KULAĞIM BİLE ANLADI

Ayşe Arman bugün Hürriyet Gazetesi’ndeki köşesine Evren Yiğit’in bir yazısını aktarmış. Ben de bloguma taşımak istedim. Önce adı çekti ilgimi: Evren…

Ben yaşlarında olmalı diye düşündüm. Ben yaşlarında Evren isminde kız sayılıdır. Seksenlerle birlikte akın akın doğan Evren isimli erkek çocukları ile karşılaştırılamazlar bile.

Öyle midir acaba???
Sonra "google" da bir "search"

1978 doğumluymuş ve de erkekmiş. “Denizkızı”na ne oldu peki..? Sonra onun başka biri olduğunu fark ettim. Bir Evren Yiğit daha var ama onun bir de soyadı var: Geniş. Sonra başka sitelere de bakınca anladım. O Küstah dergisinin kadın kahramanıydı.  Kadındı… Belki benim yaşlarımdadır düşüncesi beni gülümsetti. Neden takıldım ki buna kadar…

Bir de tanım vardı onunla ilgili ekşi sözlükte; “Bond kızı karizmasında olup da Türkan Şoray ağırlığında olan.” Tekrar gülümsedim.

Sonunda öğrendim çok çok genç ama sıkı bir yetenek olduğunu.

Ve şimdi sıra yazıda.
Yazının bir başlığı var mıydı bilmiyorum ama ben ona bir başlık uydurdum burada…

_______________________________________________________________

KULAĞIM BİLE ANLADI

Kulağımın içi kaşınıyor.
Felaket.

Önce azar azar başlıyor kaşıntı, geceleri. Sonra artıyor. Kaşımak da bir zor ki kulağın içini. Bir türlü geçmiyor.

"Ne yapsam acaba?" diyorum. Günler geçtikçe daha da artıyor. Doktora gitmeye karar veriyorum. Arkadaşlarıma soruyorum "Tanıdığınız iyi bir kulak burun boğazcı var mı?" diye. "N’oldu ki?" diye soruyor arkadaşlarım. "Kaşınıyor kulağım" diyorum. "Uyuyamıyorum geceleri, kulak kaşınmasından!" Bir doktorun adını söylüyor bir tanesi. "Çok iyi doktordur" diyor. "Kimsenin çözemediğini çözer, iyileştiremediğini iyileştirir."

Gidiyorum doktora. Gözlüklü, şirin bir amca. Elinde bir büyüteç, kulağıma bakıyor.

Şaşırıyorum önce. "İçinde kaşıntı var" diyorum. "Öyle büyüteçle ne anlayacaksınız ki?"

"Yok" diyor, "Ben çoktan anladım ne olduğunu da, şimdi daha iyi görmek için bakıyorum." "Nedir?" diyorum doktora.
"Eski sözler kaçmış kulağınıza" diyor.
"Nasıl yani?" diyorum. "Kimin sözleri?"
"Bakacağız" diyor. Sonra bir alet çantasından kocaman, ucu ince, cımbıza benzer bir alet çıkarıyor. "Yan durun. Kıpırdamayın" diyor bana.
Biraz irkiliyorum."Eski sözler" diyorum, "Ha?" Cımbızın ucu kulağıma giriyor, canımı acıtmıyor nedense.
"Bir erkek sesi bu" diyor. Sanki bir uğultu duyuyorum. Cımbızı çıkarıyor kulağımdan. "Yalan kaçmış kulağınıza!" diyor doktor.
Yalana bakıyorum.
Küçücük bir şey gibi gözüküyor. "Vay be! Günlerdir kulağımı kaşındıran bu muymuş?
Hangi yalan peki?" diyorum. "Durun, bekleyin" diyor doktor. "Dikkatli olmamız lazım.
Tekrar kulağınıza kaçabilir. Önce şu deney tüpünün içine koyalım. Sonra serbest bırakırız." Yalanı tüpün içine koyuyor. Kapağını da kapıyor tüpün.
Serbest kalıyor yalan.
"Seni seviyorum" diye cılız bir ses geliyor tüpün içinden.
"Yalanmış ha?" diyorum.
Kulağım bile anlamış, kalbim hala anlamıyor...

_______________________________________________________________

Böyledir yüreğinde sevgiyi büyütebilenler.
Göz görür, kulak duyar, ten hisseder ama o koca yürek anlamaz.

Umarım yüreğinize inanan biri sevmiştir sizi.
Yoksa çok yazık: Hem size... Hem yüreğinize…

______________________________________________________________

İlk Yayın Tarihi  / 29.05.2006
Görsel / deviantART
Haberin Orjinali İçin / Hürriyet Arşiv

KURULMUŞ CÜMLELER / 13

AFFETMEKTİR GÜÇLÜ OLMAK

bilmelisin ki... duvarda asılı diplomalar insanı insan yapmaya yetmez.

bilmelisin ki... aşk kelimesi ne kadar çok kullanılırsa, anlam yükü o kadar azalır.

bilmelisin ki... karşındakini kırmamak ve inançlarını savunmak arasında çizginin nereden geçtiğini bulmak zor.

bilmelisin ki... gerçek arkadaşlar arasına mesafe girmez. gerçek aşkların da!

bilmelisin ki... tecrübenin kaç yaş günü partisi yaşadığınızla ilgisi yok, ne tür deneyimler yaşadığınızla var.

bilmelisin ki... aile hep insanın yanında olmuyor. akrabanız olmayan insanlardan ilgi, sevgi ve güven öğrenebiliyorsunuz. aile her zaman biyolojik değil.

bilmelisin ki... ne kadar yakın olursa olsunlar en iyi arkadaşlar da ara sıra üzülebilir. onları affetmek gerekir.

bilmelisin ki... bazen başkalarını affetmek yetmiyor. bazen insanın kendisini affedebilmesi gerekiyor.

bilmelisin ki... yüreğiniz ne kadar kan ağlarsa ağlasın dünya sizin için dönmesini durdurmuyor.

bilmelisin ki... şartlar ve olaylar, kim olduğumuzu etkilemiş olabilir. ama ne olduğumuzdan kendimiz sorumluyuz.

bilmelisin ki... iki kişi münakaşa ediyorsa, bu birbirlerini sevmedikleri anlamına gelmez. etmemeleri de sevdikleri anlamına gelmez.

bilmelisin ki... her problem kendi içinde bir fırsat saklar. ve problem, fırsatın yanında cüce kalır.

bilmelisin ki... sevgiyi çabuk kaybediyorsun, pişmanlığın uzun yıllar sürüyor.

Can YÜCEL

________________________________________
Fotoğraf / deviantART

BEN GERÇEK

Bulanmadan akmak için...

Kurulmuş bir cümle ararken çıktı karşıma... Zihnim bulandı okuduğumda... Mideme indi sonra, sonra hava bulandı, ardından sular da... Hüzne bulanmış bir kadın çaldı kapımı o arada... Hayat öğretir diyen adamın sesiyle kendime geldim. Sahi ben ne yapmalıydım bulanmadan akmak için?

Üzerimi giyinip, sokağa attım kendimi; havadaki yağmur kokusunu içime çeke çeke yürüdüm... Her bir nefeste akıl ve yürek duvarıma çarpıp, iç sesimden korkan seslerle karşılaştım yol boyu... Daha bir arpa boyu yol gitmemiştim, daha bir an geçmemişti oysa; onla karşılaştım: "Ben gerçek..." dedi.

Ürktüm! O gerçekse... Aklıma bile getirmek istemedim... Duymazdan gelip sırtımı dönüp yürüdüm. Arkamdan seslendi: "Ben gerçek.."

Bir terazi ise yaşam ve dengede olması gerekiyorsa herşeyin ve dengeliyken anlamlıysa, terazinin bir yanı gerçekse... Yok yok, olamazdı... Olamazdım... Koşarak uzaklaştım: Kaçtım... Koştukça bulandım, bulandıkça ağırlaştım, ağırlaştıkça battım... Bir bataklığın orta yerinde çığlık attım. Bir çığlık daha... Karardı gökyüzü, sis çöktü üzerime... Uğultulu bir ses: "Ben gerçek...", ardından bir gök gürültüsü: "Ben gerçek..."

Ben çırpındıkça, batıyordu bedenim... Çıkmayan sesimle son bir kez seslendim: "Ben  gerçek..."

Kurudu bataklık, duruldu sular, duruldu hava, duruldu zihnim... Parlak bir güneş ışığı vurdu alnıma... Bir diğeri  tuttu ellerimden... Bir diğeri öptü dudaklarımdan... Bir diğeri sarıp sarmaladı beni... Bir diğeri gözlerimdeydi ve bir diğeri yüreğime indi: O zaman fark ettim ki; kendi aklına güvenmeli insan, kendi yüreğinin büyüklüğünü bilmeli... Bulanmadan akmak için, kendi gerçeğini fark etmeli... Kendi gerçek benini!

Her gün bir yerden göçmek, ne güzel
Her gün bir yere konmak, ne güzel

Bulanmadan, durmadan akmak ne güzel

Dünle beraber gitti cancağızım

Ne varsa düne ait

Şimdi yeni şeyler söylemek lazım.

MEVLÂNA

 ______________________________________________

Teşekkürler; Buraneros, Sufi ve Pia

Fotoğraf / Attila Szabo

KURULMUŞ CÜMLELER / 12

"Herhangi bir formül ya da yöntem yoktur.

Sevmek severek öğrenilir."

Aldous Huxley

______________________________________

Fotoğraf / http://www.widelec.org/

KURULMUŞ CÜMLELER / 11

Sakla yamalarını kalbim...

İnsanlar büyüdükçe günler kısalırlar;

günlerimiz gibi aşklarımız da

yittikleri duraklarda kalırlar.

Sakla yamalarını kalbim...

Yılmaz Odabaşı

_______________________________________________
Fotoğraf / Last passenger II© Tim Corbeel

KURULMUŞ CÜMLELER / 10

Kim bulacak cam kırığı gözlerinde sevgimi
Sonra yalnız kalmak gibi yoksulca uğuldayan
Bütün okyanusların baş eğdiği tek kaptan
Sana verdim geç diye bütün denizlerimi

Afşar Timuçin

Fotoğraf / http://www.widelec.org/

KURULMUŞ CÜMLELER / 9

"Düşündüğünüz, söylemek istediğiniz, söylediğinizi sandığınız, söylediğiniz, karşınızdakinin duymak istediği, duyduğu, anlamak istediği, anladığını sandığı ve anladığı arasında farklar vardır. Dolayısıyla, insanların birbirini yanlış anlaması için en az dokuz olasılık var.”

Sylviane Herpin

________________________________________________

Fotoğraf / deviantART

KURULMUŞ CÜMLELER / 8

Milan Kundera'nın "Bilmemek" adlı romanında şöyle bir satırla karşılaşmış ve çarpılmıştım: "Kollarıma atıldı. Kucakladım. Teselli ettim. Onun hüznünde yüzdüm."

Yüzmenin gerçekte nasıl bir şey olduğunu en güzel anlatan metafor buydu işte:

Hüzünde yüzmek...

Evet! İnsan acıda boğulur, düşüncelere dalar ama... hüzünde yüzer!

Haşmet Babaoğlu

Pazar Notları

____________________________________________

Fotoğraf / Swim by ~0HerMajesty0 on deviantART

KURULMUŞ CÜMLELER / 7

Anlar;
Eğer yeniden başlayabilseydim yaşama,
Kusursuz olmaya çalışmaz, sırtüstü yatardım.
Neşeli olurdum ilkinde olmadığım kadar,
Çok az şeyi ciddiyetle yapardım,
Temizlik sorun bile olmazdı asla.
Daha çok riske girerdim.
Seyahat ederdim daha fazla.
Daha çok güneş doğuşu izler,
Daha çok dağa tırmanır,
Daha çok nehirde yüzerdim.
Görmediğim bir çok yere giderdim.
Dondurma yerdim doyasıya
Ve daha az bezelye.
Gerçek sorunlarım olurdu,
Hayali olanların yerine.
Yaşamın her anını gerçek ve verimli kılan insanlardandım ben.
Yeniden başlayabilseydim eğer,
Yalnız mutlu anlarım olurdu.
Farkında mısınız bilmem,
Yaşam budur zaten: Anlar, sadece anlar.
Siz de anı yaşayın.
Eğer yeniden başlayabilseydim,
İlkbaharda pabuçlarımı fırlatır atardım
Ve sonbahar bitene kadar yürürdüm
Çıplak ayaklarla.
Bilinmeyen yollar keşfeder,
Güneşin tadına varır,
Çocuklarla oynardım,
Bir şansım daha olsaydı eğer.
Ama işte seksenbeşindeyim ve biliyorum,
Ö L Ü Y O R U M

George Luis Borges

KURULMUŞ CÜMLELER / 6

Yüreğin zihnin bilmediği kendi nedenleri vardır.

Blaise Pascal

__________________________________________________

Fotoğraf / devianART

KURULMUŞ CÜMLELER / 5

Aşık olmak baharı yaşamaya benzer.

Her yinelenişi ilkmiş gibi kuşatır insanı...

Erendiz Atasü

KURULMUŞ CÜMLELER / 4

"massimo`ya;
birlikte geçirdiğimiz yedi yıl için.
eksikliğini duyduğum ve asla bana ait olmayacak yanın için.
mümkün değil dediğin her sefer için.
aynı zamanda geleceğim dediğin her sefer için.
sürekli bekliyorum.
sabrımın adına `aşk` diyebilir miyim?
le tue fata ıgnorante (senin cahil perin)"

"Herkes aşkı arar ama kimse onu tanımlayamaz, ne olduğunu, neye benzediğini bile tarif etmekte bazen zorlanırız. Belki de onun için erken kaybederiz çoğu şeyi. Belki de ondan yarım bırakır yaşanılanlar bizi. Hatıralara tutsak eder. Aşk bir karmaşa düzenidir. Hiç olmadık zamanda gelir girer hayatınıza. Ve belki de bize yepyeni bir dünyanın kapılarını aralar."

Cahil Periler

Filminden Alıntı

KURULMUŞ CÜMLELER / 3

"Zaman yoksa, artık çok geçse herşey geçmişte olup bitmiştir. Bu durumda yapılabilecek bir şey yoktur. Biraz çabalarsak belki olup biteni anlayabiliriz. Zamanı yitirmek, yalnızca bugünü yitirmek değil, hem bütün bir geçmişi, hem de boydan boya geleceği yitirmektir. "

Mehmet Serdar

KURULMUŞ CÜMLELER / 2

"Yalanlamak ve reddetmek için okuma!
İnanmak ve her şeyi kabullenmek için de okuma!
Konuşmak ve nutuk çekmek için de okuma!
Tartmak, kıyaslamak ve düşünmek için oku!"

Francis Bacon

KURULMUŞ CÜMLELER / 1

"Tanrı'nın bile insanlar hakkındaki hükmünü, ömürleri sona erdikten sonra verdiğine inanırken... Biz kim oluyoruz da insanları birkaç kez görmek, iki-üç yazı okumak, birkaç dedikodu dinlemekle yargılama hakkına sahip olabiliyoruz!"

Dale Carnegie

LE ZAHIR

Paulo Coelho’yu 1990’larda Simyacı ile tanımıştım ve hemen arkasından Piedra Irmağının Kıyısında Oturdum Ağladım’ı okumuştum. Neden bilmem etkilendiğim halde takipçisi olduğum bir yazara dönüşmedi. 2006 yılı hayatımın akışının değiştiği bir yıl olacaktı, ben henüz ocak ayında bunun farkında olmamakla birlikte aralık ayına geldiğimde gerçekle yüzleşmek için güzel bir tarih seçmiştim: 25 Aralık…

Zahir dilini bilmediğim bir ülkeye bir kez daha denemek üzere yola çıkarken her zaman kitap aldığım dükkandaki çok satanların köşesindeydi. Bana bakıyordu. Simyacının etkisi ile hatrıma gelen Paulo Coelho’nun kitabını elime aldığımda – her zaman yaptığım gibi – önce kitap arkasını okudum.

Bilmediğim bir kitapsa, sonrasında mutlaka şöyle hızlı bir göz geçirme ile yakaladığım cümlelerin beni alıp götürüşüne göre almaya karar veririm. Eğer belli bir kitabı alma niyeti ile gittiysem de davranışı farklı olur tabi ki…

Zahir için kitabın arkasındaki; italik times new roman karakteri ile yazılmış 4 satır, kitabı alınacaklar çantasına atmam için yeterli olmuştu:

‘Seni kendimden bile daha çok seviyorum.’ Bunu söylersem kendimle barış içinde yaşayabilirim; çünkü bu aşk beni rehin aldı.

Zahir, Jorge Louis Borges`in ünlü bir hikayesi aslında. Söyleşisinde okuduğuma göre, sadece adından çok etkilenmiş Coelho… Bense ‘çünkü bu aşk beni rehin aldı’ ya takılıp kalmıştım. O dönemki ruh halimin; yaklaşık 11 yıl süren bir aşk hikayesinde rehine rolünü üstlenmem ve kendi durduğum yerden baktığım da beni derinden sarsan, hem mutluluk, hem mutsuzluk anlamında, bu aşk hikayesinin öznesinin: Seni kendimden bile daha çok seviyorum” olduğunu fark edemeyecek kadar karmaşık olması ve ‘ben’den ötürü ‘sen’in varlığının yüceltildiği bir nefes alma halini algılayabilmesi mümkün değildi.

Kahramanın çok sevdiği karısının ortadan kayboluşu ile başlayan; Fransa’dan Orta Asya’ya uzayan yolculuğunun “iç yolculuğa” dönüşen satırlarında kayboluşumu benzer bir yolculuğa Bursa’da başlayıp Afrika Kıtasının dilini bile bilmediğim bir ülkesindeki kayboluşuma eş değer tutuşumda tahmin edeceğiniz üzere; erkek kahramanla kendini özdeşleştiren bir sevda yolcusuyken ben; Zahir elimdeydi...

Kitaba adını veren Zahir`in Buenos Aires`te 20 centavo değerinde çok rastlanan bir para olması zahirin kaburgasını oluşturan; aşkta rehin olma durumuna gönderme olma olasılığı nedir bilemem ama TDK sözlüğünde 'açık, belli, dış yüz, görünüş' ile kısıtlanan zahirin, öyle hafife alınacak bir kavram olmadığı da aşikar sanki… Zahir bu romanda takıntıya - ki bilenler bilir bir önceki blogum Evrenin Takıntılı Dünyası idi – vurgu yapıyor ve bu hali ile; bilinenin ötesinde, hani görünen, var olan halinden farklı bir algıyla Zahir’i okumama neden olucağını takdir edersiniz herhalde. Takıntılı olma halimin uzunca bir roman olacak anlatımlarını parça parça yazılarımda bulmanız mümkün kuşkusuz ama takıntının o esir olma haline dönüşme sürecinin kolay anlatılabilir bir iç hesaplaşma olacağından çok da emin değilim… Belki biraz daha büyüyünce…

Dönelim Coelho’nun Zahir’ine…

Birbirini seven, ihtiyaçları olan her şeye sahip, ama birbirleriyle artık konuşamayan bir çiftin hayatla kavgacı olan erkek kahramanıydım ben. Ve evet kavga ettim ben; adam için; adamla evlenmek için, adamla onun istediği gibi yaşamak için, adamla denemek, bir daha denemek ve bir kez daha denemek için, sonrasında bitirmek için… İşte Zahir tam da o denemelerin orta yerinde o kapak arkası tek bir cümlesiyle esir etmişti beni kendine. Akıcı olmayan bir dilde, yayınevinin özensiz baskısı sonucunda okumamak için defalarca elden bırakılacak ki tanıdığım ve okurluğuna inandıklarımın okuyamadık biz o kitabı demelerine inat ben 2 günde bitirmiştim. Roman; sıkıcı diyalogları, zorlama kurguları ve araya zorla sıkıştırılan mistik öğeleri ile okunamaz bir iteklemeye sürüklüyor gerçekten de okuyucuyu hele de benim gibi bir ruh halinde değilseniz – tavsiye edilmezler listesine bile girebilir kitap…

`Kaybedecek daha fazla bir şeyim kalmadığında, bana her şeyi verdiler. Ben olmayı bıraktığımda kendimi buldum. Rezil olduğumda ve hala yürümeye devam ettiğimde, kendi kaderimi seçmekte özgür olduğumu anladım. Belki de, bende yanlış olan bir şey var, bilmiyorum, belki evliliğim biterken bile anlamadığım bir düştü. Bütün bildiğim, onsuz yaşayabildiğim halde, hala onu yeniden görmek, birlikteyken hiç söylemediğim şeyleri söylemek istediğim: Seni kendimden bile daha çok seviyorum. Eğer bunu söyleyebilirsem, o zaman kendimle barış içinde yaşamayı sürdürebilirim, çünkü bu aşk beni rehin aldı…. `

Bu paragrafın altını kaç kez çizdim bilmiyorum… Kaç kez okudum dönüp dönüp… Sevgiye bürünmüş sevgisizliklerle karşılaşmak bir iç yolculuktaki en büyük hayal kırıklıkları; kabul… Ama bu yolculuğa hiç çıkmamak, sevgisizlikle örülmüş kozalardan hiç çıkamamak demek ki, roman tatmin etmeyen sonunda; o yolculuğa çıkmanın insanın kendi sevgi ve sevgisizlik hallerini resmetmesi gerektiğine vurgu yapıyor ki dediğim gibi bu benim ruh halimin o yolculuğa denk düşer zamanları için iyi bir tesadüftü… Yoksa tesadüf diye bir şey yok muydu?

Amaca ulaşmada yolun önemini hatırlatan bu romandan sonra hayatta ne istediğimi sorgular bulmuştum kendimi… Ve amacımın içinde olduğum halde o amaca beni götüren yoldan ne keyif almıştım ne de keyif almaktaydım o anda. Oysa amaca giden yolda yaşama sevincini, dokunmayı, konuşmayı, hissetmeyi, hayal kurmayı, duyarlı olmayı, farkında olmayı bir kenara bırakmamak gerekiyor… Amaca ulaşılmasa da yolun kattıklarından alınan lezzet, o yaşamdan alınan zevki katlıyor kendi içinde…

Ne mi kaldı bu romandan: Aşk; tüm hesaplaşmalardan, amaca odaklanmadan bağımsız geliştiğinde ve bir sonlanma halinin resmedilmediği durumlarda bir anlam buluyor kendine ve esir etmiyor birini yek diğerine…

GÜÇLÜ OLMAK

bilmelisin ki... duvarda asılı diplomalar insanı insan yapmaya yetmez. bilmelisin ki... aşk kelimesi ne kadar çok kullanılırsa, anlam yükü o kadar azalır. bilmelisin ki... karşındakini kırmamak ve inançlarını savunmak arasında çizginin nereden geçtiğini bulmak zor. bilmelisin ki... gerçek arkadaşlar arasına mesafe girmez. gerçek aşkların da! bilmelisin ki... tecrübenin kaç yaş günü partisi yaşadığınızla ilgisi yok, ne tür deneyimler yaşadığınızla var. bilmelisin ki... aile hep insanın yanında olmuyor. akrabanız olmayan insanlardan ilgi, sevgi ve güven öğrenebiliyorsunuz. aile her zaman biyolojik değil. bilmelisin ki... ne kadar yakın olursa olsunlar en iyi arkadaşlar da ara sıra üzülebilir.onları affetmek gerekir. bilmelisin ki... bazen başkalarını affetmek yetmiyor. bazen insanın kendisini affedebilmesi gerekiyor. bilmelisin ki... yüreğiniz ne kadar kan ağlarsa ağlasın dünya sizin için dönmesini durdurmuyor. bilmelisin ki... şartlar ve olaylar, kim olduğumuzu etkilemiş olabilir. ama ne olduğumuzdan kendimiz sorumluyuz. bilmelisin ki... iki kişi münakaşa ediyorsa, bu birbirlerini sevmedikleri anlamına gelmez. etmemeleri de sevdikleri anlamına gelmez. bilmelisin ki... her problem kendi içinde bir fırsat saklar. ve problem, fırsatın yanında cüce kalır. bilmelisin ki sevgiyi çabuk kaybediyorsun, pişmanlığın uzun yıllar sürüyor.
Can YÜCEL






Hep böyle oluyor
bir satır,
bir söz,
bir bakış beni yakalıyor.
TAKILIP KALIYORUM.
UYKUYA ONUNLA DALIYORUM.