Sırt Çantamda İzlenimler

Bir yolculuk öncesinin tatlı telaşı, çakan şimşeklerin sonucu düşen yıldırım ve kesintisiz beş saat süren karanlık... bekleyiş... An gelince sırta vurup da çantayı yola düşmek... Gecenin karanlığını delip gelen her ışıkta bir heves yola yöneliş... Çimlerin üzerinde dinlenen müzik ve kurulan hayaller, gülümseyen bir çift göz, kıpır kıpır bir yürek.

***

Yol boyu uyuyanların sessizliğine karışan Başka Dilde Bir Aşk, ve Onur'un sessizliği ve Zeynep'in kelimeleri, ve Kamuran'ın dizeleri... Ötekileştirmeden kendini ve yalnızlaştırmadan yüreğini, yaşamak. Sabahın ilk ışıklarına kadar, üzerine düşünülen başka başka dillerde yaşanmış aşklar, mücadeleler, yengiler ve yenilgiler...

***

Hasretin vuslata dönüşmesi... Sarılan kollar, biriken anların heyecanlı dışa vurumları, göz göze gelince paylaşmak üzere saklanan süprizli söylemler, sıralı sırasız paylaşılan yaşanmışlıklar... Her anında birbirini kovalayan kelimeler, cümleler... Her anında çoşku, mutluluk, heyecan. Planlar, planlar, planlar... yarına, ertesi güne ve daha sonrasına...

***

Sonsuz mavinin ortasında, ağırlıksız ortamda akla üşüşenler, sırtını verip koyu maviye, gözlerini dikip daha açığına; arınmalar, hafiflemeler... sığınmalar sonsuzluğuna, yitip gitmeler sularında. Güneşi yolculayıp, ertesinde tekrar selamlamak serinleten tuzlu sularda.

***

Bin yıldızlı çimlerin kucaklayan serinliğinde, yalnızlığın derinliğinde, her verdiğin nefeste içinde birikenleri salıp kaymasını izlemek gökkubbede ve derin çok derin nefesler alıp, güzellikleri, iyilikleri ve en şahanesinden şimdileri yaşattığı için şükretmek yukarıdan seni seyredene.

***
1942 Soykırımında, "Vel' d' hivve", de beklemek geri dönüşü... "Camp de Noe" ve "Camp de Vernet" de çocuk olmak cebinde bir anahtarın ağırlığında. “Zakhor, Al Tichkah. – Hatırla; asla unutma.” (*) dedikçe, okumak ve unutamamak olanları...    1915 Techir'de asker olmak... Bir konakta yaşamak, ve evin hanımı olmak. Kumayı anlamak ve kabul etmek sunulan yaşamı. Suyuyla/yaşamıyla oynanmış, onuru kırılmış bir ırmak; bir Hint fakiri kadar ince, onun kadar yoksul görünüşlü, onun gibi dünya üstüne çok şey bilen Asi…(*) de yıkamak yüzünü. Tanışmak yepyeni kelimelerle, hallerle, duygularla...  Karışmak kendinde, çözülmek ve çözmek kendindekileri...

***

Bir annenin çocuğuna feryadında, bir yaşında bir çocuğun annesini arayışında bulmak, hayatın pamuk ipliğini. Ve sıkı sıkı tutunmak şimdiye... yanındakilere, en çok da yüreğindekilere... yer ettikleri için derinlerinde.

***

Güzeldi velhasıl, çok güzel! İliklerine kadar dinlenmekti, dinlemekti kendini. Kapıp koy vermekti duygularını, biriktirmekti özlemlerini, salıvermekti acıyan, kanatan düşüncelerini. Çoğalmaktı, çokça çoğaltmak... sevgiyi, aşkı, umudu... Dedim ya, güzeldi. İyi ki diyecek kadar...



(*) Kitapdan alıntıdır. / Tanıtım bülteninden alıntıdır.

Uykuyu Paylaşmak

"Aşk çiftleşme arzusunda (sonsuz sayıda kadına uzanabilecek bir tutku) duyurmaz kendini,

uykuyu paylaşma arzusunda duyurur (tek bir kadınla sınırlı olan bir arzu)" (*)

Sen karşıma çıktığında, uykusuz gecelerimin tek sığınağı olan limanıma vuruyordu; gecenin siyaha çalan koyuluğunda derin lacivert dalgalar, büyüktüler ve korkunç; yutmaya hazırlanan bir yürek oburun çakmak çakmak gözleri kadar parlaktı yıldızlar; birer siyah inci. İhanet, kıtlıktan çıkmış bir sürüngenin açlığında; her yanımı saran şefkat duygusunu yiyip bitirmişti bir kaç zaman önce. Yüreğimin sanrısıydı hissettiğim şey; ölmek, eşti benim sözlüğümde ihanete... Yani anlayacağın, son nefesimdeydim ben, sen beni bulduğun gece.

Ölüm, bir pençesi kalmış bir dağ kedisinin insafındaydı, açlığında ve tıslamasında. Yakındı yüzüme... Soluğu bir rüzgar gibi yalıyordu, pençe pençe. Gözlerimin derinindeki korkuyu bir ele geçirse, oracıkta; son nefes, oracıkta son, oracıkta yokluk ve sonsuz evren. Oracıkta, bütün gözlerden, yüreklerden ırak, oracıkta koskoca bir boşluk duygusu, ölüm!

Dehlizinde kaybolmak kendinin, nedir bilir misin? Ne zordur nefes almak, ve hatta ürkmek kendi nefes alışından. Çoğalmasın diye irkildiğinden nefessiz kalmak ve derin, ve derin ve çok derin nefes almak ve boğulmaya ramak kaldığın için yutkunmak kendi tükürüğünde.

Tir tir titreyen bedenimi, yüreğinin gücüyle kavramaya hazırlanan avuçlarına bıraktığımda, sarılıp uyumak değildi aklımı kaçırmama sebep. Onurundan vazgeçmiş bir kadının, teslimiyetiydi yüzümdeki şehvet. İrinler taşan oyulmuş bir yara: sırtımda kürdan kalınlığında açılmış inanç/sızlığımla, sızıyor, sızım sızım sızlıyordu belki de. O gece, ne yaralarımı gördün kendime derin, ne şehvetimi kendimde sahte. Sen baktın sadece görür gibi yüreğimi gözlerimde; öyle derin, öyle kahverengi, öyle uçsuz, öyle bucaksız, öyle sımsıcak. İçimin derinlerindeki kuytulara gizlenmiş bir duygu çıkarıverdi başını, hemen gerisin geriye döndü saklı karanlığına, ya göründüysem telaşlarında bir saklambaç oyuncusu: sevgi.

Annesini; avcının parıltılar saçan kurşunlarından ikisi ile az önce yitirmiş, ulu ağaçların karanlığında, yamacına yıldırım düşmüş, kaybolmuş  bir ceylan ürkekliğinde kısılan gözlerimdeki bir damla yaşa dokunuşunda gizlenen bir arzu... asla, çiftleşme isteği değildi. Gözlerinin kahve değirmeninde saklı kokusuydu tenime sinen bakışların; sessizliğinde gizlenmiş bir çığlık: Uyu benimle, tenin tenime gebe kalsın; aşk doğsun sabahımızın güneşine... Akkor doğdu o sabahın güneşi, o sabah dehlizlerime giren sularının parlaklığındaydı yaşam, her ton turuncu alabildiğine...Bastıra bastıra nefes verirken sen nefesime; sevgindi duyumsadığım. Bir kitabın altı çizilmiş cümlesinde saklı kalan aşktı sunduğun, iyi ki...  

Haydi kapa gözlerini şimdi.

* Milan Kundera / Varolmanın Dayanılmaz Hafifliği

Sırt Çantamda Aşk

hangisi daha iyi gelir insana

deniz kum güneş

ya da

bir doz aşk

hafifletir

dinlendirir

gülümsetir

serinletir

güzelleştirir

hangisi

yüreğimin ateşinde

gidiyorum çeşmenin güneşine

çok değil

bir on gün sonra dönerim

içimde aşkın çoşkusu

tenimde egenin tuzu ile

sırt çantamda

iki elbise, biri askılı, ince

üç tişört, biri siyah sadece

iki şort, biri kısa epeyce

bir not defteri, kapağı kumaştan, pembe

bir kalem, tükenmeyen, en içten kelimelere gebe

bir çift yürek, aşkın en kırmızısı

bir fotoğraf makinası, an mıhlayıcısı

bir mp4, günbatımı tınısı

gidiyoruz

denize

kuma

güneşe

çıplak ayak yüreyeceğiz

turuncuya

beje

maviye

sonsuza

aşka

aşkla

--------------------------

fotoğraflar

deviantart ve google image

Unut(ma)maktır Aşk

Forget Me Not

Söylesene bana; hangi düş gerçek gibi,
hangi gerçek düş gibi yaşanır aşktan başka.

Hangi duygu çıplak, savunmasız ve hesapsız bırakır
öncesi ve sonrasında.

Aşka inananların gerçekleri düş gibidir,
düşleri imkansız gerçeklere gebe.

Ki o aşk;
harfleri, kelimeleri, cümleleri kaybettirir adama,
unutursun,
hatta unuttuğunu bile unutursun zamanla.

Ta ki, bir an çıkana kadar karşına...
Çıkmaz deme, çıkar, mutlaka! 

Aşkın içinde her duygudan, her andan bir doz vardır,
ve bütün bu dozların toplamınca,

unut(ma)maktır aşk...

Karmaşık, Çapraşık, Düzensiz, Eğri

Sabah ezanı okunduğunda,  son kadeh de yerini aldı masada.

Rakıya buz kalmadıydı... Geceye uyku o anda.

Sımsıcak ayın gölgesinde,

Yumuşak bir rüzgar; sarının soğukluğunda; esti, geçti.

Koyu turuncu havada,

 ağırlığınca asılı koca lacivert bulutların gölgesinde
akılda kalacak, bir öpüştü; biraz nemli.

Yağmur yağsa yeşil mesela, şu saatten sonra ne yazar,
kalem hüzünden başka, diye düşündü kadın.

Bulutun ardına saklanmış güneş, ay henüz çekilmemiş kuytusuna,

garip bir düello öncesinde güneş ve ay.

Kırmızı bir sevda dönüp ardını kıyılara, uzaklaşıyorken, ağır, aksak;

yürekte bir iz bıraktı: damla damla .

Güneş de ay da kalakaldı kendi tenhalığında.

Sessizce terk etti biri diğerine göğü.

Saygıyla.

Kangren olurdu yaşam, sırası gelen sahnede yerini almasa.

Diğeri bırakmasa! 

Bir ayrılık en çok ne zaman can yakar bilir misin?

diye sordu adam; cevabı bakışlarında :

gece hasretle sabahına kavuştuğu o ilk anda,

ay ışığını kaybettiği, güneş kendini ifade edemediği o yarı aydınlığın ortasında.

Ay içinde saklanmış ne varsa, bir ipin ucundan tutar ve gelir gerisi,

çorabın sökülmesi gibi.

Güneş, yakar turuncu bir kibritle, ayın oltasında takılı kalan gerçeği.

Bir yangın çıkar yürekte, külün en gri tonunda

yağar an içine içine, ağlamak dersin sen buna.

Ne çok sevdim seni ben...  Hatırlar mısın?

Ne çok dedi adam, koyu kahverengi sesi

yankılandı bir baykuşun kanat seslerinde, çığlık çığlığa.

Yeniden çizip geçmeseydik yaralarımızın üstünden,

yeniden acıtmasaydık avuçlarımızdaki çıplak yürekleri

rakıya buz da bulunurdu, geceye uyku da, dedi kadın

belli belirsizdi adamın yüreğine değdiğinde sesi.

Bir kumrunun bakışına saklanmış hüznü, karşı çatıların üzerinden sessizce uçup geçti.

Zeki Muren - Bir Yangının Külünü

Farkındayım, ağır, aksak, damlayan bir yazı bu. Derdini anlatmaktan çok, kusan.... Sıralı değil sözleri, belki kelimelerin yeri bile yalan yanlış. Kafası karışmış bir çocuk gibi... Ağzından çıkanı duymayan bir yetişkin gibi... Karmaşık, çapraşık, düzensiz, eğri...

Belki bir mektuptur aslında sana yazılan, bir vedanın kendini değişik kelimelerle resmedişidir, kimbilir: Bir tuvalde hiç görülmemiş bir renk, balta girmemiş ormanlarda tesadüfen keşfedilmiş yepyeni bir canlı, yüzyıllar öncesinden gelen toprakla kaplı bir sarnıç.

Okudukça için burkuluyorsa, duyguların karışıyorsa mesela, belki de amacına ulaşmış bir yazıdır bu.  Şiir ya da mektup olması neyi değiştirir ki...  Ne olduğu gibi görünüyor ki, ne olması gerektiği gibi oluyor söylesene.  Şekil midir, belirleyici...

Karmaşık, çapraşık, düzensiz, eğri duruyorsa herşey, kafan giderek karışıyorsa, kafamın yansımasıdır belki de gördüklerin.  Netleşiyordur yani herşey, yansımada... İçim yansıyordur içine, hiç düşündün mü?

Çıplaklık, tensel midir? Ya tinsel çıplaklığımı sözlerinin önüne sermekse soyunmaktaki amacım; kelime kelime, hece hece, cümle cümle soyunup, çırılçıplak bırakmaksa inançsızlığımı aklının yargısında. Sevda inançta saklı tutar ya gizemini, hani karalığını bulur ya o gizemin derinlerinde... Yoksa sevdanın karalığını belirleyen karşılığındaki aklık mıdır? Kara bir sevdaya tutuşsa yürek, yangınında mı bulur anlamını, yoksa külünde mi? Bir yangının külünü yeniden yakıp geçecek kadar güçlü değilse anlar, yaşanan aşk mıdır? Bir soru nasıl da soruları doğuruyor kendi içimde, bir batında dokuz yavru doğuran dişi bir köpeğin sancıları kıvrandırıyor beni. Sere serpe bir doğum sancısı bu: kıvranıyorum, sürenerek yüreğimin içinde. Ölü bir doğumsa beklenen, yırtar göğü çığlıklarım, duyduğun vakit sakın korkma.

Yoksa aşk gibi gözüken bir düş müdür üzerine yazılan herşey. Çıplak bir aşkın gerçekliğiyse yürekleri yakan, içindeki olmazlarsa, dışındaki olurlara inat, savaşmaksa içindekilerle, çıkan yangını söndürmek yerine, körüklemekse ne varsa elde avuçta... Yoksa düş gibi gözüken bir aşk mıdır üzerine yazılan herşey. Kurulmuş bir düşün hayalciliğiyse yüreği yakan, kurgusundaki olurlarsa, gerçekliğindeki olmazlara inat, tutunmaksa ya olursalara inatla, yüzleşmek istemekse gerçekle, çıkan yangını söndürmekse aklın ilk sözünde...

Karmaşık, çapraşık, düzensiz, eğri duruyorsa herşey, yüreğin giderek karışıyorsa, yüreğimin yansımasıdır belki de anladıkların. Netleşiyordur yani herşey, yansımada... Yüreğim yansıyordur yüreğine, hiç düşündün mü?

Bunlar da nereden çıktı şimdi deme, giderken bıraktığın; ağır, aksak, damlayan ve kül kokan kelimelerinden, ancak bunları yazabildi yüreğim, yangının ortasından çekip de çıkarttığım sevdanın üzerine, kustu belki de...