Zamanı durdurmak mümkün değil ama unutmak mümkünmüş...
Şaşkın Kova Şuşum ile dün yaptığımız genel temizlik hali, yeni düzen kurma anlarında, yazılmış notlar, mektuplar, floridadan atılmış kartlar, eski sevdalara yazılmış ama gönderilmemiş onca karalama arasında karşımıza onun bana yazdığı onca mektup ve not arasından bir tanesi çıktı ki...
Demiş ki; küçük bir post-it üzerine, 1993 yılında... (1993 yılı, ne verimli bir yıl dedirtecek anılar saçıldıkça ortalığa...)
"İçimde yağmur yağarken düştün aklıma, bu denli kök salman ondandır."
Notu okudu yüksek sesle; "hatırlıyorum bu geceyi biliyor musun dedi, sigara içiyordum ve camdan dışarıyı seyrediyordum yurtta ve yağmur başladı sen geldin aklıma... "
Sonra ben ona bir mektup yazmışım ya da söz söylemişim bir an... Hangi an işte orası muamma... Ama mesele şöyle özetlenmiş Şuşumun satırlarında, ama bu sefer 1994 yılında;
"Bir gün bana, -her zaman yanında olamayacağımı- söylemiştin hani, ben her zaman yanında olacağım."
Söz ve öz meselesinin hayatımındaki önemini bilenler bilir... Şuşum, benim hayatımda verdiği sözü tutmuş ailem dışında tek insandır hayatımda.
Durduk bir süre, biliyorum çok şey söyledik birbirimize...
Zaman sonra, bulduğum diğer karalamalar arasından bir yazı yazmak geldi aklıma, döndüm ana temayı anlattım ve dedim ki "sence de harika olmaz mıydı bunu yazmak bloga..."
Şuşum,
"Sen kapalısın unutma, hatırlasana kadın ve adam hikayelerine kapattın sen kendini yüreğinin yangınlarına dur demek için, hatta söz uçar yazı kalır diye bloguna da yazdın üstelik; Kapalıyız diye" demedi aslında...
"Kapalısın unutma" dedi sadece...
Ama biz; senaryo, çözümleme, sinema dili, metin yazarlığı dersleri gibi dersler almış arıza tiplerin temel sorunudur bu. Alt metni okuma hastalığı...
"Şimdi, tam da içinde bulunduğumuz zamanda hüzünleri gülümsemeyle, yalnızlığı dostlarla, acıları umutlarla değiştirme zamanı" demedi aslında. Sustu ama ben biliyorum, tam da bunu dedi aslında...
Sonra mutfağa gittik. Bara geçtik... Tekila Gold şişemizi yanımıza aldık. Gecenin biriydi ama umursamadık, Kurt Cobain'e hakkını teslim ettik, müziğin sesini yükselttik, İstanbul'da olmak vardı dedik ve an'a saygı duyup hayata bir shut attık. Yeni başlangıçlara diyebildik sadece...
Düşündüm tam da o anda daha kaç kere yeni bir başlangıç yapabilirdi ki bu yürek, bu hayata... Bilemedim.
Bir dost aradı güleç yüzü ile, "iyiyim" dedi, "keyfim yerinde", "döndü bana." Gülümsedim ona. Sonra sustu, "kal hayatımda, tam orada" dedi. Bilemedim ne demek istedi. O kapattı telefonu muhtemelen daldı hülyalara, ben kapatamadım açılan penceremi, bir soğuk girdi içeri, kaç yıl önceydi bu lafı ilk kez duymuştum.
"Kal hayatımda, tam burada, yanımda" ben kalmıştım, beklemiştim, sonradan anlamıştım ki o aslında alt metinde şöyle demişti: Sen kal bekle, ben gideyim gezeyim, geleyim, seni bıraktığım yerde bulayım."
Aşk alt metin okumaz o zaman öğrendim. Söylenen cümlenin alt metni ile bu akşam uğraşmak istemedim. Kalmak, durmak ve orası neresiyse orada beklemek istedim.
Gece ilerledikçe ve günlerin uykusuzluğu üzerime üzerime geldikçe yorgun bedenimi yatağa sürükledim. Uykuya daldım; düşünmeden, ağlamadan, umutsuzluğa kapılmadan. Dün akşam ben ilk defa uyudum. Yan odamda, yanımda dostumun uyuduğunu bilmenin huzuru ile...
Teşekkürler candan ötem...
