Fotoğraf / Valimar
Uzaktan seyrediyorum seni
Bir anıyı hatırlar gibi
09 Mart 2010
DEJAVU / ÖĞRENDİKLERİNİ UNUTMA / 3
Biliyorum, canını acıtıyor okumak, ama bazı öğrenme süreçlerinde sancıların olması doğaldır. Bazen bir bilginin, içselleştirilmesi ve öğrendim denilebilmesi için birden fazla tekrar gerekir.
OLAY:
O kadından gelen telefonların ardı arkası kesilmeyince, rahatsızlığını dile getirdiğin o geceyi hatırlıyor musun? Ve sonrasında, önceleri o telefonların gerekli olduğunu, arkadaşı ile görüşmesini kısıtlamak isteğini anlamadığını, onun bu hayatta bir duruşu olduğunu ve insana saygı anlamında bile o telefonları açmak zorunda olduğunu ve buna benzer onlarca nutuğu, defalarca dinlemek zorunda kaldığın o günleri... Sonrasında, sen artık buna katlanmayacağını söylediğinde olanları peki... Hatırlar mısın, telefon gelmemişti o günden sonra. Daha doğrusu neden telefon gelmediğini anlayana kadar sen öyle sanmıştın. Peki ya o, aldatılma hissi... Ben bile bugün hala senin o hissini hatırladıkça yüreğimden bir parçanın koptuğunu sanırım.
ÖĞRENİLEN:
Bir durum karşısında karşı tarafın seni ısrarla kıran ve üzen bir tutumu devam ettirmesi konusunda düşünmen gerektiğini anlamıştın o vakitlerde. Çünkü kendi mutluluk tarifin, karşındakinin mutluluğundan mutluluk duymaktı. Bir yüreğin ikilemde kaldığını gördüğünde ve seni üzmemek adına telefon görüşmelerinin; eve girmeden önce, evden çıkar çıkmaz ve sen banyodayken gibi zamanlarda yapılıyor olduğunu anladığında, söylememenin en büyük yalan olduğunu öğrenmiştin. Unutma ki, bir insan gizli kapaklı işler çevirmeye başlıyorsa, ve bunu senin mutluluğun için yaptığı gibi bir gerekçe ile savunuyorsa, artık ona güvenmek için hiç sebep kalmamıştır. Güven duymadığın bir insanın yanında durma, yüreğinde ise hiç tutma!
Fotoğraf / Crystal Newton
08 Mart 2010
BEN KADINIM
ben KADINIM
duygulu, şefkatlı, dürüst
ben kadınım
dimdik ayakta duran
ben kadınım
mükemmeli arama yolculuğunda dikenler olduğunu bilen
ben kadınım
kralın çıplaklığını yüzüne söyleyen
bu nedenle hormonlarıma sahip çıkmam isteniyorsa
bu nedenle sinirlenmemem bekleniyorsa
bu nedenle ağlamalarım rahatsız ediyorsa
boşuna!
kadınım ben
ağlayan, kızan, sinirlenen...
kral çıplak olduğu için suçlu değil...
kralın çıplaklığını görüp yalakalık yapanlar suçlu değil...
ben "ee bu kral çıplak" dediğim için mi suçluyum
eyvallah der geçerim
duydun mu hayat
adaletin buysa
eyvallah der geçerim
cezam neyse çekerim
ama bana karaya ak dedirttemezsin
fark etmedin belki ama ben aynı zamanda
ilkeli, hayata karşı duruşu olan, ayakları yere basan bir İNSANIM
______________________________________________________________________________
Bugün Dünya Kadınlar Günü...
Oysa, kadınların bir güne değil, erkekler gibi geride kalan 364 güne de ihtiyacı var. Aslında onlardan çok daha fazla ihtiyaçları var o günlere... Bu dünya üzerinde, dini kendilerince yorumlayan ve inançlarını erkeği üstün kılarak yaşayanlar yüzünden; mal gibi satılan, zülmedilen ve taşlanarak, töre uğruna ya da bir kadın sünneti sonrasında ölüme terk edilen milyonlarca kadın var. Oysa o kadınlar da birer ANA ya da büyüyebilse ana olacak... Hani en kutsal bildiğinizden... Ve evet, o kadınların o günlere çok ihtiyaçları var, çünkü yetiştirilecek çocukları, yıkanacak bulaşıkları - çamarları, temizleyecekleri evleri ve eğlendirecekleri erkekleri var... O kadınların bir günden daha fazlasına ihtiyaçları var! Bugün Dünya Kadınlar Günü...
_____________________________________________________________________
Kadın Cinselliğine Vurulan Pranga / Kadın Sünneti
Kadın Cinselliğine Vurulan Pranga / Kadın Sünneti
UNICEF'in çocuk haklarının kabulünün 20'nci yılı dolayısıyla yayımladığı Çocuk Raporu'na göre 15-49 yaş arası 70 milyondan fazla kadın ve kızın 28 Afrika ülkesi ve Suudi Arabistan'ın güney komşusu Yemen'de kadın sünnetine uğratıldığı tahmin ediliyor.
Waris Dirie kimdir?
Waris Dirie'nin sözlük anlamı 'Çöl Çiçeği.' Waris Dirie, 1965 yılında Somali çölünün Gallacaio bölgesinde göçmen bir ailenin kızı olarak dünyaya geldi. 5 yaşında sünnet edilen Dirie, ablası ve iki kuzenini sünnetten dolayı kaybetti. 13 yaşında yaşlı bir adama 5 deve karşılığı verilmek istenen Dirie, Somali'nin başkenti Mogadischu'da oturan ablasının yanına kaçtı.
DEVAMI İÇİN...
__________________________________________________________________________________
Haşmet Babaoğlu'nun Köşesinden
Niye 8 Mart?..
Farkındayım, aklını eğlenceyle bozmuş fakat neşesini bir türlü bulamamış popüler kültür ve sit-com'cu medya Dünya Kadınlar Günü'nün neden 8 Mart'ta kutlandığının merak edilmemesi için sekiz takla atıyor.
Ama bilmek gerek!
1857 yılıydı. New York şehrindeki bir dokuma fabrikasının işçileri çalışma koşullarının iyileştirilmesi için greve başlamıştı. 8 Mart'ta polis grevcilere saldırdı ve hepsini fabrikaya kapattı. Yangın çıktı. Çoğu kadın olan 129 işçi yanarak can verdi.
İlk olarak 1910'da sosyalist militan ve düşünür Clara Zetkin ABD'de yaşanan faciayı anmak adına 8 Mart'ların "Dünya Emekçi Kadınlar Günü" ilan edilmesini istemişti.
Dediğim şu...
8 Mart'ların ciddi bir meselesi vardır.
Bugünden baktığımızda...
Mesele artık sadece emekçiler bağlamında ele alınmayabilir.
Ama bu mesele elbette hâlâ kadınların sömürülmesi, kadına karşı şiddet ve cinsiyet ayrımcılığı meselesidir.
TAMAMI İÇİN...
__________________________________________________________________________________
İlk Yayın Tarihi / Hazian 2009 / Bu yazının ilk bölümü, erkek yöneticinin yürüttüğü toplantı sonrası kaleme alınmıştı. Dünya Kadınlar Gününe ilişkin yazılar bugün eklenmiştir.
Fotoğraf / 1x.com
DEVAMI İÇİN...
__________________________________________________________________________________
Haşmet Babaoğlu'nun Köşesinden
Niye 8 Mart?..
Farkındayım, aklını eğlenceyle bozmuş fakat neşesini bir türlü bulamamış popüler kültür ve sit-com'cu medya Dünya Kadınlar Günü'nün neden 8 Mart'ta kutlandığının merak edilmemesi için sekiz takla atıyor.
Ama bilmek gerek!
1857 yılıydı. New York şehrindeki bir dokuma fabrikasının işçileri çalışma koşullarının iyileştirilmesi için greve başlamıştı. 8 Mart'ta polis grevcilere saldırdı ve hepsini fabrikaya kapattı. Yangın çıktı. Çoğu kadın olan 129 işçi yanarak can verdi.
İlk olarak 1910'da sosyalist militan ve düşünür Clara Zetkin ABD'de yaşanan faciayı anmak adına 8 Mart'ların "Dünya Emekçi Kadınlar Günü" ilan edilmesini istemişti.
Dediğim şu...
8 Mart'ların ciddi bir meselesi vardır.
Bugünden baktığımızda...
Mesele artık sadece emekçiler bağlamında ele alınmayabilir.
Ama bu mesele elbette hâlâ kadınların sömürülmesi, kadına karşı şiddet ve cinsiyet ayrımcılığı meselesidir.
TAMAMI İÇİN...
__________________________________________________________________________________
İlk Yayın Tarihi / Hazian 2009 / Bu yazının ilk bölümü, erkek yöneticinin yürüttüğü toplantı sonrası kaleme alınmıştı. Dünya Kadınlar Gününe ilişkin yazılar bugün eklenmiştir.
Fotoğraf / 1x.com
07 Mart 2010
BUGÜN PAZAR (DI)
Bu sabah, gün kendi sakinliğimde başladı. Dünkü yağmur çoktan yerini güneşe bırakmıştı. Simitçilerin gevrek sesleri, apartmanların henüz ısınmamış soğuk beton duvarlarından yankılanıyordu. Yankının yarattığı dalga dışında sokakta herhangi bir hareketlilik yoktu. Sabahın erkeniydi, sokağın uyanmasına daha çok vardı.
Yatağımdan kalkıp, toz pembeliğine baktım odamın, sonra aydınlığına ve en sonunda da bana verdiği huzura... Banyoma girdim, turuncunun beyazla uyumunda, göz almayan ama kırpan bir tavrın bu banyoya ve dolayısıyla bana ne kadar yakıştığını düşündüm. Huzurlu bir tebessümü yüzüme kondurup, aynadaki kendimi sevdim. Koridorda yürürken, bastığım halının burgu makarnayı andıran yapısının üzerinde, çıplak ayak ilerlerken, yatağın sıcağını bırakmak istemeyen hallerini tıpkı bir çocuk şımarıklığında sürte sürte mutfağa yöneldim. Fıstıkı yeşilin, hakim olmadan diğer yeşil tonları ile uyumlu arkadaşlığına ve bütün bunların kum rengi ile beni her mutfağa girdiğimde başka bir dünyaya taşımasına, her zamanki gibi şaşırdım. Öyle yaşıyordu ki yeşiller, derin bir nefes alsam, içimin oksijenle dolduğunu hayal edebilirdim. Bunu düşünmek huzurlu bir rahatlamanın, giderek hücrelerime yayılmasına neden oluyordu. Elimde kahve fincanım, bir gece öncenin böreklerini, fırının fanlı ayarında ısıtılmaya bıraktığımda, kokusunu çoktan içimdeki huzura ulaştırmıştı. Evet, bu sabah gözlerimi huzura açmıştım. Salonun kapısından içeri girdiğimde; lacivert, kırmızı ve kum renklerinin el ele halay çekişlerini seyre dalan yeşil salon bitkilerime yaklaşıp, merhabalaştım, hal hatır sordum, susayanlara bir yudum su verip, doya doya içerken çıkarttıkları sesi dinledim.
Balkon camına yaslanıp, mevsimine az kaldığını hatırlatan güneşin kollarına değdim. Parmak uçlarından öptüm onu. Kokladım ve bana getirdiklerini içime çektim. Teşekkürümü edip, uzaklaşırken, fırın uyardı beni: Bir görev daha başarı ile tamamlanmıştı. Akşamdan kalma, güne taze üçgen börek, kızarmış halini ve içindeki lezzetli kokusunu burnuma burnuma değdirince, bir ikincisini ısıtmam gerektiği hissine kapılıp, kahvemin kalanını bir dikişte bitirdim ve yanına çok yakışacak kokulu çayımdan demlemeye karar verdim. Sabahım güzeldi...
Az sonra yapılacak telefon konuşması mı, yoksa, kendimi bir an önce evden atma isteğim mi bilmiyorum ama biri içimdeki gölgeyi memnun etmemişti. Gölge, kabardı... Gölge, hırçınlaştı... Gölge, huzursuzdu... Bile bile ladestir ya bazı anlar... Az sonraki telefon konuşması işte tam da buydu. Kapattım telefonu. Gölge tüm karanlığı ile taştı dışıma. Nefes almakta zorlandım, hatta yutkunmakta ve hatta ağlamakta... Dışarı attım kendimi... Gölge peşimdeydi... Gölge, güneşi ters köşeye yatırmış, önümde olması gerekirken, peşimde; sinsice, gülerek ve hatta abartılı kahkalarına derin iç çekişler ekleyerek adımlarını hızlandırıyordu.
Ben de adımlarımı hızlandırdım, neredeyse koşuyordum. Güneşin ellerini tutup, hızımı daha da artırdım. Gölge, nefes nefes takibini bir süre daha hırsla devam ettirdikten sonra pes etti. Ben güneşe gülümseyip, yolumu huzur eyledim.
Kulağımdaki müziğin ritmine ayak uydurup, içimin dans etmesine izin verdim. Sürekli kendimle konuşur bulurdum kendimi böyle zamanlarda, özellikle de bir gece öncesinde Devaju gibi bir seriye kaptırıp kendimi, yazdıysam uzun uzadıya... Birden, telefon konuşmasında söylediğim geldi aklıma: Hepimizin içinde pozitif ve negatif duygular var. Hangisini beslersek, o ortaya çıkıyor. Ve bazen, besleyen biz olmuyoruz, yaşamımıza değmesine izin verdiklerimiz besliyor içimizdekileri... Neyi beslerse, o çıkıyor karşısına... Sonra da suçu bize yüklüyor utanmamacasına...
Bu konuşmanın hemen sonrasında çıkmıştı gölge... Huzursuzdu, hırçındı. Kendi dünyamı düşündüm. Sabah uyanışımdan, o telefon konuşmasına kadar olan süre zarfındaki ruh halimi... O telefon konuşmasından sonraki halimle karşılaştırdım. Hangisi bendim? Hangisi olmak istediğimdi? Hangisi bunca zamandır olduğumdu peki...? Ne değişmişti...?
Yürüdükçe, soruları geride bıraktım, güneşin beni ve içimi ısıtmasına izin verdim. Kendimi biliyordum, yüreğimden emindim. Tam bu sırada kırmızı ışıkta durdum, ulu çınarın gövdesine ve dallarına baktım. Sevmek ve var olmak biçimleri üzerine aklıma gelenlere takıldım. Sevmek neydi...? Soruyu kendime sordum, cevabım netti. Sevmek, bencesi tabi, biraz da gönüllü bir kendini teslim etme haliydi. Hayatında olmasını istediklerinin mutluluklarından mutlu olma haliydi bir parça. Benim sevme biçimim, bazılarına göre aşkla açıklanırdı, bazılarına göre esaretle, bazılarına göre boğmakla... Ben sevmenin, kendini adama olduğuna inananlardanım. Sadece insana duyulan sevgiden bahsetmiyorum; işini severek yapanlara, yemeği severek pişirenlere, müziği severek dinleyenlere bakın, ama görerek, görmeye çalışarak bir bakın. Ne demek istediğimi anlayacaksınız.
Balkon çiçekleri hep güzel oldu annemin mesela - bense balkonda çiçek bakamayanlardanım - çünkü onlara ihtiyacı olan herşeyi vermeye hazırdı. Özenle her sabah kalkar, onlarla konuşur, kuruyan dallarını özenle toplar ve bir tek tomurcukta bile, yüzündeki tebessümle onlarca teşekkür ederdi. Oysa çiçeğin görevi zaten çiçek vermekti. Ama annem, bu olayı böyle algılamazdı. Çiçeğe, o çiçeği verme sürecinde gerektiği her türlü ilgiyi ve sevgiyi verirdi. Tabi ki ihtiyacı olan gübreyi, toprağı ve suyu da... Çiçek bu sevme biçimini karşılıksız bırakmazdı, çoşardı...
Sevmek, yaşamın içindeki bu haller üzerinden şekillendiğinden belki de, ve mutlaka böyle sevildiğim için, karşılıksız olma ihtimali olsa dahi, vermekten geçiyordu benim için. Adamaktan kastım kendi yüreğindeki sevgiyi sonsuzca verebilmektir aslında... Tahmin edileceği üzere o sonsuzluk hissinin de gelip tosladığı duvarlar çokçadır, hele de yüreğinde böylesine bir sevgiye hazır olmayanların ördükleri duvar; geçilmez, fethedilmez kaleler gibi yükselir karşınızda... Ama hangi kale fethedilmeden kalmıştır ki...
Laf çok uzadı farkındayım, ama bugün pazar (dı) ve düşünecek çok zaman var (dı). Yüreğin tartısı bu gibi zamanlarda doğru çalışmaz. (Bunu yazar yazmaz kafama takıldı, ne zaman doğru çalışır ki... Düşüneyim...)Hele de akıl kendi ağırlıkları ile çıkıp gelirse, iş zorlaşır. Kefeler aynı değil kuşkusuz ve ağırlıklar da kendi ağırlığını ortaya koyacak kadar cesaretli değil. Aklımın yüreği ve yüreğimin aklının hem fikir olduğu konuyla bitireyim istedim bu pazarı: İçinizdeki güzellikleri besleyenler değsin yaşamlarınıza, bir tek onlara sonsuzca ve karşılıksız açılsın kapılarınız... Bir tek onlara izin verin, gözyaşlarınıza dokunmak konusunda... Çünkü bazı parmak uçlarında gizli dikenler vardır, yürek görmezden gelir onları, akıl bilmek istemez, ama kanar içinizde bir yer... İçinizdeki kana susamış gölge uyanır derin uykusundan... Kötülük de iyilik gibidir, hangisi beslenirse o güçlenir... Güçlenenin, içinizdeki gölge olduğunu fark ettiğiniz hiç bir an geç kalmış sayılmazsınız. Sizi bataklığa sürüklemeden ve çekip almadan kuytularına, huzur veren bir ormana kaçın hem de becerebiliyorsanız dört nala...
Bu sabah bir kez daha fark ettim ki, ben kendi huzur bahçemi oluşturmuşum, büyüdükçe bir ormana dönüşecek biliyorum. Bu günden sonra, bahçemi bir tek içimdeki huzuru büyütenlere açıyorum. Sufi'nin kararnamesini Pazartesi yüyürlüğe koyacağımı söylemiştim ama bugün pazar (dı), olsundu, yarını beklemek için bir sebebim yoktu...
Yepyeni bir Evren oluşturacağım kendime, dünyama içindeki kötülüklerle değenlerin kem gözlerinden uzakta, içimin huzurlarını çoğaltacağım güneşin parmak uçlarında... İçimdeki hazineyi biliyorum, yüreğimin sevgisinin anahtarını da...
Ben bu pazar, hayatın bana sunduğu güzellikleri içime çektim: Annemle babamın kokusunu...
Dilerim sizler de güzel bir pazar geçirmişsinizdir.
Rotanızın huzur olduğu, yepyeni sevgi yolları dilerim size...
Yatağımdan kalkıp, toz pembeliğine baktım odamın, sonra aydınlığına ve en sonunda da bana verdiği huzura... Banyoma girdim, turuncunun beyazla uyumunda, göz almayan ama kırpan bir tavrın bu banyoya ve dolayısıyla bana ne kadar yakıştığını düşündüm. Huzurlu bir tebessümü yüzüme kondurup, aynadaki kendimi sevdim. Koridorda yürürken, bastığım halının burgu makarnayı andıran yapısının üzerinde, çıplak ayak ilerlerken, yatağın sıcağını bırakmak istemeyen hallerini tıpkı bir çocuk şımarıklığında sürte sürte mutfağa yöneldim. Fıstıkı yeşilin, hakim olmadan diğer yeşil tonları ile uyumlu arkadaşlığına ve bütün bunların kum rengi ile beni her mutfağa girdiğimde başka bir dünyaya taşımasına, her zamanki gibi şaşırdım. Öyle yaşıyordu ki yeşiller, derin bir nefes alsam, içimin oksijenle dolduğunu hayal edebilirdim. Bunu düşünmek huzurlu bir rahatlamanın, giderek hücrelerime yayılmasına neden oluyordu. Elimde kahve fincanım, bir gece öncenin böreklerini, fırının fanlı ayarında ısıtılmaya bıraktığımda, kokusunu çoktan içimdeki huzura ulaştırmıştı. Evet, bu sabah gözlerimi huzura açmıştım. Salonun kapısından içeri girdiğimde; lacivert, kırmızı ve kum renklerinin el ele halay çekişlerini seyre dalan yeşil salon bitkilerime yaklaşıp, merhabalaştım, hal hatır sordum, susayanlara bir yudum su verip, doya doya içerken çıkarttıkları sesi dinledim.
Balkon camına yaslanıp, mevsimine az kaldığını hatırlatan güneşin kollarına değdim. Parmak uçlarından öptüm onu. Kokladım ve bana getirdiklerini içime çektim. Teşekkürümü edip, uzaklaşırken, fırın uyardı beni: Bir görev daha başarı ile tamamlanmıştı. Akşamdan kalma, güne taze üçgen börek, kızarmış halini ve içindeki lezzetli kokusunu burnuma burnuma değdirince, bir ikincisini ısıtmam gerektiği hissine kapılıp, kahvemin kalanını bir dikişte bitirdim ve yanına çok yakışacak kokulu çayımdan demlemeye karar verdim. Sabahım güzeldi...
Az sonra yapılacak telefon konuşması mı, yoksa, kendimi bir an önce evden atma isteğim mi bilmiyorum ama biri içimdeki gölgeyi memnun etmemişti. Gölge, kabardı... Gölge, hırçınlaştı... Gölge, huzursuzdu... Bile bile ladestir ya bazı anlar... Az sonraki telefon konuşması işte tam da buydu. Kapattım telefonu. Gölge tüm karanlığı ile taştı dışıma. Nefes almakta zorlandım, hatta yutkunmakta ve hatta ağlamakta... Dışarı attım kendimi... Gölge peşimdeydi... Gölge, güneşi ters köşeye yatırmış, önümde olması gerekirken, peşimde; sinsice, gülerek ve hatta abartılı kahkalarına derin iç çekişler ekleyerek adımlarını hızlandırıyordu.
Ben de adımlarımı hızlandırdım, neredeyse koşuyordum. Güneşin ellerini tutup, hızımı daha da artırdım. Gölge, nefes nefes takibini bir süre daha hırsla devam ettirdikten sonra pes etti. Ben güneşe gülümseyip, yolumu huzur eyledim.
Kulağımdaki müziğin ritmine ayak uydurup, içimin dans etmesine izin verdim. Sürekli kendimle konuşur bulurdum kendimi böyle zamanlarda, özellikle de bir gece öncesinde Devaju gibi bir seriye kaptırıp kendimi, yazdıysam uzun uzadıya... Birden, telefon konuşmasında söylediğim geldi aklıma: Hepimizin içinde pozitif ve negatif duygular var. Hangisini beslersek, o ortaya çıkıyor. Ve bazen, besleyen biz olmuyoruz, yaşamımıza değmesine izin verdiklerimiz besliyor içimizdekileri... Neyi beslerse, o çıkıyor karşısına... Sonra da suçu bize yüklüyor utanmamacasına...
Bu konuşmanın hemen sonrasında çıkmıştı gölge... Huzursuzdu, hırçındı. Kendi dünyamı düşündüm. Sabah uyanışımdan, o telefon konuşmasına kadar olan süre zarfındaki ruh halimi... O telefon konuşmasından sonraki halimle karşılaştırdım. Hangisi bendim? Hangisi olmak istediğimdi? Hangisi bunca zamandır olduğumdu peki...? Ne değişmişti...?
Yürüdükçe, soruları geride bıraktım, güneşin beni ve içimi ısıtmasına izin verdim. Kendimi biliyordum, yüreğimden emindim. Tam bu sırada kırmızı ışıkta durdum, ulu çınarın gövdesine ve dallarına baktım. Sevmek ve var olmak biçimleri üzerine aklıma gelenlere takıldım. Sevmek neydi...? Soruyu kendime sordum, cevabım netti. Sevmek, bencesi tabi, biraz da gönüllü bir kendini teslim etme haliydi. Hayatında olmasını istediklerinin mutluluklarından mutlu olma haliydi bir parça. Benim sevme biçimim, bazılarına göre aşkla açıklanırdı, bazılarına göre esaretle, bazılarına göre boğmakla... Ben sevmenin, kendini adama olduğuna inananlardanım. Sadece insana duyulan sevgiden bahsetmiyorum; işini severek yapanlara, yemeği severek pişirenlere, müziği severek dinleyenlere bakın, ama görerek, görmeye çalışarak bir bakın. Ne demek istediğimi anlayacaksınız.
Balkon çiçekleri hep güzel oldu annemin mesela - bense balkonda çiçek bakamayanlardanım - çünkü onlara ihtiyacı olan herşeyi vermeye hazırdı. Özenle her sabah kalkar, onlarla konuşur, kuruyan dallarını özenle toplar ve bir tek tomurcukta bile, yüzündeki tebessümle onlarca teşekkür ederdi. Oysa çiçeğin görevi zaten çiçek vermekti. Ama annem, bu olayı böyle algılamazdı. Çiçeğe, o çiçeği verme sürecinde gerektiği her türlü ilgiyi ve sevgiyi verirdi. Tabi ki ihtiyacı olan gübreyi, toprağı ve suyu da... Çiçek bu sevme biçimini karşılıksız bırakmazdı, çoşardı...
Sevmek, yaşamın içindeki bu haller üzerinden şekillendiğinden belki de, ve mutlaka böyle sevildiğim için, karşılıksız olma ihtimali olsa dahi, vermekten geçiyordu benim için. Adamaktan kastım kendi yüreğindeki sevgiyi sonsuzca verebilmektir aslında... Tahmin edileceği üzere o sonsuzluk hissinin de gelip tosladığı duvarlar çokçadır, hele de yüreğinde böylesine bir sevgiye hazır olmayanların ördükleri duvar; geçilmez, fethedilmez kaleler gibi yükselir karşınızda... Ama hangi kale fethedilmeden kalmıştır ki...
Laf çok uzadı farkındayım, ama bugün pazar (dı) ve düşünecek çok zaman var (dı). Yüreğin tartısı bu gibi zamanlarda doğru çalışmaz. (Bunu yazar yazmaz kafama takıldı, ne zaman doğru çalışır ki... Düşüneyim...)Hele de akıl kendi ağırlıkları ile çıkıp gelirse, iş zorlaşır. Kefeler aynı değil kuşkusuz ve ağırlıklar da kendi ağırlığını ortaya koyacak kadar cesaretli değil. Aklımın yüreği ve yüreğimin aklının hem fikir olduğu konuyla bitireyim istedim bu pazarı: İçinizdeki güzellikleri besleyenler değsin yaşamlarınıza, bir tek onlara sonsuzca ve karşılıksız açılsın kapılarınız... Bir tek onlara izin verin, gözyaşlarınıza dokunmak konusunda... Çünkü bazı parmak uçlarında gizli dikenler vardır, yürek görmezden gelir onları, akıl bilmek istemez, ama kanar içinizde bir yer... İçinizdeki kana susamış gölge uyanır derin uykusundan... Kötülük de iyilik gibidir, hangisi beslenirse o güçlenir... Güçlenenin, içinizdeki gölge olduğunu fark ettiğiniz hiç bir an geç kalmış sayılmazsınız. Sizi bataklığa sürüklemeden ve çekip almadan kuytularına, huzur veren bir ormana kaçın hem de becerebiliyorsanız dört nala...
Bu sabah bir kez daha fark ettim ki, ben kendi huzur bahçemi oluşturmuşum, büyüdükçe bir ormana dönüşecek biliyorum. Bu günden sonra, bahçemi bir tek içimdeki huzuru büyütenlere açıyorum. Sufi'nin kararnamesini Pazartesi yüyürlüğe koyacağımı söylemiştim ama bugün pazar (dı), olsundu, yarını beklemek için bir sebebim yoktu...
Yepyeni bir Evren oluşturacağım kendime, dünyama içindeki kötülüklerle değenlerin kem gözlerinden uzakta, içimin huzurlarını çoğaltacağım güneşin parmak uçlarında... İçimdeki hazineyi biliyorum, yüreğimin sevgisinin anahtarını da...
Ben bu pazar, hayatın bana sunduğu güzellikleri içime çektim: Annemle babamın kokusunu...
Dilerim sizler de güzel bir pazar geçirmişsinizdir.
Rotanızın huzur olduğu, yepyeni sevgi yolları dilerim size...
DEJAVU / ÖĞRENDİKLERİNİ UNUTMA / 2
Merhaba Sevgili Evren,
Devam edelim mi kaldığımız yerden...
OLAY:
Salondaki büyük masada yemek yerken, sessiz ve sakindiniz. Sohbet; günler öncesinde yerini derin iç seslere bırakmıştı. Aniden çalan telefon ile onun masadan kalkışına ve hatta sırtına dönüşüne anlam verememiş ve az sonra şakıyan sesini duymuş ve şaşırmıştın. Telefon görüşmesi bittiğinde, "hayırdır" der gibi bakmıştın, "şantiyeden bir arkadaş sadece"... Verilen cevabın yüzde yarattığı anlamsız tebessümü anlamaya çalışırken de bakmaya devam ediyorsun sessizce... Onun, gülen sesi, yüzü ve gözlerini anlamaya çalışırken; o, "yahu valla, sen şimdi böyle bakıyosun ya, sinirim bozuldu benim, ondan gülüyorum" demişti...
ÖĞRENİLEN:
Unutmaki, heyecan önce sesle ele verir kendini, sonra bir gülümsemeyle, sonra inkarla... Duyarga her ne kadar eklem bacaklılara özgü; başın ön bölümünde bulunan, eklemlerden oluşmuş hareketli duyu alma organı olsa da, senin gibi yüreği kocaman insanların da bir süre sonra antenleri gelişir. Gözlem yeteneği güçlü, karşısındakinin hal ve tavırlarını o güne kadar dikkate almış biri olarak hemen fark edersin, değişimi. Böyle bir değişimle karşılaştığında ilk tepkin, güveni devam ettirmek niyetiyle, eyvallah olmasın söylenene; karşındaki ses titrediğinde sebebi sen değilsen, şahidi de sen olma!
Fotoğraf / Crystal Newton
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)