Geçtiğimiz günler, kurumumdaki hummalı çalışmalar benim İstanbul'a kaçmama sebep oldu. Ama asıl neden aramıza çok erken katılan Can bebek... Ona buradan sevgiler, bi de hoşgeldin.
Gittim, gördüm, küçümen bi şey, öyle küçümen ki insan koklamaya kıyamıyor. Uzaktan bir öpücük verdim hem ona hem de annesi Ebru'ya...
Bilenler bilir, Ebru Yalova günlerimin en güzel kazanımı. İyi ki gittim Yalova'ya deme sebebim.
İkinize, pardon artık üçünüze de mutluluk diliyorum. Bi de huzur bi de hiç azalmayacak biliyorum ama sevgi, sevgi, sevgi...
Neler olmadı ki bu arada...
Nilü geldi oğluyla. Güleç bir erkek o şimdiden. Şenay da vardı tabi. Fotoğrafları da var ama bugün yanımda değil. 2-3 güne kadar koyarım fotoğrafları da siteye. Nasıl güzel geçti. Doyamadık birbirimize. Annem o sabah aşure yapmış getirdi. Bilge Hatun'un ellerine sağlık dedik. Şenay kahvaltı niyetine bir tabak aşure yedi. Ben de kahvaltı üstüne... Nasıl da güzel olmuş, hani olsa ben en az iki üç tabak daha yermişim. :)
Sonra Sevgililer Günü kutlandı tüm dünya da ve tabi benim canım ülkemde de...
Mesela o sabah kurum çalışanları birbirimizin "Sevgililer Günü"nü kutladık. Komik bir durum oldu tabi. Sonra telefonla arayan bir kaç kişi daha sevgililer günümü kutladı. Allah razı olsun.
Ama en anlamlısı akşam eve gitmeden ailemle yediğim yemek oldu. O gün annem küçük bir operasyon geçirmiş. Adet olduğu üzere bu bilgi benden gizlenmiş, neyse akşam eve gitmek üzere babamın yanına gidince annen de geliyor hastaneden onu bekliyoruz dedi de ben de öğrenmiş oldum. Annem sabah beri ameliyat olacam uğruna açbilaç durduğundan yolda bir yerde yemek yemek üzere durduk. İçeri bir girdik heryer rezerve(türkçe meali önceden aranarak biz geleceğiz aman ha olurda yer kalmaz siz şimdiden bize yer tutun). Ama masalar ben diyeyim 10, siz deyin 15 kişilik... Ben de bir kavram kargaşası daha oldu. Ben okuduğum bildiğim kadarıyla bu sevgili olma durumu iki kişiyi ilgilendirirdi, ben neyi kaçırdımdı da sevgililer çoğulu (ler eki yani) 10-15 kişiyi kapsar hale geldi bilemedim.
Neyse bizim bu taraklarda bezimiz olmayışı işe yaradı, grup sevgileri gelmeden bir masaya (yani sandalyelere) oturduk sevgililer yemeği yedik.
Akşam evde ben de sevgililer günümü kutladım. Eski esvgilileri düşündüm, eskimeyen sevgilere gülümsedim. Beni hala gülümsetebilene bir kadeh kaldırdım. İyi ki tanıdım seni dedim. İyi bir sevgili değildin ama bana çok şey öğrettin.
Başka bir yazının konusu olmalı bunlar. Neler öğrendim, nasıl öğrendim... Nasıl zorla öğretti :)))
Tuna ve Suna ile akşam yemeğine gittik. Onların bir yardımlaşma grubu var. Güzel insanlarla tanışma fırsatım oldu. Kolyelerim yanımdaydı. Beğendiler. Annem gecen nasıl geçti dedi, herkes kolyeleri beğendi kimse almadı dedim. Bu cümleye çok güldüm. Sanki satış gecesi de :)
İstanbul'a gittim demiştim yazının en başında. İşte sıra ancak geldi bu konuya.
Ben kulağımın hangi köşesinden dinlediysem hava durumunu, 15 derece diye, giyindim baharlıkları geldim işe. Hatta polar bir üst vardı onu giyeyim dedim; abartma Evren oldum.
Düştüm yollara, hava İstanbul'a yaklaştıkça bir soğuk bir soğuk...
İnsan bu kadar soğuk bir havayı nasıl denk getirir hiç birimiz bilemedik. Amaç gezmek değil birbirimizi görebilmekti. Öyle de oldu. Özlemişiz. Konular birikmiş.
Hayruş üşenmemiş aşure yapmış. Sıcak sıcak yedik, ılındı yedik, soğudu ertesi gün gene yedik. Tahmin edeceğiniz gibi bu haftasonu İstanbul ziyaretine aşure damgasını vurdu ama gene de benim favorim sıcaklarda, kuru patlıcan dolması oldu.
Bu günlerde A vitamini fazlalığı, B vitamini eksikliğinin yarattığı arazlarla uğraşıyorum.
Bi de tabi yeni aldığım malzemelerle takı yapma heyecan sardı beni. En kısa zamanda bu sayfalarda yerini alması dileklerimle...
Sevgiler, sevgiler, sevgiler...
