BAKIŞ

senin güzelliğin benim bakışımda

varlığın zihnimde

yangının yüreğimde

sesin alabildiğine uzak da olsa

sen bendesin

ben de sende

_______

Fotoğraf

TUTUNAMAYAN - LAR

Tutunamayanlar, 1992 yılında okunmuş.
Üzerine mi yazılmış bilemedim bu şiir ya da bu şiirimsinin yola çıkış noktası mıdır Oğuz Atay’ın Tutunamayanları pek emin olamadım. Yakın geçmişimden izler çıkıyor karşıma bu aralar. Bana bir şey mi anlatmaya çabalıyorlar acaba… Belki… Şaşkın Kovam Şuşum ütü yapmak istemeyince geçmişe kısa bir yolculuk yapmış. Açmış zamanda yolculuk kutusunu, bu şiiri bir de entel dantel dediği yazıyı bulmuş. Şiiri üşünmemiş yazıp maille göndermiş. Yazı uzun olduğundan görüştüğümüzde verdi bana. KİMDE KİM? adıyla yayınlamıştım daha önce. Şiirin parçalarını kullandığım bir de öykümsü vardır: BEKLEMEK...

Şiirimsinin tamamı buradaki gibidir aslında;

I.
dudaklarımdan alnınıza bir öpücük...

ve işte herşey böyle başladı

vücudunuza bir sıcaklık yayıldı ilkin
sizi yakan, cehennemi yaşatan
(cehennemi hissetmektir
yaşamı yaşam yapan.)
durdurmanız imkansız
her noktanıza her duyunuza ulaşacak
siz ulaşamadıklarınızı anımsayıp öyküneceksiniz
meraklanmayın
sabırlı olun
sınırlarınızı çizin:

ki onlar sizin cehennemlerinizdir.

çevrenize bakıyorsunuz
dudaklarınızda bir terleme, bir telaş
kendinizi zor tutuyorsunuz

tutmayın, bunu yapmayın

(tutunamayanların öyküsünde değil,
sınırlarını bilenlerin şiirindesiniz bu sefer.)

II.
öpün
öptükçe bir sevgiyi büyüttüğünüzü bilin
gözlerinizle dudakları, dudaklarınızla alınları
ELLERİNİZLE YÜREKLERİ ÖPÜN.
(s e v g i l e r.. b ü y ü t ü l m e k.. v e.. p a y l a ş ı l m a k.. i ç i n.. v a r d ı r.

k e k r e m s i.. t a t l a r ı n.. s i z d e.. b ı r a k t ı ğ ı..

a c ı m a s ı z.. s e v i l e r i.. d o y a s ı y a.. y a ş a y ı n.)

III.
ben başlattım
size sadece büyütmek kaldı sevginizi.

IV.
paylaşın
paylaşın ki sevgi büyüsün
büyüsün ki paylaşım artsın
önemi kalmaz büyütmüş olmanızın
sevginizi paylaşımsız ortamlarda
unutmayın PAY-LA-ŞIM.
bu önemli, bu çok önemli

ben artık gidiyorum.
şimdilik hoşçakalın...

8 aralık 92, eskişehir

_________________

DEDİĞİM GİBİ...

Toprak üzerinde ıslak, kahverengi, kızıl, buruşuk yapraklar öbek öbek... Üzerinden milyonlarca kez geçilmiş patika kimbilir kimlerin ayak izini taşıyor. Hava soğuk. Güneş ormanı aydınlatıyor ama ısıtmıyor. Sık dallı ağaçların arasından sızan keskin ışık demetleri, yumuşak hareketlerle toprağa doğru inen yapraklara düşüyor...Hiçbir şey olmamış gibi yapabilmek ne zor.Ama yaşamanın da başka yolu yok sanki.Şu buruşuk yaprağın çirkin olduğunu kim söyleyebilir? Hatta dalında yeşil, taze binlerce yaprak arasında herhangi biriyken şimdi farklı, güzel ve zamansız duruyor... Küçük güzel kuşların pırrrr diye gelip yaprak öbeğinin yanına konmalarına ve toprak üstünde zıplayarak yol almalarına ne buyurulur? Ormanın sessizliğine çok uzaktan bir karışıp bir kaybolan otoban uğultusu ise kahvaltı masasındaki sarı kayısı reçeli üzerinde uçup duran sineğin vızıltısına benziyor... Hiçbir şey olmamış gibi yapabilmek ne zor...Ama evet, yaşamanın da başka yolu yok gibi yok sanki...[1]

Tahmin ediyorum ki; hiçbir şey olmamış gibi davranamayacağız biz. Öfkemize yenildik. Acılarımız ağır geldi umutlarımıza. Biliyorum hiçbir şey olmamış gibi davranamayacağız biz. Dün bir bugün iki derken kapadık bütün kapılarımızı ardı ardına bakakaldık ardımıza.

Bir arkadaşımla konuştum bu sabah. Heyecanlı, bir o kadar umutlu hayatından. Onca yıldan sonra yeni birini tanımaya duyduğu hevese şaşkın: Bekleyemiyorum aramasını, konuşuyoruz kapatıyorum ve tekrar tekrar aramak istiyorum. Heyecanıma yenik düşüp arıyorum allahtan dedi; hep o bekledik gülümsemeyi hissediyorum.

Ne güzeldir çağlarken duygularınız karşılığını bulmanız. Bir dere yatağında ahenkle akarken çağlayana dönüşüp coşmanız. Ama bir de tersi vardır bu durumun: Size sunulan yatakda akarken karşınızdakinin durup duvarları örmesi.

Tersiniz döner.

O duvarını sağlamlaştırmaya çalışırken telaşla, siz cama çarpan kuş misali, kanadınız kırılır yere düşersiniz. Dönüp bakmaz bile önüne, ne kuş önemlidir o an, ne de kırık kanadı. Duvarcının derdi kendine ördüğü duvarı. Coşkunuzu öfkeye dönüştüren güce şaşarsınız. "Madem duvar örecektin ey duvarcı ne diye dere yatağı olup akmamı sağladın sana. Hadi çektim bütün restlerimi cevap versene bana..." Der ama duvarı hiç düşünmezsiniz. Siz çarptıkça çatlayan duvarı hiç düşünmezsiniz. Ne de olsa kuş olup uçmak sizin derdiniz.

Hiçbir şey olmamış gibi davranamayacağız biz hissediyorum. Kuş kafasının dikine gidip çarpmasaydı duvara, çatlarmıydı duvar acaba... Ya da tam tersi duvar çıkmasaydı kuşun karşısına kuş kanadından olur muydu umarsızca.

Siz ne dersiniz?

Sizi bilmem ama biz hiçbir şey olmamış gibi davranamayacağız farkına varmadıkça...

_________________________________________

Dediğim gibi oldu...

Aylar sonra karşılaştık...

Yazımı ve günü hatırladım, bir şiir yazdım üzerine..

HİÇ BİRŞEY OLMAMIŞ GİBİ

sen baktın bana uzaktan,

gördün elbet...

ben baktım uzaktan,

gördüm evet...

söyleyenecekler

takılıp kaldı gözlerde

vazgeçtik içimizden yükselenden

GEÇTİM SENDEN

GEÇTİN BENDEN

KALDIM ELBET

KALDIN EVET

_____________________

[1] İclal Aydın yazısı için

Yazının ilk yayın tarihi: 7.11.08

Laparagas bu konuda güzel bir yazı yazmış aslında daha önce... CAMDAN BİR KUŞ GİRDİ

MÜHÜR

Yağmur yağıyordu dışarıda alabildiğine sağanak...

Umrumuzda değildi.

Sen şarkıları söylerken birine yanıyordun, ben başka birine.

Bir konser çıkışı sarılmıştık birbirimize.

Yağmur yağıyordu dışarıda alabildiğine sağanak...

Baktın bana, çevirdin kendine...

Gözlerin dedin...

Gözlerin bakar mı hep bana böyle...

Bakarlar dedim.

Mühür ettin dudaklarını sözüme.

Yürüdük o gece son hücremiz de nasibini alana kadar...

Bu gece dedin, bu gece bende kal.

Kalırım ama dedim...

Merak etme dedin.

Yatağım var ayrı...

Hatta istersen ayrı bir odam...

Bu gece dedin...

Bu gece, bende kal.

Ya gitmek istemezsem bir daha dedim.

Mühür ettin gözlerini gözlerime...

O gece,

Sen ve ben

Sıcak bir banyonun ardından üzerimizde havlular...

Sohbet ettik güneşin ilk ışıklarına kadar.

Vokta içtik en shutından...

Güldük en kahkahasından...

Gün ağırınca fark ettik,

Ne biri vardı artık ne başka biri...

Sen vardın.

Ben vardım.

Biz olmak istiyoruz diyen iç seslerimiz karıştı birbirine...

Gel yanıma dedin, uzan şöylece...

Uzandım,

Hiç dokunmadık birbirimize.

Sarılmadık bile...

Uyuduk sadece.

Gene de...

O gece, tenini mühür ettin tenime.

_______________________________

Fotoğraf / Autumn blues by -Thomas C.

KARARSIZ HASTA ADAMA

Hava kararsızdı bu sabah...

Güne uyananlar baktılar gökyüzüne...

Karar veremediler ne giyeceklerine...

Bir adam kalktı yataktan...

Baktı pencereden gökyüzüne, cumulonimbus bulutları gibi dizilmişler dedi içinden; sağnak yağmurlar mı geliyordu yoksa... Biraz ileriye baktı daha uzaklara... Cirrostratus bulutlarını gördü açık berrak parlak... İyiye işaret dedi.

Üzerine kotunu giydi. Beyaz bir gömlekle tamamladı. Onlarca ayakkabısı içinden hiç giyilmeyen bir tanesini seçti. Aynaya baktı. Çok yakışıklıyım dedi. Kızlar gene bayılacak bu halime. Cirrostratus bulutları dedi kendi kendine aşk gibisiniz. Aşk kadar ışıltılı, aşk kadar uçucu.

Tam apartmanın kapısından çıkıyordu ki; dikine cumulus bulutu çisil çisil bir edayla selam verdi adama.

Ah cumulus bulutları yağın bakalım... Saltanatınızın son günleri bunlar... Bahar temizliğine yardıma iniyor bütün damlalar. Kıyıda köşede tek bir keder, hüzün ve kasvet kalmasın. Yağ yağmur... Gürle gökyüzü... Çak şimşek...

Gördüm ben bir kere güneşin yüzünü... Karartamaz artık beni tek bir mammatus bulutu... Bahara gel dedim geldi. Aşka gel diyorum ne zamandır. Güneş ışınları haberini verdi. O da gelecekmiş yoldaymış.

Cirrostratus bulutları aşk gibidir. Çarpar insanı.

Aldanırsınız parlaklığına, ışığına açarsınız kendinizi. Yatağa düşersiniz sonra.

Aşk yüreği çarpar, cirrostratus bulutları direnci... Halsiz kalırsınız...

_________________________________________

Fotoğraf / A Fresh New Rain by Joseph Dannels