31 Ağustos 2022

Üsküp'e Gider İken Doyran Süprizi

 Günlerden Pazar 8 Mayıs

Pazartesi bir etkinlik için görevli olarak Üsküp'de olmam gerektiğinden üstelik de yol sınır geçişi hariç yaklaşık 8 saat süreceğinden, yolu bölmeye karar veriyoruz. Selanik, sonrası otoban olacağı için tercihler arasında ama bu gezide uğrak yerler hep daha küçük kent veya kasaba. Arayışlarım devam ediyor, Doyran benzer bir rota yapan bir kampçının tavsiyesi, hemen incelemeye alıyorum. Kalacak yer için iki alternatif belirliyorum ve çok sevdiğimiz Parga'yı son bir kez fotoğraflayıp direksiyonu sınıra doğru çeviriyoruz. hava nispeten kapalı. Yaklaşık  5 saatlik bir yolumuz var, Doyran Gölü'nün bir yanı Yunanistan bir yanı Makedonya... 


Kalmak için seçtiğim ilk yeri sevmiyoruz. Yokuş var ve gezmek için göl kenarına inmek zor. Manzara 10 numara, o ayrı, ama bizim manzarayı seyre dalacak vaktimiz pek yok. Bir sonraki otele gidiyoruz, Bahçesi yeter, üstelik gölün kenarında. Odalarımızı seçiyor ve eşyaları bırakır bırakmaz kendimizi göle bırakıyoruz. Sürpriz uğrak noktamız Doyran'ı ilk görüşte seviyoruz. Ertesi güne enerji bırakmak için kısa bir yürüyüş sonrası yemek ve otele dönüş ile günü bitirmeye karar veriyoruz. 


Yüzülebilen gölleri seviyorum, Viyana'da nehirde kalmıştı aklım mesela. Ohrid ise yüzmek için bir kez daha gidilesi bir yerdir benim için. Sanıyorum Doyran'da o anlamda listeme girecek. Göl kenarına serpiştirilmiş restoranlardan gelen tınısı tanıdık müzikler aklımızı çelmek üzere, ama görev beklemez :)



Günü batırdığımız bilmem kaçıncı kenti, kasabayı, köyü geride bırakıp, erkenden dinlenmeye çekiliyoruz. 


 Günlerden Pazartesi 9 Mayıs

Sabah erkenden yola revan oluyoruz. Yaklaşık 3 saatlik yolumuz var ve oyalanmak lüksümüz yok,  ya da biz öyle sanıyoruz, çünkü otobandan gitmeyi planlarken, uzaktan gördümüz tarlalar bize kol kanat açınca, yoldan çıkıveriyoruz, bu çıkış hayra alamet olmuyor, tren rayları ve gelincik ile çevrili yolu dura kalka gidiyoruz. Çocuklar gibi şeniz. Görev dediğin de ille ki yetişilecek bir şeydir fikri tüm benliği ele geçirmiş durumda, şuur hafif kapalı, yer yer bulutlu, gözler mutluluktan sağanak ağlamaya pek yatkın. 








Ruh durumum normale dönüp, akıl sağlığımız yitirmeden yola yeniden revan oluyoruz, gelincik tarlaları sebebiyle toplantıya yaklaşık 1 saat kadar geç kalıyorum. Koşa koşa merdivenleri çıkıyorum. Açılış kısa sürmüş, çok da dert değilmiş, yoldan geleceğimi bildirdiğim için, henüz telaşlanmamışlar bile, öneml olan iyi olmamızmış, yolculuğun kazasız belasız geçmiş olmasıymış, artık buradaymışım, sonraki günlerde katılacağım toplantılar çok daha yerinde olacakmış ve bomba cümleyi sona saklayan koordinatöre sarılmama ramak kalmışken resmi bir yerde olduğum üst bilinci ile sakin kalıyorum, bugün duyduğum en güzel cümle olabilir mi?  "İkinci oturuma katılmanız zorunlu değil, bence hazır aileniz de buradayken, kanyona gidin." Bundan güzel bir geç kalış ve haber olabilir mi?


Tavsiye gibi tavsiye diye buna derim. Gözünü sevdiğimin koordinatörü nasıl da halden anlıyor.  Yeni rota yükleniyor, yönümüzü Matka Kanyonuna çeviriyoruz. İçinde manastırla da olan bu koruma alanı daha fazla zamanı hak ediyor ama her biri işi bir geziye yükleyen bünyelere, şöyle bir dolaşıp görmek de iyi gelecek biliyorum. Burası programda vardı ama ben ekibe dahil olamayacaktım bu değişiklik en çok bana yarıyor. Görmeyi çok istediğim kanyon için ortaya birden bire çıkıveren bu ana minnetle sarılıp, kucaklıyor, yüzümde açan gelincikler ile güne devam ediyorum. 









Matka Kanyon yürüyüşü sonrası Üsküp merkezde yer alan evimize gidiyoruz, orayı özellikle seçtim ki,  benim çalışacağım 4 gün boyunca ekibin geri kalanı özgürce ve bağımsız olarak hareket edebilsin. Tam da dediğim gibi oluyor, ekip Üsküp'ün altını üstüne, üstünü altına getiriyor, köprünün her iki yanında yer alan çarşı pazarın hakkını veriyor. Öyle ki, bizimkiler benden bağımsız gezdiği için, iş sonrası yorgun döndüğümde yapılacak kısa turlarda bana rehberlik bile yapıyorlar, gitmeye değmez, görülmese de olur, aman sadece şu var, sokaktan gidersek yol uzar. Bizimkilere bak sen! İki günde kurdu oldular buraların. Kaldığımız evin açık mutfak olayını kayda alıyorum, üstelik nişe yapılan kitaplık da kafama yattı. Sanırsın evi satın alacağım. :)) 


Galiba ilk defa az yazı bol fotoğraf ile bu bölümü bitirebileceğim. Cuma gününe kadar defalarca tavaf ettiğimiz Üsküp fotoğrafları ike sizi baş başa bırakıyor ve Ohrid için çalan çanları susturmaya gidiyorum. 

























26 Ağustos 2022

Eeee Buradayım Zaten ve Geçmeyen Ara Nağmem

Yiğit Özgür


Geçtiğimiz haftalarda başladı, gelişini haber de etmişti üstelik. İçimde saklı laf dinlemeyen 20lik, "amannnnnn" dedi. İnsanın ara sıra "aman" demeye de hakkı olmalı değil mi? Ama nerede ve ne zaman olduğu pek kıymetli ki ben bu "aman"ı boşa harcadığımı hissediyorum. 

Boşanma üstü, yeniden bildiğin ülke ve sevmediğin şehre dönmek ve üstelik pek çok da benimsemediğin  bir "kamu" kurumunda görece sorumluluk gerektiren ve üstelik baban da orada çalıştığı için ayrıca yüklendiğin bir "aman laf etmesinler" yükü ile birleşen 30'lu yaşlarımdaki yüksek lisansın bana kazandırdığı sadece "yüksek bir tansiyon" oldu. İtiraf etmeliyim ki, nur topum ve ben epey zorlandık... Ta ki doktor, şu ilacını düzenli iç pıhtı atar felç kalırsın, ölmezsin yani demesi ile bir düzene girer gibi oldu. 

Ardından nur topuma, yakışıklı bir Haşimato eşlik etti. Düzenli bir ilacı zar zor bünyeye kabul ettirmişken, bir de küçük beyaz bir hap ile sabaha aç başlayıp bir de üzerine 30 dakika beklemem gereken bir rutin eklemiş oldum. Bu arada rutin demişken, ben uzun zamandır yoga, meditasyon falan denemek istiyorum ve deniyorum ama biri bana açıklayabilir mi? Ben neden meditasyon yaparken çok sıkılıyorum acaba? Konsantrasyon eksikliğim var kabul ama gene de bir beş dakika mesela... Mümkün olur mu ki bir gün. 

Millet güneşi selamlama, 30 dakika sabah meditasyonu, 3 hafta sessizlik yemin kampı, 1 hafta su orucu, bilmem ne yağlı ağız çalkalama, kuru fırçalama, dil sıyırma rutinleri ile nasıl baş ediyor bilemezken, ben iki hapın düzenine yeni bir çomak buldum: Aralıklı oruç. 

Çok lazımdı ekledim, kime ne?

Banaymış. 

İyi gelmedi diyemem, bu yeni düzende 10 kilo vermiş oldum. Saldığım beden toparlanmakta zorluk çekti tabi, bir de eliminasyon falan derken... 

50 yaşında ama içindeki 20'liğe taş çıkartacak enerjimle ortalıklarda endam eder oldum. Sonra ne mi oldu?

Gereksiz, bilgisiz, hadsiz bir güven geldi. Eeeee doktor bana demiyor muydu, biraz kilo verseniz, tansiyonunuz düzelir, ilaca gerek bile kalmayabilir. Kendince başladım denemelere, tansiyon hapının zaten değişen saati nedeniyle zorluklar yaşıyordum, ikide bir yeni saati unutup geç içmeme, zamanla, küllüm unutup, hiç içmediğim günleri ekledim. Ara ara kapımı çalan baş ağrısını da bir kaç ağrı kesici takviyesi ile bertaraf ettim. Yanına ne iyi gider dedim, ara ara Haşimato ilacımı da, sabah telaşesinden unutmanın harika bir fikir olacağı kanaatine varmış olmalıyım ki, içmeyi unuttum. 

Kabul etmeliyim ki, baş ağrısı biraz ısrarcı çıktı. 

Bir de üzerine fazlaca bedeni, aklı, zihni yorup, yoğurup, kuruntuları ve evhamları besleyip, büyütüp ay ne güzel de boy verdim derin sularda diye "doktorculuk" oyununun .okunu çıkarınca, o arada hatırlatılması gereken bir de "a.şı" olunca, yorgun bitap düşen ve dengesi iyice bozulan bedenin isyanını ve ne yazık ki dil altı almaya gidecek süreci başlatmış oldum. Burada alkış kıyamet koptu diye düşünüyorum. Kopmadıysa, yazık çabalarıma. 

Velhasıl, 

Düzene sokmaya çalıştığımız bu nadide "ben"i, bendeki geçmeyen ara nağme tadındaki "sisli ağrıları" yazayım da, okudukça, doktorculuk yerine, öğretmencilik, öğrencilik, ve bilumum beni bana anlatacak oyunlar seçeyim bundan sonra dedim. 

İyi demiş miyim?

Demişim bence...

24 Ağustos 2022

Muhteşem Yüzyıl'da Pargalı Olmak



Günlerden Perşembe 5 Mayıs

Gece saat 9.30 civarında kapı çalıyor tedirgin birbirimize bakıyoruz ne de olsa sabah kaptırdığımız plakalar hala aklımızda, kapıyı açtığımda karşımda yaklaşık 14 yaşlarında güleç yüzlü bir genç kız, elinde kocaman bir tepsi, çat pat İngilizcesi ile "annem size geleneksel bir börek yaptı" diyor, umarım! karşılıklı gülümsüyoruz, ister istemez beden dili öne çıkıyor, karşılıklı eğile büküle o tepsiyi uzatıyor, ben tepsiyi alıyorum, fırından yeni çıkmış, nasıl bir koku... anlatılmaz içe içe çekilir. Yaşadığımız günü telafi etmek için işten gelir gelmez, börek yapmış. Çok geçmeden bir mesaj geliyor, böreği umarım sevdiniz diye... Sevdik bence, yoksa gecenin o saatinde çay yapıp börek yemeyiz, ama yiyoruz vallahi çünkü öyle güzel bir kokusu var ki, akılda kalacağına midede klasın, bir kere el açması üstelik otlu peynirli bir börek, sabaha bırakıp o sıcak sıcak tadını kaybetsin istemiyoruz, börek ağlar, inanıyoruz ki çok ağlar. Teşekkür mesajını atıp çayımdan bir yudum daha alıyorum. 

Günlerden Cuma 6 Mayıs

Sabah erkenden uyanıyoruz telaşe göbek adımız, eşim aramızdaki tek sakin - bize rağmen üstelik - bir yandan toplanıyoruz bir yandan arabayı yerleştiriyoruz bir yandan da  Vasilis'den  gelecek olan telefonu bekliyoruz, saat 9 civarı mesaj kutuma bir mesaj düşüyor,  "bana ruhsatını ve ehliyetinin fotoğrafını gönderir misin, polis karakolunayım" hemen gönderiyorum net çıkmamış olacak ki, fotoğrafları bir kez daha çekmem gerektiği mesajını bu sefer kızı gönderiyor, daha net göndermen gerekiyormuş çünkü ben gitmeden işlemi tamamlamak istiyorlarmış,   bir kez daha fotoğraf çekiyorum, bu sefer net olmasına, her şeyin görünür olmasına özen gösteriyorum,  yaklaşık 10 gibi kapı çalıyor, elinde plakalarla Vasili geliyor, yüzünde kocaman bir gülümseme,  "hallettim, sizi de geç bırakmadım" yazısını telefonundan burnuma sokmak üzere, sonra uzun uzun  konuşuyor elindeki telefon uygulamasına, sonra ben konuşuyorum, sonra o konuşuyor, böyle böyle tüm hikayeyi dinliyorum ondan. Bu evi Airbnb uygulaması üzerinden kiralayabilmek için belediyeye bir vergi ödüyorum, o vergiye bir araçlık yer ücreti ve vergisi da dahil, polise onlara yanlış işlem yapmaktan dolayı dava açacağını, üstelik gazetelere ve televizyonlara haber vereceğini, belediyeye suç duyurusunda bulunup, ödediği verginin karşılığını alamadığı için cezai yaptırım uygulatacak tüm yollara başvuracağını, Turizm Bakanlığı ile görüşüp turistlere bu şekilde davranıldığı için ülke hakkında edinecekleri izlenimlere ilişkin cezai yaptırım uygulaması için şikayetçi olacağını, basın açıklamasında Yanya polisinin bu tür yanlış uygulamalar ile şehre zarar verdiğini anlatacağını uzun uzun ve arada kah gülerek kah sinirlenerek anlatıyor.  Polis merkezindeki en yetkili kişi işlemi yapan memurlarla ilgili özür dileyip, ben gelemden bu işlemi çözmeyi teklif ediyor böylece ben evraklarımı gönderince işler tatlıya bağlanıyor ve bizim plakalar olması gereken yere takılıyor. Ceza ne mi oluyor, tabi ki iptal ediliyor. 



Niyetimiz, Arta, Menidi, Katergaki, Vonitsi üzerinden Preveze'ye gitmek. Böylece Arta Körfezi'ni de görmüş olmak. Öyle olmuyor, Arta eski şehrinin neredeyse tamamı aynı anda restore edildiğinden, zevksiz ve yorucu bir durak oluyor. Eski kentteki kısa turu kapalı pazarından yolda yemek üzere şeftalilerimizi ve eksik etmediğimiz yeşilliklerimizi tamamlayarak sonlandırıyor, kentten ayrılmadan önce Osmanlı'nın önemli miraslarından biri Narda Köprüsü'nü görüp, rotayı yeniden oluşturup, direk Preveze'ye gidiyoruz. Kimsenin gönlü 2 saatlik  uzayacak yola razı değil. Kuzeyden şehre giriyor, limana gidiyor ve  limanda bir yemek yiyip, dinleniyoruz. 



Yol manzaralarımız yine doyumsuz, fotoğraf ve çay kahve molaları ile yolu bir nebze rahatlatıyoruz. Parga'ya çok geç kalmak istemiyoruz. Gün batmadan orada olmak niyetinde küçük bir kaçamak gizli. 


Preveze deniz savaşlarını geride bırakıp, Muhteşem Yüzyıl ile hayatımıza giren, Pargalı İbrahim'in şehrine doğru yol alıyoruz. 1 saatlik yolculuk sırasında B ve C planlarına bakıyorum, B planı halen çok cazip, biz karavan parkta kalacağız annemler otelde, diğer plan yine bir ev kiralamak. Valtos Beach'i o nedenle ilk ziyaret noktası olarak haritalar uygulamasına giriyorum. Parga'yı geçiyoruz, tepeden Valtos Beach'in göründüğü noktaya geldiğimizde kararımız kesin, biz yolda2yolcu ne olursa olsun karavan parktayız, iki gece garanti...


Valtos Beach'e inerken, yollarda asfalt çalışması olduğunu fark ediyoruz, üstelik yeni döküldüğü için keskin bir zift kokusu bizi karşılıyor, bu gezide genel olarak sezon açılmadığı için hemen hemen geçtiğimiz her yerde hummalı bir tadilat tamirat yenileme düzenleme çalışması olduğundan aslında çok da alışık olmadığımız bir görüntü değil bu neyse ki işaretlediğim kamping yolun hemen ilerisinde deniz kenarında. Annemleri, henüz sadece iki masa ve barı ile kısmen açık olan, plajı yüksekten gören bardabir bira ısmarlayarak bırakıyoruz.

Ben sahilden, kumların üstünden bata çıka ilerlemeye çalışıyorum. Eşim ziftli yoldan, kamyonun kenarından geçmeye karar veriyor. Kamping ikinci sırada kalıyormuş, kumsal tarafından ilerlerken  her bir parçası "lüks" fışkıran çarpıcı güzel bir otelin içinden yürümek zorunda kalıyorum, annemlere fiyat sormak için lobiden içeri girdiğimdeki kokuyu çekebildiğim kadar içime çekip, iki gece için fiyat soruyorum, duyduğum rakamla çınlayan kulağımı tutarak oradan hızlı uzaklaşıp kamp alanına doğru giderken, bir kez daha zift kamyonu ve ziftli yol ile burun buruna geliyorum. Kamyon tam olarak kamp alanının önünde, yol o kadar der ki kamyonun sağından ya da solundan yürümem mümkün değil, üstelik asfalt yeni döküldüğü için duman tütüyorken, kamyonun yanında yer olsa da geçmek mümkün değil , karşıya geçebileceğim tek noktadan kendimi karşı kaldırıma atıyorum, bir evin bahçesindeyim. 

Eşim kamp alanından bana sesleniyor, buradan geçemezsin geri dön diye, kim demiş geçemem, geçerim ben, çitleri gözüme kestirip, izinsiz girdiğim bahçedeki kuyunun üzerine tırmanmak için nazikçe izin isteyip, kendimi çitlerin üzerinden atmak için hazırlığımı yapıyorum.... Ta taaaaa! Tam inecekken fark ediyorum ki kot farkından dolayı bu tarafta 50 cm olan yükseklik diğer tarafta nerdeyse 1,5 metre, aşağıya atlamam lazım ki atlarım ben, atlarım değil mi? Göze kestirip demir çitin ayağımı koyabileceğim tek yerine sağ ayağımı koyuyorum, kuyu taşının üzerinden diğer ayağımı kaldırmamla, eşim koşarak geri dön buraya atlayamazsın diyerek bana doğru geliyor, iyi ki! O sırada tişörtün bir yerleri sivri demirlere takılıyor, beklenen macera tam olarak bu değil, neyse ki kamp alanından üç kişi koşup yetişiyor ve ben tişörtü, onlar beni kurtarıyor. Kamp yerine olaylı girişimiz sayesinde herkesler bize gülümseyerek ve tanıdık bir bakış atıyor; az önceki şaşkın kadın değil mi bu? Evet benim, ne olmuş, koca totomu çitlere kaptırmak üzereysem, toto benim, macera benim diyerek edalı bir yürüyüş ile, daha önce hiç görmediğim yükseklikteki zeytin ağaçları ve elbette ki ulu çınarlarla gölgelenmiş kamp alanını gezmeye. Bungalovlar sezon açılmadığı için tadilatta, annemlere otel şart olacak. 2 gece konuşlanmak için bir yeri işaret ediyoruz, kamp görevlisi eyvallah diyor. Geldiğimizden daha az maceralı, bol ziftli yoldan annemlere ulaşıp hadi size otel bulalım diyoruz, ön çalışmamda 3 otel var. İkisi yanyana, biri Parga'da merkezde. Hemen tepede yer alan otellere gidiyoruz, manzara bizi büyülüyor, hemen odayı tutup annemleri otele yerleştiriyoruz, diğerlerine bakmaya bile geerek yok, burası annemler için muhşetem, onları ve eşyalarını otele bırakıp, kampa otağımızı kurmaya dönüyoruz. 


Gece dinleneceğiz, sabah onlar bizim yanımıza yürüyüş yaparak gelecek. Böylece sabah kahveleri ve deniz keyfi bizim orada olacak. Öğleden sonra bir taksi ile Parga. Parga'da iki yer işaretledim, İtalyan takılacağız. Şarap, pizza, bruschetta ve belki biraz peynir... 

Küçük kaçamak için hazırız, geceyi bir şarap açarak kutsuyoruz,  neşeli ve heyecanlı anları sohbete konu ediyor,  uzun soluklu gezimizde kazasız belasız devam edişimize teşekkürleri sıralıyoruz. Yolda2yolcu olmayı çok ama çok seviyoruz. 


Yarın tatil... Keyfini çıkartmak için, erkenden yatıyoruz, başımızda ulu zeytinler ve çınarlar... Keyfimiz İbrahim Paşa'da yok. Bu yüzyılda Parga'da turist olmak bize iyi gelecek daha şimdiden anlıyoruz. 

Günlerden Cumartesi 7 Mayıs

Sabah uyanıyoruz, o kahve kokusu yok mu? Beni güneşten sonra şarj edebilen ikinci şey... Oooo sıralamamı düzeltmeliyim, eşimle uyanmak ilk şey, güneş iki, kahve üç... Evet bu daha doğru bir sıralama oldu. Her sabaha gülümseyen bir yüzle uyanıyorum, kendimi bildim bileli böyle. Hasta falan değilsem tabi... Enerjisi bol uyanışım sonrasına bir kahve kesinlikle tamamlayıcı oluyor. Kahveyi demliyorum, eşim sabah serinliğinde biraz daha uyumak istiyor, kitap okumak için bundan daha güzel saatler olamaz, 9 gibi annemler gelecek. Çoktan yürüyüşe çıktıklarına eminim, gene de bir mesaj atıp beklediğimizi söylüyorum, tahminim o ki onlar çoktan otelden ayrılmış, çünkü cevap gelmiyor. Neyse ki asfaltlama işi bizim orada bitmiş, koku da dağılmış, gün güzel, deniz gören, ulu bir zeytin ağacına sırtımı dayayıp, sessiz bir köşeye oturup, hayatın bana bahşettiği güzelliklerin keyfini çıkarabilirim. Çok geçmeden eşim uyanıyor, kahve kokusunun onun yüzündeki ifadesi de görülmeye değer, mutlu bakan bir çift gözden daha seksi çok az şey var bence. O...oo! Konumuz bu değil... 

Saat 9'u geçiyor. Bizimkilerden haber yok, 9.30 oluyor... Halen haber yok... 10 gibi telaşlanmaya başlıyorum, kaybolmalarına ihtimal yok, yol tek ve neredeyse çıkmaz sokak gibi. Çok geçmeden kahkahalar atan babam ve belli ki sinirden yorgun düşmüş annem gözüküyor. 





Sabah 8 gibi gelmişler, babam anneme sen kapıda bekle ben onları bulayım demiş, babam nasıl olmuşsa bizi görememiş, hatta arabayı bile... Anneme dönüp burada yoklar demiş. Başlamışlar bir aşağı bir yukarı kıyıda yürümeye, başka bir karavan park aramışlar, annem her yer kapalı olduğu için bir taş tepesinde babamı beklemiş... Olaylar olaylar... Sonra annem bizi bırakıp gitmezler bir de beraber bakalım şu kampa olmadı kapıdaki görevliye soralım bir not bırakmışlar mı deyince, bize buluyorlar. Gün başlamadan yorgun düşen ikiliyi otağımızda ağırlıyoruz. Sinirler yatışıyor, Türk kahveleri içiliyor, babam filtre içemediği için ona mutlaka Türk kahvesi taşıyorum, her seferinde şaşırıp mutlu oluyor.

Kahveleri içip havanın serinliğini bahane ediyor ve Parga'yı sabah programına alıyoruz, taksiyi çağırıp, yürüyerek 2 km, arabayla 4 km uzaklıktaki Parga'ya gidiyoruz. Annemin dizindeki ağrı nedeniyle hatrı sayılır yokuşu çıkmaması için onlar varken bu mesafeyi yürümeme kararımız baki. 

Taksi merkez durağına geldiğinde tercihlerimizin doğruluğuna seviniyoruz. Evet güzel ama bir Valtos Beach değil buralar. Bizi karşılayan dar sokaktaki sağlı sollu hediyelik dükkanlardan bir kaçına giriyor, el yapımı seramiklerin olduğu bir kaç dükkandaki ateş pahası fiyatları görünce hızla limana yöneliyoruz. 





Limana varınca kalesinin önünde biraz da İtalya'nın Pasitano'nu andıran yamaç beni bende alıyor. Saat 12'yi geçince nerede yiyeceğiz soruları sıklaşmaya başlıyor, ama önce bu küçük kenti alt üst etmeye karar veriyoruz. Sahil çok güzel, o küçük adalar insanı denize atlayıp yüzerek oraya varmaya çağırıyor. 


Arka sokaklardan birinde, mis kokulu bir fırın bulup, ekmek alıyor, oradaki tatlılara ve dondurmaya dayanamayıp soluklanıyor ve tekrar sahile inip, manzaranın keyfini de sürebileceğimiz, İtalyan Restoranına gidiyoruz. Diğer pizzacı akam 6'da servise başlıyormuş, aklım onda kalmıyor değil, sahibi İtalyandı çünkü... Başka bahara... Geleceğiz çünkü... Biliyorum. 

Yerimizi alıyoruz, masamız manzaraya nazır, Parga'yı çok seviyoruz, Yunanistan da değil de sanki İtalya'dayız. Tipik Yunan adaları ya da sahilleri gibi değil Parga. Aslında sezon açılmış olsa, gideceğimiz iki ada var ama... Ah ah... Dedim ya başka bahara. 





Yemeklerimizi ve elbette ki soğutulmuş beyazımızı istiyoruz. Keyfini çıkartmak için mekanı kapattık desem yalan olmaz... Belli ki buralarda da yemek saatleri bizim saatlerle örtüşmüyor, kimse yok oysa saat neredeyse öğleden sonra üç. 


Yemek sonrası çarşıda bir yürüyüş daha yapıyor, bolca fotoğraf çekiyor ve kaleyi gezme işini ertesi sabaha bıkarak Parga'dan ayrılıyoruz.

Sezonu açmak için hazırız, deniz kenarında yerimizi alıyoruz, hava serin, haliyle deniz de ama kim tutar Çeşme sularında yedi ay bir fiil yüzen gençleri ve genç kalanları. Annem gene de temkinli, biz 3 delikanlı paşalar gibi yüzüyoruz. Sezon bu sene fiilen İyon denizinde açılmış oluyor. 



Deniz sonrası herkes mola istiyor. 2 saatlik bir mola bizim pirelere fazla geliyor. Gün batımını yakalar mıyız? sorusu gözlerde, bence yakalarız bizi harekete geçiren cümle oluyor. Annemlerin oteleni hemen altından denizin kenarından bir yol gözüküyor, annemleri arıyoruz, planı açıklayacağız ama o gülüş beni işkillendiriyor, annem baklayı ağzından bile isteye kaçırıyor, kaleye gitmişler hem de yürüyerek, çok kolay oldu diyor, otelin arkasında yamaca bakan patika bir yoldan iniverdik kaleye. Durur mu yolda2yolcu, otelin altından sahil tarafından görünen başka patika yol dikkatimizi çekiyor, sahil yolundan Parga'ya doğru yürüyüşe geçiyoruz. 

Gün batımı için öyle hazırız ki... 




Kaleye varıyoruz, kapalı haliyle, ama manzara "iyi ki" dedirtiyor. Sabaha bıraksak belki bu ışığı yakalayamayacaktık. Seviniyoruz. Kalenin yanından merdivenlerce uzayan yollardan aşağıya dizlere yük bindire bindire inişe geçiyoruz, Harika barlar keşfediyor, bazılarında kalbimizi bırakıyoruz. 





Parga'nın gecesini de seviyoruz, birer içki alıp taşların üzerinde oturup, manzaranın ve hayatın bize sunduklarına hayranlıkla bakıyoruz. Yarın Üsküp'e doğru çıkacağımız yol çok uzağımızda, biz Parga gibi küçük bir yerde yaşlanmanın hayalini coşturuyoruz. Köpüklü bir şampanyanın bardaktan taşan kısmını durmurmuyoruz, hayallerimizi İyon denizine bırakıyoruz. 



Günlerden Pazar 8 Mayıs

Sabah nispeten kapalı bir havada Parga'ya veda edip, Doyran'a doğru yola çıkıyoruz. 








29 Temmuz 2022

Bensiz Ben Yolumu Bulamam


20'li yaşlarım. Sezenli yıllar. 

Nerede dert, tasa, elem ben de bir Sezen şarkısı, nerede aşk, coşku, umut, bende yine bir Sezen şarkısı. 

Günlerden bir gün... Tanışıyoruz, çok seviyorum.

Yollarım hep kendimden öteye çıkarken ve sanıyorken kurtuluş O'nda 

ve üstelik

O değişiyorken her tutunduğumda!

Ben her onsuz kalışımda haykırıyordum avaz avaza: 

Sensiz ben yolumu bulamam!

 


Düşe kalka, tökezleye, ağlaya... Buluyorum. 

Gözyaşlarımda boğuluyorum. 

Her sabaha suskun uyanıp, her geceye konuşmaktan yorgun düşüp sızarak devam ediyorum. 

Yolculuğum uzun sürüyor. 

1 evlilik ve iki aşktan sonra O'nsuz değil, bensiz yolumu bulamayacağımı fark ediyor, 

Ve yolculuğumun yol arkadaşını buluyorum. 

Sevgiyle başlayıp aşkla devam ederken,

Artık biliyorum,

Bensiz ben yolumu bulamam.


Bana beni gösteren, anlatan, bu yolculuğumda bana eşlik edenlere teşekkürlerimle...