13 Haziran 2009

FIRTINA



Kapıdan çıkarken duyduğu iyisine karşılık yere düşen sesini bıraktı...


Eve geldi... Köşe koltuğuna oturdu ve an defterini açıp şu satırları ekledi....


Fırtınanın ortasında attığın çığlık duyulur mu sanıyorsun

Bir yokluğu büyütmek tamamlar mı içindeki boşluğu

Sen gün ortasındaki karanlıksın

Gece kayan bir yıldız

Issız bir sevdayı fısıldayarak büyütüyorsun içinde

Ki o sevda senden yana bile değil


Bir doluya tutuluyorsun

Sabahları kalkarken

Güneyli bir kızın dediği gibi duacı oluyorsun

Geceye kavuşmaya

Gece ona kavuşmaya

Gece ona kavuşmaya alışmaya

İnsan sana çabuk alışır

Biliyor musun...



11 Haziran 2006, Altınşehir



_______________________________________



Fotoğraf / Lichterflug© Kaveh H. Steppenwolf

12 Haziran 2009

SONRASINI BİLİYORSUN ZATEN

Hani aşkın ilk halleri vardır ya… Gözünü onunla açarsın sabahları ve en son onu düşünüp dalarsın uykuya… Onun gibi bir durumdu benimkisi. Kendimi en güçsüz hissettiğim zamanlarda; uçurumun kenarına son köküyle tutunmuş dikenli bir bitkinin, kurumaya yüz tutmuş çiçeğinin sert rüzgarlara direnişini görebilirdin bende. Öylesine dik başlılıkla ve cesaretle duruyordum ki ayakta, bazen ben bile şaşıyordum kararlılığıma.

Bir gece yarısı, gecenin en karanlığında, henüz yarasalar çığlıklarını atmıyorken, bir baykuşun parlayan gözlerini gördüm karşımda; korkuyordum ama dokunmak istedim. İçimde o karşı konulamaz dokunma isteğiyle bir satranç oyununa girişen kolumun köşede bekleyen filin önü açıldığında yapabileceği en uzun hamleyi yaparak, uzattım kolumu boşluğa, bir dostmuşçasına.

Titreyen kolumun parmak uçlarımdaki uzanımları bir mumun silik alevini hatırlattığında; gözümde canlanan sahne beni geçmişe, geçmişin derinlerine götürdüğünde, burnumda gene aynı kokuyu, arabaya bindiğimde diğer kadının koltuklara bıraktığı parfümünün kokusunu, hissettim. Sarsıldım olduğum yerde. Önce baykuşun gözlerini kaybettim karanlıkta, sonra koca bir boşluğa açtım gözlerimi.

Salonda, babaannemden kalma oymalı koltuğun anılarla yüklü sol kolçağındaki başımı kaldırmaya çabalarken; uçurumun kenarına son köküyle tutunmuş dikenli bir bitkinin, kurumaya yüz tutmuş çiçeğinin sert rüzgarlara direnişi bile kalmamıştı artık bende. Koca bir boşlukla savaşmaktan yorgun bedenimi son bir hamle ile kaldırdım yattığım yerden. Öğlenin yakıcı güneşi vuruyordu halının üzerine, renkleri solmasın diye kalın perdeyi çektim. İçerisinin gölgeli hali içimi karartsa da sendeleyerek yürüdüm koridorda.

Yatak odasına geldiğimde, yatağın üzerine bıraktığım, buruşuk beyaz kağıdın üzerindeki notu okudum. "Herşeye rağmen seviyorum seni" Bana yazıldığını zannetmemle olmadığını gözüme sokan dipnotta takılıp kalışım arasında geçen 5 saniyenin bendeki etkisini sana kelimelerle anlatamam. O beyaz kağıt, onun evrak çantasının kenarında tek taş pırlanta gibi parlıyordu adeta, bir baykuşun gözleri gibi geldi bir anda. Sonrasını biliyorsun zaten. 

Kendimi en güçsüz hissettiğim zamanlardı. En savunmasız. En kırılgan. Hani aşkın ilk halleri vardır ya... Gözünü onunla açarsın sabahları ve en son onu düşünüp dalarsın uykuya. Onun gibi bir durumdu benimkisi. Uzun bir süre böyle geçti günlerim. O kadınla uyuyup o kadınla uyanıyordum. o kadınsız nefes bile alamıyordum. İkna etti beni bittiğine ama ben bir türlü kurtulamıyordum. 3 gece öncesi hala onunla zaman geçirdiğini öğrendiğimde, önce mutfağa gittim sonra bıçağı elime alıp, soğuk, keskin kenarında parmağımı gezdirdim. Ucunu parmağıma batırıp kanattım. Kan akarken aklımda geçenleri bir bilsen… Korkma! Hiç birini yapmadım, yapamadım. Onu o kadar çok seviyordum ki... Ne yaparsa yapsın onu acıtamazdım. Yere damlayan kanı sildim. Elimde bıçakla yatak odasına ilerledim. Uzun koridorda yürürken, ölümün de bir şölen olabileceği kararına varıp geri döndüm salona. Kapağı açılırken ses çıkartan içki dolabını olabildiğince sessiz açtım. Üstte duran votka şişesini elime aldım. Dolabın altından krem renkli iki kısa kalınca mumu alıp yatak odasına doğru ilerledim. Mumları pencerenin altındaki boşluğa koydum ve yaktım. Pencereyi üsten rüzgar alacak şekilde yarı yarıya açtım. Votkadan bir yudum aldım. Sonra bir yudum daha… Kenarda duran perdeyi muma değmeyecek ama rüzgar eserse de tutuşturacak bir mesafede bıraktım. Perdeye biraz votka döktüm. Birkaç yudum daha aldım kendime. Yatağa uzandım. Çekmecemde duran uyku haplarımdan 10-12 tanesini avucuma aldım. Perdelerin tutuştuğunu görebilmek ve itfaiyenin o çıldıran sesini duyabilmek isterdim ama bir tercih yapmıştım. Şölenin baş konuğu ben olsam da eğlencenin tadına varamayacaktım. Votka şişesinin dibinde kalan son yudumu içtim. Buruşmuş beyaz kağıdı özenle parmaklarımla düzelttim. Votka şişesinin içine koydum. Kapağını kapattım. Şişeyi sol yanıma koydum. Bıçağı elime alıp sol kasığıma sapladım. 

Sonrasını biliyorsun zaten.

_______________________________________________

Fotoğraf / Up against your will© Stefano Corso

BİR KERE DAHA DÜŞÜN



Kendi içinde bir rutine dönüşüyorsa yaptıkların
Sabırsızlanıyorsan yelkovan senin istediğin hızda dönmüyor diye
Gözlerini sabit dikip bakakalıyorsan boşluğa
Yitip gittiğini fark etmiyorsan o boşlukta
Düşüyorsan inatla ve tutunmuyorsan hayata
İlla bir dal mı lazım sana?

Ya da

Her düştüğünde tutunduğun dal aynıysa
Her tutunduğunda dal kırılıyorsa
Dal kırıldı diye üzülüyorsan
Üzülürken ağlıyorsan
Ağlama
Düşün sadece
Bir kere daha...

Belki...

Dalı kanırtmıştı biri önceden ve sen tutununca kırıldı belinden
Olamaz deme olur...

Tutunmadan önce bir iyice bakmak lazım dala, kendi tutunabilmiş mi hayat denen koca gövdeli ağaca... Bir iyice tartmak lazım çeker mi bir de senin yükünü...

Belki dala faydan olmaz tutunmamakla ama sen hiç dalla birlikte düştün mü 100 metreden?

Bence bir kez daha düşün karar vermeden...
____________________________________

Fotoğraf / Moon tree© jure

11 Haziran 2009

Bİ HABER

Bi haberdi olanlardan
O sadece bekliyordu
Bi haber...

Sabahın serinliğine açtı gözlerini kadın... Geceye uykuya dalışındaki rahatlık yoktu uyanışında, bi haber uyandı günün getireceklerine. Bi haber var mı diye baktı telefonuna sonra mail kutusuna...


Henüz bi haber gelmemişti...

Olacaklardan bi haber güne devam etti...
Endişeliydi...

10 Haziran 2009

HEP BİRŞEYLER EKSİK

Hızla kalktı yataktan... Sabah rüzgarı ile irkilen bedenine dokunanın, dün gece boynuna doladığı fuları olduğunu fark ederek...

Kadının çocukluğuna dair hatırladığı tek şey, babasının ona doya doya sarılmayışıydı... Babası kollarında öldüğünde, doya doya sarılmıştı cansız bedenine ta ki soğukluğunu hissedene kadar... Hiç hissedememişti babasının sıcaklığını... Hep bir şeyler eksik kalmıştı büyürken...

O günden sonra hayatına giren adamların dokunuşlarına takıldı bir tek... Sıkı sıkı sarılıp sarmalarına... Her bir yenide eskinin sıcaklığını aradı, bazen de sıcak zannettiğinin aslında soğuk olduğunu bildi sonrasında...

Bir arkadaşı vardı lisedeyken, Kanadalı... Mektuplaşırlardı... Birbirlerini hiç görmemişlerdi ama bilirlerdi.. Aylarca beklenen; satırların arasına sıkışıp kalan duygu yoğunluklarını okurken yaşardı kadın, çocuktular ama adam gibi gelirdi mektupları yazan... Bildik, tanıdık kelimelerin ardına saklanmış duyguları bulup çıkartırlardı. Hiç yüzyüze gelmemiş olmak; bazen, o anda, hani hissettiğinde sarılmamak değildi. Sarıldılar çoğu zaman ve ağladılar hatta omuz omuza... Geceleri korktuğunda kendiyle başbaş kalmaktan, her bir mektuba sarılırdı uyurken, her bir satıra... Onun da sarıldığını bilerek... Hep bir şeyler eksik kalmıştı o günlerde...

Yıllar sonra, yalnızlığının ortasında ve artık çığlık çığlığa bağırıyorken, hayata tutundu kadın... Sadece kelimelerinden bildiği bir adama... Kelimelerle paylaşıyorlardı hayatı... Kah yaramaz çocuklar oluyor, kah adam ve kadın... Kah rakı masasında berduş, kah şarap kadehlerinde hüzün... Kah bir partini ortasında buluyorlardı kendilerini, kah yalnızlıklarının koynunda... Günleri gecelere eklerken ve geceler hiç bitmesin isterken ve sarılmışken birbirlerine ve hissetmişken üstelik: Zamana ayak uyduran aşıklardı onlar... Her seferinde susup kaldıkları, çok şey anlattıkları ve belki giderken yataklarına yanlarında götürdükleri çok şey olurdu da... Hep birşeyler eksik derdi kadın, hep birşeyler eksik kalacak derdi adam... Tenin tene dokunması, canın cana dokunmasıdır dedi kadın... Olmadı mı hep eksik kalır birşeyler...

Vedalaştılar başladıkları yerde... Adam giderken sen hep gül dedi... Kadın giderken tamam dedi. Kadın sarıl bana dedi, adam sarıldım zaten dedi... Zaman geçti... Kendi yansımasını seyrederken bulunca kendini, kapattı bilgisayarın ekranını kadın. Uzandı yatağına. Kıyafetlerini çıkarttı tek tek... Sabah ışığı vurdu uykusuna. İrkildi... Sabah rüzgarı usul usul giriyordu pencereden ve kadın rüzgarın tenini her yalayarak geçişinde adamı düşlüyordu, adamın ona sarıldığını hissediyordu... Adamın ona dokunduğunu... Aniden hızla kalktı yataktan: Sabah rüzgarı ile irkilen bedenine dokunanın, dün gece boynuna doladığı fuları olduğunu fark ederek... Hep dedi, birşeyler eksik kalacak...


______________________