Canım Evren,
Günler ne de hızla akıp gidiyor değil mi? Hızına erişemediğin bir döngüdür hayat, bazen. Tekrarlar kendini her günün erkeni gibi ya da her gecenin yarısı... Bakarsan görebileceğin küçük ayrıntılardadır bir önceki günlerden, gecelerden farkı, bu günün, bu gecenin. Ama sen bakmak yerine aklının kıvrımlarında dolanmayı seçersin. Aklında yarattığın med-cezirdedir savaşın. Bir gider, bir gelirsin. Enerjini akıtırsın boş yere aklının içine içine. Köşe kıvrım ne varsa dolanır gidersin bir keşke'nin ya da bir ah'ın peşine. Oysa düşünceyi bırakmak gerek, salmak kendi haline. O akıp gitsin varmak istediği yere. Sen bak ve gör. Sessiz kal. İzle sadece.
Hiç balık tutmayı denedin mi sen. Nerede ben de o sabır dediğini duyar gibiyim. Oysa balık tutmak, sadece balık tutmayı gerektirir. Tıpkı çorba pişirmek gibidir yani. Sen hali hazırda henüz bir çorba pişirebilmiş değilsin. Kıvrımın mı fazla, yoksa kıvrımlarına sıkıştırıp, saklayıp, atmalara kıyamadıkların mı? Öykü'nün hikayesini anlatmak üzere oturdun kaç kez kağıdın kalemin başına. Bir dostun dediği gibi, kalemi koydun kağıdın sol yanına, peki ya kendini, koydun mu sol yanına?
Ah, Evrenim bazen hayat nasıl da tekrar ediyor değil mi kendini. Burada gülümse... Kendine, geçmişine ve pek tabi şimdine. Kendine iyi davranmaya devam et, sevildiğini unutma. Duanı sıklıkla tekrarla. Her aklında uçuşan kelimeyi, geçmişi, ânı götürüp duana bağla. Aklı düşüncesiz bırakabilmek bir ödüldür. Tutunduğun iyikilerini sıklıkla anımsa, gülümsemek yakışıyor sana.
Senin,
xxxx
Kısa Not: Seni seviyorum. Hep.
Hiç balık tutmayı denedin mi sen. Nerede ben de o sabır dediğini duyar gibiyim. Oysa balık tutmak, sadece balık tutmayı gerektirir. Tıpkı çorba pişirmek gibidir yani. Sen hali hazırda henüz bir çorba pişirebilmiş değilsin. Kıvrımın mı fazla, yoksa kıvrımlarına sıkıştırıp, saklayıp, atmalara kıyamadıkların mı? Öykü'nün hikayesini anlatmak üzere oturdun kaç kez kağıdın kalemin başına. Bir dostun dediği gibi, kalemi koydun kağıdın sol yanına, peki ya kendini, koydun mu sol yanına?
Evli bir adamın sevgilisi olmak istemiyorum, diye bağırıyordu, mutfağın krem renkli fayanslarına yasladığı yüzünü zor bela kaldırmaya çalışırken. Günlerdir su bile içmeyen ev arkadaşım Öykü'yü seyretmekle cezalandırılmıştım. Elimden hiç birşey gelmiyordu. Banyo fayanslarından neredeyse kazıyarak kaldırmıştım Öykü'yü daha bir kaç gün önce ve bir yarım günümü almıştı kustuğu acılardan arındırmak o yeri. Bulaşan rimellerin karalığında arkadaşımın yitip giden güzelliğini seyrettim bir süre. Kendimi bir arkadaş olarak suçlu hissetmeme sebep "beni ilgilendirmiyor" deyişimdeki pervasız yandı. Oysa ben ilgilendirmiyor derken, bir sevdaya engel olacak önyargılarımla boğuşuyordum. Geleneksel bir aileden gelişimde saklı bir duvarı, gece karanlık çökerken yıkmaya çabalıyordum... sözüm ona kimsecikler karanlıkta bişeycikler göremezdi.Öykü'yü anlatmak istediğinde yazdığın ilk paragrafı ilgiyle okuduğumu söylemeliyim. Takıldığım yer tabi ki, son cümlen oldu. Sence de, kimsecikler göremese bile, senin orada olup görüyor olman yeterli değil miydi? Bunun üzerine biraz düşün. Belki o zaman yazdığın sayfalarca paragrafı, ilk paragrafa bağlaman kolay olur.
Ah, Evrenim bazen hayat nasıl da tekrar ediyor değil mi kendini. Burada gülümse... Kendine, geçmişine ve pek tabi şimdine. Kendine iyi davranmaya devam et, sevildiğini unutma. Duanı sıklıkla tekrarla. Her aklında uçuşan kelimeyi, geçmişi, ânı götürüp duana bağla. Aklı düşüncesiz bırakabilmek bir ödüldür. Tutunduğun iyikilerini sıklıkla anımsa, gülümsemek yakışıyor sana.
Senin,
xxxx
Kısa Not: Seni seviyorum. Hep.
