EPANYOL BRETON ve ÇULLUK

düşündü kadın

ne hissettiğini anlamaya çalıştı bir süre

sessiz ve derindi düşüncesi

 

bekledi gidenin ardından

hayat durmasa da

o duruyordu inatla

gitmiyordu ne ondan

ne de o andan

herkes seslendi dönüp geriye

sen de bizimle gelmelisin diye

kadın durdu

baktı kendine

ve ses verdi seslenene

sen kendini kurtar

ben Epanyol Breton tarafından bulunmuş

yaralı bir çulluğum şimdilerde

av ziyafetine hazırlanmalıyım bu gece
şarap eşliğinde kutsayacaklar etimin lezzetini

ve ben anlam bulacağım bir avcının iştahında kendime

...

...

...

düşündü kadın
ne hissettiğini biliyordu da

dillendirmek zordu

üzerine alınmak istemiyordu

o yokluk hissini

o çiğnenmişliği

o yutulmuşluğu

o üzerine bir bardak soğuk su içme halini

...

...

...

düşündü kadın
ne hissettiğini anlamaya çalıştı bir süre
sessiz ve derin bir çığlık attı geleceğine

soğuk bir su içti

alındı üzerine

_______________________________

Fotoğraf
Epanyol Breton

KREDİ

Neye inanırsınız hayatta… İnandıklarınız için nelerden vazgeçersiniz. Bir gün inandıklarınız sizi yarı yolda bırakırsa… Bunlar vardı kafamda İstanbul’a yol alırken. Akılsız başımın cezasını bütün bedenim, beynim ve huzurla bir yerlerde kalmasını dilediğim anılarım çekti maalesef. Ne komiktir insan aklı… Nerelerden nerelere gidiverir. Küçücük çağrışımlar, büyük yankılanmalar sonrasında da yakınmalar yaratır insanın beyninde. Nedendir bilinmez çok azı güldürür. (Yoksa ben de mi böyle oluyor.)

Bir blog arkadaşı yazmamalarıma istinaden demiş ki; “Hayattan dilim parçaları okumak güzeldi,.... Maalesef artık, ne haber var, ne tasarım var....Saat durdu mu diye merak ettim...??? Yazarımın haberlerini bekliyorum.”


Bir cevap yazmış mıydım ? Hatırlamıyorum. Nerden aklına geldi derseniz. Komik ama yazmaya başlar başlamaz kulaklarımda onun sesini duydum.


_________________________________________


Hayatım, çok yakınlarımın bildiği üzere köklü bir değişikliğe uğradı geçtiğimiz aylarda. Önceleri kabullenmek zordu. Çok inandığım bir insanın başka bir yüzünü gördüm. Kendi deyimi ile stratejik bir hata yaparak önce ona olan güvenimi kaybetti. Sonra da biz birbirimizi…


Tahmin edilenin ötesinde;
Sizi üzen aslında dönüp dolaşıp kendinizmişsiniz.
Bu kadar inandığınız için.
Hani her şeyden vazgeçtiğiniz…
“aynısını O da benim için yapardı”ya olan sıkı sıkı bağlılığınız var ya…
Biraz romantik, biraz gerçek dışı, biraz filmlerde olan…


_________________________________________


Artık geçti…
Yeni bir hayat, yeni bir düzen bekliyor şimdi beni.
Daha emin kollarda, daha güvenli…
Hep bildiğim sıcaklıkta…


________________________________________


Evet üzerinden çok geçti... 2,5 yıl önce not almışım bu satırları...

Güvenmemek gerektiğini defalarca kanıtlamış bir insana daha ne kadar şans tanırsınız bu hayatta...

Merak ettim ne kadar krediniz var bu hayatta, sizi defalarca kırmayı başarmış insanlara...

_________________________________________

Fotoğraf / Without you by Daria Endresen

OLUR

Eğer niyetin sevmekse
Sen bana gelmesen de olur

Sesime ses verdiğinde
Baktığında gözlerime
Anlarım seni dediğinde
Yüreğimi gördüğünde
Düşlerini serdiğinde önüme

Ben anlarım
Niyetin beni sevmekse
Sen söylemesen de olur

__________________________

BAKIŞ

senin güzelliğin benim bakışımda

varlığın zihnimde

yangının yüreğimde

sesin alabildiğine uzak da olsa

sen bendesin

ben de sende

_______

Fotoğraf

TUTUNAMAYAN - LAR

Tutunamayanlar, 1992 yılında okunmuş.
Üzerine mi yazılmış bilemedim bu şiir ya da bu şiirimsinin yola çıkış noktası mıdır Oğuz Atay’ın Tutunamayanları pek emin olamadım. Yakın geçmişimden izler çıkıyor karşıma bu aralar. Bana bir şey mi anlatmaya çabalıyorlar acaba… Belki… Şaşkın Kovam Şuşum ütü yapmak istemeyince geçmişe kısa bir yolculuk yapmış. Açmış zamanda yolculuk kutusunu, bu şiiri bir de entel dantel dediği yazıyı bulmuş. Şiiri üşünmemiş yazıp maille göndermiş. Yazı uzun olduğundan görüştüğümüzde verdi bana. KİMDE KİM? adıyla yayınlamıştım daha önce. Şiirin parçalarını kullandığım bir de öykümsü vardır: BEKLEMEK...

Şiirimsinin tamamı buradaki gibidir aslında;

I.
dudaklarımdan alnınıza bir öpücük...

ve işte herşey böyle başladı

vücudunuza bir sıcaklık yayıldı ilkin
sizi yakan, cehennemi yaşatan
(cehennemi hissetmektir
yaşamı yaşam yapan.)
durdurmanız imkansız
her noktanıza her duyunuza ulaşacak
siz ulaşamadıklarınızı anımsayıp öyküneceksiniz
meraklanmayın
sabırlı olun
sınırlarınızı çizin:

ki onlar sizin cehennemlerinizdir.

çevrenize bakıyorsunuz
dudaklarınızda bir terleme, bir telaş
kendinizi zor tutuyorsunuz

tutmayın, bunu yapmayın

(tutunamayanların öyküsünde değil,
sınırlarını bilenlerin şiirindesiniz bu sefer.)

II.
öpün
öptükçe bir sevgiyi büyüttüğünüzü bilin
gözlerinizle dudakları, dudaklarınızla alınları
ELLERİNİZLE YÜREKLERİ ÖPÜN.
(s e v g i l e r.. b ü y ü t ü l m e k.. v e.. p a y l a ş ı l m a k.. i ç i n.. v a r d ı r.

k e k r e m s i.. t a t l a r ı n.. s i z d e.. b ı r a k t ı ğ ı..

a c ı m a s ı z.. s e v i l e r i.. d o y a s ı y a.. y a ş a y ı n.)

III.
ben başlattım
size sadece büyütmek kaldı sevginizi.

IV.
paylaşın
paylaşın ki sevgi büyüsün
büyüsün ki paylaşım artsın
önemi kalmaz büyütmüş olmanızın
sevginizi paylaşımsız ortamlarda
unutmayın PAY-LA-ŞIM.
bu önemli, bu çok önemli

ben artık gidiyorum.
şimdilik hoşçakalın...

8 aralık 92, eskişehir

_________________

DEDİĞİM GİBİ...

Toprak üzerinde ıslak, kahverengi, kızıl, buruşuk yapraklar öbek öbek... Üzerinden milyonlarca kez geçilmiş patika kimbilir kimlerin ayak izini taşıyor. Hava soğuk. Güneş ormanı aydınlatıyor ama ısıtmıyor. Sık dallı ağaçların arasından sızan keskin ışık demetleri, yumuşak hareketlerle toprağa doğru inen yapraklara düşüyor...Hiçbir şey olmamış gibi yapabilmek ne zor.Ama yaşamanın da başka yolu yok sanki.Şu buruşuk yaprağın çirkin olduğunu kim söyleyebilir? Hatta dalında yeşil, taze binlerce yaprak arasında herhangi biriyken şimdi farklı, güzel ve zamansız duruyor... Küçük güzel kuşların pırrrr diye gelip yaprak öbeğinin yanına konmalarına ve toprak üstünde zıplayarak yol almalarına ne buyurulur? Ormanın sessizliğine çok uzaktan bir karışıp bir kaybolan otoban uğultusu ise kahvaltı masasındaki sarı kayısı reçeli üzerinde uçup duran sineğin vızıltısına benziyor... Hiçbir şey olmamış gibi yapabilmek ne zor...Ama evet, yaşamanın da başka yolu yok gibi yok sanki...[1]

Tahmin ediyorum ki; hiçbir şey olmamış gibi davranamayacağız biz. Öfkemize yenildik. Acılarımız ağır geldi umutlarımıza. Biliyorum hiçbir şey olmamış gibi davranamayacağız biz. Dün bir bugün iki derken kapadık bütün kapılarımızı ardı ardına bakakaldık ardımıza.

Bir arkadaşımla konuştum bu sabah. Heyecanlı, bir o kadar umutlu hayatından. Onca yıldan sonra yeni birini tanımaya duyduğu hevese şaşkın: Bekleyemiyorum aramasını, konuşuyoruz kapatıyorum ve tekrar tekrar aramak istiyorum. Heyecanıma yenik düşüp arıyorum allahtan dedi; hep o bekledik gülümsemeyi hissediyorum.

Ne güzeldir çağlarken duygularınız karşılığını bulmanız. Bir dere yatağında ahenkle akarken çağlayana dönüşüp coşmanız. Ama bir de tersi vardır bu durumun: Size sunulan yatakda akarken karşınızdakinin durup duvarları örmesi.

Tersiniz döner.

O duvarını sağlamlaştırmaya çalışırken telaşla, siz cama çarpan kuş misali, kanadınız kırılır yere düşersiniz. Dönüp bakmaz bile önüne, ne kuş önemlidir o an, ne de kırık kanadı. Duvarcının derdi kendine ördüğü duvarı. Coşkunuzu öfkeye dönüştüren güce şaşarsınız. "Madem duvar örecektin ey duvarcı ne diye dere yatağı olup akmamı sağladın sana. Hadi çektim bütün restlerimi cevap versene bana..." Der ama duvarı hiç düşünmezsiniz. Siz çarptıkça çatlayan duvarı hiç düşünmezsiniz. Ne de olsa kuş olup uçmak sizin derdiniz.

Hiçbir şey olmamış gibi davranamayacağız biz hissediyorum. Kuş kafasının dikine gidip çarpmasaydı duvara, çatlarmıydı duvar acaba... Ya da tam tersi duvar çıkmasaydı kuşun karşısına kuş kanadından olur muydu umarsızca.

Siz ne dersiniz?

Sizi bilmem ama biz hiçbir şey olmamış gibi davranamayacağız farkına varmadıkça...

_________________________________________

Dediğim gibi oldu...

Aylar sonra karşılaştık...

Yazımı ve günü hatırladım, bir şiir yazdım üzerine..

HİÇ BİRŞEY OLMAMIŞ GİBİ

sen baktın bana uzaktan,

gördün elbet...

ben baktım uzaktan,

gördüm evet...

söyleyenecekler

takılıp kaldı gözlerde

vazgeçtik içimizden yükselenden

GEÇTİM SENDEN

GEÇTİN BENDEN

KALDIM ELBET

KALDIN EVET

_____________________

[1] İclal Aydın yazısı için

Yazının ilk yayın tarihi: 7.11.08

Laparagas bu konuda güzel bir yazı yazmış aslında daha önce... CAMDAN BİR KUŞ GİRDİ

MÜHÜR

Yağmur yağıyordu dışarıda alabildiğine sağanak...

Umrumuzda değildi.

Sen şarkıları söylerken birine yanıyordun, ben başka birine.

Bir konser çıkışı sarılmıştık birbirimize.

Yağmur yağıyordu dışarıda alabildiğine sağanak...

Baktın bana, çevirdin kendine...

Gözlerin dedin...

Gözlerin bakar mı hep bana böyle...

Bakarlar dedim.

Mühür ettin dudaklarını sözüme.

Yürüdük o gece son hücremiz de nasibini alana kadar...

Bu gece dedin, bu gece bende kal.

Kalırım ama dedim...

Merak etme dedin.

Yatağım var ayrı...

Hatta istersen ayrı bir odam...

Bu gece dedin...

Bu gece, bende kal.

Ya gitmek istemezsem bir daha dedim.

Mühür ettin gözlerini gözlerime...

O gece,

Sen ve ben

Sıcak bir banyonun ardından üzerimizde havlular...

Sohbet ettik güneşin ilk ışıklarına kadar.

Vokta içtik en shutından...

Güldük en kahkahasından...

Gün ağırınca fark ettik,

Ne biri vardı artık ne başka biri...

Sen vardın.

Ben vardım.

Biz olmak istiyoruz diyen iç seslerimiz karıştı birbirine...

Gel yanıma dedin, uzan şöylece...

Uzandım,

Hiç dokunmadık birbirimize.

Sarılmadık bile...

Uyuduk sadece.

Gene de...

O gece, tenini mühür ettin tenime.

_______________________________

Fotoğraf / Autumn blues by -Thomas C.