Deneme Bir İki - Benden Haberler

Koskoca bir yıl geçmiş, elime klavye almayalı. Haliyle tutukluk var. Düşünceler dağınık. Kendime diyorum bir hedef koysam... Her güne bir paragraf. Yarın başlasam, cumartesi, pazar yazamam. Pazartesi desem, çok zaman var kesin bahaneler sırasına kaynak yapan bulunur.

En iyisi mi, ben son bir yılda neler oldu özet geçerek başlayayım.

Taşındık!

Bölge, şehir, köy değiştirdik.

Marmara Bölgesi'nden, Ege Bölgesine, Bursa'dan İzmir'e, şehirden köye...

Zorlu bir iki yıllık süreçti. Ülkenin çalkantılı ritmine uyumlu bir kalp ile geçtiğimiz Nisan ayında, Seferihisar Orhanlı Köyü sakini olduk.

Telaşesi bol günler, yeni yetme bahçeciler olarak hali hazırda devam ediyor. Yeni hayata, sisteme ve zamanlamaya uyumlanma süreci devam ediyor.

Şehirde erken kalkardık, işe gitmek için, köyde daha erken kalkıyoruz bahçede çalışmak için.

Şehirde erken yatardık, ertesi sabah dinç olmak için, köyde daha erken yatıyoruz yorgunluktan bayıldığımız için.

Sütü, yumurtayı, köy ekmeğini, bahçeden ilk ahududu, salatalık, bolca semizotu, nane, soğan, reyhan ve biberi saymazsak düzende değişen bir şey olmadı. Köylü pazarından alışverişe devam yani. Yakında domatesler olacak gibi. Bolca yumru var.

Manzaramız değişti, öyle değişti ki, o tepeye, o yeşile uyanmak yaşama sevinçle her gün yeniden bağlanmak gibi.

Geçenlerde yazayım dedim; bir şeyler de dökülmedi değil ama devamı gene gelmedi, o paragrafları da şuraya iliştireyim en iyisi;

Günlerin günleri amansız bir takiple kovaladığı günlerden geçiyorum. 53 yılını farkı olsalar da kentti olarak geçiren ben ve 65 yılının farklı kentlerde olmak 55 yılını kentli olarak geçiren eşim, hayali gerçeğe dönüştürecek kararlarla, köye göç ettik. Niyet, mütevazi, bahçeli bir köy evinde varsa ömrümüz, yaşamaktı. Arazi mütevazi olamadı, ev desen öyle, bahçe desen bizi aştı. Ama köy köydü. Öyle sarpta, yabanda, kuş uçmaz, kervan geçmez yerde değildi ama mahrumiyet vardı, kesilen elektrik, taşan su, kuruyan toprak, internetsiz ve televizyonsuz günler.

Olayları uzun yıllardır takipte zorlanan bünyeme, nefes gibi gelmişti her şey. Bu molayı ne yalan söyleyeyim sevmiştim. Ruhum dinlendi. 

Su, hava, toprak ve odun!

Evi kapat, taşı, kolilerce eşyayı aç, yerleştir, sen yetişemeyince dostlar el atsın, ha oldu olacak, oldu galiba derken, bayram geldi, misafirleriyle... Ne eğlenceli, heyecanlı, telaşlı geçti.

Çekmeyen hat, çeken bir internet sağlayıcı ile çeker hale getirildi. Takip edilemeyen gündem eve bomba etkisi ile düştü.

Ölümün her türlüsünün zamansız olduğu gerçeği ile bir kez daha yıkıldı kalpler. Acıyı tarif et deseniz, samimiyeti, dostluğu, aşkı, sevdayı, adanmayı, inancı ve kendini feda etmeyi, adını belki de hiç aklıma getiremeyeceğim, tanımadığım, tanımakta geç kaldığım bir isimle yanacağını yüreğimin, hiç tanımadığım o güleç yüzlü adamla tarif etmezdim düne kadar.

Köy evinden hallice malikane diye dalga geçilen iki oda bi salon evimizin her köşesinde gözümdeki yaş kuruyana kadar ağladım. Kadere isyan ederek ağladım. Sayısı bir elin parmaklarını geçmeyecek memleket sevdalısı insanlardan birini, ihmal veya mukadderat her ne derseniz deyin, kaybedişimize ağladım.

Bir parti başkanının, tüm sıfatlarından bir anda sıyrılıp dostunu, kardeşini toprağa verişine ağladım. Yurdum insanının iyilik karşısında, sağı solu bırakıp bir oluşuna ağladım.

Gülen bir çift göz, inanan, çalışkan, dürüst bir insanın yapamayacağı şey yoktur, bunu gösteren benden 5 yaş küçük bir adamın inancına ve ailesine ağladım.

Yukarıdaki yazıyı, o gün aldığımız haberinde etkisi ile derin bir üzüntü ile yazmıştım. O da dursun işte buralarda... 

Şimdi kaldığımız yerden devam edelim. 

Köy dedin mi, zorluğu da beraberinde gelmiyor değil, mesela günlük hayatta kolaylık olan internet, kırsalda biraz zor, telefonlar çekmiyor, internet bulursan o da ADSL, ne ala. Galiba bulduk, akmasa da damlayacak olan internetimizi iki göz yaşı, çokça kapı aşındırma ile - kaşıyın popoları - galiba bulduk. Haftaya medeniyet denen tek dişi kalmış canavar ile büyük vuslat gerçekleşecek.

İlk aylar su taşması ile tanışma, elektrik kesintisi nedeniyle stokculuk alışkanlığında kökten bir değişiklik, börtü böcekleri sıklıkla evde misafir etme gibi sınavları başarı ile vererek, kırsala uyum sürecinde bir adım daha yükseldik diye düşünüyorum.

Mahalle çıkmaz sokak, sürekli oturan iki aileyiz. Hepi topu 7 hanenin 2'si ile uyumlu bir komşuluk olacak belli ki, yeterli bence. Köyde olmanın güzelliklerinden biri çat kapı torba ile bırakılan bahçe mahsulleri, bir gün açıyorsun enginar yanında taze soğanı dereotu tam tekbil... Ne güldümdü o sabah.

Köyümüz deli zeytinlikleri ile vadide kadim  bir köy. Deli zeytin ağaçları hatta ormanları Rumlardan kalma, 300- 400 yıllık ağaçlar. Portakal ve mandalina ovası var, deniz derya sanırsın, öyle uçsuz bucaksız. Ne yazık ki, her yer gibi buralarda jesciler, tiny housecular, madencilerin talanı ve tehdidi altında. Köylü bilinçli bir direniş gösteriyor ama, "sesimizi duyan var mı?"

Dün gece ilk defa tilki yavruları geldi bahçeye, iki tane... Kuşlar, kertenkeleler, bolca örümcek ve çeşit çeşit kuşlar yeni arkadaşlarım. Çok söylenen yaşlı mahalle kedimiz, her evin kapısında 10 dakikalık söylenme seansını her gece düzenli olarak tamamlıyor. Bilmem dedikodu mu yapıyor, yoksa yemekleri beğenmediği için şikayet mi ediyor ama kaynanamı aratmayacağı kesin.

Tuhaf bir şekilde hastane işleri çok kolay. Tam vaktinde gelen randevu saatleri, kolaylıkla halledilen tahliller, büyük bir hastalık olmazsa, rutin yaşlılık halleri için gayet ideal bir düzen.

Kadim zeytin ağaçları gölgesinde, ilk heves oturup yazacağım yazı da bu olacakmış demek ki!

Sohbet niteliğinde, kırsaldan bildiriyorum serisi ile umarım ve dilerim, yeniden yazıyla kesişir yollarım.

Eski günlere özlemle, büyüklerimin ellerinden, küçüklerimin gözlerinden öperim. Yaş grubu kemale erenlere de sarılırım.

                                                                                                                         Kırsalın gülü Evren...