SOLUKSUZ KAL/MA/K

 Fotoğraf / Salvador Sabater

Sen (de) biliyordun !

O 

yolun

yolcu(su)ydu

Sense

 durak

Ömür

Onun

soluklandığı

kadardı

Ölüm

Yola

çıktığı

her

an

Yol biter sandın

Sevda tükenmez

Sen (de) biliyordun

O

Bir

soluk

aldı

Senden

Sen

soluksuz kaldın

yani

yola çıkmasa da

Sen (en başından) biliyordun !

son

aynı

son

Biliyorsun değil mi...

Biliyorsun, çünkü sen de duraksın!

Kemikler Kırılır İnce İnce, Değer Bilmez Ellerde

Bir şiir okudum... İlk defa... İlk kez şiir okumadım ama o şiiri ilk defa okudum. Ve ilk defa okuduğumda, şöyle dedim:

İliğine kadar sevmek böyle olsa gerek...

Bunu yoruma da yazdım. Yoruma yorum geldi:

Bence de Evren ve yine bence senin de vücudunda yok bir tek kemik aşka uygun olmayan, sen de öylesin :))

Öyle miydim..? Yani ben, yani ben iliklerime kadar sevecek kadar, her bir kemiğimi aşka adayabilir miydim..? Kelimelerim beni böyle yansıtıyor olmalıydı. Sonra uzun uzun üzerine düşündüm; kelimeler, görüntü, algı, insan, duygu, karşılaşma, etkilenme. Kelimeler... Bir insan bir insanı kelimelerinden tanısa sadece, hissettiği; etkilenme, hoşlanma, sevgi, aşk... Hangisi olurdu? İlk görüşte aşk var da, ilk kelime de aşk neden yok! Bence var, en azından ilk cümle de olmasa bile, cümlelerinde kaybolup gitmek var ve onun ihtimallerinden biri de aşk!

Bu sabah düşüncelere yelken almış, yol yol olmuş yüreğimi, iyotla doldurasım var. Alayım kendimi diyorum, yapayım gene, beni benle bırakan ve kendimle uzun sohbetlerin durağı olan Gölyazı'ya kısa bir kaçamak. Kitap okuyup, fotoğraf çekip, müzik dinleyip günü kendime armağan edeyim. Müzik ruhun gıdası da, kitap okumak değil mi ya fotoğraf çekmek.. Onlar da doyuruyor benim ruhumu yeterince... Ah! Günü bana armağan edecek misin? Her günü ettiğin gibi...

Kafamın karışık olduğu zamanlarda yapabildiğim en iyi şey düşünceleri yazmak alt alta, geldiği gibi karışık sırada. Herhangi bir düzenleme ihtiyacı duymadan, kelimelere ve anlatıma özenmeden, yazmak, öylece alt alta...

Geçtiğimiz günlerde bir bloga bir yorum bırakmıştım. Hafızam... Daha çok yazmalıyım... Hatırlayamadığım daha az şey olması için, daha çok...

etkileyici! oysa daha küçük bir çocuk. aklı nasıl da kelimeleri kendine oyuncak kılıyor, çocuk yeni oyuncağıyla saatlerce oynuyor, kelimeleri önce sıralıyor, bir cümle kuruyor, sonra sıralarını bozuyor yepyeni bir cümle daha. çocuk yeni oyuncağı ile saatlerce oynuyor, aklı nasıl da kelimeleri kendine oyuncak kılıyor. oysa daha küçük bir çocuk. etkileyici!

Herşey başa dönüyor...

Bir şiir okudum... İlk defa... İlk kez şiir okumadım ama o şiiri ilk defa okudum. Ve ilk defa okuduğumda, şöyle dedim:

İliğine kadar sevmek böyle olsa gerek...

Bunu yoruma da yazdım. Yoruma yorum geldi:

Bence de Evren ve yine bence senin de vücudunda yok bir tek kemik aşka uygun olmayan, sen de öylesin :))

Yoruma yorumum gecikmedi...

;) bunu bir sır olarak saklayalım, kırılmasın kemiklerimiz ince ince, değeri bil(in)mez ellerde...

Yazdım ve herşey başa döndü...

Şiire...

Fotoğraf / John Dittrich

Sorularım Var Sana, Ama Önce Aklıma Sahip Çıksana

Fotoğraf

Bu gece,

Mumları yakıp derdime mi yansam?

Yoksa,

mumları yakıp

bir şişe şarabı açıp

içip içip

sövüp sövüp

sarhoş mu olsam?

Allah'ım bana bu konuda bir işaret gönder desem

Gelen işaretin senden geldiğini sanıp

içsem,

Günahkar olsam

Dile gelsem

Sanmıştım desem

Aşka düştüm kaldır desem

Elini uzatır mısın

Elin o kadar uzun mu

uzunsa

güçlü mü

Güçlüyse duyar mısın

Duyarsan iç der misin

Demezsen demez misin

İçsem mi

Yansam mı

İçsem yanacaksam

Yansam yanmam mı

Allahım aklıma sahip çıksan mı

Çıldırsam mı

Kahrolsam mı

Benden bir bok olmaz mı

Allahım seni meşgul etmesem mi

Allahım ben bu akşam ne etsem

Nerelere gitsem

İçsem içsem bütün bu günü unutsam mı?

Önce bir eve gidip, mumları yakayım da

sonrasına karar verecem.

Allahım ben bugün bir katil olmadan günü bitirsem

Valla sonrasına kendim karar verecem

Bak bir çıkabileyim izninlen şu işten

Elimi kana bulamadan

Bak gör

nasıl mantıklı düşünecem

Hadi kal sağlıcakla

Öperim

Severim

Ha!

Bir de her sıkıştığımda, yanımda olduğun için teşekkür ederim.

Evren

Not: Kusura bakma, pek özensiz gibi oldu, hani büyük, küçük harf, nokta, virgül falan, idare et, gerginim. Çok, çok gerginim.

YA DA İLE ACABA

Zamanla affediyor insan ama unutamıyor
Ya da
İnsan zamanla unutuyor ama affedemiyor
Ya da
Zaman geçiyor, affetmek de unutmak da önemini yitiriyor
Ya da
Zaman duruyor, ne sen unutabiliyorsun ne affedebiliyorsun
Ya da
Zaman akıyor, sen affedememenin ve unutamamanın sancıları ile kıvranıyorsun
Ya da
Zaman tükeniyor, sen ölürken bile son nefesinde bir şey diyebilmek istiyorsun
Kimse bilmiyor, kimse merak etmiyor, kimse umursamıyor
Ondan başka...
O yaşadığı sürece, dilinde bir 'acaba'
                                      Affedildim mi yoksa unutulup gittim mi tadında




Fotoğraf / Gennadii Tarakanov

MÜHÜR/LE(N)MEK

Yağmur yağıyordu dışarıda alabildiğine sağanak...

Umrumuzda değildi.

Sen şarkıları söylerken birine yanıyordun, ben başka birine.

Bir konser çıkışı sarılmıştık birbirimize.

Yağmur yağıyordu dışarıda alabildiğine sağanak...

Baktın bana, çevirdin kendine...

Gözlerin dedin...

Gözlerin bakar mı hep bana böyle...

Bakarlar dedim.

Mühür ettin dudaklarını sözüme.

Yürüdük o gece son hücremiz de nasibini alana kadar...

Bu gece dedin, bu gece bende kal.

Kalırım ama dedim...

Merak etme dedin.

Yatağım var ayrı...
Hatta istersen ayrı bir odam...

Bu gece dedin...

Bu gece, kal bende.

Ya gitmek istemezsem bir daha dedim.

Mühür ettin gözlerini gözlerime...

O gece,

Sen ve ben

Sıcak bir banyonun ardından üzerimizde havlular...

Sohbet ettik güneşin ilk ışıklarına kadar.

Vokta içtik en shutından...
Güldük en kahkahasından...

Gün ağırınca fark ettik,

Ne biri vardı artık ne başka biri...

Sen vardın.

Ben vardım.

Biz olmak istiyoruz diyen iç seslerimiz karıştı birbirine...

Gel yanıma dedin, uzan şöylece...

Uzandım,

Hiç dokunmadık birbirimize.

Sarılmadık bile...

Uyuduk sadece.

Gene de...

O gece, tenini mühür ettin tenime.

______________________________________________

Fotoğraf / Autumn blues by -Thomas C.

İlk Yayın Tarihi / Mart 2009

AĞIR/LIK

Fotoğraf :/ Joaquim Chitas

ben seni yüreğin kadar seviyorum demiştim, 

yüreğim kadar seversem taşıyamazsın...

yüreğin kadar sev dedi

sevdim 

ağır geldi 

US/LANDIR YÜREĞİMİ

Ah benim yaralı ruhum

Ah benim insan kusurum

Ah benim isyanlarım, ah yalnızlıklarım

Gel artık uslandır beni * 

Sabahtan beri kaçıncı kez dinledim bu şarkıyı, kaç kere konuştum kendimle… İyi değilim! Seni de üzüyorum, dedim ya hiç ama hiç hak etmediğin halde. Senin gibi sevilmedim ben daha önce, yani senin gibi sevmedi kimse beni, böyle düşününce, düşünce değil his işte… İçimde bir yer kanıyor inceden. Senle ilgili değil bu, yani sadece senle ilgili değil. Ne şansızlık ki, benzer bir hikayenin bitişi gibi başladı bizim hikayemiz; bir yaranın kabuğunu kaldırarak… Yara şimdi sızlıyor, en ufak bir sevgi değse, ya da ne bileyim bir kelime geçse, ya da bir düşünce, ya olursa hali… Kahvedeki adamlar gelip oturuyorlar karşıma sonra… Sonra fark ediyorum ki; o benim ya olursa dediğim hal oluyor. Yani seviyorsun sen beni. Bu nasıl bir yara bilemezsin sen, ben o kadar çok inandım ki... Ama hep de dediğim gibi oldu sonları, bu sefer olmayacağını biliyorum ama sen gel de onu yaraya anlat… Yara kapanmazdan önce, su bile sızım sızım sızlatır ya… Bir de sevgiyi koy o su yerine… Yarayı açan da sızlatan da ben değilim diyorsun, biliyorum. En çok da buna üzülüyor ya yüreğim.

Seni seyrediyorum, uyandığımdan beri. Sabahları artık serin ya, camı açıp içime çekiyorum o serinliği, sıcağını hissediyorum sonra, bir gülümseme yüzümde, korkuyorum içten içe…

Hani herşeyinle teslim olup da o sırtından vurulmuş olma hali vardır ya, ölümden döndüm, bilirim... Eve gelmeseydi o gece, hiç tanıyamayacaktım seni. Şimdi yıllar sonra, iyi ki gelmiş diyorum, iyi ki... Bunun iki sonucu var yaralı ruhda ya da bende öyle oldu. Oluyor… Yara hızla iyileşiyor, bu beklenen sonuç ama bir de o yaranın açıldığı zamanlardaki bana gidip kendimi sorguya çekme hali var. Güçlü sanıp da kendini, o en güçsüz yüzünle karşı karşıya kalıyorsun ya  nasıl bir yıkım anı o bilemezsin... Kendine geldiğinde ve onun ya ölseydinde ki buz ellerinin, seni kaybetme halinden değil de, çıkacak onca yasal prosedür ve can sıkıntısından olduğunu anladığında ki; o yüreksizliğe, o sevgisizliğe şaşıp şaşıp keşke ölseydimlerinin, çaresiz yakınmalarının ve kendi çaresizliğine, zayıflığına sarılıp da çığlık çığlık ağlamaların nasıl bir yıkım anı olduğunu sen bilemezsin. Ama ben bilirim. Ben o sınırdaydım, çaresizliğin kendine esir ettiği bedenim o elektrik verilmiş dikenli tellere takıldı benim. Koptu lime lime yüreğim.

Samimiyetle söylemem gerekirse, bundan böyle kendime sakladığım kelimelerim az olsun istiyorum hatta kendime hiç kelime kalmasın... Öyle yapayalnız yaşadım ki ben o günleri… Öyle içime attım ki. Kendime sakladığım her kelime bir hançer şimdi. Sen hiç, birini, ben nasılsa affedebilirim ama onun bu hallerini başkaları bilirse sevmezler diye korkarak sevdin mi... Sevmediysen anlayamazsın beni... Ama ben anlarım. Ben tam o sınırda sevdim birini. Kendimi geçip ona vardım ve onsuz nefes bile alamadım. O yaşamdı, nefesti, onsuzluksa ölüm.

Bugün, onu sevme haliyle bir ilgisi yok bu anlatmaya çalıştıklarımın. Beni, öznesi yaptım yaşamımın. Beni anlattım sana.

Ve sen...

Ve sen ne yazık ki; bu kendimle yüzleşme ve yarayı söküp atma sürecimin paydaşı, ve sen güzel gözleriyle bana, içime bakan. Ve sen, derinime inip, derinini paylaşan. Öyle çok seviyorum ki seni... İlk defa zamansız ölmekten korkuyorum...

Biliyor musun, bak buradan da açık açık söylüyorum ki sana; isyanım hep yalnızlığıma oldu benim, yaralı ruhum, insan kusurumdu… Ama, sen gel uslandır beni istiyorum… Sen gel, us/landır beni… Korkuyorum!

Sözler / Zülfü Livaneli 

Fotoğraf / Marzena Gregier

MANİ (DAR) / YÖN BULMACA

Yaşam akıp gidiyordu yollarca

Yönlerin hepsi birer bulmaca

Ben, dışımda akan bütün yönleri çevirdim sana

Sen, benim dışımda kalanlara

Kesişmemiz zor zevgilim

Dünya yuvarlak olsa da

Uzun zaman gerekli sırtları dönüp yola çıktıktan sonra

Eskiden ben akıp giderken sana

Sen akıp giderdin benden daha uzağa

Hızımı artırsam ne fayda

Sen de hızlanıyordun aynı oranda

Geç fark ettim, kusura bakma

Yani sevgilim, bir sepet bul tak koluma

Anladım ki, şu saaten sonra herkes kendi yoluna

Yollar ve yönler çözülmesi gereken bir bulmaca

Bulduğunda, elinden kayıyor kolayca

Akıllanır mı yüreğinde aşk olan

Kapadım gözümü döndüm yönümü aşıka

Annem seslendi ardımdan bağıra çağıra

'Baktın kar havası, eve gel kör olası'

Fotoğraflar  / Joannès Ceyrat

AŞK BUGÜNLERDE...

ÇİKOLATAYA BATIRILMIŞ PORTAKAL ŞEKERLEMESİ TADINDA

fotoğraf / Frances Janisch

bir ömrün kaç keresinde aşktır dedi adam,

bir ikincisi olacaksa sen ol dedi kadın...

adam bir gece sessizliğinde ayın son dördünde

dilin ucuna geleni haykırdı...

adam ne dedi...

kadın o gece hangi şarkıyı söyledi... 

azzzz sonra

azzz sonra

azz sonra

az sonra

buradan gidince ulaştığın sayfada  ;)

HUZUR (MU)

Fotoğraf / Stefano Orazzini

Ike Quebec Blue And Sentimental

Anlar vardır, bir andır.

Sadece tek bir an,

Ömre bedeldir.

Bu gece hissettiğim bu...

Bu gece hissettiğim,

huzur denizinde bir yelkenli.

Yelkenlide bir sen...

Yelkenlide bir ben...

Aynı ufka açılmışız,

Yol alıyoruz

Usul usul.

Varmak istediğimiz yer, aynı.

Olmak istediğimiz hal, aynı.

Ben sen!

Sen ben!

Bir de yelken!

Huzur denizinde,

Yelken,

Usul usul yol almalı.

Bu gece hissettiğim bu.

Bu aşkın yepyeni bir tarifi olmalı.

Huzur denizinde bir yelken,

usul usul yol almalı.

Limanı yürek olmalı.

KEYİF (Mİ)

BEN BUNA KATMERLİSİ DERİM

 GÖNÜL SOFRAMA BEKLERİM

SAĞLIĞA, HUZURA

CAM CAMA

CAN CANA

ADAM KADIN PİYANO GÜNBATIMI BANK EVET

Kadın, bekliyordu... Ama hiç belli etmiyordu. Yaşıyordu. Böyle yaşasalardı da, hep sevecekti adamı.
Adam, bekliyordu... Ama hiç belli etmiyordu. Yaşıyordu. Böyle yaşasalardı da, hep sevecekti kadını.

Kadın, yeni bir dil öğrenmeye heves etti. Sebebi çok da önemli değildi.

Adam, yeni bir dil öğrenmeye heves eden kadını destekledi. Desteği önemliydi.

Kadın, o sabah telaşla hazırlanışlarına veremediği anlamı kendine sorun etmedi.

Adam, o sabah telaşla hazırlanışlarına kadının veremediği anlamı kendine sorun etmeyişini çok sevdi.

Kadın, okyanus kenarındaki dağlara batan günü seyretmeyi çok severdi.

Adam, okyanus kenarındaki dağlara batan günü seyretmeyi çok seven kadını seyretmeyi severdi.

Kadın, kumsalda yürüdü. İyi ki geldik dedi.

Adam, kumsalda yürüdü. İyi ki geldik diyen kadını sevdi.

Kadın, okyanus kenarındaki yürüyüşten dönünce, hadi duş al demelerin anlamını bilemedi.

Adam, okyanus kenarındaki yürüyüşten dönünce, hadi duş al demelerinin anlamını bilemeyen kadını sevdi.

Kadın, duştan çıktı.

Adam, kadını öptü.

Kadın, akşam yemeğinden sonra ders çalışalım dedi.
Adam, hadi şimdi deyip, piyano üzerindeki kartları almasını istedi.

Kadın, piyano üzerindeki bir yüzünde yeni öğrenmeye çalıştığı dilde, diğer yüzünde kendi dilindeki okuma kartlarını eline aldı.

Adam; kadını, kartları, süprizi, heyecanı, geleceği avucuna aldı.

Kadın, batmaya beş kala güneşin ısıttığı banka oturdu.

Adam, batmaya beş kala güneşin ısıttığı banka oturan kadının yanına oturdu.

Kadın, ilk karttaki ilk kelimeyi okudu.

Adam, ilk karttaki ilk kelimeyi doğru okuyabildiği için kadını öptü.

 

Kadın, mutluydu.

Adam, kadının mutluluğuna mutlu.

Kadın, son okuma kartına geldi. Güneş batmak üzereydi.

Adam, son okuma kartına gelince, avucunu sıktı. Güneş henüz batmasın istiyordu.

Kadın, son okuma kartındaki kelimelerin fazlalığını fark etti. Bu benim değil dedi.

Adam, son okuma kartındaki kelimelerin fazlalığını fark eden kadının şaşkınlığını fark etti. Asıl onlar senin dedi.

Kadın, kartı okudu, yeni öğrenmeye çalıştığı dilde.
Adam, kartı okuyan kadını çok sevdi, kendi dilinde.

Kadın, kartın diğer yüzünü okudu, kendi dilinde.

Adam, kartın diğer yüzünü okuyan kadını çok sevdi, kadının dilinde.

Kadın, kartta yazana, evet dedi öğrendiği dilde.
Adam, kartta yazana, evet diyen kadını sevdi bildiği bütün dillerde.

Kadın, adamın avucuna baktı. Yaşlarına engel olmadı.
Adam, avucundaki yüzüğü parmağına takarken kadının akan yaşlarını öptü.  

Kadın, adamı çok sevdi.
Adam, kadını daha çok.






Fotoğraflar / deviantART

AKŞAM AKŞAM GÜLÜMSEMEK

Güzel(e) uyanmak gibisi yoktur

Güzel(le) uyumak gibisi de...

Bu ödül güzel başlayan bu günün

Güzel bitişi oldu

İçimi ısıttı

Beni gülümsetti

Yüreğinin hissedilmesi gibisi yoktur

Yüreği hissetmek gibisi de...

Değerinin bilinmesi

Hele de değer

Yaşıyla, yaşanmışlığı ile

İçinde gizli bir sarrafı barındırıyorsa

Sizi yaşama bağlayandır

Teşekkürler

Haykırış

KÖKLERİN ACIR KENDİNE / ÜÇLEME

I - KARŞI ORMAN
Bazen, yıkıldığında bir ağacın,
Sanırsın ki, bir tek senin ormanında yıkılmıştır bir ağaç kökleri titreye titreye...
Ve sanırsın ki bir tek senin ormanında çıkmıştır yangın...
Ve sanırsın ki bir tek senin topraklarını vurmuştur kuraklık...

Sen sanırsın ki bir orman sen
Bir ağaç senin ki
Bir yudum suya muhtaç bir kökün

Karşı ormana baksan
Duyacaksın çığlıkları
Göğe değecek selvilerinin ucu
Gidip yangını bir an önce söndürsün isteyeceksin
Dileneceksin çiçeklerini açıp buluta
Daha hızlı, daha hızlı ulaş karşı ormana

II -GÖL VE AĞAÇ
Bazen, yıkıldığında bir ağaç bir gölün üzerine
Bir tek kendi yansımasını görür
Bir de acıyan köklerine ağlar sessizce
Oysa o gölün de acısı, seni görmek

Damlayan yaşını kendine katıp çoğalırken ses çıkartmıyorsa
Gözyaşını gözyaşına eklediğindendir
Hiç düşündün mü
Bir göl, her rengin koyusuna neden bürünür




III - KÖK VE YÜREK
Köklerin acır, devrildiğinde
Kendi  yansımanı görüp
Senden öteye gözünü kaparsan
Kendi ormanında
Bir tek kendi yüreğin acır
kendi
     kendine







Fotoğraf / Bartek

PAZARA UYANMAK

Dün sabah erkenden attım kendimi sokaklara... Öylesine boştu ki sokaklar, tek tük yürüyen insanlar gördüm bir de yanımdan öylece geçen arabalar. Yokuş çıktım, yokuş indim. Uzun upuzun yürüdüm. Kulağımda sevdiğim müzikler eşlik etti bana ve zaman zaman aklım gidiverdi günler öncesinden kalma iç acıtmalarıma. Doğru muydu, ben mi yersiz acıtıyordum içimi, ağlatıyordum yüreğimi. Kendim kendime mi düşmandım. Kendim kendimle mi barışık değildim. Sonra bir şarkı başlıyor bütün bu düşünceleri kovuveriyordu aklımdan ve ben yüzümde bir gülümseme ile günün uyanışını çekiyordum kare kare.

Bahar dallarını çektim ve boş sokakları ve bana gülümseyen o kediyi... Sonra pazara düştü yolum. Uyku mahmuru tezgahlara canlı renkleriyle meyva sebzelerin dizilişini seyrettim bir süre, gezindim aralarında. Yaptıklarıyla gurur duyan insan yüzleri çektim.  Balıkçının tezgahındaki umudu, salata malzemesi satan adamın yarın telaşlarını. Genç bir delikanlı bir portakal dilimi uzattı bana, portakal canlandırır insanı dedi, yüzünde kocaman bir inançla.  Bir diğeri Amasyadan mis kokulu elma verdi, kahvaltı etmediysen, buyur dedi, simitinden bir parça uzattı yaşlı bir amca.  Bir diğeri salatalık verdi yanında dometesi ve tuzuyla... Pazarı dolaştım; şakaları, kavgaları, yardımlaşmayı, misafir etmeyi, umutları, telaşları, sıkıntıları ve nicelerini gördüm dün pazarda. Yaşam dedim, sen görmek istediğin sürece akıp gidiyor işte, sokakta, pazarda, yüreğinde...

Bu pazar Ella Fitzgerald'dan Misty Blue ile uyandım güne... Güneş yatağıma kadar uzattığı eliyle okşadı yüzümü. Bugün iyot almalı bu ciğerler bir parça, denize gidip, dalgalarla oynaşmalı, taş atmalı sanki atılan her bir taşda sıkıntılar azalacakmış gibi. Fotoğraf çekmeli bol bol... Gülüp, eğlenmeli...

Bu düşünceler ile attım kendimi banyoya. Ilık bir duş ile arındırdım bedenimi. Şimdi sıra ruhumda... Baktım aynaya. Gülümsedim gözlerimin içine baka baka. Güzel(e) uyanmak bir parça da yaşamı sevmek, kendine huzur kaçamakları yaratmak değil mi? Dün bir arkadaşım dedi ki, dalgalı denizler gibisin. Ve böyle çok güzelsin.

Dalgalarım bir kendime çarpar benim, yutup alacaksa da bir beni alır, lacivert derinlerine çeker beni. Fazla gelirim kendime bile, kusar atar derinlerim beni, git hayata karış diye. Durulduğunda, kıyılarıma vurur dalgalarım, sesime yansır şırıl şırıl huzur. Dinlemeye doyamazsınız beni. Sonra, sonrası şairin de dediği gibi, iyilik güzellik...

Hadi bana eyvallah, yolum açık olsun bugün... İyi pazarlar...

...

Fotoğraf / Christopher F.

bazen kelimeler yetmez

yürektekini anlatmaya

ŞARAP (MI)

Fotoğraf / Joannès Ceyrat

Oysa içesim yoktu...

Tamam, yalan!

Günlerdir içesim vardı.

Sonra bugün BU YAZI beni baştan çıkarttı.

Aklımı aldı.

Aklımı geri alıp eve geldim.

Kendime bir şarap seçtim.

İçiyorum.

İçiyorrrr İçiyorummmmm.

Fotoğraf ne alaka diyenlere

Mutluyum diyorum
Bilmem anlatabiliyor muyum

FOTOĞRAFIN FISILTISI / YARA

Fotoğraf / Helen Breznik

Eski bir aşk, yeni bir ayrılıktır her zaman.

Bunu kuşlar sorar, yıldızlar da anlatır;

kimse bilmez be canım

bir yara bir ömrü nasıl kanatır *

__________________________________________________________

* Yılmaz Odabaşı – Bir Aşk Yara

GÜZEL/E UYANMAK

Tek tek vardık da hiç bir olmamıştık diyorsun...

İçime bir sabah serinliği doluyor...

Senli benli hallerin en güzelinde buluyorum kendimi...

SABAH SERİNLİĞİ

Günüme yayılıyor

Değiyorsun yüreğime
Ilıklığı gülümsetiyor öpüşlerinin
Güzel(e) uyanmak
Böyle bir şey olsa gerek diyorum
Böyle olsa keşke
Her sabah

EVET, EVET İKNA OLDUM

Bu sabah bir uyandım, kapımda bir mim: yaratıcı blogger ödülü hem de... Pek bir anartşist Esrik hem kurallara uymuş hem de beni unutmamış. Bendeniz, şanslı insan, geçen yıl da aldığım bu ödüle, yine yeniden layık görüldüğüm için ikna oldum ki, yaratıcı bir bloggerım. Esrik'e kocaman teşekkür... Neden ikna oldum, çünkü geçen yıl, bir soru ile yayına vermişim ödül aldığım haberini. Yaratıcı mıyım yoksa ilginç miyim diye...

Buyrun geçen yıl ki, yazımız;

Şimdi durum şu; sevgili Hayat İzlerim, Kelebenk, Ufuk Çizgisi ve Bırak Dağınık Kalsın; beni ödüllendirmiş. Bir ödül söz konusu olduğunda akıl ve gönül defterleri olan bloglarda insanın kendi adını görmesi kadar keyif veren bir şey olmasa gerek. Bilenler bilir öyle pek de şahane bir mim oyuncu değilimdir. İlla her mimi kendi keyfime göre, kırpar, şekillendirir ve öyle oynarım. Ama bu mimde ne yapacağıma karar veremedim: Meselenin yaratıcı ve ilginç olma halini henüz kafamda birleştirip ortaya bir şey çıkartamadım. Yoksa yaratıcı değil miyim? Kendine haksızlık etmiyeyim de "yeterince yaratıcı değil miyim" diye sorayım bari...

Burada ve şurada blog yazılarıma kendimce farklı bakış açıları geliştirmiş ve bloglarda şu ana kadar rastlamadığım bir yaratıcılıkla!!! ve ilginçlikle!!! yazılar yazmıştım.

Mimin iki farklı versiyonunu gördüm; kendinle ilgili 7 ilginç şey nedir sorusuna cevap arayanlar ve 7 sevdiğin şeye cevap arayanlar... Bir de ortak noktaları olan 7 kişiye pasla bölümü var, unutmadan onu da belirteyim.

Her iki sorunun cevabının da kreativ (hangi dilde sahi bu) blogger olmak için yeter şartı sağladığından pek de emin olmamakla beraber, ve kendim kendime ilginç gelmediğimden; meseleye Hayat İzlerimden Özlem'in de dile getirdiği gibi; hatırlanmak ve değer vermek bakış açısıyla bakıyor ve bu anlamda; biraz şımarıklık ve biraz da keyifle ödülümü alıyor ve yüreğimin en güzel köşelerinden birine kaldırıyorum. Bu ödüle ilişkin aklına "Evrenin Dünyası" gelenlere teşekkür ediyor ve mimi üzerinden zaman geçtiği için kimseciklere paslamıyorum ama gün geçmesin ki bloguna yazı yazmış mı, yeni bir yorum almış mı ki diye merakla baktığım her bir blog yazarının tek tek aklımdan ve yüreğimden geçtiğini bilmenizi istiyorum.

____________________________

Okuyucuya Önemli Not: Az önce aldığımız bir habere göre; bir ödülüm daha varmış benim... Durum şu; Mim Cadısına bu ödülden çifter çifter geldiği için, üzerine iki ayrı yazı yazdığı için ve de ben sadece birini görüp, adıma rast gelmeyince atlamış olduğum için ödülümü az önce hafif bir sersenişle almış bulunmaktayım. Hiçççççççç cık cık ne ayıp demeyin, haklı valla, ayrıca verdiği ödülü geri almamasını güzel yüreğiyle bağdaştırıyorum ben. Ödülü veren Mim Cadısı Bekriya'dan huzurlarınızda özür diliyorum bir de kocaman öpüyorum.

_____________________________

Fotoğraf  / Sorrente Patrick