanlı, başlıyoruz hoplayıp zıplamaya...
Sebebi yok, sebebi çok bir mutluluğun sarhoşluğunda telefonum çalıyor...
Sebebi çok mutluluğum arıyor: Allah neşenizi artırsın, yarın sabah geliyorum da haber verecektim diyor...
Artık evde bir şenlik havası, başlıyoruz en matrak konuşmalara; aksan ve ses tonumuzu da uydurarak:

_ A be ben sana demedim mi gelecek...
_ A be dedin de, ben ne bileyim bunun yarın sabah olacağını...
_ Alllahhhhh, atıver şimdi göbecikleri... Yandan yandan, oh oh, oh oh...

Gecenin sessizliğine karışıyor kahkahalar... Kendi sahnemizde birer divayız ikimizde...

Eve dönerken, gündüz paylaşılamayan, geceyse aya uzanan potalarıyla terk edilmiş sahaya bakıyorum: Bir anda, bir basketbol sahasının 3 sayı çizgisindeyim de maçın kader sayısını atıyormuşum gibi heyecanlanıyorum, yüzümde bir gülümseme, ellerim ceplerimde: Bir yüreğin serseriliğinde ıslık çalarak yürüyorum...

Derinimde bir yerde bir soru:

Gerçekten uzun zamandır almayı beklediğim bir hediye olabilir misin sen bana?

________________________________________________

Fotoğraf / basketball on deviantART

KURULMUŞ CÜMLELER / 7

Anlar;
Eğer yeniden başlayabilseydim yaşama,
Kusursuz olmaya çalışmaz, sırtüstü yatardım.
Neşeli olurdum ilkinde olmadığım kadar,
Çok az şeyi ciddiyetle yapardım,
Temizlik sorun bile olmazdı asla.
Daha çok riske girerdim.
Seyahat ederdim daha fazla.
Daha çok güneş doğuşu izler,
Daha çok dağa tırmanır,
Daha çok nehirde yüzerdim.
Görmediğim bir çok yere giderdim.
Dondurma yerdim doyasıya
Ve daha az bezelye.
Gerçek sorunlarım olurdu,
Hayali olanların yerine.
Yaşamın her anını gerçek ve verimli kılan insanlardandım ben.
Yeniden başlayabilseydim eğer,
Yalnız mutlu anlarım olurdu.
Farkında mısınız bilmem,
Yaşam budur zaten: Anlar, sadece anlar.
Siz de anı yaşayın.
Eğer yeniden başlayabilseydim,
İlkbaharda pabuçlarımı fırlatır atardım
Ve sonbahar bitene kadar yürürdüm
Çıplak ayaklarla.
Bilinmeyen yollar keşfeder,
Güneşin tadına varır,
Çocuklarla oynardım,
Bir şansım daha olsaydı eğer.
Ama işte seksenbeşindeyim ve biliyorum,
Ö L Ü Y O R U M

George Luis Borges

KURULMUŞ CÜMLELER / 6

Yüreğin zihnin bilmediği kendi nedenleri vardır.

Blaise Pascal

__________________________________________________

Fotoğraf / devianART

SAMİMİYET

Samimiyetle söylemem gerekirse diye başladı sözlerine...
Samimiyet...

Bir konuyu aktarırken, anlatırken, yaşarken, dönüp de geriye muhasebesini yaparken; sahi, ne kadar samimiyetle çıkar sözcükler ağzımızdan?

Samimiyet...
Samimiyetle dile gelen kelimelerden kaç tanesini samimiyetle kendimize saklarız?
Ben diyim 100 kelimeden 5'i, sen de 10...
Bu durumda dürüst olur muyuz, karşımızdakine ve tabi en çok da kendimize...
Samimiyet ve dürüstlük harmanlanmış gibi gelir bana çoğu zaman...
Hani samimiyetle söylememiz gerekirse, çoğu zaman dürüst değilizdir kendimize bile...


_________________________________________________________________________________

Ertuğrul Özkök'ün dünkü yazısını okuyunca, aklıma üşüştü bu düşünceler...

BUGÜN DE BUDUR...

Aslı Gökyokuş - Sevdalı Başım
________________________________________________

İlk kez burada dinlemiştim ve çok sevmiştim.
Bazen bir şarkı dinlersiniz ve budur dersiniz ya...
Bu ses, bu yorum, bu sözler, bu ritm...
Bugün budur...

Ah benim sevdalı başım
Ah benim şair telaşım
Ah benim sarhoşluğum
Ah çılgın yüreğim
Sus artık uslandır beni

Kaç okyanus geçtim böyle
Kaç denizde yitip gittim
Kırılmış direkler yırtık yelkenlerle
Kaç seferden yorgun döndüm

Ah benim yaralı ruhum
Ah benim insan kusurum
Ah benim isyanlarım, ah yalnızlıklarım
Gel artık uslandır beni

Ah benim iyimser yanım
Ah benim aldanışlarım
Ah benim kavgalarım
Ah pişmanlıklarım
Sus artık uslandır beni

Söz - Müzik: Zülfü Livaneli

YÜREK ALIP GİDER BAŞINI

Söyleyemediğin yalanların ağzında büyüyüşünü seyrediyorum kaç zamandır
Perde arkasındaki silüetini görmesem,
Bilmeyecektim çalan kapılara pencerenden baktığını...

Şimdi bu yürek alıp gidiyor başını,
Neden diye sorma...
Bazen yürek alıp gider başını, dönmemecesine...
Üzülme, şaşırma sakın...
Düşün üzerine...
Bazen bir kapıyı sıkıca kapatmak gerekir içeriye bir karanlık sinsice sızmaya çalışmasın diye...

Gidiyorum haberin ola, sonu ya baharın, topladım hamağımı usulca.
Mürdümlerde kalmadı artık dallarda, bir kısmını börtü böcekler yedi bir kısmını göçebe kuşlar...
Zaten ne kalıcı ki şu hayatta...

Şimdi bir iz kaldıysa
Anlayana anladığı kadar...
Anlamayana;
Evet, bu bir veda...


___________________________________

bazen gitmek gerek, bazen kalmak...
şimdi gitme zamanı seni sana bırakarak
başka benli zamanların olacak, senli halini tamamlayan
gelip geçici desende
gelip geçen de bir iz bırakır anda
ve her an önemlidir
unutma!
kısacık bir andır tüm günü hayaliyle kuşatan
ve bir hayaldir tutunduğumuz, hayatta bizi dimdik ayakta tutan...

Şimdi bu yürek alıp gidiyor başını,
Neden diye sorma...
Bazen yürek alıp gider başını...
Güzeldim ya ben o gece, o masada, o mum alevinde...
Mum söndü biliyor musun...
Üstelik henüz üflememiştim...

KARANLIK KORİDOR - 5

ÖNCESİ

Kısa kısa notlar alıp, atıyordum bir kenara, roman olur benim hayatım yaşlarına ve hallerine düşünce, belki bir gün bir araya gelirler de işe yararlar diye. Hayatımı bir düzene koymak konusunda bolca vaktim olan bir zamanda, açtım anlar kutusunu. Lise yıllarına ait yıllıklar ve arasından çıkan mektuplar, üniversite yılları ve entellektüel olma çabaları kokan buram buram öykünen karalamalar, gazetecilik yıllarından kalma çalışmalar ve kurdele ile bağlanmış, üzerine KARANLIK KORİDOR yazdığım bir tomar kağıt... Kağıtları aldım elime... Daha ilk satırda tanıdık geldi herşey... O zamanlarda kayboluşum. O zamanlarla yeniden doğuşum...

Elime aldığım her bir kağıt, hayatın içinde karşıma bir şekilde çıkmış insanlara ilişkin düştüğüm notlardan oluşuyordu. Yerler, mekanlar, şehirler, yıllar değiştirilmişti. Kendimce anlayacağım bir kodlama yaratmıştım, özellikle de karakterlere verdiğim isimlerde...

Sonra, sarı çizgili sayfalara yeşil kalemle yazdığım 2004-2005 yıllarını kapsayan yazılar geçti elime. Aynı tomar içinde saklanmış olmalarına şaştım önce. Okudukça; o dönemin kendi içinde özenle gerçeklik halinden saklanmış kelimelerini görünce, çaresizliğin yarattığı, yaşayamazsan yazarsın hallerim geldi gözümün önüne, yepyeni bir dünya kurmuştum geçmişin izlerinden kendime.

O kağıtlar arasından bir kağıt parçası, gerçeğin sınırlarını zorladığım o akşam üstüne götürdü beni. Beyaz, çizgisiz bir kağıt parçasının arkasında, yapılan harcalamar vardı. Kenarında bir çiçek karalanmıştı, kurşun kalemle... Kalan boşlukların tamamında neden yazıyordu irili ufaklı...

Kağıdı çevirdim;

______________________________

2004, Cezayir

Karanlık bir koridorda hiç iz yok çıkış yolunu bulmaya...

Yürüyordum yüreğimdeki tüm korkularla, nereye gittiğimi bilmiyordum. Sürekli, bacakların sendeyse onlar yürümek için, yüreğin çıkmadıysa yerinden cesaretle ilerlemen için diyordum ama korkuyordum. Bazen, çatısından gökyüzü gözüken, 12 metrekarelik yaşam alanımın üzerine oturup ağlıyordum içten içe. Aklımın yollarından yüreğimin sızılarını geçiriyordum birer birer. Avucumda bir sürü hap adını bilmediğim, oturuyordum saatlerce, penceremden gözüme kaçan kum fırtınalarını umursamaz bir halde. Zaten kuma ihtiyacım yoktu ki fırtınalarla boğuşmak için, ben fırtınanın kendisiydim. Sahi ne biliyordum ki ben bu ülkede. Ne dilini, ne insanını, ne de coğrafyasını bilirdim. Gelenek göreneklerinden bir haberdim. İçimdeki gazetecilik aşkı da değildi ki beni uzak diyarlara sürükleyen. Sendin... Sen... En büyük yanılgım...

Şimdi bana sunulan bu şaşalı hayatın orta yerinde çığlık çığlığa bağırıyorum. Neden... Sahi bir cevabın var mı neden? Hiç bilmedim ben o cevabı ve hiç sormadım sana. Şimdi bu çift kişilik yer yatağını bir dünya yapıp kendime bekliyorum ya elimdeki çaresizlikle, yazıklar olsun bana...

Aklımdan sadece sen mi geçiyorsun sanıyorsun. Sadece seni mi hayat sanıyorum ben... Sadece kendime mi ağlıyorum bu duvarların karşısında... Sevtap geliyor aklıma yeşil gözleri ile; bir kadeh içkinin kokusuna karışıyor Aysel'in pahalı parfüm kokusu; o aileye ne oldu, Ayşe'ye, Cem'e, Ahmet'e, Mert'e, Gönül'e, Gül'e diye meraklanıyorum sokakta gördüğüm her çocukta; Burak geliyor gözümün önüne en makyajlı haliyle ve Memet hala ibne beceriyorum ben sadece diye erkek erkek dolaşıyor mudur caddelerde; adını söylemekten çekinen uyuşturucu tedavisini yarım bırakıp kaçan o delikanlı yitip gitmiş midir bir 3. sayfa haberinde...

Hayat dediğin ince bir ipe dizilmiş anılar silsilesi ve ben avucumdaki her bir hapı atarken ağzıma, bir anının kahramanı olup tekrar karışıyorum hayata...

Senden tek isteyim var, bu gece gelme eve...
Bari bunu yap benim için...
Çok kere öldüm senin için, sen sevmedin diye bir bir bıraktım bir benimi geride...
Sen bilir misin parça parça olunca bütün kalmaz geriye...
Gelme bu gece eve...
Bari bu gece kendi istediğim gibi bir parça bırakayım geride...
Gelme bu gece...

Hemen alt katta genç bir delikanlı; belli kafası dumanlı, laf atıyor bana bir iki, başımı eğip uzaklaşıyorum yanından. Takip ediyor beni bir süre merdivenlerde; içime korkular salarak... Kapıya uzattığımda elimi, yaklaşıyor bir iyice: Ne oldu yakıştıramadın mı kendini bu koridorlara diyor. Dönmeden yüzümü ona ve sönmeden otomatın ışığı: Ondan değil de diyorum, ağır geldi hayatın kokusu buralarda bana, çıkıp sokaklara oksijeni çekeceğim ciğerlerime, kendime gelebilmek için bir süre... Burası diyor kaybedenler oteli, konukları hep geçici... Kapıyı açıyor bana, dikkat et sokaklara diyor, en çok da darsa ve çıkmazsa zordur işin, anlamazsın bile yönünün buraya döndüğünü. Bir sabah uyandığında kuşluk vakti bakmışsın ki bu otelin konuğu olmuşsun. Ama korkma, dedim ya burası kaybedenler oteli, konukları hep geçici...

- SON -
___________________________________________________________