DİYELİM Kİ...

Diyelim ki kalakaldın uçsuz bucaksız bir ormanda

Üstelik kar yağmıştı

Üstelik daha çok yol vardı

İleride güneşin kollarının uzanıp da aydınlattığı bir boşluğa ilişti gözün

Diyelim ki düş

Diyelim ki gerçek

O anda için mi ısınırdı

Isınmaya dair umudun mu çoğalırdı

İçin ısınması

Umudun çokluğu ile doğru orantılı mıydı

Yoksa herşey senin olaylara nasıl baktığınla mı alakalıydı

Diyelim ki düş

Diyelim ki gerçek

____________________________________

OYSA YAŞANACAK ÇOK GÜN VARDI

Zamansızsın

Kim için gelirsen gel

Hangi vakit çalarsan çal kapıyı

Zamansızsın

Üzgünüm

Bütün gidenler için

Görsel

ZAMAN, NEDEN DURUP DURUP VURURSUN Kİ...

Uzun zaman olmuştu, sabahın kör karanlığına uyanmayalı...

Uzun zaman olmuştu sessizliği delip geçen sabah ezanını dinlemeyeli... Bu sabah ilk defa fark ettim ki, sabah ezanını; makamının farklı olmasından öte, derin bir sessizlikte dinliyor olmaktan dolayı seviyorum.

Aklımda, gecenin keyfini sabaha taşıyan sohbet var ve kulağımda hemen ardında çıplak ses okunduğu anlatılan sabah ezanının sesi... Ve sen... Oturuyorsun havuzun hemen yanındaki derme çatma bankta... Ve ben seni seyrediyorum... Seyrederken bile düşlerde geziyorum. Hem seyrederken hem de düşten düşe dolaşırken büyük keyif alıyorum. Çünkü, içinde sen varsın ve ben varım... Gerisi boş geliyor, o kadar doluyuz ki seninle... Şimdi sabahın köründe aklıma neden geldiğini biliyorum: Her ayrılık birbirine benzer ya...

Bir sınır vardır hani, sürekli öteye kaydırırsın, aşk bu; haklısın yeri gelir sınırları bile kaldırırsın ama sonra bir an, tek bir an geçilmez bir sınıra dayanırsın... Kararsız beklersin sınırda, kendini ve onu acıtırsın, bilerek veya bilmeyerek, yaparsın bunu. İsteyerek veya istemeyerek...

İstanbul'da bir ajansta çalışıyordum, ajansın metin yazarı; her sabah koca kara gözlüklerle gelmelerime istinaden; bir sabah uyandığında elinde valizin çıkıp gideceksin demişti. "Demek ki hala zamanı var. Ağlamaktan vazgeç ve o ana kadar yaşa."

Ağlamak yaşamak değil midir diye çok düşünmüş, hiç sormamıştım ona. Eşinden yeni boşanmıştı, acısı tazeydi ve belli ki çok ağlamıştı, gözleri hala nemliydi.

Ah zaman, neden durup durup vuruyorsun ki...
Neden benzer sorularla insanı sınırlara sürüklüyorsun ki...
Neden bir çığlığın; üstelik birbiri ile çelişen en az iki nedeni var ki...
Soru niye olacaktı dimi?
Peki cevabı biliniyorsa sorunun ne önemi var ki!!!

Yani cevabı gerçekten biliyorsan, hani kendine dürüstsen aslında, beklediğin neyin zamanı ki...

______________________Bir Dip Not_________________________

Geçenlerde bir yazıya yorum olarak deneyimlediğim bir şeyler karalamıştım:

İnsan gidebilse, ne gitmeyi düşünür ne de gitmeyi dillendirir, insan gidebilse, gider sadece...

Demek ki zamanı var, beklerken yaşamı es geçme! (Derim ben, ben geçmiştim, kendimden bile vazgeçmiştim, sonrası zor oldu, tutunmak hayata, boğulmamaya çabalayarak çırpınmak hüzün denizlerinde ve yakıp da bitiren bir tutkunun ardından küle dönüşüp, tekrar küllerinden doğmak çok zor olmuştu... Sanırım yaş aldıkça, yaşamayı öğreniyor insan ve en çok öğrendiği de bu oluyor galiba)

______________________________________________________________________
Fotoğraf / deviantART

HÜZÜN DENİZİ

                     Dimdik durdum ayakta

                                    Süzüldüler hüzünlerim

                                          damla

                                                damla

___________________
Fotoğraf

DİMİ AMA?

Bu gece biraz sarhoş olabilirim...

Sokaklara çıkıp "Seni Seviyorum" diye bağırabilirim

Gelemeyişlerine kızgın olabilirim

Sırf bu yüzden gülümsemeyebilirim

Geldiğinde kocaman sarılabilirim

Bütün bunları seni özlediğim için yapmış olabilirim.

Bunu sana buradan söylemiş olmayı istemiş olabirim

Yarın sabah uyandığımda

Sarhoşum hiçbirini hatırlamıyorum diyebilirim

Ama seni sevdiğimi ve özlediğimi inkar edemeyebilirim

___________________________________________________

Fotoğraf / deviantART

PORTAKALIN AŞKI

En sevdiğim şeydi soğuk kış gecelerinde

Yurttaki odamda oturup mandalina, portakal yemek

Alerjiden bacaklarımda kaşıntılar da olsa

Hiç vazgeçmedim onları keyifle yemekten

Az önce portakalımı soymuş

Baş ucuma koymuştum ki

Aklıma evvel zaman önce kurduğum

Şu cümlem geldi

Unutup gitmiyeyim dedim

Yazayım dursun bir kenarda

Gün olur lazım olur

Katlanmak zamana bağımlıdır.

Oysa kabul etmek,

Onunla zamanda akmaktır.

_______________________________________________________

Fotoğraf

DEĞİŞEN NEYDİ?

Aklıma;

Koşarak eve geldiğim akşam üstleri geldi.

Sabırsızlıkla uyandığım sabahlar...

              Uykusuz gecelerin melodileri takıldı dudağıma...

Öyle boşluğa bakarken bir akşamüstü,

Beklerken yağmurun yağmasını;

Düşündüm:

           Değişen neydi?

________________________________________________

Fotoğraf / Blue © Bogdan Panait

HESAP/ LAŞMA LÜTFENNNNNNNNN

İçindeki garip öfkeyi söküp atmayı başarsan diyorum, hani olur olmaz yerlerde birden çıkıyor ve sonra da neden çıktı ki diye hayıflanıyorsun ya, işte o öfkenden söz ediyorum. Sonrasındaki kendinle yaptığın konuşmaları mevzu bahis bile etmiyorum. Hatta bazen iç sesin zannettiğin ve birden öylece ortaya dökülen sesini ise burada bir detay olarak vermek istemiyorum.

Ben sadece seni uyarıyorum: Ya öfkeni kontrol et, ya da aptal insanlara tahammül et.

Ha bir de herkes senin kadar pratik bir zekaya sahip olamayabilir bunu da bi zahmet hesap et.

Bitti mi kendine söylenmen.

O zaman yaşamdan tat almaya devam et.

Aferin kendim...

Söz dinleyen beni severim.

Uysal atın tekmesi gibi olmasın suskunluğun, yoksa sabaha kadar seni derbeder ederim.

Şimdilik kırmızı bir şarabı hak ettin...

Keyfini çıkart derim...

Hadi şerefe kendim...

Fotoğraf / Alıntı - Kaynağı Bilinmiyor

BİR SES İLE O SES ARASINDA SIKIŞIP KALIRSA YÜREK

Bir sabah uyanıyorsunuz, hoş zaten uyuduğunuza da uyku denmez ya, siz gene de uyudum uyandım diyorsunuz. Yüreğiniz üşüyor, kışa inat baharı yaşasanız da, yüreğinizde bir yer an geliyor donuyor.  Biliyorsunuz, bir sese muhtaç yürek üşüyor ve duysa bütün buzları eriyecek ama ses susuyor. Sonra bir sabah bildik ve beklenen sesin yerine bildik ama uzakta bir başka ses, yüreğinizi kocaman kucaklıyor... Yanağınızda bir damla yaşla bir yanı hala donuk yüreğinizin kıyısına bir sıcaklık yayıldığını hissediyorsunuz...

Aşk; mevsim normallerinde seyrediyor. Derin bir nefes alıp, iyi ki kocaman bir yüreğim var diyorsunuz. Her vedanın aşka dair olmadığnı, dostluğun resmedildiği bir vedada da aşka sığınıldığını öğreniyorsunuz.

___________________________________________________

Fotoğraf / 1x.com

UYUMADAN ÖNCE NOKTASINA VİRGÜLÜNE HATASINA YANLIŞINA DOKUNMADAN AKANLAR DURDURULAMAYANLAR VE DÜŞLERE DÜŞÜNCE HEM DE YANINDA BİR LİTRE GÖZYAŞI BEDAVA KAPANIN ELİNDE KALIYOOOOO KOŞ AHALİ KOŞŞŞŞ

Hayat sana da komik geliyor mu düşününce...

Düşlere düşünce...
Bebelere balon gibi birşey olmasa gerek...

Okyanus kıyısında bir ev... Beyaz verandada, beyaza boyanmış bambu bir koltuk...
Uyumadan önce neden bu düşü görür ki insan...

Kafam allak bullak...

Kelimeler zamansız, yersiz ve kafiyesiz... Doğal olarak da keyifsiz... Öylece akıp gitmiyorlar...
Gitmek isteyen kelimelerimde var elbet ama hepsinden her birinden bu gece kan damlıyor... Beyazlığa yakışmıyor. Tutuyorum onları avuçlarımda. Avuçlarımda buz mavisi kesikler kızarıyor...
Utanıyorum aklımın girdaplarında gezinmekten... Korkuyorum belki karşıma çıkacak kör kuyulardan...  Eski bir avrupa kentinin kanalizayonlarında gezinen sidikli bir kontesim... Söküp atmak istiyorum üstüme sinen kokuyu...
Beyazlığa yakışmıyor...


Okyanus kıyısında bir ev...
Beyaz verandada, beyaza boyanmış bambu bir koltuk...
Uyumadan önce neden bu düşü görür ki insan...

Düşlere düşünce...

Kesinlikle, bebelere balon gibi birşey olmasa gerek...

Katlanırsan patlarsın... Patlarsın, zamansız, yersiz, kafiyesiz... Ve de üstelik keyifsiz...
Oysa kabul etmek öyle midir? Zamanda akmak, kabullenmektir.
Duraksız gidişlerin, soluksuz bekleyişleri olurmuş... Güldürme beni...
Saçma bir cümle, yazmaya bile değmez... Silmeye bile hatta.
Bırak, aktığı gibi kalsın kelimeler...
Siyahsa siyah beyazsa beyaz...
Beyaz...

Eski bir şehrin penceresinde asılı kalmış bir nefes... Duydun mu?

Yazdıklarımı göremediğim bir karanlığın orta yerinde, beyaz bir kumsalın okyanusun sularında ıslanışına tanıklık ediyor düşüm...
Beyaz bir verandada beyaz bir bambu koltuk üzerinde, salınıyor yüreğim
Bir o yana bir bu yana...
Yeter!

Öyle beyazsın ki...
Düş gibisin aşk...
Düşmek gibisin...
Ama asla bebelere balon değilsin...

Düşlere düşüncesin...
Derinsin...
düşünce boğulacak kadar derin
ve yücesin
göklere kanat açtıracak kadar yüce

Yerde misini gökte misin?
in misin cin misin...
Portakalı soysam
baş ucumda belirir misin

deliriyorum galiba aşk...

yine de biliyorum

Düşlere düşünce...

Kesinlikle, bebelere balon gibi birşey değil...

AĞLAYAN KIŞ

Ne garipsin aşk

Zamansız bir gidişin ardından

Karda kalmış yapraklar gibisin

Bilirim;

Üzerine düşen kara değil üşümen

Sen en çok

Yüreğine düşen kederlerde titrersin

ince

    ince

Yaprak yaprak damlar senin acın

Kendi ağırlığınca düşüp

Sessizce toprağa karışırsın

ince

    ince

Güneş vurunca kahveliğe

Buhar olup ulaşırsın sen maviliğe

Ne garipsin aşk

Zamansız bir gidişin ardından

Sağnak sağnak

Yağarsın

ince

    ince

Kimse bilmez rengini

Bazen çelik bir mavi olursun

Bazen solgun bir menekşe pembesi

 Ağlarsın

   yüreğine

        yüreğine

ağlayan bir kış gibisin aşk

eriyorsun

ince

    ince