Rengi Var mı Gözyaşının?

Ağlarken renkler ton ton akıyor pınarlarından... Hüzne, mutluluğa, kedere, aşka, şeffate...

İnsan mutluluktan ağladığından gözyaşı pembe akarmış öğrenmiştim bir seferinde... Bu sabah uyandım ve fark ettim ki beyazı yok gözümün, çevresine bir pembe yayılmış hare hare... Bebeğine bir pembe oturmuş ama ne pembe...

Döndüm sağ yanıma. Sırtımı yalayıp geçtiğinde sabahın ayazı, bir damla düştü yanağıma; ala çalıyordu rengi... Gülümsedim...

Fotoğraf : deviantART

İFADE

Yüzünde masum bir kız çocuğunun hınzır bir gülümsemesi belirdiğinde...
Onunla uyanmak mı yakışır yüzüne
Ona uyumak mı
Onunla uyumak mı gülümsetir yüzünü
Ona uyanmak mı
Bilemedim...

_________________

Fotoğraf /1x.com

SUSMAK

Kusursuz bir manzaranın el değmemiş tenhalığında susmak ne anlama gelir ?

Peki ya çığlık atmak...











______________________

Fotoğraf / silence© kregon

GÜNE BAKAN

Gecenin etkisiyle uyandı güne kadın, kafasını kaldırıp camı açtı. Güneş ilk ışıklarını yansıtıyordu sanki bir tek kadına doğru.... Ya da kadın öyle sandı...

Yukarı kaldırdı başını, savurdu saçlarını... Bugün öyle güzel bir sabaha açmıştı ki gözlerini, güneş gözlerindeki ışığı kıskandı... Ya da kadın öyle sandı...

Sırtı ürperdi, adam tarifsiz bir gülümsemenin içine sıkıştırılmış, sevebilme ihtimali ile kadına sarıldı ve omzuna küçük bir öpücük verdi... Ya da kadın öyle sandı...

Döndü adama yüzünü, yeşilin ve sarının en güzel tonunda baktı uzun uzun adama, eğildi adam kadının dudağına... Öyleydi, güzeldi...

____________________________________

Fotoğraf

ŞEFKAT

Yazmak üzere oturdum klavyenin başına. Tuşlara dokundum. Aklıma gece evvel çalan müziğin ritmine kendini kaptırmış adamın tuşlara dokunuşunu hissedişim geldi. Kendi çarpık el yazımla aldığım an notları...

Bu sabah uyandığımda gerçek hayatla yüzleşen ben, biraz hüzünlüyüm. Anları resmedişteki kusursuzluğun yarattığı keyfi geride bıraktım.

Mutluluk ve heyecanla bakan gözlerimi kapadım. Evvel gece açıkhava tiyatrosunda sadece ikimize özel verilen konserin ritminde salınırken aklımdan geçenleri, yüzümde bir gülümseme ile anımsadım. Üşüdüğümü fark ettiğinde kolunu rahatsız etmeden omzuma atışındaki naifliği, dönüp sana şefkatle bakışımı, senin aşkla gülümsemeni, benim sana mutluyum dememi, senin daha da mutlu ol istiyorum deyişini...

Sarmaş dolaş yüyürken konser bitiminde, kentin ışıklarının soluklaştığı bir noktada iki soğuk bira içmek için mola verdiğimizde ve sen hala gözlerime bakarken: Gidişini resmettin ya..., tam hatırlamıyorum ama galiba o anda kapandı benim gözlerim. Bildik tanıdık bir hüzne gömdü kendini. Sesim düştü yere. Dimdik duran omuzlarım kapandılar masaya. Bu halim, gidişin olmayacak olan dönüşüne bedenimin verdiği tepkiydi. Yüreğiminkini anlatmaya dilim varmıyordu ama sen zaten yüreğimi eline aldığında ve artık atmadığını fark ettiğinde, hani tam da avuçlarının arasındayken öptüğünde, çektim kendimi hayatın içinden. Belki de o anda kapandı gözlerim bilmiyorum.

Eve dönmek üzere taksiye bindiğimizde, ne konserden arta kalan keyif, ne tenin tene canın cana değmesinden oluşan kıvılcım ne de konuşacak kelimeler kalmıştı. Hani o yıllar süren sessizlik anlarından biriydi yaşadığımız. Benim evimde kalıyorduk günlerdir ve sen sadece evine yeni giysiler almak için uğruyordun, belki yeni maskeler... Konserden önce bende kalalım dediğinde ne kadar farklıydı o kalma anına yüklediklerim, oysa o bira şişesinin soğukluğu kendini garip yapış yapış bir sıcaklığa bıraktığında ve artık keyif vermediği anlarda fark ettim ki; o kalış terk edenin ben olma halini yaşatacaktı bana...

Taksiden indiğimizde, elimi tuttun ve taksi hareket etmeden az önce seninle gelip gelmek istemediğimi sordun. Baktım yüzüne aşkla ve sen şefkatle bakıyordun bu sefer. Ne değişmişti dedim. Roller ne çabuk değişiyordu hayatta. Taksiye bindin tekrar. Kapısını kapattın. Camı araladın, uğrarım yarın dedin. Belki o anda kapandı gözlerim bilmiyorum.

Sabah hüzne açıldıklarında gözlerim gidişine de çabuk alışmak istedim.

Alışamayacağımı bilerek...

___________________________________

Fotoğraf / 1x.com

IŞIK HÜZMESİ

Yola çıkmadan az önce aklının zaman sandığına kaldırdığı anıları teker teker çıkarttı. Anıların o eskiye özgü kokularının ve sandık lekelerinin üzerinde çok da durmadan ve kendisini kaptırmadan geçmişin girdabına düşündü: O anları yaşamasam, bende bıraktıklarının farkında olmasam, bugün ben, ben olur muydum? Olmazdım deyip gülümsedi... Aklına takılanları yaklaşık 12 saat sürecek bir yolculukta tekrar tekrar ele alacaktı nasıl olsa...

Zaman zaman içini saran o korkuya baskın gelen heyecanı ve arkadaşının kulağına sürekli fısıladayan sesi; 'rüzgara bırak' ile korkusunun kendisini ele geçirmesine engel oluyordu. Yeni yerler keşfetmenin heyecanına ara veren bir maceracıydı o... Bundan yaklaşık 13 yıl önce çıktığı yolculukta, yaşadıkları bir roman tadındaydı. Ta ki, o talihsiz kazadan sonra hayata küsene kadar. Oturduğu masadan kafasını kaldırdığında gördüğü tek bir ifade, onu bu yolculuğa çıkmaya ikna etmişti aslında ve hiç düşünmedi sonrasını. Hiç hesap yapmadı üzerine. Yola çıktı ve yol onu nereye götürdüyse gitti. Yaşadıklarına kaç maceracı bu kadar göğüs gererdi bilemedi ama o 3 yıl önce tamamlanan yolculuğundan; biraz büyümüş, biraz hayattaki beklentileri şekillenmiş, çokca incinmiş, yaralanmış ve hatta hayata küsmüş dönse de, bugün olsa gene çıkardım o yolculuğa bütün sonuçlarına diyecek kadar da isteyerek ve severek yaşamıştı...

Bir geceyarısı gelen bir mesajın, kendisini tekrar maceraya atılacak kadar sarıp sarmalamasını, içinde derinlerde gömdüğü o maceracı kadını uyandırmasını beklemiyordu. Hele de artık 20 yaşlarında olmadığı gözönünde bulundurulursa böylesine bir yola çıkış delilik bile sayılabilirdi. Günlerce detaylarını öğrendikten sonra bu yeni yolculuğun ruhani tarafını bir yere bırakıp, kendi kişisel tarihinde bir dönüp noktası sayılabilecek özellikte ve güzellikte oluşunun heyecanına kapılması kaçınılmazdı.

Bir akşam annesine tekrar yola çıkmaya hazır olduğunu söylediğinde, annesi "uzakmış" diyebildi ve kadının gözlerinin parladığını görünce başka bir şey ekleme gereği duymadı. O vahim kazadan sonra ilk defa gözleri parlıyordu. Annesi bir şey sormadan kadın anlatmaya başladı;

"hani uçsuz bucaksız tepeler vardır ya, bulutlar zirvesinde buluşur dağların... Güneş yüzünü bir tepeye gösterir sadece. Sen kurumuş otlardan, ayağına dolanacak dikenlerden korkmadan ve onların farkında olarak, güneş gitmeden varmak istersin ya o tepeye... O ışığın hüzmesinde bulursun ya hayatın anlamını, içindeki boşluğun ancak ve ancak aşkla dolabileceğini bildiğin gibi bilirsin ya o güneşin seni yakmayacağını ama ısıtacağını... O hüzmeyi yakalamaya gidiyorum... Bana şans dile... "

Kadın geceyi plan yaparak geçirdi. Rotayı belli belirsiz çizdi kafasında. Notlar aldı. Nereden başlayacağına karar verdi. Kuzeyde bir nokta belirledi. Çıkış noktası orası olacaktı. Yanına sadece küçük bir sırt çantası ve an defterini aldı. Yolculuğunu silinmemek üzere kayda almak istiyordu. Bir önceki yolculuğun bütün kayıtlarını yok etmiş olmak onu üzüyordu ve bir daha bu hataya düşmeyecekti. Büyümüştü. Farklı bir algısı vardı yaşanacaklara. Her çıkılan yeni yol kendi macerasını da beraberinde getirirdi. Bazen gitmeyi planladığın yerle vardığın yer farklı olsa da yolun ve yolculuğun kattıkları ile tamamlarsın sen gelişimini, eğer farkındaysan ve o anı yaşıyorsan dedi kendine. An defterine bir not düştü... 25'ini 26'sına bağlayan akşam üstü: Yolcuğumu başlatabilmek için kuzeye yol alıyorum. Bu yolculuğumun, başladığı andan itibaren beni hayatın bütün renkleri ile tanıştıracağı bir maceraya dönüşmesi için sabırsızım... Belli mi olur belki gökkuşağının altından geçen bu sefer ben olurum...

_________________________________________________

Fotoğraf / Mt Feathertop moroning© Shane

FIRTINA

Kapıdan çıkarken duyduğu iyisine karşılık yere düşen sesini bıraktı...

Eve geldi... Köşe koltuğuna oturdu ve an defterini açıp şu satırları ekledi....

Fırtınanın ortasında attığın çığlık duyulur mu sanıyorsun

Bir yokluğu büyütmek tamamlar mı içindeki boşluğu

Sen gün ortasındaki karanlıksın

Gece kayan bir yıldız

Issız bir sevdayı fısıldayarak büyütüyorsun içinde

Ki o sevda senden yana bile değil

Bir doluya tutuluyorsun

Sabahları kalkarken

Güneyli bir kızın dediği gibi duacı oluyorsun

Geceye kavuşmaya

Gece ona kavuşmaya

Gece ona kavuşmaya alışmaya

İnsan sana çabuk alışır

Biliyor musun...

11 Haziran 2006, Altınşehir

_______________________________________

Fotoğraf / Lichterflug© Kaveh H. Steppenwolf