KELİMELER

Söz uçarmış, yazı kalırmış ya...

Kaldı.

Hiç yalan söylemedim deme...

Bazen söylememek de yalandır.

Doğruyu gizlemek de...

Yalan söyledim, de...

Bilerek ve istenerek söylenir çünkü,

Tercihtir.

Bazen incitmemek içindir.

Bazen incinmemek için...

Bazen kurtulmak,

Bazen kurtarmak için...

Bazen sakınmak,

Bazen saklamak için...

Hiç yalan söylemedim deme...

Söyledin.

Doğruların izinden daha derin yalanlarının izleri.

Çok derin.

Üzerine kaç doğru söylersen söyle,

Yalanlarının üzerini örtemezsin.

Sözlerin doğruydu belki ve uçup gitti

Yalanların yazılı kaldı geride.

Şimdi okudukça;

Kanıyor doğru sandığım her bir izin.

Doğruyla yanlışı ayırt ediyor yürek

Her yanlış yalan değil elbet ama

Her doğru da gerçek değil.

Her gerçek bir parça yalan

Her yalan bir parça doğru

Sen

Yalan söyledin

Ben

Yalan söyledim

Niyesi, önemli mi?

Niyesi, gerçeği değiştirir mi?

Niyesi, senle beni yalansız bir dünyada

Ama dolansız

Ama oyunsuz

Karşı karşıya getirse

Gözlerin gözlerime

Dost doğru bakıp

Konuşabilir mi?

Gözlerin gözlerimle dost kalabilir mi?
Peki ya sözlerin sözlerimle...

Söz uçar

Unutma!

Kelimelerin yazıldığı yerden sırıttılar bana
Dudağı hafif sağa kayık
Gözleri dik dik ve manalı
Sırıttıkları anda
Sözlerinin hepsi uçup gitti uzağa
Kelimelerin kaldı

Yürekte bir doğru
Kıvrım kıvrım
Kıvrım kıvrım
Kıvranıyor şimdi
Sevmek
Acı çekiyor
Hiç bir söz
Acıyı dindirmiyor

Yürek;
Bazı sözler tutulmaz,
öğreniyor.

Fotoğraf / Magdalena Rzymanek

KORİDOR

Bir hüzün kapladı içimi...
Arkanı döndün ya uyurken

Ve sarılmadın ya sabaha kadar...

Gözlerimde yaşla uyandım yeni güne.

Mevsimim sonbahar.

Taslakların arasında dolanıyorum. Yukarıdaki dörtlüğü yazıp bırakmışım. Koridor koymuşum adını. Puslu bir koridormuş sanki geçtiğim, adı üstünde, koridor: Bir bağlantı sadece... Bir anıyı odaya, odayı bir yaşama  bağlıyor...

Anıların aklıma üşüştüğü ana bakıyorum da, gereksiz buluyorum hatırlanışlarını. Düşününce üzerine, yani neden şimdi, neden böyle bir günde diye, bir de dönüp bakınca sol yanıma, atınca yüreciğim küt küt, anlıyorum neden geldiklerini. Uçan kuşları, sağanak yağmurları, güneşi çiziyorum bir kağıda. Uzaktan bakıyorum.

Seyre dalıyorum baharın gelişini. Nice zaman sonra, sol yanıma dönüp, açık duran avuçlarına bırakıyorum yüreğimi, mevsimim değişti, yeniden yeşerecek yüreğim, sen yeniden yeşerteceksin beni. Korkularımın yerini güven alacak, endişelerimin yerini yarınlara dair umutlar... Sen öfkeme her yenik düştüğümde bambaşka bir tabloyu resmedeceksin bana, sabırla. Hayat öğrettiriyor. Haraptarlı Nafi'nin şu cümlesinde olduğu gibi:

Hayat nedir diye sorarsan, bilmiyorum evlat; sormazsan biliyorum.

Sana hiç sormadım. Yaşayarak öğrenmek bir seçimdi. Her defasında seçimimi seçiyorum, şimdimde olduğu gibi...

_____________________________________

Fotoğraf / Zhang Meng

A Ş (I) K

duvarlara yazacaktım adını

titredi bacaklarım

döndü başım

yüreğimin atışı hızlanınca

anladım

Dean Martin / That's Amore

_________________________________

Fotoğraf / hcmaia

SANDAL / SONBAHAR AŞIKLARI

Senden gelecek bir haberin tarifsiz sıkıntılı bekleyişiyle kıyaslanır mı bilmem ama kıyıda terk edilmiş bir sandalın sonbahar aşıklarını bekleyen hallerinden birinde, tam da gün ortasında, sağanak bir yağmurun içime yağışını seyrediyorum, kederle...

Yorgunluktan ve ıslanmaktan ağırlaşan yüreğimin soluklanacağı bir limana, şaşalı yelkenim olmayışından alınmayışımı çok da sorun yapmadan, hız yapmaya müsait olmayan motorumun çıkarttığı yüksek desibelli pata pata sesleri içinde, arkamı dönüp de giderken, aklımda karşı kıyıdaki köhne barakanın yıkık dökük tahtalarından birine tutunmak vardı...

Bekleyip beklemediğini anlayamadığım halinden biraz şaşkın, hallice meraklı koşuşturmam seni ürkütmüş olacak ki, başının ağrısını bahane edip kuytulara çekilmen, sonra da kapılarını teker teker kapatışına şahitliğim mahkemede sayılmadı delilden...

Hakimin gözyaşları içinde, benim sana gelişimi resmedişimi kendi babasına sarılışı ile eş tutmasına değildi alık alık bakışlarım, ben hakimlerin de gözyaşları olabileceğini hiç düşünememiş oluşuma tuhaflaşmıştım...

Mahkeme duvarlarında asılı duran tablonun bana çağrıştırdıklarını kaleme almayı düşündüğümde, delilikle masumiyet arasında sıkışıp kalan ince çizginin, ne kadar daha inceltilebileceğine odaklanmış olan kısık gözlerimin görebildiği son noktada, gözlerinle beni seyrediyor oluşun içselleştirmekle eş değerdi benim için...

Kararsızlığım; senin mi beni, benim mi seni içselleştirdiğim noktasındaki soruların yarattığı doğal bir afetken sadece, beynimi etkileyeceğini sandığım tusinaminin artçı dalgaları yüreğimin kıyılarına vurduğunda, şezlongları savrulmuş turistik bir sahil kasabası gibiydim...

Herkesin terk ettiği kumsalımda, senden gelecek bir haberin tarifsiz sıkıntılı bekleyişiyle kıyaslanır mı bilmem ama kıyıda terk edilmiş bir sandalın sonbahar aşıklarını bekleyen hallerinden birinde, tam da gün ortasında, sağanak bir yağmurun içime yağışını seyrediyorum, kederin dışa vurumunun yasak olduğu bir yerde, yağmursuz topraklar gibi çatlamışım da kalmışım gibi...

__________________________________________________________________

Fotoğraf /1x.com
İlk Yayın Tarihi /  Mayıs 2009

CESUR VE UMUT

Sabah; güneşli ve güzel... Sabah; senli benli hallerin akılla yürek arasındaki medcezirlerini seyre dalma, o medcezirlerin, kendini aşan bir cesareti barındırma isteğinin ve o halleri yarınlara taşıyacak umutları yeşertme çabalarının ve içinde herşey olan bir sürü şeyin düşünülüp esintili bir bahar sabahında makinadan yeni çıkmış çamaşırların efil efil kurumaya bırakılması için, tek tek akıl ve yürek iplerine asılmasının yorgunluğunda...  Rüzgar henüz devam ediyor.

O sırada, medcezirlerimi uzaktan seyretmeye karar veriyorum. Sevdiğim kanallardan birinde, kapana sıkıştığı için sol kolunu kaybeden Cesur ve 12 saçma ile kör kalan Umut selamlıyor beni, doğalarında olmayan bir çaresizliği koca bedenlerinde taşırken, boz renklerini yaşadıkları topraklardan mı aldılar diye kafa yoruyorum, onlarsa hayata tutunduklarını gösteren oyunlarından kafalarını kaldırıp, bakıyorlar yüzüme... Bir şey demek ister hallerine takılıyorum. O anda anlasam da, ipteki çamaşırlarım henüz nemli...

***

Çocukken en sevdiğim şeydi sirke gitmek... Çocuktum, ben onların sadece fotoğraflarını çekiyordum ve eğleniyordum, onların çektikleri acılardan habersizdim ve onların yaptıklarından eğlenmediklerinin farkında bile değildim.

 Büyüdüm. Büyürken acılar çektim.

Ayıların bizleri eğlendirmek için çektikleri acıları gördüm. Hele ki bu sabah seyrettiğim belgesel mıh gibi kazındı aklıma: Ben henüz acı çekmemiştim.

Öğrendim ki; geleneksel Çin tedavisinde kullanılan safralar, ay ayılarından alınıyormuş. Cendereye sıkıştırılmış bedenleri ne kadar uzun süre aç bırakılırsa o kadar çok salgı üretimi oluyormuş. Bir kataterin bedenlerine monte edilmesi sonucunda yaşadıkları 10, 15, 25 yıllar boyunca, mezar büyüklüğündeki bir kafesin tabanına sıkıştırılmış olarak yaşayan ay ayılarının korkunç işkencelerle ölüme terkedilmeleri kendime getirdi beni. 

Çektiğim acıları teker teker sildim, acılarım listemden... Hepsini deneyimlerim listeme aldım. Acılarım listem bomboş duruyor şimdi. Dedim ya, mıh gibi kazıdım: Ben henüz acı çekmemişim.

***

Belgeselleri seviyorum, yaşamın içinden oldukları için, yaşama ayna tuttukları için seviyorum. Düşündüm ki, pazar günlerinin vazgeçilmezi Danny Kaye ile büyüdüğüm için sevdim klasik müziği ve cazı belki, ve ailem  belgesel seyrederken gözümün ucu, oynadığım oyundan kaçıp ekrana takıldığı için yaşamdan olanı seviyorum sanki...

Artık büyüdüm; sirklere hayvanlar varsa gitmiyorum, onların tercihi olmayan ve doğalarına aykırı hareketlerini, kendi bilinçleri ile seçmeme hallerini seyretmeyi bir keyfe dönüştürebileceğimi sanmıyorum. Ve acı çekmenin kendi tercihi olmadıkça eğlenceli bir tarafı olabileceğine de inanmıyorum.

Sadece insanlardan oluşan gösterilere gidilmeli diye düşünüyorum. Öyle güzel sirkler var ki... Cirque Du Soleil mesela...

Hayvanlı sirklerin sahnelerinde altın tozu var diyordu seyrettiğim belgeselde, altın tozuna kanıp sahne arkasındaki acıları unutmadığımız bir yaşam dilerim hepimize...

İyi haftasonları...

Danny Kaye et le Philar de New York 4



Fotoğraf / La Loba / Hanging In The Sky
Fotoğraf / Ay Ayısı / Google İmage

KURULMUŞ CÜMLELER / 15

Fotoğraf / Petr Drozdov

BİR SÜRE SONRA

Bir süre sonra,

bir eli tutmakla bir ruhu zincirlemek arasındaki

ince farkı öğrenirsin,

Ve aşkın yaşlanmak,

birlikte olmanın da güvende olmak

anlamına gelmediğini öğrenirsin,

Ve öpücüklerin sözleşme

ve hediyelerin de vaat olmadığını öğrenmeye

başlarsın,

Ve yenilgileri

başın dik ve gözlerin açık karşılamaya başlarsın,

bir çocuğun üzüntüsü ile değil, bir yetişkinin

zerafeti ile,

Ve her şeyi bugünü düşünerek yapmayı da öğrenirsin

çünkü yarın ile ilgili her şey belirsizdir.

Bir süre sonra güneş ışığının yakıcı olduğunu öğrenirsin

eğer fazla maruz kalırsan.

Bu yüzden,

başka birisinin sana çiçek getirmesini beklemeden

kendi bahçeni yarat

ve kendi ruhunu kendin süsle.

Ve göreceksin ki dayanıklısın

Ve kuvvetlisin,

Ve değerlisin...

Veronica A. Shoffstall

KURU

kelimelerimin arasında sıkışıp kaldı duygularım

artık senelerce saklayabileceğim

_______________________

Fotoğraf / zubeyde gamze

GİTME İSTEĞİ

yüreğim o kadar sıkışık ki

söküp alsan

ancak nefes alacak gibi

 

 

 

____________________________

 

Fotoğraf

AŞK/A DÜŞ/MEK

Görmemek için kör olmak gerekir.

Ama bilir misin,

Körlerin hisleri kuvvetlidir.

___________________________

Fotoğraf

SÖYLENTİ

Gerçek, bir söylentiye teslim etmez kendini

Oysa düş öyle mi?

Sis bulutlarının ardına gizlenmiş bekler seni

Söylentiye kulak asıyorsan

Tekrar bak

Gör iyice karşındakini

Düşün

Gerçeği

Yenebilir mi

Söylenti

Yeniyorsa
Gördüğün düş mü
Söyle artık gerçeği

Gerçeklikte
Sonunda göreceli bir kavram değil mi?

Dünün düşü bugünün gerçeği
Bugünün gerçeği yarının düşü olamaz mı sanki...

Senin de kafan karıştı değil mi

Söylenti
Aklın yüreğinde bir sis gibi
Düşündükçe
Yüreğimin aklına bir perde indi

 

Marvin Gaye - I Heard It Through The Grapevine

Fotoğraf / Wilson Hurst

MAŞUKA UYANMAK

Bilmez misin ne der Yunus Emre 

“Biz sevdik, âşık olduk, sevildik, maşuk olduk.”

Kuzinede pişmiş taze ekmek kokusuna uyandım

Yanımdaydın

Suyumuzu kesmiş köylü

Onlardan değiliz diye

Kendince dışlamış bizi

Ah be köylü

Bilmez misin

Dağları delen maşuk

 Suyu da doldurur köyün çeşmesinden güğümlere

Ki o maşuk

Aşkını fısıldar

Her uyandığımda dudağıma

öpe öpe

Taşığı güğümlerde ısıtır suyu

Yıkar ellerimi ellerine alıp

seve seve

Sen bilmezsin köylü

Aşıkla maşuka

vız gelir

dere tepe

 O gerekirse kor eder yüreğini

Pişirir gene ekmeğini

Taze ekmek kokusuna uyansın aşkı 

Maşuku yanındayken diye

Kuzinede pişmiş taze ekmek kokusuna uyandım

Bu sabah da

Yanımdaydın

Gününe aydınlık

Yüreğine aşk dolsun

Aşk olsun sana maşuk

Aşk olsun...