"Hayat süre giden bir macera,
sen seyirci olmayı umursa" dese bir şair, yerinde olurmuş.
Ama sensin!
Durduk yere kırılan kalbini onaran, hiç de beklemediğin anda gelen o cümleyi anımsa!
Öyle derin bir yerde, kuytunda, en gizli odanda bulmuştu ki seni...
Tanrı misafiri deyip buyur ettin. Hep edersin.
Cümlenin sahibi seneler evvel çıkmamış mıydı karşına, üstelik gene beklenmedik bir anda.
Gülümsemen 5 saniye sürdü anımsa!
Bir ömür kederi boğdu bir güzel söz daracık zamanda ya da sen öyle olmasını umdun amansızca.
Bir şairin muazzam bir betimlemesinde kavradın,
Tanrı var!
Ve sen bazen, tıpkı adını ilk kez duyduğun o şair gibi gönül koyabiliyorsun olana.
Ah yüreği sonsuz sevgi ile donatılmış adıyla yaşayan evrenim,
sen ki öfkesini ezik yüreğinde saklayan inatçı keçim,
hak senin teslimiyetinde değil anlasana!
Talep edenle veren arasında bir el olsan, yen içinde kalırsın.
Kırılır da kızılcık içtim der, hata payını, yaşanmışlıklara yama yaparsın.
Ne olur bu sefer unutma sen seyirci olmayı umursa, hayat ne de olsa süre giden bir macera.
#evrencekaralama
Diyorum hep, duyguların edebi anlatımı başka... derin bir kuyuya ne var ne yoku anlamak için defalarca dalmayı gerektiyor. Dünden beri öyle yapıyorum, bugün şu kıt anlayışım biraz daha yol aldı sanki:) Yüksek edebiyata ermek için bir kaç fırın ekmek daha lazım bana, sanırım:) Oysa ki güzel aformuşsun, de çekil, ey okur. Yanlış anlaşılmasın diğer okurlar, söz konusu okur benim:
YanıtlaSilBir an şımarayım dedim... Demedim değil. Akıllı uslu okudum yazılmayanı, okur dediğin de sıradan değil ki, bildiğin yaşam anlatıcısı, usta bir aktarıcı, anı, sokağı, duyguyu, durumu, şehri, insanı, ortamı... bir betimler ki, kalırsın! Sonra dedim şımar be! Kalemi bu kadar güçlü biri gelip de senin duyguna iki kelam etmiş ama ne kelam... Özetle şımardım deyip çekiliyorum.
YanıtlaSil