07 Nisan 2011

Sanrının Sancısı - son


 


Asya... O geceden sonra onlarca kez gittim Asya'ya... Sabahın erkeninde, öğlenin bir vaktinde, akşamın bir yarısında... Nasıl beceriyordu hiç bilmiyorum ama her seferinde elinde fincanı, yüzünde o sımsıcak gülümsemesi ile karşılıyordu beni. Sesi hep ilk günkü gibi içtendi: 'seni bekliyordum' derdi. Teninin kokusunda hep bir kayısı şeftali aroması, her seferinde ilkmiş gibi çekerdim içime. Onlarca kez gittiğim o evde Asyamın istemediği hiç bir şeye niyetlenmedim. Gecelerce sadece sarılıp uyumak dışında, hiç yakınlaşmadık. Bir kere bile öpmedim ben onu dudaklarından mesela. 

Bir gece, amaçsızca dolanırken İstanbul'un arka sokaklarında duydum kokusunu bir barın loş ışıklarından süzülen dumanın karanlığında. İçeri girdim, bir masaya oturdum. Bir içki söyledim. O kokuyu orada duymak tanımsız bir yanımı çıkarıp koyuvermişti bedenimin üzerine. Ben ben değildim.oturdum bara yakın boş bir masaya. oturur oturmaz, parmak uçlarımı acıtacak kadar şiddetli vurmaya başladım masaya. Tık tık... Tık tık... Dört parmağım, altına bacaklarımı zar zor sığdırdığım o metal masa üstüne öylesine şiddetli bir ritmle vuruyordu ki, yan masamdakilerin beni izlediği hissi ile kendime yaptığım işkenceyi oracıkta kestim. Barın oralarda duran bir kaç kadına şöyle bir göz gezdirdim. Benim Asyam... hiç yakışmıyordu o yüksek taburelerin üzerindeki sahte gülüşlere. İçerideki kesif kokuların arasından burnuma gelen kayısı şeftali kokusunu içime çektim. Asya oradaydı... Oradan geçmişti... Benim Asyam, o gece başka birine gülümsemişti. Parmaklarımın uçlarını kanatıncaya kadar vurdum masaya. O yaşlı bunağı öldürmediğim an'a gittim her bir vuruşta. Her bir vuruşta daha da büyüyen öfkemi susturmak için içtiğim viskilerin parasını ödeyemeyince, bir temiz yediğim dayakla dağılan ağzımı burnumu topladım sızdığım kaldırımdan. Sabah ezanı okunmak üzereydi. Dört saat boyunca yürüdüm Asyama doğru, burnumda kurumuş kan kokusu.  Vardığımda bütün bedenim enerjisini tüketmişti. Sürünerek yürüyen ruhum, bedenimin hayata inat duruşuna pes et diyordu. Defalarca gittiğim o apartmanın girişinde bir süre bekledim. Ya evde yoksa... Ya beni beklemiyorsa... Ah! Sanrılar... İçimde büyüyen duygularıma sözümü geçiremedim. O asansöre bindiğimde öyle bir haldeydim ki, aynada yansıyanın ben olmadığının ayırdına bile varamadım. 

O sabah yine o bunağa denk geldim. Yine o pis gülüşe... Zihnin geçmişe dönüş yaptığı anlar en tehlikeli zamanlardır.  Sırf onun katında gördüm bunak bir adamı... bir sabah vakti, dudağında sigara ile gülümserken diye...Nereden bilirdim, yan komşusuymuş adam. Ekmek almak bahanesiyle sigara içmeye gidiyormuş. Muhtemelen adam için herhangi bir sabahtı. Ama ne Asyam ne de benim için sıradan bir sabah olmadı. Adam kanlar içinde apartmanın boşluğunda yatarken, Asya çöpü çıkartmak için kapıyı açtı. Attığı çığlık apartmanı ayağa kaldırdı. Ona neden bunu yaptığımı açıklama fırsatı bile bulamadan kendimi burada buldum. 

Asya beni hiç aramadı. Yazdığım mektuplar eline ulaştı mı bilmem. Bir tek gün olsun bana yazmadı. Taksi şoförü gelip bütün hikayeyi anlattığında öğrendim, Asya'nın hayat kadını olmadığını, taksi şoförünün bizim kahveden Ahmet Abinin tanıdığı olduğunu, Asya'nın Ahmet abinin kardeşi olduğunu, görücü usulüne karşı geleceğim için böyle bir dolap çevirdiklerini, Asya'nın beni fotoğrafımdan görüp beğendiğini, Ahmet Abinin bana kefil olması ile de bu dolabı çevirmeyi kabul ettiğini öğrendiğimde çözmüştüm 'seni bekliyordum' deyişindeki sırrı... O gün bin kez daha aşık oldum Asyaya...

'Asya... Benim kayısı şeftali kokan Asyam... O gece sarılıp uyumasaydım sana... Karışmasaydım kalabalığına, uyanmasaydım kokunda...' (iç sesim hep aynı soruyla sınar aşkımı)

Yedi yıl oldu, tam yedi yıldır, bu dört duvar arasında hayalini kurarım ben baharın. Baharda çiçek açan kayısı ağaçlarının çiçeklerini toplarım Asyam için. Şeftali ağaçlarına tırmanırım sabahın erkeninde yüzünü bir kez olsun görebileyim diye. Her akşam onun gülüşüne sığınıp onun yüzünde ederim duamı, bildiğim en kutsal yerde. Af dilerim bana aşkı sunandan... Güya kendimce dindirmiştim sanrılarımın sancısını  ben o sabah. Şimdi gerçeğin sancıları ile kıvranıyorum her gece. Ben iyi bir adamımdır bakma burada yattığıma. Asyama da yazdım, ona gönderdiğim her bir mektubumun sonunda...

"Sevdiğimi yüzüne bir kez söyleyemediğim; ben iyi bir adamım, bildiğim en kutsal şeyin üzerine yemin ederim ki, iyi bir adamım. Ama bilir misin Asyam, iyi bir adamın, en kötü kaderidir aşkını ispata çalışması... Güzel gülüşünden öperim, kokunu nefes bilirim. Sen beni affetmedikçe, cezamı kalan ömrüm boyunca çekerim."











3 yorum:

  1. Keşke bitmeseydi! ben beklerdim.. yarınları!

    YanıtlaSil
  2. aslında adamın yarınları ve kadının yarınlarını yazmak da mümkündü... kadının gözünden olup biteni anlatmak da güzel olabilirdi. abisi ile diyalogları, onunla tanışmayı kabul edişi... o sabahın onun gözünden anlatmayı. arayıp sormayışının niyelerini... ama bu bizi romana götürürdü. benim o kadar yarınım var mı ki :)

    YanıtlaSil
  3. Benim yarım kalmış tam 2 adet romanım var.. biri 80. sayfada, diğeri 156.. baktıkça veya aklıma geldikçe "yarın yazarım" dediğim!!!

    YanıtlaSil

An'a kazınandır senden bana kalan...
ANLAMLIDIR...

Teşekkür ederim sımsıcak yürekten bir tebessümle...