Çocuktum. En sevdiğim şey, kabuklarından çıtlatmak yöntemi ile ayırdığım iç ayçekirdeklerini bir kenarda biriktirip avucuma sığmayacak kadar çok olduklarında bir çırpıda yemekti. Çocuktum. Annem Almanya'dan dönerken bir kırmızı bisiklet ve bir paket iç ayçekirdeği getirmişti. Kırmızı bisiklete mi yoksa iç ayçekirdeğine mi daha çok sevinmiştim hatırlamıyorum.
Akşama kalınacak bir mesai için tost yaptırmak için uğradığım o küçük bakkalda iç ayçekirdeğini gördüm. Dayanamadım aldım. Leblebi tozu bulsam onu da alırdım. Çalışmaya başlamadan hemen önce, avuç avuç iç ayçekirdeğini yerken yine çocuktum.
"Dışı kadın içi çocuk" diye bir cümle okumuştum köşe yazılarından birinde... Ben de dışı kadın içi çocuk olanlardandım.
Önemli olan da o zaten, dışı kadıniçi çocuk olmayı becerebilmek Evren'cim:)
YanıtlaSilçocukluğumuz,a,geri,dönsek,
YanıtlaSilçok,güzel,günlerdi
ceeeee......:)
YanıtlaSilbir yanımızın hep çocuk kalması dileği ile... hepinize ceeeeee ;)
YanıtlaSilSevgili Evren,
YanıtlaSilÇocuklar küçükken bizde de çekirdeğin içini kim daha çok biriktirecek yarışması vardı. Ayıkladıklarımızı toplu yemeği seviyorlardı çocuklar.
Eşim bu konuda birinciliği hiç kaptırmazdı.
Aynısını -geçen bayramda- Ela için de yaptık.
Çocukluk da çocuk kalmak da çok güzel...
sevgili aysema ne güzel demişsin... çocukla çocuk kalabilmek. bir tek bunu yapsak bile hayat daha güzel. sevgiler...
YanıtlaSil