Pis Türkler / Bir Pazar Klasiği

Harika bir pazar sabahı, kahvaltı masamızda yok yok... En önemlisi de ayların verdiği hasretlik duygusuyla birbiri ile yarışan içten kelimeler, ayrıyken biriktirilmiş anlar ve tabi bir de gerçekleşmesi umut edilen yepyeni hayaller...

Saatler saatleri kovalıyor, garsonlar sıklıkla oraya giden hani gedikli müşteri tabir edilen biz müşterilerine aileden biri gibi davranıyorlar. Her türlü naz çekiliyor, bir parça börek istiyoruz, bunlar da yeni çıktı deyip, ev yapımı boğaçalar da ikram ediliyor, gazete var mı diyoruz, gazeteler geliyor çeşit çeşit, limon deyince adeta limon bahçesi serecekler önümüze... Keyfi katlayan bir pazar sabahında, güneş yüzünü arasıra kıskanırcasına saklıyor. Garson üşüyen omuzları uzaktan fark edip, polar şalları göndertiyor; artık daha konforluyuz...

Öğle saatlerine doğru, gözleri mahmur uyanıklıkla uyuşukluk arasında gezinen onlarca yüz doluşuyor bu keyifli kahvaltı mekanına... Yumurtalar çeşit çeşit; sahanda, suda, omlet, menemen... Az öz geliyor herşey, az öz yiyemesek de, tıka basa değil hissimiz... Sabah kahvelerinin yanına eşlik eden günlük haberleri yorumlarken, nereden nereye gidip geliyor anılar... Laf alafı açıyor, olur da yarım kalan bir konu olursa küçük bir hatırlatma ile mutlaka dönülüp o konu da nihayete erdiriliyor. Güneş kendini iyiden iyiye belli edince, anlıyoruz ki kalkmak ve dolaşmak vakti... Karşılıklı gene bekleriz, çok memnun kaldık her zamanki gibi, doğruluk payı yüksek nezaket cümlelerinden sonra akşam yemeğe de gelelim mutlaka dilekleriyle oradan uzaklaşıyoruz.

Nedendir, nasıldır, niyedir bilemediğimiz bir halde kendimizi kalabalık bir alışveriş merkezinin göbeğinde buluyoruz, ki her seferinde yeminliyiz cumartesi pazar alışveriş merkezlerine her ne pahasına olursa olsun gitmemeye... Az sonra sabahki kahvaltılıkların yetti gayri biz de gün yüzü görmek istiyoruz ısrarları ve yürüyüşün bunu tetikleyen tavrı nedeniyle soluğu tuvaletlerde alıyoruz. Tahmin etmesi güç olmayan o karmaşanın ve kalabalığın önlenemez telaşı içinde ortalık savaş alanını andırıyor. Böylesini ancak bir de bedava mal dağıtılırken resmedeceğiniz hengamenin ortasında; aksanı gayet düzgün türkçesi ile bir kadın sesi duyuluyor: PİS TÜRKLER... Hemen yandaki tuvaletten kadını destekleyen başka bir kadın sesi, haliyle kadınlar tuvaletindeyiz sanki erkek sesi duyma şansımız varmış gibi bir de neden altını çiziyorsam... Neyse, kadının sesine konsantre olayım ben gene: DOMUZ GİBİLER VALLA... ŞU HALA BAK LEŞ... LEŞ... SANKİ AHIR...

Ellerimi yıkadığım esnada aklımdan geçenler:

> Tuvaletler çok pis evet...

> Adeta ahır gibi katılıyorum.

> Türkçe başka hangi millet tarafından ana dil düzeyinde kullanılıyordu sahi?

> Tuvatten bu serzenişleri sıralayanlar, büyük ihtimal 2-3 kuşak yurtdışında yaşayan Türkler olmalı, hani artık kendileri Türk sayılmayabilir... Haliyle, hazır da mekanıyken, biz Türklere bok /.... atabilirler...

Alışveriş merkezinin kendini kaybeden kalabalığına tekrar karışıyoruz, kıvrım kıvrım dolanarak tamamlanacak ikinci etap turumuzda alacaklarımızı hızla alıp, kasalara ilerliyoruz, kasaların tamamı açık ve önünde uzayıp giden kalabalıklar yok neyseki, kısa sürede işimizi halledip, hızla uzaklaşıyoruz oradan ve  bahçesini sevdiğimiz bir cafede soluğu alıp, insanı kısa sürede uyuma moduna sokacak rahat koltuklarına atıyoruz kendimizi, aynı anda gözgöze gelip, bir daha asla, asla haftasonu alışveriş merkezine gitmek yok deyip, basıyoruz kahkahayı...

Asla asla dememek gerektiğini daha önce defalarca deneyimlememize rağmen bir pazar klasiğinin orta yerinde fırınlanmış sebzelerimiz ve domates sularımızla sislerin arasından ara ara kendini hatırlatan güneşin keyfini çıkartmaya devam ediyoruz; günün güzelliğinin ve kelimelerin içtenliğinin yansımalarını parlayan gözlerimizde fark ederek...

YAZILANI YORDUM - 7

YAZILAN

Ortancalar vardı çıktığım bir yolculuğun pazar durağında, bir başka yolculuğun duraklarından biriydi balkonda saksı içindeki ortancalar: biri mavi, biri pembe... Bilmem birşey mi anlatmak istediler, öylece geçip gittim yanlarından.

Şimdi, yani bugün bu fotoğraf ve altındaki yazı bir an'ı getirdi yüzüme, bir gülümseme ile:

el değmeden okşanmıştı yüzüm evvel zaman önce ve bir adam sevişirken bile sevebilirdi bir kadını anlamıştım son iç çekişte...

______________________________________________

Bazı anlar vardır, hiç bitmesin istersiniz... Bazı anlar vardır bir daha hiç denk gelmesem dersiniz... Bu pazar, ortancalara açtım gözümü, filizlenmişlerdi, yeşermişlerdi yeniden. Oysa ben sana hep yeşilim diyen adamın sesi kulaklarımda yankılandı. Özlediğimi fark ettim. Dolu dolu bir hasretlik hali... Oturdum bir mektup yazdım, gönderilemeyen mektuplara bir yenisini daha eklemek değildi niyetim, ama kelimeler geldi, aktı, zamana kazındı. Biliyorum, bu kelimelerinde zamanı geldiğinde, bir sahibi olacak. Hiçbir kelimenin sahipsiz kalmadığını öğreneli çok oldu. Bu kelimeleri aklımın kışına sakladım elbet baharı gelince günyüzüne çıkarlar diye... 

Şimdi doğan güneşin, bulutlar içinden süzüle süzüle bedenime inişini bir şölene dönüştürmeliyim. Bu sabah, elimde bir kahve, kokusunu içime çeke çeke, aşka sığınmalıyım. Çünkü aşk; mevsimi geldiğinde çiçek açan ortancalar gibidir; ne kadar kurumuş gözükürlerse gözüksünler, filizlenirler güneş köklerine erince...

Bu pazar hiç bitmesin, sen hep ol yüreğimde...

DİKKAT! Ağır Desibelli Deton Var

Duman

Bazı şarkılar var, neden bilmem çığlık çığlık söylemek geliyor içimden...

Öyle, bağıra çağıra...

Detone olayım, deton olayım istersem sadece ton olayım...

Umrumda değil...

Bugün bu şarkıyı bağıra çağıra söyleyesim var...

Bir de sakin sakin oturup çay içesim...

Karışık mı geldi size ruh halim...

Yooo, hiç değilim...

Karışık doğru kelime değil bir kere...

Doğru kelime ne ondan da emin değilim...

Ne demiş Yunus Emre:

Cümleler doğrudur sen doğru isen, doğruluk bulunmaz sen eğri isen...!!!

Fark ettiniz mutlaka eğri yazmadım bu kelimeleri...
Etmediyseniz de dönüp bir kere daha baktınız.

Bakmamış da olabilirsiniz tabi...

Ben baktım, gerçekten de eğri yazmamışım...

Ben şarkıma döneyim, bağıra çağıra söyleyeyim...

Arada bir dinleneyip, dinlenirken sakin sakin çay içeyim...

Süper oldu bu plan...

Sizce de süper bir sabah değil mi?

Günü güzel karşılama kutlamalarım biter bitmez gidip bir de güneşin keyfini çıkartayım...

Keyifli haftasonları...

SANA DAİR

En çok geceleri sevdim ben seni, bir de yağmurlu havaların kendini belli ettiği o ilk serinlikte. Seni önemsemediğim zamanlar da oldu, sana sığınıp kendimden bile kaçtığım da... Bazen saatlerce beklediğim de oldu seni ve bazen hiç beklemediğim bir anda çıkıp geldiğin de... Sen geldiğinde, gözlerimi kapardım ve gittiğinde açardım ancak. Bir düş görürdüm varlığında ve yokluğunda gözlerimden yaş gelirdi adeta. Seninle düşlerin en güzelini  gördüğüm de oldu, kabusların en korkuncunu da. Ve bazen, gün ağarıp uyandığımda, bir kez daha dalmak istediğim de düşlere... Farkında mısın bilmem ama en güzel halimdi sana doyduğum sabahlar; fazlan fazla gelir, bir yorgunluk yayılırdı senden sonra bedenime ama olsundu o kadar da... Ne zaman istersen o zaman gelirdin sen ve ben hayır da desem, ayak da diretsem davetine, yenilirdim senin çekiciliğine. Koltukta, yatakta, yerde; nerede, ne zaman istersen iste, teslim olurdum aslında ben sana.

Fark ettim ki bu güne kadar sana dair tek bir kelime bile etmemişim... Kendimle senle ilgili bir kere bile yüzleşmemişim... Bana kattıklarını kendime bile itiraf etmemişim... Aslında ben seninle güzelleştiğimi, senle huzur bulduğumu, en çok sana ihtiyaç duyduğumu hiç fark etmemişim.

Özür dilerim uykum, ben senin değerini hiç bilememişim.

__________________________________________________________________________

Bu yazı, Öykü Atölyesi'nin Fotoğrafın Dili (18. Çalışma) için kaleme alınmıştır. 

ŞAİRE GÖNDERME

Bütün renkler aynı hızla kirleniyordu, birinciliği beyaza verdiler .

Ö. ASAF

Karaladı yazdığı ne varsa... Buruşturup attı yazdıklarını...

Sonra yerden topladı parça parça kağıtları...

Üzerlerinde hala ona yazılmış kelimeler vardı...

Bilseydi bir kez daha yanacağını...

Aşka kana/ya/cağını...


Birleştirdi kelimeleri özenle, geliş sırasına göre...

Zorlamadı şansını. Noktasını kendi eliyle koydu, bozmadı cümlenin kuralını...

Adam ve kadına dair bütün duygular aynı hızla kirleniyordu, birinciliği aşka verdiler.

__________________________________________________

Fotoğraf / deviantART

16.06.2005 / Cezayir

BEKLERKEN / ???

Bir kahve içer misin benimle...

AYNADAKİ YANSIMA

Sabah erkenden kalktı yataktan, yağmura inat sahile inip yürümek istedi. Sevdiği adamın sıcağından çıkmak istemedi önce ama, rahat durmayıp onu uyandıracağını da biliyordu. Yanağına küçük masum bir öpücük verdi ve sessizce hazırlanıp, köpeği de alarak sahil yoluna inen köşe başına geldi. Başını geriye doğru çevirip baktı, gülümsedi... Yol boyu yağmura direnen kır çiçeklerine baktı... Islakken de kuruyken de ayır ayrı güzel olan hallerine... Çiçekleri severdi; en çok kır çiçeklerini, papatyaları ve firezyaları ama illa beyaz olanları...  Sahile indiğinde, yağmura inat, bulutların arasından göz kırpan güneşi görür gibi oldu bir an. Yakamozlar yoktu bu sabah ama gökyüzü görülmeye değerdi. Işık hüzmelerinin büyüsüne kapılıp, türlü çeşit hayaller kurardı insan, öylesine büyülüydü gökyüzü...

Az ilerdeki, henüz açılmamış çay bahçesinde soluklanmaya karar verdi. Köpeği saldı ve bir sandalyeye oturup hayallere daldı: Bir tren yolculuğu, özellikle de Avrupayı trenle gezmek ne keyifli olurdu, zaten adamın da en çok istediği bu değil miydi... Ne çok konuşurlardı üzerine... İkisi de sokak aralarında yürümeyi severdi... Ellerinde fotoğraf makineleri, havanın durumuna göre giyinilmiş rahat ama şık kıyafetler... Arada çocuk halleri ile sataşmalar... Aklı o yolculuklardan birinde yapılmayı bekleyen başka bir hayale doğru yol alırken, köpeğin havlamalarını duydu...

Nasıl da şımarıyordu onu sevene; adam yüzünde kocaman bir gülümseme ile yaklaştı ve öptü... Bensiz bu sahilde kaparlar seni, öyle güzel gözüküyorsun ki... Adam kadına sarılınca bir sıcaklık yayıldı bedenine... Üşümüşüm dedi kadın... Adam kimi düşünüyordun öyle dedi, dalmıştın.. Kadın hayallerimizi dedi... Tren yolculuğunu kaçırdım mı yoksa dedi adam sıcacık bir keşke hissedildi sesinde... Kadın evet ama araba yolculuğu duruyor daha dilimin ucunda... Adam, masal tadında anlatırsın şimdi bıraksam saatlerce dedi... Gülüştüler ve şakalaşarak, oynaşarak sahilde yürümeye devam ettiler... Nerden başlayacaktı senin bu araba yolculuğu dedi adam kadına, kadın her seferinde değiştiyorum diye soruyorsun ama bu sefer artık karar verdim: Edirneden... Yahu bir turun Edirneden başlaması için senin ya da benim kentimden bir yola çıkış olması gerekmiyor mu, bir sabah mucizevi bir şekilde uyanacaz sanki Edirne'de... Neden olmasın, hayal bu dedi kadın ve başladı koşar adım hoplaya zıplaya mutlulukla dans etmeye... Bahçeli bir evde yaşama hayalini kurduğu günler geldi aklına... Bir sabah uyanmıştı ve bahçeli bir evdeydi, hem de sevdiği adamla... Demek ki dedi, hayallar gerçek oluyormuş... Hayalleri gerçek kıldın ya diye bağırdı uzaklaşırken adamdan...

Eve dönüş yolunda, içini bir sıkıntı kapladı... Önce sesine sonra yüzüne yansıdı bu hali. Adam yanağını öptü, nereye kaçtın gene dedi... Kadın sevmezdi bu huyunu, kısacık bir ana yüklenmiş umutsuzluk halini hiç sevmezdi... Bir de aniden kabaran ama kısa süren öfkesini... Bir de aceleci yanını... Bir de kırılganlığını... Neyse ki, çabuk sıyrılırdı bu ruh hallerinden, Nefreti, kini yoktu. Haksızlığa tahammülsüzdü, çabuk tepki verirdi ama bu sonuçta iyi bir şeydi... Küçüçük şeylerden kocaman mutluluklar çıkartmayı bilirdi. Tıpkı az önceki öpücüğün içine gizlenmiş kocaman bir yüreğin onu tekrar hayata bağladığı gibi...

Eve yaklaştıklarında yan komşunun çöpü gene getirip, onların kapısının önüne koyduklarını gördüklerinde, köpek bile sinirlenip, hırlamaya başlamıştı. Hayır adam hem yalancı hem bencil hem de tembel herifin teki... Ne gıcık olurum böyle adamlara dedi, kadın öfkesine yenilmişti gene... Neyse ki adam sakinlikle yaklaştı, durum değerlendirmesi yapıp, bunun tekrarlanmaması gerektiğinin altını çizdi yan komşuya... Nasıl sakin, nasıl olgun bir adamsın sen... Seviyorum ben seni...  Şu kızarken ve en sinirlenmiş halinde bile bir olgun tavır ve bir karşıdakini anlama halin var ya... Ah be adam seviyorum seni dedi, eve girdiklerinde boynuna atlayıp, az önce aklından geçenleri dillendirdi ve adamı defalarca öptü... Köpeğin, beni de der halleri ile oradan oraya zıplayışına ve kapıyı açarak içeri girmeye çabalamasına ikisi de çok güldü, sonunda adam dayanamayıp bir öpücük de köpeğe verdi... Uzaktan ama içtendi...

Kahvaltı masasına oturduklarında, ikisininde en büyük keyfi gazetelere göz atmak olurdu...  Çaylarını yudumlarken ve güne hazır edilmiş; fırından yeni çıkmış börekler, çeşit çeşit peynirler, domates, biber, yeşilliklerle zenginleştirilmiş görsel bir şölene dönen kahvaltı masasının olmazsa olmazı keyif anlarından biriydi, uzun uzun sohbetlerin arasına sıkıştırılmış gazete haberleri... Bazen bir üçüncü sayfa haberine odaklanırlar, bazen güncel siyasete, bazen bir diziye, bazen bir ünlünün son özlü deyişine...  Öyle güzel geçerdi ki sabah saatleri, bazen öğleni bulurdu mutfaktan çıkmaları... Dalıp gittikleri bir anda; dünyası başına yıkıldı diye bir haber okudu kadın, ünlü şarkıcı eşini kaybetmişti, büyük bir aşkla bağlılarmış birbirlerine... Kadın gazeteyi indirdi, adama baktı... Onu kaybetme duygusuyla sarsıldı... Kaybetmek seni dedi, dünyamın başıma yıkılması gibi bir durum olur ki, biliyorum kalkarım ayağa, hayat devam eder ve edecek ama daha en güzel günlerimiz yaşanmadı ki diye geçirdi aklından... Gözleri doldu, gazeteyi bıraktı elinden, kalktı ve adamın gazetesini alıp, kucağına oturdu yanlamasına... Öptü, öptü, öptü... Allah uzun ömür versin onlara dedi... Adam kime dedi, annemle babama, onları da kaybetsem kahrolurum, biliyorum, dünya başıma yıkılır ama seni de kaybedersem... Cümlesini tamamlayamadı... Adam, ne okudun gene sen gazetede... Valla yasaklayacağım gazete, haber okumanı falan... Hem ben kaybolmam merak etme, hem adresi biliyorum hem de ev telefonunu; 5 yaşında öğretmişlerdi annemle babam bana, bir gün kaybederlerse ben evimi bulabileyim diye dedi... Kadın, deli ya dedi ve gülümsedi... Ben gene de söyliyeyim de dedi, şımarık bir tavırla masadan uzaklaşırken, ben yokken özle beni, hatırlatmasan özleyeceğim de yoktu dedi adam... Kahkahalar sardı evin her yanını...

Hayat acısıyla, tatlısıyla yaşanıyordu. Anların hepsi değerliydi... Hepsine sıkı sıkı sarılır, üzerine konuşurlardı da...  O akşam üzeri kadın, bir haftalığına ayrılacaktı evden, bavulunu hazırlarken bile tekrar dönecek olmanın heyecanı sarmıştı her yanını... Gara giderken, göz göze, el eleydiler... Her zamanki gibi pencere yanında aldı kadın yerini... Ellerini cama koydu, yüreğini, adamın yüreğine emanet etti... Adam kadını uğurlarken, kaybolma diye seslendi, kadın kaybetme diye...

______________________________________________________________

Beş soruluk bir mimdi kendisi kısa ve öz yazılası... Haykırış göndermiş, aldım ve alırken de dedim, sakin bugün yarın bekleme, keyfim ne zaman gelirse...Bilen bilir, öyle mimleri alıp hemen yapasım yoktur; keyfim gelecek, aklıma düşecek ki yapayım. Ama bu sabahın erkeninde, adamda uyuyorken uykunun en derininde, sessiz sakin yazıverdim soruların cevaplarını bir öykünün tadında... Nily bu aralar tembele bağladı, belli mi olur belki harekete geçer bu mimle... Özledik kelimelerini Nily, canın isterse, bir de vaktin olursa diye sana gelsin... Mim olması şart değil... Sen yaz yeter... Güne bir not düş mesela, yepyeni bir not...

1. En sevdiğiniz 3 çiçek ismi;
2.Gerçekleşmesini istediğiniz 3 hayaliniz;
3- En sevdiğiniz ve sevmediğiniz 3 huyunuz;
4- Gıcık olduğunuz 3 hareket;
5-Bu benim bu güne kadar olan en kara günümdü, dünya başıma yıkıldı ve bir daha ayağa kalkamam diye düşündügünüz olay..

____________________________________________________________

Fotoğraflar; Bahçe Kapısı, Sahilde Yürüyüş, Kahvaltı Tabağı

Kendimi Dinledim ya da 133 / 93

Bugünlerde ne çok karşılaşıyoruz seninle... Bir cumartesi gecesinde, ya da ne fark eder cumayı ertesine bağlayan gecede, ya da her hangi bir gecede... Gece de olması şart değil aslında, gün içinde ve hatta günün en erkeninde, çıkıyorsun karşıma. Gelebilir miyim demek yok, dilinde sadece bir geldim ben... Başımın üstüne de demiyorum ama gelip kuruluyorsun. Öyle de ağırsın ki, tarif et deseler beton derim; soğuk, kesin ve sancılı bir dille... Yakışmadın sen cumartesi gecesine...

Bir cumartesi sevmiştim seni, bir cumartesi akıp gitti elimden hayat... Başka bir cumartesi sen çıktın karşıma, daha başkasında aşk... Cumartesi... Cuma ertesi... Kaç cumartesiyi beraber geçirdik, daha kaç cumartesi var üzerine hayaller kurulan. Bir cumartesi var mesela aklımda, ortancaları eve getirişimiz, biri mavi biri pembe, biri sen biri ben... Söylemiş miydim, geçtiğimiz cumartesinlerden birinde kuruyup gitti mavi olanı. Pembe olan geçen cumartesi filizlendi yeniden... İmgelere anlamlar yüklemeye kalksan, sen öldün ben yeşerdim yeniden.

Sen öldün, evet, evet öldün, ölmesen, yani göçüp gitmesen benden, rüyalarıma gelmezdin. Gelmezdin değil mi? Sen öldün, evet, evet öldün. Bir perşembeydi öldüğünde, hatırlıyorum. Ben cenazene gelememiştim. Haberim var mıydı, bak ondan da emin değilim. Perşembe... Hatırlıyor musun o son perşembeyi... Yemekteydik, iki bira söyledin. Geri gönderip, şarap açtırdın. Gözyaşlarımın sonu yoktu. Akıyordu, istemsiz ve sağanak... Parçalı bulutlu bir geçmişin, son akşam yemeğinde, elimde kadeh kan kırmızı, gözlerim ton sür ton, bakıyordum sana... Ağzımdan dökülüverdi kelimeler: Hayatımın en büyük aşkını yaşatan adamla, en derin mutsuzluğunu yaratan adamın aynı bedende buluşması ne acı...

Acı bir pazardı; fişini çekmiş, hemşireler koşup yetiştiler ama kurtaramadık dediklerinde muhtemelen saçlarımı boyatmak üzere yeni oturmuştum aynanın karşısına. Boyam hazırlanmış, şarap kızılı saçlarıma 3-4 fırça darbesi değmiş değmemişti çok emin değilim. Telefonum çaldı: Annemi kaybettik... Telefon kapandı. Saçımı yıkattım yola çıktım. Yaklaşık 2 saat süren yol neredeyse 20 saat olmasına rağmen henüz bitmemişti. Pazar ertesi uçağım vardı. Annenin oğuluna gidecektim. Annesinden öpücükler ve iyi dilekler götürecektim. Tek yapabildiğim, bekliyoruz seni diyebilmek oldu. Salı günü uçağı indiğinde, sarıldı sımsıkı. Onun yanında olduğun için teşekkür ederim dedi. Değildim dedim, başka bir şehirde sana gelmek üzere hazırlanıyordum ve daha o sabah konuşmuştuk; yarın uçuyorum demiştim, o da yüreğim rahat artık, sarıl gidince ve oğluma iyi bak. Sana emanet diyebilmişti sadece...

Emanete ihanet olmazdı, ben de ona emanettim ama o bu sözü daha önce duymamıştı. Bir cuma sabahı, o balıkçıya değil de etçiye gittiğimizde, anlamalıydım. Anladım da... Ama aşıktım... Çişi gelmiş de son dakikaya kadar tutmuş çoçuk gibiydim. Önce bir iki sıktım kendimi, sonra bacaklarımı çapraz yaptım. Kaçınılmazı öteliyordum, biliyordum ama bir iki de zıpladım yerimde... Çişimi altıma etmeye ramak kala, koştum tuvalete. İlişkilerin bitişine dikkat ettiniz mi hiç... Sanki biraz çişin en uca gelme hali gibi... Son dakkaya kadar türlü çeşit tutmaya çabalama ve sonra rahatlama...

Çarşambayı sel mi almış benim hayatımda... Hiç anı kalmamış sanki o günden bana... Zaten günler üzerine değilki bu yazı... Karışık ortaya gibi olmuş... Biraz senden, biraz benden, biraz ondan var...Başlığa yerleşen ve ilk paragrafta yer alan tansiyona ne demeli. Gidip bir daha ölçmeli, şakası yok, çişe benzemez. Bir pıhtı attı mı, ölsem dersin... Ölsem... Ölmek üzerine konuştuklarımızı hatırladın mı? Anlaşmamı, şimdi daha uzun olsun istiyorum hayat... İçine onlarca cumartesi sığsın... Onlarca tren yolculuğu, farklı şehirlerin sokak araları, farklı sahillerin yakamozları, farklı simitçi fırınından alınmış sıcağı tüten simitler, farklı onlarca düşün tek tek gerçeğe dönüşmeleri ve daha niceleri bir kahve kokusunun tanıklığında gerçekleşsin istiyorum.... Kafam karışsa da, aklım türlü oyunlarla bana çelme taksa da, tansiyonum damarlarımı sonuna kadar zorlasa da; ne istediğimi biliyorum ve neyi istemediğimi... Bir cumartesi gecesi, hayat öğrettirdi gene... Galiba seviyorum bu cumartesileri... Aslında bütün günleri seviyorum, ya da şöyle demeli; hayatı seviyorum... Evet, ben hayatı seviyorum ve bana sunduklarını da... Şanslıyım galiba... Karışsada herşey, ayrılıyor sonunda... Sen sen oluyorsun, ben ben, hayatsa senli benli bir an... Ama ne an...

AŞIKSIN / Sen Aşıksın Arkadaş (Melodisiyle)

Arabesk bir geceden elde kalan saçmalıklar...

senin  medlerin var ve bazen cezirlerin...
ve sen o medlerle cezirler arasında sıkışıp kalmış bir aşıksın ve ne yazık ki aşıksın...

Ne zordur aşıksan gidiyorum demek ve ne zordur kalmak... Aşıksan, yitip gidecek diye korkarsın ve buldum diye deliliğin sınırlarını zorlarsın. Herşey mümkün gelir sana, herşey ama herşey... Dünya senin etrafında dönecek sanırsın... Ya da aya ayak basmaya koşarak gitmeye kalkarsın. Aşıksın ya, dünya durdu sanarsın. Ya da denizler üstünde yüremeyi denersin. Birden sevinir, birden üzülürsün... Aşıksın ya bir daha hiç ağlamayacağım sanarsın. Birden ağlarsın, gözyaşında sel oldu sanır, sığınaklara diye bağırırsın. Dururken koşar, ağlarken güler, dinlerken oynar, otururken dalar gidersin. Aşıksın ya, herkes seni anlasın, sen sadece anlat istersin. Bir sabah uyanır, gün bitmeyecek sanırsın, bir gece korkar yıldızları sayarsın. Kuzuları çitten atlatırken, aniden dalarsın uykuya, çitin kapısını açık bırakırsın. Aklın uçar saçmalarsın. Kelimeleri ortaya serpiştirince, cümleleri kuracak akıllı biri çıksa dersin. Özneleri unutur, yüklemleri kaçırırsın. Zamirler peşinden düdük çalar, gece bekçisi sanır pencereni kaparsın. Aşıksın ya, gitmen gerektiğini bir türlü söyleyemez, geceyi sabaha bağlarsın. Ağlar ağlar ağlarsın... Tependekini koca kara bir bulut sanarsın. Sabah olunca susup, kederine yanarsın. Güneş doğdu sanar köyün horozu çığırıınca; kalkın millet sabah oldu diye, sen kafasına terliği atarsın. Ne de olsa uykun gelmiştir yeni yeni, hem bulutlar da dağılmıştır öte beri... Hadi bir kere daha yat uykuya, aşıksın ya elbet sabah ola hayrola...

________________________________

Görsel / deviantART

Soru / Cevap Üzerine Bir Deneme

Aklında onca soruyla uyandığında,

Ulaşmak isteyip de ulaşamadığnda,

Seslenip duyuramadığında,

Uzanıp tutamadığında,

Kelimeler boğazında düğümlenip kaldığında,

Akıl isyanlarda,

Yürek hüzünlerde,

Sen lal olup kaldığında,

İçine kaçıp; kapandığında,

Söylesene; özlem değil de nedir cevabın,

Eğer soru doğru sorulursa...

________________________________________________

Kadın o sabah erkenden kalktı. Ense kökünde betonlaşan ağrıya oralı bile olmayacaktı, eğer yataktan kalkar kalkmaz sendelememiş olsaydı. Ama sendelemişti işte ve hatta tutunmasa yatağın kenarına, kaybolan dengesi ile halı desenine yakından bakıyor bile olabilirdi o anda... Aklında onca soruyla uyandığında da böyle olmuştu. O sabaha gitti aklı... Oturdu yatağın kenarına... Elleri...

Telaşla telefona sarıldı.... Dıt... Dıtttt.... Dıtttttt... Uzun uzun çaldırdı telefonu, ulaşmak isteyip de ulaşamadığında, elleri titrerdi... Elleri...

Oturdu sallanan koltuğuna, sesi öyle cılız öyle kuruydu ki kendi bile duymakta zorlanıyordu. Ama seslendi. Arka odada otururdu eşi, hep o yola bakan camın önündeki kanepenin köşesinde. Seslenip duyuramadığında, bir ümit bir çan almıştı, onu usul hareketlerle kımıldatırdı. Kendi sesinden bile cılız çıkardı sesi çanın, ama adam duyardı ve ses verirdi... Adam yerinden kalkar bazen salona kadar gelir, eşinin hemen karşısındaki koltuğa oturur, hiç konuşmaz, sadece dinlerdi. Kadın bir kol mesafesinde bile, uzanıp tutamadığında adamın ellerini, hüzün kaplardı yüreğini...

Böyle zamanlarda kelimeler boğazına düğümlenip kalırdı, kelimeler boğazında düğümlenip kaldığında, bilirdi, birikmiş onca kelimenin hiç bir karşılığı olmayacağını bildiğinden sustuğunu... Akıl isyanlarda, yürek hüzünlerde olurdu böyle zamanlarda... Suskunlukları asır sürerdi. Suskunluğu bozan adam olurdu; sen lal olup kaldığında, ya da içine kaçıp, kapandığında ölüm yakın diyorum kendime, nolur susma...

Kadın sallanan koltuğunda bir iki sallandı. Bir iki adamla göz göze geldi; bazı zamanlar bir asır biter, yeni bir asır başlardı suskunluklarında. Kadın, neyin var aşkım diye sorsa adam, tek bir soru sorsa, vereceği cevabının olduğunu biliyordu ama adam ne soru soruyordu ne cevabı bilmek istiyordu. Söylesene dedi kadın sessizliğin sesine çarpıp geri döneceğini zannettiği tiz sesiyle: Söylesene... Nedir bu kadar uzakta seni tutan, yalnızlığa iten... Adam kaldırdı yere düşen gözlerini, topladı tek tek yitip gidenlerini, diline kadar geldi de kelimeler, çıkmadı işte... Kadın sessizliği bozduğu yerden devam etti; özlem değil de nedir cevabın... Adam, evet diyebildi, evet; özlem... Kadının elleri titredi... Elleri...

Yatağın kenarına dayadığı ellerinden aldığı güçle kalktı ayağa... Banyoya doğru ilerledi... Elini yüzünü yıkadı. Sevmezdi ıslak kalmalarını. Havlu ile kuruladı. havluyu yüzünden aşağıya kaydırırken, tam çenesinin ortasında iki avucunun arasındayken, aynaya yaklaştı; yüzündeki çizgilere baktı ve ellerine... Elleri...

Salona geçti. Bir sigara yaktı. Sallanan koltuğuna oturdu. Çan yerinde duruyordu. çalınması için hiçbir sebep yoktu. Derin bir nefes aldı sigarasından, derin bir iç çekişle daldı gözleri... Eğer soru doğru sorulursa, hep verilecek bir cevap vardı. Özledim dedi. Soruyu duyan olmadı, elleri titredi... Elleri...

__________________________________________________

Soru / Cevap bundan bir kaç ay önce şiir tadında yayınlandı... Şiirleri öyküleştirmek ya da bir öykünün anlattığını şiirleştirmek... Verilen kelimeler üzerine yazı yazmak, metin yazarlığı dersinde hocalarımızın bize verdiği alıştırmalardı. Bu alıştırmalar Denemenin Tadı olarak yer bulacak bundan sonra dünyamda...

Kahve Kokusu Sindi Üzerime

Yüreğimin derinlerinde kapalı bir kutu

Arala da bak içeri, korkma…

Ama bir iyice bak olur mu?

Eğer görürsen bir tohum

Bir de hatta filizlendiyse

Güneş sızmıştır içime

Sen yüreğimi sevince (*)

Biliyorum sana yazılmış olsa bu satırlar, duyardın sesimi, ve gelirdin...

Ve gelirdin, sarıp sarmalardın beni, öperdin yaralarımı tek tek...

Tek tek, tel tel ayırırdın saçlarımı, hüzünlerini ayıklardın, sonra kırıklarını...

Sonra kırıklarını toplayıp yüreğinin, benden aldıklarına karıştırır harmanlardın bir güzel...

Bir güzel yoğururdun onları kulak memesi kıvamına gelinceye kadar, bekletirdin bir yarım saat dinlensin de kabarsın bir iyice...

Bir iyice kabarırdı mutluluk içinde, arasıra kontrol eder, bakardın ki kıvamı kaçmasın...

Kıvamı kaçmasın diye baktığın her seferinde, bir tutam sevgi koyardın, bir tutam da aşk eklerdin üzerine...

Eklerdin üzerine bildiğin, gördüğün, yüreğinden geçen bütün huzur anlarını...

Huzur anlarını anlatırdın fırınlarken hamuru, yanında mutlaka bir kahve keyfiyle...

Kahve keyfiyle keyfime keyif katardın sen ve ben sadece o kahve keyfi anı kadar bile sevebilirdim seni...

Sevebilirdim seni, çünkü biliyorum sana yazılmış olsa bu satırlar, duyardın sesimi, ve gelirdin...

Oysa sana yazıldı bu satırlar...
Henüz sen yoktun yazıldıklarında...

Olma ihtimalini sevdim ben...

Hep ol istedim...

Sensiz çok yalnız olacağımı...

Tam olmayacağımı bildim...

Hep seni aradım ben...
Hep sana seslendim...

Şimdi varsın...

İyi ki varsın...

İyi ki geldin...
Kahve kokusu sindi üzerime...
İyi geldi günüme...

__________________________________

Sen Bilsen şiirimden alıntı...

Fotoğraf / deviantART

Yargı Sürecinde Bir Kaç Soru

Sen vazgeçmiyorsun ya hayattaki duruşundan ve sonunda yalan söylemek zorunda kalıyorsun ya benim yüzümden bana... Şimdi soru şu:

Yalan söyleyebilecek kadar değişiyorsa hayattaki duruşun,

kapıyı kapatmak da bir seçenek olabilir o zaman değil mi?

Ya da şöyle sorayım, vicdanın hangisinde daha az sızlar söylesene?

Dur cevap verme, vicdan değerden yana sızlardı, sen öğretmiştin daha önce...

Ve bana yalan söyleyebildiğine göre, değerimi anladım, daha fazla zahmet etme...

_________________________________________________

Yukarıdaki satırlar bir yargı üzerine kurulmuş cümleler...

Yargı şu: Beni kırmak pahasına vazgeçmeyecek misin bildiğinden üzerine yapılan bir tartışmada taraflardan biri şunu der: O zaman bundan sonra bana bu konuda tek bir kelime bile etme... Ben eminim ki - yargı cümlesi işte tam da burada kuruluyor - sen zaten bildiğini yapacaksın.

Gelinen son tahlilde, bildiğini okuyan taraf, bir gün yalan söyler... (Kaçınılmazdır, ne yapsın ki, doğruyu söylese karşı tarafın yeter deyip gitme ihtimali kuvvetli... Eeee bir de uyarı almış; bu konuda tek bir kelime etme diye... Bak şimdi, bu arada bir soru daha takıldı kafama: Herhangi bir şey söylemeyip, yaptıklatının üstü örtüldüğünde ve bu bir şekilde öğrenildiğinde, bildiğini okuyan taraf yalan söylemiş olmuyor değil mi?)

Ah ah... Soru soruyu doğuruyor farkındayım;

Şimdiki soru şu:

Şimdiye kadar söylediğin hangi doğruya inanayım?

__________________________________________

Fotoğraf / deviantART

Lodosun Ardı Yağmur Olsa Da...

Oturdum sahilde bir taşın üstüne...

Uzaklara, gözümün alabildiği yüreğimin varabildiği son noktaya bakıyorum...

Ardımda bıraktığım çakıl taşlarından bir kule yaptım kendime...

Sırtımı sağlama dayadım...

Yanı kendime...

Es rüzgar!

Yağ yağmur!

Çak şimşek!

Yıkılmam demiyorum...

Ama artık daha çok dayanırım biliyorum...

Sertap Erener - Vur Yüreğim

__________________________________________________

Fotoğraf /  Soon@Neslihan Öncel 

Mor Hüzün

Mor bir bulutun gümüşsü parlaklığını

parmak uçlarımla ıslatamadığımda farkına vardıklarım:

Ve ağzımı kesip kanatan sözcüklerimin boğuntusu

sana söylenememiş olmalarından değil,

söylenmemiş olmalarından.

Son gölgende uzuyorum, belki de çekiliyorum. (*)

Üzerine konuşulmamış bir ilişkiydi bizimkisi, ilişki miydi, çok da emin değilim. Konuşmazdık pek evet, üzerine düşünür müydük, ondan da emin değilim. Düşünürdük elbet de, birbirimizi mi acaba... Bunu bir soru olarak soracak olsam, çoğunlukla kesinlikle hayır olurdu cevabım biliyorum.

Bir boyunduruk altına alınmıştık birbirimiz tarafından ve bu içinden çıkılmaz halimize evlilik demek işimize geliyordu. Rolünü çıkarmaya çalışan yeni yetme aktörlerin düştüğü duruma düşüp, rolü büyütürdük zaman zaman; abartılı oyunculuğumuzun sahicilikten uzaklaştığını fark etmeden.

Bir gece sokak serserileri tarafından patlayan dudakların ve açılan kaşınla eve geldiğinde; gerçek karşımdaydı, yalansızdı, abartısızdı, acıtıyordu... Hiç olmadığı kadar iyi bir oyun çıkartıyordun... Erkek gibiydin. Bir erkek gibi, asıl onların düştüğü perişan durumu anlatıyordun ballandıra ballandıra, ağlamaklı gözlerini görmesem, sahi sanacaktım: O adamları evire çevire dövdüğü ile böbürlenen adamla o gece sevişebilirdim bile. Hiç sevişmemiştik. Hiç bilmemiştik tenimizi... Bilmek de istememiştik. O gece sendeki erkeği görmek için yüzüne baktığımda, ağlıyordun işte; içine ya da dışına, ne fark eder ki... Acizliğine, kavga bile edemeyişine, kendini bile korumaktan uzak kalışına yumruklarının; öfkeliydin... Oysa bu hayatta tam da erkek olmak için bir fırsat geçmişken eline ve sen bunca sene sonra bir kadına ispatlayacakken gücünü... Bir damla kan ve gözyaşı ile geri döndün eve. Oysa alacağın bir paket sigara, iki de biraydı...

Ailelerimiz evlenmemize karar verdiği zamalardaki seni, ilk gecemizi, sonraki gecelerimizi, senin üst komşunun eşi Levent'i süzüşünü, benimle gözgöze gelişini... Daha neler düşünmedim ki hastane yolunda... Ben 17 yaşındaydım, sense 20... Nasıl yakışıklı, nasıl bakımlıydın. O tutucu ailenin bir tanecik oğluydun ya özenmişti annen seni büyütürken... Öyle demişlerdi seni bana anlatırken; düzenli, bakımlı bir adam ayrıca işi var, iyi bakar sana... Annem hep zengin biriyle evlenmemi isterdi; hayatlarımız kurtulsun diye. Benim tek derdim de bizimkilerin o boğucu, o sahiplenici tavırlarından uzaklaşmaktı... Evlilik kaçıp kurtulmaktı boyunduruktan. Sen idealdin, bana karışmayacağını, kıskanmayacağını ve özgürleştireceğini beraber geçirdiğimiz bir kaç günün sonunda fark etmiştim. Fark edemediğimse bambaşka bir boyunduruğa mahkum edişimdi kendimi...

Hastaneye geldiğimizde ağlıyordun isterik bir biçimde, tokatlamak geçiyordu içimden seni. Oysa biliyordum, o anda bu güne kadar hiç olmadığın kadar kendindin... Sendin...  İçindekini kadını özgür bırakmıştın... O kontrollü sesini devrettiğin tizlik, kulaklarımı tırmalıyordu. Duymazdan geldiğim kahkahalarından bile kadınsı bir tavırla ağlıyordun. Doktor kaşına dikiş atacağı zaman, uyutun diye hastaneyi inlettiğinde, o adamların seni döverken aldığı haz geldi gözlerimin önüne. Öfkeleniyordum. Öfkem onlaraydı ama anneme, babama, baskılarına, beni yapayalnız bırakmalarına, okuyamayışıma, yaşamak için sana bağımlı oluşuma, sana, senin erkek olamayaşına, kendi kabusuma, senin içindeki hayatı yaşayamayaşına, baskılara, geleneklere, sığ bakış açılarına derken; büyüdü, büyüdü ve sana yöneldi sadece. Senin isterik ağlama krizinin orta yerindeki son dikişte, ben patladım: Acizsin sen...

Nasıl çıktı ağzımdan bilmiyordum... Ağlıyordum; senden daha isterik bir biçimde ağlıyordum. Sarsıla sarsıla ağlıyor ve kızıyordum, ellerini ellerime alıyor, yumruklarını sıkıyor ve sağa sola savuruyordum... Neden... Neden iki yumruk atıp da deviremedin onları yere... Şu haline bak... İnsanlıktan çıkmışsın... Göz göze geldik... Sarıldık birbirimize, bizi bir arada tutan boyunduruğun, arka yüzündeki hikayelerimizi anlatmasak da tahmin ediyorduk aslında. Birbirimize sığındık bir kez daha. Başka şansımız yok gibi geliyordu her seferinde...

Hastaneden dönerken ne kadar şanslı olduğumuzu düşünüyorduk ve gülüyorduk hayatın bize çizdiği yollara, hangi yola saparsak sapalım, buyduk biz, böyle yazılmıştı kaderimiz... Yeter dedik kara kışın kavuran soğuğunda. Yeterdi yaşadıklarımız, bize yaşatılanlar, biz seçmemiştik, biz istemmemiştik her daim kaybeden olmayı... Dövüş sporlarına yazılmaya karar verdik: Bundan sonra gece bizi sessizce sevmeye gelen amcaları, dayıları dövebilelim diye... Mor bir hüzün kapladı her yanımızı, bunu sesli olarak dile getirince... Geceyi kaplayan kara akan damlan yansıdı yüzüne; kırmızı ve parlaktı... Parmak uçlarımla uzandığımda silmek için; öptün parmak uçlarımı, ilk defa... Ağzını kanattı kelimelerin, söylememiştin ve söylemeyecektin ama ben biliyordum:  İlk defa dokunmadan seviyordu biri seni ve ilk defa dokunmadan sevmişti biri beni... Mor bir hüzün kapladı içimizi, görüyorduk... Korkularımızdan sıyrılıp, o gece ilk defa birbirimize sarılıp uyuduk... Karı koca olamayacaktık belki ama hayata karşı oynadığımız oyunda güçlü olmak adına birbirimize sahip olduğumuzun farkındaydık...

Aylar sonra üzerine konuştuk arka yüzlerimizde olanları ve aylar sonra ilk defa karar verdik, ayakta dimdik durmaya... Boşanma davasını açan ben oldum, anlaşmalı boşanma ile bana hayatımı devam ettirebileceğim kadar nafaka ödemeyi kabul eden sen...

Üzerinden üç yıl bile geçmemişti henüz... Sen yurt dışında yaşıyordun ve seni seven bir adamla aynı evi paylaşıyordun, bense ilk iş dışardan liseyi bitirmiştim. Senin desteğinle açtığım dükkanda el emeği göz nurlarımı satıyordum. 

Birbimizin karşısına çıkmasak ve o gece o kar yağmasa ve o adamlar çıkmasa karşına köşe başında ve mor bir hüzün kaplamasa içimizi... Bu kadar şanslı olabilir miydik bilmiyorduk ama hep bizi karşılaştırana şükranlarımızı sunuyorduk, kaderimizi değiştirme şansını bize verdiği için ve amcalar, dayılar bir daha bizi istemediğimiz bir şekilde sessizce sevemeyeceği için...

_______________________________________

(*) İlk Yayın Tarihi / Ocak 2009
Fotoğraf

_______________________________________

Onlarca haber okuyoruz, genç yaşta ve hatta çocuk yaşta; baba, amca, dayı, teyze, hala, komşu tacizlerine uğrayan. Hayatları onarılamaz yaralar alan; kayıp insanlar yetiştiriyoruz. Konuşamadığı, cinsel tercihini söyleyemediği, ailesi tarafından sahip çıkılmayan... Onlarca hayata şahit oluyoruz, yitip giden: Bir annenin çocuklarını da alarak bir nehre atlayışına ve bir başkasının 21 bıçak darbesi ile öldürülüşüne...
Bu öykü o kayıp kız çocukları ve erkek çocukları için kaleme alınmıştır.

Az Önce Seviştim

İnternet üzerinden sonsuz bilgiye ulaşılıyor kuşkusuz... Gün geçmiyor ki yeni, yepyeni bir hizmet girmesin derdimize derman olmaya şu internet dünyasında ve işte bu hizmetlerden biri de; 'IJustMadeLove.com' evet yanlış okumadınız, henüzseviştim.com bu sitenin adı, ben gazetelerin yalancısıyım... Haber şöyle:

Bu site pek çok ülkede insanların o an nerede, ne şekilde seviştikleri bilgisini verecek.

İşte size en tazesinden bir internet sitesi daha! İsmine bakıp da bunun bir Türk sitesi olduğunu düşünmeyin. Orijinal ismi 'IJustMadeLove.com' . Bu sitenin ne işe yaradığını merak edenlere ise hemen söyleyelim, kim nerede sevişti görmek için...

İnternetten bir hizmet daha! Google Haritaları, bundan böyle pek çok ülkede insanların o an nerede, ne şekilde seviştiği hakkında bilgi verecek. İnsanoğlu çıldırmış olmalı!

IJustMadeLove.com isimli internet sitesi, harita üzerinde zum yaparak, internet kullanıcılarının cinsel birlikteliklerini gösteriyor. Bu siteye göre kullanıcılar, kendileri hakkında bilgi vermek üzere onlar için site yöneticileri tarafından hazırlanan yerleri belirtebilecek ve diğer kullanıcılara 'özel hayatlarının' 'yatak' kısmı hakkında detay verecek. (*)

Hal böyle olunca; yurdum halkında bir telaş, bir heyecan... Siteyi bulma hevesiyle arama motorlarında dünden beri, harıl harıl aranıyor bu site ve bu iş benim blogun ilk sayfada ilk sıraya yükselmesine sebep olmuş durumda... Haberi bile doğru dürüst okumaktan ki; tamamen heyecanlarına veriyorum, uzak halkım, arama motoruna "azönceseviştim" yazıyor... Ve benim blogu ilk sırada buluyor, site adının arananla alakası olmamasına rağmen, bir umut ziyaret ediyorlar... Çünkü evvel zaman önce;

Daha az önce seviştik seninle… Tenime dokunmaya korkan sen, seviştiğin diğer tüm düş kadınlar gibi aldattın sadece, kendini benimle ve beni senle… Sözlerinin arkasına sığınıp, kahkahalarını da yanına alarak, şöyle bir dönüp baktın “iş”in bitince... Bari şimdi dokun dedim. Yakar diyebildin sessizce, kalkıp gittin yanımdan. Gitttiğinden beri sabahın kör karanlığı ürkütücü…

diye başlayan Sabah Kör Karanlık Ürkütücü yazımı yazmışım... Komşusunun az önce nasıl seviştiği ile ilgili 'bilgi'ye ulaşmak isterken; bulduğundan pek de memnun olmayarak ayrılan, okuyucu kitlemdem farklı bir meraklı kitlem var artık; kalış süreleri 10 sn. ile sınırlı...

___________________________________

Fotoğraf / widelec.org

(*) Haberin devamı...

Sana Bir Ben Vereceğim

Şimdi sus...

Sessizce oku...

Bir sır...

Benle ilgili...

Günler önce anlatacağım demiştim.

Günler önce...

Sen dedin...

Evet ben dedim...

Ben ama hangisi...

İçinden sadece birini seçme şansın yok...

Hepsi ben...

Hepsi benden...

Hazır mısın?

Bu bir keşif değil...

İnan hiç değil...

Sırrım yokki benim...

Ne kadar pozitifsin diyorlar

Sırrın ne?

Umudum var...

Belki de tek sırrım bu benim.

Sakın yanlış anlama, kendime sakladıklarım var elbet...

Ama hiç biri sır değil,

senin başına gelmiştir ya da ne bileyim en sevdiğinin mesela

ya da kapı komşun yaşamıştır mutlaka...

Nerede kalmıştık...

Açık seçik bir yüreğim var.

Ama müstehcen değil...

Ruhum özgür olsa da uçarı değil...

Bazen kaba saba gelir sana sözlerim ama inan niyetim kırmak değil...

Sakar olsam da çokca; değer bilir, gereken özeni gösteririm.

Sende olanı isteyen cinsinden değil ama kıskanırım nadiren.

Durmam gereken yeri bilsem de bazen sınırı geçerim...

Çabuk öfkelensem de parlayan kuru bir kağıt gibiyim,

yani kendimden öte yaktığım bir ikidir, o da belki...

Sesimden anlarsın içimi...

Mutluysam kahkaha atar sesim, mutsuzsam ağlar...

Dedim ya; öyle derin sırlarım yok benim...

Kapatırım bazen kapılarımı,

sıkışıp kalsa da pencerelerim

ne yapar ne eder, hava alır kendime gelirim...

Bilinmezlerim vardır elbet, ama bilinmez işte...

Sen bilirsen, çekinme söyle...

Söyle ki ben de bileyim bende olanı...

Farkına varayım...

Değiştireyim gerekirse,

Gerekirse altını çizeyim defalarca

Kendimdekini unutursam dönüp bakayım diye...

Söyle bana...

Dinlerim...

Öğrenmem zaman alsa da,

yaşıma ver, öğrettirir hayat nasılsa...

Arasıra susmadı dilin

Destekledin ya da hadi canım sende dedin...

Ne fark ederki?

 Sabırla sonuna geldin...

Okuduğun için teşekkür ederim...

Biliyorum yeni bir şey söylemedim...

Belki sen söylersin... Ne dersin?

_____________________________________________________________________________

Fotoğraf / Talking about secrets © Balazs Pataki
A.nur "Bugün Kimim?" diye sorarak başlamıştı bu mim için yazmaya, persona noN grata blogunda.
Geç oldu biliyorum ama ilham ancak bugün geldi bu sorunun cevabını bulmaya... Teşekkürler...

BEN GERÇEK

Bulanmadan akmak için...

Kurulmuş bir cümle ararken çıktı karşıma... Zihnim bulandı okuduğumda... Mideme indi sonra, sonra hava bulandı, ardından sular da... Hüzne bulanmış bir kadın çaldı kapımı o arada... Hayat öğretir diyen adamın sesiyle kendime geldim. Sahi ben ne yapmalıydım bulanmadan akmak için?

Üzerimi giyinip, sokağa attım kendimi; havadaki yağmur kokusunu içime çeke çeke yürüdüm... Her bir nefeste akıl ve yürek duvarıma çarpıp, iç sesimden korkan seslerle karşılaştım yol boyu... Daha bir arpa boyu yol gitmemiştim, daha bir an geçmemişti oysa; onla karşılaştım: "Ben gerçek..." dedi.

Ürktüm! O gerçekse... Aklıma bile getirmek istemedim... Duymazdan gelip sırtımı dönüp yürüdüm. Arkamdan seslendi: "Ben gerçek.."

Bir terazi ise yaşam ve dengede olması gerekiyorsa herşeyin ve dengeliyken anlamlıysa, terazinin bir yanı gerçekse... Yok yok, olamazdı... Olamazdım... Koşarak uzaklaştım: Kaçtım... Koştukça bulandım, bulandıkça ağırlaştım, ağırlaştıkça battım... Bir bataklığın orta yerinde çığlık attım. Bir çığlık daha... Karardı gökyüzü, sis çöktü üzerime... Uğultulu bir ses: "Ben gerçek...", ardından bir gök gürültüsü: "Ben gerçek..."

Ben çırpındıkça, batıyordu bedenim... Çıkmayan sesimle son bir kez seslendim: "Ben  gerçek..."

Kurudu bataklık, duruldu sular, duruldu hava, duruldu zihnim... Parlak bir güneş ışığı vurdu alnıma... Bir diğeri  tuttu ellerimden... Bir diğeri öptü dudaklarımdan... Bir diğeri sarıp sarmaladı beni... Bir diğeri gözlerimdeydi ve bir diğeri yüreğime indi: O zaman fark ettim ki; kendi aklına güvenmeli insan, kendi yüreğinin büyüklüğünü bilmeli... Bulanmadan akmak için, kendi gerçeğini fark etmeli... Kendi gerçek benini!

Her gün bir yerden göçmek, ne güzel
Her gün bir yere konmak, ne güzel

Bulanmadan, durmadan akmak ne güzel

Dünle beraber gitti cancağızım

Ne varsa düne ait

Şimdi yeni şeyler söylemek lazım.

MEVLÂNA

 ______________________________________________

Teşekkürler; Buraneros, Sufi ve Pia

Fotoğraf / Attila Szabo