24 Haziran 2011

Dertleri Baloncuklara Yüklemek



Bir çocuk sevinci var içimde bugünlerde. Anlatacağım merak etme. Yeni bir oyuncak alınır ya, ya da çok istediğin o kırmızı rugan bayramlık ayakkabının alındığını ama henüz giymediğini düşün ya da düşün ki o oyuncak kutusu salondaki camlı büfenin üstünde; koltuğa çıksan dahi boyun erişemiyor ve üstelik ayakkabılarını giydin ama sokağa çıkmak için sabah olmasını beklemelisin. Anlayabiliyor musun ruh halimi.

Bekliyorum. Bugünlerde beni delicesine mutlu edecek bir şey olacak ve ben o gün bütün dertlerimi bir köpüğe yükleyip üfleyivereceğim havaya. Hayranlıkla seyredeceğim sonra onları. Hiç düşündün mü dertler de  güneşli günlerde bakıldığında belki de büyülğyordur insanı.





Dertler... 
Bazıları büyük bazıları ufak bazıları biz üflüyoruz diye büyüyor da büyüyor. 
Ama gğn geliyor illa ki kopup gidiyor. 

Dertleri bir kenara atmanın yolundan geçmişim de fark bile edememişim. 
Sanki bu yola çıktığımdan beridir derdim yok. 
Dedim ya yüzümde bir çocuk sevinci,
muzur bir gülümeseme, 
hayaller uçuşup duruyor yüreğimde, 
sanki kanatlarım var gibi hafif 
sanki içimde bir çeşme 
mutluluğa kavuşan huzur akıtıyor biteviye...




Kendi dertlerim de dahil olmak üzere,
dinlediğim her dertten 2 dolar atmış olsaydım cebime; rahatlıkla dünya turuna çıkardım.

Belki de kendim dahil hiç kimselerin dertlerini dinlemediğim içindir
içimin huzuru bugünlerde.

Belki de neyi duyuyorsan O'sundur.
neyi okuyosan
neyi dinliyorsan
neyi görüyorsan
O

Ben bugünlerde dertlerimin hepsinden
 teker teker baloncuk yaptım nefesimin yettiğince... 
Biliyorum büyüyünce gökkuşağı olacaklar
her ağlama sonrası yüzümde.

Toprağa yağmur değmese
çiçek açar mı sandım acaba ben bunca sene.



22 Haziran 2011

Newburyport Sakini Olmak




İnsan buraya yerleşmek istiyor, hemen kafası nasıl olur ki bu iş diyor. 
Aslında sonradan farkına varıyor ki, olmayacak duaya amin diyor. 
Biz diyelim de duymayanın kulağı sağır olsun.




Bir kasabada yaşamak fikri Çeşme'yi bildim bileli hayalimdir. Ama bir kasabanın sadece tek katlı evlerden ve çitsiz bahçelerden oluşabileceğini gördüğümden beridir bu hayalde ufak bir kayma oldu. Ben artık tek ya da iki katlı evlerden ve çitsiz bahçelerden oluşan bir kasabanın sakini olmak istiyorum.






Sakinlik dedim de buralara geleli beridir yaşamak yüzümde aptal bir gülümseme...





Dertsiz tasasız, iş stresi olmadan, korna sesli trafiğe takılmadan - ki emin olun burada da trafik tıkanıyor ama ne hikmetse buradakiler trafiği korna ile açamıyor - üzerlerine oturmuş bir nezaketle gülümseyen insanların varlığı mıdır bilmem ama bir şeyler beni buraların sakini yapmaya yetti.

Düşünüyorum da belki de bütün bunlardan sonra kendi kaosuma geri döndüğümde bir gün batımı tadında olabilirim hâlâ ve ısrarla.






21 Haziran 2011

Aşk Her Zaman Kazanır


Anlatacak onca şeyin arasından tabi ki Newburyport'u tek geçmiyorum.
Burayı (evet halen buradayım) gezdiğim onca yer arasında
 öncelikle anlatmak istememin kendimce geçerli sebepleri var. 
Ben AŞIK oldum. 



Belki de daha kasabaya varmadan uğranan dost evindeki kahvaltıydı beni baştan çıkartan...
Belki de her şey göletle göz göze geldiğimiz anda saklıydı.
Ve belki de her şey beni benden alan karşılamaydı.



Pencereler...


Çiçekler...


Ayrıntılarda saklı güzellikler...


Ve evler...




Ve sokaklar...



Ve işaretler...


Ya ben hazırdım aşka
Ya da aşk onca koşuşturmanın ardından sarılıverdi yüreğime 
bana bile aldırmadan.




Burası Newburyport...
Burada yaşayan hemen hemen herkes 
"ama sadece iki aylık bir cennet" dese de...
Hangi aşk sadece cenneti vaad edebilmiştir ki!





08 Haziran 2011

Yüksek ve Daha Yüksek



Uzun bir yolculuk olacaktı, biliyordum. Yüksek binalar ve yoğun kalabalıklar görecektim, biliyordum. Ama bu kadarını umuyor muydum, çok emin değilim. İlk günler gökyüzüne bakmakla geçti. Her şey ya yüksekti ya daha yüksek... Newyork'da en çok neyi sevdin derseniz... sabahın erken saatlerindeki boş sokaklarını derim... 












Siz bir kaç gün gökyüzüne bakadurun... Yeryüzünün renkleri için biraz zamana, biraz da St. Croix'un sevgili özlemi kokan denizinden uzaklaşmaya ihtiyacım var. Bulunduğum yerle ilgili tek bir kelime hakkım olsa, sonsuzluk ilk seçimim olurdu. Ve bir şans daha verseniz ben sessizce huzur diye fısıldardım uykunuza... 





31 Mayıs 2011

Heyecan



hani ilk aşkın heyecanı sarar ya bedeni...
hani uyku tutmaz ya...
hani dersin ya; gerçek mi şimdi bu diye...
hani yüzünde bir gülümse olur ya ama en aptalından...
hani yapılacakları tekrar tekrar geçirirsin ya aklından...
hani listelerini son bir kez kontrol edersin ya...
hani kendine bakıp bakıp, oldum mu, hazır mıyım şimdi yani dersin ya...
hani "ya unuttuysamdadır" ya akıl...
hani küt küt atar ya yürek...
öyleyim işte...
öylece alıp kendimi 
neyim var neyim yoksa çıkıyorum yola... 
kalın sağlıcakla...

aşkla!

30 Nisan 2011

Novella Biscotti Pişirmiş Duydun mu?

efendim, bilirsiniz, hamaratımdır. elimin ne kadar lezzetli olduğu deneyenlerce söylense de, aslına bakarsanız, söyleyenlerin yalancı olmak gibi bir durumu yoksa da, bir sonraki sefere aç kalmak gibi bir durumları söz konusu olduğundan, aman da pek güzel demek dışında seçeneklerinin kalmamasını kadere bağlamak da mümkün haliyle. novella - benim mutlu yanım - bu sabah üşenmedi ve biscotti yaptı efendim. evet! kendi elleri ile yaptı ve az sonra, sert, şekersiz bir kahve ile, bol kakao ve çikolatalı biscottilerini balkon keyfi yaparak yiyecek. merak buyurursanız... bir türkün biscotti ile imtihanını kaçırmayınız efendim. deneyin sizin de olur, kıskanmayınız olur mu? rica edeceğim.


Bazı Masalların Sonu Yoktur*



Ve evet, ben dün senin büyüdüğün o şehirdeydim.


Sabahın en erkeni...

Sabahın ilk heyecanını attık üzerimizden, hasretle birbirine dolanan parmaklarımızı saymazsak, herşey normal seyrine döndü bile diyebiliriz. Eve gitmeden önce, her sabah yürüdüğün sahile gidiyoruz. Hem kahvaltılık bir şeyler alacağız fırından hem de sen güne nasıl başlıyorsan öyle başlayacak herşey. Ben bunu bu şekilde dillendirdiğimde, uzanıp öpüyorsun beni durduk yere. Şaşkın şaşkın bakarken ben sana; güne seni öperek başlıyorum diyorsun. Gülümsüyoruz güneş niyetine birbirimize. Sahilde o sözünü ettiğin çarşaf deniz, üzerinde yakamoz ve her seferindeki keşken "burada olsan"ın yerinde "buradasın, inanamıyorum" var.

Martıları selamlıyoruz, köpeğini gezdiren adama gülümsüyorsun, yürüyüşe çıkmış adam ve kadınla kısa bir sabah sohbeti, beni tanıştırma ve anlamlı bir "size de iyi günler"den sonra, yolumuzu çeviriyoruz bahçesinde mürdüm erikleri olan eve. Bugün ikimizin; sadece sen ve ben olacağız. Ben seni, doğup büyüdüğün şehrinde, bir kez daha tanıyacağım. Ölesiye meraklıyım: İlk öptüğün kızın evini görmek istiyorum, bisikletten düştüğün sokağı, futbol oynadığın toprak sahayı, babanla yürüdüğün yolları, sokak arası bir oynaşın tekrarını yaşat bana istiyorum. Aklımda onlarca soru, anlattıklarından yola çıkıp, anlatmadıklarına varmak istiyorum. Sense bana sabah kahvaltısının olanlarını sayıyorsun, başka bir şey isteyip istemediğimi. Farkında bile değilsin, ben senli benli hallere doyuyorum o anda; öyle özlemişimki, bir nefes çeksem teninin kokusu yetecek tıka basa doymama...

Kahvaltı bahçenin ahşap masalarında, incir ağacının hemen altında. Elimizi uzatıp, incir kopartıyorum. Yediğim en güzel incir. Kızıyorsun bahçeden böğürtlen, incir toplayıp ağzıma atmama, hoş bir flörtöz tavrın birbirini kovalayan; o telaşlı, o heyecanlı, o hiç bitmesin istenilen anlarını çoğaltıyoruz bakışlarımızda.

Domatesleri kopartırken dalından ve biberleri toplarken teker teker inanamıyorum burada, seninle olduğuma, ara ara dönüp bakıyorum gerçek mi diye etrafıma, ikna olmayınca bir çimdik atıyorum bacağıma, bir düş olmadığını anlıyorum herşeyin canımı istemeden acıtınca... O sırada yan bahçeden bir ses, "tiskinti duyuyorum" diye bağırıyor. Gülmemek için zor tutuyorum kendimi. "Tiskinti duyan" bu amcayı senin anlattığın kadarıyla tanıyorum. Ayakkabıları çalan köpek görünüyor köşeden, saklanmış böğürtlen çitinin ardına, boş bir anımı bekliyor belli, ama ben önceden almıştım onun marka ayakkabı düşkünlüğünü, tedbirliyim, boşuna beklemesi eve girişimi...

Mutfağa geliyorum, yüzümde alabildiğine huzur ve tanıdık bildik bir yerde olmanın keyfiyle... Hep sözünü ettiğin pencereden bakıyorum, kilimi serip de yıldızları seyrettiğimiz ağaçlar şunlar olmalı diyorum... Bir selam çakıyorum her bir yaprağına şahitliklerinde yaşanan anlar adına... Tezgaha yöneliyorum, bahçeden topladığım tazecikleri kahvaltıya hazırlamak için... Bahçede mangal keyfi için yanan ateşin ve onların yanında içilecek rakıların ve senin her anlatışında ağzımı sulandırmayı başardığın daha bir çok yemeğin kokusu siniyor üzerime... Anlattığın gerçek üstü mutluluk diyarının, gerçek prensesiyim şimdi ben. Hiç bu kadar mutlu olmuş muydum daha önce ve sevilmiş miydim böylesine diye düşünürken: Hemen arkamda bitiveriyorsun; bedenini, bedenime yaslıyorsun. Boynumdan öpüp, öyle çok düşledim ki burada böyle bir sabahı diyorsun.

O bakışın hiç gitmesin üzerimden istiyorum. Bana bakışını seviyorum: Yüreğimi aşkınla çepeçevre sarıyorsun ya her seferinde, ben her seferinde sana bir kez daha aşık oluyorum ya.... Hani sarıyorsun ya avuçlarınla sevda yorgunu ellerimi, bırakmayacağını çok iyi bildiğim halde; bırakma diye bakıyor ya gözlerim gözlerine, sana bakışımı seviyorum: Yüreğini aşkımla çepeçevre sarıyorum her seferinde, sen her seferinde bana bir kez daha aşık oluyor ve sesleniyorsun ya sessizce: SENİ SEVİYORUM diye... İlk kez duyuyorum ya ben her yineleyişinde ve heyecanlanıyorum ya ölesiye...

Bizim masalımız hep böyle kalsın istiyorum; hep böyle aşkın en haliyle...

****

Hani nasıl geçti günün diye sormuştun ya gece uykuya yatmadan az önce... Bu sabahımdı sadece... Sonrası bize kalsa, sadece sana ve bana... Olur değil mi sevgilim?


_____________________________

Fotoğraf / deviantART
* Bir Şehrin Gölgesinde Tanımak Seni adıyla Ekim 2009 da yayınlanmıştır. 

27 Nisan 2011

Aşk Üzerine*



hiç duymamıştım sesini... hiç bilmiyordum adını. blog yazmayı bu yüzden seviyorum. öyle zenginleştirdi ki dünyamı. sevdiğim adam da sevince kadını, işte belki de herşey o zaman başladı. bütün albümleri hediye geldi önce, sonra dinlendi defalarca. defalarca ezberi yapıldı tınıların, köpükleri alındı kabaran duyguların... dün gece konserdeydim. ve eğer merak ederseniz, buradan buyrun ve okuyun bir geceden geriye nasıl olup da bir tek aşk kaldığını.



* yasmin levy konseri sonrası bende kalanlar üzerine...

26 Nisan 2011

Yasmin Levy Gelmiş Şehrime

Bu gece dinleyeceğim onu. Sahnenin tozu dumanıma katılacak o içli sesin büyüsünde.  Ağladığım onca gecenin günahını çıkartır gibi, tek başıma keyfine varacağım bu gecenin. Yasmin Levy şehrime gelmiş duydun mu diyeceğim sana, duydun mu içimin gitmelerini, bitmelerini... Bilmem duyar mısın uzaklardan iç sesimi...




Geçen yıl sevgililer günüymüş... Dinlemişim. Yağmura eşlik etmişim.  

Bazı vedaların gitme kal diye yalvardığı olur, sağırdır yürek, gider...




Yasmin Levy - Adiós Querida


Nasıl kapalı bir hava, nasıl karanlık çöktü günün ortasına...
Bilir misin, nasıl çaresizce bir ses arar yürek böyle zamanlarda...

Biriktirdiği hüzün olan bir kadın için,
Ağlamasına sebep cılız bir damla;
Taşırır bilmezsin, yüreğin daha önce bu kadar dolmadıysa...

Kadın kafasını kaldırır göğe, bir umut arar gibi...
Gök gürler; 'hazırım eşliğe' der gibi...


Yasmin Levy'nin sesine gizlenmiş o mistik damla düşer yüreğe daha ilk adioda...
Gök son bir kez gürleyerek, kadına döker içindekileri...
Kadın taşar... Kendinde saklı keridasına; adio... adio kerida diye yalvarır gibi...



_______________________________________________________________
Adiós Querida için Deep Sound'a teşekkürler...
Fotoğraf / Anca Cernoschi
Adiós Querida / Hoşçakal Sevgilim
İlk Yayın Tarihi / 14 Şubat 2010

21 Nisan 2011

Deli Adama



bugünlerde sıklıkla aklıma düşüyorsun, yüreğimdense düştüğünden beri bir kez bile çıkmadın.
neden seni çok sevdim diye düşünsem de, bunun asla cevabı olamayacak sorulardan biri olduğunu biliyorum.
beklenmeyen bir ölüme "neden" diye sorsan da bir cevap alamadığın hal neyse, bu da o işte.

kimbilir neredesin şimdi, nasıl bir kanepede uzanmış, neyin hayallerini kuruyorsun.
hiç aklına geliyor muyum? yüreğinde bir yerim kaldı mı mesela...
o yere gittiğinde nasıl bir mevsimi yaşıyor yüzün;
keskinleşiyor mu bakışların; fırtınalı bir havada uzaklarda alabora olmak üzere olan gemiyi görmek ister gibi...
yumuşak bir gülümseme mi yayılıyor yoksa yüzüne, ilk baharın ilk çimine uzanmış gibi.

ah! bunca zaman sonra bile adını anarken hızla çarpmaktan yorulan yüreğimi nasıl avutsam...
nasıl gizlesem yüzümde açan kır çiçeklerini, hercai menekşeleri...
neyin arkasına saklasam çocuk sevinçlerimi...

bu sabah sana uyandım. yüzümdeki gülümsemeyi yakalayıp camdan fırlatmak istedim.
içimde bir yer o gülümsemenin hemen ardından yine acıdı; ilk günkü gibi.
"özledim" dedim. seni çok özledim.



.