Kimdir Öğretmenin?

Kasetçalarımız var, siyah, küçük.  Kasetlerimiz var,  kitaplar kadar çok değiller, kitaplarımız çok, ansiklopedilerimiz var.  Joan Baez, cevabı rüzgarda ara diyor, henüz İngilizce bilmiyorum ama şarkıyı mırıldanarak söylüyorum.  Zülfü bağırıyor,  ey özgürlük! Ben de bağırıyorum. Ruhi Su , bilmiyor feleğin nesi var? Ben de bilmiyorum.

Büyüyorum,  alabildiğine bir yalnızlık var içimde,  okula başlayınca anlıyorum,  kardeşim yok benim,  sıkı pazarlıklar sonucunda oluyor. Demokrasiye geçişim kardeş oylaması ile oluyor. Çoğunluk kardeşe onay veriyor. Onu çok seviyorum. Pek çok seviyorum. Sevgisinde boğulmayayım diye, kader bizi ayırıyor,  o hep ecnebi memleketlerde yaşıyor,  sevmeye bir de hasret ekleniyor.

İlk anılarımın mekanı karanlık bir mutfak, penceresi apartman boşluğuna bakıyor. Onlarca kilo havuç, elma, portakal suyu emektar bir katı meyve sıkacağından pınar gibi akıyor.  Her hafta bir kek ya da turta garanti. Muzlusu favori ama o elmalının kokusu yok mu?

Sonra o mutfakta düdüklü patlıyor,  nohutlar ve tavuk parçalarını tavandan topluyoruz.  40 yıl eve düdüklü almıyorum. 

Çekirdek ailemizin hap kadar odalara yayılan mutluluğu 80'lere denk geliyor.
Zaman kötü, ama ne gam!

Biz sokakta oyunlar oynuyoruz, mitinglere katılıyoruz, geziyoruz, kah Uludağ'da mangalsız piknik yapıyoruz, kah deniz kenarında yürüyüş,  Bursa''dan Side'ye kadar vosvosumuzla yol yapıyoruz, bazen hapiseneleri ziyaret ediyoruz, bir seferinde bebeğimi içeri almıyorlar, ağlıyorum, asker abiyi bu yüzden sevmiyorum.  Ve ne tuhaf onca yokluğun içinde ve her şeye rağmen gülüyoruz.  Ağlıyoruz da, çocuğuz biz, anamız babamız ağlıyor diye ağlıyoruz. 

İmkanlar el verdiğince, hayatı öğreniyoruz; hak yememeyi,  sevmeyi,  çalışmayı,  dürüst olmayı, ahlaklı olmayı, paylaşmayı, değer vermeyi öğreniyoruz.
Şanslı çocuklarız öğretmen anne babayla büyüyoruz.
 
Biri aktif olarak yapıyor,  diğeri yönetici. 
Hiç vazgeçmiyorlar; iyiden, doğrudan ve haktan!

Gönülleri geniş, sevda yüklü, öyle ki, el uzatana yürek uzatıyorlar... Yüreklerinin kırıldığı oluyor, yok sayıldığı da, onlar yine de bildiklerinden vazgeçmiyorlar.

Ah!
Atatürk'e sevdalılar, insanca yaşamaya tutkulu. Atamın izinde, insanın yanında duruyorlar, dimdik!

Büyüyoruz, torna değil ki ev.  Farklı öncelikleri,  hayalleri, alışkanlıkları olan çocuklarız. Okullu oluyoruz,  başka çocuklar,  başka aileler görüyoruz. Şansımıza daha çok sarılıyoruz. Hayat bize bir şanslı kapı vermiş,  o kapıdan geçip başlamışız, neredeyse bir sıfır öndeyiz.  Beni bilmem ama kardeşim şansını katladı, uzaklarda olsa da, yeri geldi, öyle bir yerde öyle bir cümle kurdu ki, bana abilik yaptı, kurduğu cümle ile hikayem bambaşka bir yöne aktı. 

"Onlar hep senin yanında olur"

Biliyordum ama demek ki o dönem duymaya ihtiyacım varmış.

Yolumu değiştirdim,  eşimle kurduğumuz dünyaya minnattarım,  yollarda mavişle olmaya, içine güneş doğan evimize, yeşile ve maviye olan tutkumuza, sakinliğimize ve sevme biçimimize,  sohbetlerimize,  gönlümüze ve gülen gözlerimize minnettarım.

Gelenimize gidenimize, evimizi evleri bilenlere, kapımızı çalıp,  elinde olanı paylaşana, minnettarım. 

Değer görüp değer veriyoruz, teşekkür ederim hepinize, önce aileme, olduğunuz için çok şanslıyım, sonra da hayatıma değen ve beni büyüten herkese.

Öğretmenlik size nereye varacağınızı söylemez ama yolu gösterir diye bir cümle okudum bu sabah.
53 yaşıma gelene kadar yolumdan şaştığımda oldu, yolumu uzattığımda...
Şimdilik durağımı çok seviyorum,  yolumun sonu nerede nasıl olacak bilmiyorum. Ama
yolumu sevdirdiniz, yoluma hep çiçekler derlediniz, işte bunu çok iyi biliyorum. Gönlümü şenlendirdiniz. Eğer bir gün bir vesile ile karşılaştıysak ya da karşılaşırsak
sizlerin de gönlü hoş olsun, yolunuz açık olsun isterim.
Yüzünde benden bir tebessüm kaldıysa,  yaşamak amacım gerçekleşmiş demektir.
Ne mutlu bana.