Karanlığa Mektuplar - 2

Yazacak çok birşey de yok aslında

Bilindik bir gece

Bilindik bir karanlık

Bilindik sorular gökyüzünde, yıldızlar kadar çoklar

Bir sönüp bir parlıyorlar

Bir gelip bir gidiyorlar

Karanlık

Cevapsız bir bilmece

Gece

Neye gebe?

***

Aydınlık

Cevapsız başka bir bilmece

Gündüz

Neyin habercisi olacak!

***

Yaşam, geceyle gündüz arasına sıkışıp kalıyor bazen.

Nefes alıp vermek arasında bir yerde seyrediyor ömür.

Arada kalmanın araf olduğu zaman dilimlerinde atıyor yürek.

Hayatın attığı sert bir tokattan sonra açıyor güneş.

Tersine akan bir nehirde son buluyor düş.

Atılan onca kulacın vardığı yer gene kendi yüreğin.

Yaşam, geceyle gündüz arasında sıkışıp kalıyor bazen.

Elinde yüreğinle uyanıyorsun bir sabah erken,

Ağlıyorsun güneş doğarken

öyle güzel, öyle turuncu, öyle mavi

öyle umut

öyle ılık

öyle olduğu için

öyle gördüğün için

öyle sandığın için

öyle olsun istediğin için

öyle olacağına inandığın için

öyle olmazsa öleceğini sandığın için

ağlarsın ya,

ağla!

Böyle zamanlarda
Geceyle gündüz arasında sıkışıp kalır birçok şey

Ne geceye sırdaş

Ne güne yâr

Ne kendine arkadaş olursun

Güneşe bakıp, bu sabah da doğduğu için

 içindeki çocuğa sarılır

büyümüş kendini avutursun

Fotoğraf  / DeviantART

Gecesiyle Sabahıyla Günahıyla Sevabıyla

Daha beş yaşındaydı. Elinden tutmuş, yokuş yukarı olan evimizin yolunu güle eğlene çıkıyorduk. Akşam sofrasının klasik pazarlığı bu sefer yolda başlamıştı; köftesini yerse on dakika daha fazla seyredeceği televizyon savaşlarının galibi o olmuştu. Öyle yorgun bir hafta ortasıydı ki, hiç köfte yemese de koparırdı o izni benden.

Yokuşun başına yaklaştıkça mahallenin haylazları koşuşturmaya başladılar sağa sola. O karmaşada koca kamyonu gördüm, kirli üstleri başları ile eşya taşıyan adamları ve ilk maaşımla aldığım radyoyu. Elim terledi, soğudu, ılındı, buz kesti. Onun küçüçük elleri ise, televizyonu görünceye kadar ılıktı. Sonra eli terledi küçüçük, soğudu kocaman, ılındı azıcık, buz kesti büsbütün. Tanımadığı adamların neden evimizdeki  eşyaları götürdüğünü bir türlü anlayamadı. Aaaa, televizyonumuz diyebildi sadece,  cümlesini arkadaşları kesti. Oyun arkadaşlarının koşarak ona gelip, televizyonunuzu bile aldılar derken ki bakışlarında ezilen çocuk yüreği yere düştü. Bir anne çabukluğu ile aldım küçüçük yüreğini elime ve hızlı adımlarla, biraz da çekeleyerek onu... Eve gidince anlatırım diyebildim sadece. Tek istediğim o anda oradan toz olup uçup  gitmekti, onun da elini elimde sıkıca tutarak, toz olup uçmak. Merdivenleri çıktık, hiç konuşmadan. Bu gece köfte yemesem olur mu dedi, olur dedim, elini daha da sıkıca tutarak.

Eve girdiğimizde henüz gelmemişti. Gelmesin istiyordum, bu gece eve gelmesin. Elinde rakı şişesi ile eve girdiğinde, oğluma alamadığım sütün öfkesi boşaldı içimden. Kusmuşum. İçimdeki öfke, öyle dalgalarla falan kıyaslanamaz, öyle taşkın, öyle sel gibi, sustum. Aniden. Durdu zaman. Dondum. Hayır, hayır öldürmeye değil ama bitirmeye çok niyetliydim. Elime uzandı eli, baktım. Bilmem şimşeklerim mi aldı gözlerini benden, ama eğdi kafasını, o gece bir daha da hiç kaldırmadı. Oğlanı yatıralım dedi, yatıralım ve konuşalım dedim. O evde, sesimiz hiç yükselmedi. Öfkelerimiz, oğlumuza hiç değmedi, iyi ki...

Oğlumuzu öpüp koklayıp yatırdık, beraber, bir masa kurduk balkona, beraber... Tuhaf geliyor değil mi? Ama biliyordum ben, o gece... O gece, gözlerimden şimşekler çıkıyordu. Ona dedim ki, onca yıla sığdırılmış bir aşka, şimşekler çakarak bakmak istemiyorum artık ben. İçimde patlayan fırtınaların sebebi sen ol istemiyorum. Ben sana, güzellikleri yükledim, aşkı ve inancı... Artık bir güzellik yok geldiğimiz noktada, uzun zamandır yok da, insan kıyamıyor yıllarına. Aşk dersen, ufak tefek yangınları atlattı da, en büyük yangında külleri bile savruldu, sen de biliyorsun değil mi? Geriye inanç kaldı sanıyorsun belki ama, o da az önce bu kapıdan çıkıp giden eşyalarla birlikte ardına bakmadan yitip gitti ufuklarımda. Şimdi bir sen varsın çıplak, bir de ben. İlk günkü gibi. Hiç tanımadan önce üzerine kurduğumuz hayaller gibi, çıkarsız ve savunmasız. O nedenle bu gece eskisi gibi sohbet edeceğiz ve sen yarın sabah bu evden çıkacaksın ve bizim başımızı dimdik kılacak bir adam olarak geri dönünceye kadar bir kere bile bu evde uyumayacaksın. Ta ki, oğlumuz, babam daha büyük televizyon alabilmek için göndermiş eşyalarımızı diyebilinceye kadar, sen başka bir şehirde çalışmaya gitmiş olacaksın. Kafasını hiç kaldırmadı. Söylediğim herşeyi, sessizce onayladı. Eskisi gibi olmadı sohbet o gece, artık hiç birşey eskisi gibi olmayacaktı ya zaten. O gece, sarılıp uyuduk. Acizliğinin soğukluğunda, uyku ikimizi ne kadar tuttuysa o kadar tuttuk biz de birbizimizi.

Sabah, o her zamanki gibi bizden erken çıkacaktı evden ve her zamanki gibi oğlum ve ben, pencereden el sallayacaktık o uzaktan bize özlemle hala bakarken. O sabah garip bir şey oldu, oğlum babasına gitme dedi. Bugün işe gitme. Ben de okula gitmeyeyim. Beraber parka gidip oyunlar oynayalım. Öyle bir öptü ki oğlunu, öyle bir sarıldı ki babasına Ali... Oracıkta vazgeçmek üzereydim aldığım karardan.  Bir gece öncesinin buz kesen elleri, sabahına ılınmıştı işte yeniden. Elinden tuttum Ali'yi, çelimsiz bedenini bir adım geriye çektim. O anda, dün geceden beri ilk defa gözlerime baktı oğlumuzun saçları ile vedalaşırken; fark ettkim ki, gözleri yüreğime artık çok uzaktı. Pişmanlık taşıyordu beyazından ve kahvesi parça parçaydı. Benim son sözüm, baban geç kalıyor oğlum oldu. Ali'nin ki ise,  tamam ama söz ver dedi, söz ver yarın işe gitmeyeceksin. Ben de okula, oldu. Onun son sözü, bakışları oldu, yüreğimi delip geçen bakışları. Demek ki hala yüreğime dokunabiliyordu. Acıyan yüreğimde, saplı kalmış bıçağı çekip verdim eline. Bunu dedim, bunu attığın her adımda hatırla. Bu bıçak kesip attı herşeyi, ne varsa. Bilmem, bakışlarımın tercümanı oldu mu o anda yüreğinde bizden kalan son parça.

O sabah da, o her zamanki gibi bizden erken çıktı evden ve her zamanki gibi oğlum ve ben, pencereden el salladık babamıza, artık uzaklardan, yakaran bir özlemle bize bakarken.

Biliyordum, biliyorum ki gecesiyle sabahıyla günahıyla sevabıyla, onüç yılın ardından, ceketini alıp gitmek bir adam için zordu. İnancımı yitirmesem, sevgimiz bizi yarınlara taşırdı biliyorum, herşeye rağmen kalkardık biz o büyük taşların da altından. Eğer bir gece önce, kendine inancını yitirmiş bir adamın kabullenişine şahitlik etmeseydim, inancımı sorgulayabilirdim. Ve yüreğim ele geçirirdi benliğimi. Bu düşünceden hemen uzaklaştım, bu sefer izin veremezdim, bu geldiğimiz son noktaydı, bir adım sonrası, felaketimiz olacaktı. Ali de tek şahidimiz. Bütün bunları onun omuzlarına yükleyemezdim. O daha, beş yaşında bir çocuktu, gözleri umutlu, yüreği sevgi kokan. Ve büyüklerin almak zorunda kaldığı kararlar, çocuklara hep çok uzaktı. Düşündüğüm tek şey, ben güçlü ve ayakta olursam, Ali'nin çok daha mutlu olacağıydı. Böylece tek bir yanı eksik kalsa da çoğalması mümkün olacaktı. Ama diğer türlü, eksikleri giderek çoğalacak, yaraları giderek büyüyecek ve belki de  hiç tam olamayacaktı. Bunu görüyordum, müneccim değildim. Kocamı tanıyordum ve yaşattıklarının farkındaydım ve daha da kötüsü yaşatacaklarının... Sadece, uygulayabilceğim bir kararlılıkta bir sonuca varmam gerekiyordu. Yaptığım bütün hesapların sonu, iki kişilik kocaman bir dünyanın, 3 kişilik giderek küçülen bir dünyadan daha mutlu kılacağına varıyordu.

Bir sonraki gece, babası eve gelmeyince, para kazanmak için uzaklara gittiğini söylediğimde, Ali televizyon mu alacak bize dedi. Henüz beş yaşında bir çocuğa neden akşam uyumadan önce bir saat televizyon seyredemediğini anlatacak kelimeleri bulamayan kendimin, bardağın taşarken götürdüklerini fark etmesiyle sarsıldım. Oğlum, babasız büyüyecekti. O gece sarsıla sarsıla ağladım. Bir ailenin varlığının, çocuklarının boynunu bükmemek olduğunu kendime defalarca tekrarladım, ikna oldum mu bilmem ama sızmasam ertesi sabah kalkacak gücü kendimde bulamayacaktım. Sonraki altı yıl, çok zor geçti. Ama hergün ölmektense, bir gün ölecektik. İşyerime telefon ettim, Ali'yi okula göndermedim. Parka gittik, oyunlar oynadık ve konuştuk. O günden sonra iki kişilik dünyamızda, kocaman insanlardık. Çabuk olgunlaştırdı hayat oğlumu. Beni hiç üzmedi. Hiç yalan söylemedi.

O geceden aylar sonra, evimize küçük ekran bir televizyon alabildiğimizde, oğlumun parlayan gözlerle, televizyonumuz geldi babam da bu gece gelir değil mi deyişini hiç unutmadım. O, gece uykuya dalmadan önce televizyonu bir saatten fazla seyretti. Bense onun çocuk sevincini.

Hiç bilmiyorum, iyi mi ettim kötü mü... Ve bugün  on yıl sonra, bazı sabahlar o pencereden el sallarken bulurum oğlumu. Elini cama yaslar ve bekler, öylesine bir iş gününe uğurladığı babasının akşam vakti eve dönecek olma umudunu taşıyan yüreğini yüreğime saklar, ağlayamam. 

Fotoğraf

Yüzümü Güldüren

En umutsuz zamanlarda gerçekleşen bir mucizedir aşk!
Sesindeki muzip gülümsemeye yükleyerek, çocuk seslerini taşımaktır uzaklardan.
Bahçedeki ortancalardan bir demet yapıp bırakmaktır, baktıkça yanakları okşayan.
En mutsuz zamanlarda yüzümü güldüren bir adamın, yüreğime bıraktığı öpücüktür  aşk!
Ve iyi ki şahanedir...
                          Ama ne...

Fotoğrafın Fısıltısı / Yorgun

Bir gündoğumuna bıraktım yarınlarımı bu sabah

Çocukların şen sesleri, ve o bahçe, ve deniz artık bana çok uzak

Akşamüstülerin günbatımlarında buluyorum dünlerimi

Bir içki masasına katık edilen kahkahalar, ve o yağmur ve o çamlık artık bana çok uzak

Geceleri yıldızlara emanet ettim umudumu, kayıp gittiler bilinmeze bir gözyaşı vakti

Beklemeler artık bana çok uzak,

yorgunum anla

çok yorgunum hayat

BOĞ(ul)MAK

Ben boğuluyorum diyorum

Sen boğazıma yapışmış

Neden ki diyorsun

Görsel

Fotoğrafın Fısıltısı / Zaman

şimdinin tiktaklarına gizledim yürek atışımı

unut artık diyen gongları çalmasa akıl saatimin

zamana göz kulak olacaktım

oysa şimdi, sadece seyircisiyim akıp giden kırık anların

Fotoğraf

Aşka Dair - 6

Aslında biliyor musunuz? Ben bekledim... Önce depremin sarsıntılarının geçmesini, sonra o yıkıntının içinden çıkabilmeyi, sonra ayakta durabilmeyi, sonra yeniden inşa edebilmeyi, kendimi mesela ve dostluklarımı...

Sonra, çok sonra, aşka inanmayı yeniden. Evet, çok bekledim ben. Hazırdım belki de o karşıma çıktığında, aşka aşık olmanın ötesinde, aşkın içinde varolmak için çok hazırdım ben onunla karşılaştığımda. Birini sevmek değildi istediğim, birinin beni sevmesini de istemiyordum Ben onu sevmek istiyordum ve onun da beni sevmesini. Bir gece ona yazdığım uzun mektubu postaya vermeden hemen önce telefonla aradım. Sesim titriyordu, sesimi de sevsin istediğim için, sesim bir kelebeğin kanadı gibiydi, tutsan, tutabilsen, parmaklarına yapışırdı tınısı, öyle narin ve kırılgandı titreyişi.

Anlatıcı, ne mektuptan, ne de o telefon konuşmasından bahsetmedi. Fakat belki de herşeyi özetleyecek o tek cümleyi söyledi :  İzin ver, bildiğim gibi seveyim seni. Cümlesi biter bitmez, saldı gözlerini uzaklara, koştu gözleri hasretlik duygusuyla. Köşeyi dönünceye kadar bekledi kadın. Bütün gece benzer bir davranışı sürekli tekrarladı. Hikayenin can alıcı yerlerinde duraksayıp o anda elinde ne varsa onunla bir kaç saniye oyalanıyor sonra da uzaklara koşan gözlerini geri çağırıyor ve daha da parıltılı bakışlarıyla, sözlerine devam ediyordu.  Sanki o duraksamaların nedeni kendi soluklanmasından öte, kadınların da kendi yolculuklarına dönüp bakmalarını istemesindendi. Tabağındaki tortelliniden bir tane ağzına attı ve lezzetini son damlasına kadar dilinin üzerinde ve damağında duyumsayarak ve sonra yavaş yavaş izlediği yolu hissederek, tortellini parçacıklarının midesine inişi bekledi. Beklerken gözleri uzaklara daldı, uzun uzun gecenin zifiri karanlığındaki sessizliğe baktı, sanki biraz daha uzun baksa, beklenenin geleceğini sandı.

Kadınlar da baktılar onunla birlikte, balkonun karşısında uzayıp giden yoldaydı gözleri, beklenen gelirse, ilk karşılayan olmak istedikleri belliydi. Böyle bir adamın gerçekliği ile yüzleşmekti. Varlığından emin olmak. Sanki onlar da bakarsa, beklenen gelecekmiş gibi baktılar. Boşluğa, karanlığa, sessizliğe, baka kaldılar.

Bütün gece benzer bir döngüde ilerledi herşey aslında. Kadın anlattı, kadınlar bulutlardaki şaşkınlarını alıp, göz yaşı yaptılar, sonra şen bir kahkaha, sonra bıraktılar ipin ucunu ve şaşkınlıkları gene bulutlarda... Kadınlardan gözünün yaşı bütün gece dinmeyen; bunun sadece on gün olduğuna emin misin, dedi. Anlatıcı gülümsedi, üstelik daha karşılaşmamızı bile anlatmadım size, karşılaştıktan sonra olanları da... dedi.

Devamı hala yazılıyor...

Görsel

Düş Kırıklarımdan Bir Ayraç Yaptım Kendime

Akşam yatağıma uzanmış, düşünürken koymuştum bu sabah yazacağım yazının başlığını. Zaten bir tek başlığı vardı aklımda, ve elimde düşlerimin kırıkları. Acuvumu sıkıp da güçlü olmalısın dediğim her seferinde, elime batan, düş kırıklarım. Genellikle bir yazıya başlık koymadan önce öyle gidip de 'google search'de bakınmam sağa sola. Ne oluyor, kim ne yazmış bunun üzerine diye. Nedense bu sabah ilk iş, 'Düş Kırıkları' yazdım ve ilk sırada kelimesi kelimesine, duygusu duygusuna içimle karşılaştım. Şöyle diyordu;

Bazı geceler kötü rüyalar görürsün..kötüdür.

öcüdür.

rüyanda düşlerin kırılır.

sonra bir gün, her rüya gibi onlar da gerçek olur.

sonra sen, düş kırıklarını biriktirmeye başlarsın çekmecende.

Kadını tanıyorum, uzun zamandır sessizce ve imrenerek okuyorum. Gören gözlerinin çektiği her bir kare fotoğrafa uzun uzun bakıyorum. Hisseden o yüreğinden dökülen kelimelere takılıp kalıyor ve üzerine uzun uzun düşünüyorum. Ya perileri olan çocuklar, ya Hindistan, ya Küba... Ya o nefes alan fotoğraflar, ya o kalbi atan kelimeler. Okudukça, yok yok artık bu duygu imrenmek falan değil, itiraf et diyorum. Herşeyin eksiksiz olduğu onun yerini; içten içe bu duygumdan rahatsız olsam da, hemen kendimi dürtüp toparlansam da, evet ben bu kadını düpedüz kıskanıyorum. Ama bir hasetlik yok, düşlerinin peşinden giden bütün insanlar gibi onu da alıp yüreğimde saklıyorum.  Günler günleri kovalarkan yazdığı bir yazıda onun sol yanınındaki derin çatlağı görüyorum. Niyekinin cevabı belli. Kadın fazla. Adamlar fazla kadınları sevmezler, ürkerler, uzaktan seyrederler. Hayranlıkla, sen nasıl bu kadar olursun ki derler, kadın dediğin senin gibi olmalı derler. Derler, derler de derler, he hadi sen de adam ol dersin, bahaneler hazırdır, dökülüverirler... En sevmediğim de, sen o kadar iyisin ki, benden daha iyisine layıksın. Hah!

Nerden geldim ben bu konuya... Kısa bir düşünme payı. Ve...

***

Ben kendi tadımdan bahsedecekken, yazı aldı beni nereden nereye sürükledi. Düşünme payı bildiğin bir saati geçti. Düş kırıklarımı toplamıştım avucuma, kanatmasalar onları hala seviyordum oysa. Tek tek baktım hepsine. Tek tek ayırdım, daha az acıtanlar, derin iz bırakanlar, olmasalardı hayatın güzelliklerini fark edemeyeceklerim, aslında kırıkken bile hala güzel olanlar.... Hepsini tek tek ayırdım. Kırıktır hani bir kenarı bir tabağın ama anneannenden son kalandır da inatla atmaz da saklarsın ya bir köşede, bir cam bardağın, içine kurumuş bir kaç çiçek koyarak hala ve ısrarla sende kalmasını sağlarsın ya çatlak olmasına rağmen... Elimde dolaşıyorum düş kırıklarımla. Onlardan bir şey yapabilirim umudumu hep çok geç yitirdim ben. Çok kanayıp, çok ağladıktan sonra. Bu sefer öyle olmayacak. Çünkü artık büyüdüm ben. Peh!

Daha söylerken inanmadım ben buna ama... Neyse, boşverin.

Ah ne pazar ama! Kuşları duygum az önce, yazı yazmak için bırakınca avucumdaki kırıkları, bir de kaldırıp da bakınca kuşların sesinin geldiği yöne, güneşi gördüm. Güzel olur belki bu sabah, belki bu sabah, hani herkes kendi romanının yazarıdır ya, düş kırıklarımdan çiçekler yapıp koyarım yazdığım romanımın arasına, bir ayraç, kaldığım yeri unutmamak için, kendime kendimde kaldığım yeri hatırlatmak için.

Zeynep'in Düş Kırıkları için buraya...

Zeynep'in fotoğrafı için şuraya bakın lütfen.

Zeynep'in yerine gitmek için ise bu yolu takip edebilirsiniz.

Karanlığa Mektuplar - 1

Yüreğimin hafızası yok benim. Kendi sevgi tohumunu toprağa bırakıp, mevsimini bekleyen çiçekler gibiyim. Güneşi gördüm mü, bir de yağmur düşerse toprağıma, hiç solmayacak gibi, en güzel renklerimde açıveririm, mevsimimmiş değilmiş önemli mi?

Her yenilgiden sonra, ayağa kalkıp kafa tutarım hayata, sanki benim kazanma ihtimalim varmış gibi, sanki baş edecek bir savunma tekniğini öğrenmişim gibi, sanki güçlüymüşüm gibi. Aklımın arşivi yok benim, olsa, inatlaşmayı keser, onun istediği gibi yalnızlığımla yaşar giderdim. Yalnızlığım, sırdaşım benim. Ne geceleri devirdik beraber, daha nicelerini deviririz bir sigaranın dumanında değil mi?

Sigaramın dumanına sarsam saklasam seni, diyor uzakta bir ses. Duyuyorum o sesi, gitme diyor, gitme... Ama kime dediği belli değil, öyle ortada bir ses dolanıp duruyor. Üzerime alınıyorum. Gitmek istemiyorum, kökleri koparılan çiçekler gibi, acıyor yüreğimde bir yer, köklerim, ne zaman bir toprağa tutunsa, hep koparılmadı mı çiçeğim. Düşündükçe o zamanları; bir damla kırmızı oluyor gözlerim, bir damla koyu siyah yüreğim. Açmadan solan bir goncada yüklü ümidim, sönüyor renklerim, içten içe, köklerime kadar çürüyor yeşilim.

Aşk, yüreği acıtmaz değil mi, peki neden acı çekiyor yüreğimin odacıkları. Kapakçıkları neden kapanıyor ağır ve küflü ve büyük gürültüler kopararak. Biri duyar da koşar mı sanıyorum.

Böyle durumlarda, bir sen koşarak geliyorsun yalnızlığım. Sen hiç beni terk etmedin ki. Söylesene seni büyütmek için nedendir gidip uzak bir yüreği kendime yakın hissedişim. Sen daha önce de böyle bir an'da büyümemiş miydin içimde. Ey yalnızlığım, yüreğimin hafızası yok benim. Sanırım ki, hoşgeldin, sefalar getirdin. Sanırım ki, çok uzaktan geldin. İçimdeymişsin, içerimde bir köşede sessizce beklemişsin trenlerimin kalkış saatini. Haydi ayaklan, şimdide çalıyor gitme vakti. Son kez çanlarını çaldı yürek. Gel de ona, sen bari eşlik et.

Temmuz 2010

* Tarihi yazıp attım arşive. Bloglarda gezinirken denk geldim, Levent Yüksel'e... Aşk mümkün müdür hala, diye soruyordu bana. Mümkündür dedim; sevmeye emek harcamak isteyenler için, aşk mümkündür pek ala. Ve hem şarkıyı hem de yazıyı paylaşmak istedim karanlık bir akşamda.

Fotoğraf

Aşka Dair - 5

Gecenin serinliği, sigara dumanlarının gölgesindeki omuzlara dokundukça ürperiyordu kadınlar. Anlatıcı, izin isteyip gittiğinde iki kadının konuşmaları geliyordu uzaktan, konuştuklarını duyurmak istemedikleri fısıltılarından anlaşılsa da, rüzgara yenik düşüyordu kelimeleri ve mutfak dolaplarından birinde asılı kaldı: Ne kadar şanslı, deyişleri...

Ev sahibi olarak, mutfakta hazırladığı yemeğe odaklansa da, evet dedi, iç sesi. Adamı öptü, dudakları dudaklarındaydı. Anlatıcı gecenin yoğunluğunu hafifleteceğini umduğu makarnanın suyunun kaynaması ile düşünden uyandı. Mutfağın tezgahına yaslanmış bedenini, iş yapabileceği kadar uzaklaştırdı. Büyükçe bir tencereyi ocağa, ısıtıcıda kaynayan suyu  tencereye, 'aldente' pişirecceği 'ıspanaklı tortellini'leri kaynamış olan suya koydu. Onbir dakikası vardı üzerine hazırlayacağı sos için. Dolaptan, mis kokulu tereyağını, kremayı ve dolmalık fıstıkları,  bir diş sarımsağı ve yeşil yapraklı fesleğenden kopardığı bir dalı çıkarttı ve mutfak tezgahının üzerine koydu. Ocağa koyduğu büyükçe bir tavaya, yağı koyması ile erimesi bir oldu. Yağ bir tatlı kaşığı bile yokken, üzerine eklediği dolmalık fıstıklar neredeyse bir avuçtu.

Düşük ısıda, yağı yakmadan fıstıkların renkleri dönünceye kadar bekledi, sarımsağı, bıçağın geniş yüzüyle bastırarak ezdi ve tavaya bıraktı. Baskın bir sarımsak tadı olsun istemiyordu, amacı sadece bir tutam lezzet katmaktı. Baskın olan tadın, tortellini olması şarttı. Sarımsağın kokusu karışınca kavrulmuş fıstıkların kokusuna, kremayı ekledi, ateşin altını mum alevine getirdi ve kremayı kaynatmadan ısıttı. Yumurta şeklindeki mutfak saatinin uyarısı ile tencerenin altını kapattı, biraz çukurca bir makarna kaşığı ile sularını süzdürmeden, tortellinileri alıp soslu tavanın içine koydu, teker teker ve nazikçe sosla buluşan tortelliniler, fıstıkları çapkın bakışlarıyla kendine yaklaştırıyor, oluşan bu tablo yemelik değil de giderek seyirlik bir hal alıyordu. Tenceredeki son tortellini de kendi fıstığı ile kaynaşınca, şöyle bir çevirdi tavanın içindekileri. Çukurca tabaklar aldı, uçuk yeşil tonunda, büyükçe bir tepsiye, yeşil büyük boy peçeteleri, çatal kaşığı, karabiber öğütücüsünü ve tuzu koydu. Çukurca tabaklara, on-oniki tane tortelliniyi özenle yerleştirdi. Üzerlerine biraz daha sos gezdirdi. Peynir rendesi ile, bir kaç ay önce gittikleri Floransa'dan aldığı  'permazan'dan rendeledi. Üzerine incecik kıydığı fesleğenlerden bir tutam gezdirdi. Bir kaç yaprak fesleğen ve yarım kesilmiş bir 'çeri' domatesle tabağın kenarını süsledi. Kokularını içine çeke çeke, tepsi ile balkonun yolunu tuttu. Tepsiyi masaya bıraktı ve müziği değiştirmek için tekrar içeri girdi. Buika'nın buğulu sesi, balkonun camlarına dokundu, ve perdelere, usulca çıkıp balkon kapısından; gözü yaşlı kadına ve dalıp giden diğerine ve gözleri ışıl ışıl olan kadının yüreğine değdi.  Kadın balkona çıkmadan bir kaç mum daha yaktı. Gece uzun olacaktı...

Devamı yazılıyor...

Fotoğraf: Google İmage

Aşka Dair - 4

Bir yatak odası gelsin gözünüzün önüne. Sallanan bir koltuk. Hakim renkler; şeker pembe, krem, eflatun ve lila... Odada iki tane yerden aydınlatma. Duvarda tablolar. İki küçük halı, yatağın yanlarında, yerler ahşap parke. Kadın, uzanmış yatağa, yerden aydınlatmanın bir tanesi açık sadece, kendisine uzakta olan. Bir kaç kutu var karşı köşede, balkon kapısının hemen yanında. Belli ki anıların yükü o kapakların altında. Müzik çalıyor fonda: Vocal Jazz... Gece uzun, gece yalnız, gece karşılıksız.

Şimdi de sokak aralarında dolaşan kadını getirin gözünüzün önüne. Bilmediği sokaklarda meraklı ama ürkek dolaşan bir ev kedisini hayal edin. Kadın, kırık bir aşkın köprülerini yakmış bir kaç gün önce, öylece herşeyini geride bırakmış bir hayat yolcusu. Dolaşıyor; kelimeler, çeşit çeşit duygular arasında gecenin karanlığında. Derken, bir adam omuz atıyor ta yüreğine. Kadın sarsılıyor gece gece. Hiç bilmediği o sokağın daha başında anlıyor, o sokağın onu çağırdığını. Korkuyor ama devam ediyor ileriye, sonra bir patika buluyor, patikanın sonu bir bahçeye açılıyor. Kadın hala yatakta, bahçedeki mürdüm eriklerine bakıyor, yüzünde bir gülümseme. Bahçede masalar, üzerinde az önceki mangal partisinden arta kalan kahkahalar. Eline alıyor bir tanesini, gülüyor ölesiye... Sonra devam ediyor, denizin kokusuna doğru... Kadın, hala yatakda.

Şimdi, denizi getirin gözünüzün önüne. Dalgalar normal bir insan boyunu aşıyor, hırçın bir deniz, koyu lacivert gecenin karanlığında ürkütücü hatta. Kadın, dalgalara kaptırıyor duygularını, şahlanıp çoşuyor deniz; köpük köpük. Kadın, heyecanlarını kumsala bırakıyor, kendi elleriyle. Denizin dalgası gelip de götürmezse izleri, adamın onu takip edeceğini umuyor. Adam geceden bahçeye bırakılmış bir tebessümün izinde bir dedektif gibi ilerliyor. Yolu sahile çıkıyor. Kumsaldaki iz, onu alıp kadına götürüyor. Kadın sabah uyandığında posta kutusunda bir mektup, iki satır buluyor:

illa bir ayrım söz konusu olacaksa, kulaktaki ses olmak daha değerli sanki...

Adam, kadının onun kulağına fısıldayacağı şarkıyı henüz bilmiyor. Kadın, mektuba gecikmeden cevap yazıyor:

illa bir iz kalacaksa yürekte kalmalı, en derini o olmaz mıydı?

öyle bir ses ve tat olmalı ki hatırladıkça yürekte bir çarpıntı başlamalı...
hatta düşündüm de ses ve tat yetmez, aşk; 5 duyuya da hitap etmeli ki, aşk olsun...
damakta tat, tende iz, kulakta ses, gözde fer, içte his...

Anlatıcı, yüreğinin kapılarını araladığında, o şarkıyı da mırıldanmaya başlıyor. Masadaki diğer kadınların şaşkınlıkları bulutlara değiyor. Kadın şarkısını bitirince, zaman kaldığı yerden devam ediyor. Kadın bir şarkı boyu; gözleri kapalı , az önceki tabloyu resmediyor: Kadını, adamı, sokağı, bahçeyi, mangalı, masayı, denizi, dalgayı, kumsalı ve izleri...

Soru işaretinin ucu bu sefer kadınların yüreğine değiyor: Bu hikaye gerçek olabilir mi? 

Devamı da yazılacak...

Fotoğraf

Aşka Dair - 3

Dinleyiciler sabırsız, anlatıcı az önceki hikayenin ağırlığından sıyrılmış ama temkinli... Beklentisi yüksek dinleyici, ikinci anlatacağı hikayeyi kısa ve heyecansız bulabilir miydi? Ne de olsa, dinleyicinin kıyaslayacağı, on yıl ile on gündü. Anlatıcı, derin bir nefes aldı, dinleyiciler de biralarından birer büyük yudum. Anlatıcı başladı söze: Uzaklıklar da aşka dair. Gözlerine bir gülümseme yayıldı. Parladı cildi, canlandı sesi. İkinci hikaye sözlerden başlayacak ve gözlerde bitecekti. Sesi, fısıltının bir ton üzerindeydi...

"o trende diyor... karşılaşmasaydık diyor... diyor... diyor!.. iki damla yaş yerinde duramıyor ... eski kente bir kaçış, bir hayata dokunuyor... bir hayat hayata akıyor, on evvel zaman önce..."

Bu cümlelerle bitirmişti yazısını, ilk kez o yazısından sonra döküldü kelimelerim, akıp gitti o gece zaman. Saatler saatleri kovaladı. Bıraktığı izleri rastgele okuyordum ve kendimi kaçınılmaz bir biçimde ona yakın hissediyordum. Nasıl da hayranlıkla tanıma isteği doğdu içimde. Adam belki ki, bir aile babası, sevecen, samimi ve yürekli... Onun da dediği gibi, bir hayat belli ki, bir hayata akıyordu, orada, o anda, o kelimelerle... Zamanı şimdiydi.

Anlatıcı bir ara, biliyorsunuz değil mi, bir adamın çocuklarını büyütmesi ne değerlidir, dedi. Biri; iki çocuk sahibiydi ve hala evdeydi, diğerinin ise tek çocuğu vardı ve babası oğlunu yılda bir kez görüyordu - o da hepi topu 10 gün- çocuk olduktan iki yıl sonra boşanmışlardı.  Zaten çocuk büyüdükçe de, bu konuda artık kendi kararını kendi almak istiyor ve babasını görmeyi reddediyordu.   Kadınlar, kendi dünyalarına dönüp, derin soluklar aldılar. Anlatıcı onlara bir süre izin verdi. Biralardan birer yudum daha alındı, derinleşen sessizliği bozan,  böyle bir baba özlemini başları ile onaylayan kadınlardan biri oldu. Sen böyle anlatınca, böyle bir adamın varlığına inanmaya yüreğimi yeşertiyorsun biliyor musun, dedi. Anlatıcı, kadının omzuna dokundu, o elin yüreğe kadar gideceğini biliyordu. Bir damla gözyaşı olup aktı duygu. Masa sustu. Üstelik anlatıcı, adamın iyi bir sevgili olacağına dair bir öngörüsünü de bir kaç alıntı ile onlara da aktarmayı başarmıştı. Bu durum, masadaki herkesin "böyle bir adam var mıdır" sorusunun cevabını aramasına sebep olmuştu.

Sonra... Sonrası bir mucize gibiydi.

Anlatıcı, anlatmıyor, yaşıyor gibiydi. Söylediği her bir kelime, kanatlanıp kelebek oluyordu, uçuç böceği, sonra bir ortanca, bir gelincik, bir çocuk sesi, bir şarkı... Her bir kelime, bildiğin yaşıyordu, öyle yoğun, öyle duyguluydu.

Aralarında, ritmi sürekli gelişen diyalogları tek tek anlatırken, aklına bir geceleri geldi, biraz muzip biraz oyun biraz gerçek biraz düş bir an.

gecenin bu saatinde şarap olmak istedim ya da notaları elle çalınan bir şarkı...

karar veremedim...

hangisinin izi daha kalıcı olur bilemedim :)

damaktaki tat mı, kulaktaki ses mi daha derindir acaba?

Kadınlar; eee...  ne cevap verdi, diye heyecanla sordular, gözlerindeki soru işaretlerinin ucu, anlatıcının yüreğine kadar değdi. Anlatıcının yüzünde bir gülümseme, nasıl da keyifli; durdurdu zamanı o karede. O geceye gitti. O duygulara, o duyguların saflığına, içtenliğine, çıkarsızlığına, beklentisizliğine... Bir an'ın kendilerinde yarattığı duyguları paylaşmanın ötesine geçmeyen o saatlere, kelimelere... Açtı yürek kapılarını, içinde ne varsa aksın istedi o gece.

Yazılmaya devam ediyor...

Fotoğraf

Aşka Dair - 2

Bugüne kadar ödenmiş en yüksek bedelle sahip olunabilecek bir tablodur aşk, ve söyleyin der anlatıcı: Böyle bir tablo kaç el değiştirebilir. Uzaktan bakarsınız sadece, eğer o da biraz şanslıysanız sergilendiği yürek açarsa kapılarını size... Ve bu paha biçilmez tabloyu ancak, sahiplerinin izlerinden ayırt edebilirsiniz. Derindir çizgileri ve renkler, gidiyordur bir uçtan bir diğer uca renk paletinde ne kadar renk varsa, ve her bir renk değmelidir yürek uçlarıyla yaşanan anların üzerine. Bir kelebek olmalıdır krem rengi üzeri mavi benekli, bir rüzgar gri, bir kıyı yeşil, bir liman mavi, bir fırtına koyu, bir gökgürültüsü şimşek kırmızı, bir frezya beyaz, bir kır çiçeği mor ve güneş olmalıdır turuncu ve bir tarlada gelincik; yabani ve kırmızı ve lila olmalıdır lisiyantus ve nehir olmalıdır saydam ve su olmalıdır duru ve ortanca top top, ve gökkuşağı olmalıdır her renk ve siyah olmalıdır ayrılık. Doyumsuz bir karmaşanın içindeki dinginlikse hissettiğiniz, işte budur  aşk.

Tablolar / Monet / Google İmages

Devamı Yazılıyor...

Aşka Dair - 1

Üç kadın balkonda oturuyor... Biri hikaye anlatıcısı, insanı, insana, insanca anlatma telaşıyla aktarıyor yaşanmış olanı, yaşananı, yaşanacak olanı.  Geçmiş zaman aşklarının kapıları aralanıyor sohbetin en koyu yerinde. Geçmiş zaman aşkı dediysek, hepi topu iki tane. Anlatıcı durur mu alıyor sazı eline.  Üç kadından biri yönetici, biri doktor biri de, dedik ya hikaye anlatıcısı, onun işi bu.

Gözlerden başlıyor ilk hikaye, sözlerle son bulacak. Bir varmış... Bir yokmuş ağzından dökülmüyor. Bir adam, bir de kadın varmış. Adamla kadın göz göze gelmiş. 

İlk hikaye on yıl süren bir aşk hikayesi; miş'li geçmiş zamanın içinde yoğuruyor anlatıcı hikayesini,  yer yer durup, düşünüyor: Sanki gözünün önünde bir sahne, olup biteni, perdesi aralık kalmış kulis kapısından görebildiği kadarıyla aktarıyor gibi. Saatler, tik tak, tik tak işliyor kendi ritminde. Yelkovanla akrep, el ele tutuşup yağmurda dönerek zıplayan çocuklar gibi şen, dönüyor da dönüyor. Tam 34 dakika 24 saniye boyunca anlatıcı susmuyor. Kadınlar kah ağlıyor, kah gülüyor, kah susuyor, kah  ağızları bir karış açık şaşkınlıkları donuyor. Gözyaşları, pınarlarından az sonra akmaya hazır beklerken, kadın tempoyu aniden yavaşlatıyor, sonra hızlandırıyor... Kelimeler, anlar, heyecanlar havada uçuç böcekleri gibi, oradan oraya konuyor, yavaş yavaş yürüyor. Dinleyicilerin pınarları istemsizce akıyor, doluyor, boşalıyor, sonra tekrar doluyor, duruyor; yerini bir tebessüme bırakıyor, bazen sonu gelmez bir kahkahaya, sonra yeniden akıyor, oluk oluk, peçeteler yetmiyor, rimeller yanaklarda bir yol olup uzuyor. Anlatıcının sesi iniyor. Anlatıcının sesi yükseliyor. Anlatıcı dekorcu oluyor; mumlar sahne ışığı, bir ara sahne amiri ve bir ara kostüm sorumlusu. Son provada müzikler canlı çalınıyor. Oyunu yazan, oynayan, yöneten hep o. Anlatıcı, perdenin kapanmasına yakın, bir suflör gibi fısıldıyor: Ayrılıklar da aşka dair.

Bir ara veriyor kadın, içkiler tazeleniyor. Masada küçük parçalara bölünmüş incir, beyaz küçük kapaklı bir porselende duruyor. Kavrulmamış taze bademler ve ceviz içleri, sapları çıkartılmış kirazlar biraz buzlukta bekletilmiş; sıcağa çıkınca terlemiş hallerinden belli ve kabuğu soyulmuş ve küçük küçük dilimlenmiş kayısılar üzerlerinde minik kokteyl çatalları ile ince uzun beyaz porselen bir tepsi içine dizilmiş; kavuniçi, yeşil ve sarı desenli üç ayrı çukur porselende sunulmuşlar her zamanki gibi özenle hazırlanmışlar belli. Koyu lacivert, el yapımı, cam çanakta ise kavrulmamış fındık var. Masa öyle zengin değil, biralar buz gibi, güneş az önce uğrayıp geçtiği balkondaki yeşillere şifa olmuş, canlı ve parlaklar. Toprak, konuklar gelmeden önce aldığı suyla kokusunu salmış balkonun dört bir yanına. Masa, oval ve tam üç kişilik. Anlatıcı ortada, kadınlar sağlı sollu tutmuşlar hayatın uçlarını. Hayat, az sonra masaya dökülen kelimelerde yeniden can bulacak, fıstık yeşili masa örtüsü, anlatıcının her bir kelimesi, vurgusu ile daha da canlanacak. Dinleyicinin her bir gözyaşı, her bir kahkahası ile yaşam elle tutulamaz, görülemez ama hissedilebilir... Gece ilerledikçe bir tablo gibi hayranlıkla seyredilen bir nesneye dönüşecek yaşananlar. Ne tezatlık!

Devamı Yazılıyor...

DİÇ / Uzun İnce Bir Yoldayım

 

Haberdarsınız mutlaka ama, ben kendime de bir ödev olması için koymak istedim dünyama...

İnsanların; inandıkları, savundukları ve sahip çıktıkları adına attıkları somut adımları kendime bir anlamda ayna gibi tutmak istedim.

Ben bu türküyü de çok severim...

Daha önce de, Divane Aşıklar'ı çalmışlardı ki,
onun yeri bambaşkadır yüreğimde...

Şimdi bir kere de siz DOĞA İÇİN ÇALın derim...

İnanın pişman olmayacaksınız...

Doga icin Cal 2 / Uzun ince bir yoldayim 

Şair Olup Yazasım Var (dı)

Kırlara yayılasım var, denizlere bakasım uzun uzunnn...

Aşkı koklayasım var,

Havada uçuşurken kelebeklerim,

Öyle şair olup yazasım var

Hani cansever böler ya sevdiğini günlere

İşte öyle;

Seni günlere böldüm, seni aylara
Daha yıllara, yüzyıllara böleceğim
Ve her zaman söyleyeceğim ki beni anla

Yüreğim oncalarca yangınların küllerinden yeniden doğdu
Ama eskitildi, yıpratıldı, minesi çatlamış bir diş gibi
Var,  var ama biraz kırık senin de bildiğin gibi.

Böyle eskitilmiş de olsa bu kalbi
Minesi çatlamış bir diş gibi durduracağım karşısında

Sana bir aşk şiiri yazmak isterdim bugün, uzandığım kırlarda
Ama bilirsin;

Şiirler söylenir, şiirler biter
Biz bu sevdayı neresine sakladıktı sen ona bak da
Kahverengi avuçlarına mı gözlerinin
Tam oradan mı kahverengi yağan bir aydınlığa.


Avuç içlerimin terinde, akıyor bir kahverengi gözyaşı
Oysa ben bugün kapımı açıp çıkacaktım dışarı
Atacaktım kendimi sonsuz yeşile
Bırakacaktım içimi derin maviliklere
Sonra, sonrası yok işte,
Oturdum kaldım bu kanepede
Bekliyorum
Gelişini

Bütün günler yenileşir her bekleyişte
Ve bütün dünler, bütün geçmişler
Kapını açarsın ki bir de, hiç kimseler yok
Çaresiz, benim sana gelişim de hep böyle.

En fenası da ne biliyor musun
Bir aşk şiiri yazacaktım ben sana
Dün akşam da niyetim buydu aslında
Oturdum balkona aldım elime kalemi
O bulut geçmeseydi
ve o yıldız tek başına
pürüssüz bir mücevher gibi
ışıl ışıl
parlamasaydı.
Bir aşk şiiri yazacaktım ben sana
Öylesine şair olup yazasım vardı ki
N'olur beni anla!

Dün akşama doğru turuncu bir bulut geçti
Sonra bütün bulutlar hep birden geçti
Anılar, anılar, belki hepsi bir kelime






Fotoğraflar / DeviantART
Şiir / Edip Cansever - Seni Günlere Böldüm

Akşam Vakti Balkon Keyfi

Balkonda oturuyorum gecenin karanlığı çökeli epey oldu, akşamüstünün çocuk cıvıltıları seyrek ama hala enerjik... Bu akşam hava, günün; yoğun, basık ve sıcak oluşuyla dalga geçercesine serin esiyor. Hani neredeyse insan omuzlarına bir şey alma ihtiyacı hissediyor. Gecenin sessizliğine karışan çekirdek çıtlamaları, bir genç kızın bir oğlana kur yapan gülüşü ile bölünüyor. Yürüyüşten dönen Ahmet Amca, Şükriye Teyzeye oğlanla ilgili tembihlerini bildiriyor ki, akşam oğlan eve gelince kötü olan ana olsun oğulla... O sırada telefonum çalıyor, sevgili, yeni bir albümümüz oldu, onu dinliyorum şimdi diyor. Sesindeki heyecanı seviyorum, beni bu halleri hep gülümsetiyor, hani afacan bir çocuğun, o muzip gülümsemesine eşlik eden zekasının aynası pırıl pırıl bakışları vardır ya, işte o haliyle geliyor gözümün önüne adamın yüzü, gözü, dudakları... herşeyi!

Telefonu kapatıp kaldığım yerden devam ediyorum okumaya.  Az sonra, okumaktan yorgun düşmüş gözlerim uyarıyor beni: hevesimi, yarın ve sonraki akşamlara saklıyorum ve kaldığım yere bir işaret koyup, kendi dünyama yol alıyorum; bu akşamı kendime not almalı, sizin aklınıza da karpuz kabuğunu düşürmeliyim. O blogu kapatırken bile yüreğim hala o yolculuğun kilometrelerinde, herbir pedalın dönüşünü okuyabilmek istiyorum. Bir adamın kendi düşünün peşinden gidişine yol arkadaşlığı ettiğimi sanıyorum. Bu sanma hali bile yetiyor bana, heyecanlanıyorum. Çocukluğumdan beri, farklı kültürleri ve ülkeleri ve orada yaşayan insanı tanımayı istemiş ama ne böylesine bir yolculuğa çıkacak cesareti, ne fiziksel gücü ne de inancı bulabilmişimdir. Bu nedenle, ne zaman bir gezginin not defterine çıksa yolum, uzar giderim o yolda ben, kendi heyecanlarımın resmi gibidir her detay; belki de hiç göremeyeceğim vadilerde uyanır, çağıl çağıl akan derelerinden su içerim, konuşamadığım insanlarla göz göze gelir ve gülümserim... Bir gezginin yüreğinden kalemine dökülen kelimelerle ben de benzer bir rotayı kendi yüreğimce çizerim.

İmrenerek ve hayranlıkla izlerim ben düşünün peşine düşmüş insanları. Yeni bir etiket koyma zamanı belki dünyama, imrendiğim, hayranlıkla dinlediğim, izlediğim insanları taşımalıyım ben dünyama; mutlaka imrendiklerimin tadı kalmalı bu dünyada: Umudumu besledikleri için, en çok da insanın isterse başarabileceğinin resmi oldukları için. Ve belki de en önemlisi, kendilerine bu kadar inandıkları için. Vaktiniz olursa, çok da anlamlı bir amacı kendine yol etmiş genç bir gezgin olan Gürkan'nın, Japonya yolcuğunu etap etap okuyun derim. Ben henüz Gürcistan'a kadar gelebildim, o da 16 Haziran'da Özbekistan  sınırından sonra yazı girememiş. Heyecanla devam eden bir roman gibi, ya da ben gerçek yaşamı okumayı da, seyretmeyi de daha çok seviyorum, o nedenle de bu yolcuyu size tavsiye ediyorum ve sizi onun kelimeleri ile başbaşa bırakıyorum.

Bu tura çıkmadan önce amaçlarım belliydi. Şehirlerde daha çok bisikletli görmek, Asyayı bisikletle keşfetmek, bir çok yeni insan, yeni yer görmek, kendi kültürümü onlara anlatmak arkadaşlıklar kurmak, kendi yaşam alanımı genişletmek ve yeni tecrübeler edinmek. Bir tane daha eklendi, bana inanmayanları hayal kırıklığına uğratmak.

Üçü Bir Arada

Ne zaman normalleşti, evli bir adamın sevgilisinden bebek beklemesi.

Ne zaman!

Fotoğraf için buraya

Haber için şuraya, bakıverin.

Bir de tavsiye ederim yandaki listeye şöyle bir göz atıp, zaman ayırıp dinleyin.

Güzel bir pazar geçirmenize vesile olur belki.
Bugünlerde bu müziklerin tınısı dolanıyor içimde.

İşte O An / Bir Konser Üzerine

lara fabian - adagio

Mucize günler öncesinde, biraz meraklı biraz da telaşlı bir 'iyi ol' cümlesi ile başladı. 'nasıl düzelecek bir bilsem' diye geldi karşılığı. 'dilerim zaman çabuk geçer ve çözülür herşey' temennisi miydi bilmem aklına; 'gitmek istersen davetiyelerimi sana ulaştırabilirim' cümlesini getiren ve benim de büyük bir heyecanla bu teklifi kabul etmem.

Onu kelimelerinden tanıyorum sadece; o bekriya benim için, pilli, herşeyin öylece ortada bırakılıp dağınık kalmasının müsebbibi. Dağınıktı yazıları, 'Dağılmış onca şeyden geriye kalan bir tek yazılar, bırak dağınık kalsın o halde !!!' diyordu, dağınık olmayı kelimelerden kendi dünyasına ne ara taşıdığı ise hiç anlaşılamıyordu. Bilmem; belki de bu nedenle dağılıp duruyordu son günlerde yüreği ve yüreğinin sesini dinleyen kendisi... Belli ki mottosunu değiştirmeliydi. O nedenle 'iyi ol' demiştim ona, ve 'iyi davran kendine'. O unutulmaz bir akşamın, bir ömür boyu unutulmayacak bir yüreğin sahibiydi ve dün akşam kendinden öte birini mutlu etmeyi tercih etti.

Bu mailleşme trafiğinden sonra, üç günlük raporun ardından kendimi işe kaptırmış ve dünyevi zevkleri unutmuştum bile. Toplantının orta yerinde, kapısı çalındı odamın. 'Sarı tişörtlü kargo adam' giriverdi içeri, elindeki zarf ile. Herkes şaşkın bakarken, gülümseyen bir tek ben, haliyle bana doğru uzatıverdi imza formunu. Nasıl da heyecan sarmıştı birden bire dört yanımı. Toplantı biter bitmez baktım biletlerime. Kiminle gitmeliydim ki bu konsere...

Konser günü gelip çattığında, bir gün öncesinden belli dozlarla alınmış Lara Fabian müzikleri, ruhuma işlemeye devam ederken ince ince, abimi götürmek geldi aklıma. Gerek çapraz bağ ameliyatına bağlı sakatlığı gerekse istediği gibi gitmeyen aşk hayatına ilaç gibi geleceğinden emindim ki, zaten aynen de dediğim gibi oldu.

Yerimiz güzeldi, sağdan soldan sürekli tanıdık yüzler ve sesler geçiyordu. Selamlaşmalar havada uçuşuyordu. Bir ara, bizi tanıyan bir abimiz, protokolde boş kalan yere geçmemizi söyledi. Önce bir tereddüt ettiysek de, ikinci sıranın tam ortasındaki boş üç koltuğu görünce, teşekkür edip geçiverdik en öne. Gökyüzü, kuşların göç yoluydu, yoğunlaşan seslerine kafamı kaldırınca gördüm onu: İşte gene oradaydı. Ben hep buradayım diyen haliyle, ışıl ışıl tek başına parlıyordu.  O arada aradım işte, tam zamanıydı; sesini duymak bile yetmişti, bu konser yine de onunla dinlenecekti.

Hava karardığında ve ışıklar söndüğünde, yumuşacık bir ses duyuldu biraz uzaktan. Saygıyla selamlayıp seyircisini, intronun hemen ardından söylemeye başladı ilk sarsıcı sözlerini... Duru bir güzellik, abartısız bir kıyafet, saç ve makyajı ile gülümseyen gözleri, şarkıyı söyler gibi değil de anlatır gibiydi bir sese ait  en usul tonda. Konserin ortasına doğru üç kadından söz etti; onu etkileyen, bugün burada olmasını onlara borçlu olduğunu söylediği üç kadından.. Her parçadan önce, onlara adanmış onlarca kelimeye sığdırmaya çalıştı hayranlığını. Diana Ross şarkısını, Bette Midler'in bir şarkısı ile devam ettirdi. Ve son olarak City of Angels film müziğinden bir şarkı ile konserine devam etti. Ben kadın yorumcuları seviyorum dedi, aslında kadınları seviyorum, cesaretli oluşlarını, yüreklerini; hem kim sevmez ki dedi. Ortada boy bir leğen büyüklüğündeki çinko kap içine doldurulmuş suda çalınan ahşaptan bir salata kabına eşlik eden gitarı, onların çıkarttığı sesleri hayranlıkla seven bir tonda söyledi sondan bir önceki şarkısını ve bis için geri geldiğinde, piyanoya eşlik etti gürleyen sesi: Üstelik, Kanadalı bir şarkıcının bestesini yorumlamaya çalışıyorum diyecek kadar da mütevaziydi.

Bütün konseri yüzümde bir tebessümle seyrederken, yüreğimdeki adamın bu konser üzerine yazacağı yazının ne kadar muhteşem olabileceğini düşündüm. Sahneyi tarifle başlardı cümlelerine, sahnenin tam ortasında duran koyu kırmızı iki kişilik koltuk ve üç şamdanın yarattığı o romantizm duygusunu dökerdi kelimelere. Sadece bir piyano, bir gitar ve vurmalılardan oluşan, o dev orkestraya mutlaka bir methiye düzerdi en içtenlikli cümlelerle. Ve Lara'ya, ve an'a, ve o gökyüzündeki yıldız'a, ve kuşlar'a, ve kimbilir evren'e dair ne güzel duyguları yoğururdu yüreğinde de dönüştürüverirdi an'ı, düş bir gecede geçen gerçek bir hikayeye. Mutlaka, Lara'nın ilk sahneye çıktığında miktofon ayağını, bir el hareketiyle bulunduğu yerden iki adım öteye taşıyışını yakalar ve o anın, o elin zarafetini çizerdi size, üstelik sadece kelimelerle yapardı bunu. Biliyorum, benden güzel yazardı adam bu konseri, biliyorum, çünkü; kelimelerine aşık olmuştum ilk önce.  En basitinden, o mutlaka piyanoda kim var bilirdi. Ve şarkıların adlarını da... Sizi bilgilendirirken, öyle bir büyülenirdiniz ki, konseri dinlemiş kadar olurdunuz. Olurdunuz diyorum ve bu kadar eminim, çünkü; ben onun konser yazılarını ne zaman okusam, ya da bir opera yazısını mesela, akıp giderim o anların içinde. O anda, yani okurken ben onu, bilmem belki de çok sevdiğimden, duyarım yaylıların vurgusunu ve hissederim üflemelilerin uğultusunu ve korkutur vurmalıların çıkarttığı ses, eğer aniden yükseliverirse akıp giden zamanın orta yerinde, güm diye... O yüzden dedim ya, bütün konseri yüzümde bir tebessüm ile seyrederken yüreğimdeki adamın bu konser üzerine yazacağı yazının ne kadar muhteşem olabileceğini düşündüm, diye.

Je t'aime, B.
01:43

***

'güzel bir düş getirsin sana bu gece' temennisi ile bitti gece. Öyle oldu, düşümde gördüm onu. Büyük bahçesi olan büyük beyaz bir eve girerken, bilmem o beni fark etti mi, içimden taşan özlemimin koşarak ona sarıldığını hissetti mi... Sabah karşı camlara vuran güneşin turuncusunda, yüzümde bir gülümseme ile uyandım güne: düşüm gerçeğim olmuştu, bir kelebek olup dudağıma konmuştu. Güzeldi...

S. V. A. K.

06:27

Bir Konserin Öncesi

taime lara

 

Biliyorsun değil mi sevgili,

ne çok istedim kollarında ağlayarak je t'aime di(nle)yebilmeyi...

 

Ben Size Demedim mi?

Kanım bitlenince bugün, ezelden bir rahatsızlık durumu da olunca bünyenin, haliyle bugün de düşündü, ne yapsam ne yapsam da keyfimi katmerlesem diye, uzun uzun... Hal böyle olunca, güneşte gözüme gözüme vurunca, dedim bir limonata yapayım en buzlusundan, içeyim serin serin. Hazır iyileşmişim, kutlanması gerek bu durumun. Başladım limonata tariflerine bakmaya. Malzeme basit: En sarısından mis kokulu limonlar, ılık su, soğuk su, şeker ve tabi ki yeşil mi yeşil, taze mi taze mümkünse dalından henüz koparılmış bir avuç nane.

Limonatanın da tarifi mi olurmuş demeyin. Siz beni dinleyin, suya şeker katıp üzerine sıktığınız limonlu karışıma limonata demeyin. Bir kaç tarifi okuduktan sonra, döndüm gene kendi yoluma, bildiğimce yapacağım limonatamı: Önce kabuklarını rendeledim ince ince, ardından sıktım limonları ayrı bir kaba. Limon kabuklarına ekledim şekeri, benmari yöntemi ile ısıtıp; limon kabuğunun rengini, yağını, aromasını salmasını bekledim  bir süre. Beklemek bununla kalsa iyi, soğudu bu karışım önce, ben naneli  sevdiğim için ekledim ince ince doğranmış canım yeşili üzerine, ezdim, ezdim, ezdim bir iyice. Salınca nane de hem kokusunu hem de rengini, ekleyiverdim üzerine sıcaktan ılığa doğru yol almış suyumu. Karıştırdım şekerler eriyinceye dek, önce tülbent inceliğinde süzgeçimden geçirdim ki yapraklı yapraklı olmasın limanota cam bir kaba girince. Doldurdum camdan bir şişeye karışımı, ekledim üzerine soğutulmuş suyu, içine attım bir dal nane, koydum dolaba lezzetleri kaynaşsın diye birbirleriyle, içeyim dedim iki saat sonra, daha ilk yudumda budur dedim işte limonata!

Limon Gibi Bir Güne, Frambuazlı Muffin Pek Yakıştı Doğrusu

Şimdi ben evdeyim ya, hani dinleneyim diye. Ama gel gör bünye rahatsız, oturamıyor öyle boş boş ki dinlensin, yenilensin, enerji taşmaları yaşasın. Haliyle ne oluyor, kadın kısmısı, yani ben oluyorum, dolanıyorum, ne yapsam ne yapsam, ne yapsam da yattığım yerden kilo alsam. Sonra aklıma düşüyor, buzluktaki ahududular, ki namı diğer frambuazlar. Gün, bildiğiniz limon. Bazıları için yemek mümkün olsa da ki güzel geldiğindendir herhalde ben genellikle ekşi bir tat bulurum kendisinde, keklere, salatalara ve bazı soslara yakışsa da, güne yakışmıyor işte. İşte ben böyle dertli dertli otururken, ne olacak buzluktaki frambuazımın hazin bekleyişi diye düşünürken, aklıma geldi, Cafe Fernando'ya uğramak; maksat bakarak doymak. Allahım nasıl tariflerdir onlar ve nasıl fotoğraflar. Kısaca adam yetenekli, ben ise tembel. Yoksa bende de var yetenek, valla bak. İnanmazsın ama okumaya devam et. Neyse, dolanırken aklımda 'ne olacak bu frambuazlarımın hazin bekleyişi" cümlesi, karşıma çıkıyor bir tarif; hem güne uyuyor hem de aklımdaki frambuaza.  Alıyorum soluğu az kullanılmış, uzman elinden mutfağımda. Yanlış anlaşılmasın satılık değildir kendisi.

Bir elimde; Frambuazlı ve Limonlu Muffin... tarifi. Diğerinde ölçü ve karıştırma kaplarım. Bende bir seviyorum, evlenecem havası... Giriştim hemen işe, önce yumurtalar çıktı dolaptan ve diğer malzemeler masa üstüne dizildiler teker teker. Nasıl bir yeni gelin edasıyla kıvrılıyor o spatula elimde; ıslak malzemeler, kuru malzemelerle flört ederken, ah bir video çekenim olsa da şu yeteneğim görülse diyorum bir elim havada dans ederken. Dilimde bir şarkı, var mı benden iyisi... Aniden durup, hemen ciddiyete davet ediyorum kendimi. Bu iş ciddi; fotoğrafını gördüğünüz muffin, hasta bünyemin ilacı. Bir ilacım daha var ama kendisi şimdi uzakta. Hem o gelinceye kadar iyileşmek lazım değil mi?

Neyse efendim, şu yanda uzayıp giden fotoğraftan da anlaşılacağı üzere, pişti de tadına bile bakıldı kendisinin. Annemin, özene bezene dağlardan topladığımız ahududularla yaptığı reçel de oldu yanına sos. Tavsiye olunur hem muffin, hem de reçel. Malzemesi az, yapımı kolay, otuz dakikada masada.

İnsan, Kendi Hayatının Yazarı...

Hastayım ya, evdeyim haliyle. Gün içinde ara ara televizyona bakıyorum, herhangi bir şey beni yorsun  istemiyorum. Başlığa taşıdığım cümleyi duyuyorum, Amerikada yayınlanan bir programın fısıltı tonunda sesle söylenenleri. Yaşam koçu, kendisi ile ilgili olumsuzlayan cümleleri sıklıkla tekrarlayan seyircisine, tavsiye niteliğinde yaptığı kısa bir konuşmanın içinde kullanıyor bu cümleyi. Televizyonu kapatıyorum. Sessizlik ve düşünce...

Kendi yazılarıma baktığımda, hüznün ağırlıklı bir yeri olduğunu söylememe gerek yok değil mi? Bu blogu okuyorsanız zaten biliyorsunuz ve hatta belki artık eskisi kadar sıklıkla okumuyorsanız yüksek bir ihtimal ki, artık bu hüzün denizlerinde kulaç atmaktan siz bile yoruldunuz.

Nedenleri, niyeleri üzerine yapılan bir düşünme egzersizi, bana bunları yazmamın içimde biriktirmeden atmak isteği ile açıklanabileceğini ispatladı sanki. Peki ya mutluluklar, hiç mi yoklar, dökülmüyorlar mı yoksa kelimelere, başka bir nedeni olabilir mi onları yürek ardına saklamanın.

Gene bir düşünce egzersizi: Aklıma sırasızca gelen durumlar, cümleler, yazılar, anlar... Birkaçını sizinle de paylaşayım istedim.

Bir arkadaşım, yıllar önce, neden mutlu bir evliliğin olduğu halde, o mutluluğu ön plana çıkartmıyorsun dediğimde, kıskananların olumsuz enerjileri ile uğraşmak istemiyorum da ondan demişti.

Hemen hatırıma gelen bir başka şeyse şu aşağıda okuyacağınız satırlar oldu; içimin acısını kustuğum kelimeler, karamsardı, umutsuzdu ve belli ki okuyana da bulaşıyordu.

Sevgilim Evrenim,
Siteni tekrar canlandirdigina sevindim.
Her zaman yadirgamissimdir çogunlukla kotu anilarini okurlarinla paylasmani...Sanki hayatinda hiç guzel anilar yokmus gibi. Allahtan ben oyle olmadigini biliyorum
Gülen güzel gözlüm.
Senin hayranın.

Serbest bir çağrışım, çoklukla sizi, sorunun asıl kaynağına ulaştırır. Neden neden tekniği gibi... Problem çözme teknikleriyle yaklaşmayız gündelik yaşamda sorularımıza ve sorunlarımıza. Oysa, ve büyük bir olasılıkla bunu yapıyor olsak, çorbada tuz yok diye ayrılıkla sonuçlanan pek çok ilişki daha sağlam, mutlu ve huzurlu devam ediyor olurdu, kanımca tabi.

Bak, gördünüz mü, enfeksiyona yenik düştü düşünce sistemim, planlı bir yazı yazma isteğim, kendini akan düşüncelere teslim etti ve akıp gidiyor, artık plansızca. Yazmaya devam edeyim bakayım, yolumu nereye çıkaracak bu kelimeler. Siz de okumaya azmaderseniz belki buluşabiliriz bu yazımın sonunda.

Haşmet Babaoğlu, Babam Benim yazısında der ki; (2006 tarihli bir yazı, bir yazımda uzun bir alıntı yapmışım, ama bugün o yazının sadece bir bölümünü taşıyacağım buraya)

Bilelim ki... İnsanı anlamak annelerimizi sevip anlamakla başlar.

Hayatı anlamanın yolu ise babalarımızı sevip anlamaktan geçer.
Bilelim ki...Annelerimiz bizi gerçekten seviyorsa biz de kendimizi seviyoruzdur...
Babalarımız bizi bağrına basıyorsa biz de başkalarını korkmadan kucaklayabiliyoruzdur...

Çocuk yetiştirmenin, hele de mutlu bir birey yetiştirmenin, anne ve babanın omuzlarına yüklediği sorumluluk hep ürkütmüştür beni. Dozu hep ayarlamak zorunda olan anne ve baba, ah ne büyük bir çelişki, çok sevsen olmaz, sevgiyi az sunsan, gene olmaz. Peki ya o doz kaçtığında... O doz kaçtığında ortaya çıkan  gedikleri, çocuğun erkenlikle başlayan farkındalıkları ve yaş ilerledikçe zamana, insan ilişkilerine, yaşama yansıyan kapatma telaşlarını; birazcık insan üzerine düşünen, gözlemleyen ve okuyan herkes görebilir aslında.

 

Bu konuda ahkam kesecek birikime sahip değilim, sadece kendimce hayatı gözlemlemeyi sevdiğimden, baktıklarımı gördüğümü düşünüyorum. Mutluluk üzerine neden daha az yazıyorumun cevaplarını ararken çıktığım yolculuğun duraklarında denk geldiğim ve yaşandığı anda beni mutlu etmiş, ama ben bunu dile getiremediğim için soru işareti kalmış olanlar varsa, içimden onlara teşekkür etmek istedim. İnanırım ki, insanlar artık birbirlerinden haber almasalar ve hatta hiç ama hiç gözleri değmese de artık birbirlerine, bir zaman diliminde, bir anı paylaşan yürekler, mutlaka hissederler birbirlerini. Ve ılıklaşır yürekleri, yürekten gelen bir teşekkürle, sevgiyle, özlemle...

 

Gene ne çok uzattım değil mi; ezcümle; gördüğünüz ve bildiğiniz üzere; sıklıkla umutsuz, karamsar ve acı kelimelerim. Sanırım bunu; "ben kendi hayatımı yaşıyorum, yazdığım hayatsa çoğunlukla içimde tutmak istemediklerim" cümlesi ile açıklayabilirim. Tabi bir de taşanlar var: Aşk... Bir meditasyon tekniğiydi sanırım, içimizdeki olumsuzlukları dışarı bırakıp, olumlu düşünceleri içeri almak. Yazmak benim için, açtığım bir pencere... Şimdi derin bir nefes; acılar dışarı; huzur, mutluluk ve aşk ise yüreğime... Taşarlarsa, elbet buluşur onlar da kelimelerimle...

 

 

Fotoğraf / Salvador Sabater