Deli Adama

bugünlerde sıklıkla aklıma düşüyorsun, yüreğimdense düştüğünden beri bir kez bile çıkmadın.
neden seni çok sevdim diye düşünsem de, bunun asla cevabı olamayacak sorulardan biri olduğunu biliyorum.
beklenmeyen bir ölüme "neden" diye sorsan da bir cevap alamadığın hal neyse, bu da o işte.

kimbilir neredesin şimdi, nasıl bir kanepede uzanmış, neyin hayallerini kuruyorsun.
hiç aklına geliyor muyum? yüreğinde bir yerim kaldı mı mesela...
o yere gittiğinde nasıl bir mevsimi yaşıyor yüzün;
keskinleşiyor mu bakışların; fırtınalı bir havada uzaklarda alabora olmak üzere olan gemiyi görmek ister gibi...
yumuşak bir gülümseme mi yayılıyor yoksa yüzüne, ilk baharın ilk çimine uzanmış gibi.

ah! bunca zaman sonra bile adını anarken hızla çarpmaktan yorulan yüreğimi nasıl avutsam...
nasıl gizlesem yüzümde açan kır çiçeklerini, hercai menekşeleri...
neyin arkasına saklasam çocuk sevinçlerimi...

bu sabah sana uyandım. yüzümdeki gülümsemeyi yakalayıp camdan fırlatmak istedim.
içimde bir yer o gülümsemenin hemen ardından yine acıdı; ilk günkü gibi.
"özledim" dedim. seni çok özledim.



.