KARANLIK KORİDOR - 4

ÖNCESİ


1999, İstanbul

Alt katın merdivenlerine geldiğimde, kırmızı straplez elbisesi, siyah topuklu ayakkabıları, ağzında bir sigara ile bir kadın, makyajlı yüzü sanki bir maske. Açıyor evinin kapısını, içerisi zifir karanlık... Elindeki çakmakla aydınlatıyor adımını attığı yerleri. Oysa ne şaşalı, ne ışıltılı görüntüsü... Dalıyor kendi karanlığına, kayboluyor kapısının ardındaki benliğine...

O gece Emreyle dışarıya çıkmak için sözleştiğimizde nereye gideceğimizi bilmiyordum. Sadece bana; "içinden nasıl giyinmek geliyorsa öyle giyin" dedi. Bir bara gittik. Köhne bir binanın son katında, asansörle çıkılan, karanlık bir yerdi. Kapısından içeri girdiğimizde, başka bir dünyaya geldiğimizi anlamıştım: Kalabalık gruplar, bol kahkaha vardı... Bizim masamızda 3 erkek, bir kız oturuyordu. Emre beni tanıştırdı: Hayat Dediğin dergisi yazarlarından Müge... Emre'nin ayağına vurdum ayağımla, böyle mesleki kimlikleri ile tanıştırılan ve tanışan insanlara ne kadar sinir olduğumu bildiği halde beni bu şekilde tanıştırmasına kızacağımı tahmin ettiğinden; kahkahalar attı en şuh haliyle... Rahat davranışlarından anladığım kadarıyla masadakiler onun gay olduğunu biliyorlardı. Yoksa gittiğimiz yerlerde kendini(!) ele verecek davranışlar sergilemezdi. Boğaz manzaralı bir masadaydık ve ben gözümü alamıyordum yakamozlardan. Bir ara yanımda oturan Burakla gözgöze geldik. Tanrım öyle yakışıklıydı ki, haksızlık bu diyordum kendi kendime. Haksızlık bu... Beklediğimiz ortak arkadaşımız Feza göründü kapıdan. Sarmaş dolaş, hoş beşten sonra; kalabalığın içinde kulağıma eğilip, "bu herif benim" dedi. Güldüm. "İyi de o seni ister mi bilmem" dedim. "Neden senin mi..." dedi. "Yok başka birinin, bu gece gelecekmiş, onu bekliyoruz." dedim. Az sonra kapıdan uzun boylu, geniş omuzlu, deri ceketli, keçi sakallı, kara gözlü, derin bakışlı bir adam girdi. Feza ve ben, küçük dilimizi yutmuş, yutkunmaktan nefessiz kalmıştık. Az sonra Burak koşarak "Aşkım nerede kaldın" diye adamın boynuna atladığında, yüzümüzü yakın çekimle ölümsüzleştirecek bir kamerası olmadığına sonradan çok pişman olan Emre'nin o şımarık kahkahası ile kendimize gelecektik.

O gece, o barda hayatımın ilkleri yaşanıyordu. Burak dört dil bilen, 28 yaşında, yeşil ela gözleri, siyah saçları ve buğday teniyle her kadını kendine kolaylıkla aşık edebilecek; babası tarafından dışlanmış, zengin bir ailenin çocuğu olmasına rağmen beş parasızdı. Sevgilisi Memet ise, üniversite mezunuydu ve İstanbul'un orta halli semtlerinden birinde emlakçılık yapıyordu. Kaba saba biriydi.

Gecenin ilerleyen saatlerinde, alkolün de etkisi ile masadaki kahkahalar sokaklara taşacak kadar çoşkuluydu ve hepimiz kopmuştuk adeta... Bir ara Burak'la gözgöze geldik. Gecenin başında yaptığımız sohbet sırasında; "ameliyat olmak istiyorum, ama korkuyorum, o zaman iş bulamam bu ülkede, oysa şimdi bir umudum var... Eğer kadın olursam, yapabileceğim tek iş kendimi sunmak olur değer bilmeyenlere" demişti. Kadın olarak hayal etmeye çalıştım onu. Gelmedi gözümün önüne bir yüz nedense...

Tam o sırada, Memetin kaba saba hareketleri kontrolden çıkmaya başladı. Burak sakin ol anlatacağım dese de, Memet masayı elinin tersi ile aşağıya indirdi. Herkes bize bakıyordu. Ama nedense kimse bir şey yapmıyordu. Korku dolu gözlerle Emre'ye baktım. O sırada Memedin güçlü tokadı Burağın suratında patladı. Burak yere savruldu. "Ulan ibne, demedim mi ulan ben sana... Demedim mi koli yok diye"

Hepimiz şoka girmiştik, dilini bilmediğim bir ülkede, garip bir kavganın ortasında ne yapacağımı bilmez bir halde kalmış gibiydim. Emre'nin elini öylesine sıkı tutuyordum ki, tırnaklarımı geçirmiştim adeta...

"Soğuk bir orospu ibneyi kimse istemez yatağında diye o kahkahaları atıp duruyorsun, bilmiyor muyum, bilmiyor muyum, yavşak... Tuvalete gidiyorum bahanesi ile kaçıp hangi balamoza düzdürecen kendini... Keserim seni allahıma imanıma..."

Kimse bir şey yapmıyordu. Kimse karışmıyordu. Sanki yaşananlar sinema perdesindeydi de bizler de elimizde patlamış mısır ve soğuk içeçekleri ile filmi izlemeye gelenlerdik.

O sırada burnu kanayan Burak zorla ayağa kalktı ve sesinin en tizinde, tuttu kolundan kenara itti Memedi... "Naciye mi alıktın sen..., ulan kimin beldesi ile alıkıyorsun o naciyeleri..." Memet Burağın üzerine yürüyecek gibi olunca, daha da yüksek bir sesle "erkek olmaya mı karar verdin lan..." Kendilerine doğru yaklaşan, az önce barda oturup kendisini kesen adama dönen Burak, bol küfürlü bir cümle ile adamı itekledi. "Git kendini becert lan godoş..."

Az sonra nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde sakinleşmişti ortam, Burak ağlarken, Memet'in onu sakinleştiren sözleri ve hüzünlü yüzünün bende yarattığı tek his: Erkek Memetin naciye almak için Burağa ve Burağın koli kesmesine ihtiyacı olduğuydu...

________________________________Devam Etti...

Fotoğraf / deviantART