FOTOĞRAFIN FISILTISI / PASİF

Fotoğraf / Correia Emmanuel

Aşk diye atmıyorsa bir yürek

Kızağa çekilmesi gerek

CAMDAKİ ADAM

Bu sabah uyandım…  Yatağımdan kalkarken yüzümde bir gülümseme vardı. Mutluydum. Güzel bir uyku uyumuştum ve huzurluydum.  Yatağımın sol yanında uyandım. Yatağımın sol yanı uzun zamandır boş. Sahibini bekliyor.

O olmasa da, masadaki sandalyesini boş bırakan bir anne tanıdım, oğlunun gelmesini dört gözle bekleyen. Her yemekte bir sandalye, bir tabak onun için de konurdu masaya. Günler sonra, oğlu gelmese de kızım dediği gelini gitmişti oğlunun yanına. Uzaklardaki bir masada oğlunun yalnız olmayacağını bilmek mutlu etmişti son günlerinde onu. Nerededir o çift şimdi kim bilir?

İnsan aklı nereden nereye…

Yatağımın sol yanını anlatıyordum. Dün gece ilk defa yatağımın sol yanında uyudum. Yastığa sarılmadan. Sadece kafamı dayadım. Güvenli, sevgi dolu bir göğse yaslar gibi huzurluydum. Sabaha kadar öylece uyumuşum. Sabah ilk defa yatağımın sol yanında uyandım. Dedim ya mutluydum. Mutluluk ne kısa ne uzun bir duygu. Anlık, o an var sonra o an aklına gelince gene var. Ama hüzün öyle mi… Hep içimde. Bir köşede sinsice bekliyor. En mutlu zamanda bile kendini hatırlatacak küçük bir ayrıntı buluyor. Mesela, tam da o uzun zamandır beklediğiniz öpücük size doğru geliyor. Kalbiniz çarpıyor, ağzınız kuruyor, kan öyle hızlı dolanıyor ki damarlarınızda; içinizde tuhaf bir korku…

Ve işte sahnede gene o görüntü:

Bir adam camdan dağın yamaçlarında kurulmuş şehre bakıyor, üzerinde küçük siyah bir şort. Bedeni çıplak, elinde bir sigara. Şehir gözle görünür mesafede, sabah ayazında üzerinde bir çiy. Kadın yattığı yatakta adamın keyifle sigara içtiğini düşünürken; adam yitirdiği kadına ağlıyor.

Neden sürekli bu görüntü gözüme takılıyor.  Neden beni o adamın ve kadının hali hüzünlendiriyor. O adam kim. Ben miyim yatakdaki kadın. Peki neden o yataktayım. O ev. O yamaç… İki yanı ağaçlarla çevrili bir ormana girer gibi dar bir yol.

Öpücük artık beni ilgilendirmiyor. Kafam o yolda. Korkuyorum oradan ileriye, yolun sonundaki eve gitmeye. Karşı evde kocaman bir köpek. Dost olduğumu anlar mı?

İçeride beni neyin beklediğini bilmiyorum. O adam hala pencerede mi ki? Sorsam, neden her heyecanlandığımda camın önünde duruşunuz geliyor gözümün önüne desem. O kadar gerçek ki görüntü aklımda. Bari diyorum bir kahve içimlik uğrayayım yanına. Bulur muyum yolu acaba? Ya da aradığım cevabı bu adamda. (06.05.2007)

___________________________________

Fotoğraf / deviantART
İlk Yayın Tarihi : Mayıs 2009

FIRLAMA TEKLİF

bahardan oldum avare

dolandım 
tüm gün yemyeşil çimenlerde

yorulunca
aldım soluğu sinemada

izledim
bir aşk filmini
elimde bir torba abur cuburla

aniden  geldi bir adam

kahverengi derin bakışlı

sormadan öptü beni

dudakları yapış yapıştı

adım aşk dedi

çarparım adamı hiç anlamadan

çarp dedim

çarp beni kendinle
sesim kısıldı diyemedim, ama bölme!

uyardı yaşlı kadın

evladım hapur hupur yeme

dokunur sonra bünyene

teyze dedim ne diyon

ben o kolalı jelibonla

şu anda büyük bir aşk yaşıyom

_____________________________________

Fotoğraf / Manfred Halter

VAR MISIN?

Bugün okuldan kaçan çocuklar olalım istiyorum
Sadece sen ol
Sadece ben olayım
Bir tek sınırlarımız olmasın
Ama  heyecanlarımız olsun
Ya yakalanırsak diye

Umursuz olalım bu düşünceye
Keyfini çıkaralım günün
Okuldan kaçtık ya
Mesela gidip çimlere uzanalım
Ya da bir sinema salonunda öpüşelim ilk defaymışcasına

Elimizde bir köpek öldüren
Şarhoş olalım doyasıya
Şarkılar söyleyelim parkın ortasında
Bakışlara inat
Bağıra çağıra

Bugün okuldan kaçan çocuklar gibi olalım
Yetişkin hallerimize inat
Gidelim ormanın kuytusuna

Konalım bir dala
Kur yapan kuşlar gibi
Şakıyalım
Sabahtan akşama


______________________________________

Görsel / Kaynağı Hatırlanmıyor

BİR AN OLMALI

Dil, seven yüreği kırdıktan sonra güzelleşir...

Oysa;

Bir an olmalı...

Yürek kırılmadan hemen önce,

Güzel sözlerin söylendiği

Tek bir an...

Olmalı!

 Zaman orada durmalı.

Fotoğraf / Marcin Klepacki

FOTOĞRAFIN FISILTISI / LÂL

Fotoğraf / Marcin Klepacki

Sitem bile etmiyordu dili

Yüreğini ayaz kesmişti

HİSSETMEK

Genç kadın boynunu büktü ve "insan bazen ne aşk ne meşk istiyor" dedi; "tam doğru kelimeyi bulabilir miyim bilmiyorum ama insanın bazen tek istediği birazcık olsun övülmek, beğenilmek falan!" Güldük.. Galiba anlamıştım onu. Karşındaki sana "iyi ki varsın!" duygusunu hissettirmiyorsa, "seni seviyorum"ların pek anlamı olmuyordu. Böyle zamanlarda aklıma hep pek sevdiğim psikanalist ve düşünür Adam Phillips'in söyledikleri gelir: Phillips terapi için başvuran sadakatsiz çiftlerin çoğunda sadakatsizliği "affetme" duygusunun ağır bastığını belirtir. Çiftlerin asıl affedemedikleri şey bir tutumdur! Peki nedir o tutum? Birbirlerine hayatlarında ne kadar önemli bir yere sahip olduklarını hissettirmiyor oluşları...

Gece uzun, gece yalnız... Dolanıyorum yine kelimeler arasında. Aklımla yüreğimin oyunlarından yorgun, susuyorum. Kelimeler arasında kuruyan duygularımın, hırçın çıkışlarını sevmiyorum. Kendi kabuğuma çekilip, görünmez olmak istiyorum.

Haşmet'in yazısını okurken, bir cümlenin altını kalın kalın çizdiğimi fark ediyorum:

Birbirlerine hayatlarında ne kadar önemli bir yere sahip olduklarını hissettirmiyor oluşları...

Aklım o cümleye takılıp kalıyor, yüreğim o cümlenin altını çizmeme sebep anlarda dolanıyor. Ruhum sıkkın. Ruhum bedenimi terk edip, sokağın köşesini hızla dönüyor. Onunla karşılaşmayı umuyor. Oysa o, çok uzaklarda....

Anılarım, ruhumun kaçışından memnun teker teker geliyor önce, ürkütmeden, korkutmadan, kapıyı kapatıp, kuytularıma kaçmaya fırsat tanımadan, teker teker, yavaş yavaş, temkinli...

Ben anıları, kah gözü nemli, kah yüzü gülümsemeli karşılarken, ruhum geri dönüyor, çok uzakta zannettiğim O'nu da alıp gelip kuruluyor karşıma. Nasıl bir iç sıkıntısı ile, nasıl da karanlık ormanların orta yerinde hem de gece yarısı hem de fenersiz kalakaldım...

Gözümün önünde kare kare anlar, yüreğimde onlarca iğne olup saplanan kelimeler... Nereden geldim ben bu hale... Ruhum O'nu getirirken yanında başka neleri getirmişti. Oysa, düşündüğüm tek şey;

Birbirlerine hayatlarında ne kadar önemli bir yere sahip olduklarını hissettirmiyor oluşları... 

Bir ilişkinin olmazsa olmazı... Arkadaşlık, sevgililik, evlilik fark etmiyor, çocuk ya da anne baba olmak fark etmiyor, çalışan ya da patron olmak da... Önemli olan tek şey, onların hayatlarındaki öneminiz... Önemden kast edilen kişiden kişiye değişir elbet...

Beklentilerin yüksek der Şuşum bana. Öyle midir gerçekten, hep düşünürüm. Derdi sevmek ve sevilmek olan biri için bu iki kriter çok mu yüksektir. Beklentimin yüksekliği, kendi yüreğimin verebileceklerinden midir yoksa... Yoksa ben karşılıksız sevmiyor muyum? Yoksa bu kadar karşılıksız olup da hala önemsenmediği için mi duygularım, yüreğime iğneler batıyor. Mesele galiba "hissetmek"te. Geçenlerde bir blogta okuduğum yazıda vardı, not almamışım kimin, aklımda kalanıyla şöyleydi cümle:

Seven ne kadar sevdiğinden emindir de, sevilen ne kadar sevildiğinden hep şüphe duyar...

Buradan yola çıkınca, yukarıdaki cümlenin altını neden kalın kalın çizildiğimi fark ediyorum. Salonun orta yerinde, O'nun O'nunla konuşmasını uzaktan seyrediyorum.

Ruhum bedenime geri döndü. Yüreğimdeki iğneler, kurumuş yapraklar gibi teker teker düştü. Tek bir iğne duruyor, o iğne hep duracak. Sen hayatını bana adasan da, bensiz yaşamayacağını söylesen de, bu yürek hep sızlayacak...

Bazı sözlerin doğru olsalar da tutulamayacağını öğrendi bu yürek, çok zaman önce...

O iğne bu yüzden hep duracak...

Alıntı / Haşmet Babaoğlu / Pazar Notları

Fotoğraf / deviantART

KELİMELER

Söz uçarmış, yazı kalırmış ya...

Kaldı.

Hiç yalan söylemedim deme...

Bazen söylememek de yalandır.

Doğruyu gizlemek de...

Yalan söyledim, de...

Bilerek ve istenerek söylenir çünkü,

Tercihtir.

Bazen incitmemek içindir.

Bazen incinmemek için...

Bazen kurtulmak,

Bazen kurtarmak için...

Bazen sakınmak,

Bazen saklamak için...

Hiç yalan söylemedim deme...

Söyledin.

Doğruların izinden daha derin yalanlarının izleri.

Çok derin.

Üzerine kaç doğru söylersen söyle,

Yalanlarının üzerini örtemezsin.

Sözlerin doğruydu belki ve uçup gitti

Yalanların yazılı kaldı geride.

Şimdi okudukça;

Kanıyor doğru sandığım her bir izin.

Doğruyla yanlışı ayırt ediyor yürek

Her yanlış yalan değil elbet ama

Her doğru da gerçek değil.

Her gerçek bir parça yalan

Her yalan bir parça doğru

Sen

Yalan söyledin

Ben

Yalan söyledim

Niyesi, önemli mi?

Niyesi, gerçeği değiştirir mi?

Niyesi, senle beni yalansız bir dünyada

Ama dolansız

Ama oyunsuz

Karşı karşıya getirse

Gözlerin gözlerime

Dost doğru bakıp

Konuşabilir mi?

Gözlerin gözlerimle dost kalabilir mi?
Peki ya sözlerin sözlerimle...

Söz uçar

Unutma!

Kelimelerin yazıldığı yerden sırıttılar bana
Dudağı hafif sağa kayık
Gözleri dik dik ve manalı
Sırıttıkları anda
Sözlerinin hepsi uçup gitti uzağa
Kelimelerin kaldı

Yürekte bir doğru
Kıvrım kıvrım
Kıvrım kıvrım
Kıvranıyor şimdi
Sevmek
Acı çekiyor
Hiç bir söz
Acıyı dindirmiyor

Yürek;
Bazı sözler tutulmaz,
öğreniyor.

Fotoğraf / Magdalena Rzymanek

KORİDOR

Bir hüzün kapladı içimi...
Arkanı döndün ya uyurken

Ve sarılmadın ya sabaha kadar...

Gözlerimde yaşla uyandım yeni güne.

Mevsimim sonbahar.

Taslakların arasında dolanıyorum. Yukarıdaki dörtlüğü yazıp bırakmışım. Koridor koymuşum adını. Puslu bir koridormuş sanki geçtiğim, adı üstünde, koridor: Bir bağlantı sadece... Bir anıyı odaya, odayı bir yaşama  bağlıyor...

Anıların aklıma üşüştüğü ana bakıyorum da, gereksiz buluyorum hatırlanışlarını. Düşününce üzerine, yani neden şimdi, neden böyle bir günde diye, bir de dönüp bakınca sol yanıma, atınca yüreciğim küt küt, anlıyorum neden geldiklerini. Uçan kuşları, sağanak yağmurları, güneşi çiziyorum bir kağıda. Uzaktan bakıyorum.

Seyre dalıyorum baharın gelişini. Nice zaman sonra, sol yanıma dönüp, açık duran avuçlarına bırakıyorum yüreğimi, mevsimim değişti, yeniden yeşerecek yüreğim, sen yeniden yeşerteceksin beni. Korkularımın yerini güven alacak, endişelerimin yerini yarınlara dair umutlar... Sen öfkeme her yenik düştüğümde bambaşka bir tabloyu resmedeceksin bana, sabırla. Hayat öğrettiriyor. Haraptarlı Nafi'nin şu cümlesinde olduğu gibi:

Hayat nedir diye sorarsan, bilmiyorum evlat; sormazsan biliyorum.

Sana hiç sormadım. Yaşayarak öğrenmek bir seçimdi. Her defasında seçimimi seçiyorum, şimdimde olduğu gibi...

_____________________________________

Fotoğraf / Zhang Meng

A Ş (I) K

duvarlara yazacaktım adını

titredi bacaklarım

döndü başım

yüreğimin atışı hızlanınca

anladım

Dean Martin / That's Amore

_________________________________

Fotoğraf / hcmaia

SANDAL / SONBAHAR AŞIKLARI

Senden gelecek bir haberin tarifsiz sıkıntılı bekleyişiyle kıyaslanır mı bilmem ama kıyıda terk edilmiş bir sandalın sonbahar aşıklarını bekleyen hallerinden birinde, tam da gün ortasında, sağanak bir yağmurun içime yağışını seyrediyorum, kederle...

Yorgunluktan ve ıslanmaktan ağırlaşan yüreğimin soluklanacağı bir limana, şaşalı yelkenim olmayışından alınmayışımı çok da sorun yapmadan, hız yapmaya müsait olmayan motorumun çıkarttığı yüksek desibelli pata pata sesleri içinde, arkamı dönüp de giderken, aklımda karşı kıyıdaki köhne barakanın yıkık dökük tahtalarından birine tutunmak vardı...

Bekleyip beklemediğini anlayamadığım halinden biraz şaşkın, hallice meraklı koşuşturmam seni ürkütmüş olacak ki, başının ağrısını bahane edip kuytulara çekilmen, sonra da kapılarını teker teker kapatışına şahitliğim mahkemede sayılmadı delilden...

Hakimin gözyaşları içinde, benim sana gelişimi resmedişimi kendi babasına sarılışı ile eş tutmasına değildi alık alık bakışlarım, ben hakimlerin de gözyaşları olabileceğini hiç düşünememiş oluşuma tuhaflaşmıştım...

Mahkeme duvarlarında asılı duran tablonun bana çağrıştırdıklarını kaleme almayı düşündüğümde, delilikle masumiyet arasında sıkışıp kalan ince çizginin, ne kadar daha inceltilebileceğine odaklanmış olan kısık gözlerimin görebildiği son noktada, gözlerinle beni seyrediyor oluşun içselleştirmekle eş değerdi benim için...

Kararsızlığım; senin mi beni, benim mi seni içselleştirdiğim noktasındaki soruların yarattığı doğal bir afetken sadece, beynimi etkileyeceğini sandığım tusinaminin artçı dalgaları yüreğimin kıyılarına vurduğunda, şezlongları savrulmuş turistik bir sahil kasabası gibiydim...

Herkesin terk ettiği kumsalımda, senden gelecek bir haberin tarifsiz sıkıntılı bekleyişiyle kıyaslanır mı bilmem ama kıyıda terk edilmiş bir sandalın sonbahar aşıklarını bekleyen hallerinden birinde, tam da gün ortasında, sağanak bir yağmurun içime yağışını seyrediyorum, kederin dışa vurumunun yasak olduğu bir yerde, yağmursuz topraklar gibi çatlamışım da kalmışım gibi...

__________________________________________________________________

Fotoğraf /1x.com
İlk Yayın Tarihi /  Mayıs 2009