GÜNÜN GETİRDİKLERİ

Akşam
Karşılıklı oturmuş bir ağacın altında; uzakları yakın etmiştik... Ne gitmek mümkün oldu ne kalmak o saatten sonra... Gitmek gereklerle keşke kanılabilseler arasındaki sohbetin doyumsuz anlarında, tutunmuştuk birbirimize... Geçmiş zamanın unutulmaya yüz tutmuş anılarından bağımsızdı anda yaşananlar...
Andı yaşanan ve güzeldi...


Gece Yarısı
Düşümde dolanıyordun belki, belki ben senin düşündeydim ama ne fark ederdi... Düş gibiydi işte... Güzeldi...

Sabaha Karşı...
Sabahın ilk ışığı ile yüzüme akşamın keyfi vurduğunda, beynimin kıvrımlarında dönüp duran onca konudan biriydin... Sadece sana sarılıp biraz daha huzurlu olmak istedim... Bir dönüm noktasının endişesiydi taşıdığım... Sığınmak nasıl bir şeydir unutmaya yüz tutmuştum ki; sen sarıp sarmaladığında hatırladım: Güzeldi...

Öğle Üzeri...
Bugün gün güzel başladı... Güzel haberlerle devam ediyor...
Hayata dönüşün ilk ağrıları ile uyanmaya çabaladığında gönderdiğin öpücüğün, içine saklanmış aşkı, minnettarlığı, içtenliği, güzelliği gördüm de... Düşündüm... O kadının ne kadar şanslı olduğunu ve adamın böyle bir kadına sahip olmaktan duyduğu mutluluğu...
Böyle bir şeydi hayatta aradığım ve işte buydu aslında sevda...
Hastanenin koridorlarında gündelik ritmin telaşına doğru yürürken, aklımdan geçen tek şey: İyi bir kadın olmaktı, iyi bir adamla hayatı kucaklayan...



_________________

Fotoğraf / 1x.com

MUTLULUK MU DEDİN?

Mutluluk,

karşındakini her zamankinden farklı

resmettiğinde içine dolandır...

Mutluluk,

bir gece saat üçte pencerenden yansıyan aya içinde herşey olan çok şey sığdırmandır...

Mutluluk,

aynaya baktığında her zamankinden farklı yansımandır...

Mutluluk,

en zamansız zamanlarda yüzünde garip, açıklanamaz, tuhaf bir tebessümün kararlı asılıp kalmasıdır...

GÜL

- Gülümsemek yakışıyor sana...

- Herkese yakışır gülümsemek...

- Kuşkusuz ama hayır hayır... Sen gülümseyince gözlerinin kahverengisi renk cümbüşüne dönüşüyor adeta...

- Eeee güleyim ben o zaman hep...

- Sen gül hep... Ben de seyredeyim...

- Hep mi?

- Hep...

- Ya ağlarsam...

- Gene gülersin...

- Ya donup kalırsa bakışlarım...

- Hayat bu donup kalır tabi bakışlar... Ama buz gibi erir zamanla...

- Ya gidersen...

- Gene gülersin...

- Sen gidince de mi?

- Ben gidince de...

- Anlamadım ki...

- Ne aptal adammış dersin arkamdan, beni bırakıp gidebildi...

- Aptal...

- Aptal...

- Demem?

- Demelisin eğer bırakır gidersem... Ve gülmelisin ardımdan...

- Ağlarım ben...

- Ağladığın onca andan sonra geriye ne kaldı?

- Hüzün...

- Başka?

- Keder...

- Kaybedilen zaman?

- Çok...

- Kazanılan?

- ???

- Bak gördün mü her gidenin ardından ağlarsan kaybedersin zamanı, oysa gülersen, gülebilirsen, kazanan sen olursun... Bilirim kaybedince zordur ve anlarım kolay değil başa sarmak... Ama her gidiş bir gelişin habercisidir ve sen ne kadar az kaybedersen o kadar çok kazanmaya yaklaşırsın hayatı...

_____________________

Fotoğraf / 1x.com

BİRLEŞME

Evvel zaman önce bir sabah uyandığımda ve yorulduğumda; olur mu olmaz, sever mi sevmez, biter mi bitmez ikilemleri ile fallar bakmaktan: Karar verdim hayatımı ayırmaya... Kendi dünyamdan çığlık çığlığa çıkan 'tut ellerimi' - ayrı bir blog olarak - geçmişi, sersenişi, kendime seslenişi ve kişisel durumlarımı anlatacaktı sadece...

İki zaman önce fark ettim ki; 'tut ellerimi', 'evrenin dünyası'ndan kopup gelen çığlıkların resmedilişiydi, tıpkı; yüreğimden geçenler, içimden dökülen sıkıntı, aşka aşık hallerim ve diğerleri gibi... Düşündüm üzerine; neden ayırmıştım dünyamı... Yazdım aslında 'tut ellerimi'nin son yazısında - yazarkenki farkındalığımı bugün anlamlandırmam ayrı bir yazı konusu bile olabilir aslında - zaman mürdüm eriklerine yol vermenin zamanı... Köşe başında durup selam vermenin aşka...

Şimdi başka bir fal bakıyorum ben papatyayla: Olur mu olur...

_________________________________

Fotoğraf / Stages.© Ovidiu Cristian Cojocarita

SEVİYORUM BEN

Şu saat oldu.... Henüz hiç birşey yapmadım güne dair, çamaşır asmak ve uyumak ve düşünmek ve okumak dışında... Dolandım durdum tanıdık bildik satırların arasında... İnsan geriye doğru düşünmeye başlayınca ne çok ayrıntıyı farklı bir algıyla yakalıyor şaşırdım: Sen bir f1 pistinde iddialı bir pilotsun hayranların kapalıda senin adını haykırıyor... Oysa ben yeni aldığım ehliyetimle sana kafa tutuyorum hem de ters virajlı özel bir pistte... Sence de biraz aptal cesareti değil mi benimkisi...

Farkındalığımla birlikte keyifsizliğim giderek artıyor... Giderek dipe vuruyorum... Kendimin bu hallerini hiç ama hiç sevmiyorum... Dünkü kadını resmedişime baktım da mutluymuş o anda... Ne kısa sürüyor dedim kendime... Bilmediğin sularda boğulman ne kadar kısa sürüyor... An itibarıyla fotoğrafımı çekmek istedim hani karşılaştırayım diye.. Hüznün fotoğrafı çekilir mi söyle... Çekildi varsay, hissedilir mi peki... Vazgeçtim o anda...

Ben zaten ne zaman aynaya baksam hep derin kederlerdeyim... Dün güzeldi... Umudun resmini görmek istersen ya da biri sana sorarsa; hani abidinin mutluluğun resmini yapmasını istemiş ya şair, hah işte o misal: Fotoğrafımı göster onlara...

Fark ettin mutlaka: Kendimi ortaya koyuyorum; 'hadi düşmanın cephesine gittin be güzel, bari bir ağacın ardına saklan' dimi? Yok ben meydanlara çıkıp bağrınıyorum

vur beni... vur beni... vur beni... diye. Sen benim samimiyetime aldanma, kim ister ki henüz 40'ında ölmeyi... Ha bu arada üçüncüye gerek yoktu belki... İkincide çoktan susturuldu sesim... Çıkıyor sandığım son şey aslında nefesim...

İçimde garip, tarifsiz bir his var...

Çıkıp gitsin diye uğraştıkça, daha da derine saplanıyor...

Oysa sabahın ilk ışıklarıyla sevişmek nasıl da iyi gelmişti yüreğime...

Bir ferahlık yayılmıştı tenime...

Bir ürperti kendime getirmişti aklımı...

Seviyorum ben sabahları sevişmeyi,

Öğleden sonraları sarılıp uyumayı,

Geceleri seninle sohbeti...

Vaktin olursa: Düşman saflarında ağaç yoksa napılır bana anlatsana...

______________________________________________________

Fotorğaf / 1x.com