Döndü yüzünü kendine, kırılmışlığını sakladı kendince...
Bir kadın tanıdım geçenlerde, kızıla çalan saçları, düşünceli bakışları vardı.
Gülen bir yüzü, sevgi taşan bir yüreği...
Karşılaştık köşe başında, yüzünde maskesi vardı, tanıyamadım ilk önce.
Gülümsedim, gülümsedi: Aniden döndü yüzünü kendine...
Kırılmışlığını sakladı kendince.
Üzerine vardım bir iki...
Baktım yüzüne, yoktu gözleri yerinde;
Kızıla çalan saçları kapatmıştı bakışlarını:
Yüreğinin yangınlarını bağırıyordu, gelip geçene...
Ayrıldım yanından sessizce.
Her acının zamana ihtiyacı vardır, bilmiştim çok zaman önce.
Bitti sanırsın da, ufacık bir kıymık batar; kanar yüreğin bir iyice...
Geride kalmayınca kan
Dönersin gene yüzünü güneşe
Bakışların güler gelip geçene...
Bakışların gülsün, gelip geçene...
Zaman her şeyin ilacı..Ama yaraların üzerini şöyle bir kapatıp geçip gidiyor o kadar.O izler yaşam boyu kabimizin bir yerlerinde bizimle yaşıyor.Mutluluk seçimdir.Ama kişinin neden mutlu olduğu çok önemli.Kişisel mutluluklar, yanımızdakine çok derin yaralar açıp,açık bırakabiliyor.Çok güzeldi Evren.Yüreğine sağlık.
YanıtlaSilbu yazıyı kendime ithaf edebilir miyim :)
YanıtlaSilHesaplaşmalı, affetmeli ve kabullenmeli... ben bunların hepsini kendi ve etraftakileri ile barışmalı diye söylemliyorum. Kadında bunu zamanla yapacaktır. Bakacaktır yeniden.
YanıtlaSilYürek bazen güneşe dönemiyor Evren. Geçmiş zaman ışıkları kulakçıkları ve karıncıkları kamaştırıyor. Belki o nedenle hep hüzün var gözlerde...
YanıtlaSilMutluluk seçimmidir gerçekten? Bu kadar kolaymı? Çok şey eksik ve güneş bulut diyerek mutluluk, mutlulukmudur mesela? Bumudur seçim? Ertelemenin, idare etmenin bir nevi züğürt tesellisimidir böylesi mutluluklar?
YanıtlaSilGerçek bakışların olmadığı, yüreğin hasretle dolu olduğu, yüzde bir maskeyle yaşanan mutlulukmudur?
Yürekte çığlık çığlığa sessizlikler varken yaşanan mutlulukmudur?
Güzeldi evren..sağol.
İnsan her şeyi gizleyebiliyor da, gözlerin resmini nafile!...Ne alna düşen perçem, ne yüzdeki aitsiz ifade! gelip çöküveriyor, geçmişin rengi o derinliklere! Elbet zaman çare her derde deva olduğu gibi..ta ki, kendi gözlerinin içini görebildiğinde!
YanıtlaSilGüzel bir anlatımdı, sevgili Evren, yüreğine sağlık...
zaman herşeyi hallediyor ama daha çok hafizamız yardım ediyor.unutmak için çabalarken,yaşadığımız herşeyi küçük bir sandığa kapatıp ,zihnimizin küçük odalarına koyuyoruz.hatıralar zayıflıyor,insna oluşumuza yenik düşüyoruz.ve güneş illaki doğuyor.
YanıtlaSilyoksa nasıl gelirdik ölümlerin, ayrılıkların, büyümenin üstesinden.
önemli olan yaşamı anılarla kabul edebilmektir.bu kadar yaşamışlığımın bana öğrettiği şey;bir zaman sonra biriyle,biryerle ilgili kötü şeyleri unutmayı,iyileri akılda tutarak da zengişleşmeyi başarabilirsek mutlu olunacağıdır.çünkü herşey yaşarken kazanılır.
Insan ayrilmak zorunda kaldigi icin aci cekiyor biten askin ardindan.Oysa geri donusler herseyi oylesine guzel anlatiyor ki.Bittiyse bitiyor.Geride sadece anilar kaliyor o kadar.
YanıtlaSil>>> evet, zaman herşeyin ilacı ebruli...
YanıtlaSil>>> saçlar kızılsa alın tabi cache :)
>>> bakmalı zaten efsa...
>>> bence hüzünle de olsa güneşe dönmeli yüzünü insan uzağa giden kadın...
bir seçimdir diye düşünürüm ufuk çizgisi, baktığın yerde gördüklerindir mutluluk çünkü...
YanıtlaSil>>> "gözlerinin resmi" ne çok sevdim bu tanımlamayı esmir...
YanıtlaSil>>> yaşarken kazanmak, büyümek değil mi zaten y....
geride kalan da giden de anılarıyla gidiyor yenilerini büyütmeye idea..
YanıtlaSilinsan yaşadığı acılarlar büyürmüş.. yaşadığım acılararla çok mesafe kat ettim ama önümde daha çok uzun yıllar var.. bazen neden ben Allah'ım diye haykırasım geliyor içimden ister isyan de ister başka birşey.. hayatta öğrendiğim tek şey kimse hakettiği gibi yaşıyamıyor. yaşasaydı ben yaşardım, acılarım son bulurdu...:(
YanıtlaSilmutluluk artık benim için yalandan takılmış maskeler ve oynanan polyanacılıktan ibaret... eline sağıl Evren..
sed@, bence mutluluk yaşadığın anda... insaoğlu olarak bizim olmayanı istiyoruz, bize ait olmayana öykünüyoruz ve kendimizi mutsuz kılıyoruz. oysa etrafımıza baksak bizim olan hayata öykünen onlarcasını buluruz gibi geliyor bana.
YanıtlaSilhaklısın hocam ne desen haklısın ben hep bana ait olmayanı istedim. ama artık bişey yapmak istemiyorum hayatını akışına bırakcam su misali.. su akar yolunu bulur.. ben çırpındıkça batıyorum değiştiremiyorm belkide. kaderim bu kabul edip. hayatta bana biçilen oyunu en iyi şekilde oynamak..elden başka ne gelir ki..
YanıtlaSil