Yağmur Yağıyor

Yağmur yağıyor.

Yapacak çok da birşey yok,

bulutlar geçene kadar yağacak.

Sonra...

Sonra yine güneş açacak.

Zaten uzun zamandır dolaşan kara kara bulutlar,

gri sabahlar,

uzun ve sessiz geceler habercisi değil miydi,

yüreğinin yağacağının.

İşte artık yağıyor,

yapacak çok da birşey yok:

Bir fincan kahve al eline,

kokusunu çek içine

yaşadığın onca güzellliğin seni büyüten yanını sev

ve bir gün usulca onun yanağından öpeceğin

o özlem dolu yürek yanmasını bekle.

Öp sonra doya doya,

Kucakla onu ilk hasretinle, bak gözlerine.

Bakışlarının koyu kahvesinde yitip giderken

korkuna yenik düştüğün o gece gelince aklına

yüreğinin neden yandığını daha iyi anlayacaksın, şaşırma.
Anladığında daha da çok yağacak yağmur, aldırma.
Islan ıslanabildiğin kadar,
dinecek  yağmur, unutma.

Gök, daha uzun süre gri kalacak

daha da koyulaşacak griliği

kararacak yüzü, korkma. 

Sanacaksın ki bir daha güneş doğmayacak

ama doğacak, sen kendine aldanma.

Yaşamanın kanunu bu.

Yüreğin işi gibi...

Sever,

kırılır,

büyür.

Daha çok sever,

daha çok kırılır,

daha çok büyür.

Güneş açar
unutursun son baharı
ilk baharı unuttuğun gibi...

Yüzün güler,

unutursun karanlığı

unutursun göz yaşlarını

unutursun her birini
kırıkların gibi...

Sanırsın ki, yaşıyorsun yeniden.

İlk defa gibi nefes alırsın,

derinden ve hevesli,

daha yutamadan,

acır yüreğinde bir yer.

Sonra geçer,

sonra sever,

sonra kırılır,

sonra büyür.

Sen de bilirsin:

sonrası yoktur öncesi olmadığı gibi

sen varsındır şimdide

bir tek sen

Ne öncen vardır ne sonran

şimdide ağlayan bir tek sen olduğu gibi...

Bir sen
bir de sana ağlayan ben.

Hadi,
yağ şimdi.

Yağıyor,
yağacak.
Yapacak çok da birşey yok gibi...

Fotoğraf

Yüreğim Sen/indir

bazen kocamandır yürek,

içine girip çıkmak istemezsiniz...

bazen öylesine kocamandır ki yürek,

içinde kaybolup yitmek istemezsiniz...

yürek işi benzemez akıl işine

kalsan da kırılır

gitsen de

hangisi kocamansa

 iz onda kalır

ayna diğerinde

kor birinde

sızı öbüründe

hangisi kocamandır

söylesene

alev alev yanıp izlerini gözyaşıyla silen mi

sızım sızım sızlayıp aynada kendi aksini seyreden mi

hangi yürek daha kocamandır söylesene

söylesene

hangisi daha çabuk soğur yangınından sonra

hangi biri

söylesene 

 ya da

sus söyleme
yüreğim sen/indir
bilir yüreğine değince

Fotoğraf

Hatırlıyorum

İçeri giriyor, yüzünde aydınlık bir MERHABA

Yüzüme bakıyor, gözlerinde "BENİ TANI"

Ben tanıyamıyorum, 'aa HATIRLADIM' oyununu oynayamıyorum.

Gel otur, diyorum. GEL.

Gelip oturuyor. Kendini anlatıyor. Tanımam için çabalıyor. Yok ben hatırlayamıyorum.

2 yıl önceydi diyor, çok ilgilenmiştiniz, çok dinlemiştiniz beni.

Yüzüne bakıyorum, yüzleri unutmayan ben, bir türlü çıkartamıyorum.

Çok ÖZÜR diliyor ve hatırlayamadım diyorum.

Biraz mahçup bir ifade ile 'bir çay içelim' diyorum.

Oturup bir ÇAY içiyoruz. Nane Limon var, Ayvalı Ihlamur, Naneli Yeşil Çay ve Earl Grey.

Earl Grey'i duymamıştım, onu denesem diyor.
 Yüzünde gülümseme büyüyor yeniden. Tadını seviyor. Kokusunu içine çekiyor.

O sırada "Siz ben işimi ayarlayamadığım için üzülmüştünüz,
iki gün daha uğraşayım diye ikna etmiştiniz ve izin almıştınız benim için. Ama olmamıştı."
Cümlesi bitmeden, çığlığı basıyorum, hatırladım ki ben seni...

HATIRLIYORUM.
Okumaya hevesli kız çocuğunun gözlerindeki ne yapmalıyım sorusu takılı kalmıştı gözlerimde,
hatırlıyorum, içim üzülmüştü kırılan hevesine. 

GÖZLERİ artık kocaman mutluluktan. Nasıl da ışıltılı, nasıl da pırıl pırıl. Güneş gibi, güneşten öte. Hatırlanmak, nasıl da keyfini yerine getiriyor. Gözleri, yanakları, dudakları, sesi: GÜLÜMSÜYOR

Beni BURSAya çeken bir şey olmalı diyor, iki yıl önce kazandığımda da Bursa olmuştu, bu yılda Bursa oldu.

Yüzünün güneşi doğuyor gri günüme. Yolcu ederken sarılıp öpüyor. Böyledir diyor, insan yaptığı iyiliği unutur ama iyilik yapılan o iyiliği yapanı asla unutmaz. Ben sizi hiç unutmadım.

Yüzüm dünden beri ilk defa gülüyor. İçimi karartan bulutları kovalayan kocaman yürekli, güzel gözlü kıza sarılıyorum. Ben bugün seni beklemişim diyorum. İçimin sıkıntısını dökmek için sana ihtiyacım varmış.
 O gidiyor. Ben daha mutluyum. Daha huzurlu. Daha farkında.
Oysa UMA'yı okurken, cevabı orada bulacağımı sanmıştım.
Cevap kapımdan içeri girdi: Hiç beklemediğim bir anda, beklemediğim bir suretle...

TEŞEKKÜR EDERİM SANA.
Çok teşekkür ederim, varlığı/m/nı hatırlatışına.

Görsel



Ağlamak İçerime...

Neden huzursuzluk gelir çöreklenir yüreğine hiç düşündün mü?

Nedir o anda olan?

Nedir başlatan..

Bir söz müdür?
Bir bakış...
Bir duruş...?

Nedir söylesene...

Nedir ağlamaya hazır hale getiren seni..?
Sabahtan akşama değişen nedir durup dururken?

Ağlamak içerime
Nasıl birşeydir sen bilmezsin.
Bilemezsin bazen susmak acıtır, bazen konuşmak.
Bazen soru acıtır bazen cevap.
Bazen gelmek acıtır bazen gitmek.

Nicedir kabarmamıştı yüreğim kahve fincanının dibinde.
Nicedir karanlık çıkmıyordu içim..Sıkılmamıştı böylesine.
Nicedir bir yolu özlemle beklemekteydim ben divane.

Yarın hatırlat da bir fincan kahve içeyim.
Belli mi olur falımda çıkar yarın ertesi düşlerim,
Belki de düşüşlerim...
Sana kapılıp gidişlerim...

Ama sevmek herşey değil dimi?
Aşk da öyle,
Bazen yenik düşer biri yek diğerine.
Bazen de küçüğüm, sevmek herşeydir,
Öğrenirsin yaşın yaşıma erişince.

Yollarına mürdüm eriklerinin çiçeklerini döşedim geleceksin diye
Bekliyorum sonsuz yeşilliklerin tam ortasında
Yerini husursuz kılma bende.
Yerin sevda senin
Yerin sevda
Senin...

Sting Shape Of My Heart

_____________________

Fotoğraf

İlk Yayın Tarihi : Haziran 2009

Tersine Dünya

Tersine döndü dünya
Mide tersine
Gözler baygın, gidiyorlar sanırsın Mersin'e
Şimdide takılı baş ağrısı
Bünye sarsılıyor titreye titreye


Dünden beri
Tersine döndü dünya
Düzelse bari yarına

Yumurta Sufle ya da Bir Şımarık Sabah Vakti

Bu sabah 4.15 gibi açtım gözlerimi. Nedensizdi, o anda. Artık sizin de bildiğiniz gibi bünyem rahatsız; alışığım ben onun uyumamalarına ya da zamansız uyanmalarına. Kalktım bir yudum su içtim. Yatağıma dönmek yerine, polar battaneyemi alıp salondaki L koltuğa uzandım. Sonra aslında son derece gereksiz gibi görünen bir şey yapıp eski ekmek teknesindeki dekorasyon dergilerinin üzerinde duran laptop'a baktım. Uzanıp aldım. Önce gelen bir maili ardından da bir blogu okumaya başladım. Bir tarih seçtim, o tarihdeki yazıyı kendime yol ettim. Sonra ilk yazıya dönüp yakın tarihe doğru okumaya başladım. Oku demişti O bana. Okudum. Uzun zamandır içimde yükselen bir ses gibiydi okuduklarım. O'nun suretlerinde karşıma çıkanlara kulaklarımı mı kapamıştım? Sonrası, sorulardı, sonrası cevap aramalar.  Bir saatten fazla okudum. Yok yok okumak değildi, içimde hissettiğim her bir kelime bir duvarıma çarpıp yıkıyor gibiydi. Bir deprem... Sonrası bir teslimiyet gibiydi. Saatin farkında değildim. Sabah ezanı okunmaya başladı. Banaydı. Sessizliğin içinde, bana, yalnız bana, sadece bana sesleniyordu. Sabah ezanı, Sabâ  makamında okunur, içi hüzün kokan bir kadının sabah ezanını sevmesi için yeter de artar bir sebep değil mi? Yaz sabahlarından farklı olarak, sabah ezanını sonbahara yakıştırırım ben. Hüzün ikiye katlanır. Pencerenin aralığından usul usul gelen sese ve yele verip duygularımı kapadım ekranın beyaz ışıklı ekranını. Üzerime iyice çekip siyah polarımı, daldım huzurlu bir uykuya, derin olacağını hissebiliyordum. Daha önce bir okyanusta hiç yüzmemiştim.

Gün çok erken başlamadı. 8 gibi gözlerimi açtım tekrar. Güneş yalayıp geçiyordu yüzümü, gözlerimde durup okşadı bebeklerimi. Sonra yanağıma usul bir öpücük bırakıp uyandırdı beni. Geldiği gibi sessizce yoluna devam etti. İçimin sıcaklığında, enerjisi yenilenmiş bir kız çocuğu da kalktı benimle birlikte. Gün güzel olacaktı. Belliydi.

Yüz şapur şupur bol suyla yıkandı. Aynada ışıldayan gözlerin sahibine bir gülücük bırakıldı, yanaktan bir makas alındı. Ah Tanrım! Bugün başka bir ülkede başka birinin ruhunda falan mı uyandım ben. Evren'in bütün enerjisi içimde de sanki.

Üzerime, hafif, ince bir elbise giydim. Çamaşırları yıkanmaları üzere makinaya doldurup, dönmelerini seyrettim. En son bunu yaptığım sabah, bir karar vermem gerekiyordu. Sıkıntılıydım. Oysa bu sabah, eğlencesine baktım dönüşlerine. Gülümsedim. Banyodan çıkıp mutfağa yönelirken, gelişi güzel yatağın üzerine atılmış battaniyeyi derleyip katladım. Yağaımın üzerini örttüm ve camı açtım. Annemden kalma bir alışkanlık aslında bu yatak toplama. Ben yataklarımızı hiç dağınık görmedim. En sıkışık zamanlarda bile önce yatakların üzeri örtülür, düzeltilirdi. Böyle bir annenin kızı olduğum için mutlu oldum. Annemin yüreğini öptüm. (İyi ki, senden olmuşum ben.)

Buzdolabının kapısı açık, önünde ne yesem diye düşünen ben... Hafta arasının sabahlarını genellikle yulaf, çeşitli flakesler ve sütle geçiştiren ben, hafta sonları kahvaltılarımı mutlaka bir şölene dönüştürürüm. En azından bir gününü. Bu sabah böyle bir şölen için biçilmiş bordo renkli ipekli, gümüş işlemeli kaftan gibi. Dolapta bir önceki hafta sonunun şımarıklığından kalan çemensiz pastırmalar, yumurta, yarım pembe domates, birazı bir önceki akşam salatada kullanılmış köz biber,  hâlâ umut vaadeden rokalar, dostluk kokan kurutulmuş domatesler, az biraz sert beyaz peynir ve boynu bükük dil peyniri dikkatimi çekti. Hepsi bir anda değil tabi. Teker teker... Hani bunun yanına ne olsa iyi olurdu derken derken çıkıverdiler karşıma...

Plan basitti. Bir sufle kabına pastırmalar kenarları taşacak şekilde yerleştirildi. Ortasına az biraz pembe domates, köz kırmızı biber konuldu. Üzerine yumurta kırılıp, tuz, karabiber ekilip, 170 derece fırına verildi. Ara ara kontrol edilerek yumurta pişmek üzereyken küçücük doğranmış dil peynirleri de üzerine atıldı. Böylece yaklaşık 10 dakikada şımarık bir kahvaltının baş rolündeki yumurta hazırlanmış olacaktı.

Ben sabah kahvaltılarında bilumum ot severim. Bu da babamdan geçen bir alışkanlık. (Canım benim.) Rokanın kurtarılabilenleri ince ince doğrandı, üzerine pembe domates küp küp kesildi. Kurutulmuş domates şişesinden çıkartılan iki adet domates minik minik doğrandı. En üstüne de beyaz peynir rendelendi. Ben yağ, tuz ve karabiber eklemedim. Ne de olsa, karabiber lezzeti rokadan, yağ kurutulmuş domatesten, tuz da peynirden gelmişti. Bu sabah Doğadan firmasının çıkarttığı naneli soğuk çay denenecekti. Bir kocaman konik bardağa tamamı dolduruldu. Servis ederken bir kaç dal taze nane unutulmadı. Piştiğini haber veren yumurtalı sufle fırından alınıp, tüm hazırlananlar kahvaltı tabağında yerini aldı. Ben yanında Besaş'ın tam buğday ekmeğinden bir dilim yedim. Harika doydum. Keyfimi katmerledim. Sonra uzanıp koltuğuma bu güzelliği sizinle paylaşayım istedim. Gününüz ve yarınınız yüreğinizce olsun dilerim.

NOT: Bu tarifin aslı Pastırmalı Yumurta adıyla Cafe Fernando da yayınlanmıştı. Benim tariflere sadık kalamayan bünyem, ana malzemeleri aldı ve onlardan yumurta sufle yapıverdi. Tarifini oradan olmak daha akıl kârı olabilir tabi...

Kayıtsız Aşk

Bir sabah okuduğum yazının kelimeleri dolanıp duruyor zamansız, olmadık bir konuşmanın orta yerinde aklımın çengeli o iki kelimede takılı, ne çekip çıkarıyorum, ne de kurtarıyorum kendimden onu. Dursun istiyorum, orada öylece asılı kalsın, zamanı gelince nasıl olsa düşer yüreğime, aklıma, dilime, kalemime.

Sahi, bir aşk ne zaman biter, söylesene..?