TEKİLA

yazmıyorsam
hissetmediğimden değil

susuyorsam
bilmediğimden değil

ağlamıyorsam
gözyaşlarım olmadığından değil

dilimde kesif bir tuz tadı
yüğerimde bir limonun yakıcılığı

oysa dün gece kalsan yanımda
çok değil sadece beş dakika
tek shut tekila etkisi yapardın bana

sen her ihtiyacım var dediğinde
rakı sofrası olurken ben sana
tek shutı çok gördün ya bana...

şimdi...
yazmıyorum
susuyorum
ağlıyorum
en serseri kılığımla atıyorum kendimi sokağa
biliyor musun yağmur yağıyor dışarıda
sana niyet alınan tüm rakıları
yağan yağmura katıyorum damla damla
anason kokan sokak kadınları sarıyor etrafımı
bir de bira içen berduşlar

sokak kadınları hep bir ağızdan
"çalsa da açma kapını bir daha" diyorlar
berduşlar ağızlarında lafı geveliyor
"çık git ondan, bir gece yarısı
karış sokağa"

gece yarısından hemen sonra
salaş bir rock barın kapısında buluyorum kendimi
bir berduş koluma giriyor
kıvırcık siyah saçları yağmurdan ıslanmış
bir çocuğun masumluğu
bir adamın derinliği var gözlerinde

susuyorum, ağlamıyorum onu görünce
dudağıma bir öpücük konduruyor
limonu alıyor yüreğimden
tuzu dilimden

hatırladın mı diyor beni
gel dediğinde cevabım evet olmuştu
arkanı dönüp gitmiştin kaçarcasına
o gece barda müzik durdu
zaman durdu
sadece
cevabını merak etmiştim diyen bir ses kaldı havada

o benim gözlerimin içine baktığında;
bu gece demem, kaçmam, diyebildim sessizce


çıktık bardan dışarı
duvarda elim
elimde eli kaldık bir süre
bir duble rakı zamanı sarıldı bana
bir tekila shutı öptü sadece

ağladım eve dönünce
sadece senin anlayacağın bir dilde
sadece sana yazdım sayfalarca
biliyorsun artık
bu gece ben berduşları dinledim
karıştım bir berduşun nefesine
şimdi sıra sokak kadınlarının sözlerinde
çalsan da açmam kapımı bu geceden sonra
gelme...

_____________________________________

kadın adam hikayesi sayılmaz bu di mi?
yürekte yangın hiç değil...
dilde tuz sadece...
hani sözünde durmadın diyecek olursan açıklamadır bu sana...

KISA BİR GEZİNTİ - Vol.3

Zamanı durdurmak mümkün değil ama unutmak mümkünmüş...

Şaşkın Kova Şuşum ile dün yaptığımız genel temizlik hali, yeni düzen kurma anlarında, yazılmış notlar, mektuplar, floridadan atılmış kartlar, eski sevdalara yazılmış ama gönderilmemiş onca karalama arasında karşımıza onun bana yazdığı onca mektup ve not arasından bir tanesi çıktı ki...

Demiş ki; küçük bir post-it üzerine, 1993 yılında... (1993 yılı, ne verimli bir yıl dedirtecek anılar saçıldıkça ortalığa...)

"İçimde yağmur yağarken düştün aklıma, bu denli kök salman ondandır."

Notu okudu yüksek sesle; "hatırlıyorum bu geceyi biliyor musun dedi, sigara içiyordum ve camdan dışarıyı seyrediyordum yurtta ve yağmur başladı sen geldin aklıma... "

Sonra ben ona bir mektup yazmışım ya da söz söylemişim bir an... Hangi an işte orası muamma... Ama mesele şöyle özetlenmiş Şuşumun satırlarında, ama bu sefer 1994 yılında;

"Bir gün bana, -her zaman yanında olamayacağımı- söylemiştin hani, ben her zaman yanında olacağım."

Söz ve öz meselesinin hayatımındaki önemini bilenler bilir... Şuşum, benim hayatımda verdiği sözü tutmuş ailem dışında tek insandır hayatımda.

Durduk bir süre, biliyorum çok şey söyledik birbirimize...

Zaman sonra, bulduğum diğer karalamalar arasından bir yazı yazmak geldi aklıma, döndüm ana temayı anlattım ve dedim ki "sence de harika olmaz mıydı bunu yazmak bloga..."

Şuşum,

"Sen kapalısın unutma, hatırlasana kadın ve adam hikayelerine kapattın sen kendini yüreğinin yangınlarına dur demek için, hatta söz uçar yazı kalır diye bloguna da yazdın üstelik; Kapalıyız diye" demedi aslında...

"Kapalısın unutma" dedi sadece...

Ama biz; senaryo, çözümleme, sinema dili, metin yazarlığı dersleri gibi dersler almış arıza tiplerin temel sorunudur bu. Alt metni okuma hastalığı...

"Şimdi, tam da içinde bulunduğumuz zamanda hüzünleri gülümsemeyle, yalnızlığı dostlarla, acıları umutlarla değiştirme zamanı" demedi aslında. Sustu ama ben biliyorum, tam da bunu dedi aslında...

Sonra mutfağa gittik. Bara geçtik... Tekila Gold şişemizi yanımıza aldık. Gecenin biriydi ama umursamadık, Kurt Cobain'e hakkını teslim ettik, müziğin sesini yükselttik, İstanbul'da olmak vardı dedik ve an'a saygı duyup hayata bir shut attık. Yeni başlangıçlara diyebildik sadece...

Düşündüm tam da o anda daha kaç kere yeni bir başlangıç yapabilirdi ki bu yürek, bu hayata... Bilemedim.

Bir dost aradı güleç yüzü ile, "iyiyim" dedi, "keyfim yerinde", "döndü bana." Gülümsedim ona. Sonra sustu, "kal hayatımda, tam orada" dedi. Bilemedim ne demek istedi. O kapattı telefonu muhtemelen daldı hülyalara, ben kapatamadım açılan penceremi, bir soğuk girdi içeri, kaç yıl önceydi bu lafı ilk kez duymuştum.

"Kal hayatımda, tam burada, yanımda" ben kalmıştım, beklemiştim, sonradan anlamıştım ki o aslında alt metinde şöyle demişti: Sen kal bekle, ben gideyim gezeyim, geleyim, seni bıraktığım yerde bulayım."

Aşk alt metin okumaz o zaman öğrendim. Söylenen cümlenin alt metni ile bu akşam uğraşmak istemedim. Kalmak, durmak ve orası neresiyse orada beklemek istedim.

Gece ilerledikçe ve günlerin uykusuzluğu üzerime üzerime geldikçe yorgun bedenimi yatağa sürükledim. Uykuya daldım; düşünmeden, ağlamadan, umutsuzluğa kapılmadan. Dün akşam ben ilk defa uyudum. Yan odamda, yanımda dostumun uyuduğunu bilmenin huzuru ile...

Teşekkürler candan ötem...

KISA BİR GEZİNTİ - Vol.2

Zamanı durdurmak mümkün değil ama unutmak mümkünmüş...

İçinde bulunduğun garip ruh halleri nedeniyle, Şaşkın Kova Şuşum çıktı geldi uykumun tam ortasında, dua etsin telefon titreşimde ve kolumun altındaymış da, biri beni dürtüyor endişesi ile kendimden geçmiş bir faziyette kalktım yataktan günün 16:00'ında...

Kendi kişisel tarihimin - tek başına - yatakta kalma rekorunu kırmış olduğum bugünde, elinde bir tepsi - hatrı sayılır - profiterolle gelmiş, kendimi iyi hissedeyim diye. Nasıl açım o saatte, yarısını yiyip bitirivermişim. Maşallah...

Acıkınca fare gelse üzüntüsünden elindekileri bırakacak olan dolabımdan hayır gelmez diye, dışarıdan birşeyler ısmarladık önce, yedik içtik ve günü unutmak için bir çözüm ürettik... Anı dolabımdan bir bölümünü yani resimleri aldık ve bir sepete doldurduk. Öyle dağınık, öyle karışıklardı ki...

Şuşumun uzun süredir zevkle beklediği, anıları derleyelim, toparlayalım, Evren'e "tamam hazırım" mesajı gönderelim anı gelmişti. Zaman unutulmalıydı, hatta durdurulmalıydı. 16:30 itibarıyla daldık anılara... Yaklaşık bir saat sonra dağılmış faziyetteydik. Ara ara gülme ara ara da susup kalma dışında, fonda bize eşlik eden, "sayko" tınısının makasla dansı seyretmeye değerdi...

Toplam 5 ana bölümden bir derleme yapmıştık ve yaklaşık 3,5 saati tamamen unutmuştuk. Anı dolabındaki yerlerini almak üzere; bütün anıları bu sefer düzgün bir şekilde sepete geri yerleştirdik...

1. Bölüm... Kişisel tarihimden dostlarla kişisel karelerim,

2. Bölüm... Üniversite yılları...

3. Bölüm... Ömrümün Bursa'sı...

4. Bölüm... Ömrümün İstanbul'u...

5. Bölüm... Ömrümün Gördükleri - Geziler...

Herşey derlenip toparlanıp, tekrar açlık zilleri çalmaya başlayınca 20:00 itibarıyla, en sıcağından eşofmanlarımızla attık kendimizi sokağa, amaç akşam yemeği yemek... O mu, bu mu sorularının cevapları hayır olunca ve içmek için uygun bir zaman diliminde olmadığımdan, gittik bir alışveriş merkezine ve abur cubur tercihlerimizle ve iki şişe asidik içeceğimizle döndük eve. Film seyredip anı unutmakla ilgili tercihimizi patlamış mısır ve ıvır zıvırdan yana yaptık... (yaklaşık bir litre alan bardaklarımız ve mısır tabaklarımız sizi korkutmasın, bizim bünyemiz alışıktır bu duruma...)

Anı kutularından, defterlerinden ve resimlerinden çıkanlarla yapılacak "Kısa Bir Gezinti", çeşitlemeleri beni epeyce idare edecek gibi ama burada bir tanesini anmadan geçemeyeceğim...

Günün son ışıkları süzülüyor panjurlardan bardaklara, kalabalığa, duvarlara, uğuldayan konuşmalara...
İlk tınlayışlarında duyuyorum fırtına notalarını...
Perdelerin patlamasından hemen önceki anların tılsımlı kokusunu...
Zaman. Geldi...
Uzun süzülüşler, kanatsız düşüşlerde;

öfkemizin ateşini okyanuslara çarpıp solacağız güz kentlerinde hüznümüzle;

çok uzun dinlendik gökyüzünün pervasız kapılarında.
bir sabah dalgasının dönüşü gibi kendi dinginliğinde eriyen yazgı ne onunki ne benimki oysa...

Yazmışım Eskişehir'de, Haziran'ın 13'ünde... Bilemedim; neden yazmışım, kime yazmışım, ne hissetmişim de yazmışım ama okuyunca "bir sabah dalgasının dönüşü gibi kendi dinginliğinde eriyen yazgı ne onunki ne benimki oysa..." kısmında durdum, sustum, günü düşündüm...

Yazgı dedim, canımı neden acıtacak betimlemeler, imgelemler, an'lar la dolu acaba... ben seçtiğim için mi? Seçildiğim için mi? Yoksa yazgı bana ait bir şey olmadığı için mi? Bilemedim...

SEVGİYLE

hepinize teşekkür ediyorum... özellikle iz bırakanlara...

Şaşkın Kova dedi ki...
Biz de bekleriz açılana kadar. Yeter ki sen hep iyi ol.
Biliyorum ne kadar yürekten dediğini, yüreğimi hissedersin sen, bilmez miyim? iyi olacağım tabi... sen buradasın.. yanımdasın... bir nefes uzağımdasın iyi ki...

NoSTATIC dedi ki...
Öfkeli kalabalık olurum :(
Sen yeşil bir tırtılsın, napacaksın öfkeli kalabalık olup, sen büyü kelebek ol...

tutsak dedi ki...
Sevgi ile git ve gel... Güzel yazılarından fazla mahrum etme bizi,Sevgiler
Gelirim tabi, evim değil mi? Konuklarım gelsin de kapıda mı kalsın yani...

içimden geldiği gibi ~~~ dedi ki...
yaaaa..."birlikten kuvvet doğar" sözünün doğruluğuna gerçekten inandırdı bu olay...
beni de biliyor musun...

hayatınortasında dedi ki...
Kafa, kol yetmez..ayak darbelerimle zorlarım kapını :) hepten gitme ama yine gellll
Bazen hayatın kapılarını, kafa kol ayak ve bilumum darpe ile yıkmak istiyorum... artçı kuvvet olarak aklımdasın...

buraneros dedi ki...
Blogda şöyle demiştir, diyordur; eminim:)) Şimdi bir gölüm. Bir kadın eğiliyor üzerime,Erimimi arıyor gerçekte ne olduğunu anlamak için Sonra bu yalancılara dönüyor, mumlara veya aya. Sırtını görüyorum ve sadakatle yansıtıyorum sırtını. Gözyaşlarıyla ve bir el hareketiyle ödüllendiriyor beni. Önemliyim onun için. Geliyor, gidiyor. GELSİN... Dip not olarak dizelerin Slyvia Plath'a ait olduğunu belirtim. Gelsin sözü ektir yalnızca:))

Söyle o bloga, benden kurtuldu diye sevinmelere kalkmasın:) geleceğim tabi... mutlaka...söylersin di mi? söylersin... mi?

beenmaya dedi ki...
ben birşey demiyorum. en azından buradan...
Deneme gerek yok ki, sen bir boşluk bıraksan da yeter bana, o kadar doludur ki o haliyle bile...

Haşim Arıkan dedi ki...
Bence içindeki yangının tadını çıkar Evren. Neticede o da zamanı gelince elbet sönecektir. Kendine iyi bak. Sevgilerimle:))
Yangın bu sefer pek de tat bırakmadı ki, sabah ki gibi yansa tat çıkardı da öğleden sonra yangının seyri değişti...

özlem dedi ki...
15 gün çok uzun Evren. Çabuk sönsün o yangın:)
Ben de öyle diyorum, çabuk sönsün o yangın...

Nily dedi ki...
ben deliyimdir, çaldım..yine olsa yine yaparım.. iyi ol ve sevgiyle kal...
bilmez miyim, deli deliyi meselesini:) sen geldin ya ben iyiyim şimdi...

efsa dedi ki...
noldu yaaa bir yere mi gidiyorsun, aa sabah sabah okuyunca noldu dedim.
gitmiyorum, gidemem bu sefer... sadece iyi diyelim iyi olsun...

Bekriya dedi ki...
yangın her daim vardır da insan tutuştuğunu sonradan anlar. geçer tutuşmalar, kor olur merak etme. kapalı görünen her yere de aldanma aslında açıktır bir yerlerde :)
yangının her daim olduğu bir gerçek ama şiddeti farklı oluyor... geçip gitsin ne kül bıraksın ne yansın uzun süre...

carameLia dedi ki...

Cabuk dön.. mahrum etme bizi güzel yazılarından..

ben de çabuk dönmek istiyorum, sizlerden mahrum kalmamak için...

Bugünü Yaşama Arzu'su dedi ki...
yan kalbim yan külden adam olur san...yan kalbim yan kaçamazsın sevdadan... demişler... Yanmak en anlaşılır durumdur hayatta yeter ki kül olmadan, kül olursan da küllerinden doğarak gel:))

yanmak aşktansa güzel bir tek, keyfini çıkartmak da mümkün pek ala... ama... bir de aması var işte...

Cimbakuka dedi ki...
ister yağmur ol gel, ister güneş ol...ister yıldız ol gel, istersen ay ol gel...bir gün çıkıp gel. ister gündüz ol gel, istersen gece...istersen sonbaharda, istersen ilkbaharda...ister dalgalarla gel ister bulutlarla...istersen rüzgarla gel. bir gün çıkıp gel... ister hüzünlerinle gel...ister sevinçlerinle gel...gözyaşlarını bırakarak sevinçlerinle, isteğinle gel. ister umutlarınla ister hayallerinle gel...ister kalmak için istersen gitmek için gel...ister pazar günü, istersen her gün gel... ama bir gün çıkıp gel...her zaman gel...
o kadar biliyorum ki ne demek istediğini... o kadar biliyorsun ki nedenini... gelmemek olmazdı... geldim... şimdilik bir teşekkür etmeye... geleceğim daha güzelleri yazılsın ve okunsun diye...

beenmaya dedi ki...
ben olsam atlar gelirim valla burakın bu yorumundan sonra :)))

ben de geldim zaten, sadece burakın yorumuna değil, hepinizinkine, teşekkür etmeye...

________________________________

bazılarınızın bildiği özel bir durumdan dolayı yüreğim başka bir şeye yanarken... yalnız olmayı bir çözüm sanarken... canım babamın salı günü bir operasyon geçireceğini öğrendim bugün...

bir açıdan bakıldığında gününde kapatmışım kendimi...

bir şeyi fark etmemi sağladı güne kazıdıklarınız, yalnızlık benden çok uzaktaymış aslında... yüreğinizden dökülen kelimelerinizle anladım ki zaman ve mekan sadece bir yanılsama... insanın insanı anlaması için aynı an'ı paylaşması şart değil aynı mekanda.

ve aslında bir kere daha öğrendim ki, çok yandım demeyeceksin hayatta, hayat seni daha fazla yakacak şeyler olduğunu hatırlatacak kadar acımasız çünkü günün sonunda...

iyi ki bıraktığım izleri takip edip geldiniz dünyama...

bir dünyam olduğunu ve bir dostun dediği gibi yazabildiğim ve okunduğum sürece sağlıklı olduğumu ve en önemlisi değerli olduğumu hissettirdiğiniz için çok teşekkür ederim.

dualarınızı eksik etmezsiniz biliyorum...

takip edilmediğinizden değil ki aksine belki de daha çok tutunacağım size, benden iz bulamayabilirsiniz bugünlerde... kusuruma bakmazsınız onu da biliyorum...

en kısa zamanda görüşmek dileğiyle... sevgiyle

__________________

Fotoğraf/ warm and sunny by Ursula I Abresch

KAPALIYIZ

BLOG YAZARININ İÇİNDE ÇIKAN YANGIN

KONTROL ALTINA ALINAMIYOR...

İTFAİYE YETKİLERİNİN YAPTIĞI İNCELEME SONUCUNDA ÇIKAN KARAR

15 GÜN BLOG KAPAMA OLARAK AÇIKLANDI.

HALK GALAYANA GELDİ

KAPILARI KIRARIZ

TAKINTILIYIZ

HEPİMİZ EVREN'İZ

BİZ DE YANDIK

PANKARTLARI AÇIYORLAR

İTFAİYE BAŞMÜDÜRÜ YAPTIĞI

BASIN AÇIKLAMASINDA

KİM Kİ KAPI ÇALAR AÇ AÇ DERSE

HALKIN

RUH SAĞLIĞI,

BLOG YAZARININ

YÜREK SAĞLIĞI

AÇISINDAN

KAPI ÇALANLARI KÖR ZİNDANLARA ATAR

KARALAR BAĞLAMALARINA GÖZ YUMARIM DEDİ

DEDİ VALLA

BEN ŞADİHİM

BLOG YAZARI

____________

Fotoğraf

BABAM BENİM

Ben hayatta en çok babamı sevdim.
Annem de bilir bunu.
Sorsalar;
"Anneni mi daha çok seviyorsun babanı mı?" diye,
Bir seçim yapamam ama, annem de bilir "babalar bi farklı sevilir"
Kırılır, üzülür belki içten içe ama bilir.
O yüzdendir “babanın kızısın sen” demesi.
Hatta ikimize birden kızınca,
“Bu kız da bütün kötü huylarını senden almış” deyip gülmesi.

***

Biz, kardeşim ve ben yani özgür yetiştik.
Kendi kararlarımızı kendimiz verdik.
Sorumluluklarımızı bildik.
Fikrimiz vardı, gerektiğinde söyledik.
Hiç baskı görmedik ama cezamızı da çektik.
Kızını dövmeyen dizini döver derler,
Babam belki bugünlerde daha da inanır oldu bu söze.
Dövmekten kastımız şiddet içermiyor elbette.
Aile kültürümüzdeki karşılığı şudur;
Bu kadar demokratik bu kadar saygılı bu kadar hoşgörülü olunmalı mı çocuklara karşı?

***

Ben başına buyruk bir çocuktum.
Zor bir kız çocuğuydum yani.
Ele avuca sığmaz durduğu yerde durmaz.
Sonradan öğrendim ben aslında ADHD idim.
Babamdan aldıklarımla annemin katkıları sayesinde hallice toparlamışım ama gene de arızayım arıza…
Vermeseydi onlar can bana, ben ben olmazdım di mi ama?

***

Hayat adamıdır benim babam.
Kolay değildir onunla yaşamak ama zevklidir.
Eğlenirsin.
Gülersin.
Hayatın sana sunduklarını seversin.
Çok şey öğrenirsin…
Gönlü öyle zengindir ki sanırsın dünya bu zenginlik üzerine kurulu.
Artık sen de inanırsın hayatta ki en büyük zenginliktir yüreğin, yüreğine sığdırabildiklerin.
En zor anlarda ile kaçmamayı, inandıklarına dört elle sarılmayı.
İnandıklarının peşinden gitmeyi, gitmeyi gitmeyi…
Ama gerektiğinde dönmeyi, kaldığın yerden devam etmeyi.
Haklı olduğunda bile durup bir kere daha düşünmeyi.
Oldu da kırıldıysa bir kalp şımarmayı gerekirse şımartmayı ama illa ki o kalbi tekrar yapıştırmayı.
Kızarmış ekmek varsa kahvaltıda tereyağlı ballı bir şölen gerektiğini.
Eğer yüreğin taşmışsa bir kere sevinçten de üzüntüden de ağlanabileceğini.
Okumayı, tartışmayı paylaşmayı.
Arasıra kafanı kaldırıp gökyüzüne bakmayı, denizi koklamayı.
Üzüm yemeği, taze cevizin lezzetini.
Film seyrederken uyuyup kalsan bile sonunu mutlaka seyretmeyi.
Denize diye yola çıkıp dağa ulaştığında, ulaştığın yerin keyfini çıkartmayı.
Balık yemeninin sağlıklı olduğunu, yanında içilen rakının keyfini.
Her şeyin bir nedeni olduğunu sonuca böyle ulaşılabileceğini.
Aklın bu işlere yaradığını.
Bir de sobanın el yaktığını öğrenmek için, her seferinde elini sobaya doğru uzatıp denememek gerektiğini.

***

Ama dedim ya zor bir çocuktum ben.
“Stubborn” kelimesini öğretirken annem bak dedi bu kelimeyi kesin unutmazsın
“stubborn = evren”
Ve ben bir kez daha dokundum sobaya...YÜREĞİM YANDI.

______________________

İlkyayın tarihi:19.06.2006

Fotoğraf / Innocents by Peter Paradise

Bu yazının iki sebebi var, babacım iyi ol ve yüreğim gene yandı.

GİTMEK

Çocukken ne zaman Tanrı ile ilgili bir sorgulamaya girişse aynı yolu denerdi. Gece uykuya dalmadan hemen önce yatağının kenarında diz çöker, öğretilen dualarını eder ve cümlesini “eğer varsan ve sana yürekten inanmamı istiyorsan, yarın bir arabam olsun uzaktan kumandalı” derdi. Uyanırdı, yüzünü bile yıkamadan sağa sola bakardı. Yatağının altına. Dolabının içine. Kendi odasından çıkar, evin bütün odalarını dolanırdı. Annesi hayırdır bir şeyi mi kaybettin dediğinde evet derdi yüksek sesle Tanrı’yı derdi içinden. Ne zaman bir kararsızlığa kapılsa sadece istek değişirdi, cümle hep aynı kalırdı.

Büyüdükçe diz çökmeyi, dua etmeyi ve Tanrı’yı unuttu.
Yaşadıkça, boyun eğmeyi, sövmeyi ve aşkı öğrendi.

Doktora gittiği günün sonunda, hastalığının çok ilerlediğini ve kaliteli yaşamak için sadece 4 ayı kaldığını öğrendi. Zaten yaklaşık 3 aydır yapılan tetkikler ve tedavilerden de biliyordu ki durum hiç de parlak değildi. Doktorundan ilk öğrendiği gün geldi aklına. Durumunuz demişti, ileri seviye tetkikleri yapmayı zorunlu kılıyor. Sıkıntılı bir süreçtir. Ama yapılmalıdır da… Doktorun ofisinden çıktığında güneşli havaya bakıp…

“Zaten bir tek böyle bir günde açardın sen” dedi ve “Kıçın olsa da kına yaksan” diye bağırdı sokağın ortasında.

Öfkeliydi hayata…

Hiçbir şey eskisi gibi olmadı o günden sonra. Hastane uğrak yeri, hemşireler, doktorlar ve hasta bakıcılar yarenlik ettikleri, ilaçlar tek içkisi olmuştu. Boyun eğmişti hastalığına, başka ne yapabilirdi ki…

Doktorla son görüşmesinden çıkalı neredeyse 3 saat oluyordu ve o hala, nereye gittiğin bilmez bir halde yollarda yürüyordu. Bir sokağın başına geldiğinde, nerede olduğunun ayrımına vardı. Hayattaki tek aşkını öptüğü sokağa gelmişti. Kapıda durdu. Durdu. Durdu.

Nice sonra, kapıdaki zillere bakabildi. Adını görünce zilde ve bir de soyadının aynı durduğunu fark edince, yüreği attı ince ince. Madem dedi son 4 ay. Madem aşktı o, hadi oğlum bas şu zile. Oğul kol harekete geçti, beyin babanın lafını dinleyip zile uzandı. Ana yürek bir çığlık attı ama oğul onu duymadı.

Kapı duvar, kapı duvar dedi… Parmağı hala zildeydi. Basamaklara oturdu. Bekledi. Akşam oldu. Sabah oldu. Akşam oldu. Sabah oldu. O hep bekledi.

Bir kadın önüne 5 demir para attı. Başka bir adam sigara uzattı. Bir çocuk gofretinin yarısını uzattı. Bir kedi geldi, yanına uzandı. Bir kadın geldi bir kazak getirdi. Bakkal amca bir kutu getirdi soğuktan donmasın diye etrafını çevreledi. Aylar geçti. Basamakta uyudu, basamakta yaşadı. Basamakta ağladı. Ama bekledi. Yağmurlar yağdı, karlar hatta. O bekledi. Tutunduğu tek dal aşkı gelmedi. Bakkalın bıraktığı bir gün önceki gazeteleri aldı eline. Tarihine baktı. 3 ay 29 gün geçmiş dedi. Yarın son gün. Ayağa kalktı, üstünü başını düzeltti.

Diz çöktü olduğu yere. Dua etti, Tanrı’yı gördü… Tanrı gülüyordu...
“Okuduğun dünkü gazeteydi” dedi Tanrı.
Adam Tanrı’ya baktı.
“Madem vardın, neden onu bana getirmedin.”
Tanrı gülümsedi...
“Seni ona götürmeye geldim” dedi.

____________________________

TUHAF DURUMLAR/İSYANKAR BİR BAKIŞ - Vol.7

bir yakar kaldı içimde senden geriye
gittiğinden beri, sabah kör, karanlık ürkütücü

senin kahkahan değil mi bu sokaklardan gelen
sen değil miydin tenime dokun deyince, yakar diyen

korktun da mı gittin
korkuttular mı seni daha önce

hangisi sensin söylesene
ben karıştım iyice

_____________________________________________________

Sen gidince tuhaf bir boşluk kaldı geride, serzenişim sana değil karışmışlığıma

SABAH KÖR, KARANLIK ÜRKÜTÜCÜ

Daha az önce seviştik seninle… Tenime dokunmaya korkan sen, seviştiğin diğer tüm düş kadınlar gibi aldattın sadece, kendini benimle ve beni senle… Sözlerinin arkasına sığınıp, kahkahalarını da yanına alarak, şöyle bir dönüp baktın “iş”in bitince... Bari şimdi dokun dedim. Yakar diyebildin sessizce, kalkıp gittin yanımdan. Gitttiğinden beri sabahın kör karanlığı ürkütücü…

Sen karışırken düş kadınlarla düş adamların arasına, gün ağırıyor inceden. Kahkahaların aydınlatıyor kentin gri sokaklarını... Sabahın ilk ışıklarıyla rakı masalarına meze yaptığın, dostlarınla attığın her kahkaha daha bir güçlü asılıyor düş insanlarının kulaklarına… Uzun süre gitmiyor, kalıyor orada, zamanla yüreğe iniyor hatta… Her kahkahan, ayrı bir bıçak saplıyor her bir düş kadınına ve güç veriyor düş erkeğine… Sen kahkaha atıyorsun. Kadınlardan bir damla kan geliyor, erkeklerden bir damla öz, karşılığında...

Neydik sahi biz? Düş gecelerinin, düş anlarında sevişen, düş-engellileri miydik seninle? Engelli, bir şey eksikse söylenir ya insana, ama her engellide fazladan bir şey vardır olmayanın yerine. Bizde ten yoktu biliyorduk ama can da mı yoktu be sevgili… Bendeki engel onur, sendeki yürek miydi ya da… Son sevişmemizden bu yana, sabah kör, karanlık ürkütücü… Bende fazladan bir pişmanlık, sende rakı masasına bir meze… Kaldı, kalacak… Ne ürkütücü…

____________________________________

Fotoğraf/Loss by Lisa Gelazin

SIRRIN YÜKÜ ÖFKE

Günler, ne beklediğimi bilmeden, ne yapacağını bilmeden öylesine geçip gidiyordu.
İki hayatım vardı. Biri yalnızca içimde, kimsenin haberi yok. Sanki kendi kendimin sırdaşı gibiydim. Sanki o bir başkası gibi oturup kendimle konuşuyordum.
Bazen ona akıl veriyor, bazen vazgeçip ne isterse yapmasını söylüyordum.
Bu delilik miydi? Yok canım. Ben her şeyin farkındaydım aslında. Tabii onu istiyordum. Hem de inanılmayacak kadar çok. Kimseyi istemediğim kadar çok. (*)

________________________________________________


Farkında mısın kimseye anlatmadığın sırrının sende yarattığı garip hallerin. İşe gitmiyormuşsun kaç gündür. Geçenlerde bir adam gelmiş çocuğunu kayda, dinlememişsin bile adamı. Kafan öyle dalgınmış… Ondan önceki hafta sonu arkadaşlarınla gittiğin piknik ne oldu öyle. Herkes gülüp eğlenirken sen bir köşede oturmuşsun sus pus. Fark edilmiyor sanıyorsun. Hayatla bağlarını koparmaya bir ince ip kaldı. O da koparsa ne olacak. Ne olacak söylesene. Hemen ağlamaya başlama. Sevmiyorum bu hallerini. Ağlak, mutsuz, öfkeli… Sen misin bu söylesene. Senin bedenin mi bu taşıdığın… Bırakılmış, terk edilmiş köyler gibisin. Yıkılıyor binaların, çatın rüzgarda uçmuş ve temelin su alıyor. Sıvaların dökülmüş yer yer. Çürüyorsun anlasana. Kalk ayağa, kalk da bir bak kendine. Sen kendini sevmezsen, kim sever ki seni. Sen bakmazsan, sulamazsan bir çiçeği filizlenir mi söylesene. Esrik bir gülümseme suratında her daim, kim inanır söylediklerine. İki kelime söyleyecek oluyorsun, ağzında geveliyorsun anlaşılmıyor üstelik. Öfkelisin ya bir anda bir yıldız kayıyor gülmeye başlıyorsun. Deli diyorlar sana arkandan en canlı kahkalarını hayata savurarak. Dönüp bakıyorsun, görürler mi sanıyorsun. Ruhun bile güzelliğini yitirdi bu günlerde. Karşı komşum Fatma Teyze bile şikayete gitmiş muhtara… Evi kokuyor, ölü var bunun evinde diye. Kaç gün oldu üstündekileri çıkartmayalı. Kaç gün oldu gün yüzüne çıkmayalı. Saklanarak, kaçarak kaç gün daha geçecek böyle söylesene. Ona mı bütün bunlar, gidişine mi, onun umurunda mısın sanki?

Ama benim umurumdasın… Her gün, her Allah’ın günü geliyorum sana. Çalıyorum kapını. Açmıyorsun. Arada bir gürültünü duyuyorum, açacaksın sanıyorum açmıyorsun. Kapını kırdırmak zorunda kaldım sonunda. Delirmek üzereyiz farkında mısın? Sen son ip kopunca delirmiş olacaksın, ben sen delirince…

İkimize de yapma bunu güzelim.

Canımmm...
Ne olur kalk ayağa.
Tut elimi.
Bir yerden başlamak gerek hayata,

at içinden şu sırrı,

nefes al, sadece tek bir nefes, inan gerisi gelecek…

___________________________________

(*) Kürşat Başar - Başucumda Müzik - 126.sf.

Fotoğraf

ALDATMA(K)

İlk Söz

• yalnızlık bir mim başlatmış...
• Tek kuralı var aslında; yalnızlığın başladığı ilk paragrafı kendi yazdığınız son paragrafla buluşturmak.
  
  
  ________________________________________

"Her şey bir anda olmuştu; ağzından kelimeler nasıl döküldü anlamadı bile adam… Kadın onu aldatmıştı… Biliyordu adam aldatıldığını yıllardır, ama söylemiyordu… Kadın, aldatmış olduğu, yüzüne bir tokat çarpan adama baktı… Yıllardır biliyordu adam aldatıldığını ama neden şimdi söylemişti…"

Adam kısık sesiyle sadece “neden ?” diye bildi ve kadın anlatmaya başladı…

Her şey ilk kez uçağa bindiğinde oldu aslında. Eve gittim senden sonra ağlaya ağlaya… Köprüyü geçerken tek düşündüğüm; bir sonraki gelişinde artık sana anlatmak zorunda olduğumdu… Nerden başlamam gerektiğini bilmiyordum, hangi kelimelerle kurulursa doğru olur cümleler çıkar ağzımdan kavrayamıyordum. Bildiğim tek şey, bir sonraki gelişinde bilmen gerektiğiydi.

Eve geldim, kapıyı açtım. Oradaydı işte beni bekliyordu sabırla ona dönmemi, sığınmamı aslında. Görmezden geldim önceleri inan, çok çaba harcadım. Senin varlığında bile karşımda duruşuna kızıyordum. En zor günlerimde yanımdaydı vefasızlık edemezdim. Ne zaman çalsa kapımı buyur ederdim her seferinde. Anahtar yaptırdım en sonunda ona bir tane. Ne zaman istese, ne zaman istesem gelirdi işte. Buluşmalarımız her seferinde mutlu geçmezdi elbette, ağladığım oldu, ağlattığım, çok güldüğüm, oturup film seyrederdik, aklıma gelirdin bazen filmin ortasında, gene de sarılırdım ben ona. Bir keresinde duştaydık onunla sen geldin eve. Nasıl korktum nasıl utandım bir bilsen. Telefonunu unutmuştun. Alıp çıktın hemen. Çıkarken yanında olmak isterdim akşama dediğinde ağladım sadece. Nasıl bir oh çektim o gün derinden. Böyle öğren istemedim. Bu değildi bilmeni istediğim.

Bazı sabahlar onunla uyanırdım ben güne. Sen öper koklardın ama o sanki benim sol yanımda. Öyle geceler oldu ki sevişmelerimizde bile yanımda hissederdim. Gözümden akan yaşları mutluluktan sanırdın hep öyle gecelerde. Nasıl söylerdim o zaman sana, söylesene…

Ama içimde dayanılmaz bir boğulma hissi var bugünlerde. Bir yandan o sıkıştırıyor beni bir yanda senin düşünceli bakışların. Biliyorum söylemem lazımdı. Ama yapamadım anla işte.

O gün sen uçağa bindiğinde söylemek istedim sana, cümleye de başladım birkaç sefer ama gelmedi sonraki kelimeler.

Biliyorum sen de çok uzun zamandır biliyorsun, görüyorsun zaman zaman ona kaçışlarımı, dalıp gitmelerimi fark ediyorsun. Gözlerin aldatılmışlığını bana bildiğini anlatıyor her seferinde. Bazen bir çığlık, bazen çok uzaktan geçen bir gemi oluyor bakışlarım, sen biliyordun değil mi?

Biliyordum… Ama sen söyle istedim… Bir yalnızlığı büyüttüğünü sevgimizin ve beni yıllarca o yalnızlıkla aldattığını. Gülerken, severken, sevişirken aslında hiç yanımda, tenimde, hücremde olmadığını sen söyle istedim. Ben söylersem tokat gibi çarpardı yüzüne. Kıyamazdım ben sana…

________________________________________

Son Söz

• Bazı mimleri çok seviyorum, yazmak bir keyif oluyor. Bu da tam bana göre dediğim mimlerden biriydi. Aklına geldiğim için teşekkürler yalnızlık.
• Ben düşündüm en çok kimin kelimeleri yakışırdı böyle bir mime diye benim ilklerim zaten mimlenmişti. Aralarında LA DOLCE VITA, LA PARAGAS ve TAZE KIRILMIŞLIKLAR yoktu. İsterlerse yazmak okurum ben keyifle...
• Fotoğraf tabi ki 1x.comdan alındı.