DÖNDÜ YÜZÜNÜ KENDİNE

Döndü yüzünü kendine, kırılmışlığını sakladı kendince...

Bir kadın tanıdım geçenlerde, kızıla çalan saçları, düşünceli bakışları vardı.

Gülen bir yüzü, sevgi taşan bir yüreği...

Karşılaştık köşe başında, yüzünde maskesi vardı, tanıyamadım ilk önce.

Gülümsedim, gülümsedi: Aniden döndü yüzünü kendine...

Kırılmışlığını sakladı kendince.

Üzerine vardım bir iki...

Baktım yüzüne, yoktu gözleri yerinde;

Kızıla çalan saçları kapatmıştı bakışlarını:

Yüreğinin yangınlarını bağırıyordu, gelip geçene...

Ayrıldım yanından sessizce.

Her acının zamana ihtiyacı vardır, bilmiştim çok zaman önce.

Bitti sanırsın da, ufacık bir kıymık batar; kanar yüreğin bir iyice...

Geride kalmayınca kan

Dönersin gene yüzünü güneşe

Bakışların güler gelip geçene...

Bakışların gülsün, gelip geçene...

SİYAH KUĞU (*)

Kadınlar oturdular bir kaldırım taşına. Gecenin serinliğine inat giydikleri kıyafetlere baktılar. Biraz tutkulu, biraz özlem kokan, kendi dünyalarının dışa vurumu hallerine yakışmıştı kıyafetleri. Öyle güzel yürekleri vardı ki; ne giyseler yakışırdı. İyi görünüyorsun dedi biri... Sen de dedi diğeri...

Suskunlukları konuşacakları olmadıklarından değildi. Konuşurlarsa birbirlerini incitmekten korkuyorlardı. Sessiz kaldılar. Gözlerdeki sorular bilmediklerini çok iyi bildiklerini söylüyordu. Daha yaşlıca olanı, dilinin ucuna kadar gelene sustu. Diğeri durdu, düşündü... İkisi arasındaki bu herşeyi bilen, farkında olan ve aslında içten içe varlığından duyulan sıkıntıdan uzak, kelimelerin, hallerin, duruşların yer değiştirdiği benliklerinde, arkadaşlıklarına başladıkları içtenlikle devam etmek içindi.

Sustular; belki çığlık atarak...
Sustular; belki bilinenin dile gelmesinin yaratacaklarından...
Sustular; belki adamı kaybetmek duygusunun ağırlığından...

Birşey bilmediklerinden değil, anlamadıklarından hiç değil... Onlar eş yüreklerin aynı ruha atfettiklerine sustular en çok... Tüm yaşanmışlıkların ötesinde, kelimelere dökülmeyenin hissettirdiklerinde sadece sustular... Farkında olmadıkları bir an bile yoktu da gene de sustular işte...

Daha yaşlıca olan konuşabilse şunlar dökülürdü ağzından;

Senin varlığını fark ettiğimde, geriye dönmek için çok geçti. Ben frenimi bırakmıştım. 40'lı yaşlarıma yüklediğim farkındalığım 17 yaşımın toyluğundaydı ve ilkti herşey...

Oysa sen, öyle güzel, öyle yürekliydin ki... Diyemedim... Sorduğun soruların cevapları evetti çoğu zaman. Ve evet, o kayıp günlerin açıklaması da vardı üstelik... Ama o açıklamayı yapması gerekenin ben olmadığımı biliyordum. Tıpkı senin bildiğin gibi. Açık açık sorulamayan ama cevapları karşılıklı bilinen bu hal, ne senin ne de benim yarattığım bir durumdu. Tahmin etmesi zor olmayan diğer bir durum da senin ve benim ayrı ayrı çek kurtar beni deme hallerimizdi.

Ben seni biliyorum, senin beni bildiğini de... Senin bana resmedilişinle, benim sana resmedilişimin bizim algıladığımızdan farklı olması da bizim suçumuz değil... Hatırlar mısın demiştin ki, kadın algısı işte tam da bu noktada anlam kazanıyor. Ben ne yaşadığımı biliyorum, algımı yanıltan hiçbir şey yok... Sen herşeyi yanlış algıladığımı düşünsen de, ben sana kanıtlarımı sunamam, canını acıtmaktansa varsın sen benim sandığımı düşün. Belki o sanmak halime kızgınsın ve hatta bir parça meraklı. Ama karşılıklı söylenemeyenlerden ip uçları yakalamaya çalışmak yorucu. Oysa biliyor musun ben ilk sana söylemek isterdim, 'aşık oldum'u... Sevişirken bile nasıl sevgiyle dokunduğunu... Sarılıp uyurken kadınını içine soktuğunu... Uyanmak istemediğim bir düşle, hiç uykuya dalmak istemediğim bir gerçekliğin ortasında, tutkuyu yaşadım ben...

Ama sustum...

İkimizin de cevapları "o"ndan beklediğini bilerek...

30.06.2009

___________________________________

Fotoğraf / Gossip© Jef Van den Houte

(*) 'Siyah Kuğu', olanaksız görünen ve üç temel özelliği olan bir olaydır: Öngörülemez; çok etkilidir; gerçekleştikten sonra onu daha az rastlantısal ve daha öngörülebilir hale getiren bir açıklama uydururuz. (Nassim Nicholas Taleb - Siyah Kuğu kitap tanıtım yazısından alınmıştır.)

KLAVYENİN BAŞINDA...

Bir Gece...
Sakince oturdu klavyenin başına, niyeti 3-5 arkadaşa bakıp, belki iki satır selam edip çıkmaktı. Uzun zamandır ses vermeyen bir arkadaşından gelen bir mail ile donup kaldı: Selam...
Selam...
diyebildi sadece...

Bir Akşamüstü...
Sakince oturdu klavyenin başına, niyeti 3-5 arkadaşa bakıp, belki iki satır selam edip çıkmaktı. İçeriden, derinden bir müzik sesi ile irkildi, uzun zamandır dinlemediği bir melodi çalınıyordu kulaklarına: Gitme gitme, gittiğin yerlerden dönülmez geri...
Gitme... Gitme...
diyebildi sadece...

Bir Sabah...
Sakince oturdu klavyenin başına, niyeti 3-5 arkadaşa bakıp, belki iki satır selam edip çıkmaktı. Msnindeki tek adam yeşildi, sabahın bu saatinde niye ki diye düşündü kadın... Tam parmakları klavye ile buluşacaktı ki, adamın yazdığını fark etti bekledi... Ekrana tek bir kelime düştü: Üzgünüm...
Ben de...
diyebildi sadece...

_______________________

Bazen hiç beklemediğiniz anda gelir bir anı, çöreklenir... Aklınıza, yüreğinize, gözünüze...

Dağılırsınız...

Aklınızda bir soru,

Yüreğinizde bir sızı,

Gözünüzde bir yaşla...

Kalırsınız klavyenin başında...

Ne bir kelime dökülür dilden, ne bir parmak dokunur tuşa...

Öylece dalar gidersiniz geçmişe; geride kaldı dediklerinizi de yanınıza alarak...

GÜNÜN GETİRDİKLERİ VE VUSLAT EVİ

Sabah kahvemi yudumlarken geldi oturdu karşıma, sinirliydi ama daha çok incinmiş: Onurum bu benim, çocuklarımın yüzüne bakamam dedi.

Söyleyecek sözün bittiği andı yaşanan; sadece baktım haklısın dedi gözlerim, anladı mı bilmem. Kalktı gitti, geldiği gibi, selamsız...

25 yıldır aşkla bağlı olduğu mesleğinde geldiği noktaya biraz da uzaktan bakarak; bunu hak etmiyorum ben dedi. Çayımı içiyordum o sırada. Gözleri dolmuştu, ağladı ağlayacak haline, söylenecek söz yoktu. Sustum, bir çay söyledim. Sustuk birlikte. Gözyaşının sesini duydum bir an. Baktım, ağlamıyordu ama biliyordum, içinden çığlıklar atıyordu. Kalktı gitti, geldiği gibi, selamsız...

Öğlenin habercisi midemden bir ses geldi, oralı olmadım. Bir beş dakika sonra bir ses daha... Bakındım sağa sola, mide sesimi karşılık verebilecek bir şey var mı etrafta: Masamın üzerinde nicedir duran, uzun zamandır çiğnemediğim, şu içinden fal çıkan sakızlardan vardı. Gülümsedim, ne için, ne zaman için sakladığımı bilmeden, belki de iki aydır masamın üzerinde duran sakıza baktım. Zamanı mı dedim, şimdi mi?

Sakıza uzandım, açlığımı daha da hissedirecek olmasını umursamadan, belki dedim, bir kaç gündür sebebi belli sıkıntılarımın cevabı vardır içinde...

Kocaman bir kahkaha koptu tek başınalığımın sessizliğinde... Öyle ki; odamın dışındakilerden bir ses koptu: Hayırdır Evren Hanım?

Hayır, hayır dedim sonra durdum ve hatta evet, evet...

Çıkan falda şöyle yazıyordu:

O yar ile vuslat evine gir

Al başını bulutlara değdir

Bu aşk bir masal olsun demişsin

Aşk zaten rüya gibi bir şeydir

Öyle midir?

Başım göğe erer mi?

Masal mutlu sonla biter mi?

Göreceğiz...

YAZILANI YORDUM - 4

YAZILAN

Hayat bazen; okuyup bitirdiğin ve rafa kaldırdıktan yıllar sonra anlamını bulduğun bir oyun gibi... Biraz gizemli, biraz hayal, biraz kalan, biraz yiten... Kalanlardan cümle yapmak için sana yeni kelimeler, virgüller ve üç noktalar sunacak diğer yarını bulacaksın bir gün; ve elinde kalan kelimelerle bugüne kadar kurduğun en güzel cümleyi kurup gülümseyeceksin hayata.

Sana oynadığı oyuna, senin bu oyundaki rolüne biraz da şaşarak...