İSTEDİM

bil istedim

hiçbir şey yapmak gelmiyor içimden

oku istedim

kötüyüm

anla istedim geçmedim senden

gör istedim içimi

duy istedim çığlığını

ağla istedim yalnızlığına

gör yanlışlarını

anla doğrularımı

kapadın kapını bir akşam üstü bana

fesleğen kokusu yayıldı pencerenden

fırından yeni çıkmış taze patatesin kokusu geldi burnuma

yanında bira içiyordun besbelli

ağlıyor muydun acaba...

bil istedim

sen beni bil istedim

frezyalar evin her yerinde gittiğinden beri

ve sadece 2 mum yanıyor bir köşede, biri sana biri bana

bir müzik ancak sesi yükselirse duyuluyor

ya da sessizlik iyiden iyiye çökerse evin içine

bil istedim kötüyüm gecelerde

yazdım sana sayfalarca gittiğinde

anla istedim uyanmam bir daha güneşe

duy istedim martının açlığa çığlığını

karda uyuyan çocuğun üşümesini hisset içinde

kapadın kapılarını yüreğine

kapat

daha da sıkı kapat kapılarını

ben nasılsa açarım yine

bir yusufçuk çırpar kanatlarını bir yerde

ben duyarım

bilirim

ağlarım bize

nasıl bırakıp gittiğine

hangi yüzle geri döndüğüne

ağlarım ben ikimize

ben bu gece

duy

ağla

gör

anla

bu gece

bize ağla istedim

istedim

istemedim diyemem ki...

bir de

bil istedim yağmur yağıyor bu gece üzerime

________________________________________

ÖRSELENMEK - İLK - 6

ÖNCESİ... Uykuya yatmıştı da yatmasına, tutmamıştı uyku onu gene... Sabah ezanı okunurken kalktı yatağından...

Kadın hiç uyumamıştı... Kafası çok karışıktı. Neden yarın olmuyor diye düşündü. Sabah ezanını dinledi. Severdi. 5 vakit okunan ezan içinde en çok sabah ezanını severdi. Ezan okuyan bir arkadaşı, makamı farklıdır belki ondan dedi. Anlamazdı öyle makam falan... Dinlerdi ve severdi. O sabah tam da ezan bittiğinde telefonuna bir mesaj düştü.

Neden uyumuyorsun sen bu saatte...

Okudu... Gülümsedi... Yarın olmasını bekliyorum dedi içinden.

GÜNE UYANMAK dedi, böyle keyifli olmalı aslında. Sonra durdu düşündü, yarın da nerden çıktı dedi. Yarın bugün değil miydi... Güleç yüzlü adamla bugün yemek yiyeceklerdi. Kafası karıştı. Ajandasına baktı, evet dedi bugünün tarihini atmıştı.

20:00 Yemek, ANNELERİ DE GELİYOR...

Bu mesaj da nereden çıkmıştı. Hiç güleç yüzlü adama göre değildi. Anlam veremedi. Neyse ney dedi ve başladı hazırlanmaya. Akşam nasıl da sinirlendim dedi, sinirimden bütün adamlar öküzdür diye nasıl da bağırdım avazım çıktığı kadar. Güldü kahkahalarla, bazıları değildir canım dedi içinden. Ne de olsa tanımıştı bir iki tane öküz olmayan...

Çok değil 2-3 dakika sonra çaldı telefonu. Karşısındaki kahkahalar atıyordu. O da attı. Neden kahkaha attıklarını bilmiyorlardı. Yoksa biliyorlar mıydı? Sessizlik oldu, önce adam bozdu sessizliği...
"Nasıl da biliyordum dedi uyumadığını..." Sahi nerden biliyordu uyumadığını...
Sabah sabah olanları anlattı kadın. Adam dinledi. "Senin sorunun" dedi, "kızıyorsun aptal insanlara sen. Bırak onlar da aptallıkları ile yaşasınlar bu hayatta..."

Tanımıyordu sesi, ama bildikdi gülüşü. Demek ki dedi mesaj güleç yüzlü adamdan değil. İyi de kimdi ki bu adam...

Telefonu kapattı. Kafası karışmıştı. Telefonuna düşen mesajın kime ait olduğunu anlamak için, çağrı merkezine mesaj attı. 1-2 dakika sonra böyle bir numaranın kayıtlı olmadığı bilgisi geldi. Yüzü olmayan tanıdık sesin kime ait olduğunu çıkartamadı. Biraz daha oyalansa geç kalacaktı. Evden telaşla çıktı. Günlük proramının yoğunluğu içinde koşuşturacaktı. Bir de üstelik kuaföre gidecekti ve üstüne üstlük eve uğrayıp kıyafet değiştirip, geceye hazırlanacaktı. Bunları düşünürken telaşlandı. Bir yere yetişmediği ya da geç kaldığı görülmemişti ama her seferinde telaşlanırdı.

Öğlene doğru çaldı telefonu. Güleç yüzlü adam arıyordu. Programında bir değişkilik olmuştu. Haftaya ertelenmişti bütün program. Sesi küçüçüldü kadının. Adam yapma böyle dedi. Küçülmesin sesin. İnan elimde olmayan bir program değişikliği bu. Kadın konuşamıyordu. her seferinde inanıp, bekleyip, herşeyn yarım kalmasından çok ama çok yorulmuştu. Çıkmadı sesi. Adam anlattı durdu. Çıkmadı kadının sesi uzun bir süre. Adam kapatmak zorundayım dedi. Ve bir kez daha yineledi: Küçülmesin sesin.

Kadın kapattı telefonu. Oturdu masasının başına. Her yıkıldığında yaptığı gibi yazmaya başladı yüreğindekileri; adam bir av köpeği kadın da bir av kuşu gibiydi sanki.

Döküldükçe kelimeler peşi sıra bir şiir çıktı ortaya: EPANYOL BRETON VE ÇULLUK

...
...
...
düşündü kadınne hissettiğini biliyordu da
dillendirmek zordu
üzerine alınmak istemiyordu
o yokluk hissini
o çiğnenmişliği
o yutulmuşluğu
o üzerine bir bardak soğuk su içme halini
...
...
...

Koydu AN DEFTERİnin sararmış yapraklarının arasına... Kırılmıştı bir kez daha, inanmıştı bir kez daha. Kafasının içinde dolaşırken umutsuzluk, sabah ki mesaja takıldı. Kimsin ki sen dedi. Kimsin bu kadar tanıdık bu kadar uzak... Nasıl bir anlam katacaksın hayatıma...Yoksa yok etmeye mi geldi kalanımı...

Devam Edecek... ___________________________________________________ Devam Etti...

BU GECE ANISINA

Gecenin karanlığına karışıyor sesin.

Martı Jonhattan eşlik ediyor sana,

küçük kara balık yanında...

Sözler senin değil, ses mekanik

Çocukluğumdan çıkıp gelmiş gibisin

Ne güzel olur yanımda kalsan...

Bir hayal bile olsan...

Herşey tıpkı bu gece gibi olur gelsen

Şiirler okuruz geçmişimizden

Şarkılar yazarız geceleğimize

Sen gelirsen

Geceler yetmez bize

Vakit kalmaz sevişmelere

Sen gelirsen

Herşey tıpkı bu gece gibi olur

Sen kendi gecene uyursun, ben kendi geceme

___________________________________________

YAZILANI YORDUM - 1

kadının geçmişi an gelir çıkar karşına,

bu güne kadar sevdiğini zannettiğin herşeyi silip götürür senden...

geçmişi şimdisidir ve geleceği senin değildir...

sen bırakmasan da, o geçmişini ve geleceğini alıp gider bir gün.

sen arkasından bakakalırsın.

ama dersin ama ben bir ömürlük sevgi biriktiriyorum senin gözlerinin içine baktığım her an. o da, şimdi de arkamda bıraktığım kederleri topla, bir ömürlük acı olsun yüreğine der.

sen, acıyı çok tattım ben, sen de öğrendim sevgiyi dersin.

o, yanlıştı herşey ilk başladığında hatırlasana, nasıl da herkes karşı çıkmıştı aşkımıza der.

sen herşeye rağmen sevdim dersin, o herşeye rağmen gider...

sen herşeye rağmen yanlışını görmezsin

sen kederler içinde söversin hayata

sen bir gece ansızın bir kadının koynunda bulursun kendini

sen kentin gri sokaklarında bir berduş

sen yaralı bir yüreksin

sen sevdasın dillerde destan

sen bir kadının en kuytusunda pervasızca dolaşan

sen bir gece ansızın, bir patlama sesi

sen bir gece ansızın, kafana sıktığın bir kurşunla duvarlara akan kan

sen bir kadının kalbindeki sızı

sen ananın yüreğini dağlayansın

sen kurda kuşa yem olansın

sen bir avuç toprak

sen seni terk eden kadının evindeki saksıdasın

sen kadının gözyaşları ile suladığı, herşeye rağmen ona açan bir çiçek

sen herkese herşeye rağmen sevensin

oysa sen

herşeye rağmen sevilmeyensin

________________________

Yazılan...

_______________________

ÖRSELENMEK - İLK - 5

ÖNCESİ... Kadın iki tekila gold shut attı. Eski günlere girmişti aklı. Güleç yüzlü adama kendini teslim edişine, her kapıyı çaldığında açışına, her kapıyı kapatıp gittiğinde arkasında kalakaldığına kızıyordu. Ama en çok, herşeye rağmen bekleyişine kızıyordu. Kitaba konsantrasyonunu kaybetmişti artık. Tek bir şeyi düşünüyordu. Bu kitap, bu öykü, bu yazarla nasıl bir bağı vardı. Yazarını internette araştırmıştı. Yok gibiydi kadın, hiç olmamış gibiydi. Kitabın çıktığı yayınevinden yapılan açıklama dışında, kadın hiç yaşamamış gibiydi. Üstelikte nasıl oluyordu da çok satanlar listesindeydi? Neydi onları bu kadar biraraya getiren? Nasıl bu kadar paralel olabilirdi, benzerlikler yaşanabilirdi ki; tamam kendisi de inanırdı hayatın paralellikler gösterdiğine de bu kadarı da fazla değil miydi? Kitabı aldı sehpanın üzerinden, ayracının püskülü takıldı gözüne. Kadının okuduğu kitabı araştıracaktı internette bir de adamın okuduğu kitabı. Nasıl olmuştu da ikisinden de haberdar değildi. Yoksa o kitaplar yazarın ileri de yazmayı planladığı kitaplara gönderme miydi? Belki de dedi...

Shutlar etkisini göstermeye başladı. Sakinleşiyordu. Belki de şöminenin sıcaklığıydı kadını sakinleştiren. Sallalan koltuğunda bir ileri bir geri gidiyordu. Uykusu gelmişti. Kitabı kucağındaydı. Bıraksa biri alacakmış gibi sıkı sıkı sarılmıştı. Kırmızı püsküllü ayracı, üzerindeki pijamanın paçalarındaki kırmızı biritler ile uyumluydu. Uyuya kaldı bir süre sonra. Şöminenin ateşi geçmek üzereydi. Üzerine aldığı battaniye İskoç deseniyle tamamlıyordu kareyi. Kadın huzurluydu, yüzünde bir tebessüm, elinde kitabı, "eee bebeğime eee eee" diyen anne sesi ile sallalan bir beşikteydi sanki.

Uykusu derinleştikçe bir rüyaya daldı.

Denizde ilerleyen bir vapurun yan tarafında oturmuş, sigrasını içerken, bir martı konmuştu yanındaki adamın koluna. Adam besledi martıyı, elindeki simiti çaya batırıp yumuşatarak. Kadın baktı adama; ne hassasiyet dedi. Yaşlı bir kadın geldi oturdu adamın yanına. Martı korktu kadının çirkinliğinden, başladı çığlık atmaya. Onun çığlığını duyan başka martılar gelip saldırdılar çirkin kadına. Adam sinirlendi yaşlı kadına, kalktı ayağa. Attı kadını denize. Kadın şaşıp kaldı adamın acımazsızlığına. Atladı kadının ardından vapurun köpüklerinin arasına. Kadını bulamadı, daldı derine. Bir martı ölüsüne denk geldi. Martıyı eline aldı. Hayat öpücüğü verdi. Martı bir çığlık attı hayata. Vapurdan çığlıklar yükseldi o anda. Dönüp bir baktı yukarıya, yaşlı çirkin kadın güvertedeydi aslında. Kadın yüzmeye başladı vapurun peşi sıra. Martılara yem veren adam, bir can simidi attı kadına. Kadın yakalamaya çalışınca fark etti, alevler çıkıyordu simidin kenarlarından. Tutamadı adamın attığı can simidini korkusundan. Adam kendi atladı suya. Köpüklerde kayboldular martıların çığlıkları arasında.

Kadın uyandı martıların çığlığına... Sönmüştü şömine ve düşmüştü kitabı... Kalktı koltuğundan, sarındı battaniyesine. Aldı kitabı yerden. Battaniyesini yerlerde sürüye sürüye gitti yatak odasna. Rüyayı anlamdırmayı sabaha bıraktı. O, geceye dalmak istedi bir kez daha. Düşlemek istedi güleç yüzlü adamı. Rüyasındaki adamın güleç yüzlü adam olduğunu bilmeden, uykuya daldı elinde kitabı.

Oysa güleç yüzlü adam kadının hayatındaki çirkinlikleri yok etmeye çabalıyordu. Ama kadın o çirkinkiklerin peşi sıra gidiyordu. Her martı bir çığlıktı hayata, lokmasını paylaşacak kadar çok seviyordu kadını. Güleç yüzlü adam ne zaman elini uzatsa kadın alevler çıkan can simidi gibi davranırdı adama. Adam yılmazdı, gene de atlardı kadının arkasından köpüklerin arasına; "biz"i kaybetme pahasına... Kadın bilmeden yattı, uykuya. Uyanınca da fark etmeyecekti zaten.

Devam edecek... _________________________________ Devam Etti...