Eeee Buradayım Zaten ve Geçmeyen Ara Nağmem

Yiğit Özgür

Geçtiğimiz haftalarda başladı, gelişini haber de etmişti üstelik. İçimde saklı laf dinlemeyen 20lik, "amannnnnn" dedi. İnsanın ara sıra "aman" demeye de hakkı olmalı değil mi? Ama nerede ve ne zaman olduğu pek kıymetli ki ben bu "aman"ı boşa harcadığımı hissediyorum. 

Boşanma üstü, yeniden bildiğin ülke ve sevmediğin şehre dönmek ve üstelik pek çok da benimsemediğin  bir "kamu" kurumunda görece sorumluluk gerektiren ve üstelik baban da orada çalıştığı için ayrıca yüklendiğin bir "aman laf etmesinler" yükü ile birleşen 30'lu yaşlarımdaki yüksek lisansın bana kazandırdığı sadece "yüksek bir tansiyon" oldu. İtiraf etmeliyim ki, nur topum ve ben epey zorlandık... Ta ki doktor, şu ilacını düzenli iç pıhtı atar felç kalırsın, ölmezsin yani demesi ile bir düzene girer gibi oldu. 

Ardından nur topuma, yakışıklı bir Haşimato eşlik etti. Düzenli bir ilacı zar zor bünyeye kabul ettirmişken, bir de küçük beyaz bir hap ile sabaha aç başlayıp bir de üzerine 30 dakika beklemem gereken bir rutin eklemiş oldum. Bu arada rutin demişken, ben uzun zamandır yoga, meditasyon falan denemek istiyorum ve deniyorum ama biri bana açıklayabilir mi? Ben neden meditasyon yaparken çok sıkılıyorum acaba? Konsantrasyon eksikliğim var kabul ama gene de bir beş dakika mesela... Mümkün olur mu ki bir gün. 

Millet güneşi selamlama, 30 dakika sabah meditasyonu, 3 hafta sessizlik yemin kampı, 1 hafta su orucu, bilmem ne yağlı ağız çalkalama, kuru fırçalama, dil sıyırma rutinleri ile nasıl baş ediyor bilemezken, ben iki hapın düzenine yeni bir çomak buldum: Aralıklı oruç. 

Çok lazımdı ekledim, kime ne?

Banaymış. 

İyi gelmedi diyemem, bu yeni düzende 10 kilo vermiş oldum. Saldığım beden toparlanmakta zorluk çekti tabi, bir de eliminasyon falan derken... 

50 yaşında ama içindeki 20'liğe taş çıkartacak enerjimle ortalıklarda endam eder oldum. Sonra ne mi oldu?

Gereksiz, bilgisiz, hadsiz bir güven geldi. Eeeee doktor bana demiyor muydu, biraz kilo verseniz, tansiyonunuz düzelir, ilaca gerek bile kalmayabilir. Kendince başladım denemelere, tansiyon hapının zaten değişen saati nedeniyle zorluklar yaşıyordum, ikide bir yeni saati unutup geç içmeme, zamanla, küllüm unutup, hiç içmediğim günleri ekledim. Ara ara kapımı çalan baş ağrısını da bir kaç ağrı kesici takviyesi ile bertaraf ettim. Yanına ne iyi gider dedim, ara ara Haşimato ilacımı da, sabah telaşesinden unutmanın harika bir fikir olacağı kanaatine varmış olmalıyım ki, içmeyi unuttum. 

Kabul etmeliyim ki, baş ağrısı biraz ısrarcı çıktı. 

Bir de üzerine fazlaca bedeni, aklı, zihni yorup, yoğurup, kuruntuları ve evhamları besleyip, büyütüp ay ne güzel de boy verdim derin sularda diye "doktorculuk" oyununun .okunu çıkarınca, o arada hatırlatılması gereken bir de "a.şı" olunca, yorgun bitap düşen ve dengesi iyice bozulan bedenin isyanını ve ne yazık ki dil altı almaya gidecek süreci başlatmış oldum. Burada alkış kıyamet koptu diye düşünüyorum. Kopmadıysa, yazık çabalarıma. 

Velhasıl, 

Düzene sokmaya çalıştığımız bu nadide "ben"i, bendeki geçmeyen ara nağme tadındaki "sisli ağrıları" yazayım da, okudukça, doktorculuk yerine, öğretmencilik, öğrencilik, ve bilumum beni bana anlatacak oyunlar seçeyim bundan sonra dedim. 

İyi demiş miyim?

Demişim bence...