Bırakmak

Bir gündoğumuna bıraktım yarınlarımı bu sabah,

çocukların şen sesleri, ve o bahçe, ve o deniz artık bana çok uzak...

Akşamüstülerin günbatımlarında buluyorum dünlerimi...

Bir içki masasına katık edilen kahkahalar, 
ve o yağmur ve o çamlık artık bana çok uzak...

Geceleri yıldızlara emanet ettim umudumu, 
kayıp gittiler bilinmeze bir gözyaşı vakti,

beklemeler artık bana çok uzak...

Yorgunum anla,

çok yorgunum hayat!

İlk Yayın Tarihi: 13 Temmuz 2010, Yorgun

Nihayet

İnsanın kendi ile konuşmaları da bir yere kadar... 

Mantık denen şey, yok! 

Yüreğini dinle. 

Onca cümle arasından altı çizilenin, 

"yeterince istemiyorsundur da ondandır olmayışı"nı bi' düşün. 

Bugün güzel bir sabaha uyandım. Aklımda yukarıdaki cümle. (aşağı yukarı böyle bir cümleydi.) Sonra Newyork fotoğraflarına baktım. Neden oraya dair yazmayı bırakmıştım ki... (üzerinde pek durmadım, zamanını bekle dedim) Brooklyn Bridge'de yürüdüm sabah sabah. İyi geldi. Newyork yazısını bulayım derken, yolum St. Croix'ya düştü. Yüzümde alabildiğine bir gülümseme. Hemen ardından Newberyport... (ah! aşık olduğum kasaba...) 

Bu sabah güzel başladı demiş miydim? (demişim, bu iyi bir şey...) Aklımda gecenin heyecanı. Yüzümde kocaman bir gülümseme. Gönlümün kırık yanını pamuklara sarıp sarmaladım. O'na emanet ettim. Hayırlısı dedim, güne başladım. Güzel geçer mi dersiniz... (Hayırlısına inanırsan, güzel olduğunu fark edersin. Ama istediğim olsun dersen, hayırlısı ise bile mutlu olman zor be canım kendim)

Sahipsiz Kalan Duygular

Ne çok duygum sahipsiz kalmış diyorum... Susuyor.

Hayallerimin yarınları yok gibi diyorum... Susuyor.

Sahipsiz mektuplarımın kelimeleri, deniz kıyısına vurmuş yıldızlar gibi... Belki bir gün biri bulur diyorum. Ya bulmazsa diyor. Ne garip, tam da susması gerekirken, o en can acıtacak olanından söze giriyor. Ben susuyorum, içim, bulur diyor. 

O bunu hiç bilmeyecek. Susmak bilmeyi istememektir. Konuşmaksa bilmediğin ne varsa yüzleşebilmek. Cesareti kırık insanla, kanadı kırık kuşu birbirine benzetmem boşuna değil benim. İkisi de bir çırpınış öteye gidemez. 

Günlerin sıcağı içimin kavrukluğu ile birleştiğinden midir bilmem... Yüreğimin turuncusunda saklı kahverengi bir hüzün var. Ne kadar üzerini örtersem örteyim, an geliyor çıkıveriyor filizlenme telaşında olan fasulyeler gibi...    Pamukların arasında baş veren filizler, neden soruları gibi peşi sıra birbirini kovalıyor. 

Ben böyle düşünürken ve elbet bazılarını dillendirirken, bunu sadece sevdaya yükleyenler oluyor. Susuyorum. Öfkemin de sahipsiz kalan duygularımdan biri olduğunun altını çizmek istemiyorum. Hem kim karşısındakini tam olarak anlayabilir ki... 

Hayatın müşterek yanını seviyorum... Kimden, nasıl ve hangi yüreğe hizmet geçti bu duygu bana bilmiyorum. Bugünlerde sıklıkla hayatın müşterek yanından kendime çıkaramadığım paylara kızıyorum. Kendimle yaptığım hesapların, hayatla denk gelmeyişi; muhasebeye olmayan yatkınlığımla açıklanabilecekse de...  Artık bir şeylerin hesabını yapabilmeyi, hayatı müşterek yaşarken kefenin ağırlığını üzerimde hissetmemeyi diliyorum. Sen buna önemsenmek, düşünülmek, aranmak, sorulmak, merak edildiği için uykusuz kalmak falan da diyebilirsin. Ben buna birilerini düşünmekten, çaba harcamaktan, özenmekten, sakınmaktan, aramaktan, merak etmekten yorulmak diyorum. Hayat müşterekse... Benim uzatmaktan yorgun düşen elim burada. Yüreğiminse yeri hiç değişmedi. Bunu fark etmeni bekliyor ve susuyorum. 

görsel / deviantart

Beni Yalnız Bırakın

İnsan kendini planlı bir şekilde, adım adım, gün be gün yani, yalnızlaştırabilir mi? Herkesi kendinden uzakta bir köşeye kendi sessizliklerinde yitip gitsinler diye bırakabilir mi? Onlarca sessizleştirilen her bir kelime, büyüyüp büyüyüp de akla, yüreğe, dile, güne sığmaz olup da insanı boğabilir mi? Yüreğin sıkıştığı zamanlara sığdırdığın nefes burnunun ucunda bir sızıya dönüşebilir mi?

İnsan kendini durup dururken ölümü düşünecek kadar başkalaştırıp, kendinin kendinden yitip gitmesine seyirci kalabilir mi? Peki bir kedi edinsen sen öldüğünde komşular seni kokmadan bulup da mezara koyabilir mi?

Hayat bir yerden sana gülümserken başka bir yerinden kan ağlayabilir mi?

Bu durumda yüzünde bir gülümseme, yüreğinde bir ağlama sesiyle kalabalığa karıştığında, herkes senin dertsiz olduğunu sanabilir mi? 

Palyaço gibi boyalı bir gülüşte, giderek derinleşen bir hüzün ne kadar saklı kalabilir ki? 

Diyelim ki, saklısındasın o gülüşün, gözlerin seni ele vermeden durabilir mi?

görsel / deviantart

Evlilik Bir Sürpriz midir?

Zaman zaman dilek tutarsın ya içinden, bazen de öylece aklından geçiveren bir cümledir ve bazen bir isyanın ortasındaki bir cümlende saklıdır ya dileğin... Tanrı'nın işi gücü yoktur, böyle zamanlarda duyar seni. Sen isyanını hatırlar dileğini unutursun... Sen aklından geçirdim zannettiğinde yüreğindendir aslında geçen ve dedim ya işte, Tanrı sen fısıldarken duyar sesini. 

Duyar ve bekler... Sen de beklemeyi bilirsen, sürprizler olur yaşamda. Sürpriz öyle büyüktür ki, ağzından çıkıverir "bak sen şu Allah'ın işine" cümlesi... Farkında değilsindir ama senin işindir o. Sen diledin diyedir. İstedin ve sabırla bekledin diyedir. Belki bir gündür... Belki koca bir ömürdür. Sen sen olmayı bıraktığın, o da kendinden vazgeçebildiği içindir olan biten ne varsa... Bir olmak derim ben buna. Ondan dileyip, Ona dönüşmektir sürprizin aslı; Aşk olmaktır bir bakıma...