Seni sevdiğimi söylemiş miydim, seni yani, adını mesela, görmediğim şehrini, içinden sen geçen nehirleri, denizleri, yolları, sabahları uyandığında yanağını okşayan, o usul usul esen sabah rüzgârını, sen olan her yeri, o kafeyi mesela, meyhaneyi, içinden sen geçen şehirleri, sokakları, kadınları ve adamları, tren yolculuğunu, ortancalı bahçeyi, seni sevdiğimi söylemiş miydim, seni yani.
Seneler sonra öğrendim, içinden sen geçen kalbimi sevmeyi, şimdi ne zaman düşsen aklıma, kalbime sarılıp oradan bakıyorum hayata, öyle güzel ki yaşadığım şehir, sevmediğim yıllara şaşıyorum, adımı mesela, adımı seviyorum biliyor musun, dünyayı kucaklayasım geliyor duyduğum her seferinde, içimden geçiyor ne kadar nehir, deniz, yol varsa, gökyüzü doluyor içime, denizler taşıyor yüreğimden, sen oluyorum durup dururken, seviyorum yaşamayı hiç bıkmamış gibi o yokuşlardan.
Sabahları uyandığımda yanağımı tokatlayan o sert rüzgarlar ılık meltemlere bıraktı yerini, köşedeki kahveyi ve sokak arasında her daim çalgı çengiden sohbet bile edilemeyen o meyhaneyi, içinden geçtiğim tüm şehirleri, sokakları, adamları ve kadınları, balkondaki sardunyayı, limon otunu ve hercaiyi, susuz rakıyı, leblebiyi ve lakerdayı, anlayacağın seviyorum yaşamayı hiç gözyaşım gözyaşına değmemiş gibi.
Sabah erkeni aynı yerde aynı saatte buluşan ekibin dünkü yorgunluğu mazi olmuş bile, gözler ışıl ışıl. Sesler cıvıltılı. İstanbul macerasının son günü, Gülhane'de ceviz ağacı olacağız. Sırt çantalı ekibin 12'de lobide buluşması kararı şimdilik iyi bir zamanlama gibi gözüküyor.
Planladığımız gibi çıkıyoruz Maçka'dan. Feribot ile geçeceğiz Sirkeci'ye. Beşiktaş'ın ara sokaklarından iniyoruz bu sefer, tam saatinde iskeledeyiz. Gün sert olacak belli. Sokaklarda olacağımız 8 saatlik sürenin mola noktaları önemli. Ama henüz dikkate almadığımız bir durum var. Öğreneceğiz yaklaşık 2 saat sonra.
Sirkeci garı nostaljisiyle, anılarıyla, keşkeleriyle hüzne boğuyor bizi. Sahilden değil de, parkın hemen hemen orta noktasına denk gelen kapısından giriş yapmak için çarşı içinden yürüyoruz. Pazar olmasına rağmen çıt yok dükkanlarda. Oysa hatrı sayılır bir kalabalık var. Yıllardır, Kapalı Çarşı'nın pazar günü kapalı olmasına veremediğim anlam bir kez daha anlamsızlığını perçinliyor. Her yer turist ama gel gör her yer kapalı. Gülhane parkını geride bırakınca, yönümüzü Cağaloğlu yokuşuna çeviriyoruz, anılar ve geçmiş peşimiz sıra geliyor.
Nuriosmaniye Cami bahçesinden geçip, Kapalı Çarşı'nın kapalı olduğunu bir kez daha teyit ediyoruz. Çemberlitaş Meydanı'ndan, Şeferiye Sarnıcı'na iniyor, oradan da Divan yolunu takip edip, Ayasofya Meydanı'na varıyoruz, mahşeri bir kalabalık, gezi otobüsleri, polis kortejleri karşılıyor bizi. Meğerse Miraç Kandili'ymiş. Uzaktan Ayasofya'ya selam edip, Sultan Ahmet Parkı'nın içinden geçip, Alman Çeşmesi yanından, camiye de uzaktan selam edip, Yılanlı Sütun ve Örme Dikilitaş tarafına atıyoruz kendimizi, nispeten kalabalık azaldığından, kahve molası için bir bank seçiyoruz. Hava buz! Enerji için yediğimiz cevizler, incirler bir işe yaramayacak gibi durduğundan, molayı kısa kesip sahile inmek için, Küçük Ayasofya'ya doğru yürüyüşe geçiyoruz.
Arka sokaklardan Kumkapı'ya yürüyoruz. Her adımda bir hüzün. Halbuki o sokaklardaki evler restore edilse, yürüyüş yolları yapılsa, aradaki parklara bir bakım yapılsa, ne kıymetli sokaklar... Ne kıymetli mahalleler...
Kumkapı sessiz, henüz vakti gelmemiş belli. Meydandaki balık pazarından geriye dönüyoruz. Yorgun ayaklara mola vakti, sahilden bir otobüse biniyor, bu turun anılar durağının sonu olacak Küçük Ev'e doğru yol alıyoruz. Samatya'ya varır varmaz dikkatimizi çeken şey, sessizlik ve ıssızlık... Henüz dükkanlar açmamış, balık pazarının orası açık, tek tük ve alkolsüz yer de var da, bizim mekanlar kapalı. Anlıyoruz ki Kandil nedeniyle esnaf açmamış. Yatıyor öğle rakı keyfi. Ah rehberim vah rehberim, olsaydı her tarakta bezin, etmezdin bizi rezil, diye söylene söylene kendime vardık sokak sonuna, ocağın da başına. Kapalı elbette 90'ların sonunda, Türkân Şoray ve Şener Şen'in sımsıcak ve sahici oyunculuğu ile, hepimizi televizyon başına kitleyen kült dizi İkinci Bahar'ın çekildiği ocakbaşında bir anı fotoğrafı çektirip, manzarası güzel balık ekmekçinin üçüncü katında soluğu alıyoruz. Soba ile ısınması ve manzarası içimizdeki burukluğu bir anda alıveren bu mekanı biraz da mecburiyetten seviyoruz. Köşe noktada yerimizi alıyor, balık çorbası ile açılışı yapıyoruz. Turşunun acılığı iştahları açıyor. Balıklar ve salata ile devam ediyoruz. Bol sohbetli, rehberlere övgülü kapanış konuşması sonrasında, sert rüzgarlı, deniz kokulu yürüyüş ile dönüş feribotuna 1 saat kala liman kafede yerimizi alıyoruz. Fotoğraflara bakıyor, 2 gün geçmesine rağmen anılardaki yerini alan İstanbul gezimizin en'lerini konuşuyoruz. Bahar kendini gösterir göstermez yapılacak rotalar için mutabık kalıyor ve anonsla birlikte yol yorgunu bedenlerimizi 1-2-3-4 nolu koltuklara bırakıyoruz.
Feribot kalkmak üzereyken, son anda pusetli bebek arabasıyla gelen genç bir çift, arkamızdaki sıranın ilk koltuğunda oturan genç kızdan yardım istiyor. Dil bilmediği için el kol hareketleri ile, bebek arabasını gösterip, uyuyan bebeği işaret edip izin istiyor. Araya girip, bebek uyuyor, sizden yardım istiyorlar, koltuk değiştirmek için diyorum. Kız kulaklığını bile çıkartmadan ve kafasını çevirip omuz hareketi ile bana ne diyor. Annenin ve adamın çaresizliğine, sessiz sedasız uyuyan bebeğin masumluğuna kıyamıyorum. Genç anneye elimle işaret edip, kendi koltuğumu veriyorum. Gözleri ile teşekkür ediyor, kendi dilinde bir şeyler söylüyor, anlamıyorum ama hissediyorum. Omuz hareketiyle kendisinden istenen yardımı ters çeviren kız elindeki telefondan Tedx konuşması dinliyor, kişisel olarak gelişecek gibi gözüküyor. Kitabıma konsantre olup, hemen sol yanımda oturan ve ara ara bebeğini gözünün ucuyla kontrol eden babanın her seferinde bana bakıp gözleri ile teşekkür edişini yakalıyorum.
Hayatın içindeki o küçük teşekkürleri minnetle kabul ediyor, dünyanın iki yüzlülüğü ile çalkalanan savaşların orta yerinde, yurdundan, evinden koparılan insanlara, o insanların insanca yaşama hakkına saygımızı bir kez daha sorguluyorum.
***
Ah sevgilim... Ne acılar çektin, ne oyunlara, hırslara yenik düştün, kaç insan geldi geçti, kaç uygarlık... Sen direndin... Ah sevgilim, sen benim geçmeyen yaram, her daim atan yüreğim gibisin. Umudum ve en büyük mutsuzluğum sensin. Acım, kederim ve yaşama sevincimsin.
Yol yorgunu bedenimi sıcak suya teslim ettim. Su bedenimi ılık dokunuşları ile rahatlatıyor. Saçımdan boynuma, göğüs çatalımdan karnıma ve bacaklarıma... Yorgunluğum süzülüyor, bense kafamı bir türlü sakinleştiremiyorum, bir sonraki günün eski usul meyhane noktasında kafam biraz karışmış mekan arayışındayım, oradan oraya hummalı bir koşuşturma imkanı yok duramıyorum. İlk plan karşıya "Piraye"ye gitmekti, sonrakinde "Barba Vasilis" ağırlık kazanmıştı. Bildiğim ve pek sevdiğim bu mekanlar, Kadıköy ve Balat hafta sonlarına kalmalı düşüncesi ile elendi. Yeniköy'de Aleko var, severiz, manzarası yeter ama yok yok aradığım o da değil, ben eski usul bir meyhane peşindeyim. Sabah ola hayrola deyip, yorgun ayaklarımı soğuk suda tutup, havluya sarınıp çıkıyorum. Yatak beni çağırıyor...
Cumartesi Güneşi...
Yaşasın bugün harika bir gün olacak, gece uykumda gelen fikirle, insta hesabımdan Levon Bağış'a bir mesaj atıyorum.
"Sevgili Levon Bağış, mezeler eşliğinde öğle rakısı keyfi için Avrupa yakasında bir meyhane önermeniz mümkün mü?
Atar atmaz saate ilişiyor gözüm. Ne ayıp! Sabahın körü, hemen bir mesaj daha yazıyorum.
"Saati şimdi fark ettim, rüyamda gördüm sanmış olabilirsiniz, Bursa'dan geldik de.. Kusura bakmayın ve şimdiden teşekkürler"
İyice saçmalamadan yataktan kalkıyorum, mesaj gelirse işim kolay. Gelmezse, bakacağız bir hal çaresine.
Güne puanım 10 üzerinden 7, ısısı ve rüzgarı itibarıyla. Saatler 9'ü gösteriyor, ekibin performans süper, buluşma saatinde herkes kahvaltıda. Bir gün öncenin kritiği yapılıyor, herkes rehberden memnun. Ooooo gelsin rehbere rakılar, biralar...
Odadayım, bir mesaj düşüyor, aman Allahım valla dönüş yapmış.
"Beyoğlu, Asmalı Cavit derim"
Ay sarılmam mı, ay sevinmem mi, ay havalara uçmam mı?
Sabah 11.15 dilenci vapuru için 10.15'de yola çıkıyoruz. Yolda Cavit'e telefon açıyorum. Gecesi dolu. Öğleden sonra 4 için anlaşıyoruz. Amannnnnn en sevdiğim, henüz mekan mahmurluğunu üzerinden atmamış, çalışanlar telaşlı akşam kalabalığına hazırlıklarını yapıyor, mekan nispeten boş ve sessiz olacak. Yüzümde güller açıyor, sesim bülbülden hallice. Mezeler, taze taze, kim bilir dumanı üstünde olan bile vardır. Üstelik bu saatte rakı demek, akşamın yol yorgunluğuna yeni bir durak ve cila demek bile olabilir, bakacağız artık. Eteklerim mi o rüzgarda uçuşan.
Vapuru beklerken filtre kahvelerimizi yudumluyoruz. Hamarat arkadaşım "cookie" yapmış, ben de boş durmamış, Beşiktaşlı günlerimin 7-8 Hasanpaşa'sından kapmışım üzümlüleri, tarçınlıları.
Vapurdayız, rotayı yine paşamız belirleyecek.
Kuruçeşme, Arnavutköy, Bebek, Aşiyan...
Derken aniden, Emirgan'da inip, Bebek istikametine doğru yürümeye karar veriyoruz. Köprüaltı da listemdeydi ama rotamız ve saati itibarıyla olacak iş değildi.
Yürüyüş eğlenceli, balıkçılar istavrit akınına karşı siper almış, oltayı atan iğne sayısınca balıkla dönüyor kovasının başına. Genellikle 5li, 16lı olanı bile gördük.
Ben yine bir rehber edasıyla, yalılar, sokaklar, mekanlar hakkında bilgiler veriyorum. Ah sevgilim... Her adımda seni neden bu kadar sevdiğimi daha da hissediyorum. İlk mola Hisar, banklara oturup, kızlar ve erkekler olarak ayrılıyoruz. Hepimiz mutluyuz. İçim cıvıl cıvıl. Güneş öyle güzel ki, dayanamayıp üzerimdeki montu çıkarıyorum. Bir süre balıkçıları seyre dalıp hayaller kuruyorum. O sessizlik hali huşu içindeyim hissini perçinliyor. Bugünü seviyorum, bir kez daha. Bugüne gelmeme vesile olan, yüreğime değen ve yüreğimi güçlendiren herkese teşekkür ediyorum. Kimseyi atlamak istemiyorum. İyisiyle, kötüsüyle bu hayattaki yolculuğumun yapı taşı olanları aklımdan geçiriyor, sarılıyor ve biliyorum ki ben de onların aklına düşünce sarmalanıyorum.
Bu kısa mola sonrası adımlar hızlanıyor, yaklaşık 2 km'lik yürüyüş sonrası Bebekteyiz. Kahve molasını hak ettik. En sevdiğim noktalardan birindeki binada bulunan kahvecinin son katında alıyoruz soluğu, self servis kahveler tepsimizde, denize uzayıp giden masanın cam tarafı dolu, ama hissiyatım iki gencin sohbetlerinin sonlarında olduğundan az sonra kalkacaklarına dair, izin isteyip masanın diğer tarafına oturuyoruz, çok geçmeden çiftimiz kalkıyor ve tataaaammmm denize nazır bir locadayız. Bebek kahve, sağ yanımızda, solumuz Divan. Tekneler ve boğaz... Muazzam. Öyle ki, beni burada unutsalar, gam yemem.
Kahve molası, yenilenecek araba konusunda çalışmalar yapan ikiliyi dertli yapmaya devam ede dursun biz abimle derin bir sohbetteyiz, ne olacak bu dünyanın hali!
Sohbet uzayıp saatler 3'ü gösterince, otobüsle Taksim fikri devreye giriyor. AKM önündeki son durakta inip, bir kez daha Beyoğlu'nu tavaf ederek Asmalı Mescit'e gideceğiz. Bir gece öncesinin eksikliklerini tamamlıyorum, nihayet, Asmalı'dayız, Taksim tarafından girişte, sağ kolda Cavit'i görüyoruz. Işıklar bile kapalı, neredeyse zili çalacağız, kapıda güler yüzlü bir bey bizi karşılıyor, sabah konuşmuştuk, siz Evren Hanım olmalısınız diyor. Bizi üst kata alıyor. Masa saat 7'de asıl misafirleri için hazır olacağından 6.45 gibi kalkmamız gerektiği bir kez daha nazikçe hatırlatılıyor. Bizim niyetimiz 6 gibi kalkmak zaten. Bu gece sahile Galata Kulesi tarafından ineceğiz, Yüksek kaldırımda güpegündüz Melahat'a denk gelir miyiz bilmeyiz ama, Alemdara gitmeye niyetli olmadığımız kesin. Biz belli ki kafaları çekip çekip, Galata'ya dadanacağız, çünkü şimdilik paşamız da kabul ederse, kararımız Karaköy üzeri Galata Port.
Rakıya karar verip, meze dolabına gidiyoruz. 5 meze yeter, köfte ve ciğer illa ki, belki birer börek. Sohbetimiz koyulaşırken ve kahkahalar sıralıyken, mis kokulu kızarmış ekmekler ve mezeler masadaki yerini alıyor. Kadehler dostluğa, yolculuklara, yeni maceralara doğru kalkıyor. Gecesini bilemeyeceğim ama akşam üstüsünü pek seviyorum Cavit'in. Masaya gelenler arasında sevmediğimiz tek şey, kıymalı üçgen börek oluyor. Balık ızgarasında pişirildiği belli börekler geri gidiyor. Rakıyla birlikte servis edilen peynirin lezzeti rakıya layık, yağlı ve keçi karışık. Mezeler lezzetli ve 4 kişiye fazla fazla yetiyor. Ortaya gelen ciğer ve minyatür anne köftesi ve bildiğimiz usul parmak patates yanı domates sos efsane ve kendi yapımları hardalı hepimiz onaylıyoruz ki abim tam bir hardal canavarıdır. Layığıyla doyuyor, saatler 6'yı gösterdiğinde planladığımız gibi hesabı istiyoruz. Hesap dört kişi için hele de İstanbul söz konusu olduğundan gayet makul geliyor bize.
Mideler şenlikli, kafalar çakır ilerliyoruz, Galata'ya doğru. Galata Kulesi bilet kuyruğu ayrı, çıkış kuyruğu ayrı ayrı uzayıp gittiğinden, daha önce oraya çıkmamış ikiliyi vazgeçiriyor kuleden, başka bir zamanın sabah erkeni konusu hatırlatılmadan edilemiyor, ah rehberim, ah sevdalım. Akşam kalabalığı hissedilir olmuş bile, neyse ki yol uzun değil, 1850'li yıllardan günümüze kalan art nouveauKamondo Merdivenleri rock yapan gençler tarafından tutulmuş, pek eğlenceliler, biraz takılıyoruz, Bankalar Caddesi inişinde bir anı fotoğrafı çektirip, rehber ruhum sağlı sollu banka binalarını pek bilmiş tavrımla anlatırken yolumuza devam ediyoruz. Bugünün extrasında Galata Köprüsü anıları için köprü üstünden yarıya kadar gidip, alt kattan dönüş var. Sonrası yine Karaköy ve Galataport.
Sevgililer gününe denk gelen bir yolculuk hayali, araya giren pandemik hastalık nedeniyle bir kez daha erteleniyor. Ay sonuna ötelenen hızlı deniz otobüsü ve otel rezervasyonları ise tesellimiz. Ayın ortası değilse de sonunda ille vuslat var.
"Adım adım İstanbul" koyuyorum üç günlük İstanbul macerasının adını. Avrupa yakası Maçka merkezli rotalar için nokta atış yerleri de yürüyüş rotasına ekliyorum. Ortalama her güne 22 bin adım olacak, ilk gün biraz geçecek gibi, heyecanlıyız, eksik gedik kalmasın istiyoruz. Müzeler ve sergi salonları bu turun konusu değil. Derdimiz sokaklar. Ekip antrenmanlı, ama yine de yemeli, içmeli ve şehir içi bu aktivite yorucu olacak gibi. Cuma öğe saatleri hareketle Kabataş'a varıyoruz. Taksi, okuduğumuz kadarıyla hayal ki iskelede sıralı olanlardan haber yok, anlıyoruz ki, adım adım adı boşuna değil. Maçka 2,4 km. Sırt çantalı olmanın avantajını yaşıyoruz. Dolmabahçe'ye selam edip, Beşiktaş Arena yanındaki yokuştan, Maçka parkı içinden, Nişantaşı'na on adım İTÜ Sosyal Tesisleri'ndeki yerimizi alıyoruz. İlk gece için rotası uzun, sokak lezzetlerinin ardı ardına sıralandığı, tek tekçilerde 1-2 bira, belki fıstık, ekmek arası bir şeylerli, patates kızartmalı "pis boğaz"lı bir gece bizi bekliyor.
İlk durak Nişantaşı üzerinden, Radyo binasını takiben, Taksim. 50 yıllık dostluğun, yıl 1977'yi gösterdiğindeki anılar canlanıyor. Hangi noktadaydılardan başlayıp, nasıl buluşamadılar, hangi sokaktan kaçarak canlarını kurtardılara varan anılar sıralanıyor. Ben yaşça en küçüğüm, benim anılarım daha çok üniversiteli genç hikayelerine odaklanıyor, rock barlar, film festivalleri ve ilk aşklar üzerinden gecenin ilk ağırlığını üstümüzden atalım istiyorum.
Gezi olaylarında duruşu ile damak listemizden de silinen yerlerden gözleri kısık, unutmadık bakışı ve edasıyla geçiyoruz. Kalabalık kendini yeni yeni hissettiriyor. Profil hatrı sayılır bir değişikliğe uğramış, Arap kökenli olduklarına kanaat getirdiğimiz turist güruhlarına hitap eden Arapça yazılı tabela artışı şaşırtıcı gelmiyor. Tek tük batılı turist görüyoruz.
İstiklal Caddesi'nin sağlı sollu aralıklı sokak müzik grupları da bu rüzgardan nasibini almış gözüküyor. Kültürün değişimi üzerine bir sohbet başlıyor. Çünkü böyle böyle... Neyse... Derin mevzular sıklıkla açılacak gibi. Ne eskisi gibi kalıyor ki'nin devamı yine anılar; Kemancı, Hayal Kahvesi, Karavan, Atlas Sineması, Emek Sineması, Pera, Markiz, İnci Pastanesi, Odakule, Mısır Apartmanı, Narmanlı Han... Uzayıp gidiyor. Benim Taksim2le tanışıklığım 1990'larda ki Taksim o zamanlar kültür merkezlerine, barlara, meyhanelere, kitapçılara, pastanelere, kiliseye, camiye, sinagoglara, sinemalara, festivallere, hanlara ve hamamlara uzanan çeşitliği ile zengin kültürel bir yapıya ev sahipliği yapardı, bir de düşünün 1920leri, değişimi, çeşitliği... İnsan özenmiyor değil doğrusu. Ben bildiğim yerlerden devam edeyim, Atatürk Kültür Merkezi önü ya da filmlerdeki gibi meydanda anıt önünde, buluşma yerine gidilir, telefon yok tabi, bekle ki gelsin beklediğin, Godot beklemek de ne? Sarı dolmuş taksiler ile Anadolu Yakasına sabahın ilk ışıkları ile geçişler, yarı uyur yarı yorgunluktan baygın, az alkollü! Ah o günler... Ah o yaşımın güzellikleri, hırçınlıkları, sanmaları, kanmaları, aşk yaraları...
Nihayet, Çiçek Pasajindayız. Hemen girişte soldaki tek tekçiye oturuyoruz. Patates biraya geldi sıra, altlık yaptığımız dürümler çoktan eridi, midede yer açılır açılmaz aldığımız tuzlu fıstık cepte. Henüz nispeten boş olan tek tekçide köşe masaya kimsenin olmamasını fırsat bilip yayılıyoruz, elbet fıçı, elbet 50'lik. Sohbet derin, herkesin bir anısı var, anılar resmen yarışıyor ama koşarak değil, aheste. Kahkahalar çoğunluk, hüzün biraz mahzun, yer yok kendisine bu üç günde, tam sahneye çıkacak, pat bir kahkaha tufanı... İnsan gülücüklü anıları çoğaltmalı.
İçimizden biri fünikülere binmemiş, olacak iş değil. Galata Kulesi'nden, bankalar caddesi üzerinden Karaköy'e iniş ertesi geceye bırakılıyor, esnek planın güzelliği de burada, gönlün paşa.
Sevdiğim hanları, binaları bir rehber edasıyla anlatıyor, yol üstü duraklarında kimi zaman asansörden, kimi zaman bir papazdan anılar anlatırken duyuyorum kendimi, bu halimi seviyor, ona sarılıyor, yaşamla aramda kurduğum bu güçlü bağa bir düğüm daha atıyorum. Aferin kendim, yaşamışsın şu hayatı diyorum. Hakkını her zaman verdiğim söylenemese de, İstanbul2un yeri ayrı, o çok sevdiğim aşığım, çok ama çok özlemişim.
Tünel'den, 1875'te Pera İstasyonu olarak anılan noktadan füniküler ile Şişhane'ye iniyoruz. İstikamet, Karaköy. Karaköy, İstanbul'da ticaretin döndüğü yer, içimizden biri henüz 17 yaşında ilk kez çıktığı köyünden İstanbul'a avukatlık okuyan abisinin yanına geliyor, anılara dur durak yok bu gece, bizden yorgunlar, hep sahnede, hep baş rolde... Şimdinin bohem Karaköyü publar, barla, bilmem kaçıncı kahve çayçılarla dola dursun, biz 1975lerin Karaköy'ünde Yahudi patron Jojo'lu namı diğer Yusuflu anılara eşlik ederek ilerliyoruz. Fransız Geçiti ve ilk maaşlı işin binası neyse ki yerli yerinde duruyor. Gözler de bir nem... E dile kolay, hayatı öğrenmek cesaretle bir parça acıyı göğüslemek demek. O acı yıllar sonra da yakıyor genizi.
Karaköy'ü bir ileri bir geri tüm sokaklarıyla dolandıktan sonra, İstanbul Modern yönündeki çıkışında, Saat Kulesi karşılıyor bizi. Meydan umut vaad ediyor. Işıklandırma iyi, ama başka memleketlerin müze meydanlarını görünce, gene bir burukluk ve şükür bir arada. Port yeni açıldı meraklısı çok, önce hemen sahile yöneliyoruz, sonra baştan başlayalım boylu boyunca gezelim diye, Karaköy'ü Şişhane yönüne doğru bir kez daha geçiyoruz. Yürüdüğümüz az geldi, ille zorlayacağız 25 bini.
Denize nazır, geçmiş yıllarda ancak İstanbul Modern'in balkonunda seyre daldığımız kıyılardan boğaza bakıyoruz. Her adımda, iyi olmuş, modern olmuş, binalar orjinal mı diye ilerlerken, Paket Postanesi binasına geliyoruz, mağazaların tamamı açılmamış olsa da, içeriden bakıldığında buranın paket binası olduğuna dair iki satır yazı dışında ikna edici bir ayrıntıya rastlamıyoruz. Bu biraz beni buruyor, böyle yerlerin yenilenmesi sırasında eski dokularına ait ayrıntıların varlığını kıymetli bulmuşumdur, bir nevi, iade-i itibar gibi gelir, bu türlüsünü bir parça geçmişe dair "özensiz" bulurum. Üstelik biraz okuyunca, Merkez Han, Karaköy Yolcu Salonu ve Çinili Han binaları gibi tescilli binaların prestijli bir otele ev sahipliği yapacağını öğreniyorum. Modernliğine söz söyleyemeyeceğim bu dev asa "mağaza"yı sevip sevmediğime bir türlü karar veremiyorum.
Bedenin yorgunluğu kendini hafiften belli etmeye başlamışken, Akaretler yokuşunun yenilenen yüzünde, Craft Beer Lab son durağımız oluyor. Son sohbetler tavında dövülürken, kalabildiğimiz kadar gündemden uzak kaldığımız, kendi İstanbul'umuzdaki ilk günü karmaşık duygularla sonlandırıyor 14, 7 km ve 24300 adım ile "Adım adım İstanbul" rotamızın ilkini geride bırakıyoruz.
Dedemin lokantaları varmış. Tanımadım, ama çok isterdim tanımayı, o mutfaklarda yamaklık yapıp, ustalaşmayı. Annem geçenlerde siyah beyaz bir fotoğraf bulmuş, av lokantası önünde dedem, yanında avcı, elinde tavşan. Av meselesi biraz düşündürücü benim için. Etçil olup, hayvanlar konusunda içi sızlayan ben, en büyük riyakarlığı yapmama sebep damak tadımla vicdanım arasında sıkışıp kalıyorum her seferinde.
Gene de o lokantada büyümeyi isterdim doğrusu. Hikayeler bol, mesela annemin her seferinde sefer tası ile gönderildiği lokantadan bamya ile dönmesi, dedemin mahallenin delilerine, meczuplarına ayrılmış masasında, karşılığı bazen yarısı içilmiş bir sigara, bazen bir kuruşa yedikleri yemekler sonrasında "usta bu sefer yağlı olmuş, olmasın bir daha giderim başka yere bak" diye çıkışmaları, dedemin av lokantasına gelen Selahattin Pınar'la sohbetleri, annanemin udi oluşu ki, ben bir fotoğraftan öğrendim mesela, halbuki dinlesem, ne zenginlik... Hikaye bol, bol olmasına da dinliyorum işte sadece, oysa yaşasam... Diyorum ya, ne zenginlik.
Siyah beyaz fotoğraflarda kaybolmuş gibiyim bu günlerde. Yaş kemale erince, insan o eskinin kokusunu özlüyor galiba. Dokusu yumuşak, duygusu yoğun o çocukluk, gençlik halleri ve hikayeleri bir başka oluyor.
Gen çekiyor her halde, mutfakta olmayı severim, yemek hazırlamayı, sofralar kurmayı... Seçilmiş abim, kulakları çınlasın, misafire balık, bize gelince hep makarna der, beni kızdırır. Oysa ki makarnalarım da pek meşhurdur. Bir İtalyan değilim ama bu konu da mütevazi hiç değilim. Uzun zamandır yazmadığım için, kaçan perileri kovalamaktan yorgun düşüp, blog okuyayım dedim, bu arada sağ olsun deeptone da dürtmüş, hey hey diye... Dedim peri yok, olsa ne ala. Sonra Laparagas'ın yazarı Buraneros, sevgili, kıymetli komşuma uğradım, döktürmüş gene, Makarna Üç Adım; konu mühim bir yerde düğümleniyor benim için; makarna! Ah ne ala sofralar kurulur sayesinde... Başladım yorum yazmaya, nasıl akıyor klavye, nasıl bir coşku içimde, konu mühim dedim ya; makarna ve ille ki yancısı şarap bu aralar fena halde hasretliğim.
Yüzümde bir gülümseme, kayboldum yine kelimelerde, sokaklarda ve lezzetlerde. Anılar geldi ardı sıra, Cadde ve makarna... Roma ve şarap... Trastevere ve şarap... Makarna ve şarap...
Bir ara epey makarna şarap sevdalısı olmuştum. Özellikle bir markanın tagliatellesi ile versiyonlar deniyordum. Ispanak, somon, eser miktar sarımsak ve krema, bol öğütme karabiber, üzeri için varsa Bergama tulum, parmesan alacak para o zaman yok tabi, zaten parayı yatırmışız füme somona.
Bir diğer versiyonum mantarlı fettuccini... of leziz mi leziz, mantar ille kestane olacak, yüksek ateşte 3 dakika, krema elbet gene baş rolde, Üzerine file badem ve elbette karabiber öğütme olacak, servis aşamasında ince kıyım maydanoz ve üzerine peynir, damak tercihi, illelik bir durum yok.
Her birinin yanına şarap eşlemesi mühim. Lezzeti katlıyor, kesin bilgi.
Elbet hoş bir sohbet, sohbetin uzaması ihtimaline nazır abartısız bir peynir tabağı. Bir kaç mum, gözü yormayan bir ışık, mümkünse yandan ve tavana doğru, sakin bir müzik, baskın olmayacak elbet, fonda, içi ısıtacak sohbeti yakmayacak "cozy jazz"
Desene kadın git de kendi blogunda yaz :)))
Dememiş, ama ben dedim, kadın git kendi blogunda yaz.
Bu aralar alerjik bünyemin başıma açtığı dertleri bertaraf için uğraş veriyorum. Bilin bakalım neler yasaklı listesinde; gluten, süt ürünleri ve maya... Dikkatinizi çekerim, gluten makarna ve türevleri demek, maya desen şarap ve süt ürünleri demek peynirler de yasak listesinde demek, hem de her çeşidi... Benim bünyenin bu duruma tepkisi, hüzün denizlerinde boğulmak hissinin bedenimde yarattığı sıkışma sonrası tatsal travma. Aklıma bin türlü makarna tarifi geliyor, binbir çeşit peynir tabağı düzenliyorum ve pahası neyse ödeyip en sevdiğim şaraplı bir gece organize etmek için adeta yanıp tutuşuyorum.
Hiçbirini yapamayıp, "cozy jazz" dinleyip, iç geçiriyorum. Lahanadan, iznim olan haftada 2 kaşık probiyotik yoğurtla coleslaw yapıp, haşlanmış brokoli tüketiyorum. Alerjim ile akraba olacak kıvamda küfürleri ardı ardına sıralayıp dövülmüş karanfil, karabiber, çubuk tarçın, taze zencefil ve toz zerdaçallı içeceğimi soğutup, Gent birahanelerinde içtiğim biraların anılarıyla avunuyorum. Tropik sahillerin hayalleri ile uykulara dalıyor, çetin yüce dağların zirvelerinden aşağılara kendimi atmak üzereyken, haşlanmış yumurtalı, 10 zeytinli renk ahenk kahvaltı salatamla göz göze geliyorum.
Rakı sofralarının unutulmaz zeytinyağlıları ile derin sohbetlere dalıyor, mezelerin ardından içli bir ağıt yakıyorum. Hepi topu 21 gün kahvesiz geçecek günlerin acısıyla içimi karartıyor, çayı bile özlemle anarken kendimi aynalarla konuşurken buluyorum.
Velhasıl, nesilden nesile anlatılacak bir dede torun hikayesi ihtimali varken, dedemi ve lokantalarını hiç göremediğim için, makarna şarap hikayeleri anlatıp, alerjik bir son ile aşçılık kariyerimi glutensiz yulaf tariflerine heba ediyorum.
Şuraya iki Roma seyahati fotoğrafı koyayım da, yulaf haddini bilsin, fazla kalmasın hayatımda :))
