Topladım kurşun kalemlerimi, her birinden kurşun asker yaptım kendime, oynadım saatlerce...Ne şanslı çocuktum ben, hem boya kalemlerim oldu benim, hem renk renk boy boy yazı kalemlerim; karası oldu, kırmızısı, ucunda püsküllüsü, yanından çıtçıtlısı... Bazısını rengi için aldım, bazısını süsü için, bazısını Ayşe almış diye, bazısını sınıfın yakışıklısı Mustafa'da var diye...
En büyük heyecanım okul açıldığında koşa koşa kırtasiyeye gitmek olurdu. Ah o defterler, ah o silgiler, ah o beni benden alan kalemler... İhtiyaç kadar alınacaktı. Öyle öğrenmiştim annemden babamdan, ihtiyacı belirleyen neydi ki...? Zevkim mi, kullanma ve tüketme sıklığım mı, kendimi sınıfta bir gruba ait hissetme duygum mu? Daha çok yazmak mı, daha çok silmek belki...
Sahi, ihtiyacın kadarı kim belirliyordu?
Ne şanslı çocuktum ben, yazmak için kalemi olmayan çocuklara göre, hep ihtiyacım kadar defterim, kalemim, silgim olmuştu.
Çok ihtiyacı olup da bir tanesine bile sahip olmaktan mutluluk duyanları okudukça, gördükçe, topluyorum kurşun kalemlerimi, başka çocukların da kurşun askerleri olabilsin, kurşun gibi yazılar yazıp, farkında olmamızı sağlasınlar diye...
Bir toplumun en güçlü silahının; okumak, yazmak ve anlamak olduğunu bildiğimden beri topluyorum kurşun kalemlerimi, daha güçlü bir toplum olabilelim diye...
Evren sen birtanesin.
YanıtlaSilÇok güzel bir gün geçirmeni diliyorum.
Kampanyaya verdiğin destek için de ne söylesem..................
Bu sayfayı okuyan birisi bile bir kalem yollasa yeter.
Kampanya ile ilgili olarak iletişime geçmek istiyorsanız
birmilyonkalem@.com adresine yazabilirsiniz.
Sevgili Evren, ne de güzel yazmışsın çocukluk duygularını, kurşun kalemden kurşun askerler yaptığın o mutlu çocukluk anılarını...Ben de parmaklarımın arasına sıkıştırıp folklör ekibi gibi oynatırdım kalemlerimi bir an o geldi aklıma!Hepimizin hayatında ne kadar önemli çocukluk günlerimiz...Dilerim tüm çocuklar mutlu olabilirler ama olmayanlar da var maalesef!
YanıtlaSilAh o çocuklarımız ki kimbilir ne çok şeye ihtiyaçları vardır da..Söylemezler! Boyunlarını bükerler...Ya bir köşede otururlar sessizce ağlarlar...Ya da küçülürlerde küçülürler!
O çocuk yürekleri bilirler ki olsa alacak paraları elbet aileleri onlara da her şeyi alacaktır! Ama yoktur!Yokluk kimbilir ne de zordur!
Ufalmışta ufalmış , parmaklarının arasında kaybolan o kendileri kadar küçülmüş kurşun kalemlerine dört elle sarılırlar.
Elbet "adam olacak!"nice çocuklarımız vardır.Onlara uzanacak her bir kalemde kimbilir belki bir gün, o eller nelere imza atacaktır. Ve hiç bir zaman unutmayacaklardır, aldıkları hediye kalemlerle...yüreklerinde açan umut çiçeklerini...
Çocuklarımız, geleceğimiz...
AYDINLIK YARINLARIMIZ İÇİN, KAMPANYAMIZA SİZDE KATILIN. KALEM TUTAN BİR ELİ AYDINLATIN !...
Çünkü çocuklarımız umudumuz ve geleceğimiz Evren'ciğim.
YanıtlaSilGüzel yüreğine, emeğine sağlık.
Sevgilerimle...
Sevgili Dostlar;
YanıtlaSilEsmir'in "Ufalmışta ufalmış , parmaklarının arasında kaybolan o kendileri kadar küçülmüş kurşun kalemlerine dört elle sarılırlar." cümlesi sizcede herşeyi anlatmıyor mu?
yazıyı yazarken en çok bunu düşünmüş ama kelimelere dökememiştim...
Ve evet özlem onlar bizim umudumuz...
Ah şebnem 2-3 gündür vakit buldukça dolanıyorum da bloglarda bazen ne anlamsız konular için ne çok kelime tüket-mişiz/mişim. keşke bu enerjimizi küçük umutlara küçük yüreklere harcasak...
Sevgiler hepinize...