Bir öğrencim geldi bugün. Nasıl da multu oldum. Resim öğretmeliğini kazanmış.
Beni de görmek istemiş.
Hiç değişmemişsiniz dedi. Hala güzel ve sımsıcaksınız.
Şaşırmış boşanmama. Sizin gibi harika bir insanı neden bırakır ki bir adam dedi.
Güldüm.
Hayat onu daha hiç şaşırtmamıştı.
Oysa ben biliyordum;
bir adamı ya da kadını terk etmek için çok sebebe ihtiyacınız yoktur aslında.
Bunun karı koca olmakla da bir ilgisi yoktur.
Arkadaş da satar adamı dostta.
Ağır gelir hepsi İNSANA.
Değerli tek şey şudur:
Verdiğiniz sözleri tutabilecek kadar insan mısınız?
Eğer cevabınız hayırsa zaten...
Satarsınız ananızı da!
Bu aralar merakla bu soruyu soruyorum.
Bir arkadaşınıza verdiğiniz sözleri tutabilecek kadar insan mısınız?
Ya bir dostunuza...
Hayatınızın kadınına...
Erkeğinize...
Kendinize cevap verebilecek kadar insan mısınız?
Bir öğrencim geldi bugün.
Gurur duydum onunla ve kendimle.
Sizin gibi bir öğretmen olmak istiyorum dedi.
Olmuştu da.
Söylediği bir cümle neler de düşündürdü bana.
Kalbimi açtığım adam, kadın ve çocuk...
Nerdesiniz?
Kendinize cevap verebilecek misiniz?
Zor soru 'verdiğiniz sözleri tutabilecek kadar insanmısınız?'
YanıtlaSilSanırım evet verdiği söze sadık olmak insani bir meziyet, insanlık iddiasında kişinin zor sınavı.
Neden tutamaz insan sözleri diye düşündüm, kendinde olan sevgiyi tükettiği yada içinde yaşatamadığı için herhalde. Ruhunda sevgi taşıyamayan , buna cesareti olmayan , sevmenin sorumluluğunu alamayanın işi herhalde.
sanırım :)
Bir kere daha okuyunca yazımı biraz sert buldum. Kızmışım çokça anladım. Galiba namus meselesi ile özdeşleştirdiğim tek şey insanın insana, kendine verdiği söz olunca bu kadar tepkisel davrandım. Ben daha çok son saptamanıza katılıyorum sevmenin sorumluluğu meselesine.
YanıtlaSil