ZORU BAŞARMAK

İktidar bugün her yerde diye başladı cümlelerine...
Giydiğiniz eteğin boyunda... Bindiğiniz otobüste...Aldığınız ekmekte...İçtiğiniz çayda...Okuduğunuz kitaplarda... Seyrettiğiniz filmlerde...İçtiğiniz suda...İktidar bugün her yerde...

İktidar bir tek aşkda ve şiirde yoktur bilir misiniz? Çünkü aşk ve şiir karşı dururlar. Eşiklik bir tek aşkda ve şiirde bulur kendini. Aşk ve şiir sınır tanımaz. Taraf olmaz aşk da, şiirde de öyle... 65 yaşımda, hala ve inatla aşka ve şiire tutunmam bundandır. Dilerim ve isterim ki, aşık olun, şiir yazın, şiir okuyun... İktidara rağmen, karşısında ve dimdik ayakda durun.

Bu sözler Ahmet Telli'ye ait. Üniversitede devam eden Aydınlarla Yüzyüze Söyleşileri etkinlikleri kapsamında yaptığı konuşmanın bende kalan kısmını aktarmaya çalıştım size. Ahmet Telli, şiirlerini güzel okuyabilen nadir şairlerden... Sesiyle, tonlamasıyla saatlerce şiir dinleyebilirsiniz kendisinden ya da şöyle söyleyeyim ben dinlerdim o gün... Söyleşi tamamlanıp şiir okumaya başladı, ilki çocuksun sen oldu...


Çocuksun Sen

1

Dünyanın dışına atılmış bir adımdın sen
Ömrümüzse karşılıksız sorulardı hepsi bu
Şu samanyolu hani avuçlarından dökülen
Kum taneleri var ya onlardan birindeyim
Yeni bir yolculuğa çıkıyorum kar yağıyor
Bir aşk tipiye tutuluyor daha ilk dönemeçte

Çocuksun sen sesindeki tipiye tutulduğum

Dönüşen ve suya dönüşen sorular soruyorsun
Sesin bir çağlayan olup dolduruyor uçurumlarımı
Kötü bir anlatıcıyım oysa ben ve ne zaman
Birisi adres sorsa önce silaha davranıyorum
Kekemeyim en az kasabalı aşklar kadar mahçup
Ve üzgün kentler arıyorum ayrılıklar için
Bir yanlışlığım bu dünyada en az senin kadar
Ve sen kendi küllerini savuruyorsun dağa taşa

Bir daha doğmamak için doğmak diyorsun

Ölümlülerin işi bir de mutlu olanların

Onların hep bir öyküsü olur ve yaşarlar

Bırakıp gidemezler alıştıkları ne varsa

Çocuksun sen her ayrılıkta imlası bozulan

Susan bir çocuktan daha büyük bir tehdit

Ne olabilir, sorumun karşılığını bilmiyor kimse

Kötü bir anlatıcıyım oysa ben ve ne zaman

Bir kaza olsa adı aşk oluyor artık

Aşksa dünyanın çoktan unuttuğu bir tansık

Seni bekliyorum orda, o kirlenen ütopyada

Kirpiklerime düşüyorsun bir çiy damlası olarak

Yumuyorum gözlerimi gözkapaklarımın içindesin

Sonsuz bir uykuya dalıyorum sonra ve sen

Hiç büyümüyorsun artık iyi ki büyümüyorsun

Adınla başlıyorum her şiire ve her mısrada

Esirgeyensin bağışlayansın, biad ediyorum.

Çocuksun sen ve bu dünya sana göre değil

2

Çocuksun sen sesinin çağlayanına düştüm

Bir çiçeğe tutundum düşerken, ordayım hâlâ

Sallanıp durmaktayım bir saatin sarkacı

Nasıl gidip geliyor gidip geliyorsa öyle

Zaman benim işte, nesneleşiyor tüm anlar

Dursam ölürüm paramparça olur dünya

Çocuksun sen sesinin çağlayanına düştüğüm

Uçurum diyordun bir aşk uçurum özlemidir

Bırakıyorum öyleyse kendimi sesinin boşluğuna

Tutunabileceğim tüm umutları görmiyeyim için

Gözlerimi bağlıyorum geceyi mendil yaparak

(Gözlerim bir yerlerde daha bağlanmıştı, bunu

Unutmuyorum unutmuyorum unutmuyorum hiç)

Bir rüzgâr esse ellerin fesleğen kokuyor

Kırlangıçlar konuyor alnına akşamüstleri

Bu yüzden bir kanat sesiyim yamaçlarda

Üzgün bir erguvan ağacıyla konuşuyorum

Ayrılığın zorlaştığı yerdeyim ve dalgınlığım

Bir mülteci hüznüne dönüyor artık bu kentte

Çocuksun sen alnına kırlangıçlar konan

Bir bulutun peşine takılıp gittiğimiz yer

Okyanus diyelim istersen ya da sen söyle

Batık bir gemiyim orda, seni bekliyorum

Upuzun bir sessizliğim fırtınalar patlarken

Gövdem köle tacirlerinin barut yanıkları içinde

Ve gittikçe acıtıyor yaralarımı tuzlu su

Çocuksun sen, büyümek yakışmazdı hiç

Gülüşünün kokusuyla yeşerdi bu elma ağacı

(Soluğunun elma kokması bundandı belki)

Bir elma kokusuna tutundum düşerken

Sallanıp durmaktayım bir saatin sarkacı

Nasıl gidip geliyor gidip geliyorsa öyle

Çocuksun sen, çocuğumsun

Ahmet Telli

____________________________________

Evet iktidar bugün heryerde ve ne yazık ki gençlerin geleceğinde... Geleceği değiştirmek için karşı durmak gerek. Zoru başarmak için elele vermek gerek... Bugün hava güzel, gün güneşli, yarınlar da öyle olsunu düşünerek oy vermek gerek... Bugün iktidara karşı durmak gerek...

KENDİNİ ANLAMA SORUNSALI

SERİM

Sevgili Yalnızlık Okulu varoluş sebebi gereği, ne deniyordu yönetim sistemleri litaratüründe: Misyon, evet misyonu gereği, yalnızlık sorunsalını incelemiş. Ve yazısını şu cümle ile bitirmiş ki, bence konunun mihenk taşı olmuş cümlesi:

Sonunun ne olacağını bilmediğimiz bir hayatın koynunda uyanmaktır yalnızlık…

Yazıyı iki kere okudum aslında. İlk kez dün akşam okudum ve şu yorumu yazdım:

Altı çizilesi bir cümle olmuş bitirişin yalnızlık sorunsalını. Meseleyi hayatın koynunda uyanmak boyutuna getirmişsin ya, sormak istedim sana, en çok sevdiğine, hiç gitmesin istediğine, dönsün diye geceler boyu içtiğine "hayatım" demez mi insan? Hayatın koynunda uyanmak bir parça sevdiğinin kollarında uyanmak değil midir zaten ve sevgiliye uyanmak aslında dönüp dolaşıp yalnızlığa uyanmak değil midir?

Soru sordum ya blog sahibine, bu sabah kalkınca merak ettim cevap yazmış mı diye... Nostatic yorum eklemiş yorumuma:

offf! evren n'aptın yaa :)

Ben de cevap verdim ona...

soru sordum nostatic ama yalnızlık beni dikkate almadı baksana :)

DÜĞÜM

Bu cevabı yazdıktan sonra yazıyı bir kez daha okudum. Ve merak ettim, bir çok blog yazarının merak ettiği gibi. Neden yazıyoruz? Neden yorum bırakıyoruz.? Neden cevap yazıyoruz? Tabii bu soruların hepsinin bir de olumsuz olanlarını eklemek gerek mutlaka...

Bir mim tadında oldu sanki... Ama bir mim değil. Kendini anlama sorunsalı...

Orta okuldaydım, edebiyat öğretmenim beni ve annemi nerede, ne zaman görse "Evren, gazeteci olsun hoca hanım - annem de öğretmendi - derdi. Üniversiteyi kazandığımda - İletişim Fakültesi o zaman özel yetenek sınavı ile alıyordu - sözlü mülakatta Sinema Televizyon Bölüm Başkanı, kalemin çok kuvvetli, bırak İletişim Sanatları diye tutturmayı, Sinema Televizyon' a alalım seni dedi. Babam ve annem yazdıklarımı okurlar ve desteklerler her zaman ve yazmaya devam derler. Arkadaşlarım da öyle...

Bunlar etki miydi, sonuç mu bilmem ama başlangıç olmadıkları kesin. İlk ne zaman yazmaya başladım diye düşündüğümde ki, çocukluk anılarımda bulursunuz detayını, hani şu küçüktüm annemin fırçasını alıp şarkı söylerdim tadında bir cevap verebilirim aslında size. Ama ben ilk ne zaman yazdığımı çok net hatırlıyorum. İlk yazdığım kişiyi de...

Ben genellikle içimde kalsıysa yazıyorum, kızdığımda, mutlu olduğumda, hüzünlendiğimde, aşık olduğumda, sahip olamadığımda, aslında karşımdakine a derken z demek istediğim anlarda... Ama ben o anları değil de, o anda bende kalanı yazıyorum daha çok. Karşımdakine geçmeyeni, geçmediğini düşündüğümü, geçmesin istediğimi... Ben kendimi anlattığım kelimelerle ve o kelimelerin sonucunda yazıyorum aslında:

Adam ve kadın hikâyeleri yazıyorum, geçmişe, geleceğe ve ana dair. Yüreğimden geçen en çok onlar… Yaşama dair notlarım da var aralarda hayata çivi niyetine çaktığım. Çiviler batar bazen ayağıma bir serzeniş olur kelimelerim. Zaman zaman merak edip kim ne demiş diye bakarım, izi kalanı paylaşırım satır aralarında. Hayat bir oyundur kuralını bilmediğim, bazen kazanırım bazen kaybederim. Kendime seslenirim, kendime kızarım, kendimi severim ama senden çok daha fazla değil inan. Anlatmak istediğin olursa, seni de dinlerim söyleyecek sözün varsa...

Söyleyecek sözü olanı dinliyorum ve aslında söyleyecek sözü olana benim de bir sözüm oluyor. Paylaşmak bu değil mi zaten.... Blog yazarlarının bazılarını düzenli okuyorum, hani şu anlam bulduklarımı ve tabi bir de merak ettiklerim var ki, o noktada daha çok başlık dikkatimi çekiyor, merak ediyorum ve mutlaka okuyorum.

Yorum bırakma konusundaysa mesele gene aynı aslında, söylenecek sözün olması... Her seferinde kelimelere kelime eklemek mümkün olmuyor ama bazı yazılar var ki, alkışı, takdiri, teşekkürü ve bazen sadece "... " hak ediyor ve aslında blog sahibine çok şey katıyor, en azından bana.

Bloga bırakılan yorumlara cevap yazma konusunu ise nezaketle bağdaştırıyorum. Hani kapınıza kadar gelen birine kapı açmak gibi... Ama evde yoksanız yapacak bir şey de yok tabi ya da ruh haliniz misafir kabul etmeye uygun değilse... O zama nda saygı duymak lazım blog sahibine. Ama ukalaca, sen gel yorum bırak beni çok da ilgilendirmiyor senin dediğin diyen blog yazarlarına denk geliyorum ki o noktada onların dedikleri de beni ilgilendirmiyor, okumuyorum bir daha.

ÇÖZÜM

Ve buradan blog yazma konusunda kendimi anlama sorunsalıma şu sonucu çıkarıyorum, ben paylaşmak için yazıyorum.

Nereden nereye geldim gene sabah sabah. Fazla uyudum, arpam bol geldi. Önce delerimi, sonra milerimi ve en sonunda da kilerimi kontrol edeyim de Şaşkınımı sinirlendirmeyeyim dimi?

Bu yazının yazılma amacı "hey yalnızlık neden cevap yazmıyorsun" falan değil. Lütfen yanlış anlaşılmasın, tam da aksine Nostatice verdiğim cevap yazdırdı bu yazıyı bana. Yorum bırakınca cevap beklemem ve ukala bir tavırla bir de dönüp hesap sormam yani. Yoksa yorum bırakmak da, bırakılan yoruma cevap verip vermemek de kişinin kendi kararı sonunda.

Bir arkadaşım ki çok severim kendisini ve yeri gelmişken belirtmeliyim ki, çok farklı bir anlam katmıştır hayatıma, bir mesaj attı geçenlerde bana, bana derken beni kast etmediğini belirteyim, içinde bulunduğu durumu özetlemek istemişti. Komik olan şudur ki; bu sabah aynı mesajı ben de kendisine ilettim.

Sadece ilgilendiğim kadar ilgilenilmek, sevdiğim kadar sevilmek istiyorum...

Hangimiz bundan farklı bir şey istiyor ki hayatta? (Farkındayım bu noktada bir kez daha oldum düğüm.Telaşa gerek yok, başka bir yazıda da bu düğümü çözerim.)

____________________________________________________

Not1: Yalnızlık; her hissettiğinizde, sırtınıza çantanızı alıp hayata tekrar, sil baştan başlamaktır aslında...

Not2: Şuşum bir de unutmuşsun ben ekleyeyim istedim, zarf olarak yazılan "tabii" çift "i" ile yazılır.

GURURLU, COŞKULU TİYATRO

Uludağ Üniversitesi, Güzel Sanatlar Fakültesi, Sahne Sanatları Bölümü, 27 Mart Dünya Tiyatro Günü’ne yakışır bir kutlama programı hazırlamışlardı. Üniversite yıllarımdan bu yana, tutkuları, gözlerindeki parıltıları bambaşka olan geleceğin sanatçılarını, genç oyuncularını seyretmemiştim sahnede.

Fuaye programında, öğrenciler seslerinde coşkularının yansımaları ve yüzlerinde inanılmaz bir mutlulukla, müzikallerden ve şarkılardan seçkilerle karşıladılar konuklarını. Augusto BOAL’un, 2009 yılı için hazırladığı, 27 Mart Dünya Tiyatro Günü Bildirisi ile başladılar programlarına… İlk bölüm, Oyunculuk Anasanat Dalı Lisans I Öğrencileri tarafından hazırlanmıştı.

Kahramanlar ve Metaforlar – Yazgıya Bozgu

Yaşam da ölüm de anlatılıyordu sahnede, hüzün de coşku da…
Sevda da anlatılıyordu, nefret de…

Seçtikleri müziklerin üzerine sadece oyunculuk güçlerini ekleyip ölümü sergilediler bize. “İnsan-yaşam-eylem-yazgı-bozgu” dizgesi bağlamında, eylemlerini en uygun anlatabilecekleri bir metafor-obje ve müzik eşliğinde 12 trajik kahramanın öykülerini çığlıkları, gözleri, yüzleri, elleri, vücutları, yürekleri ile aktardılar bize. Kanımın donduğu, tüylerimin diken diken olduğu anlar oldu. Özlemişim sahneyi, özlemişim insanın insana değmesini, özlemişim yüreklerin tek olup atmasını.

Burada detaylarını bulacağınız karakterlerin 4-6 satırda anlatılan hikayelerini yaklaşık 5 dakikalık performanslarıyla anlattılar ki seyretmenizi çok isterdim.

Aiskilos’un Prometheus’u, Sophokles’in Aias’ı, Sophokles’in Kral Oidipus’u, Sophokles’in Antigone’si, Turan Oflazoğlu’nun Genç Osman’ı, Sophokles’in Medeia’sı, William Shakespeare’in III. Richard’ı, William Shakespeare’in Lady Macbeth’i, William Shakespeare’in Hamlet’i, Murathan Mungan’ın Yezida’sı, William Shakespeare’in İago’su, ve Federico Garcia Lorca’nın Yerma’sı, birer birer ölürken sahnede, siz şaşırıyorsunuz ölüm neden ve nasıl buluyor bir şekilde insanı diye… Ve belki de daha da şaşırıyorsunuz ölümün bir tercih olabildiği anlara…

Oyunculuk Anasanat Dalı Lisans II Öğrencileri tarafından oluşturulan 2. bölümde ise Cehennemlik Gölgeler projesini sundular ki; daha açılış sahnesinde, Haberci'nin sözleri bir tokat gibi patladı yüzlerimizde:

Özgüven yitimi yaşamaya başlayan birey, sadece kendi kaderini ve kurtuluşunu düşünmeye başlar. İşte hata da tam bu anda oluşur. Kaçınılmaz son bu anda oluşur. Kaçınılmaz son büyük cezadır. Tüm inanç sistemlerinde olduğu gibi cezamız sadece bu hayatta çekmekle yükümlü olduğumuz değil, tüm hayatlarımızdaki acıdır.

“Biri, insan tabiatıyla doğar da, insan gibi düşünmezse, işte bu insanlığın hudutlarını aşan düşüncesiz mahlûklar tanrılar tarafından ağır cezalara çarptırılırlar ”

Aias - Haberci

Aias - Cehennem Kapıcısı, Prometheus, Antigone, Medea, Klyteimestra, Hamlet; Ophelia, Edmund, Juliet, III. Richard, Lady Anne, Kraliçe Margaret, Prolog Anlatıcısı, Hekate, Haberciler; kendi cümleleriyle anlattılar öykülerini.

Perde kapandığı anda yüzlerinde kendilerinden duydukları gurur bile onları ayakta alkışlamaya değerdi.

YASTIK

Bej üzerine kırmızı, lacivert çizgilerim var benim. Dar diktörtgenim. Kırmızı büyükçe kare olana yaslarım sırtımı. Tamamlarız birbirimizi onunla. Dururuz L koltuğun bir köşesinde. Sırtına destek olurum evin hanımının. Bazen başını yaslar bana. Korktuğunda kollarının arasına alıp sıkıştırır beni göğsünde. Eğer bir kavga varsa şakadan ya da siniriendirdiyse bir arkadaşı, alır fırtatır beni hiç düşünmeden. Nadiren yıkar beni, sökmek zor gelir iplerimi. Olmaz demeyin, özellikle sehpada oynanan bir oyun varsa, teklifsiz benim üstüme oturur arkadaşları, evin hanımı kıyamaz da kırmızı olanlara, yastık var mıydı diyene, beni uzatır gözümün yaşına bakmaz bile o anda. Nedense ben hep hor görülenimdir. Misal; laptop bacaklarını ısıtmasın diye beni koyar bacaklarının üzerine ya da kolunun altına koyar destek olayım diye, verir tüm ağırlığını, düşünmez taşır mıyım, ezilir kalır mıyım diye. Kırmızı kadifeler narin ya, benim pamuksu dokum tepe tepe kullanılı çok amaçlı. Misafir gelir eve, yastıkları kaz tüyü hanımım misafirlere bir de beni verir üstüme hiç yakışmayan yeni kıyafetlerle. Ne diyorlardı ona: kılıf.... Sabahları özenle düzeltir hepimizi. Boy boyuz hepimiz. bazılarımız tek yumurta ikizi. İkişerli takımlar gibi diziliriz koltuklara. Düzeltir özenle her birimizi. Havalandırır. Kabartır koltuklarımızı her gece, olmadı sabahına mutlaka. Herkes kendi köşesine çekilince bakar uzaktan şöyle bir. Gülümser bize. Yerli yerinde bırakır bizi. Özenlidir hanımım, sevmez öyle dağınık ortalıkta duralım. Bilmez ki, o gelene kadar biz evde parti havasında... Her gece karşılarız bir kendisini askeri bir düzen içinde huzurla yayılsın tek kişilik L koltuğuna, dinlesin müziklerini, dalsın aşk kokan rüyalara... Her şeye katlanırım da dayanamam bir yaptığına: O her gece beyaz kılıflı yastığını alır koynuna... Bağırırım arka odaya giderken, duymaz beni bilirim, ama ben gene de söverim içimden hayata: Söyle! Adaletin bu mu dünya?

_______________________________________

TIK TIK

Resmin üzerine tıklarsanız yazıyı okuma şansınız oluyor

Öğle saatlerinde iki mail aldım.
İki ayrı kişiden. Okudum ikisini de dikkatlice.
Birinde;

"anı yaşa" dedim kendime,
Diğerinde;

"vermeyi vaad etmediklerine kırılmak aptallık olur sadece" diyebildim kendisine...

Kısa günün karı saydım her iki cümlemi de...
Paylaşmak istedim beni sevenlerle.

İSTEDİM

bil istedim

hiçbir şey yapmak gelmiyor içimden

oku istedim

kötüyüm

anla istedim geçmedim senden

gör istedim içimi

duy istedim çığlığını

ağla istedim yalnızlığına

gör yanlışlarını

anla doğrularımı

kapadın kapını bir akşam üstü bana

fesleğen kokusu yayıldı pencerenden

fırından yeni çıkmış taze patatesin kokusu geldi burnuma

yanında bira içiyordun besbelli

ağlıyor muydun acaba...

bil istedim

sen beni bil istedim

frezyalar evin her yerinde gittiğinden beri

ve sadece 2 mum yanıyor bir köşede, biri sana biri bana

bir müzik ancak sesi yükselirse duyuluyor

ya da sessizlik iyiden iyiye çökerse evin içine

bil istedim kötüyüm gecelerde

yazdım sana sayfalarca gittiğinde

anla istedim uyanmam bir daha güneşe

duy istedim martının açlığa çığlığını

karda uyuyan çocuğun üşümesini hisset içinde

kapadın kapılarını yüreğine

kapat

daha da sıkı kapat kapılarını

ben nasılsa açarım yine

bir yusufçuk çırpar kanatlarını bir yerde

ben duyarım

bilirim

ağlarım bize

nasıl bırakıp gittiğine

hangi yüzle geri döndüğüne

ağlarım ben ikimize

ben bu gece

duy

ağla

gör

anla

bu gece

bize ağla istedim

istedim

istemedim diyemem ki...

bir de

bil istedim yağmur yağıyor bu gece üzerime

________________________________________

ÖRSELENMEK - İLK - 6

ÖNCESİ... Uykuya yatmıştı da yatmasına, tutmamıştı uyku onu gene... Sabah ezanı okunurken kalktı yatağından...

Kadın hiç uyumamıştı... Kafası çok karışıktı. Neden yarın olmuyor diye düşündü. Sabah ezanını dinledi. Severdi. 5 vakit okunan ezan içinde en çok sabah ezanını severdi. Ezan okuyan bir arkadaşı, makamı farklıdır belki ondan dedi. Anlamazdı öyle makam falan... Dinlerdi ve severdi. O sabah tam da ezan bittiğinde telefonuna bir mesaj düştü.

Neden uyumuyorsun sen bu saatte...

Okudu... Gülümsedi... Yarın olmasını bekliyorum dedi içinden.

GÜNE UYANMAK dedi, böyle keyifli olmalı aslında. Sonra durdu düşündü, yarın da nerden çıktı dedi. Yarın bugün değil miydi... Güleç yüzlü adamla bugün yemek yiyeceklerdi. Kafası karıştı. Ajandasına baktı, evet dedi bugünün tarihini atmıştı.

20:00 Yemek, ANNELERİ DE GELİYOR...

Bu mesaj da nereden çıkmıştı. Hiç güleç yüzlü adama göre değildi. Anlam veremedi. Neyse ney dedi ve başladı hazırlanmaya. Akşam nasıl da sinirlendim dedi, sinirimden bütün adamlar öküzdür diye nasıl da bağırdım avazım çıktığı kadar. Güldü kahkahalarla, bazıları değildir canım dedi içinden. Ne de olsa tanımıştı bir iki tane öküz olmayan...

Çok değil 2-3 dakika sonra çaldı telefonu. Karşısındaki kahkahalar atıyordu. O da attı. Neden kahkaha attıklarını bilmiyorlardı. Yoksa biliyorlar mıydı? Sessizlik oldu, önce adam bozdu sessizliği...
"Nasıl da biliyordum dedi uyumadığını..." Sahi nerden biliyordu uyumadığını...
Sabah sabah olanları anlattı kadın. Adam dinledi. "Senin sorunun" dedi, "kızıyorsun aptal insanlara sen. Bırak onlar da aptallıkları ile yaşasınlar bu hayatta..."

Tanımıyordu sesi, ama bildikdi gülüşü. Demek ki dedi mesaj güleç yüzlü adamdan değil. İyi de kimdi ki bu adam...

Telefonu kapattı. Kafası karışmıştı. Telefonuna düşen mesajın kime ait olduğunu anlamak için, çağrı merkezine mesaj attı. 1-2 dakika sonra böyle bir numaranın kayıtlı olmadığı bilgisi geldi. Yüzü olmayan tanıdık sesin kime ait olduğunu çıkartamadı. Biraz daha oyalansa geç kalacaktı. Evden telaşla çıktı. Günlük proramının yoğunluğu içinde koşuşturacaktı. Bir de üstelik kuaföre gidecekti ve üstüne üstlük eve uğrayıp kıyafet değiştirip, geceye hazırlanacaktı. Bunları düşünürken telaşlandı. Bir yere yetişmediği ya da geç kaldığı görülmemişti ama her seferinde telaşlanırdı.

Öğlene doğru çaldı telefonu. Güleç yüzlü adam arıyordu. Programında bir değişkilik olmuştu. Haftaya ertelenmişti bütün program. Sesi küçüçüldü kadının. Adam yapma böyle dedi. Küçülmesin sesin. İnan elimde olmayan bir program değişikliği bu. Kadın konuşamıyordu. her seferinde inanıp, bekleyip, herşeyn yarım kalmasından çok ama çok yorulmuştu. Çıkmadı sesi. Adam anlattı durdu. Çıkmadı kadının sesi uzun bir süre. Adam kapatmak zorundayım dedi. Ve bir kez daha yineledi: Küçülmesin sesin.

Kadın kapattı telefonu. Oturdu masasının başına. Her yıkıldığında yaptığı gibi yazmaya başladı yüreğindekileri; adam bir av köpeği kadın da bir av kuşu gibiydi sanki.

Döküldükçe kelimeler peşi sıra bir şiir çıktı ortaya: EPANYOL BRETON VE ÇULLUK

...
...
...
düşündü kadınne hissettiğini biliyordu da
dillendirmek zordu
üzerine alınmak istemiyordu
o yokluk hissini
o çiğnenmişliği
o yutulmuşluğu
o üzerine bir bardak soğuk su içme halini
...
...
...

Koydu AN DEFTERİnin sararmış yapraklarının arasına... Kırılmıştı bir kez daha, inanmıştı bir kez daha. Kafasının içinde dolaşırken umutsuzluk, sabah ki mesaja takıldı. Kimsin ki sen dedi. Kimsin bu kadar tanıdık bu kadar uzak... Nasıl bir anlam katacaksın hayatıma...Yoksa yok etmeye mi geldi kalanımı...

Devam Edecek... ___________________________________________________ Devam Etti...

BU GECE ANISINA

Gecenin karanlığına karışıyor sesin.

Martı Jonhattan eşlik ediyor sana,

küçük kara balık yanında...

Sözler senin değil, ses mekanik

Çocukluğumdan çıkıp gelmiş gibisin

Ne güzel olur yanımda kalsan...

Bir hayal bile olsan...

Herşey tıpkı bu gece gibi olur gelsen

Şiirler okuruz geçmişimizden

Şarkılar yazarız geceleğimize

Sen gelirsen

Geceler yetmez bize

Vakit kalmaz sevişmelere

Sen gelirsen

Herşey tıpkı bu gece gibi olur

Sen kendi gecene uyursun, ben kendi geceme

___________________________________________

YAZILANI YORDUM - 1

kadının geçmişi an gelir çıkar karşına,

bu güne kadar sevdiğini zannettiğin herşeyi silip götürür senden...

geçmişi şimdisidir ve geleceği senin değildir...

sen bırakmasan da, o geçmişini ve geleceğini alıp gider bir gün.

sen arkasından bakakalırsın.

ama dersin ama ben bir ömürlük sevgi biriktiriyorum senin gözlerinin içine baktığım her an. o da, şimdi de arkamda bıraktığım kederleri topla, bir ömürlük acı olsun yüreğine der.

sen, acıyı çok tattım ben, sen de öğrendim sevgiyi dersin.

o, yanlıştı herşey ilk başladığında hatırlasana, nasıl da herkes karşı çıkmıştı aşkımıza der.

sen herşeye rağmen sevdim dersin, o herşeye rağmen gider...

sen herşeye rağmen yanlışını görmezsin

sen kederler içinde söversin hayata

sen bir gece ansızın bir kadının koynunda bulursun kendini

sen kentin gri sokaklarında bir berduş

sen yaralı bir yüreksin

sen sevdasın dillerde destan

sen bir kadının en kuytusunda pervasızca dolaşan

sen bir gece ansızın, bir patlama sesi

sen bir gece ansızın, kafana sıktığın bir kurşunla duvarlara akan kan

sen bir kadının kalbindeki sızı

sen ananın yüreğini dağlayansın

sen kurda kuşa yem olansın

sen bir avuç toprak

sen seni terk eden kadının evindeki saksıdasın

sen kadının gözyaşları ile suladığı, herşeye rağmen ona açan bir çiçek

sen herkese herşeye rağmen sevensin

oysa sen

herşeye rağmen sevilmeyensin

________________________

Yazılan...

_______________________

ÖRSELENMEK - İLK - 5

ÖNCESİ... Kadın iki tekila gold shut attı. Eski günlere girmişti aklı. Güleç yüzlü adama kendini teslim edişine, her kapıyı çaldığında açışına, her kapıyı kapatıp gittiğinde arkasında kalakaldığına kızıyordu. Ama en çok, herşeye rağmen bekleyişine kızıyordu. Kitaba konsantrasyonunu kaybetmişti artık. Tek bir şeyi düşünüyordu. Bu kitap, bu öykü, bu yazarla nasıl bir bağı vardı. Yazarını internette araştırmıştı. Yok gibiydi kadın, hiç olmamış gibiydi. Kitabın çıktığı yayınevinden yapılan açıklama dışında, kadın hiç yaşamamış gibiydi. Üstelikte nasıl oluyordu da çok satanlar listesindeydi? Neydi onları bu kadar biraraya getiren? Nasıl bu kadar paralel olabilirdi, benzerlikler yaşanabilirdi ki; tamam kendisi de inanırdı hayatın paralellikler gösterdiğine de bu kadarı da fazla değil miydi? Kitabı aldı sehpanın üzerinden, ayracının püskülü takıldı gözüne. Kadının okuduğu kitabı araştıracaktı internette bir de adamın okuduğu kitabı. Nasıl olmuştu da ikisinden de haberdar değildi. Yoksa o kitaplar yazarın ileri de yazmayı planladığı kitaplara gönderme miydi? Belki de dedi...

Shutlar etkisini göstermeye başladı. Sakinleşiyordu. Belki de şöminenin sıcaklığıydı kadını sakinleştiren. Sallalan koltuğunda bir ileri bir geri gidiyordu. Uykusu gelmişti. Kitabı kucağındaydı. Bıraksa biri alacakmış gibi sıkı sıkı sarılmıştı. Kırmızı püsküllü ayracı, üzerindeki pijamanın paçalarındaki kırmızı biritler ile uyumluydu. Uyuya kaldı bir süre sonra. Şöminenin ateşi geçmek üzereydi. Üzerine aldığı battaniye İskoç deseniyle tamamlıyordu kareyi. Kadın huzurluydu, yüzünde bir tebessüm, elinde kitabı, "eee bebeğime eee eee" diyen anne sesi ile sallalan bir beşikteydi sanki.

Uykusu derinleştikçe bir rüyaya daldı.

Denizde ilerleyen bir vapurun yan tarafında oturmuş, sigrasını içerken, bir martı konmuştu yanındaki adamın koluna. Adam besledi martıyı, elindeki simiti çaya batırıp yumuşatarak. Kadın baktı adama; ne hassasiyet dedi. Yaşlı bir kadın geldi oturdu adamın yanına. Martı korktu kadının çirkinliğinden, başladı çığlık atmaya. Onun çığlığını duyan başka martılar gelip saldırdılar çirkin kadına. Adam sinirlendi yaşlı kadına, kalktı ayağa. Attı kadını denize. Kadın şaşıp kaldı adamın acımazsızlığına. Atladı kadının ardından vapurun köpüklerinin arasına. Kadını bulamadı, daldı derine. Bir martı ölüsüne denk geldi. Martıyı eline aldı. Hayat öpücüğü verdi. Martı bir çığlık attı hayata. Vapurdan çığlıklar yükseldi o anda. Dönüp bir baktı yukarıya, yaşlı çirkin kadın güvertedeydi aslında. Kadın yüzmeye başladı vapurun peşi sıra. Martılara yem veren adam, bir can simidi attı kadına. Kadın yakalamaya çalışınca fark etti, alevler çıkıyordu simidin kenarlarından. Tutamadı adamın attığı can simidini korkusundan. Adam kendi atladı suya. Köpüklerde kayboldular martıların çığlıkları arasında.

Kadın uyandı martıların çığlığına... Sönmüştü şömine ve düşmüştü kitabı... Kalktı koltuğundan, sarındı battaniyesine. Aldı kitabı yerden. Battaniyesini yerlerde sürüye sürüye gitti yatak odasna. Rüyayı anlamdırmayı sabaha bıraktı. O, geceye dalmak istedi bir kez daha. Düşlemek istedi güleç yüzlü adamı. Rüyasındaki adamın güleç yüzlü adam olduğunu bilmeden, uykuya daldı elinde kitabı.

Oysa güleç yüzlü adam kadının hayatındaki çirkinlikleri yok etmeye çabalıyordu. Ama kadın o çirkinkiklerin peşi sıra gidiyordu. Her martı bir çığlıktı hayata, lokmasını paylaşacak kadar çok seviyordu kadını. Güleç yüzlü adam ne zaman elini uzatsa kadın alevler çıkan can simidi gibi davranırdı adama. Adam yılmazdı, gene de atlardı kadının arkasından köpüklerin arasına; "biz"i kaybetme pahasına... Kadın bilmeden yattı, uykuya. Uyanınca da fark etmeyecekti zaten.

Devam edecek... _________________________________ Devam Etti...

ÖRSELENMEK - İLK - 4

ÖNCESİ...

Ella

Boston, 15 Haziran 2008

Bir önceki mesajında demişsin ki, "Romanını ili kez okuduktan ve Şems ile aranda bunca benzerlik gördükten sonra hayat hikayeni merak etmeye başladım. Bana nasıl Sufi olduğunu anlatır mısın?" Geçmişi konuşmaktan pek hoşlanmıyorum Ella, yine de sana anlatacağım...

Kitabı almasıyla, kapılıp gitmesi bir olmuştu. Kelimeler birbirini kovalıyordu ve o kitabı elinden bırakmak istemiyordu. 1 saatten fazladır o çay bahçesinde oturuyordu ve etrafdaki giderek artan kalabalık onun dikkatini dağıtamıyordu. Ta ki, bir kadının "Aşkım neden ısrarla o çay bahçesinde oturmak istiyorsun ki... Bak bu tarafdaki çay bahçesinin masa örtüleri daha güzel, hem koltukları da daha rahat" demesi üzerine adamın verdiği cevabı duyana kadar, "rahatlık değil ki beni çeken, baktığımda göreceklerimdir beni rahata erdiren" Kadın bu kelimeleri biliyordu, tanıdıkdı ses ve bildikdi cümle...

Kırmızı püsküllü ayracını dikkatle yerleştirdi, kapattı kitabın kapağını... Daldı derinlere. Baktı gözün görebildiği en uzak noktaya:

Genç adamı gördü. Arnavutköy'deki çay bahçesinde oturuyorlardı. Yan tarafdaki çaybahçesinin minderli koltukları daha rahat gibi dedi kadın, bu çaybahçesinin manzarası daha güzel dedi adam ve ekledi, insanı rahat ettiren nedir biliyor musun, gördükleridir. Balıkçıları seyrettiler beraber ve sohbet ettiler uzun uzun, ilk kez bir araya geliyorlardı ve adam kadını yakından tanımak istiyordu. Geçmişi anlat bana demişti ve kadın sevmem ama anlatacağım diye cevaplamıştı. Anılar anıları kovalarken, adam ilk kez o anda düşmekten korkma sakın, ben hep yanında olacağım demişti. Dönüp öpmüştü bir de yanağıyla dudağı arasında bir noktadan. Adama kanan kendini, en ihtiyaç duyduğu cümle bir çırpıda kulaklarına çarptığında parıldayan gözlerini gördü kadın. O günden sonra bir daha hiç göz göze gelmediler. Telefon ve maillerle sürdürdüler ilişkilerini. Nasıl tanımamıştı adam kadını. Bozulmuştu aslında ama belli etmemişti. Bir de tuhaf gelmişti, 2 gece önce konuştukları halde adamın onu tanımaması...

Genç kadın adamın arkasından bir iki daha seslendi. Adam kararlı adımlarla geldi çay bahçesine, biraz ileride bir masada denize yüzünü dönerek oturdu. Arkasından gelmedi kadın. Adam tek başına kaldı çay bahçesinde. Garip bir rahatlık vardı üzerinde. Umursamadı sanki kadının gelmeyişini. Hatta biraz zorlasan mutlu bile olduğunu çıkarabilirdin gözlerindeki gülümsemeden.

Neden sonra adam çay istemek için arkasını döndüğünde, kadını fark etti. Gülümsedi. Kadın da karşılık verdi. Adam ani bir hareketle yerinden kalktı. Kadın doğru geliyordu. Kadın nefesini tuttu. Tanımış olabilir miydi... Yok yok pek de tanımış gibi değildi yüzündeki ifade. Kadının masasına kadar geldi.

- Dün de karşılaşmıştık sizinle... Söylemeden geçemeyeceğim. Yüzünüzdeki ifade o kadar tanıdık ki...

- Dilerim sevdiğiniz birine benzettiniz...

- Daha çok aşık olduğum diyelim... Haftasonu için mi geldiniz.

- Kalacağım bir kaç gün daha.

- Elif Şafak okuyorsunuz. Sizin yaşınızda biri kendi romanını yazar herhalde. Yanlış anlamayın ve bozulmayın söylediğime, sadece yüzünüzdeki ifade, yarı yaşınızdaki bir kadından daha fazla bir hazineye sahip olduğunuzu söylüyor insana. Bir de tabi bakışlarınız. Haddimi aştım galiba. Ama elimde değil, vapurda gördüğüm ilk seferde de aynı duyguya kapılmıştım. Öyle iyi tanıyorum ki sizi. Keyfinizi bölmedim inşallah. Bakmayın benim densizliğime. Güzel günler dilerim, adada kaldığınız sürece...

Sonra dönüp oturdu aynı masaya adam. Bir sigara yaktı. Bir kitap açtı okumaya başladı. İnanamadı kadın kitabı fark edince. İki gece önce konuştuklarında önerdiği kitabı okuyordu adam. İçi sıkıldı iyiden iyiye. Nasıl olur dedi. Nasıl olur da tanımaz beni.

Telefon çaldı o sıra. Oysa nasıl da kaptırmıştı kendini kitaba. Kızdı telefonu sessize almayışına. Kırmızı püsküllü ayracını aldı, özenle kitabı kapattı. Telefonuna baktı. Güleç yüzlü adamdı. İyi ki sessize almamıştı telefonun...

- Söylemeyi unuttum, sevmezsin sen süprizleri kızarsın sonra, annemlerde gelecekler yemeğe.

- Neden?

- Neden mi? Hep beraber olalım diye.

- Tamam, iyi oldu haber verdiğin.

Telefonu kapattığında sinirinden ne yapacağını bilemedi. Şarabı bir dikişte içti. Kadehini bir kez daha doldurdu. Bir kez daha bir dikişte içti. Hep böyle yapardı. Garip halleri ne yorucu olurdu. Ne alakası vardı, anne babası ile yemek yemelerine ne gerek vardı. Şarap şişesini eline aldı. Dibinde kalanı kafasına dikti. Sakinleşemiyordu. Geçmişe gitti. Sinirlendi. Şömineye küfretti. Neden sıcaktı ki hem bu oda bu kadar. Balkon kapısını açtı. Soğuk yüzüne çarptı. Mutfağa geçti. Bir sigara yaktı. Neden açtım telefonunu sanki dedi. Neden kabul ettim yemek yemeği. Neden diye bağırdı. Zaten tatlı şarap doğru bir seçim de değildi. Okuduğu kitapdaki adama sinirlendi. Öküz dedi. Ne demişti bir arkadaşı. Her kadın hayatında en az bir kez bir öküze tapar. Bu da tapmıştı işte. Hem bu yazar ne garipti. Ne diye aralarında 10 yaş olan adamla kadını bir aşk hikayesinde anlatıyordu. Ne demekti ayrıca bir kez yüz yüze gelmek 10 yıl boyunca hep telefonla, emaille görüşmek. Hiç gerçekçi değildi. Zaten neden okuyordu ki kitabı. Güleç yüzlü adam da öküzdü. Kitaptaki adam da öküzdü. Bütün adamlar öküzdü.

Devam Edecek... __________________________ Devam Etti...