IŞIK HÜZMESİ

Yola çıkmadan az önce aklının zaman sandığına kaldırdığı anıları teker teker çıkarttı. Anıların o eskiye özgü kokularının ve sandık lekelerinin üzerinde çok da durmadan ve kendisini kaptırmadan geçmişin girdabına düşündü: O anları yaşamasam, bende bıraktıklarının farkında olmasam, bugün ben, ben olur muydum? Olmazdım deyip gülümsedi... Aklına takılanları yaklaşık 12 saat sürecek bir yolculukta tekrar tekrar ele alacaktı nasıl olsa...

Zaman zaman içini saran o korkuya baskın gelen heyecanı ve arkadaşının kulağına sürekli fısıladayan sesi; 'rüzgara bırak' ile korkusunun kendisini ele geçirmesine engel oluyordu. Yeni yerler keşfetmenin heyecanına ara veren bir maceracıydı o... Bundan yaklaşık 13 yıl önce çıktığı yolculukta, yaşadıkları bir roman tadındaydı. Ta ki, o talihsiz kazadan sonra hayata küsene kadar. Oturduğu masadan kafasını kaldırdığında gördüğü tek bir ifade, onu bu yolculuğa çıkmaya ikna etmişti aslında ve hiç düşünmedi sonrasını. Hiç hesap yapmadı üzerine. Yola çıktı ve yol onu nereye götürdüyse gitti. Yaşadıklarına kaç maceracı bu kadar göğüs gererdi bilemedi ama o 3 yıl önce tamamlanan yolculuğundan; biraz büyümüş, biraz hayattaki beklentileri şekillenmiş, çokca incinmiş, yaralanmış ve hatta hayata küsmüş dönse de, bugün olsa gene çıkardım o yolculuğa bütün sonuçlarına diyecek kadar da isteyerek ve severek yaşamıştı...

Bir geceyarısı gelen bir mesajın, kendisini tekrar maceraya atılacak kadar sarıp sarmalamasını, içinde derinlerde gömdüğü o maceracı kadını uyandırmasını beklemiyordu. Hele de artık 20 yaşlarında olmadığı gözönünde bulundurulursa böylesine bir yola çıkış delilik bile sayılabilirdi. Günlerce detaylarını öğrendikten sonra bu yeni yolculuğun ruhani tarafını bir yere bırakıp, kendi kişisel tarihinde bir dönüp noktası sayılabilecek özellikte ve güzellikte oluşunun heyecanına kapılması kaçınılmazdı.

Bir akşam annesine tekrar yola çıkmaya hazır olduğunu söylediğinde, annesi "uzakmış" diyebildi ve kadının gözlerinin parladığını görünce başka bir şey ekleme gereği duymadı. O vahim kazadan sonra ilk defa gözleri parlıyordu. Annesi bir şey sormadan kadın anlatmaya başladı;

"hani uçsuz bucaksız tepeler vardır ya, bulutlar zirvesinde buluşur dağların... Güneş yüzünü bir tepeye gösterir sadece. Sen kurumuş otlardan, ayağına dolanacak dikenlerden korkmadan ve onların farkında olarak, güneş gitmeden varmak istersin ya o tepeye... O ışığın hüzmesinde bulursun ya hayatın anlamını, içindeki boşluğun ancak ve ancak aşkla dolabileceğini bildiğin gibi bilirsin ya o güneşin seni yakmayacağını ama ısıtacağını... O hüzmeyi yakalamaya gidiyorum... Bana şans dile... "

Kadın geceyi plan yaparak geçirdi. Rotayı belli belirsiz çizdi kafasında. Notlar aldı. Nereden başlayacağına karar verdi. Kuzeyde bir nokta belirledi. Çıkış noktası orası olacaktı. Yanına sadece küçük bir sırt çantası ve an defterini aldı. Yolculuğunu silinmemek üzere kayda almak istiyordu. Bir önceki yolculuğun bütün kayıtlarını yok etmiş olmak onu üzüyordu ve bir daha bu hataya düşmeyecekti. Büyümüştü. Farklı bir algısı vardı yaşanacaklara. Her çıkılan yeni yol kendi macerasını da beraberinde getirirdi. Bazen gitmeyi planladığın yerle vardığın yer farklı olsa da yolun ve yolculuğun kattıkları ile tamamlarsın sen gelişimini, eğer farkındaysan ve o anı yaşıyorsan dedi kendine. An defterine bir not düştü... 25'ini 26'sına bağlayan akşam üstü: Yolcuğumu başlatabilmek için kuzeye yol alıyorum. Bu yolculuğumun, başladığı andan itibaren beni hayatın bütün renkleri ile tanıştıracağı bir maceraya dönüşmesi için sabırsızım... Belli mi olur belki gökkuşağının altından geçen bu sefer ben olurum...

_________________________________________________

Fotoğraf / Mt Feathertop moroning© Shane