SANA DAİR

En çok geceleri sevdim ben seni, bir de yağmurlu havaların kendini belli ettiği o ilk serinlikte. Seni önemsemediğim zamanlar da oldu, sana sığınıp kendimden bile kaçtığım da... Bazen saatlerce beklediğim de oldu seni ve bazen hiç beklemediğim bir anda çıkıp geldiğin de... Sen geldiğinde, gözlerimi kapardım ve gittiğinde açardım ancak. Bir düş görürdüm varlığında ve yokluğunda gözlerimden yaş gelirdi adeta. Seninle düşlerin en güzelini  gördüğüm de oldu, kabusların en korkuncunu da. Ve bazen, gün ağarıp uyandığımda, bir kez daha dalmak istediğim de düşlere... Farkında mısın bilmem ama en güzel halimdi sana doyduğum sabahlar; fazlan fazla gelir, bir yorgunluk yayılırdı senden sonra bedenime ama olsundu o kadar da... Ne zaman istersen o zaman gelirdin sen ve ben hayır da desem, ayak da diretsem davetine, yenilirdim senin çekiciliğine. Koltukta, yatakta, yerde; nerede, ne zaman istersen iste, teslim olurdum aslında ben sana.

Fark ettim ki bu güne kadar sana dair tek bir kelime bile etmemişim... Kendimle senle ilgili bir kere bile yüzleşmemişim... Bana kattıklarını kendime bile itiraf etmemişim... Aslında ben seninle güzelleştiğimi, senle huzur bulduğumu, en çok sana ihtiyaç duyduğumu hiç fark etmemişim.

Özür dilerim uykum, ben senin değerini hiç bilememişim.

__________________________________________________________________________

Bu yazı, Öykü Atölyesi'nin Fotoğrafın Dili (18. Çalışma) için kaleme alınmıştır.