06 Nisan 2011

Sanrının Sancısı - 2





Asansörden indiğimde omzuma çarpan tek dişi kalmış canavarın gülümsemesini söküp atmak istedim. O gülüşün benim nezdimde kabul edilemez bir yanı vardı ve üstelik olup bitenden emin değilken, o kadının ardından asılı kalan bu gülüşü hazmedemeyişimin açıklaması zor bir tarafı vardı. Böyle anlatınca tuhaf gelebilir ama benim gibi kadınlarla birlikte olmak konusunda ciddi sıkıntılar yaşayan bir adam için yaşadığım sanrıların ardı arkası kesilmezdi bir kadına beş metreden fazla yaklaştığımda.  Sen o geceye, zincirini kırmak de, istersen ördüğü duvarları yıkmak de ya da... Ne bileyim işte... En iyisi sen buna; 33 yaşında hayata tutunmak için normalleşmeye yeltenmek de.

O gece o kapıya gittiğim her seferinde aklımda sabitlenmiş sorunun cevabını, 10 gün sonra bu şekilde alacağımı bilsem, sorar mıydım acaba: Ne işim vardı benim bu apartmanda, 25 nolu o dairenin önünde. İçimde önleyemediğim bir merak duygusu ile ilerliyordum ve bu duygunun başıma ne gibi işler açabileceğini az çok tahmin edebiliyordum: Sanrılar...

Aklıma 15-16 yaşında ilk kez sıra arkadaşım Faruk ile gittiğimiz evde yaşadıklarımız geldi. Onun zoru ile gitmiştim. İlkti ve ne yapacağımı bile bilmiyordum. Üstelik genelev denilen şeyin tek bir evden oluştuğunu sanıyor, koca bir mahalleye yayılmış onlarca evi gördüğümde yaşadığım şoku da üzerimden atamıyordum. İstanbul ve Ankara'dan  bayram için gelen kadınlar vardı. Biz onlara gitmiştik. Dedim ya, ne yapacağımı bilmiyordum ve böyle şeylerin kitaplarda okuduklarımla pek bir ilgisi olduğu söylenemezdi. Anlatılan kahramanlık öykülerine duyduğum garip bir özenti ile giriştiğim uğraş, deneyimli sahte sarışın kadının,  olaya el koyması ile bir facianın köşesinden dönmemi sağlamıştı. Gene de bu deneyimin sonraki yıllar için yeterli ve iyi bir adım olduğu söylenemezdi. Kapıyı çalmadan önce bunu hatırlamanın bana bir faydası olmasa da, anı böyle bir şeydi, sen istemediğin zaman gelip aklına yapışır ve özgüvenini bir sülük gibi emerdi. 

O eme dursun, ben çoktan kapıyı çalmıştım. Gülümseyen yüzü, üzerindeki küçük, ince askılı, büyük çiçekli elbisenin içinde, ufak tefek masum bir kız çocuğu gibi duran kadının kokusu beynimi uçurmuştu. Şeftali, kayısı karışımı bu koku için bile defalarca çalabilirdim o kapıyı. Beni içeri buyur ettiğinde fark ettim elindeki fincanı ve kokunun o fincandan geldiğini. Teni öyle koksun istemiştim. Gözlerime baktı. Yıllardır beklenen o adamışım gibi gülümsüyordu. Asansörün çıkışında denk geldiğim adamı öldürmediğime beni pişman eden o gülümsemeyi yıllarca silmedim hafızamdan. Bugün bile şu dört duvar arasında nefes alıyorsam o gülüşün hatırınadır. 

Salona geçtiğimde, neden burada olduğum gerçeğini unutmama sebep bir sofra vardı masada... Mumlar ve masanın iki yanında birer tas çorba. 'Yemek yemedim, seni bekledim' dedi. İnanmıştım. İnanmak istemiştim. Onun bu gece ve her gece yalnızca beni beklediğine kendimi bir ömür boyu inandırabilecek kadar o gülümsemenin benim olmasını istemiştim. Yalnızca bana öyle gülümsemesini... İlk görüşte aşk varsa, bu oydu. Bu benim ilk görüşte bir hayat kadınına olan aşkımı anlatan bir öykü olacaksa, o zaman bu öykünün kadın kahramanının adı Asya'ydı... 

ARKASI YARIN










2 yorum:

  1. yapma be Evren... böyle filistin işkencesi gibi... yarına çıkacağım ne malûm?? Hayır bu kadar (gerçekten) sürükleyici ve de roman tadında yazmasan aklımın ucuna gelmez yarını düşünmek... bari biraz daha uzun olsa!! :))

    YanıtlaSil
  2. yarınların çoğalsın diyedir belki tadımlık bölümler :) olamaz mı?
    öperim seni ben.

    YanıtlaSil

An'a kazınandır senden bana kalan...
ANLAMLIDIR...

Teşekkür ederim sımsıcak yürekten bir tebessümle...